III KK 88/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:24-05-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KK 88/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 23 maja 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Puszkarski (przewodniczący)
SSN Tomasz Grzegorczyk
SSN Włodzimierz Wróbel (sprawozdawca)
Protokolant Anna Korzeniecka-Plewka
w sprawie E. D.
skazanej z art. 291 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 23 maja 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Rzecznika Praw Obywatelskich na korzyść skazanej
od wyroku Sądu Rejonowego w B.
z dnia 16 lutego 2007 r.
1) uchyla zaskarżony wyrok i uniewinnia oskarżoną od
popełnienia zarzuconego jej czynu,
2) kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego w B. z dnia 16 lutego 2007 r., E. D.
została uznana za winną tego, że w dniu 11 czerwca 2006 roku w B.
oferowała do sprzedaży rzeczy uzyskane za pomocą czynu zabronionego,
2
polegającego na wprowadzeniu do obrotu towaru z naniesionymi
podrobionymi znakami towarowymi firm „Adidas”, „Puma” oraz „Nike” w
postaci 48 sztuk różnej odzieży sportowej o łącznej wartości 5.015 zł., czym
działała na szkodę wskazanych wyżej firm, to jest popełnienia występku z art.
291 § 1 k.k. Za ten czyn skazano ją na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia
wolności w warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2
(dwóch) lat oraz grzywnę w wysokości 30 (trzydziestu) stawek dziennych po
20 (dwadzieścia) zł każda.
Wyrok ten nie został zaskarżony, ani nie sporządzono jego pisemnego
uzasadnienia.
Od tego prawomocnego wyroku kasację w trybie art. 521 § 1 k.p.k.
wniósł Rzecznik Praw Obywatelskich, zarzucając mu rażące i mające istotny
wpływ na treść orzeczenia naruszenie prawa materialnego – art. 291 § 1 k.k.
przez błędne przyjęcie, że udział w dalszym obrocie towarami oznaczonymi
podrobionymi znakami towarowymi wyczerpuje znamiona przestępstwa tzw.
paserstwa.
Podnosząc powyższy zarzut skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku i uniewinnienie oskarżonej od popełnienia przypisanego jej czynu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja Rzecznika Praw Obywatelskich jest zasadna. E. D. przypisano
czyn polegający na oferowaniu do sprzedaży nabytych wcześniej rzeczy
uzyskanych za pomocą czynu zabronionego polegającego na wprowadzeniu
do obrotu towaru z naniesionymi podrobionymi znakami towarowymi, co
zakwalifikowano jako przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. Taka kwalifikacja
prawna oparta została na błędnej interpretacji znamion typu czynu
zabronionego z art. 291 § 1 k.k. Sąd Najwyższy w niniejszym składzie w pełni
podziela stanowisko wyrażone w uchwale SN z dnia 30 czerwca 2008 r. (I
KZP 8/08, OSNKW z 2008 r. nr 7, poz. 52), zgodnie z którym, „zachowanie
niebędące <> w rozumieniu art. 305 ust. 1
ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (…), w
brzmieniu obowiązującym do dnia 31 sierpnia 2007 r., a polegające na udziale
w dalszym obrocie towarami oznaczonymi podrobionymi znakami
3
towarowymi, nie stanowi występku określonego w art. 291 k.k. ani w art. 292
k.k., wobec niewypełnienia znamienia <
czynność nieuprawnionego oznaczenia towaru podrobionym znakiem
towarowym „nie powoduje, że sam tak oznaczony towar otrzymuje odmienny
byt (w sensie ontologicznym) i staje się towarem nowym. Wprawdzie nabiera
on innych cech i wartości (funkcje jakościowe i reklamowe znaku
towarowego), ale pozostaje tym samym towarem, z nadaną w drodze
przestępnej (…) swoistą cechą. Nie ma zatem podstaw do przyjęcia, że towar
ten - ,,rzecz" - został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, gdyż za
pomocą takiego czynu nadano mu ,,jedynie" swoistą cechę. Powstała nowa
,,jakość" towaru, a nie nowy towar.”
W sprawie nie poczyniono natomiast żadnych ustaleń wskazujących na
to, że oskarżona nabyła towary od osoby, która „uzyskała ja za pomocą czynu
zabronionego” w szczególności przez ich wyprodukowanie lub import.
Należy przy tym podkreślić, że samo nabycie towaru oznaczonego
podrobionymi znakami towarowymi nie stanowiło w dniu popełnienia przez E.
D. zarzuconego jej czynu (tj. w dniu 11 czerwca 2006 r.) samoistnego
przestępstwa z art. art. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo
własności przemysłowej (…), w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 sierpnia
2007 r., nie miało bowiem charakteru „wprowadzenia do obrotu”, nawet jeżeli
nabyciu towarzyszył zamiar dalszej odsprzedaży. W pełni należy podzielić w
tym zakresie stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 24
maja 2005 r., iż wprowadzeniem takim jest „przekazanie przez producenta lub
importera po raz pierwszy do obrotu towarów oznaczonych podrobionym
znakiem towarowym" (zob. I KZP 13/05,OSNKW 2005, z. 6, poz. 50 wraz z
powołaną tam literaturą i orzecznictwem).
W tym stanie rzeczy, z uwagi na rażące naruszenie prawa materialnego
zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w B. należało uchylić, a uznając, że
zarzucone oskarżonej zachowanie nie realizuje znamion żadnego typu czynu
zabronionego i w związku z tym jest oczywiście niesłuszne, na zasadzie art.
537 § 2 k.p.k. uniewinnić ją popełnienia przypisanego jej czynu.
