Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CNP 62/13
POSTANOWIENIE
Dnia 10 kwietnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Maria Szulc
w sprawie ze skargi powódki
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w O.
z dnia 29 listopada 2012 r.,
w sprawie z powództwa J. N.
przeciwko Kołu Łowieckiemu "O." z siedzibą w R.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 10 kwietnia 2014 r.,
1) odrzuca skargę;
2) zasądza od skarżącej na rzecz pozwanego kwotę 1 800,-
(jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów
postępowania o stwierdzenie niezgodności.
2
UZASADNIENIE
Skarżąca domagała się stwierdzenia niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Okręgowego w O. z dnia 29 listopada 2012 r., sygn. akt … 525/12 w
punkcie pierwszym, którym została oddalona jej apelacja od wyroku Sądu
Rejonowego w S. oddalającego powództwo o zapłatę kwoty 15.736,92 zł z tytułu
odszkodowania za szkodę wyrządzoną przez zwierzynę łowną.
W skardze zarzuciła naruszenie prawa procesowego - art. 368 § 1 pkt 4
w zw. z art. 217 § 1 k.p.c., art. 381 i 386 § 6 k.p.c. oraz prawa materialnego - art. 26
ust. 3 w zw. z art. 46 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r.- Prawo
łowieckie (t.j.: Dz. U. z 2005 r., Dz. U. Nr 27, poz. 1066; dalej Prawo łowieckie)
przez niewłaściwe zastosowanie i wskazała, że skutkiem ich naruszenia jest
niezgodność zaskarżonego wyroku z art. 26 ust. 3 w zw. z art. 46 ust. 1 pkt ustawy-
Prawo łowieckie, czego konsekwencją jest wyrządzenie szkody polegającej na nie
uzyskaniu od pozwanego świadczenia w kwocie 15.736,92 zł wraz z odsetkami
ustawowymi od dnia 12 kwietnia 2011 r. do dnia zapłaty.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wprawdzie skarżąca nie wskazuje przepisu prawa, na podstawie którego
domaga się stwierdzenia niezgodności zaskarżonego wyroku z prawem, ale
z uzasadnienia skargi wynika, że żądanie oparła na art. 4241
§ 1 k.p.c.
Poza wykazaniem przesłanek dopuszczalności skargi określonych w tym przepisie,
skarżący jest zobowiązany wykazania wymogów określonych w art. 4245
§ 1 k.p.c.
Skarga o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem powinna
zawierać oznaczenie orzeczenia, od którego została wniesiona ze wskazaniem
w jakiej części zostało zaskarżone, przytoczenie jej podstaw i ich uzasadnienie,
wskazanie przepisu prawa, z którym orzeczenie to jest niezgodne,
uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy, wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe oraz
wniosek o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem.
3
Zachowanie powyższych wymagań konstrukcyjnych skargi podlega badaniu przez
Sąd Najwyższy przy wniesieniu skargi, uchybienie tym wymaganiom nie podlega
sanowaniu, zaś brak któregokolwiek z elementów skutkuje odrzuceniem skargi
a limine (art. 4248
§ 1 k.p.c.). Sąd Najwyższy wyjaśnił także, że wymagania
te powinny być spełnione w sposób kumulatywny, a nadto iż każde z nich ma
charakter samoistny, powinno być zatem spełnione samodzielnie, niezależnie od
innych (postanowienia z dnia 20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05, z dnia 7 sierpnia
2012 r., III CNP 14/12, niepubl.). Brak jest podstaw do przyjęcia, że zostało
spełnione wymaganie określone w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c., który nakłada na
skarżącego obowiązek uprawdopodobnienia szkody, wyrządzonej przez wydanie
wyroku, którego skarga dotyczy. Niezbędne jest bowiem dokonanie
wyodrębnionego wywodu i uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody
ze wskazaniem, że już nastąpiła oraz określeniem jej zakresu i rozmiaru.
Skarżący powinien nadto uprawdopodobnić czas wystąpienia szkody i wykazać
w skardze istnienie związku przyczynowego pomiędzy szkodą a zaskarżonym
wyrokiem. Wymogu tego nie spełnia wskazanie przez powoda, że szkoda polega
na nie zasądzeniu odpowiedniego odszkodowania za poniesioną szkodę bez
uprawdopodobnienia jej wysokości oraz uwiarygodnienia tego oświadczenia przez
powołanie i przedstawienie dowodów lub co najmniej ich surogatów.
Uprawdopodobnienie rozpatrywane jest bowiem nie tylko w aspekcie celu, którym
jest przekonanie organu decyzyjnego o istnieniu stanu wskazanego przez skarżącą,
ale również w aspekcie środków, które usprawiedliwiają to przekonanie
(postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2006 r., IV CNP 38/05,
OSNC, nr 7-8, poz. 141). Skarżący powinien odwołać się do okoliczności, które
znajdują potwierdzenie w materiałach dołączonych do skargi albo znajdujących się
w aktach sprawy prawomocnie zakończonej i wskazują na poniesienie szkody oraz
jej związek przyczynowy z zaskarżonym orzeczeniem.
Brak spełnienia w skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia wymagania określonego w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.
powoduje odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej (art. 4248
§ 1 k.p.c.), wobec
czego orzeczono jak w sentencji, o kosztach rozstrzygając zgodnie z art. 98 § 1
k.p.c. i art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1, 39821
i 42412
k.p.c. oraz § 6 pkt 5
4
i § 12 ust. 5 pkt 2 w zw. z § 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz
ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę
prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490).

IV CNP 62/13

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia