Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 5/13
POSTANOWIENIE
Dnia 24 września 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Staryk
w sprawie z powództwa Telekomunikacji Polskiej Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.
przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej
z udziałem M. T. Spółki Akcyjnej z siedzibą w R.
o zmianę umowy,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 24 września 2013 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 10 maja 2012 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 10 maja 2012 r., zmienił wyrok Sądu
Okręgowego z dnia 13 września 2011 r., w sprawie z odwołania Telekomunikacji
Polskiej S.A. od decyzji Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z dnia 22
grudnia 2010 r. w sprawie zmiany Umowy o warunkach współpracy i wzajemnych
rozliczeniach zawartej w dniu 12 lutego 2011 r. pomiędzy M. T. S.A. z/s w R. a
Telekomunikacją Polską S.A.
Prezes Urzędu zaskarżył wyrok Sądu Apelacyjnego skargą kasacyjną w
części to jest w zakresie pkt i 1 (zmiana wyroku Sądu Okręgowego) i 3
(rozstrzygnięcie o kosztach). Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie art. 28
ust. 1 pkt 2 Prawa telekomunikacyjnego oraz naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. Prezes
Urzędu wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy
2
do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu, ewentualnie o uchylenie
zaskarżonego wyroku, oddalenie apelacji oraz zasadzenie kosztów zastępstwa
procesowego przed Sądem Apelacyjnym i Sądem Najwyższym na rzecz Prezesa
Urzędu.
Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania Prezes Urzędu
powołał się na występowanie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego, czy w
świetle art. 28 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego w związku z art. 34 Prawa
telekomunikacyjnego dopuszczalne jest nałożenie na przedsiębiorcę
telekomunikacyjnego obowiązku taryfikowania w jego stacjonarnej publicznej sieci
telefonicznego ruchu telekomunikacyjnego przychodzącego ze stacjonarnej
publicznej sieci telefonicznej innego przedsiębiorcy telekomunikacyjnego z
zastosowaniem trzech okresów taryfikacyjnych pomimo tego, że w decyzji
ustalającej że na rynku świadczenia usługi zakańczania połączeń w stacjonarnej
publicznej sieci telefonicznej tego przedsiębiorcy telekomunikacyjnego nie
występuje skuteczna konkurencja, został wprawdzie obowiązek zapewnienia
dostępu telekomunikacyjnego w zakresie świadczenia usługi zakańczania połączeń
w stacjonarnej publicznej sieci telefonicznej, ale nie został określony obowiązek
taryfikowania tej usługi z zastosowaniem trzech okresów taryfikacyjnych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna Prezesa Urzędu nie kwalifikowała się do przyjęcia celem
jej merytorycznego rozpoznania. Sąd Najwyższy, jako sąd kasacyjny, nie jest
sądem powszechnym zwykłej, trzeciej instancji, zaś skarga kasacyjna nie jest
środkiem zaskarżenia przysługującym od każdego rozstrzygnięcia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, a to z uwagi na przeważający w
charakterze skargi kasacyjnej element interesu publicznego. Rozpoznanie skargi
kasacyjnej następuje tylko z przyczyn kwalifikowanych, wymienionych w art. 3989
§
1 k.p.c. Dlatego w art. 3984
§ 2 k.p.c. wśród istotnych wymagań skargi kasacyjnej
ustawodawca wymienił obowiązek przedłożenia wniosku o przyjęcie skargi do
rozpoznania i jego uzasadnienie. Wymóg ten wiąże się z tzw. przedsądem,
polegającym m.in. na możliwości odmowy przez Sąd Najwyższy przyjęcia skargi
3
kasacyjnej do rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.). Spełnienie tego wymogu powinno
przybrać postać wyodrębnionego wywodu prawnego. Skarżący ma w nim wykazać,
jakie występujące w sprawie okoliczności pozwalają na uwzględnienie wniosku o
przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania. Jednocześnie ma obowiązek
uzasadnić, dlaczego odpowiadają one ustawowemu katalogowi przesłanek. Na
etapie przedsądu Sąd Najwyższy ocenia jedynie wniosek o przyjęcie skargi do
rozpoznania i jego uzasadnienie, dlatego wniosek ten musi być przez skarżącego
wyodrębniony, oddzielnie przedstawiony i należycie uzasadniony. Dla spełnienia
wymogu z art. 3984
§ 2 k.p.c. nie wystarczy odwołanie się do podstaw kasacyjnych i
ich uzasadnienia, czy argumentacji przedkładanej na wcześniejszych etapach
postępowania. Choć z reguły jest tak, że argumentacja w zakresie podstaw
kasacyjnych oraz wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania jest
podobna, to Sąd Najwyższy w ramach przedsądu bada tylko wskazane w skardze
okoliczności uzasadniające przyjęcie jej do rozpoznania, nie analizuje zaś podstaw
kasacyjnych i ich uzasadnienia. Skarga kasacyjna powinna być tak zredagowana i
skonstruowana, aby Sąd Najwyższy nie musiał poszukiwać w uzasadnieniu jej
podstaw pozostałych elementów konstrukcyjnych skargi, ani tym bardziej się ich
domyślać. Skarga kasacyjna jest szczególnym środkiem zaskarżenia, realizującym
przede wszystkim interes publiczny. Interes ten polega na usuwaniu rozbieżności w
orzecznictwie sądów powszechnych oraz na wspomaganiu rozwoju prawa. W
rezultacie uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania powinno
koncentrować się na wykazaniu, iż takie okoliczności w sprawie zachodzą.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, w przypadku
wskazania jako podstawy wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania art.
3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. skarżący ma obowiązek nie tylko sformułować samo
zagadnienie, ale także – w uzasadnieniu wniosku – przedstawić odpowiednią
jurydyczną argumentację wskazującą na dopuszczalność i celowość rozwiązania
problemu prawnego w sposób preferowany przez skarżącego, a odmienny od
sposobu rozstrzygnięcia tego problemu przy wykorzystaniu zapatrywań wyrażonych
przez Sąd drugiej instancji. Wywód ten powinien być zbliżony do tego, jaki jest
przyjęty przy przedstawianiu zagadnienia prawnego przez sąd odwoławczy na
podstawie art. 390 k.p.c. Samo zagadnienie prawne powinno zaś bazować na
4
konkretnym przepisie wskazanym w jego treści oraz pozostawać w związku ze
sprawą i wnoszoną skargą kasacyjną (por. np. postanowienia Sądu Najwyższego: z
dnia 9 sierpnia 2012 r., III SK 4/12; z dnia 20 marca 2013 r., III SK 33/12; z dnia 20
marca 2013 r., III SK 37/12).
Skarga kasacyjna Prezesa Urzędu nie spełnia tych wymogów choćby w
minimalnym stopniu. Uzasadniając samą potrzebę rozstrzygnięcia powyższego
zagadnienia prawnego Prezes Urzędu ogranicza się do ponownego przytoczenia
jego treści. Następnie przytacza in extenso treść art. 28 ust. 1 Prawa
telekomunikacyjnego. W dalszej kolejności przywołuje obszerny fragment z
komentarza S. Piątka, by skonkludować jednym zdaniem, że powołany fragment
uzasadnia wniosek, że obowiązki nałożone na przedsiębiorców
telekomunikacyjnych powinny być bezwzględnie brane pod uwagę przez Prezesa
Urzędu przy podejmowaniu decyzji o dostępie telekomunikacyjnym. Następnie
Prezes Urzędu przywołuje in extenso treść art. 34 ust. 1 i 2 Prawa
telekomunikacyjnego, fragment uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2
kwietnia 2009 r., III SK 28/08 oraz kolejny cytat z komentarza S. Piątka. Konkluduje
ponownym przytoczeniem treści sformułowanego zagadnienia prawnego.
Mając powyższe na uwadze, z mocy art. 3989
§ 2 k.p.c. orzeczono jak w
sentencji.