Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CZ 12/14
POSTANOWIENIE
Dnia 19 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący)
SSN Wojciech Katner (sprawozdawca)
SSN Iwona Koper
w sprawie ze skargi R. B.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem
Sądu Okręgowego w W. z dnia 28 listopada 2012 r.,
sygn. akt IV Ca …/11, wydanym
w sprawie z wniosku R. B.
przy uczestnictwie J. J.
o podział majątku wspólnego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 19 marca 2014 r.,
zażalenia skarżącego na postanowienie Sądu Okręgowego
w W. z dnia 9 października 2013 r.,
oddala zażalenie.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 9 października 2013 r. Sąd Okręgowy odrzucił
skargę R. B. o wznowienie postępowania w sprawie z udziałem J. J. o podział
majątku wspólnego, zakończonej prawomocnym postanowieniem Sądu
Okręgowego w W. z dnia 28 listopada 2012 r. Odrzucenie skargi, jako nieopartej
na ustawowej podstawie nastąpiło z powołaniem art. 410, § 1 w związku z art. 403
§ 2 i art. 13 § 2 k.p.c.
W zażaleniu skarżący zarzucił postanowieniu z dnia 9 października 2013 r.
naruszenie art. 403 § 2 k.p.c. poprzez jego niewłaściwą interpretację oraz błąd
w ustaleniach faktycznych, które legły u podstaw zaskarżonego orzeczenia,
mających niewątpliwy wpływ na jego treść. Skarżący wniósł o uchylenie
zaskarżonego postanowienia i orzeczenie o przyjęciu sprawy do ponownego
rozpoznania zgodnie z wnioskiem skargi o wznowienie postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 403 § 2 k.p.c., na który to przepis powołuje się skarżący,
w związku z art. 13 § 2 k.p.c. można żądać wznowienia postępowania,
zakończonego prawomocnym postanowieniem, w razie późniejszego wykrycia
takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć
wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim
postępowaniu.
Wbrew twierdzeniom skarżącego, po uprawomocnieniu się orzeczenia
wydanego w niniejszej sprawie nie zostały wykryte dowody, które były wcześniej
nieznane i strona nie mogła z nich skorzystać. Jak wynika z samej treści zażalenia
dowody te w postaci stwierdzenia wysokości zadłużenia w odpowiednim
zaświadczeniu bankowym mogły zostać przedstawione, tak jak zostało
to uczynione na obecnym etapie działania strony, już po zakończeniu postępowania
rozpoznawczego. Strona powołuje się w skardze na orzecznictwo i doktrynę, które
mają pomóc w dowiedzeniu jej racji odnośnie do zasadności wznowienia
postępowania w sprawie, tymczasem z orzeczeń tych płyną wnioski przeciwne,
wskazujące na słuszność twierdzeń Sądu Okręgowego w zaskarżonym
3
postanowieniu. Jak podniósł Sąd w uzasadnieniu tego postanowienia
i z powołaniem się na postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 maja 2012 r.,
III CSK 254/11 (niepubl.), dokument mający stanowić podstawę wznowienia
powstał po dniu wydania prawomocnego orzeczenia, kończącego postępowanie
w sprawie, nie może więc być podstawą do wzruszenia tego orzeczenia.
Ustalenie to nie jest kwestionowane w zażaleniu, tylko się mu przypisuje inne
znaczenie, a prawidłowe zaświadczenie okazało się możliwe do uzyskania, po
podjęciu odpowiednich starań.
Nie można więc twierdzić, jak to czyni skarżący, że nie mógł skorzystać
z konkretnego dowodu w sprawie, bo go nie znał, nawet jeśli dowód taki istniał.
Do uzyskania zaświadczenia nie były także potrzebne skarżącemu żadne specjalne
kwalifikacje w dziedzinie rachunkowości lub bankowości, których brak uniemożliwiał
przeprowadzenia prawidłowego postępowania przed sądem.
Mając to na uwadze, należało zażalenie uznać za nieuzasadnione i orzec jak
w postanowieniu art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.
jw

I CZ 12/14

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia