IV CZ 178/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-09-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 178/12
POSTANOWIENIE
Dnia 13 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Marian Kocon
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie ze skargi powodów
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Okręgowego w R.
z dnia 21 grudnia 2010 r.,
w sprawie z powództwa U. D. i M. D.
przeciwko A.P. i M. P.
o wydanie nieruchomości,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 13 czerwca 2013 r.,
zażalenia powodów
na postanowienie Sądu Okręgowego w R.
z dnia 2 kwietnia 2012 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 10 lutego 2012 r. Sąd Okręgowy odrzucił skargę
powodów U. D. i M. D. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym
wyrokiem tego Sądu z dnia 21 grudnia 2010 r.
Skarżący, reprezentowani przez adwokata, skierowali zażalenie na to
postanowienie do Sądu Apelacyjnego w […]. Sąd Okręgowy, za pośrednictwem
którego wniesiono zażalenie, odrzucił je postanowieniem z dnia 2 kwietnia 2012 r.,
na podstawie art. 373 w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. Na uzasadnienie orzeczenia
podał, że postanowienie o odrzuceniu skargi Sąd Okręgowy wydał jako sąd drugiej
instancji, który ostatni orzekał co do istoty sprawy i zażalenie na to postanowienie
przysługiwało, stosownie do art. 3941
§ 2 k.p.c., do Sądu Najwyższego, a nie do
sądu apelacyjnego.
W zażaleniu na to postanowienie skarżący wnieśli o jego uchylenie,
twierdząc, że Sąd Okręgowy nie miał podstaw do odrzucenia zażalenia, lecz
powinien był je skierować do sądu właściwego albo wezwać skarżących do
uzupełnienia braku formalnego polegającego na mylnym oznaczeniu sądu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zagadnienie skutków procesowych wadliwego skierowania środka
odwoławczego do sądu niewłaściwego do jego rozpoznania wywoływało
wątpliwości, prowadzące do rozbieżności w orzecznictwie sądów powszechnych
i Sądu Najwyższego. Wątpliwości te zostały wyjaśnione i rozstrzygnięte w uchwale
składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 2013 r., III CZP 91/12,
zgodnie z którą sąd niewłaściwy, do którego skierowano zażalenie przekazuje je do
rozpoznania sądowi właściwemu na podstawie odpowiednio zastosowanego art.
200 § 1 k.p.c. (w zw. z art. 391 § 1 i 397 § 2 k.p.c.). Podzielając stanowisko zajęte
w uchwale i odwołując się do jej szerszego uzasadnienia, należy wyeksponować
stwierdzenie Sądu Najwyższego, że wadliwe skierowanie zażalenia do
niewłaściwego sądu nie powoduje jego niedopuszczalności, a tym samym nie
stanowi podstawy odrzucenia zażalenia na podstawie art. 370 (373) k.p.c.
W związku z zarzutami zażalenia należy dodać, że – jak wyjaśnił Sąd
Najwyższy w powołanej uchwale - brak podstaw zarówno do przedstawienia
3
zażalenia przez sąd, do którego je wniesiono, sądowi właściwemu, innemu, niż
wskazany przez stronę, jak i do traktowania wadliwego skierowania zażalenia jako
oczywistej niedokładności podlegającej procedurze naprawczej przewidzianej w art.
130 § 1 zdanie pierwsze k.p.c.
Z omówionych względów zaskarżone orzeczenie, którym błędnie odrzucono
zażalenie, podlegało uchyleniu, stosownie do art. 3941
§ 3 w zw. z art. 39815
§ 1
zdanie pierwsze k.p.c.
db
POSTANOWIENIE
Dnia 13 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Marian Kocon
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie ze skargi powodów
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Okręgowego w R.
z dnia 21 grudnia 2010 r.,
w sprawie z powództwa U. D. i M. D.
przeciwko A.P. i M. P.
o wydanie nieruchomości,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 13 czerwca 2013 r.,
zażalenia powodów
na postanowienie Sądu Okręgowego w R.
z dnia 2 kwietnia 2012 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 10 lutego 2012 r. Sąd Okręgowy odrzucił skargę
powodów U. D. i M. D. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym
wyrokiem tego Sądu z dnia 21 grudnia 2010 r.
Skarżący, reprezentowani przez adwokata, skierowali zażalenie na to
postanowienie do Sądu Apelacyjnego w […]. Sąd Okręgowy, za pośrednictwem
którego wniesiono zażalenie, odrzucił je postanowieniem z dnia 2 kwietnia 2012 r.,
na podstawie art. 373 w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. Na uzasadnienie orzeczenia
podał, że postanowienie o odrzuceniu skargi Sąd Okręgowy wydał jako sąd drugiej
instancji, który ostatni orzekał co do istoty sprawy i zażalenie na to postanowienie
przysługiwało, stosownie do art. 3941
§ 2 k.p.c., do Sądu Najwyższego, a nie do
sądu apelacyjnego.
W zażaleniu na to postanowienie skarżący wnieśli o jego uchylenie,
twierdząc, że Sąd Okręgowy nie miał podstaw do odrzucenia zażalenia, lecz
powinien był je skierować do sądu właściwego albo wezwać skarżących do
uzupełnienia braku formalnego polegającego na mylnym oznaczeniu sądu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zagadnienie skutków procesowych wadliwego skierowania środka
odwoławczego do sądu niewłaściwego do jego rozpoznania wywoływało
wątpliwości, prowadzące do rozbieżności w orzecznictwie sądów powszechnych
i Sądu Najwyższego. Wątpliwości te zostały wyjaśnione i rozstrzygnięte w uchwale
składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 2013 r., III CZP 91/12,
zgodnie z którą sąd niewłaściwy, do którego skierowano zażalenie przekazuje je do
rozpoznania sądowi właściwemu na podstawie odpowiednio zastosowanego art.
200 § 1 k.p.c. (w zw. z art. 391 § 1 i 397 § 2 k.p.c.). Podzielając stanowisko zajęte
w uchwale i odwołując się do jej szerszego uzasadnienia, należy wyeksponować
stwierdzenie Sądu Najwyższego, że wadliwe skierowanie zażalenia do
niewłaściwego sądu nie powoduje jego niedopuszczalności, a tym samym nie
stanowi podstawy odrzucenia zażalenia na podstawie art. 370 (373) k.p.c.
W związku z zarzutami zażalenia należy dodać, że – jak wyjaśnił Sąd
Najwyższy w powołanej uchwale - brak podstaw zarówno do przedstawienia
3
zażalenia przez sąd, do którego je wniesiono, sądowi właściwemu, innemu, niż
wskazany przez stronę, jak i do traktowania wadliwego skierowania zażalenia jako
oczywistej niedokładności podlegającej procedurze naprawczej przewidzianej w art.
130 § 1 zdanie pierwsze k.p.c.
Z omówionych względów zaskarżone orzeczenie, którym błędnie odrzucono
zażalenie, podlegało uchyleniu, stosownie do art. 3941
§ 3 w zw. z art. 39815
§ 1
zdanie pierwsze k.p.c.
db