Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 kwietnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SA – Magdalena Tymińska

Sędziowie SA – Grażyna Kornas (spr.)

SO (del.) – Renata Szelhaus

Protokolant – st. sekr. sądowy Aneta Wąsowicz

po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2013 r. w Warszawie

sprawy P. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. Wydział Realizacji Umów Międzynarodowych

o emeryturę

na skutek apelacji P. G.

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XIV Wydział Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 22 grudnia 2011 r. sygn. akt XIV U 586/10 oddala apelację.

(-) M. T.

(-) G. K.

(-) R. S.

Sygn. akt III AUa 843/12

UZASADNIENIE

P. G. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. Wydziału Realizacji Umów Międzynarodowych z dnia 19 lutego 2010 r. odmawiającej mu prawa do emerytury, wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie mu prawa do emerytury.

W uzasadnieniu odwołania podał, iż spełnia wszystkie przesłanki z art. 29 ustawy o emeryturach i rentach: z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych konieczne do uzyskania wcześniejszej emerytury. Wskazał, iż ma 60 lat i posiada 36 lat okresów składkowych i nieskładkowych przebytych w Polsce i Stanach Zjednoczonych (k. 2-3).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Wyrokiem z dnia 22 grudnia 2011 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XI Wydział Ubezpieczeń Społecznych odwołanie P. G. od zaskarżonej decyzji oddalił.

Rozstrzygniecie Sądu Okręgowego poprzedzone zostało następującymi ustaleniami faktycznymi i ich oceną prawną.

Z ustaleń tych wynika, że ubezpieczony P. G. (urodzony (...)) złożył w dniu 3 czerwca 2009 r. wniosek o emeryturę z uwzględnieniem okresów ubezpieczenia przebytych w Polsce i Stanach Zjednoczonych.

Sad Okręgowy ustalił, że łączny okres zatrudnienia P. G. w Polsce i w Stanach Zjednoczonych wynosi 36 lat, 10 miesięcy i 27 dni, w tym 13 lat okresu ubezpieczenia przebytego na terenie Stanów Zjednoczonych. Okres ubezpieczenia wnioskodawcy wynikający ze stosunku pracy wynosi 24 lata, 11 miesięcy i 5 dni. Przed zgłoszeniem wniosku o emeryturę w 2007 r. P. G. był zatrudniony w (...) (od 2006 r.), a następnie odwołujący podlegał ubezpieczeniu jako osoba samozatrudniająca się. Decyzją z dnia 19 lutego 2010r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury, uzasadniając, iż ostanie zatrudnienie P. G. przed zgłoszeniem wniosku o emeryturę nie wynika z umowy o pracę oraz, że wnioskodawca nie udokumentował 35-letniego okresu ubezpieczenia z tytułu pozostawania w stosunku pracy.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy oraz w aktach emerytalnych ubezpieczonego.

Sąd Okręgowy nie dał wiary zeznaniom odwołującego P. G. w zakresie w jakim twierdził on, iż nie podlegał ubezpieczeniu z tytułu samozatrudnienia się w 2007 r. na terenie Stanów Zjednoczonych. W tym zakresie zeznania odwołującego są sprzeczne z formularzem PL/USA 3 wydanym przez amerykańską instytucję ubezpieczeniową, z którego jednoznacznie wynika, że w 2007 r. P. G. podlegał ubezpieczaniu z tytułu zatrudnienia oraz z tytułu samozatrudnienia. Ponadto odwołujący w swoich zeznaniach podał, iż podlegał ubezpieczeniu z tytułu samozatrudnienia jedynie w 2001 r. Amerykańska instytucja ubezpieczeniowa potwierdziła natomiast, że odwołujący również w latach 1994-1996, 1998- 2000, 2002, 2004-2005 oraz w 2007 podlegał ubezpieczeniu z tytułu samozatrudnienia. Okoliczność ta wynika także z dokumentu obrazującego ubezpieczenie P. G. na terenie Stanów Zjednoczonych.

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, iż odwołanie P. G. nie zasługuje na jego uwzględnieniem.

Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) mężczyzna urodzony przed dniem 1 stycznia 1949 r, który nie osiągnął wieku emerytalnego określonego w art. 27 pkt 1, może przejść na emeryturę po osiągnieciu wieku 60 lat, jeżeli ma co najmniej 35-letni okres składkowy i nieskładkowy albo jeżeli ma co najmniej 25-letni okres składkowy i nieskładkowy oraz został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy. Ustęp 2 wskazanego przepisu stanowi, że emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje ubezpieczonym, którzy:

1)  ostatnio, przed zgłoszeniem wniosku o emeryturę, byli pracownikami oraz

2)  w okresie ostatnich 24 miesięcy podlegania ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym pozostawali w stosunku pracy co najmniej przez 6 miesięcy, chyba że w dniu zgłoszenia wniosku o emeryturę są uprawnieni do renty z tytułu niezdolności o pracy.

Natomiast w myśl ust. 3 cytowanego przepisu spełnienia warunków, o których mowa w ust. 2, nie wymaga się od ubezpieczonych, którzy przez cały wymagany okres, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, podlegali ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z tytułu pozostawania w stosunku pracy.

W ocenie Sądu Okręgowego w sprawie bezsporne jest, że odwołujący się spełnia kryteria wymaganego wieku oraz stażu pracy do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury. Nie ulega również wątpliwości, iż w rozpoznawanej sprawie nie ma zastosowania ust. 3 art. 29 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, bowiem wnioskodawca nie legitymuje się co najmniej 35-letnim okresem składkowym i nieskładkowym ubezpieczenia pracowniczego. Kwestią wymagająca rozstrzygnięcia przez Sąd było ustalenie spełnienia przez ubezpieczonego przesłanek z art. 29 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Podniósł, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 2 lipca 2008 r., II UK 326/07, Lex nr 497693, warunki przejścia na wcześniejszą emeryturę, określone w art. 29 ust. 2 pkt 1) i pkt 2) ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, muszą być spełnione łącznie. Innymi słowy, zawsze konieczną przesłanką do przyznania ubezpieczonemu wcześniejszej emerytury, będzie warunek bycia pracownikiem ostatnio przed zgłoszeniem wniosku o emeryturę. Wskazał, że jedyny wyjątek wprowadza ust. 3 tego artykułu, który wyłącza wymóg spełnienia przesłanek z ust. 2, ale tylko w stosunku do ubezpieczonych, którzy przez cały wymagany okres, o którym mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1 i 2 podlegali ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z tytułu pozostawania w stosunku pracy.

Sąd Okręgowy stwierdził że zarówno orzecznictwo jak i doktryna stoją na stanowisku, że prawo do emerytury wcześniejszej przysługuje wyłącznie ubezpieczonym, dla których ostatnim tytułem ubezpieczenia był stosunek pracy. Sąd Okręgowy zważył, że przyjęte rozwiązanie, z punktu widzenia odwołującego może nie wydawać się sprawiedliwe, jednakże pracowniczy, a nie powszechny, charakter tego uprawnienia - po dniu 1 stycznia 1999 r. - potwierdził Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 12 września 2000 r., K. 1/00, OTK 2000, nr 6, poz. 185, wydanym po rozpatrzeniu wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich o stwierdzenie niezgodności z Konstytucją art. 29 i 46 w części, w jakiej nie przewidują prawa do wcześniejszej emerytury dla ubezpieczonych, którzy przed zgłoszeniem wniosku o świadczenie byli objęci ubezpieczeniami społecznymi z innego tytułu niż stosunek pracy. Trybunał Konstytucyjny nie podzielił wątpliwości Rzecznika Praw Obywatelskich wyjaśniając, że pracowniczy charakter omawianego uprawnienia wynika z uregulowań prawnych uchwalonych jeszcze przed wejściem w życie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, tj. z art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin. Tak więc nowy akt prawny (ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych) nie zmienia, w szczególności nie pogarsza, sytuacji prawnej tych ubezpieczonych, którzy również przed dniem 1 stycznia 1999 r. nie mogli skorzystać z prawa do emerytury wcześniejszej. Wobec powyższego zastosowane rozwiązanie - uwzględniające ochronę praw nabytych pracowników - nie może być postrzegane jako dyskryminujące nie- pracowników, którzy nie posiadali ekspektatyw praw do wcześniejszej emerytury ([w:] K. Antonów, M. Bartnicki, Ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Komentarz, ABC, 2007, wyd. II.).

Wskazał także na wyrok Sądu Najwyższego dnia 7 grudnia 2001 r. II UKN 646/00, OSNP 2003, nr 18, poz. 445, w którym Sąd też stwierdził, że osoba objęta niepracowniczym ubezpieczeniem społecznym nie może nabyć prawa do wcześniejszej emerytury, mimo posiadania wymaganego stażu i wieku emerytalnego, przewidzianego w art. 29 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Z redakcji tego przepisu wynika, że nie ma podstaw do uznania za ubezpieczonych "będących pracownikami” byłych pracowników, którzy wprawdzie legitymują się wymaganym pracowniczym stażem ubezpieczeniowym, ale konieczny wiek osiągnęli już po utracie statusu pracownika, w związku z ustaniem stosunku pracy bądź objęciem innym systemem ubezpieczenia społecznego. Pogląd ten podzielił również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 lutego 2004 r. IIUK 239/03 OSNP 2004/20/356.

Sąd Okręgowy podniósł, że zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, a zatem, jak podkreśla się w orzecznictwie, z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów i mających znaczenie dla oceny ich oceny i wiarygodności.

W ocenie Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy daje podstawy do przyjęcia poglądu, że ubezpieczony ostatnio tj. bezpośrednio przed zgłoszeniem wniosku o emeryturę nie był pracownikiem. Wprawdzie zdaniem Sądu Okręgowego amerykańska instytucja ubezpieczeniowa nie podała dokładnych okresów zatrudnienia oraz podlegania ubezpieczeniu z tytułu samozatrudnienia odwołującego w 2007 r., to w ocenie tego Sądu należy uznać, iż w 2007 r. odwołujący początkowo kontynuował zatrudnienie w (...), a następnie podlegał ubezpieczeniu jako osoba samozatrudniająca się. Zdaniem więc Sądu Okręgowego ostatni tytuł ubezpieczenia P. G. powstał zatem ze stosunku pracy, lecz z tytułu samozatrudnienia się.

W ocenie więc sadu I instancji w niniejszej sprawie nie zostały spełnione przez P. G. przesłanki przewidziane w art. 29 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych konieczne do nabycia przez niego prawa do wcześniejszej emerytury. Pomimo tego, że odwołujący się ukończył 60 lat życia i posiada wymagany przez ten przepis 35 lat okresów składkowych i nieskładkowych, to jak wywodził Sąd Okręgowy nie był pracownikiem ostatnio, przed zgłoszeniem wniosku o emeryturę, co wyklucza przyznanie mu prawa do wcześniejszej emerytury.

Z uwagi na powyższe, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego XIV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wniósł P. G. zaskarżając powyższy wyrok w całości. Wniósł o:

1)  uchylenie tego orzeczenia i orzeczenie co do istoty sprawy; ewentualnie

2)  uchylenie tego orzeczenia i poprzedzającej go decyzji organu rentowego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania bezpośrednio organowi rentowemu oraz

3)  zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, za obie instancje według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi Sądu pierwszej instancji zarzucił:

1)  naruszenie art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez niewłaściwą i zawężającą wykładnię i zastosowanie, a w konsekwencji przyjęcie, iż prawo do wcześniejszej emerytury przysługuje wyłącznie osobom dla których ostatnim tytułem ubezpieczenia był stosunek pracy;

2)  mające wpływ na treść orzeczenia naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. poprzez nieprawidłowe wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia oraz brak należytego wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z właściwym przytoczeniem przepisów prawa, polegające w szczególności na:

a)  całkowitym pominięciu w rozważaniach zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku decyzji organu rentowego objętej odwołaniem oraz pism procesowych złożonych przez stronę w toku postępowania sądowego i zgłoszonych przez stronę dowodów;

b)  nie wskazaniu przez Sąd pierwszej instancji, w części uzasadnienia zawierającej ustalenia stanu faktycznego sprawy, w jakich okresach Odwołujący podlegał a w jakich nie podlegał ubezpieczeniu z tytułu samozatrudnienia i z tytułu stosunku pracy;