4
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 23 maja 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Puszkarski (przewodniczący)
SSN Tomasz Grzegorczyk
SSN Włodzimierz Wróbel (sprawozdawca)
Protokolant Anna Korzeniecka-Plewka
w sprawie E. D.
skazanej z art. 291 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 23 maja 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Rzecznika Praw Obywatelskich na korzyść skazanej
od wyroku Sądu Rejonowego w B.
z dnia 16 lutego 2007 r.
1) uchyla zaskarżony wyrok i uniewinnia oskarżoną od
popełnienia zarzuconego jej czynu,
2) kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego w B. z dnia 16 lutego 2007 r., E. D.
została uznana za winną tego, że w dniu 11 czerwca 2006 roku w B.
oferowała do sprzedaży rzeczy uzyskane za pomocą czynu zabronionego,
2
polegającego na wprowadzeniu do obrotu towaru z naniesionymi
podrobionymi znakami towarowymi firm „Adidas”, „Puma” oraz „Nike” w
postaci 48 sztuk różnej odzieży sportowej o łącznej wartości 5.015 zł., czym
działała na szkodę wskazanych wyżej firm, to jest popełnienia występku z art.
291 § 1 k.k. Za ten czyn skazano ją na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia
wolności w warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2
(dwóch) lat oraz grzywnę w wysokości 30 (trzydziestu) stawek dziennych po
20 (dwadzieścia) zł każda.
Wyrok ten nie został zaskarżony, ani nie sporządzono jego pisemnego
uzasadnienia.
Od tego prawomocnego wyroku kasację w trybie art. 521 § 1 k.p.k.
wniósł Rzecznik Praw Obywatelskich, zarzucając mu rażące i mające istotny
wpływ na treść orzeczenia naruszenie prawa materialnego – art. 291 § 1 k.k.
przez błędne przyjęcie, że udział w dalszym obrocie towarami oznaczonymi
podrobionymi znakami towarowymi wyczerpuje znamiona przestępstwa tzw.
paserstwa.
Podnosząc powyższy zarzut skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku i uniewinnienie oskarżonej od popełnienia przypisanego jej czynu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja Rzecznika Praw Obywatelskich jest zasadna. E. D. przypisano
czyn polegający na oferowaniu do sprzedaży nabytych wcześniej rzeczy
uzyskanych za pomocą czynu zabronionego polegającego na wprowadzeniu
do obrotu towaru z naniesionymi podrobionymi znakami towarowymi, co
zakwalifikowano jako przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. Taka kwalifikacja
prawna oparta została na błędnej interpretacji znamion typu czynu
zabronionego z art. 291 § 1 k.k. Sąd Najwyższy w niniejszym składzie w pełni
podziela stanowisko wyrażone w uchwale SN z dnia 30 czerwca 2008 r. (I
KZP 8/08, OSNKW z 2008 r. nr 7, poz. 52), zgodnie z którym, „zachowanie
niebędące <
ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (…), w
brzmieniu obowiązującym do dnia 31 sierpnia 2007 r., a polegające na udziale
w dalszym obrocie towarami oznaczonymi podrobionymi znakami
3
towarowymi, nie stanowi występku określonego w art. 291 k.k. ani w art. 292
k.k., wobec niewypełnienia znamienia <
czynność nieuprawnionego oznaczenia towaru podrobionym znakiem
towarowym „nie powoduje, że sam tak oznaczony towar otrzymuje odmienny
byt (w sensie ontologicznym) i staje się towarem nowym. Wprawdzie nabiera
on innych cech i wartości (funkcje jakościowe i reklamowe znaku
towarowego), ale pozostaje tym samym towarem, z nadaną w drodze
przestępnej (…) swoistą cechą. Nie ma zatem podstaw do przyjęcia, że towar
ten - ,,rzecz" - został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, gdyż za
pomocą takiego czynu nadano mu ,,jedynie" swoistą cechę. Powstała nowa
,,jakość" towaru, a nie nowy towar.”
W sprawie nie poczyniono natomiast żadnych ustaleń wskazujących na
to, że oskarżona nabyła towary od osoby, która „uzyskała ja za pomocą czynu
zabronionego” w szczególności przez ich wyprodukowanie lub import.
Należy przy tym podkreślić, że samo nabycie towaru oznaczonego
podrobionymi znakami towarowymi nie stanowiło w dniu popełnienia przez E.
D. zarzuconego jej czynu (tj. w dniu 11 czerwca 2006 r.) samoistnego
przestępstwa z art. art. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo
własności przemysłowej (…), w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 sierpnia
2007 r., nie miało bowiem charakteru „wprowadzenia do obrotu”, nawet jeżeli
nabyciu towarzyszył zamiar dalszej odsprzedaży. W pełni należy podzielić w
tym zakresie stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 24
maja 2005 r., iż wprowadzeniem takim jest „przekazanie przez producenta lub
importera po raz pierwszy do obrotu towarów oznaczonych podrobionym
znakiem towarowym" (zob. I KZP 13/05,OSNKW 2005, z. 6, poz. 50 wraz z
powołaną tam literaturą i orzecznictwem).
W tym stanie rzeczy, z uwagi na rażące naruszenie prawa materialnego
zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w B. należało uchylić, a uznając, że
zarzucone oskarżonej zachowanie nie realizuje znamion żadnego typu czynu
zabronionego i w związku z tym jest oczywiście niesłuszne, na zasadzie art.
537 § 2 k.p.k. uniewinnić ją popełnienia przypisanego jej czynu.
4