III CZ 52/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:27-01-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CZ 52/13
POSTANOWIENIE
Dnia 10 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Gudowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Irena Gromska-Szuster
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie z powództwa S. G.
przeciwko Pogotowiu Ratunkowemu w D. i in. ,
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 10 października 2013 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 6 czerwca 2013 r.,
oddala zażalenie oraz wniosek o przyznanie kosztów pomocy
prawnej udzielonej z urzędu.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 6 czerwca 2013 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną powoda S. G. od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 27 lutego 2013 r. z
powodu niespełnienia wymagania przewidzianego w art. 3984
§ 1 pkt 1 k.p.c.
Zdaniem Sądu drugiej instancji, wskazanie zaskarżonego wyroku, bez
jednoznacznego określenia, czy jest on zaskarżony w całości lub w części, oznacza
brak konstrukcyjny uzasadniający odrzucenie skargi a limine.
Powód zarzucił w zażaleniu, że wskazanie zakresu zaskarżenia orzeczenia
może nastąpić w sposób dowolny. W jego ocenie, oznaczenie zaskarżonego
wyroku bez określenia, że jest ono zaskarżone w części, jest w sposób oczywisty
jednoznaczne z tym, że zostało zaskarżone w całości. Przyjęcie odmiennego
poglądu oznaczałoby – zdaniem skarżącego – nadmierny formalizm skutkujący
ograniczeniem prawa do sądu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3984
§ 1 pkt 1 k.p.c., skarga kasacyjna powinna zawierać
oznaczenie orzeczenia, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono
zaskarżone w całości czy w części. Stylizując ten przepis, ustawodawca wyraźnie
sprecyzował to wymaganie skargi; skarżący zobowiązany jest wskazać, czy
zaskarża orzeczenie w całości czy tylko w części, a jeżeli w części, to o jaką część
chodzi. Wskazanie to powinno być precyzyjne, wyznacza ono bowiem granice
zaskarżenia, a tym samym – wraz z podstawami – kształtuje zakres rozpoznania
skargi (art. 39813
§ 1 k.p.c.). Z tego względu skarżący musi wyraźnie
zamanifestować, czy zaskarża orzeczenie „w całości” czy „w części”, a zatem
jakiekolwiek spekulacje logiczne lub semantyczne nie są w tym wypadku
dopuszczalne. Niedopuszczalna jest także wykładnia zakresu zaskarżenia oparta
na analizie treści skargi oraz akt sprawy (por. postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 10 stycznia 2007 r., I CZ 113/07, nie publ).
Należy pamiętać, że postępowanie kasacyjne – w tym skarga kasacyjna jako
czynność procesowa – jest bardziej sformalizowane niż inne formy postępowania
cywilnego i inne przewidziane w nim środki prawne. Ścisły formalizm skargi,
zsynchronizowany z jednej strony z bezwzględnym przymusem adwokacko-
radcowskim, a z drugiej strony ze szczególnym, uzasadnionym w tym wypadku
3
rygoryzmem prawnym, gwarantuje spełnianie przez skargę kasacyjną jej publicznej
funkcji oraz służy ochronie prawomocności. O – jak to określił skarżący –
nadmiernym formalizmie nie może być zatem mowy, a teza, że formalizm
ustanowiony w postępowaniu przed Sądem Najwyższym, w odniesieniu do
nadzwyczajnego środka zaskarżenia, skutkuje ograniczeniem prawa do sądu, jest
oparta na nieporozumieniu. Poza tym nie może być wątpliwości co do tego, że
wskazanie w skardze kasacyjnej zakresu zaskarżenia, w szczególności przez
wskazanie, iż obejmuje ona skarżone orzeczenie „w całości”, nie jest wymaganiem
nadmiernym, przekraczającym podstawowe umiejętności zawodowego
pełnomocnika.
Z tych przyczyn, skoro wymaganie określone w art. 3984
§ 1 pkt 1 k.p.c. jest
wymaganiem konstrukcyjnym (art. 3986
§ 2 k.p.c.), należało uznać zaskarżone
postanowienie za trafne i orzec, jak w sentencji (art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3
k.p.c.).
Wniosek o przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu
oddalono, gdyż judykatura Sądu Najwyższego od dawna stoi na stanowisku,
że sporządzenie skargi kasacyjnej niespełniającej wymagań konstrukcyjnych,
w sposób sprzeczny z zasadami profesjonalizmu, nie jest udzieleniem pomocy
prawnej (por. np. postanowienia z dnia 12 lutego 1999 r., II CKN 341/98, OSNC
1999, nr 6, poz. 123, z dnia 18 marca 1999 r., I CKN 1046/97, OSNC 1999, nr 10,
poz. 178, z dnia 20 września 2007 r., II CZ 69/07, OSNC 2008, nr 3, poz. 41, z dnia
11 maja 2011 r., II CSK 699/10, OSNC-ZD 2011, nr C, poz. 72 i z dnia 2 grudnia
2011 r., III CZ 69/11, OSNC-ZD 2013, nr A, poz. 12).
es
POSTANOWIENIE
Dnia 10 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Gudowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Irena Gromska-Szuster
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie z powództwa S. G.
przeciwko Pogotowiu Ratunkowemu w D. i in. ,
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 10 października 2013 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 6 czerwca 2013 r.,
oddala zażalenie oraz wniosek o przyznanie kosztów pomocy
prawnej udzielonej z urzędu.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 6 czerwca 2013 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną powoda S. G. od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 27 lutego 2013 r. z
powodu niespełnienia wymagania przewidzianego w art. 3984
§ 1 pkt 1 k.p.c.
Zdaniem Sądu drugiej instancji, wskazanie zaskarżonego wyroku, bez
jednoznacznego określenia, czy jest on zaskarżony w całości lub w części, oznacza
brak konstrukcyjny uzasadniający odrzucenie skargi a limine.
Powód zarzucił w zażaleniu, że wskazanie zakresu zaskarżenia orzeczenia
może nastąpić w sposób dowolny. W jego ocenie, oznaczenie zaskarżonego
wyroku bez określenia, że jest ono zaskarżone w części, jest w sposób oczywisty
jednoznaczne z tym, że zostało zaskarżone w całości. Przyjęcie odmiennego
poglądu oznaczałoby – zdaniem skarżącego – nadmierny formalizm skutkujący
ograniczeniem prawa do sądu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3984
§ 1 pkt 1 k.p.c., skarga kasacyjna powinna zawierać
oznaczenie orzeczenia, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono
zaskarżone w całości czy w części. Stylizując ten przepis, ustawodawca wyraźnie
sprecyzował to wymaganie skargi; skarżący zobowiązany jest wskazać, czy
zaskarża orzeczenie w całości czy tylko w części, a jeżeli w części, to o jaką część
chodzi. Wskazanie to powinno być precyzyjne, wyznacza ono bowiem granice
zaskarżenia, a tym samym – wraz z podstawami – kształtuje zakres rozpoznania
skargi (art. 39813
§ 1 k.p.c.). Z tego względu skarżący musi wyraźnie
zamanifestować, czy zaskarża orzeczenie „w całości” czy „w części”, a zatem
jakiekolwiek spekulacje logiczne lub semantyczne nie są w tym wypadku
dopuszczalne. Niedopuszczalna jest także wykładnia zakresu zaskarżenia oparta
na analizie treści skargi oraz akt sprawy (por. postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 10 stycznia 2007 r., I CZ 113/07, nie publ).
Należy pamiętać, że postępowanie kasacyjne – w tym skarga kasacyjna jako
czynność procesowa – jest bardziej sformalizowane niż inne formy postępowania
cywilnego i inne przewidziane w nim środki prawne. Ścisły formalizm skargi,
zsynchronizowany z jednej strony z bezwzględnym przymusem adwokacko-
radcowskim, a z drugiej strony ze szczególnym, uzasadnionym w tym wypadku
3
rygoryzmem prawnym, gwarantuje spełnianie przez skargę kasacyjną jej publicznej
funkcji oraz służy ochronie prawomocności. O – jak to określił skarżący –
nadmiernym formalizmie nie może być zatem mowy, a teza, że formalizm
ustanowiony w postępowaniu przed Sądem Najwyższym, w odniesieniu do
nadzwyczajnego środka zaskarżenia, skutkuje ograniczeniem prawa do sądu, jest
oparta na nieporozumieniu. Poza tym nie może być wątpliwości co do tego, że
wskazanie w skardze kasacyjnej zakresu zaskarżenia, w szczególności przez
wskazanie, iż obejmuje ona skarżone orzeczenie „w całości”, nie jest wymaganiem
nadmiernym, przekraczającym podstawowe umiejętności zawodowego
pełnomocnika.
Z tych przyczyn, skoro wymaganie określone w art. 3984
§ 1 pkt 1 k.p.c. jest
wymaganiem konstrukcyjnym (art. 3986
§ 2 k.p.c.), należało uznać zaskarżone
postanowienie za trafne i orzec, jak w sentencji (art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3
k.p.c.).
Wniosek o przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu
oddalono, gdyż judykatura Sądu Najwyższego od dawna stoi na stanowisku,
że sporządzenie skargi kasacyjnej niespełniającej wymagań konstrukcyjnych,
w sposób sprzeczny z zasadami profesjonalizmu, nie jest udzieleniem pomocy
prawnej (por. np. postanowienia z dnia 12 lutego 1999 r., II CKN 341/98, OSNC
1999, nr 6, poz. 123, z dnia 18 marca 1999 r., I CKN 1046/97, OSNC 1999, nr 10,
poz. 178, z dnia 20 września 2007 r., II CZ 69/07, OSNC 2008, nr 3, poz. 41, z dnia
11 maja 2011 r., II CSK 699/10, OSNC-ZD 2011, nr C, poz. 72 i z dnia 2 grudnia
2011 r., III CZ 69/11, OSNC-ZD 2013, nr A, poz. 12).
es