Ts 102/00
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
198
POSTANOWIENIE
z dnia 26 września 2000 r.
Sygn. akt Ts 102/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jerzy Stępień
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Antoniego Czernka w sprawie zgodności:
art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 87, poz. 395 ze zm.) z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE:
W skardze z 25 lipca 2000 r. skarżący zarzuca art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 87, poz. 395 ze zm.) sprzeczność z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej, statuującym zasadę równości wobec prawa.
Zarządzeniem z 14 sierpnia 2000 r. Trybunał Konstytucyjny wezwał skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej m.in. poprzez wskazanie, które z przysługujących skarżącemu praw lub wolności konstytucyjnych zostało naruszone, dokładne określenie sposobu naruszenia podmiotowych praw lub wolności skarżącego oraz określenie na czym polega niezgodność zakwestionowanej w skardze konstytucyjnej regulacji prawnej.
Pismem uzupełniającym z 24 sierpnia 2000 r. skarżący ponownie wskazał na naruszenie zawartych w art. 2 oraz art. 32 Konstytucji RP praw konstytucyjnych, wynikające ze zróżnicowania sytuacji prawnej podmiotów w zależności od miejsca wykonywania pracy przymusowej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP skarga konstytucyjna przysługuje wyłącznie osobie, której konstytucyjne prawa lub wolności zostały naruszone. Wskazanie konstytucyjnego prawa lub wolności ma dwojakie znaczenie: z jednej strony aktualizuje interes prawny skarżącego w uzyskaniu od Trybunału Konstytucyjnego rozstrzygnięcia o konstytucyjności ustawy lub innego aktu normatywnego zastosowanego wobec skarżącego (por. postanowienie z 17 lutego 1999 r., sygn. Ts 154/98, OTK ZU nr 2/1999, poz. 34). Z drugiej strony określenie, jakie prawa lub wolności konstytucyjne i w jaki sposób zostały naruszone jest jednym z elementów skargi konstytucyjnej art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.). Brak takiego wskazania stanowi brak formalny skargi uniemożliwiający jej dalsze rozpoznanie.
Skarżący wywodzi, iż wskutek wydania rozstrzygnięć, których podstawą był zaskarżony przepis doszło do naruszenia wynikającej z art. 32 Konstytucji zasady równości. Kwestia zasady równości jako prawa konstytucyjnego, którego ochrony można dochodzić na drodze skargi konstytucyjnej była wielokrotnie przedmiotem orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego (por. postanowienia z: 17 lutego 1999 r., sygn. akt Ts 154/98, OTK ZU nr 2/1999, poz. 34; 27 kwietnia 1998 r., sygn. Ts 46/98, OTK ZU nr I(30)/1999, poz. 39; 30 listopada 1999 r., sygn. Ts 97/99, OTK ZU nr 1/2000, poz. 19). Zgodnie z nim naruszenie zasady równości nie może stanowić wyłącznej podstawy do wniesienia skargi konstytucyjnej, jako że jest to zasada ustrojowa, która samodzielnie nie stanowi źródła prawa lub wolności o charakterze podmiotowym. Trybunał Konstytucyjny podtrzymuje swoje stanowisko wyrażone w jednym z pierwszych postanowień (postanowienie z 27 kwietnia 1998 r., sygn. Ts 46/98, OTK ZU nr I(30)/1999, poz. 39), iż „odwołanie się do naruszenia przez określoną regulacje zasady równości musi być poprzedzone wskazaniem, w zakresie jakiego konstytucyjnie chronionego prawa lub wolności przysługującego skarżącemu, równość ta powinna zostać zachowana”. Zważywszy na fakt, iż skarżący nie wskazał prawa konstytucyjnego w zakresie którego naruszona została zasada równości, należy stwierdzić, iż warunek naruszenia prawa lub wolności o charakterze konstytucyjnym legitymujący do wniesienia skargi konstytucyjnej nie został w niniejszej sprawie spełniony.
Biorąc powyższe pod uwagę Trybunał Konstytucyjny orzekł jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
z dnia 26 września 2000 r.
