IV CZ 19/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:09-07-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III CZ 153/02 III CZ 35/01
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 19/14
POSTANOWIENIE
Dnia 15 maja 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jan Górowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Marian Kocon
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie z wniosku I. O.
przy uczestnictwie P. M.
o podział majątku wspólnego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 15 maja 2014 r.,
zażalenia wnioskodawczyni
na postanowienie Sądu Okręgowego w B.
z dnia 14 stycznia 2014 r.
oddala zażalenie.
2
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w B. postanowieniem z dnia 14 stycznia 2014 r. odrzucił
skargę kasacyjną wnioskodawczyni od postanowienia tego Sądu z dnia 12
września 2013 r. jako niedopuszczalną z uwagi na wartość przedmiotu zaskarżenia,
wskazaną w skardze na kwotę niższą niż sto pięćdziesiąt tysięcy złotych (art. 5191
§ 2 k.p.c.).
W zażaleniu wnioskodawczyni wniosła o uchylenie postanowienia oraz
nadanie biegu skardze kasacyjnej zarzucając, że podstawą jej odrzucenia była
oczywista omyłka zawarta w skardze, dotycząca podanej w niej wartości
przedmiotu zaskarżenia. Wskazała, że wartość przedmiotu zaskarżenia stanowi
kwota 199 450 zł stanowiąca równowartość niezabudowanej nieruchomości
gruntowej położonej w O. zaliczonej do majątku wspólnego uczestników
postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna powinna zawierać: oznaczenie orzeczenia, od którego jest
wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości czy w części;
przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie; wniosek o uchylenie lub
uchylenie i zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia
i zmiany.
Ponadto skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom
przewidzianym dla pisma procesowego, a w sprawach o prawa majątkowe powinna
zawierać oznaczenie wartości przedmiotu zaskarżenia.
O dopuszczalności skargi kasacyjnej w sprawach o podział majątku
wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej między małżonkami rozstrzyga
wartość przedmiotu zaskarżenia. Zgodnie z art. 5191
§ 2 k.p.c. w sprawach
o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej między
małżonkami skarga kasacyjna od postanowień sądu drugiej instancji orzekających
co do istoty sprawy jest dopuszczalna jeżeli wartość przedmiotu zaskarżenia
wynosi co najmniej 150.000 zł.
Wnioskodawczyni w swojej skardze określiła wartość przedmiotu
zaskarżenia na kwotę 99 725 zł., co stało się przyczyną odrzucenia przez Sąd
3
drugiej instancji tej skargi jako niedopuszczalnej. W zażaleniu podniosła, że był to
skutek oczywistej omyłki pisarskiej i w rzeczywistości wartość przedmiotu
zaskarżenia wynosi 199 450 zł, czyli równowartość niezabudowanej nieruchomości
gruntowej położonej w O., niezasadnie jej zdaniem zaliczonej do majątku
wspólnego uczestników postępowania.
Uszło jednak uwagi skarżącej, że już we wniosku o dokonanie podziału
majątku wspólnego wniosła o ustalenie, że nieruchomość gruntowa położona w O.
dla której Sąd Rejonowy w B. prowadzi księgę wieczystą o nr Kw …109852/8
wchodzi w skład majątku wspólnego, a ponadto o ustalenie, że poniosła z majątku
osobistego na majątek wspólny nakłady w kwocie 40 980 zł z przeznaczeniem na
zakup tej nieruchomości. Jednocześnie, wskazała w nim, że nie domaga się
rozliczenia nakładów, jakie poczyniła z majątku osobistego na majątek wspólny.
Ponadto z analizy akt sprawy, zwłaszcza z treści aktu notarialnego
jednoznacznie wynika, że przedmiotowa nieruchomość została zakupiona do
majątku wspólnego wnioskodawczyni i uczestnika postępowania w trakcie trwania
małżeństwa objętego ustrojem wspólności majątkowej małżeńskiej. Również
według dokonanych ustaleń darowizna pieniężna została poczyniona na rzecz
obojga małżonków, co znajduje odzwierciedlenie w postanowieniach umowy
sprzedaży z dnia 21 grudnia 2001 r., do której przystąpili oboje małżonkowie -
uczestnicy postępowania. Dokonane przez Sądy meriti ustalenia są wiążące
w postępowaniu kasacyjnym.
Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie stanowiskiem w sprawach
działowych, do których zaliczają się sprawy o podział majątku wspólnego po
ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej, wartość przedmiotu zaskarżenia
z reguły nie przekracza wartości udziału skarżącego w majątku wspólnym nawet
wówczas, gdy skarżący zaskarża postanowienie sądu co do istoty sprawy
„w całości”. W takich sprawach dla określenia tej wartości decydujące znaczenie
ma wartość konkretnego interesu (roszczenia, żądania) lub składnika majątkowego
którego środek zaskarżenia dotyczy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
21 stycznia 2003 r., III CZ 153/02, OSNC 2004, nr 4, poz. 60).
W świetle powyższych uwag, brak podstaw do przyjęcia jakoby
wnioskodawczyni w skardze kasacyjnej oznaczyła błędnie wartość przedmiotu
4
zaskarżenia. Określenie wartości przedmiotu zaskarżenia skargą kasacyjną należy
do obowiązków jej autora. Gdy znajduje ono oparcie w okolicznościach sprawy, to
nie można ocenić, że jej określenie nastąpiło w wyniku oczywistej pomyłki strony
skarżącej, i tym samym brak podstaw w takim wypadku do jej weryfikacji po
terminie do wniesienia skargi kasacyjnej przez Sąd Najwyższy (por. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 2001 r. III CZ 35/01 niepubl.).
Z powyższych względów Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na podstawie art.
39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 15 maja 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jan Górowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Marian Kocon
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie z wniosku I. O.
przy uczestnictwie P. M.
o podział majątku wspólnego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 15 maja 2014 r.,
zażalenia wnioskodawczyni
na postanowienie Sądu Okręgowego w B.
z dnia 14 stycznia 2014 r.
oddala zażalenie.
2
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w B. postanowieniem z dnia 14 stycznia 2014 r. odrzucił
skargę kasacyjną wnioskodawczyni od postanowienia tego Sądu z dnia 12
września 2013 r. jako niedopuszczalną z uwagi na wartość przedmiotu zaskarżenia,
wskazaną w skardze na kwotę niższą niż sto pięćdziesiąt tysięcy złotych (art. 5191
§ 2 k.p.c.).
W zażaleniu wnioskodawczyni wniosła o uchylenie postanowienia oraz
nadanie biegu skardze kasacyjnej zarzucając, że podstawą jej odrzucenia była
oczywista omyłka zawarta w skardze, dotycząca podanej w niej wartości
przedmiotu zaskarżenia. Wskazała, że wartość przedmiotu zaskarżenia stanowi
kwota 199 450 zł stanowiąca równowartość niezabudowanej nieruchomości
gruntowej położonej w O. zaliczonej do majątku wspólnego uczestników
postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna powinna zawierać: oznaczenie orzeczenia, od którego jest
wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości czy w części;
przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie; wniosek o uchylenie lub
uchylenie i zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia
i zmiany.
Ponadto skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom
przewidzianym dla pisma procesowego, a w sprawach o prawa majątkowe powinna
zawierać oznaczenie wartości przedmiotu zaskarżenia.
O dopuszczalności skargi kasacyjnej w sprawach o podział majątku
wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej między małżonkami rozstrzyga
wartość przedmiotu zaskarżenia. Zgodnie z art. 5191
§ 2 k.p.c. w sprawach
o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej między
małżonkami skarga kasacyjna od postanowień sądu drugiej instancji orzekających
co do istoty sprawy jest dopuszczalna jeżeli wartość przedmiotu zaskarżenia
wynosi co najmniej 150.000 zł.
Wnioskodawczyni w swojej skardze określiła wartość przedmiotu
zaskarżenia na kwotę 99 725 zł., co stało się przyczyną odrzucenia przez Sąd
3
drugiej instancji tej skargi jako niedopuszczalnej. W zażaleniu podniosła, że był to
skutek oczywistej omyłki pisarskiej i w rzeczywistości wartość przedmiotu
zaskarżenia wynosi 199 450 zł, czyli równowartość niezabudowanej nieruchomości
gruntowej położonej w O., niezasadnie jej zdaniem zaliczonej do majątku
wspólnego uczestników postępowania.
Uszło jednak uwagi skarżącej, że już we wniosku o dokonanie podziału
majątku wspólnego wniosła o ustalenie, że nieruchomość gruntowa położona w O.
dla której Sąd Rejonowy w B. prowadzi księgę wieczystą o nr Kw …109852/8
wchodzi w skład majątku wspólnego, a ponadto o ustalenie, że poniosła z majątku
osobistego na majątek wspólny nakłady w kwocie 40 980 zł z przeznaczeniem na
zakup tej nieruchomości. Jednocześnie, wskazała w nim, że nie domaga się
rozliczenia nakładów, jakie poczyniła z majątku osobistego na majątek wspólny.
Ponadto z analizy akt sprawy, zwłaszcza z treści aktu notarialnego
jednoznacznie wynika, że przedmiotowa nieruchomość została zakupiona do
majątku wspólnego wnioskodawczyni i uczestnika postępowania w trakcie trwania
małżeństwa objętego ustrojem wspólności majątkowej małżeńskiej. Również
według dokonanych ustaleń darowizna pieniężna została poczyniona na rzecz
obojga małżonków, co znajduje odzwierciedlenie w postanowieniach umowy
sprzedaży z dnia 21 grudnia 2001 r., do której przystąpili oboje małżonkowie -
uczestnicy postępowania. Dokonane przez Sądy meriti ustalenia są wiążące
w postępowaniu kasacyjnym.
Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie stanowiskiem w sprawach
działowych, do których zaliczają się sprawy o podział majątku wspólnego po
ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej, wartość przedmiotu zaskarżenia
z reguły nie przekracza wartości udziału skarżącego w majątku wspólnym nawet
wówczas, gdy skarżący zaskarża postanowienie sądu co do istoty sprawy
„w całości”. W takich sprawach dla określenia tej wartości decydujące znaczenie
ma wartość konkretnego interesu (roszczenia, żądania) lub składnika majątkowego
którego środek zaskarżenia dotyczy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
21 stycznia 2003 r., III CZ 153/02, OSNC 2004, nr 4, poz. 60).
W świetle powyższych uwag, brak podstaw do przyjęcia jakoby
wnioskodawczyni w skardze kasacyjnej oznaczyła błędnie wartość przedmiotu
4
zaskarżenia. Określenie wartości przedmiotu zaskarżenia skargą kasacyjną należy
do obowiązków jej autora. Gdy znajduje ono oparcie w okolicznościach sprawy, to
nie można ocenić, że jej określenie nastąpiło w wyniku oczywistej pomyłki strony
skarżącej, i tym samym brak podstaw w takim wypadku do jej weryfikacji po
terminie do wniesienia skargi kasacyjnej przez Sąd Najwyższy (por. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 2001 r. III CZ 35/01 niepubl.).
Z powyższych względów Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na podstawie art.
39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.