Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KRS 242/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 24 stycznia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Halina Kiryło (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Krzysztof Staryk
SSA Agata Pyjas - Luty
w sprawie z odwołania T. D.
od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa Nr …/2013 z dnia 19 lipca 2013 r. w
przedmiocie przedstawienia wniosku o powołanie do pełnienia urzędu na
stanowisku sędziego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ogłoszonym w
Monitorze Polskim,
z udziałem G. D. i P. K.
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 24 stycznia 2014 r.,
uchyla zaskarżoną uchwałę w punkcie 1 w części dotyczącej
przedstawienia Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej
kandydatury P. K. z wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu
na stanowisku sędziego Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego oraz w punkcie 2 w części dotyczącej
odmowy przedstawienia kandydatury T. D. z wnioskiem o
powołanie do pełnienia tego urzędu i sprawę w tym zakresie
2
przekazuje Krajowej Radzie Sądownictwa do ponownego
rozpoznania.
UZASADNIENIE
Uchwałą nr …/2013 z dnia 19 lipca 2013 r. Krajowa Rada Sądownictwa
postanowiła przedstawić Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej z wnioskiem o
powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego kandydaturę G. D. i P. K. oraz nie przedstawiać Prezydentowi
Rzeczypospolitej Polskiej z wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu na tymże
stanowisku kandydatury J. B., J. B., A. D., T. D., R. G., W. J., A. K., K. K., B. M., A.
M., J. N. i A. S., a nadto umorzyć postępowanie z wniosku M. L.-G. i R. R.
W uzasadnieniu uchwały wskazano, że na dwa wolne stanowiska sędziego
w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym ogłoszone w Monitorze Polskim, zgłosiło
się szesnastu wyżej wskazanych kandydatów. Zespół członków Krajowej Rady
Sądownictwa w dniu 15 lipca 2013 r. jednogłośnie (3 głosami „za”) udzielił
rekomendacji kandydaturze G. D. oraz P. K. na wakujące stanowiska sędziowskie.
Podczas posiedzenia w dniu 19 lipca 2013 r. Krajowa Rada Sądownictwa,
podzielając stanowisko Zespołu członków Rady, uznała, że w obecnej procedurze
nominacyjnej najlepszymi kandydatami na wolne stanowiska sędziowskie w
Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym są G. D. oraz P. K. Zdaniem Rady,
przemawiają za tym ocena kwalifikacji wymienionych kandydatów, posiadane przez
nich długoletnie i wszechstronne doświadczenie zawodowe, wnioski płynące z
opinii na temat Ich pracy, a także uzyskane zdecydowane poparcie środowiska
sędziowskiego i Prezesa WSA.
Prezentując zwycięzców konkursu Rada wskazała, że G. D. w 1995 r.
ukończył wyższe studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu
[…] uzyskując tytuł magistra prawa z ogólną oceną dobrą. Ponadto w 1994 r.
ukończył wyższe studia historyczne na Wydziale Nauk Społecznych tego
Uniwersytetu uzyskując tytuł magistra historii. W 1999 r. obronił z wyróżnieniem
rozprawę doktorską i uzyskał stopień doktora nauk prawnych. Przedmiotem
3
rozprawy doktorskiej były administracyjnoprawne instrumenty ochrony powietrza
przed zanieczyszczeniem, za którą Kandydat otrzymał Indywidualną Nagrodę
Rektora Uniwersytetu II stopnia. W dniu 13 listopada 2012 r. uzyskał stopień
doktora habilitowanego nauk prawych. Rozprawa habilitacyjna Kandydata pt.
„Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach”, zdaniem profesorów prawa,
stanowi istotny wkład w rozwój nauki prawa, w tym nie tylko prawa ochrony
środowiska, ale również szeroko pojmowanego prawa publicznego. Kandydat od 1
października 1999 r. do chwili obecnej jest zatrudniony na Wydziale Prawa i
Administracji Uniwersytetu […] na stanowisku adiunkta w Katedrze Prawa
Górniczego i Ochrony Środowiska. Ponadto od 1 lipca 2000 r. przez okres sześciu
lat był pozaetatowym członkiem Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. W
okresie od 1 października 2000 r. do 30 września 2010 r. pełnił jako adiunkt funkcję
kierownika Zakładu Badań Naukowych Administracji w Wyższej Szkole Ekonomii i
Administracji. W okresie od 1 września 2004 r. do 28 lutego 2005 r. był wykładowcą
oraz pełnił funkcję prorektora do spraw dydaktycznych w Wyższej Szkole
Zarządzania Ochroną Pracy. Od 1 czerwca 2010 r. do chwili obecnej jest doradcą
do spraw prawa geologicznego i górniczego oraz prawa ochrony środowiska w
firmie R. P. Sp. z o.o., a w okresie od 1 czerwca 2010 r. do 31 grudnia 2010 r. był
również doradcą do spraw prawa geologicznego i górniczego oraz prawa ochrony
środowiska w Spółce R. K. S.A. Ponadto w okresie od 1 października 2010 r. do 14
lutego 2013 r. był adiunktem, a przez rok również zastępcą dyrektora Instytutu
Administracji do spraw Nauki Akademii […]. Ocenę kwalifikacyjną Kandydata
sporządził sędzia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego R. W., który stwierdził,
że G. D. spełnia wymagania stawiane przy powołaniu do pełnienia urzędu na
stanowisku sędziego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Kandydat wyróżnia
się wysokim poziomem wiedzy i doświadczeniem w dziedzinie prawa
administracyjnego. Jego dorobek i doświadczenie związane z prawem
administracyjnym skupiają się w dominującej mierze na zagadnieniach związanych
z takimi dziedzinami prawa, jak prawo ochrony środowiska, czy też prawo
geologiczne i górnicze, jednak w żaden sposób nie umniejsza to pozytywnej ocenie
kwalifikacji Kandydata. W szczególności na uwagę w tej mierze zasługują zarówno
publikacje, jak i opinie prawne z zakresu innych dziedzin prawa administracyjnego,
4
aniżeli te, które dominują w działalności naukowej kandydata. Istotne znaczenie ma
w tym względzie doświadczenie Kandydata w zakresie stosowania prawa w czasie
pełnienia przez niego funkcji członka Samorządowego Kolegium Odwoławczego.
Sędzia wizytator stwierdził nadto, że opinie prawne sporządzane przez G. D.
wskazują na rzetelną i dogłębną analizę przedmiotu opiniowanej sprawy. Są
opracowane w sposób jasny, z powołaniem przepisów prawa, ich zrozumiałą
wykładnią i wnioskami stanowiącymi odpowiedź na zlecone do zaopiniowania
problemy prawne. W niektórych opiniach zawarte są również odesłania do
aktualnego orzecznictwa wspólnotowego i krajowego. Kolegium Wojewódzkiego
Sądu Administracyjnego na posiedzeniu w dniu 10 czerwca 2013 r. oceniło
kandydaturę G. D. jako ponad bardzo dobrą (plus 5) i udzieliło jej zdecydowanego
poparcia. Na posiedzeniu Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w dniu 18 czerwca 2013 r. Kandydat uzyskał 20 głosów „za”, 14
głosów „przeciw” i 1 głos „nieważny”. Prezes Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego ocenił Kandydata bardzo dobrze i udzielił mu zdecydowanego
poparcia.
Drugi z kandydatów P. K. w 1998 r. ukończył wyższe studia prawnicze na
Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu […] uzyskując tytuł magistra prawa z
ogólną oceną bardzo dobrą. Po odbyciu aplikacji sądowej w kwietniu 2001 r. złożył
egzamin sędziowski z oceną bardzo dobrą. Z dniem 1 sierpnia 2001 r. został
mianowany asesorem sądowym w Sądzie Rejonowym w K., gdzie pełnił obowiązki
w III Wydziale Karnym. Postanowieniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z 16
grudnia 2003 r. Kandydat został powołany na stanowisko sędziego Sądu
Rejonowego w K. Z dniem 1 marca 2003 r. powierzono mu funkcję Kierownika
Sekcji Wykonawczej przy IV Wydziale Karnym na okres 6 miesięcy, a z dniem 1
lipca 2006 r. - funkcję Przewodniczącego III Wydziału Karnego na okres 6
miesięcy, po czym z dniem 1 stycznia 2007 r. powołano go na to stanowisko na
czas nieokreślony. W związku z podziałem Sądu Rejonowego w K., opiniowany z
dniem 1 kwietnia 2007 r. został przeniesiony do Sądu Rejonowego […] w K. i
utworzonego tam III Wydziału Karnego, w którym powierzono mu funkcję
Przewodniczącego tego Wydziału na czas nieokreślony. Z funkcji tej został
zwolniony z dniem 30 września 2007 r. Z dniem 14 kwietnia 2007 r. Kandydat
5
został powołany do pełnienia funkcji Wiceprezesa Sądu Rejonowego […] w K. na
okres 4 lat. W związku z delegowaniem opiniowanego do pełnienia obowiązków
sędziego Sądu Okręgowego w K., z dniem 1 czerwca 2010 r. z funkcji tej został
odwołany. Kandydat w latach 2006 - 2010 był wielokrotnie delegowany do
orzekania w VII Wydziale Karnym Odwoławczym Sądu Okręgowego w K. Z dniem
1 czerwca 2010 r. delegowano go do pełnienia obowiązków sędziego Sądu
Okręgowego w K., w którym orzekał w XVI Wydziale Karnym. Z dniem 24
października 2011 r. został powołany na stanowisko sędziego Sądu Okręgowego w
K., gdzie do chwili obecnej orzeka w XVI Wydziale Karnym. Opiniowany ukończył
ponadto Studia Podyplomowe na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu […].
w zakresie Prawo Unii Europejskiej oraz w zakresie Administracji i Zarządzania - z
wynikiem bardzo dobrym. W 2011 r. rozpoczął również studia doktoranckie na
Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu […] w Katedrze Prawa i
Postępowania Administracyjnego, w której przygotował rozprawę doktorską
„Skarga na przewlekłość postępowania administracyjnego”. Przewód doktorski
został otwarty w styczniu 2013 r., a w marcu 2013 r. złożono rozprawę. Kandydat
jest autorem kilku publikacji, w tym dwóch z dziedziny prawa administracyjnego,
opublikowanych w „Zeszytach Naukowych Sądownictwa Administracyjnego”.
Ocenę kwalifikacyjną Kandydata sporządziła sędzia Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego I. B. Sędzia wizytator badając poziom merytoryczny
orzecznictwa, efektywność wykonywania obowiązków, sprawność postępowania
m.in. w oparciu o analizę akt sądowych w Sądzie Okręgowym w K., wysoko oceniła
kwalifikacje Kandydata. Wskazała, że spektrum spraw, w których orzeka on, jest
bardzo szerokie; oprócz czysto kryminalnych, znaczną część jego referatu
stanowią sprawy dotyczące przestępczości gospodarczej i zorganizowanej,
cechujące się rozległą interdyscyplinarnością, a kwalifikacja prawna stanów
faktycznych wymaga znajomości wielu innych dziedzin prawa, jak prawo
podatkowe, celne, gospodarcze, administracyjne, prawo własności intelektualnej,
zamówień publicznych, prawo budowlane, prawo papierów wartościowych, prawo
bankowe, ochrony danych osobowych itp. Sędzia wizytator podkreśliła, że
sprawność w stosowaniu norm prawa publicznego, podlegającego określonym
rygorom związanym z metodami interpretacji i wnioskowań oraz argumentacji
6
prawniczej, ma znaczenie dla orzekania w sprawach polegających na kontroli
legalności aktów i czynności. Zdaniem opiniującej, Kandydat niewątpliwie posiada
taką sprawność, o czym świadczą bardzo pozytywne opinie o poziomie
merytorycznym jego orzecznictwa, jak również potwierdzają przedłożone
uzasadnienia. Poza sprawnością językową i elegancją stylu oraz przejrzystością
wywodów, uzasadnienia te dokumentują umiejętność stosowania prawa
publicznego, czynienia ustaleń faktycznych, selekcji tych ustaleń, a następnie
kwalifikacji prawnej z punktu widzenia przesłanek ustawowych. Terminowość
sporządzania uzasadnień orzeczeń jest wzorowa, rytmika podejmowania czynności
procesowych - prawidłowa, a przygotowanie i organizacja rozpraw - dobra. Mając
powyższe na uwadze, sędzia wizytator wyraziła zdecydowanie pozytywną opinię o
kandydaturze P. K. na stanowisko sędziego w Wojewódzkim Sądzie
Administracyjnym jako spełniającej wszystkie ustawowe wymagania i
odpowiadającej oczekiwaniom. Kolegium Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego
na posiedzeniu w dniu 10 czerwca 2013 r. oceniło kandydaturę P. K. jako ponad
bardzo dobrą (plus 5) i udzieliło jej zdecydowanego poparcia. Na posiedzeniu
Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dniu
18 czerwca 2013 r. Kandydat uzyskał 17 głosów „za”, 17 głosów „przeciw” i 1 głos
„nieważny”. Prezes Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ocenił Kandydata
bardzo dobrze i udzielił mu zdecydowanego poparcia.
Te okoliczności spowodowały, że w trakcie posiedzenia Krajowej Rady
Sądownictwa w dniu 19 lipca 2013 r. na kandydaturę G. D. oddano 14 głosów „za”,
0 głosów „przeciw” i 1 głos „wstrzymujący się”, zaś na kandydaturę P. K. oddano
14 głosów „za”, 0 głosów „przeciw” i 1 głos „wstrzymujący się”, udzielając im
poparcia. Natomiast żaden z pozostałych kandydatów nie uzyskał wymaganej
bezwzględnej większości głosów.
Od powyższej uchwały odwołanie złożył T. D., zaskarżając ją w części, w
której postanowiono, że P. K. zostanie przedstawiony Prezydentowi
Rzeczypospolitej Polskiej z wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu na
stanowisku sędziego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oraz w części, w
której postanowiono nie przedstawiać odwołującego się Prezydentowi
Rzeczypospolitej Polskiej z wnioskiem o powołanie do pełnienia tegoż urzędu.
7
Uchwale zarzucono naruszenie: 1/ art. 2, art. 32 ust. 1, art. 60 Konstytucji
Rzeczypospolitej Polskiej, przez niezastosowanie przy ocenie kandydatów na
stanowisko sędziego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. reguł i kryteriów, w
tym kryteriów jednolitych i wystarczająco obiektywnych, które odpowiadałby
zasadom równego dostępu do służby publicznej, równego traktowania oraz
zasadom demokratycznego państwa prawa, urzeczywistniającego zasady
sprawiedliwości społecznej, które to naruszenie miało wpływ na wynik
postępowania, gdyż doprowadziło do tego, że kandydatura odwołującego się nie
została przedstawiona Prezydentowi do powołania do objęcia urzędu na
stanowisku sędziego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego :2/ art. 33 ust. 1
ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa, przez brak wszechstronnego rozważenia
sprawy, na podstawie udostępnionej dokumentacji, a także przekroczenie zasady
swobodnej oceny kandydatów z zastosowaniem kryteriów ustawowych, które to
naruszenie przejawia się w: a/ pominięciu okoliczności, że T. D. uzyskał większe
niż sędzia P. K. poparcie Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego; b/ pominięciu okoliczności, że T. D. od 2008 r. jako członek
pozaetatowy, a od 2009 r. jako członek etatowy, orzeka w Samorządowym
Kolegium Odwoławczym w C., przez co posiada większe doświadczenie
zawodowe związane ze stosowaniem prawa administracyjnego; c/ pominięciu
korzystnych dla odwołującego się opinii Prezesa Samorządowego Kolegium
Odwoławczego w C. oraz opinii Prezesa Sądu Okręgowego w C., a także opinii
kwalifikacyjnej sporządzonej przez sędziego wizytatora; d/ przyjęciu, że
kandydatura sędziego P. K. zasługuje na wyróżnienie (i jest lepsza od kandydatury
T. D.) ze względu na posiadanie przez tego kandydata długoletniego,
różnorodnego doświadczenia zawodowego i bardzo wszechstronnej wiedzy
merytorycznej, również w zakresie prawa administracyjnego, podczas gdy
okoliczności te pozostają w sprzeczności z materiałami źródłowymi, na podstawie
których zostały ustalone; 3/ art. 35 ust. 2 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa,
przez dokonanie przez Radę oceny kwalifikacji T. D. z pominięciem kryterium
wysokiego poziomu wiedzy w dziedzinie administracji publicznej oraz prawa
administracyjnego i innych dziedzin prawa związanych z działaniem organów
administracji publicznej, co jest konsekwencją nieuwzględnienia w wykładni pojęcia
8
„ocena kwalifikacji” wymogów stawianych kandydatom na stanowisko sędziego
wojewódzkiego sądu administracyjnego w przepisie art. 6 § 1 pkt 6 ustawy Prawo o
ustroju sądów administracyjnych; 4/ art. 35 ust. 2 pkt 2 ustawy o Krajowej Radzie
Sądownictwa, przez przyznanie pierwszeństwa opinii Kolegium Sądu przed oceną
właściwego Zgromadzenia Ogólnego, co stanowi efekt nieprawidłowej wykładni
tego przepisu, niezgodnej z art. 24 § 4 pkt 2 oraz art. 25 § pkt 2 ustawy o ustroju
sądów administracyjnych, a ponadto przez przyznanie pierwszeństwa stanowisku
Prezesa Sądu dotyczącego Kandydata przed oceną właściwego Zgromadzenia
Ogólnego; 5/ naruszenie przez Radę prawa procesowego, które miało wpływ na
treść podjętej uchwały, to jest art. 35 ust. 2 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa
przez brak odrębnego porównania wyników zastosowania wobec Kandydatów
poszczególnych kryteriów oceny i w konsekwencji przekroczenie granic
swobodnego uznania przysługującego Radzie; 6/ art. 42 ust. 1 ustawy o Krajowej
Radzie Sądownictwa, przez sporządzenie uzasadnienia uchwały w sposób
uniemożliwiający poznanie istotnych motywów jej podjęcia.
