Ts 15/01
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
250
POSTANOWIENIE*
z dnia 29 lipca 2002 r.
Sygn. akt Ts 15/01
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Wiesław Johann – przewodniczący
Janusz Niemcewicz – sprawozdawca
Marek Safjan,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi Pauliny Szatko o wznowienie postępowania zakończonego postanowieniem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 listopada 2001 r. o nieuwzględnieniu zażalenia,
p o s t a n a w i a:
pozostawić skargę bez rozpoznania.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej Pauliny Szatko, zostały podniesione zarzuty względem postanowienia Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z 23 listopada 2000 r. (sygn. akt III CZ 104/00), wraz z równoczesnym wnioskiem o jego uchylenie i wznowienie postępowania. Zdaniem skarżącej, w toku przedmiotowego procesu, sądy dopuściły się naruszenia zarówno materialnych, jak i proceduralnych norm prawa cywilnego i gospodarczego oraz art. 64 Konstytucji.
Postanowieniem z 3 lipca 2001 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze dalszego biegu stwierdzając, iż w wyznaczonym do tego terminie nie usunięto braków formalnych skargi konstytucyjnej.
Na postanowienie to skarżąca wniosła zażalenie, podtrzymując w nim wszystkie dotychczasowe zarzuty i wnioski, podnosząc ponadto, iż w skardze wymieniła akt prawny, który stanowi podstawę zaskarżenia, czyli postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z 23 listopada 2000 r. (sygn. akt III CZ 104/00).
Postanowieniem z 23 listopada 2001 r. Trybunał Konstytucyjny uznając za zasadną odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, nie uwzględnił zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 3 lipca 2001 r., ponieważ skarżąca nie sformułowała żadnych zarzutów w stosunku do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze.
W dniu 24 grudnia 2001 r. do Trybunału Konstytucyjnego wpłynęło pismo zatytułowane skarga, “w oparciu o którą, skarżąca wnosi o wznowienie postępowania”.
Skarżąca wskazała, iż postanowienie z 23 listopada 2001 r. jest dla niej krzywdzące oraz rażąco narusza prawo, w tym jej prawo do ochrony własności działki, zaś ochronę tego prawa gwarantują art. 140 kodeksu cywilnego oraz art. 64 Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Rozpatrując “skargę o wznowienie postępowania” należy odnieść się do orzeczeń Trybunału zapadłych uprzednio w tym zakresie. Mianowicie Trybunał Konstytucyjny badając problem dopuszczalności wznowienia postępowania wstępnego stwierdził, iż w ustawie z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) ustawodawca nie przewidział takiej możliwości. Nie jest również możliwe odpowiednie stosowanie przepisów kodeksu postępowania cywilnego, gdyż w świetle wypowiedzi Trybunału Konstytucyjnego (zob. postanowienie z 10 marca 1999 r., Ts 102/98, OTK ZU nr 6/1999, poz. 126) i poglądów doktryny (zob. Z. Czeszejko-Sochacki, L. Garlicki, J. Trzciński, Komentarz do ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, Warszawa 1999, uw. 5 do art. 71, s. 212-214 oraz A. Zieliński, Zakres stosowania przepisów k.p.c. w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym, Palestra 1998 r., Nr 7 – 8, s. 54), nie da się instytucji wznowienia postępowania wywieść z art. 20 ustawy o TK w oparciu o zasadę subsydiarności.
Przytoczone powyżej argumenty jednoznacznie przemawiają za stanowiskiem, że w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym nie może być subsydiarnie stosowana instytucja wznowienia. Należy podkreślić, że powyższa konstatacja nie wyklucza możliwości wznowienia przed Trybunałem Konstytucyjnym postępowania wstępnego w oparciu o art. 190 ust. 4 Konstytucji, sytuacja taka nie występuje jednak w przedmiotowej sprawie.
Z tych też względów, uznając wydanie orzeczenia za niedopuszczalne, Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.
POSTANOWIENIE*
z dnia 29 lipca 2002 r.
Sygn. akt Ts 15/01
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Wiesław Johann – przewodniczący
Janusz Niemcewicz – sprawozdawca
Marek Safjan,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi Pauliny Szatko o wznowienie postępowania zakończonego postanowieniem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 listopada 2001 r. o nieuwzględnieniu zażalenia,
p o s t a n a w i a:
pozostawić skargę bez rozpoznania.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej Pauliny Szatko, zostały podniesione zarzuty względem postanowienia Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z 23 listopada 2000 r. (sygn. akt III CZ 104/00), wraz z równoczesnym wnioskiem o jego uchylenie i wznowienie postępowania. Zdaniem skarżącej, w toku przedmiotowego procesu, sądy dopuściły się naruszenia zarówno materialnych, jak i proceduralnych norm prawa cywilnego i gospodarczego oraz art. 64 Konstytucji.
Postanowieniem z 3 lipca 2001 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze dalszego biegu stwierdzając, iż w wyznaczonym do tego terminie nie usunięto braków formalnych skargi konstytucyjnej.
Na postanowienie to skarżąca wniosła zażalenie, podtrzymując w nim wszystkie dotychczasowe zarzuty i wnioski, podnosząc ponadto, iż w skardze wymieniła akt prawny, który stanowi podstawę zaskarżenia, czyli postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z 23 listopada 2000 r. (sygn. akt III CZ 104/00).
Postanowieniem z 23 listopada 2001 r. Trybunał Konstytucyjny uznając za zasadną odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, nie uwzględnił zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 3 lipca 2001 r., ponieważ skarżąca nie sformułowała żadnych zarzutów w stosunku do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze.
W dniu 24 grudnia 2001 r. do Trybunału Konstytucyjnego wpłynęło pismo zatytułowane skarga, “w oparciu o którą, skarżąca wnosi o wznowienie postępowania”.
Skarżąca wskazała, iż postanowienie z 23 listopada 2001 r. jest dla niej krzywdzące oraz rażąco narusza prawo, w tym jej prawo do ochrony własności działki, zaś ochronę tego prawa gwarantują art. 140 kodeksu cywilnego oraz art. 64 Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Rozpatrując “skargę o wznowienie postępowania” należy odnieść się do orzeczeń Trybunału zapadłych uprzednio w tym zakresie. Mianowicie Trybunał Konstytucyjny badając problem dopuszczalności wznowienia postępowania wstępnego stwierdził, iż w ustawie z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) ustawodawca nie przewidział takiej możliwości. Nie jest również możliwe odpowiednie stosowanie przepisów kodeksu postępowania cywilnego, gdyż w świetle wypowiedzi Trybunału Konstytucyjnego (zob. postanowienie z 10 marca 1999 r., Ts 102/98, OTK ZU nr 6/1999, poz. 126) i poglądów doktryny (zob. Z. Czeszejko-Sochacki, L. Garlicki, J. Trzciński, Komentarz do ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, Warszawa 1999, uw. 5 do art. 71, s. 212-214 oraz A. Zieliński, Zakres stosowania przepisów k.p.c. w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym, Palestra 1998 r., Nr 7 – 8, s. 54), nie da się instytucji wznowienia postępowania wywieść z art. 20 ustawy o TK w oparciu o zasadę subsydiarności.
Przytoczone powyżej argumenty jednoznacznie przemawiają za stanowiskiem, że w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym nie może być subsydiarnie stosowana instytucja wznowienia. Należy podkreślić, że powyższa konstatacja nie wyklucza możliwości wznowienia przed Trybunałem Konstytucyjnym postępowania wstępnego w oparciu o art. 190 ust. 4 Konstytucji, sytuacja taka nie występuje jednak w przedmiotowej sprawie.
Z tych też względów, uznając wydanie orzeczenia za niedopuszczalne, Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.