Sygn. akt Ts 102/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jerzy Stępień
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Antoniego Czernka w sprawie zgodności:
art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 87, poz. 395 ze zm.) z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE:
W skardze z 25 lipca 2000 r. skarżący zarzuca art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 87, poz. 395 ze zm.) sprzeczność z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej, statuującym zasadę równości wobec prawa.
Zarządzeniem z 14 sierpnia 2000 r. Trybunał Konstytucyjny wezwał skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej m.in. poprzez wskazanie, które z przysługujących skarżącemu praw lub wolności konstytucyjnych zostało naruszone, dokładne określenie sposobu naruszenia podmiotowych praw lub wolności skarżącego oraz określenie na czym polega niezgodność zakwestionowanej w skardze konstytucyjnej regulacji prawnej.
Pismem uzupełniającym z 24 sierpnia 2000 r. skarżący ponownie wskazał na naruszenie zawartych w art. 2 oraz art. 32 Konstytucji RP praw konstytucyjnych, wynikające ze zróżnicowania sytuacji prawnej podmiotów w zależności od miejsca wykonywania pracy przymusowej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP skarga konstytucyjna przysługuje wyłącznie osobie, której konstytucyjne prawa lub wolności zostały naruszone. Wskazanie konstytucyjnego prawa lub wolności ma dwojakie znaczenie: z jednej strony aktualizuje interes prawny skarżącego w uzyskaniu od Trybunału Konstytucyjnego rozstrzygnięcia o konstytucyjności ustawy lub innego aktu normatywnego zastosowanego wobec skarżącego (por. postanowienie z 17 lutego 1999 r., sygn. Ts 154/98, OTK ZU nr 2/1999, poz. 34). Z drugiej strony określenie, jakie prawa lub wolności konstytucyjne i w jaki sposób zostały naruszone jest jednym z elementów skargi konstytucyjnej art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.). Brak takiego wskazania stanowi brak formalny skargi uniemożliwiający jej dalsze rozpoznanie.
Skarżący wywodzi, iż wskutek wydania rozstrzygnięć, których podstawą był zaskarżony przepis doszło do naruszenia wynikającej z art. 32 Konstytucji zasady równości. Kwestia zasady równości jako prawa konstytucyjnego, którego ochrony można dochodzić na drodze skargi konstytucyjnej była wielokrotnie przedmiotem orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego (por. postanowienia z: 17 lutego 1999 r., sygn. akt Ts 154/98, OTK ZU nr 2/1999, poz. 34; 27 kwietnia 1998 r., sygn. Ts 46/98, OTK ZU nr I(30)/1999, poz. 39; 30 listopada 1999 r., sygn. Ts 97/99, OTK ZU nr 1/2000, poz. 19). Zgodnie z nim naruszenie zasady równości nie może stanowić wyłącznej podstawy do wniesienia skargi konstytucyjnej, jako że jest to zasada ustrojowa, która samodzielnie nie stanowi źródła prawa lub wolności o charakterze podmiotowym. Trybunał Konstytucyjny podtrzymuje swoje stanowisko wyrażone w jednym z pierwszych postanowień (postanowienie z 27 kwietnia 1998 r., sygn. Ts 46/98, OTK ZU nr I(30)/1999, poz. 39), iż „odwołanie się do naruszenia przez określoną regulacje zasady równości musi być poprzedzone wskazaniem, w zakresie jakiego konstytucyjnie chronionego prawa lub wolności przysługującego skarżącemu, równość ta powinna zostać zachowana”. Zważywszy na fakt, iż skarżący nie wskazał prawa konstytucyjnego w zakresie którego naruszona została zasada równości, należy stwierdzić, iż warunek naruszenia prawa lub wolności o charakterze konstytucyjnym legitymujący do wniesienia skargi konstytucyjnej nie został w niniejszej sprawie spełniony.
Biorąc powyższe pod uwagę Trybunał Konstytucyjny orzekł jak na wstępie.