3)  mające wpływ na treść orzeczenia naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolne i nie znajdujące uzasadnienia w zgromadzonym materiale dowodowym przyjęcie, iż odwołujący ostatnio, czyli bezpośrednio przed zgłoszeniem wniosku o emeryturę nie był pracownikiem a osobą samozatrudnioną, a co za tym idzie jego ostatni tytuł ubezpieczenia powstał nie ze stosunku pracy a z samozatrudnienia, przy równoczesnym braku jakichkolwiek czynności procesowych w tym w szczególności w zakresie postępowania dowodowego, które mogłyby doprowadzić do takich ustaleń;

4)  mający wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na nieuzasadnionym i nieznajdującym potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym przyjęciu, iż odwołujący ostatnio, czyli bezpośrednio przed zgłoszeniem wniosku o emeryturę, nie był pracownikiem a osobą samozatrudnioną.

Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył co następuje:

Apelacja P. G. nie zawiera usprawiedliwionych podstaw. Przede wszystkim stwierdzić należy, iż Sąd Apelacyjny przeprowadził uzupełniające postępowanie dowodowe, którego wynik nie dał podstawy do wydania wyroku reformatoryjnego i ostatecznie Sąd Apelacyjny podziela zarówno ustalenia faktyczne i wywody prawne oraz wnioski Sądu Okręgowego, przyjmując je za własne, zatem nie zachodzi potrzeba ich powtarzania (porówn. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 r., I PKN 339/98, OSNAPiUS 1998/24/776, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2000 r., I CKN 356/98). Niezależnie od powyższego podkreślenia wymaga , iż wnioskodawca wnosił o przyznanie prawa do polskiej emerytury na podstawie art. 29 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), z uwzględnieniem postanowień Umowy z dnia 2.04.2008 r. o zabezpieczeniu społecznym między Rzecząpospolitą Polską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki (Dz. U.
z 2009 r. nr 46, poz. 374), której przyznania organ rentowy odmówił zaskarżoną decyzją podnosząc, iż nie udokumentował 3 5-letniego okresu ubezpieczenia z tytułu pozostawania w stosunku pracy oraz że ostatnim okresem ubezpieczenia nie był okres ubezpieczenia pracowniczego, a okres samozatrudnienia. Nie ulega wątpliwości ,iż wnioskodawca nie posiada 35-letniego okresu pracy na podstawie umowy o pracę wymaganego przepisem art. 29 ust.3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r., o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych cyt. wyżej. Łączny okres ubezpieczenia wynikający ze stosunku pracy wyniósł 24 lata 11 miesięcy i 5 dni (w Polsce 21 lat, 11 miesięcy i 5 dni oraz w USA - 3 lata ). Amerykańska instytucja ubezpieczeniowa na formularzu USA/PL 3 potwierdziła 52 kwartały ubezpieczenia wnioskodawcy przebyte na terenie Stanów Zjednoczonych w łącznym wymiarze 13 lat. W toku postępowania przed Sądem I instancji jak i Sądem Apelacyjnym wnioskodawca kwestionował podleganie ubezpieczeniu na terenie Stanów Zjednoczonych Ameryki twierdząc, że ostatnim jego ubezpieczeniem przed złożeniem wniosku o emeryturę nie było samozatrudnienie, a więc prowadzenie działalności gospodarczej, a ubezpieczenie pracownicze z czym nie sposób się zgodzić. Zgodnie z art. 7 ust. 1 Umowy z dnia 2.04.2008 r. o zabezpieczeniu społecznym między Rzecząpospolitą Polską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki (Dz. U.
