Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 423/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 20 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Grzegorczyk (przewodniczący)
SSN Małgorzata Gierszon (sprawozdawca)
SSN Andrzej Stępka
Protokolant Jolanta Włostowska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Krzysztofa Parchimowicza,
w sprawie A. T.
skazanej z art. 190 a § 1 kk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 20 marca 2014 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanej od wyroku
Sądu Rejonowego w I.
z dnia 9 listopada 2012 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej orzeczenia o
środkach karnych i w tym zakresie sprawę przekazuje Sądowi
Rejonowemu w I. - do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
2
Prokurator Rejonowy oskarżył A. T. o to, że: w okresie od lipca 2011 r. do 5
lipca 2012 r. uporczywie nękała A. D. w ten sposób, że wielokrotnie dzwoniła na jej
telefon komórkowy i przesyłała wiadomości SMS o różnych porach dnia i nocy
podając się za mężczyznę o imieniu S., czym wzbudziła w wymienionej
uzasadnioną obawę poczucia zagrożenia,
to jest o czyn z art. 190a § 1 k.k.
Oskarżona A. T. na rozprawie wyznaczonej na dzień 9 listopada 2012 r.
przed Sądem Rejonowym, przyznała się do dokonania zarzucanego jej czynu i
złożyła, przewidziany w art. 387 § 1 k.p.k., wniosek o wydanie wyroku skazującego
bez przeprowadzenia rozprawy. Domagała się wymierzenia jej kary 7 miesięcy
pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres lat 3
tytułem próby oraz orzeczenia zakazu kontaktowania się z pokrzywdzoną A. D.
oraz zakazu zbliżania się do niej i jej dziecka T. D. na odległość 20 m.
Sąd Rejonowy w I. uznając, że zostały spełnione wskazane w art. 387 § 1 i 2
k.p.k. przesłanki do rozstrzygnięcia w tym trybie, uwzględnił w całości wniosek
oskarżonej i wydał wyrok zgodnie z jego treścią. Uznał zatem A. T. za winną
popełnienia czynu, polegającego na tym, że: w okresie od lipca 2011 r. do 5 lipca
2012 r. w L. uporczywie nękała A. D. w ten sposób, że wielokrotnie dzwoniła na jej
telefon komórkowy i przesyłała wiadomości SMS o różnych porach dnia i nocy,
podając się za mężczyznę o imieniu S., czym wzbudziła u pokrzywdzonej
uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia, to jest czynu z art. 190a § 1 k.k.
i na podstawie tego przepisu skazał ją na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności,
której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k.
warunkowo zawiesił na okres lat trzech. Na podstawie art. 41a § 1 i 4 k.k. orzekł
wobec oskarżonej zakaz kontaktowania się z pokrzywdzoną A. D. i zakaz zbliżania
się do niej i do jej syna T. D. na odległość 20 metrów.
Ten wydany w dniu 9 listopada 2012 r., wyrok nie był przez nikogo
zaskarżony i uprawomocnił się w dniu 17 listopada 2012 r.
W dniu 6 listopada 2013 r. do Sądu Najwyższego wpłynęła kasacja
Prokuratora Generalnego, który wyrok ten zaskarżył w części dotyczącej
orzeczenia o środkach karnych, na korzyść skazanej, zarzucając mu:
3
rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisów prawa
karnego procesowego – art. 387 § 2 i 3 k.p.k., polegające na uwzględnieniu
sprzecznego z wymogami prawa wniosku oskarżonej o skazanie jej bez
przeprowadzenia postępowania dowodowego i wydaniu wyroku skazującego
zgodnie z tym wnioskiem, co w konsekwencji doprowadziło do rażącego naruszenia
prawa materialnego, tj. art. 43 § 1 k.k. w zw. z art. 39 pkt. 2 b k.k. poprzez
orzeczenie wobec A. T. środków karnych w postaci zakazu kontaktowania się z
pokrzywdzoną oraz zakazu zbliżania się do niej i jej syna, bez wskazania okresu
obowiązywania orzeczonych zakazów, w sytuacji gdy przepisy te przewidują
możliwość ich orzeczenia na okres od roku do 15 lat
i wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części oraz przekazanie w tym
zakresie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest zasadna i to w stopniu oczywistym.
Zaskarżony nią wyrok wydano z rażącym naruszeniem wskazanych w
zarzucie kasacji przepisów prawa karnego procesowego i materialnego. Uchybienie
to, nie tylko mogło, ale wręcz miało, istotny wpływ na treść zaskarżonego
rozstrzygnięcia . Bez zaistnienia tego uchybienia orzeczenie to nie mogło by być w
takiej treści wydane.
Nie ulega wszak wątpliwości, że złożony przez skazaną, przewidziany w art.
387 § 1 k.p.k., wniosek o jej skazanie bez przeprowadzenia postępowania
dowodowego i wydanie wyroku zgodnie z jego treścią, Sąd Rejonowy powinien był
skontrolować pod względem jego zgodności z obowiązującymi przepisami prawa, a
więc także i tymi przepisami prawa karnego materialnego, które odnoszą się do
zasad wymiaru środków karnych. Dopiero taka pozytywna weryfikacja treści tego
wniosku pozwalała Sądowi go uwzględnić.
Słusznie bowiem, w licznych orzeczeniach, Sąd Najwyższy konsekwentnie
zauważał, że zgodnie z brzmieniem art. 387 § 2 k.p.k., sąd może uwzględnić
złożony w trybie art. 387 § 1 k.p.k. wniosek oskarżonego tylko wówczas, gdy
okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości i cele postępowania
zostaną osiągnięte, mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości. Konieczność
respektowania tej ostatniej przesłanki oznacza, że sąd oceniając zasadność
4
takiego złożonego przez oskarżonego wniosku, każdorazowo ma obowiązek go
ocenić z punktu widzenia obowiązującego prawa, w tym i unormowań karnej
ustawy materialnej . Jednym z celów postępowania karnego (wskazanych w art. 2 §
1 pkt 2 k.p.k.) jest przecież trafne zastosowanie (wobec sprawcy danego
przestępstwa) środków przewidzianych w prawie karnym. (por. wyroki z dnia : 23
stycznia 2008 r., II KK 313/07, OSNwSK 2008/1/187 i 8 września 2009 r., WA 27/09,
OSNwSK 2009/1/1845).
Nie ulega też wątpliwości, że w przypadku stwierdzenia niezgodności
wniosku z normami prawa karnego materialnego, sąd może, stosownie do treści art.
387 § 3 k.p.k., uzależnić uwzględnienie wniosku oskarżonego od dokonania w nim
wskazanej przez siebie zmiany .
Tych wszystkich regulacji nie dochował Sąd Rejonowy, skoro zaakceptował
złożony przez skazaną wniosek w całości i wydał zaskarżony wyrok zgodnie z jego
treścią, pomimo, że domagała się ona w nim orzeczenia środków karnych w postaci
zakazu kontaktowania się z pokrzywdzoną oraz zakazu zbliżania się do niej i jej
syna, bez równoczesnego określenia okresu obowiązywania tych zakazów.
Tymczasem zgodnie z treścią art.43 § 1 k.k. zakazy wymienione w art. 39 pkt 2b
k.k., a więc tak zakaz kontaktowania się z określonymi osobami, jak i zakaz
zbliżania się do określonych osób, orzeka się w latach, od roku do 15 lat. Stąd też
obowiązkiem Sądu, który orzeka o takich zakazach jest dokładne wskazanie czasu
ich obowiązywania. Nakazuje to także przepis art.413 § 1 pkt 2 k.p.k., stanowi
bowiem, iż każdy skazujący wyrok powinien zawierać „rozstrzygnięcie co do kary i
środków karnych”. Równocześnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego
konsekwentnie przyjmuje się, że ten ustawowy wymóg określenia w wyroku, jak
długo zakaz ma trwać, wyklucza tym samym możliwość precyzowania dopiero w
postępowaniu wykonawczym czasu trwania zakazu. Nadto czasu obowiązywania
zakazu nie da się także określić przy wykorzystaniu dyspozycji art. 5 § 2 k.p.k.(por.
wyroki z dnia: 14 listopada 2008 r., sygn. akt V KK 256/08, Lex 531384; 6 grudnia
2012 r., sygn. akt V KK 306/12, Lex nr 1231655).
Sąd Rejonowy, dostrzegając te prawne uwarunkowania, powinien był zatem
bądź to uzależnić uwzględnienie wniosku skazanej od wprowadzenia w nim korekty,
poprzez określenie czasu trwania zakazów (art. 387 § 3 k.p.k.), bądź też rozpoznać
5
sprawę na zasadach ogólnych. Nie czyniąc tego, tym samym, dopuścił się rażącej
obrazy tych przepisów prawa procesowego (art. 387 § 2 i 3 k.p.k.). Konsekwencją
tego uchybienia było równie rażące naruszenie prawa materialnego, to jest art. 43 §
1 k.k. w zw. z art. 39 pkt 2b k.k., poprzez orzeczenie wobec skazanej środków
karnych w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzoną oraz zakazu zbliżania
się do niej i jej syna, bez wskazania okresu obowiązywania orzeczonych zakazów,
pomimo, że przepisy te przewidują możliwość ich orzeczenia na okres od roku
do 15 lat.
Stąd też należało uznać zasadność kasacji Prokuratora Generalnego, która
rażące naruszenie tych wszystkich przepisów zarzuciła. Zważywszy na to, że brak
określenia w zaskarżonym wyroku czasu obowiązywania orzeczonych nim środków
karnych w postaci wspomnianych zakazów sprawia, że uprawnione jest
przekonanie o tym, iż zostały one w ten sposób orzeczone dożywotnio (pomimo
braku podstaw prawnych wskazanych w art. 41a § 3 k.k.) i nie ma innej procesowej
możliwości konwalidowania tego uchybienia, należało uznać, że skarżący
prawidłowo określił kierunek wniesionej przez siebie kasacji, jako korzystny dla
skazanej. Nie zmienia tej oceny fakt skazania jej na karę pozbawienia wolności z
warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat, przede wszystkim dlatego,
że zaskarżono kasacją wyrok tylko w części orzeczenia o środkach karnych, które –
bez dokonania w tym względzie korekty – obowiązywałyby wobec skazanej
dożywotnio.
Ponownie rozpoznając sprawę – w zakresie dotyczącym tylko środków
karnych - Sąd Rejonowy będzie miał na względzie powyższe wnioski i
spostrzeżenia, a także ograniczenia przewidziane treścią art. 443 k.p.k., unikając
przez to tych uchybień, które spowodowały konieczność uwzględnienia kasacji.
Z tych wszystkich względów orzeczono jak wyżej.