Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KO 108/12
POSTANOWIENIE
Dnia 11 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący)
SSN Dorota Rysińska
SSN Eugeniusz Wildowicz (sprawozdawca)
w sprawie G. K.
skazanego z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 11 kwietnia 2013 r.,
wniosku skazanego o wznowienie postępowania karnego zakończonego
prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego
z dnia 30 marca 2011 r., sygn. akt […]
utrzymującym w mocy wyrok Sądu Okręgowego w R.
z dnia 13 października 2010 r., sygn. akt […],
p o s t a n o w i ł:
1. wniosek skazanego pozostawić bez rozpoznania,
2. stwierdzić brak podstaw do wznowienia postępowania z
urzędu.
UZASADNIENIE
Skazany G. K. złożył w dniu 23 października 2012 r. wniosek o wznowienie
postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia
30 marca 2011 r., utrzymującym w mocy wyrok Sądu Okręgowego w R. z dnia 13
października 2010 r., którym został skazany na karę 3 lat pozbawienia wolności i
150 stawek dziennych grzywny po 10 złotych każda za przestępstwo z art. 56 ust. 3
ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.
w zw. z art. 12 k.k. polegające na uczestniczeniu w obrocie znaczną ilością
środków odurzających i substancji psychotropowych. Jako podstawę wniosku
2
wskazał uchybienie przewidziane w art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k., polegające na
prowadzeniu w tej sprawie postępowania karnego, pomimo tego, że wcześniej o
ten sam czyn toczyło się postępowanie karne przed Sądem Okręgowym w O.,
sygn. akt II K […]. Wydanym w tej sprawie wyrokiem, zmienionym następnie
wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 24 stycznia 2008 r., został skazany również za
przestępstwo art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Skoro w sprawie sygn. akt II
K …/03 skazano go za przestępstwo popełnione w okresie od czerwca do sierpnia
2000 r., zaś w sprawie II K …/10 za przestępstwo popełnione w okresie od 15
stycznia 2001 r do 13 lutego 2002 r., a oba „były kwalifikowane jako jedno
przestępstwo w rozumieniu art. 12 k.k.”, to zgodnie z „definicją art. 12 k.k. i uchwałą
Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2011 r., I KZP 29/01”, doszło, zdaniem
skazanego, do zaistnienia przeszkody procesowej w postaci powagi rzeczy
osądzonej.
Prokurator Prokuratury Generalnej w odpowiedzi na wniosek skazanego
wniósł o potraktowanie go jako informacji o istnieniu podstawy do wznowienia
postępowania z urzędu (art.9 § 2 k.p.k.) oraz stwierdzenie, że brak jest podstaw do
wznowienia z urzędu postępowania karnego zakończonego prawomocnym
wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 30 marca 2011 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że wznowienie postępowania w
razie ujawnienia się jednego z uchybień wymienionych w art. 439 § 1 k.p.k.,
zgodnie z art. 542 § 3 k.p.k., może nastąpić tylko z urzędu, a nie na wniosek stron
(por. uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2005 r., I KZP 5/05,
OSNKW 2005, z. 6, poz. 48). Skoro skazany wskazał jedynie na uchybienie
stanowiące bezwzględny powód odwoławczy, określony w art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k.,
jego pismo nie mogło być potraktowane jako wniosek o wznowienie postępowania.
W związku z tym konieczne było pozostawienie go bez rozpoznania. Natomiast
zgodnie z treścią art. 118 k.p.k. złożony wniosek należało potraktować jako
informację o wystąpieniu w sprawie podstawy do wznowienia postępowania z
urzędu (art. 9 § 2 k.p.k.).
Oceniając podniesiony przez skazanego problem wskazujący na istnienie
ujemnej przesłanki procesowej w postaci powagi rzeczy osądzonej, stwierdzić
należy, że taka przeszkoda procesowa w sprawie zakończonej prawomocnym
3
wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 30 marca 2011 r., z pewnością nie zaistniała.
Dobitnie przekonuje o tym porównanie okresów popełnienia przestępstw
przypisanych skazanemu w dwóch przywołanych powyżej wyrokach. Mianowicie,
wyrokiem Sądu Okręgowego w O. z dnia 27 lutego 2007 r., sygn. akt II K …/03,
zmienionym przez Sąd Apelacyjny (wyrok z dnia 24 stycznia 2008 r., sygn. akt II
AKa …/07) G.K. został skazany za przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia
29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art.
12 k.k. polegające na uczestniczeniu w obrocie znaczną ilością środków
odurzających i substancji psychotropowych w okresie od czerwca 2000 r. do
sierpnia 2000 r. Natomiast w sprawie sygn. akt II K …/10, wyrokiem Sądu
Okręgowego w R. z dnia 13 października 2010 r., utrzymanym w mocy przez Sąd
Apelacyjny (II AKa …/11) został skazany za przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z
dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 §1 k.k. w zw. z
art. 12 k.k. polegające na uczestniczeniu w obrocie środkami odurzającymi i
substancjami psychotropowymi w okresie od 15 stycznia 2001 r. do 13 lutego
2002 r. To drugie skazanie dotyczyło niewątpliwie innego - popełnionego w
późniejszym okresie - przestępstwa a nie później ujawnionego zachowania,
będącego elementem przestępstwa, za które został on skazany przez Sąd
Okręgowy w O. w sprawie II K …/03. W związku z tym nie ma żadnego znaczenia
powołanie w kwalifikacji prawnej obu przypisanych skazanemu przestępstw art. 12
k.k., ani też upływ czasu od sierpnia 2000 r. do 15 stycznia 2001 r. w aspekcie
możliwości potraktowania ich jako popełnionych w krótkich odstępach czasu.
Odmienne w tym względzie twierdzenia skazanego oparte są na oczywiście błędnej
interpretacji uchwały Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 r., I KZP 29/01
(OSNKW 2002, z. 1 – 2, poz. 2). W tej uchwale Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że
podstawą odpowiedzialności za czyn ciągły są wszystkie objęte znamieniem
ciągłości zachowania, a granice wyznacza początek pierwszego i zakończenie
ostatniego z zachowań. Czasem popełnienia czynu ciągłego jest więc okres od
pierwszego zachowania składającego się na ten czyn do zakończenia ostatniego z
nich. W realiach tej sprawy oznacza to, że prawomocne skazanie przez Sąd
Okręgowy w O. (II K …/03) stałoby na przeszkodzie, ze względu na treść art. 17 § 1
pkt 7 k.p.k., ponownemu postępowaniu o później ujawnione zachowania, będące
elementami przypisanego wówczas czynu ciągłego, podjęte przez skazanego
wyłącznie w okresie od czerwca 2000r. do sierpnia 2000 r.
4
W tym stanie rzeczy stwierdzić trzeba, że w sprawie niniejszej nie zaistniała
bezwzględna przyczyna odwoławcza określona w art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. Takie
zachodzą bowiem tylko wtedy, gdy wymienione w tym przepisie uchybienia
zaistniały w rzeczywistości a nie tylko pozornie. Dlatego brak jest podstaw do
wznowienia postępowania z urzędu.
Kierując się powyższym Sąd Najwyższy orzekł, jak w postanowieniu.
Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13