Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III UK 169/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 26 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Maciej Pacuda (przewodniczący)
SSN Zbigniew Hajn
SSN Roman Kuczyński (sprawozdawca)
w sprawie z odwołania L. B.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w J.
o wcześniejszą emeryturę,
na skutek skargi wnioskodawcy o wznowienie postępowania zakończonego
wyrokiem Sądu Okręgowego w K. z dnia 5 października 2009 r. w sprawie […] i
wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 21 stycznia 2010 r. w sprawie […]
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 26 lipca 2013 r.,
skargi kasacyjnej odwołującego się od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 6 września 2012 r.,
oddala skargę kasacyjną.
UZASADNIENIE
2
Wyrokiem wydanym 21 stycznia 2010 r. Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych oddalił apelację L. B. od wyroku Sądu Okręgowego
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K. z 5 października 2009 r. oddalającego
jego odwołanie od decyzji wydanej przez ZUS Oddział w R. 27 maja 2009 r.,
ponownie oceniającej uprawnienie wnioskodawcy do wcześniejszej emerytury z
tytułu opieki nad dzieckiem, przy stwierdzeniu braku prawa do tak określonego
świadczenia z uwagi na brak rezygnacji przez wnioskodawcę z zatrudnienia z
uwagi na konieczność sprawowania nad córką osobistej opieki oraz pielęgnacji i
pomocy w czynnościach samoobsługowych.
W podstawie prawnej przyjętego rozstrzygnięcia Sądu Apelacyjnego
powołany został ogólnie przepis art. 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o
emeryturach i rentach z FUS, jak również § 1 rozporządzenia RM z 15 maja 1989 r.
w sprawie uprawnień do wcześniejszej emerytury pracowników opiekujących się
dziećmi wymagającymi stałej opieki (Dz. U. nr 28, poz. 149), a także art. 385 k.p.c.
W dniu 30 kwietnia 2012 r. do Sądu Apelacyjnego wpłynęła skarga L. B. o
wznowienie - na podstawie art. 4011
k.p.c. - postępowania zakończonego
powyższym wyrokiem, a następnie jego zmianę poprzez przywrócenie na jego
rzecz prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu sprawowania opieki nad dzieckiem
wymagającym stałej opieki, a ponadto zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów
zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Jako podstawę wznowienia
skarżący powołał, wydany 28 lutego 2012 r., wyrok Trybunału Konstytucyjnego,
którym stwierdzona została niezgodność art. 114 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r., o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t.: Dz.U.
z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.) z art. 2 i 67 Konstytucji RP.
W końcowym fragmencie uzasadnienia skarżący podniósł, wskazując na
treść odpowiedzi na odwołanie skierowane do Sądu pierwszej instancji, że organ
rentowy zawarł w nim stwierdzenie, że „Przyznanie wnioskodawcy decyzją z dnia 2
lutego 2001 r. prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu sprawowania opieki nad
dzieckiem było więc błędem organu rentowego...”. Uzasadnienie skargi zawiera
również przywołanie treści tezy uchwały podjętej przez Sąd Najwyższy 5 czerwca
2003 r., III UZP 5/03.
3
Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 6
września 2012 r. oddalił skargę o wznowienie postępowania zakończonego
prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w K. z dnia 5 października 2009 r. W
uzasadnieniu orzeczenia Sąd Apelacyjny wskazał, że skarżący jako podstawę
wznowienie powołał wyrok Trybunału Konstytucyjnego wydany 28 lutego 2012 r., K
5/11. Orzeczeniem tym została stwierdzona niezgodność art. 114 ust. 1a ustawy z
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (t.j.: Dz.U. Nr 153 z 2009 r., poz.
1227 ze zm.) z art. 2 i 67 ust. 1 Konstytucji RP. Sąd Apelacyjny ponownie
rozpoznając sprawę, w granicach określonych - art. 412 ust. 1 k.p.c., stwierdził, że
konieczne jest udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy w okolicznościach tej sprawy,
twierdzenia przywołane w skardze stanowią ustawową podstawę wznowienia, przy
czym należy zaznaczyć, że twierdzenia te posłużyły sformułowaniu zarzutu nie
wstąpienia przesłanki do ponownego ustalenia i oceny uprawnienia skarżącego do
wcześniejszej emerytury, a to wobec niekonstytucyjności ust. 1a art. 114 ustawy o
emeryturach i rentach z FUS.
Odpowiedź na to pytanie, w ocenie Sądu, była możliwa po uprzednim
przesądzeniu, która z przesłanek określonych w art. 114 stanowiła faktyczną
podstawę ponownej oceny uprawnienia skarżącego do wcześniejszej emerytury z
tytułu opieki nad dzieckiem. Po przeprowadzeniu analizy postępowania w sprawie
wcześniejszej emerytury L. B., Sąd wskazał, że uprawnienie do tak określonego
świadczenia nabył od 1 grudnia 2000 r., decyzją wydaną przez organ rentowy -
ZUS Oddział w J. Organ rentowy decyzją wydaną 27 maja 2009 r., odmówił
skarżącemu prawa do emerytury wcześniejszej z tytułu sprawowania opieki na
dzieckiem wymagającym stałej opieki, jednocześnie uchylając decyzję o jej
przyznaniu z dnia 2 lutego 2001 r. Od decyzji powyższej L. B. odwołał się do Sądu
Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K. Sąd wskazał również, że
L. B. nieprzerwanie kontynuował zatrudnienie począwszy od 15 października 1994 -
30 czerwca 2001 r. w oddziale s. - Zakładu G. N. i G. w S., a następnie podejmował
zatrudnienia od 1 lipca 2001 r. w przedsiębiorstwie N.-G.-S. SA, które kontynuował
zarówno w dacie wydania decyzji odmawiającej przyznania mu prawa do
emerytury, jak również w dacie wyrokowania przez Sądy obu instancji. Organ
rentowy jako przyczynę ponownej oceny uprawnienia L. B. do emerytury, wskazał
4
na fakt niesprawowania przez niego opieki nad córką a to wobec kontynuowania
zatrudnienia, zarówno przed 31 grudnia 1998 r. jak i po tej dacie, stwierdzając, że
nie spełnił on koniecznej przesłanki do nabycia tego rodzaju uprawnienia, którego
warunkiem była niemożność podjęcia pracy względnie konieczności jej
zaprzestania ze względu na stan zdrowia dziecka i konieczność sprawowania nad
nim stałej opieki.
Zdaniem Sądu Apelacyjnego, podstawę do weryfikacji uprawnienia
pozwanego, stanowiła odmienna, od przyjmowanej uprzednio, prawidłowa
wykładnia § 1 rozporządzenia RM z dnia 15 maja 1989 r. w sprawie uprawnień do
wcześniejszej emerytury pracowników opiekujących się dziećmi wymagającymi
stałej opieki (Dz. U. Nr 28, poz. 149). Sąd stwierdził, że nie tylko niemożność
podjęcia pracy, ale także konieczność jej zaprzestania ze względu na stan zdrowia
dziecka, i konieczność sprawowania nad nim całodobowej opieki stanowią warunek
sine qua non dla skutecznego ubiegania się przez jedno z rodziców o prawo do
wcześniejszej emerytury w oparciu o § 1 rozporządzenia RM z dnia 1989 r.
Skarżący, tego warunku nie spełnił, kontynuując zatrudnienie nieprzerwanie. Sąd
Apelacyjny powołał się na Sąd Najwyższy, który w uzasadnieniu podjętej 26
listopada 1997 r. uchwały w sprawie do sygn. III ZP 40/97 stwierdził; że odmienna
od przyjmowanej uprzednio prawidłowo wykładnia obowiązującego przepisu jest
nową okolicznością w rozumieniu art. 80 ust. 1 ustawy z 14 grudnia 1982 r. o
zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz.U. nr 40, poz. 267). Sąd
Apelacyjny przenosząc, niejako w czasie powyższy pogląd na grunt rozpoznawanej
sprawy stwierdził, że przepis art. 80 ust. 1 ustawy o zep, jest tożsamy w swej treści
z art. 114 ust. 1 aktualnie obowiązującej ustawy z 17 grudnia 1989 r. o emeryturach
i rentach z FUS. Sąd Apelacyjny uznał zatem, że sformułowanie, w rozpoznawanej
skardze, podstawy wznowienia w sposób odpowiadający ustawie, w sytuacji kiedy
podstawa ta nie występuje, nie stanowi jej oparcia na ustawowej podstawie
wznowienia w rozumieniu art. 410 § 1 k.p.c., gdyż przepis art. 114 ust. 1a uznany
za niekonstytucyjny, w okolicznościach rozpoznawanej sprawy nie miał
zastosowania. Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny stwierdził, że
powyższe skutkować musiało oddaleniem przedmiotowej skargi na podstawie
art. 412 § 2 k.p.c.
5
Wnioskodawca zaskarżył powyższy wyrok w całości skargą kasacyjną.
Wyrokowi temu zarzucił istotne naruszenie przepisów postępowania cywilnego: -
art. 4011
k.p.c. przez przyjęcie Sądu Apelacyjnego, że nie ma podstaw do
wznowienia postępowania albowiem orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego
stwierdzało niezgodność z Konstytucją RP art. 114 ust. 1a ustawy z 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, a ten artykuł nie miał zastosowania; -
art. 391 § 1 k.p.c. w związku z art. 316 § 1 k.p.c. przez zupełne pominięcie przy
wydaniu wyroku tego, że: - na podstawie decyzji wydanej przez ZUS z dnia 2 lutego
2001 r. wnioskodawca uzyskał prawo do wcześniejszej emerytury z jednoczesnym
czasowym zawieszeniem świadczenia do czasu rozwiązania stosunku pracy i to
prawo zostało potwierdzone kolejną decyzją z dnia 13 lutego 2001 r. - a zatem w
późniejszym czasie tzn. po wydaniu decyzji w 2001 r. nie zaistniały nowe
okoliczności, czy też nie pojawiły się nowe fakty, czy dowody nieznane organowi,
które by uzasadniały późniejsze uchylenie tych decyzji. Wnioskodawca wniósł o
uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do
ponownego rozpoznania.
W uzasadnieniu skargi wskazał, że istnieje potrzeba wykładni przepisów
prawnych wywołujących rozbieżności w orzecznictwie Sądów dotyczące art. 114
ust. 1 powołanej ustawy, wnioskodawca kwestionuje możliwość wzruszenia decyzji,
o ile nie pojawiły się żadne nowe okoliczności w sprawie, a jedynie kwestia dotyczy
interpretacji przepisów - art. 398 § 2 w związku z art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c. Skarżący
podniósł ponadto, że decyzja organu rentowego z 2009 r. była wydana na
podstawie art. 114 ust. 1a powołanej ustawy, co zostało potwierdzone wyrokami
Sądów pierwszej i drugiej instancji - art. 3984
§ 2 w związku z art. 3989
§ 1 pkt 4
k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Weryfikacja wcześniejszych emerytur dla pracowników opiekujących się
dziećmi wymagającymi stałej opieki, określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów
z dnia 15 maja 1989 r. jest dopuszczalna, pomimo że w doktrynie i w orzecznictwie
ustanie prawa do wcześniejszych emerytur z tytułu sprawowania stałej opieki nad
dziećmi z powodu ustania któregokolwiek z warunków wymaganych do uzyskania
6
tego prawa budzi wątpliwości. Źródłem tych wątpliwości jest wyraźne nawiązanie w
nazwie przedmiotowego świadczenia do emerytur, czyli świadczeń ze swej istoty
nieutracalnych. Jednakże w przypadku emerytur przedmiotem ich jest
zabezpieczenie na wypadek niezdolności do zarobkowania, uwarunkowane
określonym wiekiem lub stażem, czyli okolicznościami niepoddającymi się
weryfikacji, jeśli spełniono ustawowe warunki nabycia uprawnień emerytalnych, a
fakty te zostały prawidłowo ustalone. W przypadku świadczenia z tytułu
sprawowania stałej opieki nad dziećmi nie występują tego rodzaju ryzyka, a
świadczenie to swoją właściwością zbliżone jest raczej do renty z tytułu
niezdolności do pracy. Ponadto w świetle przepisów rozporządzenia, reguły
nabywania prawa do wcześniejszych emerytur z tytułu sprawowania stałej opieki
nad dzieckiem stanowią istotne odstępstwo od ogólnych zasad nabywania
uprawnień emerytalnych, określonych w ustawie emerytalnej. Zgodnie z przyjętym
podziałem warunków nabycia uprawnień emerytalno-rentowych na warunki sensu
stricto oraz zdarzenia ubezpieczeniowe (warunki uzyskania prawa), rozporządzenie
uzależnia dostęp do wcześniejszych emerytur od spełnienia warunku określonego
stażu oraz pozostawania przez zainteresowanego w stosunku pracy w chwili
wystąpienia zdarzenia ubezpieczeniowego, rozumianego jako powstanie
określonego stanu chorobowego dziecka, ze względu na który konieczne jest
sprawowanie nad nim osobistej i stałej opieki przez ubiegającego się o to
świadczenie rodzica. Prawidłowo ustalone warunki sensu stricto, czyli wymagany
staż zatrudnienia oraz status pracownika, nie mogą ulec zmianie lub odpaść. Z
kolei warunkiem uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury, o jakim stanowi
przepis art. 101 pkt 1 ustawy emerytalnej, jest sprawowanie osobistej opieki nad
dzieckiem ze względu na to, że jego stan chorobowy wymaga stałej opieki rodzica
oraz pielęgnacji lub pomocy w czynnościach samoobsługowych. Pomiędzy
sprawowaniem przez zainteresowanego stałej i osobistej opieki nad dzieckiem a
stanem chorobowym dziecka zachodzić powinien związek przyczynowy. Inaczej
rzecz ujmując, sprawowanie stałej i osobistej opieki nad dzieckiem przez
zainteresowanego rodzica powinno stanowić następstwo określonego w
rozporządzeniu stanu chorobowego tego dziecka. Odpadnięcie jednego z
wymienionych elementów prowadzi, zgodnie z przepisem art. 101 pkt 1 ustawy
7
emerytalnej, do ustania prawa do wcześniejszej emerytury. Zgodnie z
rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 15 maja 1989 r. pozostawanie w
zatrudnieniu przez rodzica sprawującego opiekę nad dzieckiem specjalnej troski
stanowi przeszkodę w nabyciu uprawnień do wcześniejszej emerytury. Zatem także
podjęcie zatrudnienia przez osobę uprawnioną do wcześniejszej emerytury musi
prowadzić do ustania tego prawa na podstawie przepisu art. 101 pkt 1 ustawy
emerytalnej. W takiej sytuacji nie zachodzi lub ustaje ryzyko socjalne, podlegające
ochronie przez wypłatę świadczeń z ubezpieczenia emerytalnego. W myśl ustawy
emerytalnej oraz powołanego wyżej rozporządzenia rodzic ubiegający się o
wcześniejszą emeryturę łącznie powinien spełnić następujące warunki:
1. legitymować się określonym okresem zatrudnienia; 2. posiadać status
pracownika w chwili wystąpienia zdarzenia ubezpieczeniowego; 3. sprawować
osobistą i stałą opiekę nad dzieckiem, o określonym w rozporządzeniu stanie
chorobowym; 4. rozwiązać stosunek pracy. W niniejszej sprawie skarżący nie
spełniał łącznie tych warunków.
Z kolei zgodnie z art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej, prawo do świadczeń lub
ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z
urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną
przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem
tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. Funkcją
ponownego ustalenia w trybie przepisu art. 114 ustawy emerytalnej jest stworzenie
gwarancji wydania decyzji rentowych zgodnych z ukształtowaną ex lege sytuacją
prawną zainteresowanych. Dlatego każdy dopuszczalny środek dowodowy,
stanowiący potwierdzenie okoliczności faktycznych istniejących przed wydaniem
decyzji, mających wpływ na powstanie prawa, służy celowi omawianej instytucji.
Zgodnie z powołanym przepisem „ujawnienie okoliczności istniejących przed
wydaniem decyzji” obok „przedłożenia nowych dowodów”, stanowi przesłankę
ponownego ustalenia prawa do świadczeń emerytalno-rentowych lub ich
wysokości. Stosowanie tej przesłanki wymaga ustalenia znaczenia zwrotu
„okoliczności” na gruncie przepisu art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej. Analiza
przepisów prawa ubezpieczeń społecznych prowadzi do wniosku, że użyty w nich
zwrot „okoliczności” występuje w dwóch znaczeniach, w znaczeniu okoliczności
8
faktycznych oraz okoliczności sprawy. Nie ulega wątpliwości, że „dowody służą
ustaleniu istnienia okoliczności faktycznych (ustaleniu prawdziwości lub fałszywości
twierdzeń o faktach). Jednakże użyty w przepisie art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej
zwrot „okoliczności” może oznaczać zarówno okoliczności faktyczne, jak i
okoliczności sprawy, ustalone następczo w kolejnym postępowaniu wyjaśniającym
prowadzonym przez organ rentowy w sprawie. Oczywistym jest to, że uchybienia
organu rentowego popełnione na etapie stosowania prawa materialnego lub w
trakcie podejmowania określonych czynności procesowych mających wpływ na
wydanie wadliwych decyzji rentowych wymaga najczęściej udowodnienia w
ponownym postępowaniu wyjaśniającym. Podkreślenia wymaga również to, że
wyraz „okoliczności” oznacza wyłącznie fakty podlegające udowodnieniu, jeśli
wskazuje na to wyraźnie kontekst przepisu, w którym on występuje (np. w art. 118
ustawy emerytalnej). Kontekst przepisu art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej nie
stwarza podstaw do ograniczenia znaczenia występującego w nim zwrotu
„okoliczności” wyłącznie do „okoliczności faktycznych”. Zatem na gruncie wyżej
wymienionego przepisu brakuje uzasadnienia dla przypisywania pojęciu
„okoliczności” wyłącznie wąskiego znaczenia. Zatem dążąc do ustalenia znaczenia
zwrotu „okoliczności”, należy uwzględnić szerszy kontekst użycia analizowanego
pojęcia w przepisie art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej. Otóż zarówno nowe dowody,
jak i ujawnione okoliczności powinny stanowić kategorie „mające wpływ na prawo
do świadczeń lub ich wysokość”. Podkreślić należy, że dowody nie mają wpływu na
powstanie ex lege uprawnień emerytalno-rentowych, lecz stanowią podstawę
ustaleń zawartych w decyzjach rentowych. Ponadto zwrot „mają” odnosi się do
sytuacji statycznych, zastanych w przepisach prawnych. Wobec tego można
przyjąć, że zwrot „mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość” odnosi się
albo do określonych w prawie materialnym przesłanek, które warunkują powstanie,
zmianę lub ustanie prawa, albo do wymagań formalnych i materialnoprawnych,
którym powinny odpowiadać czynności organu rentowego i wydane w ich
następstwie decyzje rentowe. Sąd Najwyższy nadaje pojęciu „okoliczności” szeroki
zakres znaczeniowy, obejmując nim ogół wymagań formalnych i
materialnoprawnych związanych z ustalaniem decyzją rentową prawa do
świadczeń emerytalno-rentowych. W wyroku z dnia 18 stycznia 2004 r., II UK
9
228/03, OSNP 2004/19/341 Sąd Najwyższy stwierdził, że ujawnioną okolicznością,
w rozumieniu przepisu art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej, jest pominięcie przez
organ rentowy zbadania faktów warunkujących wydanie decyzji rentowej. W ocenie
Sądu Najwyższego pominięcie to polegało na wydaniu decyzji przyznającej
świadczenie, pomimo niedysponowania przez organ rentowy dowodem
stwierdzającym spełnienie wymaganego warunku powstania prawa. Została
wówczas ujawniona okoliczność w postaci uchybienia przez organ rentowy normom
prawa procesowego. Z kolei w uchwale z dnia 26 listopada 1997 r., III ZP 40/97,
OSNP 1998/14/429, Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że „prawidłowa wykładnia
obowiązującego przepisu, odmienna od przyjmowanej uprzednio, jest nową
okolicznością (...). Ujawniona po uprawomocnieniu się decyzji stanowi podstawę do
wznowienia postępowania (...)”. Przepis art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej wymaga
w sposób wyraźny, by ujawnione po uprawomocnieniu się decyzji okoliczności
istniały przed ich wydaniem. Dotyczy to także przypadków uprawomocnienia się
decyzji rentowych na skutek prawomocnego wyroku sądu pracy i ubezpieczeń
społecznych. Okoliczności stanowiące przesłankę weryfikacji prawomocnych
decyzji rentowych nie powinny być znane organowi rentowemu w chwili
rozstrzygania sprawy. Wskazuje na to użyty w przepisie art. 114 ust. 1 ustawy
emerytalnej zwrot „ujawniono”. A skoro tak, to jest oczywiste, że odmienna ocena
treści dowodów dołączonych do wniosku rentowego (np. zaświadczenia o stanie
zdrowia dziecka) nie jest ujawnieniem okoliczności istniejących przed wydaniem
decyzji (te bowiem były znane organowi i stanowiły podstawę do wydania decyzji),
a tym samym nie daje jakichkolwiek podstaw do ponownego ustalenia prawa do
świadczenia”. W niniejszej sprawie nie mamy jednak z taką sytuacją do czynienia,
skoro organ rentowy w wznowieniowym postępowaniu ujawnił brak spełnienia przez
skarżącego przesłanki w postaci rozwiązania stosunku pracy. W sprawie było
niesporne, że L. B. od chwili urodzenia się córki nie zrezygnował z zatrudnienia, i
nadal je kontynuował, co z kolei wykluczało nabycie prawa do wcześniejszej
emerytury na podstawie § 1 rozporządzenia RM z dnia 15 maja 1989 r. w sprawie
uprawnień do wcześniejszej emerytury pracowników opiekujących się dziećmi
wymagającymi stałej opieki. Powyższa okoliczność istniała w momencie wydawania
decyzji przyznającej świadczenie, a organ rentowy pomimo braku spełnienia
10
wymaganego warunku (rozwiązania stosunku pracy), przyznał prawo do
przedmiotowego świadczenia. Innymi słowy organ rentowy uchybiając normom
prawa procesowego zaniechał zbadania faktów warunkujących wydanie decyzji
rentowej. Mając powyższe na uwadze niezasadne jest twierdzenie skarżącego, że
w niniejszej sprawie w myśl art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej nie pojawiły się
żadne nowe okoliczności w sprawie. Z kolei zarzut skarżącego, że decyzja organu
rentowego z 2009 r. była wydana na podstawie art. 114 ust. 1a powołanej ustawy,
w postępowaniu Sądowym na podstawie wznowienia z art. 4011
k.p.c., nie znajduje
uzasadnienia. W postępowaniu wznowieniowym, na podstawie art. 412 § 1 k.p.c.,
Sąd rozpoznaje sprawę na nowo w granicach zakreślonych przez podstawę
wznowienia - co oznacza, że sąd może oceniać, czy wskazana w skardze
podstawa wznowienia jest uzasadniona i jaki wpływ na treść zaskarżonego wyroku
ma jej ewentualna zasadność. W tak określonym zakresie rozpoznania mieści się
również możliwość uznania, że, pomimo zasadności podstawy wznowienia,
orzeczenie odpowiada prawu. W niniejszej sprawie Sąd Apelacyjny dokonał
ponownej oceny na podstawie art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej i uznał, że ten
przepis ma zastosowanie, zamiast niekonstytucyjnego art. 114 ust. 1a.
Z tych względów Sąd Najwyższy, na podstawie art. 39814
k.p.c., orzekł jak w
sentencji.