IV KO 44/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-11-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KO 44/13
POSTANOWIENIE
Dnia 23 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jacek Sobczak
SSN Józef Szewczyk
w sprawie A. J. J.
skazanego z art. 59 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii (Dz. U. z 2012 r., poz. 124 ze zm.) w zw. z art. 91 § 1 kk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 23 października 2013 r.,
wniosku obrońcy skazanego o wznowienie postępowania,
prawomocnie zakończonego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 17 sierpnia 2012 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w K.
z dnia 23 stycznia 2012 r.,
na podstawie art. 544 § 3 kpk w zw. z art. 542 § 1 kpk w zw. z art. 540 § 1 pkt 2 lit.
a kpk oraz art. 639 kpk w zw. z art. 636 § 1 kpk
p o s t a n o w i ł
1. oddalić wniosek o wznowienie postępowania;
2. obciążyć wnioskodawcę kosztami procesu za
postępowanie wznowieniowe.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 23 stycznia 2012r., zmienionym
wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 17 sierpnia 2011r., A. J. J. został skazany za
przestępstwo z art. 59 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu
2
narkomanii (Dz. U. z 2012r., poz. 124 ze zm.) w zw. z art. 91 § 1 k.k. na karę 3 lat i
6 miesięcy pozbawienia wolności. Ponadto wymierzono mu środek karny w postaci
przepadku korzyści majątkowych pochodzących z przestępstw.
Obrońca A. J. J. złożył wniosek o wznowienie postępowania, w trybie art.
542 § 1 k.p.k. w zw. z art. 540 § 1 pkt 2 lit. a k.p.k., z uwagi na ujawnienie się
nowych dowodów, nieznanych wcześniej sądowi, wskazujących na to, że skazany
nie popełnił przypisanego mu ciągu przestępstw. Żądanie to oparte zostało na
pisemnym oświadczeniu E. L., w którym zawarto stwierdzenie, że niepowołanie go
na świadka w procesie karnym skutkować mogło błędnym wyciągnięciem wniosków
co do winy skazanego. Do wniosku zostało również załączone pisemne
oświadczenie R. R. G., ale jego treści wnioskodawca już ani słowem nie
skomentował.
W pisemnej odpowiedzi na wniosek prokurator Prokuratury Generalnej
wniósł o jego oddalenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniosek należało uznać za niezasadny. Zgodnie z art. 540 § 1 pkt 2 lit. a
k.p.k., postępowanie zakończone prawomocnym orzeczeniem wznawia się, jeżeli
po wydaniu orzeczenia ujawnią się nowe fakty lub dowody nieznane przedtem
sądowi, wskazujące na to, że skazany nie popełnił czynu albo czyn jego nie
stanowił przestępstwa lub nie podlegał karze. W judykaturze utrwalony jest pogląd,
że wznowienie postępowania propter nova możliwe jest wyłącznie wtedy, gdy nowe
fakty lub dowody z bardzo wysokim stopniem prawdopodobieństwa mogą
podważyć ustalenia faktyczne dokonane w prawomocnie zakończonym procesie, a
co za tym idzie doprowadzić do korzystniejszego dla skazanego niż pierwotnie
rozstrzygnięcia. Co więcej, ich wartość dowodowa winna być oceniana w ścisłym
powiązaniu z materiałem dowodowym będącym podstawą orzeczenia będącego
przedmiotem postępowania wznowieniowego (por. postanowienia SN: z dnia 8
maja 2013r., sygn. V KO 21/13, Lex nr 1313142; z dnia 16 lipca 2013r., sygn. III KO
19/13, Lex nr 1341280; z dnia 21 listopada 2012r., sygn. IV KO 59/12, Lex nr
1228640). Ponadto to na wnioskodawcy leży obowiązek wykazania podstaw
wznowieniowych (por. postanowienie SN z dnia 21 listopada 2012r., sygn. IV KO
62/12, Lex nr 1228641). Poza tym już w toku postępowania wznowieniowego
3
wskazywane przez stronę swobodne dowody muszą dawać możliwość nie tylko ich
weryfikacji w świetle ustaleń dokonanych w pierwotnym procesie, ale również
możliwość jakiejkolwiek oceny pod kątem nowości i przydatności merytorycznej dla
sprawy. Ujmując rzecz nieco inaczej, należy stwierdzić: podstawowym i poniekąd
wyjściowym warunkiem, którym muszą odpowiadać nowe dowody w
rozumieniu art. 540 § 1 pkt 2 k.p.k., aby mogły wywołać skutek w postaci
wznowienia procesu karnego, pozostaje z reguły ich rzeczowość i
konkretność, umożliwiające w ogóle odniesienie zawartych w nich informacji
do dokonanej w toku pierwotnego postępowania oceny materiału
dowodowego.
Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, trzeba odnotować rzucającą się
wręcz w oczy enigmatyczność danych zamieszczonych w zaoferowanych przez
autora wniosku dowodach swobodnych w postaci dwóch pisemnych oświadczeń,
opatrzonych podpisami E. L. (k. 7) i R. R. G. (k. 8). Ich treść sprowadza się w
gruncie rzeczy do wyjątkowo ogólnikowych zapewnień o dysponowaniu szeroką
wiedzą na temat osoby skazanego i o fałszywym pomówieniu go przez K. O. Tego
rodzaju deklaracje, odznaczające się skrajną lakonicznością, nie były nawet w
stanie dać asumptu do zestawienia ich z dotychczasowymi ocenami dowodów i
dokonanymi na ich podstawie ustaleniami faktycznymi, nie mówiąc już o wywołaniu
przeświadczenia o wysokim prawdopodobieństwie błędności skazania A. J. J. Z
tych względów zbyteczne, a więc w jakimś sensie nieracjonalne, byłoby
podejmowanie w myśl art. 546 k.p.k. czynności sprawdzających, o których mowa w
art. 97 k.p.k., polegających na przesłuchaniu w sposób protokolarny mieszkających
w Wielkiej Brytanii autorów obu pisemnych oświadczeń.
Dlatego Sąd Najwyższy orzekł jak w dyspozytywnej części postanowienia.
POSTANOWIENIE
Dnia 23 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jacek Sobczak
SSN Józef Szewczyk
w sprawie A. J. J.
skazanego z art. 59 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii (Dz. U. z 2012 r., poz. 124 ze zm.) w zw. z art. 91 § 1 kk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 23 października 2013 r.,
wniosku obrońcy skazanego o wznowienie postępowania,
prawomocnie zakończonego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 17 sierpnia 2012 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w K.
z dnia 23 stycznia 2012 r.,
na podstawie art. 544 § 3 kpk w zw. z art. 542 § 1 kpk w zw. z art. 540 § 1 pkt 2 lit.
a kpk oraz art. 639 kpk w zw. z art. 636 § 1 kpk
p o s t a n o w i ł
1. oddalić wniosek o wznowienie postępowania;
2. obciążyć wnioskodawcę kosztami procesu za
postępowanie wznowieniowe.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 23 stycznia 2012r., zmienionym
wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 17 sierpnia 2011r., A. J. J. został skazany za
przestępstwo z art. 59 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu
2
narkomanii (Dz. U. z 2012r., poz. 124 ze zm.) w zw. z art. 91 § 1 k.k. na karę 3 lat i
6 miesięcy pozbawienia wolności. Ponadto wymierzono mu środek karny w postaci
przepadku korzyści majątkowych pochodzących z przestępstw.
Obrońca A. J. J. złożył wniosek o wznowienie postępowania, w trybie art.
542 § 1 k.p.k. w zw. z art. 540 § 1 pkt 2 lit. a k.p.k., z uwagi na ujawnienie się
nowych dowodów, nieznanych wcześniej sądowi, wskazujących na to, że skazany
nie popełnił przypisanego mu ciągu przestępstw. Żądanie to oparte zostało na
pisemnym oświadczeniu E. L., w którym zawarto stwierdzenie, że niepowołanie go
na świadka w procesie karnym skutkować mogło błędnym wyciągnięciem wniosków
co do winy skazanego. Do wniosku zostało również załączone pisemne
oświadczenie R. R. G., ale jego treści wnioskodawca już ani słowem nie
skomentował.
W pisemnej odpowiedzi na wniosek prokurator Prokuratury Generalnej
wniósł o jego oddalenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniosek należało uznać za niezasadny. Zgodnie z art. 540 § 1 pkt 2 lit. a
k.p.k., postępowanie zakończone prawomocnym orzeczeniem wznawia się, jeżeli
po wydaniu orzeczenia ujawnią się nowe fakty lub dowody nieznane przedtem
sądowi, wskazujące na to, że skazany nie popełnił czynu albo czyn jego nie
stanowił przestępstwa lub nie podlegał karze. W judykaturze utrwalony jest pogląd,
że wznowienie postępowania propter nova możliwe jest wyłącznie wtedy, gdy nowe
fakty lub dowody z bardzo wysokim stopniem prawdopodobieństwa mogą
podważyć ustalenia faktyczne dokonane w prawomocnie zakończonym procesie, a
co za tym idzie doprowadzić do korzystniejszego dla skazanego niż pierwotnie
rozstrzygnięcia. Co więcej, ich wartość dowodowa winna być oceniana w ścisłym
powiązaniu z materiałem dowodowym będącym podstawą orzeczenia będącego
przedmiotem postępowania wznowieniowego (por. postanowienia SN: z dnia 8
maja 2013r., sygn. V KO 21/13, Lex nr 1313142; z dnia 16 lipca 2013r., sygn. III KO
19/13, Lex nr 1341280; z dnia 21 listopada 2012r., sygn. IV KO 59/12, Lex nr
1228640). Ponadto to na wnioskodawcy leży obowiązek wykazania podstaw
wznowieniowych (por. postanowienie SN z dnia 21 listopada 2012r., sygn. IV KO
62/12, Lex nr 1228641). Poza tym już w toku postępowania wznowieniowego
3
wskazywane przez stronę swobodne dowody muszą dawać możliwość nie tylko ich
weryfikacji w świetle ustaleń dokonanych w pierwotnym procesie, ale również
możliwość jakiejkolwiek oceny pod kątem nowości i przydatności merytorycznej dla
sprawy. Ujmując rzecz nieco inaczej, należy stwierdzić: podstawowym i poniekąd
wyjściowym warunkiem, którym muszą odpowiadać nowe dowody w
rozumieniu art. 540 § 1 pkt 2 k.p.k., aby mogły wywołać skutek w postaci
wznowienia procesu karnego, pozostaje z reguły ich rzeczowość i
konkretność, umożliwiające w ogóle odniesienie zawartych w nich informacji
do dokonanej w toku pierwotnego postępowania oceny materiału
dowodowego.
Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, trzeba odnotować rzucającą się
wręcz w oczy enigmatyczność danych zamieszczonych w zaoferowanych przez
autora wniosku dowodach swobodnych w postaci dwóch pisemnych oświadczeń,
opatrzonych podpisami E. L. (k. 7) i R. R. G. (k. 8). Ich treść sprowadza się w
gruncie rzeczy do wyjątkowo ogólnikowych zapewnień o dysponowaniu szeroką
wiedzą na temat osoby skazanego i o fałszywym pomówieniu go przez K. O. Tego
rodzaju deklaracje, odznaczające się skrajną lakonicznością, nie były nawet w
stanie dać asumptu do zestawienia ich z dotychczasowymi ocenami dowodów i
dokonanymi na ich podstawie ustaleniami faktycznymi, nie mówiąc już o wywołaniu
przeświadczenia o wysokim prawdopodobieństwie błędności skazania A. J. J. Z
tych względów zbyteczne, a więc w jakimś sensie nieracjonalne, byłoby
podejmowanie w myśl art. 546 k.p.k. czynności sprawdzających, o których mowa w
art. 97 k.p.k., polegających na przesłuchaniu w sposób protokolarny mieszkających
w Wielkiej Brytanii autorów obu pisemnych oświadczeń.
Dlatego Sąd Najwyższy orzekł jak w dyspozytywnej części postanowienia.