Pełny tekst orzeczenia

34


POSTANOWIENIE

z dnia 17 lutego 1999 r.

Sygn. Ts 154/98



Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Zdzisław Czeszejko-Sochacki

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Mirosława L. w sprawie:
zgodności § 2 w związku z § 4 i § 7 ust. 1 pkt 1 zarządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30 września 1997 r. w sprawie pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego lub domu przez policjantów (MP Nr 76, poz. 709) w związku z § 4 i § 7 ust. 1 pkt 1 zarządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30 września 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad przydziału, opróżniania i norm zaludnienia lokali mieszkalnych oraz tymczasowych kwater przeznaczonych dla policjantów (MP Nr 76, poz. 707) z art. 2 oraz art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643)


p o s t a n a w i a:


odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.




Uzasadnienie:


W skardze konstytucyjnej Mirosława L., sporządzonej 13 listopada 1998 r. zarzucono, iż § 2 w związku z § 4 i § 7 ust. 1 pkt 1 zarządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30 września 1997 r. w sprawie pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego lub domu przez policjantów (MP Nr 76, poz. 709) w związku z § 4 i § 7 ust. 1 pkt 1 zarządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30 września 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad przydziału, opróżniania i norm zaludnienia lokali mieszkalnych oraz tymczasowych kwater przeznaczonych dla policjantów (MP. Nr 76, poz. 707) jest niezgodny z art. 2 oraz art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego, zakwestionowane przepisy naruszają zasadę sprawiedliwości społecznej oraz równości przez zróżnicowanie prawa do uzyskania określonych świadczeń ekonomicznych (uzupełniająca pomoc finansowa w związku z samodzielnym zaspokojeniem potrzeb finansowych przez funkcjonariusza Policji) wobec funkcjonariuszy Policji znajdujących się w analogicznej sytuacji faktycznej.
Skarżący wskazał, iż stosując zakwestionowane przepisy odmówiono mu decyzją z 10 grudnia 1997 r. przyznania uzupełniającej pomocy finansowej na budownictwo mieszkaniowe związanej z uzyskaniem dodatkowych norm zaludnienia. Decyzję tę utrzymał w mocy Komendant Główny Policji decyzją z 21 stycznia 1998 r., zaś skarga na te rozstrzygnięcia została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 sierpnia 1998 roku.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wskazanie przez skarżącego, iż wydane na podstawie zakwestionowanego w skardze aktu normatywnego rozstrzygnięcie sądu lub organu administracji publicznej, narusza przysługujące mu prawa lub wolności o charakterze konstytucyjnym. Wskazanie takiego naruszenia aktualizuje dopiero interes prawny skarżącego w uzyskaniu od Trybunału Konstytucyjnego orzeczenia o konstytucyjności ustawy lub innego aktu normatywnego zastosowanego wobec skarżącego. Brak takiego wskazania lub też oparcie skargi konstytucyjnej na naruszeniu praw lub wolności, które nie podlegają ochronie konstytucyjnej wyklucza możliwość merytorycznego rozpoznania zarzutów podniesionych w skardze konstytucyjnej. Wynika to nie tylko z treści art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, ale także istoty skargi konstytucyjnej stanowiącej środek ochrony podmiotowych praw i wolności określonych w konstytucji. Nadto zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym określenie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób – zdaniem skarżącego – zostały naruszone, stanowi konieczny element treści skargi konstytucyjnej, a jego brak ma charakter braku formalnego.
Jak wynika z treści skargi konstytucyjnej będącej przedmiotem rozpoznania wstępnego, zdaniem skarżącego, decyzja z 10 grudnia 1997 r. oraz następujące po niej rozstrzygnięcia wydane w toku instancji naruszają zasadę równości określoną w art. 32 Konstytucji RP w zakresie świadczeń ekonomicznych. Mimo wezwania sędziego Trybunału Konstytucyjnego zawartego w zarządzeniu z 2 grudnia 1998 r. skarżący nie sprecyzował, o jakie konstytucyjne gwarantowane świadczenia ekonomiczne chodzi, podtrzymując w piśmie z 15 grudnia 1998 r. twierdzenie, iż “przedmiotem skargi konstytucyjnej jest naruszenie (...) prawa skarżącego do równego ze wszystkimi traktowania go przez władze publiczne”.
W tej sytuacji należy uznać, iż skarżący nie wskazał takich przysługujących mu praw lub wolności o charakterze konstytucyjnym, w zakresie których skarga konstytucyjna jest uprawnionym środkiem ochrony. W szczególności nie jest wystarczające powołanie się w skardze konstytucyjnej wyłącznie na okoliczność, iż zdaniem skarżącego rozstrzygnięcie organu władzy publicznej sprzeczne jest z zasadą równości. Zasada ta ma bowiem charakter ustrojowy i samodzielnie nie stanowi źródła praw lub wolności o charakterze podmiotowym. Trybunał Konstytucyjny podtrzymuje pogląd wyrażony w postanowieniach z 27 kwietnia 1998 r. (sygn. Ts 46/98, Ts 47/98 – niepublikowane oraz sygn. Ts 48/98, OTK ZU Nr 4/1998, poz. 59), iż “odwołanie się do naruszenia przez określoną regulację zasady równości musi być poprzedzone wskazaniem, w zakresie jakiego konstytucyjnie chronionego prawa lub wolności przysługującego skarżącemu równość ta powinna być zachowana”.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego także wskazana przez skarżącego zasada państwa prawnego, której naruszenie zarzucił rozstrzygnięciu organu odwoławczego, nie stanowi samoistnego źródła konstytucyjnych praw lub wolności o charakterze podmiotowym. Wynikająca z niej zasada lex retro non agit oraz zasada ochrony praw słusznie nabytych mają charakter zasad przedmiotowych, wyznaczających granice ingerencji władzy publicznej w sferę praw podmiotowych. Naruszenie tych zasad może uzasadniać zarzut niedopuszczalnego wkroczenia przez tę władzę w sferę konstytucyjnie chronionych praw lub wolności jednostki, co w konsekwencji prowadzi do stwierdzenia sprzecznego z porządkiem konstytucyjnym naruszenia tych praw lub wolności. Dopóki wszakże skarżący nie wskaże, w zakresie jakich przysługujących mu praw lub wolności konstytucyjnych sąd lub organ administracji publicznej wydał orzeczenie sprzeczne z zakazem retroakcji lub zasadą ochrony praw słusznie nabytych, samo odwołanie się do zasady państwa prawnego nie jest wystarczające w perspektywie warunków wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
W tym stanie rzeczy, uznając iż nie zostały spełnione warunki merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej należało odmówić nadania jej dalszego biegu.