z 2009 r. nr 46, poz. 374) z zastrzeżeniem innych postanowień Umowy, jeżeli według przepisów prawa jednej Strony warunkiem nabycia prawa do świadczeń jest zgromadzenie okresów ubezpieczenia , instytucja właściwa tej Strony uwzględnia okresy ubezpieczenia przebyte zgodnie z przepisami prawa drugiej Strony, chyba, że takie okresy nakładają się na siebie. Nie ulega więc wątpliwości, iż ani polski organ rentowy ani polski sąd pracy i ubezpieczeń społecznych nie są uprawnione do ustalania i weryfikacji okresów ubezpieczenia przebytych przez osoby zainteresowane na terenie USA. Wobec kwestionowania przez wnioskodawcę oznaczenia (...) zawartego w dokumencie amerykańskiej instytucji ubezpieczeniowej na formularzu USA/PL 3 Sąd Apelacyjny mając na uwadze art. 10 Umowy z dnia 2.04.2008 r. cyt. wyżej zwrócił się do organu rentowego o nadesłanie stosownych dokumentów , z których wynika to oznaczenie. Organ rentowy w odpowiedzi poinformował Sąd , iż postępowanie organu rentowego w sprawach o polskie świadczenia emerytalno-rentowe z zastosowaniem umowy z dnia 2.04.2008 r. cyt. wyżej, oparte jest na dokumencie „Procedury dotyczące postępowania jednostek organizacyjnych ZUS przy załatwianiu wniosków o przyznanie świadczeń z ubezpieczenia emerytalno-rentowego i wypadkowego na podstawie polsko- amerykańskiej Umowy o zabezpieczeniu społecznym”. Organ rentowy przesłał następujące dokumenty: 1. Wyjaśnienia dotyczące stosowania postanowień Umowy z dnia 2.04.2008 r. o zabezpieczeniu społecznym między Rzecząpospolitą Polską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki (Dz. U. z 2009 r., nr 46, poz. 374), 2. Procedury dotyczące postępowania jednostek organizacyjnych ZUS przy załatwianiu wniosków o przyznanie świadczeń z ubezpieczenia emerytalno-rentowego i wypadkowego na podstawie Umowy. Z Procedur określonych w pkt.2 wynika , że w odniesieniu do okresów ubezpieczenia przebytych po 31.12.1977 r. - wyrażone w kwartałach okresy amerykańskiego ubezpieczenia nie będą przyporządkowane odpowiednio do kwartału kalendarzowego w danym roku, a jedynie do danego roku. Oznacza to, że potwierdzone w kolumnie QC formularza USA/PL 3 wydanego przez amerykańską instytucję ubezpieczeniową kwartały amerykańskiego ubezpieczenia nie będą przypadać na kwartały kalendarzowe danego roku. Okresy te potwierdzane będą również z zastosowaniem określonych symboli, jednakże odmiennie niż przy potwierdzaniu okresów przed 1.01.1978 r. - w kolumnie QC kwartały ubezpieczenia oznaczone zostaną symbolem C, przy czym w przypadku, gdy dotyczyć będą ubezpieczenia innego niż ubezpieczenie pracownicze, dodatkowo w odpowiednich kolumnach formularza (RQSM, DMW, SE, AG) wskazany zostanie charakter potwierdzonego okresu ubezpieczenia. Dodatkowo (...)w kolumnie SE wskazuje, że okres ubezpieczenia w wymiarze trzech kwartałów dotyczy ubezpieczenia z tytułu pracy na własny rachunek. Z formularza pomocniczego do podania o świadczenia z amerykańskiego systemu ubezpieczeń społecznych podpisanego przez wnioskodawcę znajdującego się na kartach 25 - 30 a.r. wynika, iż wnioskodawca w (...) zatrudniony był w okresie od 2 stycznia 2006 r. do 15 marca 2007 r. Zatem do 31 grudnia 2007 r. zatrudniony z tytułu pracy na własny rachunek, a więc był osoba samozatrudniająca co wynika z oznaczenia (...) dotyczącego roku 2007. Stwierdzić więc należy, iż ostatnim ubezpieczeniem skarżącego przed złożeniem wniosku o emeryturę było samozatrudnienie, a nie stosunek pracy. Skarżący więc nie spełnia warunku posiadania 35-letniego okresu pracy na podstawie umowy wymaganego art. 29 ust.3 ustawy cyt. wyżej, i nie ma prawa do emerytury na podstawie art. 29 ustawy. Podnieść nadto należy, iż skarżący warunek wieku 65 lat spełnił w dniu 13.04.2012 r. poczynając od dnia 13.04.2012 r.
t. j. od osiągnięcia wieku emerytalnego decyzją z dnia 17.09.2012 r. zostało przyznane prawo do emerytury na podstawie art. 27 ustawy. Stwierdzić również należy wbrew twierdzeniom skarżącego, iż zaskarżona decyzja spełnia wszystkie niezbędne elementy konstrukcyjne dla prawidłowo wydanej decyzji zgodnie z art. 107 k.p.a.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art. 385 k.p.c.

Sędziowie: PRZEWODNICZĄCY

G. M. T.

R. S.