Odwołujący się wniósł o uchylenie uchwały w zaskarżonej części i
przekazanie sprawy w tym zakresie Krajowej Radzie Sądownictwa do ponownego
rozpoznania.
W uzasadnieniu zarzutów odwołujący się wskazał, że Rada nie dochowała
obowiązku wszechstronnego rozpatrzenia i oceny kandydatów, w sposób, który w
wystarczającym zakresie respektuje standardy charakterystyczne dla organów
demokratycznego państwa prawnego. Ponadto doszło do naruszenia zasady
równego pod względem formalnym dostępu do służby, co stanowiło efekt
nieprzestrzegania jednolitych kryteriów stosowanych wobec kandydatów. Rada
pominęła, że T. D. uzyskał większe niż sędzia P. K. poparcie Zgromadzenia
Ogólnego Sędziów Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego a także posiada
większe i bardziej ugruntowane doświadczenie zawodowe. Przedstawione przez
Radę doświadczenie zawodowe sędziego P. K., jakkolwiek jest zróżnicowane ze
względu na różne instancje sądów, w których orzekał oraz dodatkowo ze względu
na powierzanie funkcji kierowniczych, to jednak jest związane wyłącznie z
pozostawaniem na stanowisku sędziego i to w ramach tego samego pionu karnego.
Zdecydowaniem bardziej zróżnicowanym doświadczeniem zawodowym odznacza
9
się skarżący. Po pierwsze, wykonuje on zawód radcy prawnego, przy czym
doświadczenie zawodowe w tym zakresie trudno uznać za monolityczne, gdyż
związane jest nie tylko ze znacząco zróżnicowanym zakresem przedmiotowym i
rodzajowym świadczonej pomocy prawnej, ale także z różnymi, dopuszczonymi
przez ustawę o radcach prawnych formami wykonywania zawodu. Drugim
składnikiem doświadczenia zawodowego skarżącego jest orzekanie od 2008 r. w
Samorządowym Kolegium Odwoławczym w C. Jest to doświadczenie zawodowe
zasadniczo odmienne od tego, które jest związane z wykonywaniem zawodu radcy
prawnego. Odwołujący się jako członek składów orzekających Kolegium
bezpośrednio uczestniczy w procesie stosowania prawa administracyjnego. Jako
członek składów orzekających uczestniczy on w ramach procedury odwoławczej w
wydawaniu decyzji administracyjnych, które, co jest warte podkreślenia, podlegają
kognicji sądów administracyjnych. Jak wynika ze znajdującego się w aktach
Kandydata zaświadczenia Prezesa Samorządowego Kolegium Odwoławczego w
C., T. D. w ostatnich sześciu latach został wyznaczony do składu orzekającego jako
sprawozdawca w blisko 1200 sprawach administracyjnych różnych kategorii i we
wszystkich tych sprawach był autorem uzasadnień aktów administracyjnych
(decyzji lub postanowień, które bez względu na ewentualne zaskarżenie do sądu
administracyjnego obligatoryjnie podlegają uzasadnieniu przez organ odwoławczy).
Trzecim składnikiem doświadczenia zawodowego Kandydata jest działalność
dydaktyczna. W latach 2000-2007 T. D. był zatrudniony jako asystent w Katedrze
Prawnych Problemów Zarządzania na Wydziale Zarządzania Politechniki […],
prowadząc zajęcia z zakresu podstaw prawa, prawa administracyjnego oraz prawa
gospodarczego. Nadto w 2012 r. prowadził wykłady dla aplikantów radcowskich
Okręgowej Izby Radców Prawnych w O., których przedmiotem było materialne
prawo administracyjne, a w szczególności zagadnienia dotyczące planowania i
zagospodarowania przestrzennego, prawa budowlanego oraz prawa ochrony
środowiska. W ocenie odwołującego się, nie sposób jego doświadczenia uznać za
mniej zróżnicowane niż doświadczenie zawodowe sędziego P. K.
Odwołujący się uzasadniając zarzut naruszenia art. 35 ust. 2 ustawy o
Krajowej Radzie Sądownictwa przez dokonanie oceny kwalifikacji z pominięciem
kryterium wysokiego poziomu wiedzy w dziedzinie administracji publicznej oraz
10
prawa administracyjnego i innych dziedzin prawa związanych z działaniem organów
administracji publicznej wskazał, iż wymienione w ustawie kryterium kwalifikacji
kandydatów powinno uwzględniać specyfikę sądu, którego dotyczy konkretne
postępowanie konkursowe. Taka potrzeba zachodzi w szczególności w odniesieniu
do sądów administracyjnych. Uzasadniając zarzut dotyczący naruszenia art. 35 ust.
2 pkt 2 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa, polegającego na przyznaniu
pierwszeństwa opinii Kolegium Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego przed
oceną Zgromadzenia Ogólnego tego Sądu, odwołujący się podniósł, że w ramach
dwóch kryteriów ustawowych określonych w tym przepisie, sędzia P. K. zyskał
lepszy wynik w zakresie opinii Kolegium Sądu, a T. D. okazał się lepszy w zakresie
oceny Zgromadzenia Ogólnego Sędziów. Sytuację tą można poddać analizie nie
tylko z punktu widzenia konieczności przedstawienia przez Radę motywów, jakimi
kierowała się dając pierwszeństwo jednemu kryterium przed drugim (co stanowiło
asumpt do innych zarzutów podniesionych w ramach niniejszego odwołania), ale
można także rozważać, czy na gruncie obowiązującej regulacji prawnej istnieją
wskazówki pozwalające na wartościowanie obu kryteriów i przyznanie jednemu z
nich pierwszeństwa. Rada naruszyła również art. 35 ust. 2 ustawy o Krajowej
Radzie Sądownictwa przez brak odrębnego porównania wyników zastosowania
wobec Kandydatów poszczególnych kryteriów oceny i w konsekwencji
przekroczenie granic przysługującego jej swobodnego uznania. Odnośnie zarzutu
naruszenia art. 42 ust. 1 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa odwołujący się
zauważył, że co do zasady nie oczekuje się przedstawienia w uzasadnieniu
uchwały szczegółowej charakterystyki wszystkich kandydatów, których Rada
postanowiła nie przedstawiać Prezydentowi RP z wnioskiem o powołanie na
stanowisko sędziego. W zaskarżonej uchwale brak jest jednak choćby najmniejszej
wzmianki o okolicznościach, które w odniesieniu do stosowanych przez Radę
mierników predysponujących do objęcia urzędu sędziego Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego stawiały kandydaturę T. D. niżej niż kandydaturę sędziego P. K.
Brak jakiejkolwiek wzmianki o tych okolicznościach czyni uzasadnioną wątpliwość,
czy Rada podejmując zaskarżoną uchwałą brała w ogóle pod uwagę te
okoliczności, a wręcz, czy miała ich pełną świadomość.
11
W odpowiedzi na odwołanie Przewodniczący Krajowej Rady Sądownictwa
wniósł o oddalenie odwołania w całości. Podkreślił, że Rada w zaskarżonej uchwale
wskazała jednolite kryteria w wyborze najlepszego kandydata, jak również - po
wszechstronnym rozważeniu całokształtu okoliczności przedmiotowego
postępowania - powody nieprzedstawienia skarżącego do nominacji sędziowskiej.
Z uzasadnienia zaskarżonej uchwały wynika, że Rada dokonała oceny wniosku
skarżącego z zastosowaniem właściwych kryteriów, przedstawiła wszystkie dane
charakteryzujące sędziego Sądu Okręgowego P. K., którego postanowiono
przedstawić Prezydentowi RP z wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu na
wolnym stanowisku sędziego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Określone
zostały również elementy, które Rada wzięła pod uwagę przy podejmowaniu
decyzji, przy czym w przedmiotowej procedurze konkursowej decydujące znaczenie
uzyskało poparcie Kolegium Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, na którego
posiedzeniu P. K. otrzymał zdecydowane, pełne poparcie - jego kandydatura
została oceniona jako ponad bardzo dobra (ocena plus 5), podczas gdy w stosunku
do T. D. Kolegium WSA nie dopatrzyło się szczególnych argumentów
uzasadniających poparcie Kandydata - otrzymał ocenę plus 4. Ponadto Rada
wskazała, że kontrkandydat otrzymał zarówno bardzo dobrą opinię sędziego
wizytatora o swojej pracy, jak również bardzo dobrą ocenę Prezesa Wojewódzkiego
Sądu Administracyjnego, który udzielił mu zdecydowanego poparcia. Natomiast T.
D. spełnia co prawda wszystkie wymagania adresowane do sędziów wojewódzkich
sądów administracyjnych, jednakże Prezes Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego ocenił jego kandydaturę jedynie jako ponad dobrą i biorąc pod
uwagę wszystkie osoby ubiegające się o wolne stanowisko sędziego w tym Sądzie,
nie znalazł powodów dla poparcia kandydatury odwołującego się. Zostały zatem
wskazane przyczyny, które spowodowały uznanie, że kontrkandydat skarżącego
okazał się lepszym kandydatem do przedstawienia z wnioskiem o powołanie.
Pozbawione podstawy prawnej są również zarzuty nieuwzględnienia przez Radę
przy podjęciu uchwały wysokich kwalifikacji zawodowych skarżącego, gdyż element
ten, tak jak wszystkie inne, był brany pod uwagę w procedurze kwalifikacyjnej i
sporządzaniu przez Zespół listy osób rekomendowanych, co wynika wyraźnie z
uzasadnienia uchwały.
12
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Analizę prawidłowości zaskarżonej uchwały rozpocząć wypada od
przytoczenia treści art. 44 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o
Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz.U. Nr 126, poz. 714, dalej ustawa o KRS),
zgodnie z którym uczestnik postępowania może odwołać się do Sądu Najwyższego
z powodu sprzeczności uchwały Rady z prawem, o ile odrębne przepisy nie
stanowią inaczej. Wynikające z tego przepisu prawo zaskarżenia uchwał Rady
dotyczy zatem uchwał podejmowanych w sprawach należących do jej kompetencji,
w tym w wymienionych w art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o KRS sprawach o rozpatrzenie
i ocenę kandydatów do pełnienia urzędu na stanowiskach sędziów Sądu
Najwyższego oraz stanowiskach sędziowskich w sądach powszechnych, sądach
administracyjnych i sądach wojskowych. Zgodnie z art. 44 ust. 3 ustawy o KRS, do
postępowania przed Sądem Najwyższym w sprawach z odwołań od uchwał Rady
stosuje się przepisy Kodeku postępowania cywilnego o skardze kasacyjnej, poza
przepisem art. 871
k.p.c., ustanawiającym przymus adwokacko – radcowski w
występowaniu przed tymże Sądem. Odesłanie do przepisów Kodeksu
postępowania cywilnego o skardze kasacyjnej implikuje sposób wyznaczenia granic
rozpoznania przez Sąd Najwyższy sprawy zainicjowanej odwołaniem uczestnika
postępowania. Stosownie do art. 39813
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy rozpoznaje
bowiem skargę kasacyjną w granicach zaskarżenia oraz w granicach podstaw, a z
urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania.
Odnośnie do granic zaskarżenia trzeba stwierdzić, że przedmiotowe
odwołanie dotyczy punktu 1 uchwały Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 19 lipca
2013 r., zawierającego postanowienie o przedstawieniu Prezydentowi
Rzeczypospolitej Polskiej kandydatury P. K. z wnioskiem o powołanie do pełnienia
urzędu na stanowisku sędziego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oraz
punktu 2 uchwały w zakresie nieprzedstawienia tej treści wniosku w doniesieniu do
odwołującego się. Są to jednocześnie granice rozpoznania sprawy przez Sąd
Najwyższy.
13
W świetle art. 44 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie
Sądownictwa (Dz.U. Nr 126, poz. 714, dalej ustawa o KRS), kognicja Sądu
Najwyższego do oceny uchwał Krajowej Rady Sądownictwa obejmuje wyłącznie
badanie, czy uchwała nie pozostaje w sprzeczności z prawem. Oznacza to, że Sąd
Najwyższy nie ma kompetencji do merytorycznego rozpatrywania kwalifikacji
kandydatów na stanowisko sędziowskie ani decydowania o tym, który z nich
powinien zostać przedstawiony Prezydentowa Rzeczypospolitej Polskiej z
wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu. Przedmiot postępowania w kwestii
oceny kandydata i przedstawienia wniosku o jego powołanie na stanowisko
sędziego ma charakter sprawy w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji i jako taka
powinna ona podlegać kontroli sądowej w zakresie właściwym tego rodzaju
sprawom, tj. pod kątem legalności i przestrzegania stosownych procedur prawnych.
Merytoryczna ingerencja sądu w rozstrzygnięcia Rady byłaby niedopuszczalna,
wkraczałaby bowiem w sferę szczególnego władztwa Rady, wynikającego z
samych norm konstytucyjnych. Jednakże kontrola sądowa przestrzegania praw
obywateli, w rozważanym wypadku praw wynikających z art. 60 Konstytucji,
tj. prawa równego dostępu do służby publicznej, a zatem w sprawach prowadzenia
naboru na podstawie przejrzystych kryteriów selekcji kandydatów i obsadzania
poszczególnych stanowisk w służbie publicznej, jest, w myśl art. 45 ust. 1
Konstytucji, konieczna. W konsekwencji takiego ukształtowania kognicji Sądu
Najwyższego w zakresie kontroli nad postępowaniem dotyczącym przedstawienia
Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej wniosku o powołanie na stanowisko
sędziego, kontrola sądowa obejmuje w szczególności badanie, czy Rada
przestrzegała w danym postępowaniu jednolitych kryteriów oceny kandydatów oraz
procedur postępowania związanych z ową oceną i przedstawieniem wniosku
Prezydentowi. Analiza tego, czy uchwała nie pozostaje w sprzeczności z prawem,
obejmuje także kontrolę przestrzegania przez Radę innych wymagań prawnych, w
tym np. ustawowych warunków powoływania na stanowisko sędziego,
sprecyzowanych w ustawie z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów
powszechnych (jednolity tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 427) czy w ustawie z dnia 26
lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269
14
ze zm.) oraz ogólnych reguł proceduralnych obowiązujących w postępowania przed
tym organem, określonych w przepisach rozdziału 3 ustawy o KRS.
W rozpoznawanej sprawie odwołujący się oparł swoje odwołanie na
zarzutach naruszenia przepisów art. 2, art. 32 i art. 60 konstytucji RP oraz art. 33
ust. 1, art. 35 ust. 2 i art. 42 ust. 1 ustawy o KRS.
Co się tyczy proceduralnych zarzutów naruszenia art. 33 ust. 1 i art. 42 ust. 1
ustawy o KRS warto przypomnieć, że pierwszy z powołanych przepisów
zobowiązuje Krajową Radę Sądownictwa, aby przed podjęciem uchwały w
indywidualnych sprawach należących do jej kompetencji, wszechstronnie rozważyła
sprawę, na podstawie udostępnionej dokumentacji oraz wyjaśnień uczestników
postępowania lub innych osób, jeśli zostały złożone. Naruszenie tego przepisu
może zatem polegać na pominięciu istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy
okoliczności wynikających z owej dokumentacji lub wyjaśnień, albo dokonaniu
ustaleń sprzecznych z tymże materiałem.
Rozpatrując i oceniając kandydatury zgłoszone na wolne stanowisko
sędziowskie w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym, Krajowa Rada
Sądownictwa dysponowała obszerną dokumentacją dotyczącą poszczególnych
osób biorących udział w konkursie oraz listą rekomendacyjną Zespołu członków
Rady, sporządzoną po zapoznaniu się z tą dokumentacją. W świetle treści
uzasadnienia zaskarżonej uchwały można jednak mieć wątpliwości, czy wszystkie
okoliczności wynikające ze zgromadzonego materiału sprawy były przedmiotem
wnikliwej analizy Rady. Art. 42 ust. 1 ustawy o KRS, nakładając na Radę
obowiązek sporządzenia uzasadnienia podjętej uchwały, nie precyzuje kryteriów,
jakim uzasadnienie to powinno podlegać. Oczywiście uzasadnienie uchwały Rady
nie może być powtórzeniem treści całego zgromadzonego materiału sprawy i
drobiazgowym zrelacjonowaniem sytuacji faktycznej wszystkich kandydatów
biorących udział w procedurze konkursowej na wolne stanowisko sędziowskie.
Decydujące znaczenie w tej materii ma cel, jakiemu powinno służyć uzasadnienie,
a więc umożliwienie uczestnikom postępowania zapoznanie się z motywami, które
legły u podstaw podjęcia uchwały oraz jej instancyjną kontrolę. W niniejszym
przypadku z uzasadnienia zaskarżonej uchwały wynika tryb procedowania przez
Radę oraz walory zwycięzców konkursu, które skłoniły Krajową Radę Sądownictwa
15
do przedstawienia ich Prezydentowi RP z wnioskiem o powołanie do pełnienia
urzędu. Niestety nie wynika z niego, czy rozpatrując kandydatury na wakujące
stanowiska sędziowskie Rada wzięła pod uwagę wszystkie okoliczności dotyczące
pozostałych uczestników postępowania, rzutujące na ocenę ich predyspozycji do
pełnienia urzędu sędziowskiego, zwłaszcza te, o jakich mowa w art. 35 ust. 2
ustawy o KRS, a więc kwalifikacje i doświadczenie zawodowe kandydatów, opinie
wizytatorów i przełożonych, rekomendacje oraz wyniki głosowań organów
samorządu sędziowskiego.
Warto zauważyć, że ów katalog (adresowany w pierwszej kolejności do
zespołu Rady przy sporządzaniu listy rekomendowanych kandydatów) nie ma
wyczerpującego charakteru i - poza wyeksponowaniem kwalifikacji kandydatów -
nie hierarchizuje przymiotów, jakimi powinna odznaczać się osoba ubiegająca się o
to stanowisko. Aktualny pozostaje przy tym ukształtowany na podstawie przepisów
dawnej ustawy o KRS z dnia 27 lipca 2001 r. pogląd judykatury, w myśl którego w
przypadku ubiegania się kilku osób o jedno stanowisko sędziowskie wskazane jest
wyjaśnienie w uzasadnieniu uchwały sytuacji poszczególnych kandydatów w
aspekcie zastosowanych przez Radę kryteriów oceny. Zakres rozważań
dotyczących poszczególnych kandydatów może być zróżnicowany w zależności od
potrzeb. Nie jest przy tym konieczne uszeregowanie kandydatów w oparciu o każde
z przyjętych kryteriów oceny. Decyduje ocena całościowa, wynikająca z łącznego
zastosowania tych przesłanek. Jeśli jednak wyboru dokonano pomiędzy
uczestnikami postępowania o zbliżonych predyspozycjach do powołania na wolne
stanowisko sędziowskie, należy wyjaśnić motywy, jakie zadecydowały o wyniku
konkursu (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 października 2009 r., III KRS 13/09,
ZNSA 2011, nr 1, poz. 93; z dnia 14 stycznia 2010 r., III KRS 24/09, LEX nr 737271
i z dnia 17 sierpnia 2010 r., III KRS 10/10, LEX nr 678015).
Skarżący negując prawidłowość procedowania przez Radę oraz dokonaną
przez ten organ ocenę kandydatów na wakujące stanowiska sędziowskie zarzuca
głównie niewzięcie pod uwagę wyników głosowania przez Zgromadzenie Ogólne
Sędziów Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oraz pominięcie w owej ocenie
tego ustawowego kryterium, jakim jest wysoki poziom wiedzy kandydatów w
16
dziedzinie administracji publicznej oraz prawa administracyjnego i innych dziedzin
prawa związanych z działaniem organów administracji publicznej.
Prawdą jest, że jednym z ustawowych elementów oceny kandydatów na
stanowiska sędziowskie jest poparcie organów samorządu sędziowskiego. Warto
zauważyć, że aczkolwiek wyniki głosowania na kolegium i zgromadzeniu ogólnym
sędziów właściwego sądu nie wiążą Krajowej Rady Sądownictwa w ocenie
kandydata, to jednak są one istotne z punktu widzenia art. 35 ust. 2 ustawy o KRS i
dlatego Rada powinna umotywować swój wybór, gdyby dotyczył on osoby, która
uzyskała mniejsze poparcie środowiska zawodowego (wyrok Sądu Najwyższego z
dnia 14 stycznia 2010 r., III KRS 24/09, LEX nr 737271). W przedmiotowej sprawie
skarżący osiągnął lepszy od zwycięzcy konkursu wynik głosowania na
Zgromadzeniu Ogólnym Sędziów Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, o czym
nie wspomniano w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały. Z kolei jego kontrkandydat
P. K. uzyskał wyższą ocenę oraz zdecydowane poparcie Kolegium tego Sądu i ten
fakt został wyeksponowany w odpowiedzi Przewodniczącego Krajowej Rady
Sądownictwa na niniejsze odwołanie. Rację ma skarżący zarzucając Radzie
niewyjaśnienie przyczyn przypisania wynikom głosowania Kolegium
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego pierwszeństwa przed wynikami
głosowania Zgromadzenia Ogólnego Sędziów tego Sądu oraz nadania tej
okoliczności decydującego znaczenia dla całej procedury konkursowej.
Co do samych kwalifikacji kandydatów na wolne stanowisko sędziowskie, o
jakich mowa w art. 35 ust. 2 ustawy o KRS, godzi się podkreślić, że przepis nie
precyzuje tego pojęcia. Z pewnością kwalifikacji nie można utożsamiać tylko z
wymaganiami stawianymi kandydatom w przepisach ustaw regulujących ustrój
sądów powszechnych czy sądów administracyjnych, gdyż te wyznaczają minimum
standardów dla osoby ubiegającej się o stanowisko sędziego. Chodzi raczej o
uwzględnienie w ocenie kandydatów - poza owym ustawowym minimum -
dodatkowych elementów składających się na teoretyczne i praktyczne umiejętności
potrzebne do wykonywania tego zawodu i to w każdym sądzie, jak wyniki
ukończenia studiów i egzaminu sędziowskiego, uzyskane stopnie naukowe,
ukończone studia podyplomowe i szkolenia, reprezentowana w toku wykonywania
dotychczasowej pracy i analizowana przez sędziów wizytatorów oraz przełożonych
17
wiedza prawnicza, sposób organizowania pracy i wywiązywania się z obowiązków,
itp.
Należy podzielić uwagę odwołującego się, że dokonywany przez Krajową
Radę Sądownictwa wybór spośród uczestników konkursu osoby mającej być
przedstawioną Prezydentowi RP z wnioskiem o powołanie na wolne stanowisko
sędziowskie powinien uwzględniać specyfikę i potrzeby sądu, do jakiego pretenduje
kandydat. W przypadku sądownictwa administracyjnego sam ustawodawca
uwzględnił ten aspekt sprawy, określając w art. 6 § 1 Prawa o ustroju sądów
administracyjnych katalog przesłanek, jakie musi spełniać kandydat na stanowisko
sędziego wojewódzkiego sądu administracyjnego i zamieszczając w tym katalogu
m.in. wymaganie wyróżniania się wysokim poziomem wiedzy w dziedzinie
administracji publicznej oraz prawa administracyjnego i innych dziedzin prawa
związanych z działaniem organów administracji publicznej. Dokonując wykładni
powołanego przepisu komentatorzy podkreślają, że w znaczeniu podmiotowym
pojęciem administracji publicznej należy objąć nie tylko działalność organów
państwa (organów administracji rządowej i innych organów państwa wykonujących
administrację publiczną) oraz organów samorządowych wykonujących
administrację publiczna, ale także działalność innych podmiotów, których nie
zalicza się w sensie organizacyjnym do administracji publicznej, lecz którym
przypisane są niektóre zadania tej administracji, stanowiące dodatkowy, cząstkowy
i nietypowy element w podstawowym zakresie zadań tych podmiotów. Mogą to być
zatem inne organy państwowe, np. organy sądów wykonujące w koniecznym
zakresie funkcje administracyjne. Z kolei na zakres przedmiotowy pojęcia prawa
administracyjnego składają się: 1/ normy prawa ustrojowego, regulujące strukturę
organizacyjną i działanie administracji publiczne, 2/ normy prawa materialnego,
grupowane wokół wyodrębnionych rzeczowo dziedzin działalności administracji,
regulujące prawa i obowiązki ich adresatów i 3/ normy procesowe, regulujące tok
podejmowania przez organy administracyjne czynności procesowych i mających na
celu wydanie rozstrzygnięć administracyjnych, wraz z kontrolą ich prawidłowości i
egzekucją administracyjną. Obowiązek znajomości innych dziedzin prawa
związanych z działaniem organów administracji publicznej wykracza poza obszar
prawa wyznaczony przez stosunki administracyjne sensu stricto i obejmuje także
18
wiedzę z zakresu prawa finansowego, podatkowego, ubezpieczeń społecznych,
pracowniczych stosunków służbowych nawiązanych na podstawie mianowania.
W literaturze krytycznie ocenia się sposób sformułowania powyższego
kryterium kwalifikacyjnego z uwagi na jego rozległość, złożoność i względność
zastosowanej terminologii, co stawia pod znakiem zapytania zarówno realność, jak
i praktyczną oraz teoretyczną możliwość sprostania przez kandydata,
specjalizującego się na ogół w określonej dziadzinie działalności, wymaganiu
wyróżnia się wysokim poziomem wiedzy w tak ogólnie i szeroko zakreślonym
obszarze (por. M. Masternak – Kubik, T. Kuczyński, Prawo o ustroju sądów
administracyjnych. Komentarz, Warszawa 2009, s. 110 - 112). Z całą pewnością
nie można a priori przyjąć założenia, że każdy sędzia sądu powszechnego
zatrudniony w konkretnym wydziale tego sądu (karnym czy cywilnym) nie
charakteryzuje się omawianą cechą z racji tego, że w swojej dotychczasowej
działalności orzeczniczej nie zajmował się sprawami administracyjnymi sensu
stricto. Oznaczałoby to wyeliminowanej sędziów sądów powszechnych z kręgu
osób mogących skutecznie ubiegać się o stanowisko sędziego wojewódzkiego
sądu administracyjnym. I odwrotnie, bez wszechstronnego rozważenia sprawy
nieuprawnione jest twierdzenie, że każdy urzędnik zatrudniony przez prawem
wymagany okres czasu w instytucjach publicznych na stanowiskach związanych z
tworzeniem czy stosowaniem prawa administracyjnego spełnia tę przesłankę
ustawową.
Odniesienie powyższych uwag do realiów rozpoznawanej sprawy pozwala
na stwierdzenie, że fakt dotychczasowego wykonywania przez zwycięzcę konkursu
P. K. zawodu sędziego w wydziałach karnych sądów powszechnych nie
dyskredytuje go jako kandydata na wolne stanowisko sędziowskie w Wojewódzkim
Sądzie Administracyjnym. Stawiając tezę, iż kandydatura sędziego P. K. zasługuje
na wyróżnienie (i jest lepsza od kandydatury T. D.) ze względu na posiadanie przez
tego uczestnika postępowania długoletniego, różnorodnego doświadczenia
zawodowego i bardzo wszechstronnej wiedzy merytorycznej, również w zakresie
prawa administracyjnego, Krajowa Rada Sądownictwa nie przedstawiła jednak w
uzasadnieniu zaskarżonej uchwały szczegółowej analizy kwalifikacji odwołującego
się i nie przeprowadziła porównania obydwu uczestników postępowania. Trzeba
19
zatem podzielić wątpliwości skarżącego, czy okoliczności te były w ogóle
przedmiotem rozważań Rady. Tymczasem odwołujący się i zwycięzca konkursu
posiadają zbliżony co do długości, lecz bardzo różny co do charakteru przebieg
pracy zawodowej. Należało zatem wyjaśnić, dlaczego w ocenie Rady, osoba
wykonująca dotychczas zawód sędziego w wydziałach karnych sądów
powszechnych, choć jednocześnie zajmująca w przeszłości stanowiska kierownicze
w jednostkach sądowych i rozwijająca swoje zainteresowania problematyką prawa
administracyjnego na płaszczyźnie naukowej i publicystycznej, zasługuje na
wyróżnienie w niniejszej procedurze konkursowej przed kandydatem
reprezentującym zawód radcowski, także specjalizującym się w prawie
administracyjnym na gruncie naukowym i dydaktycznym oraz posiadającym w tym
zakresie wieloletnie doświadczenie orzecznicze w samorządowym kolegium
odwoławczym. Bez wyjaśnienia tych okoliczności i stosownego uzasadnienia przez
Radę dokonanego przez nią wyboru, nie można - w ramach kognicji przysługującej
Sądowi Najwyższemu na etapie postępowania odwoławczego - rozstrzygnąć
kwestii, czy ostatecznie zastosowane przez Krajową Radę Sądownictwa kryteria
oceny uczestników postępowania odpowiadają konstytucyjnym zasadom
demokratycznego państwa prawa, równego traktowania i równego dostępu do
służby publicznej, wyrażonym w art. 2, art. 32 ust. 1 i art. 60 Konstytucji RP.
Podzielając zarzuty odwołania, Sąd Najwyższy z mocy art. 39815
§ 1 k.p.c. w
związku z art. 44 ust. 3 ustawy o KRS orzekł zatem jak w sentencji wyroku.