Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 91/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 23 maja 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Puszkarski (przewodniczący,
sprawozdawca)
SSN Tomasz Grzegorczyk
SSN Włodzimierz Wróbel
Protokolant Anna Korzeniecka-Plewka
w sprawie E. D.
skazanej za czyn z art. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30.06.200 r. - Prawo
własności przemysłowej (Dz. U. z 2003r., Nr 119, poz.1117 ze zm.), w
brzmieniu obowiązującym do dnia 31 sierpnia 2007r.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
dniu 23 maja 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Rzecznika Praw Obywatelskich na korzyść skazanej
od wyroku Sądu Rejonowego w B.
z dnia 20 kwietnia 2005 r.,
1. uchyla zaskarżony wyrok i przy zastosowaniu art. 537
§ 2 k.p.k. uniewinnia E. D. od popełnienia zarzucanego jej
czynu;
2. kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.
2
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w B. wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2005 r., wydanym
w trybie art. 335 § 1 i art. 343 k.p.k., a więc bez przeprowadzenia
rozprawy, uznał E. D. za winną tego, że „w dniu 12 grudnia 2004 r. w B.
na bazarze przy ul. K., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadzała
do obrotu oznaczone podrobionymi znakami towarowymi wyroby w postaci 17
sztuk spodni dresowych z oznaczeniami Nike, 9 bluz dresowych z
oznaczeniami Nike oraz 5 bluz dresowych z oznaczeniami Puma, czym
działała na szkodę Nike Poland sp. z o.o. oraz Puma sp. z o.o.”, kwalifikując
ten czyn jako przestępstwo z art. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r.
– Prawo własności przemysłowej i za to na podstawie tego przepisu wymierzył
jej karę 70 stawek dziennych grzywny, określając wysokość jednej stawki na
kwotę 10 zł. Na podstawie art. 306 ust. 2 wymienionej ustawy orzekł
przepadek odzieży stanowiącej przedmiot przestępstwa.
Wyrok ten uprawomocnił się bez postępowania odwoławczego, jego
uzasadnienie nie zostało sporządzone.
Obecnie kasację od tego wyroku na korzyść skazanej E. D. wniósł
Rzecznik Praw Obywatelskich. Zaskarżył wyrok w całości, zarzucając „rażące
i mające istotny wpływ na jego treść naruszenie prawa materialnego, to jest
art. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności
przemysłowej (Dz. U. Nr 119, poz. 1117 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym
do dnia 31 sierpnia 2007 r., poprzez błędne przyjęcie, że udział w dalszym
(następczym) obrocie towarami oznaczonymi podrobionymi znakami
towarowymi wyczerpuje znamię »wprowadzenie do obrotu«, o którym mowa
we wskazanym wyżej przepisie”.
W kasacji zamieszczono wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i
uniewinnienie skazanej od popełnienia przypisanego jej czynu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja, jako w oczywistym stopniu zasadna, zasługiwała na uwzględnienie
w całości. Przepis art. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo
własności przemysłowej, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 sierpnia
2007 r. stanowił, że podlega karze, kto w celu wprowadzenia do obrotu
3
oznacza towary podrobionym znakiem towarowym lub oznaczone takim
znakiem towary wprowadza do obrotu. Chociaż wobec niesporządzenia
uzasadnienia wyroku nie jest możliwe zapoznanie się z rozumowaniem, które
doprowadziło sąd orzekający do uznania, że E. D. wyczerpała znamiona tego
występku, zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności
wyjaśnienia oskarżonej, pozwala przyjąć, że stało się tak wobec ustalenia, że
oskarżona po zakupieniu na bazarze w W. ubrań oznaczonych podrobionymi
znakami towarowymi, sprzedawała je na bazarze w B., co potraktowano jako
wprowadzanie ubrań do obrotu. Praktyka orzecznicza pokazała, że wykładnia
zastosowanego przez sąd przepisu nie była rzeczą prostą. Rysujące się w tym
względzie trudności skłoniły Sąd Najwyższy do podjęcia w dniu 24 maja 2005
r. uchwały I KZP 13/05 wyjaśniającej, że „»wprowadzeniem do obrotu«, o
którym mowa w art. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo
własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r., Nr 119, poz. 1117 ze zm.), jest
przekazanie przez producenta lub importera po raz pierwszy do obrotu
towarów oznaczonych podrobionym znakiem towarowym” (OSNKW 2005, z.
6, poz. 50). Rozpoznając sprawę E. D. przed podjęciem tej uchwały, Sąd
Rejonowy w B. inaczej, w sposób błędny, zinterpretował wymieniony przepis
najwyraźniej przyjmując, że penalizuje on nie tylko pierwotne wprowadzenie
przez producenta lub importera do obrotu towaru oznaczonego podrobionym
znakiem towarowym, ale też dalszy obrót takim towarem. Doprowadziło to do
niezasadnego uznania, że oskarżona dopuściła się zarzucanego jej występku.
Słusznie autor kasacji zwrócił uwagę, że oskarżona nie popełniła też
przestępstwa z art. 291 § 1 k.k., względnie z art. 292 § 1 k.k., a to wobec
niemożności uznania, że nabyte przez nią rzeczy zostały uzyskane za
pomocą czynu zabronionego. W tym względzie skarżący trafnie odwołał się do
uchwały składu siedmiu sędziów Sąd Najwyższy z dnia 30 czerwca 2008 r., I
KZP 8/08 (OSNKW 2008, z. 7, poz. 52) wskazującej, że „zachowanie
niebędące »wprowadzeniem do obrotu« w rozumieniu art. 305 ust. 1 ustawy z
dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr
119, poz. 1117 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 sierpnia 2007
r., a polegające na dalszym obrocie towarami oznaczonymi podrobionymi
4
znakami towarowymi, nie stanowi występku określonego w art. 291 k.k. ani w
art. 292 k.k., wobec niewypełnienia znamienia »rzecz uzyskana za pomocą
czynu zabronionego«”.
Mając powyższe na uwadze, w trybie art. 535 § 5 k.p.k. orzeczono jak
w części dyspozytywnej wyroku. Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje
oparcie w przepisie art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 638 k.p.k.

III KK 91/13

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia