Pełny tekst orzeczenia

.Sygn. akt III CNP 23/13
POSTANOWIENIE
Dnia 21 sierpnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie z wniosku Z. L., C. L.
i Ł. L.
przy uczestnictwie Z. P., K. B., J. B.-W.,
A. B. i J. L.
o zniesienie współwłasności,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 sierpnia 2013 r.,
na skutek skargi uczestnika Z. P.
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w K.
z dnia 25 października 2011 r.,
1. odrzuca skargę,
2. zasądza od Z. P. na rzecz K. B., J. B.-W. i A. B. 1800 (tysiąc
osiemset) zł tytułem kosztów postępowania skargowego.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 25 października 2011 r. Sąd Okręgowy w K. – po
rozpoznaniu apelacji wnioskodawców i uczestników postępowania Z. P., K. B., J.
B.-W., A. B. i J. L. – zmienił postanowienie znoszące współwłasność nieruchomości
w ten sposób, że w dodanych punktach VIII i IX oddalił – odpowiednio – żądanie
zasądzenia utraconych korzyści od A. B. i J. B.-W. oraz zasądził od
wnioskodawców i uczestników postępowania J. L. i Z. P. na rzecz A. B. i J. B.-W.
określone kwoty tytułem zwrotu spełnionego świadczenia, oddalił żądanie
zasądzenia odsetek od spełnionego świadczenia i orzekł o kosztach postępowania.
Od postanowienia Sądu drugiej instancji uczestnik postępowania Z. P. wniósł
skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia,
ustanowiona ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy - Kodeks
postępowania cywilnego oraz ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych
(Dz. U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98) jest - podobnie jak skarga kasacyjna - środkiem
prawnym sformalizowanym. Wysokie wymagania formalne stawiane skardze są
związane nie tylko z jej specjalną, nadzwyczajną funkcją w systemie prawa, ale
wynikają także z potrzeby spełnienia wysokich oczekiwań profesjonalnych.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać oznaczenie orzeczenia, od którego
została wniesiona, przytoczenie jej podstaw i ich uzasadnienia, wskazanie przepisu
prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie
wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga
dotyczy, wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe oraz wniosek o stwierdzenia
niezgodności orzeczenia z prawem.
Wymienione wymagania skargi mają charakter konstrukcyjny i powinny być
spełnione kumulatywnie. To oznacza, że skarga niespełniające któregokolwiek
z nich jest dotknięta tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym
dla usuwania braków i podlega odrzucenie bez wzywania do ich usunięcia. Każde
3
z tych wymagań przewidzianych w art. 4245
§ 1 k.p.c. - na co Sąd Najwyższy
wielokrotnie zwracał uwagę - ma charakter samoistny, powinno być zatem
spełnione niezależnie od innych wymagań (por. postanowienia Sąd Najwyższego:
z dnia 20 lipca 2005 r., IV CMP 1/05 i z dnia 18 stycznia III CNP 21/05 niepubl.).
W literaturze i orzecznictwie przyjmuje się, że obciążający skarżącego
obowiązek wykazania, iż wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe oznacza przeprowadzenie prawniczej
analizy przepisów dotyczących środków prawnych, których zastosowanie jest
niedopuszczalne lub które z innych przyczyn nie mogły odnieść skutku.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. skarżący musi „wykazać” (a więc nie „wskazać”,
„przytoczyć” czy „uwiarygodnić”), że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia
w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Podkreśla
się, że nie chodzi tylko o skargę kasacyjną czy skargę o wznowienie postępowania,
ale także o inne środki prawne pozwalające na zmianę lub uchylenie orzeczenia,
ewentualnie służące pozbawieniu lub ograniczeniu wykonalności (por.
postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 27 stycznia 2006 r., III CZP 23/05, OSNC
2006, nr 7-8, poz. 140, z dnia 21 grudnia 2006 r., III CZP 57/06 niepubl.).
Tymczasem uczestnik postępowania poprzestał na stwierdzeniu, że - po
odrzuceniu jego skargi kasacyjnej ze względu na wartość przedmiotu zaskarżenia –
„brak jest obecnie możliwości wzruszenia orzeczenia w drodze innych środków
prawnych”. Okoliczności powołane przez skarżącego nie mogą zatem być uznane
za spełniające wymaganie przewidziane w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia (art. 4248
§ 1 k.p.c. oraz art. 520 § 3 w związku z art. 391, art. 39821
i art. 42412
k.p.c.).

III CNP 23/13

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia