IV KK 101/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:24-04-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II KK 211/12 II K /10
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KK 101/13
POSTANOWIENIE
Dnia 24 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Dołhy (przewodniczący)
SSN Jacek Sobczak (sprawozdawca)
SSN Józef Szewczyk
Protokolant Jolanta Grabowska
w sprawie A. H.
skazanego z art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 kpk
w dniu 24 kwietnia 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego
od postanowienia Sądu Rejonowego w C.
z dnia 11 czerwca 2012 r.,
w przedmiocie zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności
uchyla zaskarżone postanowienie Sądu Rejonowego i
przekazuje sprawę do merytorycznego rozpoznania Sądowi
Okręgowemu w C.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Okręgowego w C. z dnia 19 lipca 2011 r., sygn. akt II K
../10 A. H. został skazany za czyn z art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005
r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to wymierzono mu karę 6 miesięcy
pozbawienia wolności, której wykonanie, na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. w
zw. z art. 70 § 2 k.k., warunkowo zwieszono na okres 3 lat próby, zaś na mocy
art. 73 § 2 k.k. w okresie próby oddano ww. pod dozór kuratora sądowego,
nadto orzeczono o kosztach sądowych (k. 493, t. III).
2
Niniejsze orzeczenie w odniesieniu do ww. skazanego nie zostało
zaskarżone przez strony zyskując prawomocność.
Postanowieniem z dnia 11 czerwca 2012 r., na wniosek kuratora, Sąd
Rejonowy w C., na podstawie art. 75 § 2 k.k., art. 9 § 3 k.k.w., zarządził wobec
skazanego A. H. wykonanie kary 6 miesięcy pozbawienia wolności.
Jednocześnie wstrzymano wykonalność tego postanowienia do czasu jego
uprawomocnienia. Powyższe postanowienie uprawomocniło się w dniu 20
listopada 2012 r. (k. 36, akta dozoru).
Kasację od postanowienia Sądu Rejonowego w C. z dnia 11 czerwca 2012
r. wywiódł Prokurator Generalny zaskarżając je w całości na korzyść A. H.
Prokurator w szczególności zarzucił rażące i mające istotny wpływ na treść
postanowienia naruszenie przepisów prawa karnego procesowego, tj. art. 3 §
1 k.k.w. w zw. z art. 178 § 1 k.k.w., poprzez wydanie przez Sąd Rejonowy w
C. postanowienia o zarządzeniu wykonania kary pozbawienia wolności,
podczas gdy właściwy do jego wydania był Sąd Okręgowy w C., co stanowi
bezwzględną przyczynę odwoławczą określoną w art. 439 § 1 pkt 4 k.p.k. W
konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i
przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się zasadna, co skutkowało wydaniem orzeczenia o
charakterze kasatoryjnym.
W pierwszej kolejności zauważyć należy, że od 1 stycznia 2012 r.
brzmienie art. 178 § 1 k.k.w. nie pozostawia najmniejszej wątpliwości w
zakresie ustalenia poprawnej właściwości sądu wypowiadającego się w
kwestii zarządzenia warunkowo zawieszonej kary. Dotychczasowe
rozwiązania przewidujące, że w sprawie zarządzenia wykonania warunkowo
zawieszonej kary w stosunku do osoby skazanej przez sąd powszechny
pozostającej pod dozorem właściwy był sąd rejonowy, w którego okręgu dozór
był lub miał być wykonywany, nie zostały powtórzone w znowelizowanym art.
178 § 1 k.k.w. Podkreślić zatem trzeba, że od dnia 1 stycznia 2012 r., kwestię
właściwości funkcjonalnej sądu w zakresie orzekania w przedmiocie
wykonania orzeczeń i warunkowego zawieszenia wykonania kary określa art.
3
3 § 1 k.k.w., zgodnie z którym: Sąd, który wydał orzeczenie w pierwszej
instancji, jest właściwy również w postępowaniu dotyczącym wykonania tego
orzeczenia (…).
Jak trafnie zauważył Sąd Najwyższy: „zgodnie z art. 3 § 1 k.k.w.,
regulującym właściwość funkcjonalną sądu w toku wykonania kary, w
sprawach zarządzenia wykonania warunkowo zawieszonej kary wobec
skazanego pozostającego pod dozorem właściwy jest od dnia 1 stycznia 2012
r. sąd, który wydał wyrok w pierwszej instancji, a więc zależnie od
właściwości rzeczowej sąd rejonowy lub sąd okręgowy; naruszenie tej reguły,
polegające na rozpoznaniu sprawy w tej kwestii przez sąd rejonowy, mimo że
właściwym był sąd okręgowy, stanowi uchybienie przewidziane w art. 439 § 1
pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w.” (postanowienie z dnia 29 sierpnia 2012 r.,
sygn. II KK 211/12, Lex 1220800).
Skoro zatem w przedmiotowej sprawie w odniesieniu do A. H. w I
instancji orzekał Sąd Okręgowy w C., to ten właśnie Sąd był władny w kwestii
zarządzenia wykonania warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności.
Sąd Rejonowy w C., który wypowiedział się w dniu 11 czerwca 2012 r. w
omawianym przedmiocie, nota bene po przeszło półrocznym okresie
obowiązywania znowelizowanego przepisu art. 178 § 1 k.k.w., dopuścił się
uchybienia stanowiącego bezwzględną przyczynę odwoławczą określoną w
art. 439 § 1 pkt 4 k.p.k. Jako Sąd niższego rzędu orzekł w sprawie należącej
do właściwości Sądu wyższego rzędu.
Mając na uwadze powyższe, Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia.
POSTANOWIENIE
Dnia 24 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Dołhy (przewodniczący)
SSN Jacek Sobczak (sprawozdawca)
SSN Józef Szewczyk
Protokolant Jolanta Grabowska
w sprawie A. H.
skazanego z art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 kpk
w dniu 24 kwietnia 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego
od postanowienia Sądu Rejonowego w C.
z dnia 11 czerwca 2012 r.,
w przedmiocie zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności
uchyla zaskarżone postanowienie Sądu Rejonowego i
przekazuje sprawę do merytorycznego rozpoznania Sądowi
Okręgowemu w C.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Okręgowego w C. z dnia 19 lipca 2011 r., sygn. akt II K
../10 A. H. został skazany za czyn z art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005
r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to wymierzono mu karę 6 miesięcy
pozbawienia wolności, której wykonanie, na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. w
zw. z art. 70 § 2 k.k., warunkowo zwieszono na okres 3 lat próby, zaś na mocy
art. 73 § 2 k.k. w okresie próby oddano ww. pod dozór kuratora sądowego,
nadto orzeczono o kosztach sądowych (k. 493, t. III).
2
Niniejsze orzeczenie w odniesieniu do ww. skazanego nie zostało
zaskarżone przez strony zyskując prawomocność.
Postanowieniem z dnia 11 czerwca 2012 r., na wniosek kuratora, Sąd
Rejonowy w C., na podstawie art. 75 § 2 k.k., art. 9 § 3 k.k.w., zarządził wobec
skazanego A. H. wykonanie kary 6 miesięcy pozbawienia wolności.
Jednocześnie wstrzymano wykonalność tego postanowienia do czasu jego
uprawomocnienia. Powyższe postanowienie uprawomocniło się w dniu 20
listopada 2012 r. (k. 36, akta dozoru).
Kasację od postanowienia Sądu Rejonowego w C. z dnia 11 czerwca 2012
r. wywiódł Prokurator Generalny zaskarżając je w całości na korzyść A. H.
Prokurator w szczególności zarzucił rażące i mające istotny wpływ na treść
postanowienia naruszenie przepisów prawa karnego procesowego, tj. art. 3 §
1 k.k.w. w zw. z art. 178 § 1 k.k.w., poprzez wydanie przez Sąd Rejonowy w
C. postanowienia o zarządzeniu wykonania kary pozbawienia wolności,
podczas gdy właściwy do jego wydania był Sąd Okręgowy w C., co stanowi
bezwzględną przyczynę odwoławczą określoną w art. 439 § 1 pkt 4 k.p.k. W
konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i
przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się zasadna, co skutkowało wydaniem orzeczenia o
charakterze kasatoryjnym.
W pierwszej kolejności zauważyć należy, że od 1 stycznia 2012 r.
brzmienie art. 178 § 1 k.k.w. nie pozostawia najmniejszej wątpliwości w
zakresie ustalenia poprawnej właściwości sądu wypowiadającego się w
kwestii zarządzenia warunkowo zawieszonej kary. Dotychczasowe
rozwiązania przewidujące, że w sprawie zarządzenia wykonania warunkowo
zawieszonej kary w stosunku do osoby skazanej przez sąd powszechny
pozostającej pod dozorem właściwy był sąd rejonowy, w którego okręgu dozór
był lub miał być wykonywany, nie zostały powtórzone w znowelizowanym art.
178 § 1 k.k.w. Podkreślić zatem trzeba, że od dnia 1 stycznia 2012 r., kwestię
właściwości funkcjonalnej sądu w zakresie orzekania w przedmiocie
wykonania orzeczeń i warunkowego zawieszenia wykonania kary określa art.
3
3 § 1 k.k.w., zgodnie z którym: Sąd, który wydał orzeczenie w pierwszej
instancji, jest właściwy również w postępowaniu dotyczącym wykonania tego
orzeczenia (…).
Jak trafnie zauważył Sąd Najwyższy: „zgodnie z art. 3 § 1 k.k.w.,
regulującym właściwość funkcjonalną sądu w toku wykonania kary, w
sprawach zarządzenia wykonania warunkowo zawieszonej kary wobec
skazanego pozostającego pod dozorem właściwy jest od dnia 1 stycznia 2012
r. sąd, który wydał wyrok w pierwszej instancji, a więc zależnie od
właściwości rzeczowej sąd rejonowy lub sąd okręgowy; naruszenie tej reguły,
polegające na rozpoznaniu sprawy w tej kwestii przez sąd rejonowy, mimo że
właściwym był sąd okręgowy, stanowi uchybienie przewidziane w art. 439 § 1
pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w.” (postanowienie z dnia 29 sierpnia 2012 r.,
sygn. II KK 211/12, Lex 1220800).
Skoro zatem w przedmiotowej sprawie w odniesieniu do A. H. w I
instancji orzekał Sąd Okręgowy w C., to ten właśnie Sąd był władny w kwestii
zarządzenia wykonania warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności.
Sąd Rejonowy w C., który wypowiedział się w dniu 11 czerwca 2012 r. w
omawianym przedmiocie, nota bene po przeszło półrocznym okresie
obowiązywania znowelizowanego przepisu art. 178 § 1 k.k.w., dopuścił się
uchybienia stanowiącego bezwzględną przyczynę odwoławczą określoną w
art. 439 § 1 pkt 4 k.p.k. Jako Sąd niższego rzędu orzekł w sprawie należącej
do właściwości Sądu wyższego rzędu.
Mając na uwadze powyższe, Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia.