Pełny tekst orzeczenia

151/3/B/2009


POSTANOWIENIE
z dnia 20 maja 2009 r.
Sygn. akt Tw 31/08

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Andrzej Rzepliński – przewodniczący
Marek Kotlinowski – sprawozdawca
Mirosław Wyrzykowski,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 stycznia 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu wnioskowi Zarządu Związku Pracodawców Zakładów Energetycznych,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

1. W dniu 6 sierpnia 2008 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Zarządu Związku Pracodawców Zakładów Energetycznych (dalej: Zarząd ZPZE) o stwierdzenie niezgodności: po pierwsze, art. 9a ust. 8, 8a, 8b i 10 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625, ze zm.; dalej: prawo energetyczne) z art. 217 Konstytucji; po drugie, art. 14 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 2007 r. o zmianie ustawy – Prawo energetyczne, ustawy – Prawo ochrony środowiska oraz ustawy o systemie oceny zgodności (Dz. U. Nr 21, poz. 124) w zakresie dotyczącym wejścia w życie z dniem 1 stycznia 2007 r. zmienionych tą ustawą art. 9a ust. 8 i nowego art. 9 ust. 8a prawa energetycznego z art. 2 Konstytucji; po trzecie, art. 56 ust. 1 pkt 1a w zw. z art. 9a ust. 8 i 10 prawa energetycznego z art. 2 i art. 42 Konstytucji; po czwarte, art. 9a ust. 8b prawa energetycznego w zakresie, w jakim przewiduje nakładanie sankcji administracyjnych za czyny niesprecyzowane w pełnym zakresie w ustawie z art. 87 Konstytucji; po piąte, § 13 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 26 września 2007 r. w sprawie sposobu obliczania danych podanych we wniosku o wydanie świadectwa pochodzenia z kogeneracji oraz szczegółowego zakresu obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia tych świadectw, uiszczania opłaty zastępczej i obowiązku potwierdzania danych dotyczących ilości energii elektrycznej wytworzonej w wysokosprawnej kogeneracji (Dz. U. Nr 185, poz. 1314) z art. 2 w zw. z art. 217 Konstytucji; po szóste, Komunikatu Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 26 marca 2007 r. w sprawie jednostkowych opłat zastępczych dla kogeneracji obowiązujących w 2007 r. z art. 87 Konstytucji.

2. Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 20 sierpnia 2008 r. wezwano pełnomocnika wnioskodawcy do usunięcia, w terminie 7 dni od daty doręczenia zarządzenia, braków formalnych wniosku przez: wskazanie przepisu prawa lub statutu pozwalającego stwierdzić, że zaskarżone przepisy należą do spraw objętych zakresem działania Związku Pracodawców Zakładów Energetycznych (przy uwzględnieniu postanowienia pełnego składu Trybunału Konstytucyjnego z 28 stycznia 2004 r., Tw 74/02, OTK ZU nr 1/B/2004, poz. 2, podjętego po wydaniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 28 stycznia 2003 r., K 2/02, OTK ZU nr 1/A/2003, poz. 4, który został powołany we wniosku); wyjaśnienie, czy wnioskodawca posiada jednostki terenowe lub oddziały (jest związkiem ogólnokrajowym w rozumieniu art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji); doręczenie odpisu aktualnego z Krajowego Rejestru Sądowego.

3. W piśmie z 3 września 2008 r. pełnomocnik Zarządu ZPZE odniósł się do stwierdzonych przez Trybunał Konstytucyjny braków formalnych wniosku.


4. Kolejnym zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 października 2008 r. wezwano pełnomocnika wnioskodawcy do usunięcia, w terminie 7 dni od daty doręczenia zarządzenia, braków formalnych wniosku przez: wyjaśnienie przyczyny rozbieżności między określonym w § 17 ust. 3 statutu wnioskodawcy składem Zarządu (3-5 osób), a danymi ujawnionymi w dziale 2, rubryce 1, podrubryce 1 odpisu pełnego z Krajowego Rejestru Sądowego (w skład Zarządu wchodzi 8 osób); doręczenie protokołu z posiedzenia Zarządu, pozwalającego stwierdzić, że uchwała o wystąpieniu z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego została podjęta zgodnie ze statutem wnioskodawcy.



5. W piśmie z 6 listopada 2008 r. pełnomocnik Zarządu ZPZE odniósł się do stwierdzonych przez Trybunał Konstytucyjny braków formalnych wniosku.


6. Postanowieniem z dnia 13 stycznia 2009 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu wnioskowi.

6.1. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że zakres zaskarżenia wyznaczony we wniosku wykracza poza granice legitymacji procesowej przyznanej organizacjom pracodawców (art. 191 ust. 2 Konstytucji). Przekonuje o tym treść kwestionowanych przepisów, które są immanentnie związane z ochroną działalności gospodarczej prowadzonej przez członków wnioskodawcy – przedsiębiorstwa energetyczne. Tym samym ich zaskarżenie przez ZPZE, występującego w sprawie jako pracodawca, nie służy ochronie interesów wnioskodawcy w jego relacjach z pracownikami. Podobnie, powołane wzorce kontroli, tzn. art. 2 Konstytucji (zasada zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa, zasada ochrony interesów w toku oraz zasada odpowiedniej vacatio legis, zasada określoności przepisów prawa); art. 87 Konstytucji (rozstrzygający o zamkniętym katalogu źródeł prawa powszechnie obowiązującego); art. 217 Konstytucji (zasada nakładania podatków wyłącznie w drodze ustawy), a w szczególności art. 42 Konstytucji (zarzuty naruszenia zasady nulla poena sine lege sprowadzają się bowiem do obrony interesu każdego, komu za nieprzestrzeganie obowiązków określonych w art. 56 ust. 1a prawa energetycznego grozi kara pieniężna), świadczą o tym, że wnioskodawca zmierza do realizacji celów ogólnospołecznych. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, odmowę nadania dalszego biegu wnioskowi, przedstawionemu przez podmiot, któremu – co oczywiste – nie przysługuje legitymacja o charakterze generalnym (art. 191 ust. 1 pkt 1 Konstytucji), uznano za zasadną.

6.2. Trybunał Konstytucyjny uznał ponadto, że ZPZE nie jest związkiem pracodawców o charakterze ogólnokrajowym w rozumieniu art. 194 ust. 1 pkt 4 Konstytucji (nie posiada jednostek terenowych lub oddziałów). Okoliczność powyższa uzasadniła odmowę nadania dalszego biegu wnioskowi, złożonemu przez podmiot, który nie jest uprawniony do inicjowania postępowania w sprawie abstrakcyjnej kontroli norm.

7. W zażaleniu z 26 stycznia 2009 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 stycznia 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu wnioskowi Zarządu ZPZE, pełnomocnik wnioskodawcy wniósł „o jego uchylenie i skierowanie sprawy do rozpoznania na rozprawie”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:


1. Zgodnie z art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), wnioskodawcy przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania wnioskowi dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w zw. z art. 36 ust. 6-7 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu. Oznacza to, że Trybunał na etapie rozpoznania zażalenia analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń, przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.



2. Pełnomocnik Zarządu ZPZE skoncentrował się w zażaleniu na polemice z wyrażonym w zaskarżonym postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego poglądem, zgodnie z którym pojęcie „spraw objętych zakresem działania”, w rozumieniu art. 191 ust. 2 Konstytucji, dotyczy – w stosunku do organizacji pracodawców – wyłącznie tych aktów normatywnych, które bezpośrednio kształtują relacje pomiędzy pracodawcą a pracownikami lub ich organizacjami.

2.1. Zdaniem pełnomocnika wnioskodawcy, „pojęciu »spraw objętych zakresem działania« nie należy przypisywać treści konstytucyjnej”, a „przepis art. 191 ust. 2 pełni (…) funkcję odsyłającą do innych aktów prawa powszechnie obowiązującego (ustaw, statutów)”.
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, z faktu, iż Związek Pracodawców Zakładów Energetycznych działa na podstawie ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o organizacjach pracodawców (Dz. U. Nr 55, poz. 235; dalej: ustawa o organizacjach pracodawców), nie wynika jeszcze automatycznie, że jest organizacją pracodawców w rozumieniu art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji, uprawnioną do kierowania wniosku do Trybunału Konstytucyjnego. O istnieniu tego uprawnienia po stronie konkretnego podmiotu nie mogą samodzielnie przesądzać rozwiązania przyjęte w ustawach zwykłych, a tym bardziej zawarte w statutach organizacji. Przy odmiennej interpretacji to nie Konstytucja, ale ustawa lub statut decydowałyby w istocie o przyznaniu takiego uprawnienia, mimo że jest to materia regulowana przepisami Konstytucji i już choćby z tej racji – bez wyraźnego przepisu konstytucyjnego – nie może być rozszerzana w drodze ustawodawstwa zwykłego (por. postanowienie pełnego składu TK z 28 stycznia 2004 r., Tw 74/02).

2.2. Pełnomocnik Zarządu ZPZE wychodzi z założenia, że: „zakres spraw, które składają się na przedmiot działania organizacji pracodawców z natury rzeczy łączy w sobie kwestie czysto pracownicze oraz problematykę gospodarczą związaną z funkcjonowaniem pracodawcy na rynku”.
Trybunał Konstytucyjny przypomina jednak, że art. 3 ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 107, poz. 1127, ze zm.) wprowadził do ustawy o organizacjach pracodawców nową definicję terminu „pracodawca”. Za „pracodawcę” został uznany podmiot, o którym mowa w art. 3 kodeksu pracy, czyli „jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników”. Atrybutem „pracodawcy” przestało być natomiast „prowadzenie działalności gospodarczej” (tak w brzmieniu sprzed nowelizacji). Zdaniem Trybunału, okoliczność wskazania przesłanki „zatrudniania pracowników” jako jedynej cechy konstytuującej pojęcie „pracodawcy” (w aspekcie formalnym), musi być zatem uwzględniana przy badaniu legitymacji procesowej ogólnokrajowych władz organizacji pracodawców (art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji). Trybunał uznaje ją za podstawowe kryterium w procesie oceny, czy kwestionowany akt normatywny dotyczy spraw objętych zakresem działania takiego wnioskodawcy, w szczególności zaś interesu prawnego, do ochrony którego zmierza jako pracodawca (art. 191 ust. 2 Konstytucji). Możliwość inicjowania postępowania w sprawie abstrakcyjnej kontroli hierarchicznej zgodności norm nie stanowi zatem szczególnego środka ochrony interesów gospodarczych organizacji pracodawców, choć interesy te są w naturalny sposób związane z funkcjonowaniem przedsiębiorców zrzeszonych w takiej organizacji.
Przy wyznaczeniu zakresu działania organizacji pracodawców w rozumieniu art. 191 ust. 2 Konstytucji trzeba wziąć pod uwagę również i to, że legitymacja procesowa w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym została jej przyznana w tym samym przepisie, w którym przewidziano możliwość podejmowania inicjatywy kontroli przez związki zawodowe i organizacje zawodowe (art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji). Przyjęte przez ustrojodawcę rozwiązanie zakłada, że ustalenie zakresu działania tych podmiotów, rozstrzygającego, które przepisy mogą być kwestionowane w złożonych przez nie wnioskach, powinno być dokonywane jednolicie. Dlatego Trybunał Konstytucyjny uznaje, że zdolność wnioskowa organizacji pracodawców obejmuje ochronę prawną tylko tych interesów pracodawców, które związane są z zatrudnianiem pracowników. Analogicznie, zdolność wnioskowa związków zawodowych obejmuje ochronę prawną tylko interesów pracowniczych, zaś organizacji zawodowych – ochronę prawną tylko interesów związanych z wykonywaniem określonego zawodu.

2.3. Zdaniem pełnomocnika Zarządu ZPZE „w części orzecznictwa Trybunał Konstytucyjny nie ograniczał znaczenia pojęcia »spraw objętych zakresem działania« jedynie do relacji pracodawca – pracownik, przyjmując na przykład do rozpatrzenia wniosek Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych Lewiatan (K 60/07) w sprawie zbadania zgodności z Konstytucją RP przepisów ustawy z 11 maja 2007 r. o tworzeniu i działaniu wielkopowierzchniowych obiektów handlowych. Sytuacja ta wskazuje, że poglądy na temat legitymacji ograniczonej do inicjowania kontroli konstytucyjności prawa nie wykrystalizowały się jeszcze w sposób ostateczny”.
Nie sposób zgodzić się z powyższym zapatrywaniem. Należy bowiem podkreślić, że pogląd, zgodnie z którym pojęcie „spraw objętych zakresem działania”, w rozumieniu art. 191 ust. 2 Konstytucji, dotyczy – w stosunku do organizacji pracodawców – wyłącznie tych aktów normatywnych, które bezpośrednio kształtują relacje pomiędzy pracodawcą a pracownikiem, jest już w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego utrwalony. Został on potwierdzony w postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 stycznia 2004 r. wydanym w pełnym składzie (Tw 74/02) i aktualnie nie budzi wątpliwości (por. postanowienie TK z dnia 10 września 2007 r., Tw 27/07, OTK ZU nr 5/B/2007, poz. 196 i powołane tam orzeczenia). Stąd powoływanie się pełnomocnika wnioskodawcy na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 5 listopada 2008 r. (K 60/07, OTK ZU nr 9/A/2008, poz. 161) nie znajduje uzasadnienia. Jak stwierdzono w tym orzeczeniu, „ze względu na to, że zaskarżona ustawa utraciła moc obowiązującą z chwilą ogłoszenia w Dzienniku Ustaw wyroku w sprawie o sygn. K 46/07, Trybunał uznał za niecelowe rozstrzyganie podniesionej przez Prokuratora Generalnego kwestii legitymacji PKPP Lewiatan”. Trzeba również dodać, że zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego o przedstawieniu wniosku PKPP Lewiatan Prezesowi Trybunału w celu wpisania go do repertorium K i wyznaczeniu składu orzekającego Trybunału (§ 18 ust. 1 w zw. z § 22 Regulaminu Trybunału Konstytucyjnego stanowiącego załącznik do uchwały Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 października 2006 r. w sprawie Regulaminu Trybunału Konstytucyjnego, M. P. z 2006 r. Nr 72, poz. 720) nie stanowi, samo w sobie, rozstrzygnięcia merytorycznego.

2.4. W ocenie pełnomocnika Zarządu ZPZE, „nie sposób (…) zgodzić się ze stwierdzeniem, że wskazanie art. 42 Konstytucji jako wzorca kontroli automatycznie oznacza, że zakres wniosku wykracza poza zakres spraw objętych zakresem działania ZPZE jako organizacji pracodawców, gdyż wnioskodawca zmierza do realizacji celów ogólnospołecznych. (…) W innych orzeczeniach Trybunał nie uznawał automatycznie, iż wskazanie art. 42 Konstytucji jako wzorca kontroli oznacza wyjście poza »zakres spraw objętych zakresem działania« organizacji, o których mowa w art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji. W orzeczeniu z dnia 27 lutego 2001 r. K 22/00 Trybunał rozpoznał merytorycznie wniosek Komisji Krajowej Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność 80” odnoszący się do zgodności art. 95 ust. 1 pkt 3 i art. 135 ust. 4 ustawy (…) o szkolnictwie wyższym oraz § 13 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów (…) w sprawie postępowania dyscyplinarnego wobec nauczycieli akademickich z art. 42 Konstytucji nie uznając, by organ związku zawodowego wykroczył poza sprawy objęte zakresem działania związku”.
Argument pełnomocnika wnioskodawcy należy uznać za chybiony. Powoływanie się bowiem w drodze analogii – w celu uzasadnienia legitymacji procesowej ZPZE – na sprawę o sygnaturze K 22/00 (OTK ZU nr 3/2001, poz. 48), nie znajduje podstaw. Postawiony przez Komisję Krajową Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność 80” (dalej: KK NSZZ Solidarność) zarzut sprowadzał się do tego, że wynikające z zaskarżonych przepisów rozwiązanie, przewidujące możliwość prawomocnego ukarania nauczyciela akademickiego przez komisję dyscyplinarną przy Radzie Głównej Szkolnictwa Wyższego (co w przypadku orzeczenia kary zakazu wykonywania zawodu stanowi – w ocenie wnioskodawcy – „bezpośrednią i trwałą ingerencję (…) w sferę wolności wykonywania zawodu oraz rodzi skutek prawny, który (…) wyraża się wygaśnięciem ex lege stosunku pracy z mianowanym nauczycielem akademickim”), narusza art. 42 ust. 3 Konstytucji „przez to, że dopuszcza przełamanie domniemania niewinności w oparciu o orzeczenie organu pozasądowego”. Sprawa dotyczyła zatem ochrony nauczyciela akademickiego przed – płynącym wprost z kwestionowanych przepisów – zagrożeniem jego sytuacji prawnej z punktu widzenia statusu pracownika (odpowiedzialność dyscyplinarna jest ściśle związana ze stosunkiem pracy i wywołuje skutki w ramach tego stosunku). Biorąc pod uwagę to, że zdolność wnioskowa związków zawodowych obejmuje ochronę prawną interesów pracowniczych, nie ulega wątpliwości, że wystąpienie przez KK NSZZ Solidarność jako ogólnokrajowego organu związku zawodowego w obronie nauczycieli – pracowników, a jednocześnie członków tego związku zawodowego („Związek zrzesza członków wszystkich zawodów – § 8 ust. 1 pkt 1 Statutu NSZZ „Solidarność ‘80”) mieściło się w zakresie działania wnioskodawcy jako podmiotu legitymowanego w świetle art. 191 ust. 1 pkt 4 w zw. z ust. 2 Konstytucji.

2.5. Biorąc powyższe pod uwagę, nie ulega wątpliwości, że zakres zaskarżenia wyznaczony we wniosku Zarządu ZPZE wskazuje na generalny charakter legitymacji (art. 191 ust. 1 pkt 1 Konstytucji), która – co oczywiste – nie przysługuje wnioskodawcy w niniejszej sprawie (art. 191 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 191 ust. 2 Konstytucji).
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że okoliczność powyższa została prawidłowo wskazana w zaskarżonym postanowieniu jako przesłanka odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi Zarządu ZPZE, a w konsekwencji argumenty zażalenia nie zasługują na uwzględnienie.

3. Pełnomocnik Zarządu ZPZE twierdzi w zażaleniu, że w zaskarżonym postanowieniu Trybunał Konstytucyjny „błędnie uznał, że dowodem rozstrzygającym o braku przymiotu organizacji ogólnokrajowej jest brak wpisu w rubryce 3 działu pierwszego rejestru stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji i publicznych zakładów opieki zdrowotnej dla ZPZE”. W ocenie wnioskodawcy: „Nie można bowiem zgodzić się z poglądem, że ogólnokrajowym związkiem jest tylko taka organizacja, która posiada wyszczególnione formalnie struktury terenowe”. Dowodzi on przy tym, że „w ocenie zakresu działalności Związku Pracodawców Zakładów Energetycznych powinno było się oprzeć przede wszystkim na postanowieniach statutu związku”.

3.1. Odnosząc się do postawionych zarzutów należy przypomnieć, że użyty w art. 191 ust. 1 pkt 4 przymiotnik „ogólnokrajowy” odnosi się do władz organizacji, co uzasadnia przyjęcie, że ogólnokrajowe władze może mieć tylko taka organizacja pracodawców, w strukturze której funkcjonują również władze terenowe (regionalne, oddziałowe). Utworzenie jednostek o statusie lokalnym wskazuje, że organizacja obejmuje swoim zakresem działania obszar całego kraju, zaś władze ogólnokrajowe pochodzą z wyborów, w których uczestniczą przedstawiciele (delegaci) władz terenowych. Badanie, czy organizacja ma rzeczywiście charakter związku ogólnokrajowego, nie może ograniczyć się jedynie do odczytania deklaracji zawartej w statucie („obszar działania organizacji obejmuje terytorium Rzeczypospolitej Polskiej”) – por. postanowienie TK z 12 lutego 2003 r. Tw 72/02, OTK ZU nr 2/B/2003, poz. 78.

3.2. Pełnomocnik wnioskodawcy przyznał w zażaleniu, że „Związek nie posiada struktur terenowych”, co potwierdza również brak wpisów w dziale 1, rubryce 3 odpisu pełnego z rejestru stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji i publicznych zakładów opieki zdrowotnej (numer Krajowego Rejestru Sądowego: 0000047373). Wbrew twierdzeniu pełnomocnika wnioskodawcy, okoliczność, iż zrzeszeni w ZPZE pracodawcy (przedsiębiorstwa energetyczne) posiadają siedziby w różnych częściach Polski, nie może być utożsamiona z istnieniem struktur lokalnych organizacji, a w konsekwencji uzasadniać spełnienia przez ZPZE konstytucyjnego wymogu ogólnokrajowości.

3.3. Biorąc powyższe pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie w pełni podziela stanowisko przedstawione w zaskarżonym postanowieniu, zgodnie z którym skoro ZPZE nie można uznać za organizację ogólnokrajową, a jego Zarządu – za ogólnokrajową władzę tej organizacji, to w świetle art. 191 ust. 1 pkt 4 ustawy zasadniczej rozpatrywany wniosek pochodzi od podmiotu nieuprawnionego. Należy zatem stwierdzić, że zaskarżone postanowienie prawidłowo wskazuje podstawę odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi ZPZE, a tym samym zarzuty zażalenia nie zasługują na uwzględnienie.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny orzekł jak w sentencji.