Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UK 424/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Józef Iwulski
SSN Roman Kuczyński
w sprawie z wniosku A. D.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o wysokość świadczenia,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 10 lipca 2013 r.,
skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 2 sierpnia 2012 r., sygn. akt III […],
1. oddala skargę kasacyjną,
2. zasądza od strony pozwanej na rzecz wnioskodawcy kwotę
120 zł (sto dwadzieścia) tytułem zwrotu kosztów postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
2
Wyrokiem z dnia 2 sierpnia 2012 r., Sąd Apelacyjny, w sprawie z wniosku A.
D. o wysokość świadczenia, oddalił apelację pozwanego Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych. od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w P. z dnia 14 grudnia 2011 r., którym zmieniono decyzje organu
rentowego z dnia 11 kwietnia 20011 r. i dnia 19 maja 2011 r. i przyznano
wnioskodawcy prawo do wyliczenia emerytury zgodnie z art. 55 w związku z art. 26
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (jednolity tekst: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm., dalej
ustawa o emeryturach i rentach z FUS, lub ustawa).
W stanie faktycznym sprawy, wnioskodawca (ur. dnia 10 stycznia 1946 r.)
zatrudniony w K. Spółdzielni Mieszkaniowej, w dniu 22 grudnia 2008 r. złożył
wniosek o emeryturę. Decyzją z dnia 7 stycznia 2009 r. organ rentowy przyznał
wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 1 grudnia 2008 r. na podstawie art. 29
ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Wypłata świadczenia została zawieszona
ze względu na kontynuowanie przez wnioskodawcę zatrudnienia. W dniu 10
stycznia 2011 r. wnioskodawca ukończył 65 lat i dniu 31 stycznia 2011 r. rozwiązał
stosunek pracy z K. Spółdzielnią Mieszkaniową, zaś w dniu 2 lutego 2011 r. złożył
kolejny wniosek o emeryturę, domagając się jej obliczenia na podstawie art. 26
ustawy o emeryturach i rentach z FUS, jeżeli byłaby ona wyższa od świadczenia
obliczonego na podstawie dotychczasowych zasad. Zaskarżonymi decyzjami
pozwany organ rentowy odmówił uwzględnienia wniosku.
Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 14 grudnia 2011 r., zmienił decyzje organu
rentowego i przyznał wnioskodawcy prawo do obliczenia emerytury zgodnie z art.
55 w związku z art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wskazując w
uzasadnieniu, że z przepisów nie wynika, aby warunkiem obliczenia świadczenia
było złożenie wniosku o emeryturę po raz pierwszy po dniu 31 grudnia 2008 r. W
ocenie Sądu nie ma znaczenia dla sprawy, że wnioskodawca wystąpił z wnioskiem
o emeryturę na podstawie art. 29 ustawy o emeryturach i rentach z FUS już w
grudniu 2008 r. i prawo do tego świadczenia przyznano mu od dnia 1 grudnia
2008 r.
Sąd Apelacyjny oddalając apelację organu rentowego, zaaprobował w pełni
ustalenia Sądu pierwszej instancji i uznał za trafne zapadłe rozstrzygnięcie,
3
stwierdzając że wnioskodawca spełnił przesłanki do obliczenia emerytury na
podstawie art. 55 ustawy. Po pierwsze spełnił warunki do nabycia emerytury na
podstawie art. 27 (urodził się przed dniem 1 stycznia 1949 r.), osiągnął wiek 65 lat,
kontynuował ubezpieczenia emerytalne i rentowe (rozwiązał stosunek pracy w dniu
31 stycznia 2011 r.), z wnioskiem o emeryturę na podstawie art. 27 ustawy wystąpił
po dniu 31 grudnia 2008 r., a emerytura obliczona na podstawie art. 26 ustawy jest
wyższa od obliczonej na podstawie art. 53 ustawy emerytalnej. Wbrew
twierdzeniom apelacji nie ma przeszkód, aby zastosować kapitałowe zasady
ustalenia wysokości emerytury dla osoby, która występowała wprawdzie o „starą"
emeryturę, ale nie nabyła uprawnień do takiego świadczenia (np. w związku z tym,
że nie spełniała niektórych warunków). Sąd Apelacyjny podkreślił, że
wnioskodawca występował o emeryturę wcześniejszą na podstawie art. 29 ustawy,
korzystając z pracowniczego, a nie powszechnego uprawnienia przewidzianego w
art. 27 ustawy i nigdy tego świadczenia nie pobierał. Wnioskodawca po raz
pierwszy domaga się zastosowania art. 55 i obliczenia emerytury w wieku
powszechnym na nowych zasadach, a możliwość kapitałowych zasad obliczenia
emerytury byłaby wykluczona tylko wówczas, gdyby wnioskodawca miał wcześniej
przyznaną emeryturę na podstawie art. 27 ustawy.
W skardze kasacyjnej od tego wyroku, zaskarżając go w całości,
pełnomocnik organu rentowego zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego
– art. 55 ustawy o emeryturach i rentach z FUS poprzez „błędną wykładnię
polegającą na przyjęciu, że ubezpieczony urodzony przed dniem 1 stycznia 1949 r.,
który nabył prawo do emerytury może mieć obliczoną emeryturę przysługującą mu
na podstawie przepisu art. 27 ustawy, zgodnie z przepisem art. 26 ustawy, jeżeli po
dniu 31 grudnia 2008 r. wystąpi z ponownym wnioskiem o przyznanie emerytury z
art. 27 ustawy”, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i orzeczenie co do istoty
sprawy, wraz z orzeczeniem o koszach postępowania.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o
odmowę przyjęcia skargi kasacyjnej, ewentualnie w przypadku przyjęcia skargi
kasacyjnej - o jej oddalenie, wraz z orzeczeniem o kosztach zastępstwa
procesowego.
4
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Skarga kasacyjna nie jest uzasadniona.
W uchwale z dnia 4 lipca 2013 r., II UZP 4/13, Sąd Najwyższy uznał, że
ubezpieczony urodzony przed dniem 31 grudnia 1948 r., który po osiągnięciu
powszechnego wieku emerytalnego kontynuował ubezpieczenie i wystąpił o
emeryturę po dniu 31 grudnia 2008 r., ma prawo do jej wyliczenia na podstawie art.
26 w związku z art. 55 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, niezależnie od tego
czy wcześniej złożył wniosek o emeryturę w niższym wieku emerytalnym lub o
emeryturę wcześniejszą. W uzasadnieniu uchwały wskazano m.in., że ten sposób
wyliczania emerytury zaczął obowiązywać dopiero od 1 stycznia 2009 r. zaś
warunek kontynuowania ubezpieczenia i wystąpienia z wnioskiem po 31 grudnia
2008 r., miał umożliwić wyliczenie emerytury w tzw. formule zdefiniowanej składki,
której podstawę wymiaru stanowi suma składek składanych na indywidualnym
koncie ubezpieczonego. Ratio legis tego przepisu jest więc kontynuowanie
opłacania składek, nie zaś ubieganie się o emeryturę wcześniejszą lub w niższym
wieku emerytalnym. Nadto brak podstaw do uznania, że z wnioskiem o emeryturę
można wystąpić tylko jeden raz. Przepis art. 21 ust. 2 ustawy emerytalnej,
określający sposób ustalania podstawy wymiaru świadczenia, w sytuacji gdy
wcześniej była pobierana („inna”) emerytura, pozwala na przyjęcie, że dopuszcza
on kilkakrotne realizowanie się ryzyka emerytalnego. „Stosując ten przepis można
było przejść na emeryturę bez względu na wiek, potem osiągając wiek 50/55 lat
wystąpić o emeryturę w niższym wieku emerytalnym, potem o wcześniejszą
emeryturę (5 lat przed osiągnięciem wieku 60/65 lat), a na koniec o emeryturę w
powszechnym wieku emerytalnym, co wiązało się z każdorazowym podwyższeniem
kwoty świadczenia (choćby w wyniku stosowania za każdym razem wyższej kwoty
bazowej)”. Również w utrwalonych poglądach judykatury, przyjmuje się, że
emerytura w niższym i w powszechnym wieku emerytalnym to odrębne rodzaje
emerytur. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2006 r., I UK 82/06
(niepublikowany) wyrażono trafny pogląd, że nie ma przeszkód prawnych, aby
ubezpieczony pobierający emeryturę przyznaną mu w niższym wieku emerytalnym
dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym
5
charakterze - art. 32 ustawy emerytalnej, domagał się przyznania emerytury
przysługującej w tzw. powszechnym wieku emerytalnym na podstawie art. 27 tej
ustawy, ponieważ ze względu na odmienne przesłanki nabycia prawa do obu tych
świadczeń organ ubezpieczeń społecznych powinien wydać decyzje w oparciu o
różne podstawy prawne przysługujących ubezpieczonemu świadczeń emerytalnych,
a następnie wypłacać świadczenie wyższe lub wybrane przez ubezpieczonego - art.
95 ust. 1 ustawy, por. także wyrok z dnia 20 stycznia 2005 r., I UK 120/04 - OSNP
2005 r. Nr 16, poz. 257 i orzecznictwo w nim powołane).
„Tak więc nabycie prawa do emerytury przyjęte w ustawie emerytalnej,
uwzględniając także treść wskazanego wyżej art. 21 ust. 2 ustawy emerytalnej,
uzasadnia twierdzenie, że na emeryturę można przechodzić kilka razy. W sytuacji
zatem gdy dopuszczalne jest kilkakrotne przechodzenie na emeryturę, byłoby
niezbędne zaznaczenie w art. 55 ustawy o emeryturach i rentach, że wyliczenie
emerytury w powszechnym wieku emerytalnym możliwe byłoby tylko wówczas
gdyby był to pierwszy wniosek o emeryturę (nabycie statusu emeryta). Takiego
zastrzeżenia nie można jednak z treści tego przepisu wywnioskować, co oznacza,
że ubezpieczony urodzony przed dniem 1 stycznia 1949 r., który osiągnął
powszechny wiek emerytalny, kontynuował ubezpieczenie i wystąpił o emeryturę
dopiero po dniu 31 grudnia 2008 r., może złożyć wniosek o wyliczenie tego
świadczenia niezależnie od tego, czy wcześniej złożył wniosek o emeryturę w
niższym wieku emerytalnym lub o emeryturę wcześniejszą. Przepis art. 55 tej
ustawy, umożliwiając ubezpieczonym urodzonym przed 1 stycznia 1949 r.
wyliczenie emerytury w wieku powszechnym według jej art. 26, zrównuje w
pewnym sensie sytuacje tych osób (urodzonych przed 1 stycznia 1949 r.) z
sytuacją osób urodzonych po 31 grudnia 1948 r., które (jeśli nabyły prawo do
emerytury w niższym wieku emerytalnym albo do tzw. emerytury wcześniejszej)
mogą, osiągając powszechny wiek emerytalny złożyć wniosek o ustalenie prawa do
emerytury w powszechnym wieku emerytalnym wyliczanej według art. 24 ustawy
emerytalnej.
Jeżeli więc nie może być kwestionowana możliwość kilkakrotnego
przechodzenia na emeryturę, a w treści art. 55 ustawy brak zastrzeżenia, że
wniosek o przejście na emeryturę w powszechnym wieku przez osoby objęte art. 27
6
ma być pierwszym wnioskiem o przejście na emeryturę (o nabycie statusu emeryta),
przepis ten (art. 55 ustawy emerytalnej) należy rozumieć jako przyznający prawo do
złożenia wniosku o wyliczenie emerytury w powszechnym wieku emerytalnym jeżeli
ubezpieczenie było kontynuowane po osiągnięciu wieku 60/65 lat, a wniosek został
złożony po dniu 31 grudnia 2008 r. niezależnie od faktu przejścia przez te osoby na
emeryturę wcześniejszą lub w niższym wieku emerytalnym”.
Z tych względów, gdy zarzuty skargi okazały się nieuprawnione, należało
orzec jak w sentencji, po myśli art. 39814
k.p.c.
O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., uwzględniając taryfowe
wynagrodzenie pełnomocnika wnioskodawcy - § 13 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
radców prawnych (…), Dz. U. Nr 163, poz.1349 ze zm.