Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I PK 291/13
POSTANOWIENIE
Dnia 25 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Romualda Spyt
w sprawie z powództwa J. S.
przeciwko "S." S.A. w B., i in.
o rentę wyrównawczą i zadośćuczynienie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 25 marca 2014 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w […] z dnia 9 lipca 2013
r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
2. odstępuje od obciążania powoda kosztami postępowania
przed Sądem Najwyższym.
UZASADNIENIE
Powód J. S. wniósł skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego - Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 9 lipca 2013 r.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił „1.) naruszenie prawa materialnego art.6
k.c. w związku z art. 23 k.c. - art. 24 k.c., art.415 k.c., art. 435 k.c., art. 444 k.c., art.
445 § 1 k.c. przez to, że ciężar dowodu spoczywa na pozwanych w przedmiotowej
sprawie wynikłe z naruszenia dóbr osobistych powoda związane ze stosunku pracy
i ubezpieczeń społecznych wobec pozwanych ad.l - ad.3 z zarzutem sprzeczności
w wykładni wskazanego cywilnego prawa materialnego przez Sąd Apelacyjny i Sąd
Okręgowy w T. w powiązaniu z naruszeniem art. 2, art. 7, art. 8 i art. 87 ust. 1, art.
30, art. 31 ust. 1 i 3, art. 32, art. 45 Konstytucji związane z dyskryminacją powoda
2
przez odebranie prawa do sądu w przedmiotowej sprawie, 2.) naruszenie
przepisów postępowania, mające wpływ istotny na wynik sprawy przez rażące
naruszenie przez Sąd II i I instancji art. 47 § 2 k.p.c. w powiązaniu z art. 459 k.p.c.,
461 k.p.c., art. 476 k.p.c., art. 324 § 3 k.p.c., art. 325 k.p.c., 330 § 1 i § 2 k.p.c.
przez to, że sądem wyłącznie właściwym w sprawie jest sąd orzekający w składzie
ławniczym, a nie skład sędziów zawodowych, 3.) naruszenie art. 379 pkt 5 k.p.c.
przez nieważność postępowania, gdyż powód został pozbawiony możności obrony
swych praw, w szczególności prawa do sądu z art. 45 Konstytucji przez
zastosowanie dyskryminacji przez sędziów orzekających i praw obywatelskich z art.
32 Konstytucji i również norm ustawy zasadniczej przytoczonych w pkt 1 skargi
kasacyjnej”.
Skarżący wniósł o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania wywodząc, że:
„skoro zachodzi nieważność postępowania z mocy art. 379 pkt 5 k.p.c., gdyż strona
powodowa została także pozbawiona możności obrony swych praw opisanych w
osnowie skargi kasacyjnej i w uzasadnieniu oraz skarga kasacyjna jest oczywiście
uzasadniona”.
W uzasadnieniu skargi wskazano: „Wstępnie pełnomocnik powoda z
konieczności intelektualnej wskazuje też na regułę ujętą w art. 7 Konstytucji:
„Organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa”, także
nakazującej art. 8 ust. 2 Konstytucji: „Przepisy Konstytucji stosuje się bezpośrednio,
chyba że Konstytucja stanowi inaczej”, a tak nie jest, gdyż art. 47 Konstytucji brzmi:
Każdy ma prawo do ochrony prawnej życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego
imienia oraz decydowania o swoim życiu osobistym”, a więc stosuje się tutaj art. 6
k.c. w zw. z art. 23 k.c. - art. 24 k.c. - ciężar dowodu ciąży na pozwanych, co Sądy I
i II instancji ignorują (vide: zarzuty do wyroku z uzasadnieniem Sądu II instancji
jego chaotycznego uzasadnienia) w powiązaniu z art. 38 Konstytucji:
„Rzeczpospolita Polska zapewnia każdemu człowiekowi prawną ochronę życia”, a
tak w sprawie nie jest, gdyż Sądy orzekające w sprawie chronią firmy - pozwanych
ad. 1 - ad. 3 także wbrew art. 69 i art. 81 Konstytucji.
Przede wszystkim Sąd II instancji w swoich obszernych wywodach
zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dostrzega różne schorzenia u
powoda wywołane wieloletnią pracą w ciężkich warunkach z zarzutem, że
3
lekceważy opinie biegłych lekarzy na rzecz dawania ochrony prawnej bezprawnie
pozwanym - pamiętać należy o ciężarze dowodu z art. 6 k.c. w związku z art. 47,
art. 69, art. 81 Konstytucji - a nadto w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku,
ujawniają się inne związkowe choroby u powoda i Sąd II instancji, powinien z
urzędu w tym procesie, powołać innych biegłych lekarzy jak np. kardiologów i
lekarzy innych specjalności. Przechodząc do właściwości Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w sprawie, więc należy podnieść zarzuty, że dywagacje
Sądu II i I instancji są rażąco błędne także na tle prawa cywilnego materialnego z
czynów niedozwolonych ujętych w wyroku, co Sąd II instancji zignorował
bezprawne także sam sobie przecząc wedle reguł logiki prawniczej przez to, że
Sąd II instancji - i Sąd I instancji - z wyroku zaskarżonego oparł się na Sądzie Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych, a więc wedle art. 47 § 2 k.p.c., co należy związać z art.
459 k.p.c., 461 k.p.c., art. 476 k.p.c. - definicje i z art. 324 § 3 k.p.c., art. 325 k.p.c.,
art. 330 § 1 i § 2 k.p.c., co skutkuje naruszeniem art. 379 pkt 5 k.p.c. - nieważność
postępowania przez pozbawienie powoda możności obrony swych praw w
powiązaniu z art. 45 Konstytucji - z prawa do sądu ze skutkiem dyskryminacji też z
art. 32, art. 47, art. 69 i art. 81 Konstytucji, gdyż są to istotne prawa zaliczone do
wolności i praw osobistych powoda.
Wniosek generalny w sprawie to ten, iż sposób postępowania Sądu II
instancji i braki w rozstrzygnięciu oraz Sądu I instancji w tym zakresie w stosunku
do powoda są również, rażącą negacją tych ogniw do ustroju Rzeczypospolitej
Polskiej z art. 2 Konstytucji: <państwem prawnym, urzeczywistniającym, zasady sprawiedliwości społecznej>>.”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne (pkt 1), istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów (pkt 2), zachodzi nieważność
postępowania (pkt 3) lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona (pkt 4). W
związku z tym wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powinien
4
wskazywać, że zachodzi przynajmniej jedna z okoliczności wymienionych w
powołanym przepisie, a jego uzasadnienie zawierać argumenty świadczące o tym,
że rzeczywiście, biorąc pod uwagę sformułowane w ustawie kryteria, istnieje
potrzeba rozpoznania skargi przez Sąd Najwyższy.
Skarżący powołał się na nieważność postępowania „z mocy art. 379 pkt 5
k.p.c., gdyż strona powodowa została także pozbawiona możności obrony swych
praw opisanych w osnowie skargi kasacyjnej i w uzasadnieniu” oraz stwierdził, że
skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Jak zdaje się wynikać z zarzutów skargi, pozbawienie możliwości obrony
praw strony powodowej wynikało z nieuwzględnienia przez Sąd drugiej instancji, że
ciężar dowodu w niniejszej sprawie ciążył na stronie pozwanej oraz
niedopuszczenia przez Sąd z urzędu dowodu z opinii „innych biegłych lekarzy jak
np. kardiologów i lekarzy innych specjalności”.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego pierwotnie przyjmowano, iż pozbawienie
strony możliwości obrony przysługujących jej praw, prowadzące do nieważności
postępowania, polega na odjęciu jej w postępowaniu sądowym, wbrew jej woli,
całkowitej możności podejmowania, albo świadomego zaniechania czynności
procesowych zmierzających do ochrony jej sfery prawnej (por. np. orzeczenie Sądu
Najwyższego z dnia 21 czerwca 1961 r., 3 CR 953/60, Nowe Prawo 1963 nr 1, s.
117 i wyroki z dnia 20 stycznia 1966 r., II PR 371/65, OSNCP 1966 nr 10, poz.
172). Pogląd ten doznał modyfikacji w nowszym orzecznictwie Sądu Najwyższego,
które stoi na stanowisku, że pozbawienie strony możności obrony swych praw w
rozumieniu art. 379 pkt 5 k.p.c. nie należy wiązać wyłącznie z sytuacją całkowitego
wyłączenia strony od udziału w postępowaniu. Zachodzi ona także wówczas, gdy z
powodu uchybienia przez sąd przepisom postępowania, strona wbrew swojej woli
została faktycznie pozbawiona możliwości obrony swoich praw w jego istotnej
części, jeżeli skutków tego uchybienia nie można było usunąć przed wydaniem
orzeczenia w danej instancji i to bez względu na to, czy takie działanie strony
mogłoby mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia
15 lipca 2005 r., IV CSK 84/10, LEX nr 621352, z dnia 4 marca 2009 r., IV CSK
468/08, LEX nr 515415, dnia 10 maja 2000 r., III CKN 416/98, OSNC 2000 nr 12,
poz. 220, z dnia 13 czerwca 2002 r., V CKN 1057/00, LEX nr 55517, z dnia 17
5
lutego 2004 r., III CK 226/02, LEX nr 163995). Z przedstawionych poglądów
wynika, że wstępnym warunkiem omawianej nieważności postępowania są
uchybienia formalne sądu, w wyniku których strona pozbawiona zostaje możności
brania udziału w sprawie oraz zgłoszenia twierdzeń faktycznych wniosków
dowodowych i zarzutów.
W przedmiotowej sprawie nie zachodzi nieważność postępowania w
podanym wyżej znaczeniu. Niewłaściwy rozkład ciężaru dowodu przyjęty przez sąd
(abstrahując od trafności tego zarzutu) ani też niedopuszczenie przez sąd z
urzędu dowodu nie odejmuje stronie możliwości podejmowania czynności
procesowych zmierzających do ochrony jej sfery prawnej.
Niezrozumiałe są też wywody dotyczące niewłaściwego składu Sądu
pierwszej i drugiej instancji. W niniejszym postępowaniu rozstrzygano sprawę o
rentą uzupełniającą (art. 444 k.c.) oraz zadośćuczynienie (art. 445 k.c.), zatem Sąd
Rejonowy rozpoznał ją we właściwym składzie jednego sędziego (art. 47 § 1 k.p.c.).
Jeśli zaś chodzi o Sąd drugiej instancji, to, zgodnie z art. 370 § 3 zdanie pierwsze
k.p.c., sprawa rozpoznana została przez trzech sędziów zawodowych.
Odnosząc się do kwestii oczywistej zasadności skargi, trzeba przypomnieć,
że w świetle utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego przesłanka ta wynika
zwykle z oczywistego, widocznego prima facie naruszenia przepisów prawa
polegającego na sprzeczności wykładni lub stosowania prawa z jego brzmieniem
lub powszechnie przyjętymi regułami interpretacji. Nie chodzi zatem o takie
naruszenie prawa, które może stanowić podstawę skargi w rozumieniu art. 3984
k.p.c., lecz o naruszenie kwalifikowane (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z
dnia 26 lutego 2008 r., II UK 317/07, LEX nr 453107, z dnia 25 lutego 2008 r., I UK
339/07, LEX nr 453109, z dnia 26 lutego 2001 r., I PKN 15/01, OSNAPiUS 2002 nr
20, poz. 494, z dnia 17 października 2001 r., I PKN 157/01, OSNAPiUS 2003 nr
18, poz. 437, z dnia 8 marca 2002 r., I PKN 341/01, OSNP 2004 nr 6, poz. 100,
wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2008 r., I UK 218/07, LEX nr 375616).
Jeżeli więc przesłanką wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania jest
twierdzenie skarżącego, że skarga jest oczywiście uzasadniona (art. 3984
§ 1 w
związku z art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.), powinien on w uzasadnieniu wniosku zawrzeć
wywód prawny wskazujący, w czym wyraża się ta „oczywistość” i przedstawić
6
argumenty na poparcie tego twierdzenia, koncentrując się na wykazaniu
kwalifikowanej postaci naruszenia przepisów prawa materialnego lub procesowego
polegającej na jego oczywistości, widocznej prima facie, przy wykorzystaniu
podstawowej wiedzy prawniczej (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16
września 2003 r., IV CZ 100/03, LEX nr 82274). Takiego wywodu jednak brak, w
szczególności nie może zastąpić go wymienienie szeregu przepisów Konstytucji RP
i k.p.c. - bez żadnego ich powiązania z okolicznościami sprawy.
Skarżący nie zdołał zatem wykazać, że zachodzi potrzeba rozpoznania jego
skargi przez Sąd Najwyższy, wobec czego z mocy art. 3989
k.p.c. należało
postanowić jak w sentencji. O kosztach postępowania przed Sadem Najwyższym
rozstrzygnięto po myśli art. 102 k.p.c. z motywów wskazanych w wyroku Sądu
pierwszej instancji.

I PK 291/13

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia