Ts 94/99
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
18
POSTANOWIENIE
z dnia 24 listopada 1999 r.
Sygn. Ts 94/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Ferdynand Rymarz
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Dariusza K.
w sprawie zgodności:
art. 552 § 4 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 555; zm.: z 1999 r. Nr 83, poz. 931) z art. 41 ust. 5 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej;
pozostawić bez rozpoznania wniosek o przedłużenie terminu do
uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Dariusza K. z 25 czerwca 1999 r. zarzucono, iż art. 552 § 4 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 555) jest niezgodny z art. 41 ust. 5 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego zakwestionowana regulacja, poprzez uzależnienie odszkodowania za niesłuszne tymczasowe aresztowanie od “niewątpliwego” charakteru owej niesłuszności, pozostaje w sprzeczności z konstytucyjną zasadą w myśl której każdej osobie “bezprawnie” pozbawionej wolności przysługuje odszkodowanie.
Skarżący wskazał, iż postanowieniem z 11 września 1996 r. (sygn. akt XVI.1.Ko 45/94) Sąd Wojewódzki w K. oddalił wniosek skarżącego o zadośćuczynienie za niesłuszne tymczasowe aresztowanie, a postanowieniem Sądu Apelacyjnego w K. z 16 stycznia 1996 r. (sygn. akt II A Ko 361/96) orzeczenie to zostało utrzymane w mocy. Sąd Najwyższy postanowieniem z 5 listopada 1997 r. (sygn. akt IV KKN 309/97) oddalił kasację wniesioną od powyższego postanowienia.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 17 sierpnia 1999 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w tym m.in. do podania daty doręczenia skarżącemu postanowienia Sądu Najwyższego oraz podania daty wszczęcia i zakończenia postępowania o ustanowienie dla skarżącego adwokata z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej. W wyznaczonym do tego terminie braki te nie zostały usunięte. Nie uczyniło tego w szczególności pismo pełnomocnika skarżącego z 27 sierpnia 1999 r. zawierające wniosek o “przedłużenie terminu uzupełnienia braków” określonych w zarządzeniu sędziego Trybunału Konstytucyjnego.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej przez Trybunał Konstytucyjny jest ustalenie w toku kontroli wstępnej, że skarga odpowiada wymogom określonym w art. 79 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 46-48 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643).
Bezspornym jest, iż braki niniejszej skargi konstytucyjnej nie zostały usunięte w terminie określonym w zarządzeniu sędziego z 17 sierpnia 1999 r. W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny, bez rozważania zasadności skargi, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym wydaje postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Termin do usunięcia braków skargi konstytucyjnej jest terminem ustawowym, określonym w art. 36 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. W związku z takim uregulowaniem instytucja przedłużenia terminu do dokonania czynności procesowej określona w art. 166 Kodeksu postępowania cywilnego nie znajduje zastosowania w stosunku do skarżącego, ponieważ dotyczy ona wyłącznie terminów sądowych (por. postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 9 lutego 1999 r., sygn. Ts 148/98, OTK ZU. Nr 3/1999, poz. 55, postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 12 kwietnia 1999 r., sygn. Ts 33/99, OTK ZU Nr 3/1999, poz. 66).
Niezależnie od powyższych okoliczności Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż skarga konstytucyjna będąca przedmiotem rozpoznania wstępnego nie spełnia warunków określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Odnosi się bowiem do aktu normatywnego, który nie stanowił podstawy wydania orzeczenia o konstytucyjnych prawach lub wolnościach skarżącego. Jak wynika bowiem z akt sprawy, rozstrzygające o roszczeniach skarżącego sądy powoływały się na treść art. 487 § 4 ustawy z dnia 19 kwietnia 1969 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 13, poz. 96 ze zm.). Tymczasem przedmiotem skargi konstytucyjnej uczyniono regulację zawartą w art. 552 § 4 ustawy z 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego, która weszła w życie dopiero 1 września 1998 r. Jakkolwiek przepis ten odnosi się do tej samej materii co wspomniany art. 487 § 4 kodeksu postępowania karnego z 1969 r., tym niemniej ma on odmienną treść.
W tym stanie rzeczy, z uwagi na nieuzupełnienie w terminie braków formalnych skargi konstytucyjnej oraz niedopuszczalność jej merytorycznego rozpoznania należało odmówić nadania jej dalszego biegu.
POSTANOWIENIE
z dnia 24 listopada 1999 r.
Sygn. Ts 94/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Ferdynand Rymarz
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Dariusza K.
w sprawie zgodności:
art. 552 § 4 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 555; zm.: z 1999 r. Nr 83, poz. 931) z art. 41 ust. 5 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej;
pozostawić bez rozpoznania wniosek o przedłużenie terminu do
uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Dariusza K. z 25 czerwca 1999 r. zarzucono, iż art. 552 § 4 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 555) jest niezgodny z art. 41 ust. 5 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego zakwestionowana regulacja, poprzez uzależnienie odszkodowania za niesłuszne tymczasowe aresztowanie od “niewątpliwego” charakteru owej niesłuszności, pozostaje w sprzeczności z konstytucyjną zasadą w myśl której każdej osobie “bezprawnie” pozbawionej wolności przysługuje odszkodowanie.
Skarżący wskazał, iż postanowieniem z 11 września 1996 r. (sygn. akt XVI.1.Ko 45/94) Sąd Wojewódzki w K. oddalił wniosek skarżącego o zadośćuczynienie za niesłuszne tymczasowe aresztowanie, a postanowieniem Sądu Apelacyjnego w K. z 16 stycznia 1996 r. (sygn. akt II A Ko 361/96) orzeczenie to zostało utrzymane w mocy. Sąd Najwyższy postanowieniem z 5 listopada 1997 r. (sygn. akt IV KKN 309/97) oddalił kasację wniesioną od powyższego postanowienia.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 17 sierpnia 1999 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w tym m.in. do podania daty doręczenia skarżącemu postanowienia Sądu Najwyższego oraz podania daty wszczęcia i zakończenia postępowania o ustanowienie dla skarżącego adwokata z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej. W wyznaczonym do tego terminie braki te nie zostały usunięte. Nie uczyniło tego w szczególności pismo pełnomocnika skarżącego z 27 sierpnia 1999 r. zawierające wniosek o “przedłużenie terminu uzupełnienia braków” określonych w zarządzeniu sędziego Trybunału Konstytucyjnego.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej przez Trybunał Konstytucyjny jest ustalenie w toku kontroli wstępnej, że skarga odpowiada wymogom określonym w art. 79 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 46-48 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643).
Bezspornym jest, iż braki niniejszej skargi konstytucyjnej nie zostały usunięte w terminie określonym w zarządzeniu sędziego z 17 sierpnia 1999 r. W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny, bez rozważania zasadności skargi, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym wydaje postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Termin do usunięcia braków skargi konstytucyjnej jest terminem ustawowym, określonym w art. 36 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. W związku z takim uregulowaniem instytucja przedłużenia terminu do dokonania czynności procesowej określona w art. 166 Kodeksu postępowania cywilnego nie znajduje zastosowania w stosunku do skarżącego, ponieważ dotyczy ona wyłącznie terminów sądowych (por. postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 9 lutego 1999 r., sygn. Ts 148/98, OTK ZU. Nr 3/1999, poz. 55, postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 12 kwietnia 1999 r., sygn. Ts 33/99, OTK ZU Nr 3/1999, poz. 66).
Niezależnie od powyższych okoliczności Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż skarga konstytucyjna będąca przedmiotem rozpoznania wstępnego nie spełnia warunków określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Odnosi się bowiem do aktu normatywnego, który nie stanowił podstawy wydania orzeczenia o konstytucyjnych prawach lub wolnościach skarżącego. Jak wynika bowiem z akt sprawy, rozstrzygające o roszczeniach skarżącego sądy powoływały się na treść art. 487 § 4 ustawy z dnia 19 kwietnia 1969 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 13, poz. 96 ze zm.). Tymczasem przedmiotem skargi konstytucyjnej uczyniono regulację zawartą w art. 552 § 4 ustawy z 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego, która weszła w życie dopiero 1 września 1998 r. Jakkolwiek przepis ten odnosi się do tej samej materii co wspomniany art. 487 § 4 kodeksu postępowania karnego z 1969 r., tym niemniej ma on odmienną treść.
W tym stanie rzeczy, z uwagi na nieuzupełnienie w terminie braków formalnych skargi konstytucyjnej oraz niedopuszczalność jej merytorycznego rozpoznania należało odmówić nadania jej dalszego biegu.