Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III UK 136/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 26 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Maciej Pacuda (przewodniczący)
SSN Zbigniew Hajn
SSN Roman Kuczyński (sprawozdawca)
w sprawie z odwołania M. P.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R.
o wcześniejszą emeryturę,
na skutek skargi wnioskodawczyni o wznowienie postępowania zakończonego
wyrokiem Sądu Okręgowego w P. z dnia 20 stycznia 2010 r., w sprawie […] i
wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 8 kwietnia 2010 r. w sprawie […]
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 26 lipca 2013 r.,
skargi kasacyjnej odwołującej się od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 25 lipca 2012 r.,
oddala skargę kasacyjną.
UZASADNIENIE
2
Wyrokiem z 8 kwietnia 2010 r., Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych oddalił apelację M. P. od wyroku Sądu Okręgowego w P. z 20
stycznia 2010 r. oddalającego odwołanie wnioskodawczyni od decyzji organu
rentowego - ZUS Oddział w R. - z 1 lipca 2009 r., wznawiającej postępowanie w
sprawie jej uprawnienia do wcześniejszej emerytury z tytułu opieki nad dzieckiem,
przy stwierdzeniu braku prawa do tak określonego świadczenia, z uwagi na
ujawniony nowymi okolicznościami faktycznymi stan zdrowia dziecka, które nie
wymagało stałej opieki. W podstawie prawnej przyjętego rozstrzygnięcia organu
rentowego a następnie Sądu pierwszej instancji oraz drugiej instancji powołane
zostały: art. 114 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jak również § 1 ust. 3 pkt 4 rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 15 maja 1989 r. w sprawie uprawnień do wcześniejszej
emerytury pracowników opiekujących się dziećmi wymagającymi stałej opieki
(Dz.U. Nr 28, poz. 149).
W dniu 23 kwietnia 2012 r. do Sądu Apelacyjnego wpłynęła skarga
wnioskodawczyni o wznowienie postępowania zakończonego powyższym
wyrokiem. Skarżąca przy wskazaniu na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 28
lutego 2012 r. sygn. akt K 5/11, (Dz.U. Nr 28, poz. 251), stwierdzający niezgodność
art. 114 ust. 1a ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS z art. 2
oraz art. 67 ust. 1 Konstytucji RP, domagała się ponownego przyznania prawa do
emerytury z tytułu opieki nad dzieckiem.
Wyrokiem z dnia 25 lipca 2012 r. Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych oddalił skargę o wznowienie postępowania zakończonego
prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 8 kwietnia 2010 r. W wyniku
rozpoznania sprawy Sąd Apelacyjny stwierdził, że jakkolwiek wnioskodawczyni
określiła podstawę wznowienia w sposób odpowiadający ustawie, to jednak w
okolicznościach rozpoznawanej sprawy tak sformułowana podstawa nie
występowała, stąd też skarga podlegała oddaleniu. W ocenie Sądu Apelacyjnego
analiza przebiegu postępowania w przedmiotowej sprawie tak przed organem
rentowym jak i sądami obu instancji prowadziła do jednoznacznego wniosku, że do
wznowienia postępowania nie doszło wskutek odmiennej oceny dowodów
dołączonych do wniosku o ustalenie prawa do emerytury, które stanowiły podstawę
3
przyznania prawa do świadczenia, ale ujawnienia okoliczności nieznanych
organowi rentowemu w chwili wydawania decyzji, a mających istotny wpływ na
prawo do świadczenia. Zdaniem Sądu Apelacyjnego świadczyły o tym następujące
fakty: M. P. z wnioskiem o ustalenie prawa do wcześniejszej emerytury na
podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z 15 maja 1989 r. w sprawie
uprawnień do wcześniejszej emerytury pracowników opiekujących się dziećmi
wymagającymi stałej opieki (Dz.U. Nr 28, poz. 149) wystąpiła 17 grudnia 2001 r.
Liczyła sobie wówczas lat 43 i pozostawała w zatrudnieniu. Do wniosku dołączyła
zaświadczenie lekarskie z dnia 4 grudnia 2001 r., z którego wynikało, że syn
wnioskodawczyni urodzony 10 września 1996 r. z powodu występujących u niego
schorzeń przed 31 grudnia 1998 r., wymaga stałej opieki, a choroba stwarza
uprawnienia do przyznania matce dziecka wcześniejszej emerytury. W kwietniu
2009 r. organ rentowy podjął postępowanie wyjaśniające, którego celem była
ewentualna weryfikacja uprawnień wnioskodawczyni do wcześniejszej emerytury.
W tym celu zwrócił się do Poradni, w której zatrudniony był lekarz - autor
zaświadczenia o stanie zdrowia dziecka - o historię choroby syna
wnioskodawczyni. Analiza przekazanej dokumentacji medycznej stanowiła
podstawę wydania orzeczenia przez lekarza orzecznika ZUS w dniu 1 lipca 2010 r.
zawierającego stwierdzenie, że „ schorzenie dziecka nie mieściło się w katalogu
schorzeń uprawniających matkę do Ewk”. Dysponując tej treści orzeczeniem
lekarza orzecznika, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. 1 lipca 2009 r.
wydał decyzję, którą odmówił M. P. prawa do emerytury. Na skutek odwołania
skierowanego przez wnioskodawczynię do Sądu Okręgowego Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w P., orzeczenie lekarza orzecznika ZUS poddane
zostało weryfikacji przez biegłych sądowych - specjalistę z zakresu neurologii,
pulmonologii, pediatrii, psychiatrii. Z opinii wynikało, że syn wnioskodawczyni do
dnia 31 grudnia 1998 r. z uwagi na stan zdrowia nie wymagał opieki. Mając na
uwadze uzyskane opinie, Sąd pierwszej instancji w pełni zaakceptował decyzję
organu rentowego. Sąd ten uznał - powołując art. 114 ust. 1a ustawy emerytalno-
rentowej, że w okolicznościach rozpoznawanej sprawy organ rentowy był
uprawniony do dokonania weryfikacji prawa wnioskodawcy do świadczenia, a to
wobec ujawnienia (po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego) pełnej
4
dokumentacji lekarskiej pozwalającej na ustalenie, że syn wnioskodawczyni nie
wymagał stałej opieki i pielęgnacji ze strony matki przed dniem 31 grudnia 1998 r.,
co zdaniem tego Sądu potwierdzał również fakt, że wnioskodawczyni po przyznaniu
jej prawa kontynuowała zatrudnienia. Sąd drugiej instancji zaakceptował wyrok
Sądu pierwszej instancji, uznając, że apelacja pozbawiona jest podstaw
faktycznych i prawnych.
W świetle powyższych rozważań Sąd Apelacyjny uznał, że skarga o
wznowienie postępowania wywiedziona przez wnioskodawczynię nie została oparta
na ustawowej podstawie wznowienia, bowiem w istocie to ujawnienie okoliczności
istniejących przed wydaniem decyzji ustalającej prawo do świadczenia, nieznanych
organowi rentowemu, a mających wpływ na prawo do emerytury, przesądziło o
weryfikacji uprawnień. Sąd stwierdził nadto, że faktyczną podstawę ponownego
ustalenia uprawnienia M. P. do świadczenia emerytalnego stanowi w istocie przepis
art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1989 r. o emeryturach i rentach z FUS. Z
tych też względów Sąd Apelacyjny oddalił skargę o wznowienie na mocy art. 412 §
2 k.p.c.
Wnioskodawczyni zaskarżyła w całości wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 25
lipca 2012 r., opierając skargę kasacyjną na podstawie naruszenia prawa
materialnego: - art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych poprzez jego niewłaściwe zastosowanie przez Sąd
drugiej instancji do okoliczności faktycznych sprawy poprzez uznanie, że organ
rentowy słusznie odmówił prawa do wcześniej przyznanej wnioskodawczyni
emerytury, a ustalone okoliczności faktyczne sprawy uzasadniają zastosowanie
przepisu art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej, w sytuacji gdy z tych okoliczności
wynika, iż w sprawie nie ujawniły się nowe okoliczności ani dowody świadczące o
stanie zdrowia małoletniego syna. Zdaniem skarżącej powyższe prowadzi do
konkluzji, że organ rentowy ponownie ocenił ten sam materiał dowodowy w postaci
dokumentacji medycznej zalegającej w aktach sprawy i tym samym dokonał
odmiennej oceny tej samej dokumentacji medycznej, którą dysponował przed
2001 r. i na podstawie której przyznał wnioskodawczyni prawo do wcześniejszej
emerytury i tym samym wyczerpał przesłanki zawarte w art. 114 ust. 1a ustawy o
emeryturach i rentach z FUS, a nie jak przyjął Sąd przesłanki z art. 114 ust. 1.
5
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Weryfikacja wcześniejszych emerytur dla pracowników opiekujących się
dziećmi wymagającymi stałej opieki, określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów
z dnia 15 maja 1989 r. jest dopuszczalna, pomimo że w doktrynie i w orzecznictwie
ustanie prawa do wcześniejszych emerytur z tytułu sprawowania stałej opieki nad
dziećmi z powodu ustania któregokolwiek z warunków wymaganych do uzyskania
tego prawa budzi wątpliwości. Źródłem tych wątpliwości jest wyraźne nawiązanie w
nazwie przedmiotowego świadczenia do emerytur, czyli świadczeń ze swej istoty
nieutracalnych. Jednakże w przypadku emerytur przedmiotem ich jest
zabezpieczenie na wypadek niezdolności do zarobkowania, uwarunkowane
określonym wiekiem lub stażem, czyli okolicznościami niepoddającymi się
weryfikacji, jeśli spełniono ustawowe warunki nabycia uprawnień emerytalnych, a
fakty te zostały prawidłowo ustalone. W przypadku świadczenia z tytułu
sprawowania stałej opieki nad dziećmi nie występują tego rodzaju ryzyka, a
świadczenie to swoją właściwością zbliżone jest raczej do renty z tytułu
niezdolności do pracy. Ponadto w świetle przepisów rozporządzenia, reguły
nabywania prawa do wcześniejszych emerytur z tytułu sprawowania stałej opieki
nad dzieckiem stanowią istotne odstępstwo od ogólnych zasad nabywania
uprawnień emerytalnych, określonych w ustawie emerytalnej. Zgodnie z przyjętym
podziałem warunków nabycia uprawnień emerytalno-rentowych na warunki sensu
stricto oraz zdarzenia ubezpieczeniowe (warunki uzyskania prawa), rozporządzenie
uzależnia dostęp do wcześniejszych emerytur od spełnienia warunku określonego
stażu oraz pozostawania przez zainteresowanego w stosunku pracy w chwili
wystąpienia zdarzenia ubezpieczeniowego, rozumianego jako powstanie
określonego stanu chorobowego dziecka, ze względu na który konieczne jest
sprawowanie nad nim osobistej i stałej opieki przez ubiegającego się o to
świadczenie rodzica. Prawidłowo ustalone warunki sensu stricto, czyli wymagany
staż zatrudnienia oraz status pracownika, nie mogą ulec zmianie lub odpaść. Z
kolei warunkiem uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury, o jakim stanowi
przepis art. 101 pkt 1 ustawy emerytalnej, jest sprawowanie osobistej opieki nad
6
dzieckiem ze względu na to, że jego stan chorobowy wymaga stałej opieki rodzica
oraz pielęgnacji lub pomocy w czynnościach samoobsługowych. Pomiędzy
sprawowaniem przez zainteresowanego stałej i osobistej opieki nad dzieckiem a
stanem chorobowym dziecka zachodzić powinien związek przyczynowy. Inaczej
rzecz ujmując, sprawowanie stałej i osobistej opieki nad dzieckiem przez
zainteresowanego rodzica powinno stanowić następstwo określonego w
rozporządzeniu stanu chorobowego tego dziecka. Odpadnięcie jednego z
wymienionych elementów prowadzi, zgodnie z przepisem art. 101 pkt 1 ustawy
emerytalnej, do ustania prawa do wcześniejszej emerytury. Zgodnie z
rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 15 maja 1989 r. pozostawanie w
zatrudnieniu przez rodzica sprawującego opiekę nad dzieckiem specjalnej troski
stanowi przeszkodę w nabyciu uprawnień do wcześniejszej emerytury. Zatem także
podjęcie zatrudnienia przez osobę uprawnioną do wcześniejszej emerytury musi
prowadzić do ustania tego prawa na podstawie przepisu art. 101 pkt 1 ustawy
emerytalnej. W takiej sytuacji nie zachodzi lub ustaje ryzyko socjalne, podlegające
ochronie przez wypłatę świadczeń z ubezpieczenia emerytalnego. W myśl ustawy
emerytalnej oraz powołanego wyżej rozporządzenia rodzic ubiegający się o
wcześniejszą emeryturę łącznie powinien spełnić następujące warunki:
1. legitymować się określonym okresem zatrudnienia; 2. posiadać status
pracownika w chwili wystąpienia zdarzenia ubezpieczeniowego; 3. sprawować
osobistą i stałą opiekę nad dzieckiem, o określonym w rozporządzeniu stanie
chorobowym; 4. rozwiązać stosunek pracy. W niniejszej sprawie skarżąca nie
spełniała łącznie tych warunków.
Z kolei zgodnie z art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej, prawo do świadczeń lub
ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z
urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną
przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem
tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. Funkcją
ponownego ustalenia w trybie przepisu art. 114 ustawy emerytalnej jest stworzenie
gwarancji wydania decyzji rentowych zgodnych z ukształtowaną ex lege sytuacją
prawną zainteresowanych. Dlatego każdy dopuszczalny środek dowodowy,
stanowiący potwierdzenie okoliczności faktycznych istniejących przed wydaniem
7
decyzji, mających wpływ na powstanie prawa, służy celowi omawianej instytucji.
Zgodnie z powołanym przepisem „ujawnienie okoliczności istniejących przed
wydaniem decyzji” obok „przedłożenia nowych dowodów”, stanowi przesłankę
ponownego ustalenia prawa do świadczeń emerytalno-rentowych lub ich
wysokości. Stosowanie tej przesłanki wymaga ustalenia znaczenia zwrotu
„okoliczności” na gruncie przepisu art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej. Analiza
przepisów prawa ubezpieczeń społecznych prowadzi do wniosku, że użyty w nich
zwrot „okoliczności” występuje w dwóch znaczeniach, w znaczeniu okoliczności
faktycznych oraz okoliczności sprawy. Nie ulega wątpliwości, że „dowody służą
ustaleniu istnienia okoliczności faktycznych (ustaleniu prawdziwości lub fałszywości
twierdzeń o faktach). Jednakże użyty w przepisie art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej
zwrot „okoliczności” może oznaczać zarówno okoliczności faktyczne, jak i
okoliczności sprawy, ustalone następczo w kolejnym postępowaniu wyjaśniającym
prowadzonym przez organ rentowy w sprawie. Oczywistym jest to, że uchybienia
organu rentowego popełnione na etapie stosowania prawa materialnego lub w
trakcie podejmowania określonych czynności procesowych mających wpływ na
wydanie wadliwych decyzji rentowych wymaga najczęściej udowodnienia w
ponownym postępowaniu wyjaśniającym. Podkreślenia wymaga również to, że
wyraz „okoliczności” oznacza wyłącznie fakty podlegające udowodnieniu, jeśli
wskazuje na to wyraźnie kontekst przepisu, w którym on występuje (np. w art. 118
ustawy emerytalnej). Kontekst przepisu art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej nie
stwarza podstaw do ograniczenia znaczenia występującego w nim zwrotu
„okoliczności” wyłącznie do „okoliczności faktycznych”. Zatem na gruncie wyżej
wymienionego przepisu brakuje uzasadnienia dla przypisywania pojęciu
„okoliczności” wyłącznie wąskiego znaczenia. Zatem dążąc do ustalenia znaczenia
zwrotu „okoliczności”, należy uwzględnić szerszy kontekst użycia analizowanego
pojęcia w przepisie art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej. Otóż zarówno nowe dowody,
jak i ujawnione okoliczności powinny stanowić kategorie „mające wpływ na prawo
do świadczeń lub ich wysokość”. Podkreślić należy, że dowody nie mają wpływu na
powstanie ex lege uprawnień emerytalno-rentowych, lecz stanowią podstawę
ustaleń zawartych w decyzjach rentowych. Ponadto zwrot „mają” odnosi się do
sytuacji statycznych, zastanych w przepisach prawnych. Wobec tego można
8
przyjąć, że zwrot „mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość” odnosi się
albo do określonych w prawie materialnym przesłanek, które warunkują powstanie,
zmianę lub ustanie prawa, albo do wymagań formalnych i materialnoprawnych,
którym powinny odpowiadać czynności organu rentowego i wydane w ich
następstwie decyzje rentowe. Sąd Najwyższy nadaje pojęciu „okoliczności” szeroki
zakres znaczeniowy, obejmując nim ogół wymagań formalnych i
materialnoprawnych związanych z ustalaniem decyzją rentową prawa do
świadczeń emerytalno-rentowych. W wyroku z dnia 18 stycznia 2004 r., II UK
228/03, OSNP 2004/19/341 Sąd Najwyższy stwierdził, że ujawnioną okolicznością,
w rozumieniu przepisu art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej, jest pominięcie przez
organ rentowy zbadania faktów warunkujących wydanie decyzji rentowej. W ocenie
Sądu Najwyższego pominięcie to polegało na wydaniu decyzji przyznającej
świadczenie, pomimo niedysponowania przez organ rentowy dowodem
stwierdzającym spełnienie wymaganego warunku powstania prawa. Została
wówczas ujawniona okoliczność w postaci uchybienia przez organ rentowy normom
prawa procesowego. Z kolei w uchwale z dnia 26 listopada 1997 r., III ZP 40/97,
OSNP 1998/14/429, Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że „prawidłowa wykładnia
obowiązującego przepisu, odmienna od przyjmowanej uprzednio, jest nową
okolicznością (...). Ujawniona po uprawomocnieniu się decyzji stanowi podstawę do
wznowienia postępowania (...)”. Przepis art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej wymaga
w sposób wyraźny, by ujawnione po uprawomocnieniu się decyzji okoliczności
istniały przed ich wydaniem. Dotyczy to także przypadków uprawomocnienia się
decyzji rentowych na skutek prawomocnego wyroku sądu pracy i ubezpieczeń
społecznych. Okoliczności stanowiące przesłankę weryfikacji prawomocnych
decyzji rentowych nie powinny być znane organowi rentowemu w chwili
rozstrzygania sprawy. Wskazuje na to użyty w przepisie art. 114 ust. 1 ustawy
emerytalnej zwrot „ujawniono”. A skoro tak, to jest oczywiste, że odmienna ocena
treści dowodów dołączonych do wniosku rentowego (np. zaświadczenia o stanie
zdrowia dziecka) nie jest ujawnieniem okoliczności istniejących przed wydaniem
decyzji (te bowiem były znane organowi i stanowiły podstawę do wydania decyzji),
a tym samym nie daje jakichkolwiek podstaw do ponownego ustalenia prawa do
świadczenia”. W niniejszej sprawie nie mamy jednak z taką sytuacją do czynienia,
9
skoro organ rentowy w wznowieniowym postępowaniu ujawnił okoliczności
istniejące lecz nieznane organowi rentowemu. Organ rentowy wydając decyzję
przyznająca prawo przedmiotowego świadczenia dysponował wyłącznie
zaświadczeniem lekarskim z daty 4 grudnia 2001 r., z którego wynikało, że syn
wnioskodawczyni z powodu choroby potrzebuje stałej opieki, co stwarza
uprawnienia do przyznania matce dziecka wcześniejszej emerytury w myśl
przepisów ustawy emerytalnej oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 maja
1989 r. w sprawie uprawnień do wcześniejszej emerytury pracowników
opiekujących się dziećmi wymagającymi stałej opieki (Dz.U. Nr 28, poz. 49 ze zm.).
Nowymi okolicznościami sprawy były dokumenty ujawnione przez organ rentowy
będące do tej pory w posiadaniu Poradni, w której zatrudniony był lekarz - autor
zaświadczenia o stanie zdrowia dziecka – tj. historia choroby syna
wnioskodawczyni. Następnie ujawniona historia choroby została ponownie
oceniona przez lekarza orzecznika ZUS, który stwierdził, że schorzenia ujęte w
zaświadczeniu o stanie zdrowia dziecka nie uzasadniają konieczności sprawowania
stałej opieki przez matkę. Z kolei w postępowaniu sądowym orzeczenie lekarza
orzecznika ZUS poddane zostało weryfikacji przez biegłych sądowych – z zakresu
neurologii, pulmonologii, pediatrii, psychiatrii. Z opinii tych biegłych wynikało, że syn
wnioskodawczyni do dnia 31 grudnia 1998 r. z uwagi na stan zdrowia nie wymagał
opieki. Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że nowe okoliczności
niniejszej sprawy, w myśl art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej, obejmują zarówno
przypadki ujawnienia okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji, jak i
sytuacje zgłoszenia dowodów uzyskanych po wydaniu decyzji, pod warunkiem, że
wynikają z nich fakty (okoliczności sprawy) powstałe przed tym momentem. W
niniejszej sprawie nie została również spełniona przez skarżącą przesłanka w
postaci rozwiązania stosunku pracy. W sprawie było niesporne, że skarżąca w
chwili ubiegania się o przedmiotowe świadczenia nie rozwiązała stosunku pracy, co
z kolei wykluczało nabycie prawa do wcześniejszej emerytury na podstawie § 1
rozporządzenia RM z dnia 15 maja 1989 r. w sprawie uprawnień do wcześniejszej
emerytury pracowników opiekujących się dziećmi wymagającymi stałej opieki.
Powyższa okoliczność istniała w momencie wydawania decyzji przyznającej
świadczenie, a organ rentowy pomimo braku spełnienia wymaganego warunku
10
(rozwiązania stosunku pracy), przyznał prawo do przedmiotowego świadczenia.
Innymi słowy organ rentowy uchybiając normom prawa procesowego zaniechał
zbadania faktów warunkujących wydanie decyzji rentowej.
Mając powyższe na uwadze niezasadne jest twierdzenie skarżącej, że w
niniejszej sprawie w myśl art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej nie pojawiły się żadne
nowe okoliczności w sprawie. Fakt, że decyzja organu rentowego z 2009 r. była
wydana na podstawie art. 114 ust. 1a powołanej ustawy, w postępowaniu
Sądowym na podstawie wznowienia z art. 4011
k.p.c., nie znajduje uzasadnienia. W
postępowaniu wznowieniowym, na podstawie art. 412 § 1 k.p.c., Sąd rozpoznaje
sprawę na nowo w granicach zakreślonych przez podstawę wznowienia - co
oznacza, że sąd może oceniać, czy wskazana w skardze podstawa wznowienia jest
uzasadniona i jaki wpływ na treść zaskarżonego wyroku ma jej ewentualna
zasadność. W tak określonym zakresie rozpoznania mieści się również możliwość
uznania, że, pomimo zasadności podstawy wznowienia, orzeczenie odpowiada
prawu. W niniejszej sprawie Sąd Apelacyjny dokonał ponownej oceny na podstawie
art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej i uznał, że ten przepis ma zastosowanie, zamiast
niekonstytucyjnego art. 114 ust. 1a.
Z tych względów Sąd Najwyższy, na podstawie art. 39814
k.p.c., orzekł jak w
sentencji.