SK 53/05
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
60/5/A/2006
POSTANOWIENIE
z dnia 4 maja 2006 r.
Sygn. akt SK 53/05
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jerzy Ciemniewski – przewodniczący
Teresa Dębowska-Romanowska
Wiesław Johann
Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska
Marek Mazurkiewicz – sprawozdawca,
po rozpoznaniu, na posiedzeniu niejawnym w dniu 4 maja 2006 r., skargi konstytucyjnej Danuty Tkacz o zbadanie zgodności:
art. 219 § 2 zdanie 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) z art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z 2005 r. Nr 169, poz. 1417) umorzyć postępowanie ze względu na zbędność orzekania.
UZASADNIENIE:
I
1. Skarga konstytucyjna Danuty Tkacz została wniesiona na tle następującego stanu faktycznego i prawnego.
Wyrokiem z 29 czerwca 2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę Danuty Tkacz na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach w przedmiocie odmowy wydania zezwoleń na sprzedaż i podawanie napojów zawierających alkohol w barze „Caro” w Katowicach. Postanowieniem z 15 listopada 2004 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach odrzucił skargę kasacyjną od wspomnianego wyroku, z powodu uiszczenia wpisu stałego w sposób niezgodny z art. 219 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z 2004 r. Nr 162, poz. 1692, z 2005 r. Nr 94, poz. 788, Nr 169, poz. 1417 i Nr 250, poz. 2118 oraz z 2006 r. Nr 38, poz. 268; dalej: p.p.s.a.). Postanowieniem z 3 lutego 2005 r., Naczelny Sąd Administracyjny oddalił zażalenie na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.
Zdaniem skarżącej, kwestionowany przepis art. 219 § 2 zdanie 1 p.p.s.a. narusza konstytucyjne prawo do sądu, zawarte w art. 45 ust. 1 Konstytucji, oraz konstytucyjny zakaz zamykania obywatelowi sądowej drogi dochodzenia swych praw, zawarty w art. 77 ust. 2 Konstytucji, dopuszczając uiszczenie opłaty sądowej jedynie w formie wpłaty gotówkowej do kasy właściwego sądu administracyjnego lub na rachunek bankowy właściwego sądu, przy jednoczesnym wyłączeniu możliwości uiszczenia tej opłaty w innej formie, np. w znakach opłaty sądowej.
2. Prokurator Generalny w pisemnym stanowisku z 10 kwietnia 2006 r. wniósł o umorzenie postępowania ze względu na zbędność orzekania.
Uzasadniając swoje stanowisko, Prokurator Generalny powołał się na fakt, że kwestionowany przepis był już przedmiotem oceny Trybunału Konstytucyjnego. W wyroku z 7 marca 2006 r., sygn. SK 11/05 (OTK ZU nr 3/A/2006, poz. 27), Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 219 § 2 p.p.s.a. jest zgodny z art. 45 ust. 1 i nie jest niezgodny z art. 77 ust. 2 Konstytucji.
II
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Kwestionowany przez skarżącą przepis był już przedmiotem rozważań Trybunału Konstytucyjnego, w kontekście zaproponowanych w skardze konstytucyjnej wzorców kontroli. Wyrokiem z 7 marca 2006 r., sygn. SK 11/05 (OTK ZU nr 3/A/2006, poz. 27), Trybunał Konstytucyjny orzekł m.in., że art. 219 § 2 p.p.s.a. jest zgodny z art. 45 ust. 1 oraz nie jest niezgodny z art. 77 ust. 2 Konstytucji.
We wspomnianym wyżej wyroku, Trybunał Konstytucyjny stanął na stanowisku, iż nie można podzielić poglądu, że wyeliminowanie jednej z trzech form opłat sądowych – opłaty znakami sądowymi – jest takim utrudnieniem dostępu do sądu, które skutkuje naruszeniem art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji. Opłata znakami sądowymi była powszechnie uznawana za uciążliwą organizacyjnie, technicznie i z punktu widzenia kosztów wymiaru sprawiedliwości formę opłaty sądowej. Mechanizm ten nie odpowiada postępowi organizacyjnemu, szczególnie w sferze bankowości i obrotu bezgotówkowego. Informacja o numerach kont jest powszechnie dostępna, bez żadnych ograniczeń czasowych, na stronach internetowych Ministerstwa Sprawiedliwości. Przekaz opłaty na konto sądu może być dokonany w każdej formie przekazu bankowego (zlecenie telefoniczne, zlecenie internetowe itd.), w każdym czasie (przez całą dobę). Każde zlecenie bankowe jest odpowiednio rejestrowane i za datę dokonania opłaty uznaje się datę dokonania zlecenia. W razie wątpliwości bank przedstawia stosowną dokumentację (wydruk zlecenia internetowego lub transkrypt zlecenia ustnego), będącą dowodem na okoliczność, kiedy zlecenie zostało złożone.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego, artykuł 39 ust. l pkt l ustawy o Trybunale Konstytucyjnym stanowi, że Trybunał umarza na posiedzeniu niejawnym postępowanie, jeżeli wydanie orzeczenia jest zbędne lub niedopuszczalne. Taki stan rzeczy ma niewątpliwie miejsce, gdy zaskarżony przepis prawny był już przedmiotem kontroli jego zgodności z Konstytucją w innej sprawie (vide postanowienia: z 3 października 2001 r., sygn. SK 3/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 218, s. 1114-1115, z 25 listopada 2002 r., sygn. SK 30/01, OTK ZU nr 6/A/2002, poz. 88, s. 1142 oraz z 26 marca 2002 r., sygn. P 3/02, OTK ZU nr 2/A/2002, poz. 22, s. 298).
Zważywszy, że przedmiot sprawy niniejszej jest zbieżny z materią, co do której Trybunał Konstytucyjny wypowiedział się szczegółowo we wspomnianym wyroku z 7 marca 2006 r., sygn. SK 11/05, sprawę ze skargi konstytucyjnej Danuty Tkacz należało umorzyć.
Z tych wszystkich względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
z dnia 4 maja 2006 r.
Sygn. akt SK 53/05
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jerzy Ciemniewski – przewodniczący
Teresa Dębowska-Romanowska
Wiesław Johann
Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska
Marek Mazurkiewicz – sprawozdawca,
po rozpoznaniu, na posiedzeniu niejawnym w dniu 4 maja 2006 r., skargi konstytucyjnej Danuty Tkacz o zbadanie zgodności:
art. 219 § 2 zdanie 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) z art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z 2005 r. Nr 169, poz. 1417) umorzyć postępowanie ze względu na zbędność orzekania.
UZASADNIENIE:
I
1. Skarga konstytucyjna Danuty Tkacz została wniesiona na tle następującego stanu faktycznego i prawnego.
Wyrokiem z 29 czerwca 2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę Danuty Tkacz na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach w przedmiocie odmowy wydania zezwoleń na sprzedaż i podawanie napojów zawierających alkohol w barze „Caro” w Katowicach. Postanowieniem z 15 listopada 2004 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach odrzucił skargę kasacyjną od wspomnianego wyroku, z powodu uiszczenia wpisu stałego w sposób niezgodny z art. 219 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z 2004 r. Nr 162, poz. 1692, z 2005 r. Nr 94, poz. 788, Nr 169, poz. 1417 i Nr 250, poz. 2118 oraz z 2006 r. Nr 38, poz. 268; dalej: p.p.s.a.). Postanowieniem z 3 lutego 2005 r., Naczelny Sąd Administracyjny oddalił zażalenie na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.
Zdaniem skarżącej, kwestionowany przepis art. 219 § 2 zdanie 1 p.p.s.a. narusza konstytucyjne prawo do sądu, zawarte w art. 45 ust. 1 Konstytucji, oraz konstytucyjny zakaz zamykania obywatelowi sądowej drogi dochodzenia swych praw, zawarty w art. 77 ust. 2 Konstytucji, dopuszczając uiszczenie opłaty sądowej jedynie w formie wpłaty gotówkowej do kasy właściwego sądu administracyjnego lub na rachunek bankowy właściwego sądu, przy jednoczesnym wyłączeniu możliwości uiszczenia tej opłaty w innej formie, np. w znakach opłaty sądowej.
2. Prokurator Generalny w pisemnym stanowisku z 10 kwietnia 2006 r. wniósł o umorzenie postępowania ze względu na zbędność orzekania.
Uzasadniając swoje stanowisko, Prokurator Generalny powołał się na fakt, że kwestionowany przepis był już przedmiotem oceny Trybunału Konstytucyjnego. W wyroku z 7 marca 2006 r., sygn. SK 11/05 (OTK ZU nr 3/A/2006, poz. 27), Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 219 § 2 p.p.s.a. jest zgodny z art. 45 ust. 1 i nie jest niezgodny z art. 77 ust. 2 Konstytucji.
II
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Kwestionowany przez skarżącą przepis był już przedmiotem rozważań Trybunału Konstytucyjnego, w kontekście zaproponowanych w skardze konstytucyjnej wzorców kontroli. Wyrokiem z 7 marca 2006 r., sygn. SK 11/05 (OTK ZU nr 3/A/2006, poz. 27), Trybunał Konstytucyjny orzekł m.in., że art. 219 § 2 p.p.s.a. jest zgodny z art. 45 ust. 1 oraz nie jest niezgodny z art. 77 ust. 2 Konstytucji.
We wspomnianym wyżej wyroku, Trybunał Konstytucyjny stanął na stanowisku, iż nie można podzielić poglądu, że wyeliminowanie jednej z trzech form opłat sądowych – opłaty znakami sądowymi – jest takim utrudnieniem dostępu do sądu, które skutkuje naruszeniem art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji. Opłata znakami sądowymi była powszechnie uznawana za uciążliwą organizacyjnie, technicznie i z punktu widzenia kosztów wymiaru sprawiedliwości formę opłaty sądowej. Mechanizm ten nie odpowiada postępowi organizacyjnemu, szczególnie w sferze bankowości i obrotu bezgotówkowego. Informacja o numerach kont jest powszechnie dostępna, bez żadnych ograniczeń czasowych, na stronach internetowych Ministerstwa Sprawiedliwości. Przekaz opłaty na konto sądu może być dokonany w każdej formie przekazu bankowego (zlecenie telefoniczne, zlecenie internetowe itd.), w każdym czasie (przez całą dobę). Każde zlecenie bankowe jest odpowiednio rejestrowane i za datę dokonania opłaty uznaje się datę dokonania zlecenia. W razie wątpliwości bank przedstawia stosowną dokumentację (wydruk zlecenia internetowego lub transkrypt zlecenia ustnego), będącą dowodem na okoliczność, kiedy zlecenie zostało złożone.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego, artykuł 39 ust. l pkt l ustawy o Trybunale Konstytucyjnym stanowi, że Trybunał umarza na posiedzeniu niejawnym postępowanie, jeżeli wydanie orzeczenia jest zbędne lub niedopuszczalne. Taki stan rzeczy ma niewątpliwie miejsce, gdy zaskarżony przepis prawny był już przedmiotem kontroli jego zgodności z Konstytucją w innej sprawie (vide postanowienia: z 3 października 2001 r., sygn. SK 3/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 218, s. 1114-1115, z 25 listopada 2002 r., sygn. SK 30/01, OTK ZU nr 6/A/2002, poz. 88, s. 1142 oraz z 26 marca 2002 r., sygn. P 3/02, OTK ZU nr 2/A/2002, poz. 22, s. 298).
Zważywszy, że przedmiot sprawy niniejszej jest zbieżny z materią, co do której Trybunał Konstytucyjny wypowiedział się szczegółowo we wspomnianym wyroku z 7 marca 2006 r., sygn. SK 11/05, sprawę ze skargi konstytucyjnej Danuty Tkacz należało umorzyć.
Z tych wszystkich względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak na wstępie.