Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 30/12
POSTANOWIENIE
Dnia 6 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Halina Kiryło
w sprawie z powództwa T. Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.
przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
o naruszenie zbiorowych interesów konsumentów,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 6 marca 2013 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 29 listopada 2011 r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
2. zasądza od powoda T. S.A. z siedzibą w W. na rzecz
Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 270
(dwieście siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów
zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 29 listopada 2011 r., w sprawie z odwołania
T. S.A. z/s w W.(obecnie B. S.A. w upadłości likwidacyjnej, dalej jako powód) od
decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z 4 września 2009 r.
zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego – Sądu Ochrony Konkurencji i
Konsumentów z dnia 24 listopada 2010 r., w punkcie pierwszym w ten sposób, że
obniżył nałożoną na powoda karę pieniężną do kwoty 3.022.272 zł, a w pozostałym
zakresie oddalił apelację powoda.
2
Powód zaskarżył wyrok Sądu Apelacyjnego skargą kasacyjną w całości.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił oczywiste naruszenie przepisów ustawy z dnia 29
sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2004 r. Nr 223,
poz. 2268, dalej jako ustawa o usługach turystycznych), przez przyjęcie
stanowiska, że w sprawie prawidłowo zinterpretowano art. 14 ust. 6 pkt 2 w związku
z art. 17 pkt 1 tej ustawy. Powód wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości
oraz poprzedzającego go wyroku Sadu Okręgowego w W. i przekazanie sprawy
Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach
postępowania.
Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powód powołał się na
przesłankę przedsądu, o której mowa w art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. Jako istotne
zagadnienie prawne wskazał problem „ustalenia wiążącej interpretacji art. 14 ust. 6
pkt 2 w związku z art. 17 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach
turystycznych”. W uzasadnieniu wniosku podniósł, że wyrok Sądu Apelacyjnego
oczywiście narusza prawo przez błędną interpretację art. 14 ust. 6 pkt 2 w związku
z art. 17 pkt 1 ustawy o usługach turystycznych, co spowodowało nałożenie na
powoda kary bez uzasadnionej podstawy i w nadmiernej wysokości. Do tej pory
Sąd Najwyższy nie wypowiadał się w przedmiocie interpretacji powołanych
przepisów, a wniosek jest dodatkowo uzasadniony potrzebą ich wykładni.
Prezes Urzędu w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniósł o wydanie
postanowienia o odmowie przyjęcia jej do rozpoznania i zasądzenie kosztów
postępowania.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Z petitum wniosku powoda o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania
wynika, że podstaw do dokonania jej merytorycznej oceny i weryfikacji
prawidłowości wyroku Sądu Apelacyjnego powód upatruje w występowaniu w
sprawie istotnego zagadnienia prawnego (art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c.).
W świetle utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego dotyczącego tej
przesłanki przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania zagadnienie prawne
powinno: 1) być sformułowane w oparciu o okoliczności mieszczące się w stanie
3
faktycznym sprawy wynikającym z dokonanych przez sąd ustaleń (postanowienie
Sądu Najwyższego z 7 czerwca 2001 r., III CZP 33/01, LEX nr 52571); 2) być
przedstawione w sposób ogólny i abstrakcyjny tak, aby umożliwić Sądowi
Najwyższemu udzielenie uniwersalnej odpowiedzi, niesprowadzającej się do samej
subsumcji i rozstrzygnięcia konkretnego sporu (postanowienia Sądu Najwyższego z
15 października 2002 r., III CZP 66/02, LEX nr 57240; z 22 października 2002 r.,
III CZP 64/02 LEX nr 77033 i z 5 grudnia 2008 r., III CZP 119/08, LEX nr 478179);
3) dotyczyć zagadnienia budzącego rzeczywiście istotne (poważne) wątpliwości.
Istotność zagadnienia prawnego konkretyzuje się zaś w tym, że w danej sprawie
występuje problem mający znaczenie dla rozwoju prawa i praktyki sądowej.
W uzasadnieniu wniosku powód trafnie wywodzi, że brak wypowiedzi Sądu
Najwyższego w przedmiocie wykładni przepisów powołanych we wniosku o
przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania może przemawiać za występowaniem w
sprawie istotnego zagadnienia prawnego. Nie zwalnia to jednak powoda z
obowiązku odpowiedniego sformułowania takiego zagadnienia oraz przedstawienia
jurydycznej argumentacji wykazującej istnienie interesu publicznego w
rozstrzygnięciu zagadnienia przez Sąd Najwyższy w określony sposób.
Tymczasem „ustalenie wiążącej interpretacji art. 14 ust. 6 pkt 2 w związku z art. 17
ustawy o usługach turystycznych” niewątpliwie nie stanowi zagadnienia prawnego
w rozumieniu art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. Nie zawiera bowiem w swej treści żadnego
ogólnie ujętego problemu prawnego, powstałego przy rozpoznawaniu sprawy, w
której wnoszona jest skarga kasacyjna.
Ponadto w uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej powoda do
rozpoznania brak jakiejkolwiek argumentacji jurydycznej wskazującej na
ewentualny kierunek rozstrzygnięcia tego problemu oraz wadliwość jego
rozstrzygnięcia w oparciu o argumentację zawarta w uzasadnieniu zaskarżonego
wyroku.
Wreszcie należy zauważyć, że o ile wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania opary został na przesłance z art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c., o tyle w
uzasadnieniu tego wniosku pełnomocnik powoda powołuje się na przesłankę
przedsądu z art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c., to jest potrzebę wykładni przepisów art. 14
ust. 6 pkt 2 w związku z art. 17 pkt 1 ustawy o usługach turystycznych. Potrzeba
4
wykładni przepisów prawa budzących poważne wątpliwości w piśmiennictwie lub
orzecznictwie jest zaś przesłanką przedsądu odrębną od przesłanki z art. 3989
§ 1
pkt 1 k.p.c. Zgodnie z dotychczasowym orzecznictwem Sądu Najwyższego (zob.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2012 r., III SK 11/12 i
cytowane tam orzecznictwo), powód winien zatem określić, które przepisy
wymagają wykładni; wskazać, na czym polegają poważne wątpliwości związane ze
stosowaniem tych przepisów wraz z podaniem doktrynalnego lub orzeczniczego
źródła tych wątpliwości. Konieczne jest wskazanie argumentów, które prowadzą do
rozbieżnych ocen prawnych, a także przedstawienie własnej propozycji
interpretacyjnej. Uzasadnienie wniosku powoda o przyjęcie skargi kasacyjne do
rozpoznania nie zawiera zaś jakiejkolwiek argumentacji nawiązującej do
powyższych wymagań.
Uznając, iż powód nie zdołał wykazać, że zachodzi potrzeba rozpoznania
jego skargi przez Sąd Najwyższy, z mocy art. 3989
§2 k.p.c. należało orzec jak w
sentencji. O kosztach postępowania kasacyjnego rozstrzygnięto stosownie do art.
108 § 1 w związku z art. 398²¹ k.p.c. oraz § 12 ust. 4 pkt 2 w związku z § 14 ust. 3
pkt3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).