Pełny tekst orzeczenia

330/5/B/2010

POSTANOWIENIE
z dnia 22 lipca 2010 r.
Sygn. akt Ts 248/08

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Andrzej Rzepliński,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Andrzeja S. w sprawie zgodności:
1) art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.) z art. 2, art. 32 ust. 1, art. 64 ust. 1-3, art. 92 ust. 1 i 2 oraz art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
2) § 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 1 lipca 2002 r. w sprawie wielokrotności kwoty bazowej oraz szczegółowych zasad wynagradzania prezesa, wiceprezesa, pozostałych członków samorządowego kolegium odwoławczego i pracowników biura tego kolegium (Dz. U. Nr 109, poz. 960, ze zm.), wydanego na podstawie art. 15 ust. 5 i 7 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 856, ze zm.), z art. 2 art. 32 ust. 1, art. 64 ust. 1-3, art. 92 ust. 1 i 2 oraz art. 217 Konstytucji,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 12 sierpnia 2008 r. Andrzej S. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.; dalej: ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz § 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 1 lipca 2002 r. w sprawie wielokrotności kwoty bazowej oraz szczegółowych zasad wynagradzania prezesa, wiceprezesa, pozostałych członków samorządowego kolegium odwoławczego i pracowników biura tego kolegium (Dz. U. Nr 109, poz. 960, ze zm.; dalej: rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów), wydanego na podstawie art. 15 ust. 5 i 7 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 856, ze zm.; dalej: ustawa o samorządowych kolegiach odwoławczych) z art. 2, art. 32 ust. 1, art. 64 ust. 1-3, art. 92 ust. 1 i 2 oraz art. 217 Konstytucji.
Pod adresem zakwestionowanych przepisów skarżący sformułował zarzuty zakresowe. W jego ocenie, art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rozumiany w ten sposób, że „w zakresie diet otrzymywanych przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych i obywatelskich nie mogą się mieścić przychody wypłacane w wykonaniu ustawowego uprawnienia do tego rodzaju świadczenia na podstawie art. 15 ust. 4 ustawy o samorządowych kolegiach odwoławczych”, jest niezgodny z wyżej wymienionymi wzorcami konstytucyjnymi. W przekonaniu wnoszącego niniejszą skargę konstytucyjną, przepis § 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów wykracza poza upoważnienie zawarte w art. 15 ust. 5 ustawy o samorządowych kolegiach odwoławczych oraz jest sprzeczny z art. 92 Konstytucji, gdyż „zawiera zabronioną tym przepisem Konstytucji dalszą delegację (przekazanie kompetencji organu upoważnionego do wydania rozporządzenia innemu organowi) co do wykonania określonej w tym upoważnieniu ustawowym kompetencji”. Delegacja ta udzielana jest na rzecz innej osoby niż minister, tj. na rzecz prezesa samorządowego kolegium odwoławczego, który nie jest uprawniony do stanowienia aktów wykonawczych o charakterze powszechnie obowiązujących źródeł prawa. W przekonaniu Skarżącego zakwestionowane przepisy zawierają nieprecyzyjne sformułowania, będące przyczyną ich dowolnej interpretacji przez organy podatkowe i sądy administracyjne.
Skarga konstytucyjna została skierowana w oparciu o następujący stan faktyczny. Skarżący od 1 lipca 2003 r. jest pozaetatowym członkiem Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu. Z tytułu pełnienia tej funkcji w 2003 r. uzyskiwał przychody za uczestnictwo w posiedzeniach trzyosobowych składów orzekających. Decyzją z 30 listopada 2005 r. (nr PDII/41100-38/AG/05) Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Opolu odmówił stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003 r. Od powyższej decyzji skarżący wniósł odwołanie. Decyzją z 3 kwietnia 2006 r. (nr PF-II-41170/87/WT/05) Dyrektor Izby Skarbowej w Opolu utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W odpowiedzi na skargę skarżącego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, ten wyrokiem z 11 października 2006 r. (sygn. akt I SA/Op 164/06) uchylił zaskarżoną decyzję. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 4 marca 2008 r. (sygn. akt II FSK 49/07), doręczonym pełnomocnikowi skarżącemu 26 maja 2008 r., odmówił stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003 r.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Skarga konstytucyjna jest szczególnym środkiem ochrony wolności i praw, służącym eliminowaniu przepisów, w treści których zawarta jest wada skutkująca niekonstytucyjnością ostatecznego rozstrzygnięcia w sferze praw bądź obowiązków skarżącego. Wynika to z treści art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 46 i art. 47 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), które expressis verbis stanowią, że przedmiotem skargi może być wyłącznie przepis ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego organ władzy publicznej rozstrzygnął ostatecznie o prawach, wolnościach bądź obowiązkach skarżącego. Rezultatem przyjętego przez prawodawcę konstytucyjnego modelu skargi konstytucyjnej jest jej niedopuszczalność w sytuacji, gdy zarzuty odnoszą się do sposobu interpretowania prawa przez sądy. Efekt procesu tworzenia prawa, nie zaś jego stosowania, może podlegać – przy spełnieniu innych warunków – kontroli konstytucyjności.

2. Skarżący zmierza do uruchomienia postępowania kontrolnego wobec art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz § 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów wydanego na podstawie art. 15 ust. 5 i 7 ustawy o samorządowych kolegiach odwoławczych. W opinii skarżącego przepisy te są na tyle niedookreślone, jak również nie zawierają ustawowej definicji „diety”, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, że pozwalają organom podatkowym oraz sądom administracyjnym na arbitralność podejmowanych rozstrzygnięć. Zdaniem wnoszącego niniejszą skargę konstytucyjną: „brak ustawowej definicji »diety«, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powoduje, iż w konsekwencji niektóre organy podatkowe oraz niektóre sądy administracyjne, w tym niektóre składy Naczelnego Sądu Administracyjnego, uznają, iż wynagrodzenie pozaetatowych członków samorządowych kolegiów odwoławczych jest dietą w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 17 cyt. ustawy i z tego powodu podlega zwolnieniu podatkowemu, o którym mowa w tym przepisie, inne zaś odmawiają zastosowania tego zwolnienia do tego rodzaju przychodów uzyskiwanych przez pozaetatowych członków kolegiów na podstawie art. 15 ust. 4 ustawy o samorządowych kolegiach odwoławczych i § 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów. Zarówno bowiem organy podatkowe, jak i sądy administracyjne, w tym poszczególne składy Naczelnego Sądu Administracyjnego wydają w tym zakresie – w tych samych stanach faktycznych i prawnych – wzajemnie przeciwstawne rozstrzygnięcia i dopóki dana sprawa nie zostanie rozstrzygnięta nie ma możliwości przewidzenia, jaki pogląd na tę kwestię będzie miał skład orzekający sądu administracyjnego, który w ostatniej instancji rozpoznaje tę sprawę”.
W niniejszej skardze konstytucyjnej skarżący wskazuje na rozbieżności interpretacyjne w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego. Nie przytacza jednak sygnatur orzeczeń, nie podaje konkretnych przykładów uzasadniających prawidłowość i wiarygodność swojej argumentacji. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego „wzajemnie przeciwstawne” rozstrzygnięcia nie dowodzą jeszcze niekonstytucyjności zaskarżonego przepisu, lecz są wynikiem niejednolitej wykładni kwestionowanej normy. Tak sformułowane zarzuty nie odnoszą się do treści przepisów, lecz do ich stosowania. Do kompetencji Trybunału należy jedynie kontrola konstytucyjności norm, gdyż w ramach konkretnej kontroli konstytucyjności nie jest możliwe orzekanie o niekonstytucyjnej praktyce. Artykuł 79 Konstytucji, mówiący o skardze konstytucyjnej, kształtuje ją jako skargę „na przepis”, nie zaś na jego stosowanie. Podniesione przez skarżącego zarzuty odnoszą się w takim ujęciu do sfery stosowania prawa, a nie jego stanowienia, co – ze względu na kognicję Trybunału Konstytucyjnego określoną w art. 188 pkt 5 w zw. z art. 79 ust. 1 ustawy zasadniczej – wyłącza możliwość ich merytorycznego rozpoznania. Od zasady tej istnieje jednak wyjątek. Jak stwierdził w jednym z orzeczeń Trybunał Konstytucyjny: „jeżeli jednolita i konsekwentna praktyka stosowania prawa w sposób bezsporny ustaliła wykładnię danego przepisu, a jednocześnie przyjęta interpretacja nie jest kwestionowana przez przedstawicieli doktryny, to przedmiotem kontroli konstytucyjności jest norma prawna dekodowana z danego przepisu zgodnie z ustaloną praktyką” (zob. między innymi postanowienie TK z 4 grudnia 2000 r., SK 10/99, OTK ZU nr 8/2000, poz. 300). Jednak ewentualne różnice w rozumieniu takiego przepisu, jakkolwiek utrudniające położenie podmiotów skarżących, nie mogą być uzasadnieniem dla badania przez Trybunał treści normatywnej tej regulacji. Sposób rozumienia zaskarżonych przepisów w zakresie „diet otrzymywanych przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych i obywatelskich”, wciąż w całości zawiera się w sferze stosowania prawa i bez stwierdzenia jednolitości tej wykładni, skarga do Trybunału Konstytucyjnego musi zostać uznana za niedopuszczalną. Ponadto, jak wynika z orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego, zarzut braku określoności kwestionowanej regulacji może być brany pod uwagę, jeżeli spełnione są wymogi wskazane w orzecznictwie Trybunału. Trybunał Konstytucyjny nie jest powołany do rozstrzygnięcia tych problemów, skoro dotyczą one wykładni ustawy, do której stosowania powołane są inne organy, w tym sądy powszechne i Sąd Najwyższy. Zapewne kwestie te mogą być lepiej lub gorzej rozwiązane przy zastosowaniu różnych metod wykładni i przy użyciu bardziej lub mniej skomplikowanych sposobów rozumowania prawniczego. Jednak stwierdzenie tak istotnych niejasności interpretacyjnych ma ważkie znaczenie konstytucyjne.

3. Trybunał Konstytucyjny konsekwentnie reprezentuje stanowisko, że z wyrażonej w art. 2 Konstytucji zasady państwa prawnego wynika nakaz przestrzegania przez ustawodawcę zasad poprawnej legislacji. Nakaz ten jest funkcjonalnie związany z zasadami pewności i bezpieczeństwa prawnego oraz ochrony zaufania do państwa i prawa. Ustawodawca nie może poprzez niejasne formułowanie tekstu przepisów pozostawiać organom mającym je stosować nadmiernej swobody przy ustalaniu w praktyce zakresu podmiotowego i przedmiotowego ograniczeń konstytucyjnych wolności i praw jednostki. Założenie to można określić ogólnie jako zasadę określoności ustawowej ingerencji w sferę konstytucyjnych wolności i praw jednostki. Kierując się tą zasadą Trybunał Konstytucyjny reprezentuje stanowisko, iż przekroczenie pewnego poziomu niejasności przepisów prawnych stanowić może samoistną przesłankę stwierdzenia ich niezgodności zarówno z przepisem wymagającym regulacji ustawowej określonej dziedziny (np. ograniczeń w korzystaniu z konstytucyjnych wolności i praw, art. 31 ust. 3 zdanie 1 Konstytucji), jak z wyrażoną w art. 2 Konstytucji zasadą państwa prawnego. Dla oceny zgodności sformułowania określonego przepisu prawa z wymaganiami poprawnej legislacji istotne są przy tym trzy założenia. Po pierwsze – każdy przepis ograniczający konstytucyjne wolności lub prawa winien być sformułowany w sposób pozwalający jednoznacznie ustalić, kto i w jakiej sytuacji podlega ograniczeniom. Po drugie – przepis ten powinien być na tyle precyzyjny, aby zapewniona była jego jednolita wykładnia i stosowanie. Po trzecie – przepis taki winien być tak ujęty, aby zakres jego zastosowania obejmował tylko te sytuacje, w których działający racjonalnie ustawodawca istotnie zamierzał wprowadzić regulację ograniczającą korzystanie z konstytucyjnych wolności i praw (zob. wyrok TK z 30 października 2001 r., K 33/00, OTK ZU nr 7/2001, poz. 217, pkt 3).
Biorąc pod uwagę powyższe, z argumentacji skarżącego przedstawionej w niniejszej skardze wynika, że wskazane wymogi nie są spełnione, a praktyka odczytywania kontrolowanych przepisów przez organy podatkowe i sądy administracyjne nie jest stała, powtarzalna i powszechna, zatem odmowa nadania dalszego biegu jest w pełni uzasadniona.

4. Odmowa nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu zasadna jest także z innych powodów. Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 46 i art. 47 ustawy o TK) skarga poza wymaganiami dotyczącymi pisma procesowego powinna zawierać: dokładne określenie ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach określonych w Konstytucji i w stosunku do którego skarżący domagają się stwierdzenia niezgodności z Konstytucją; wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób – ich zdaniem – zostały naruszone oraz uzasadnienie skargi, z podaniem dokładnego opisu stanu faktycznego. Z przytoczonego powyżej przepisu wynika, że przedmiotem skargi może stać się wyłącznie przepis stanowiący podstawę ostatecznego rozstrzygnięcia wydanego wobec skarżących. Zarzuty skargi zaś muszą uprawdopodabniać niekonstytucyjność kwestionowanej regulacji, co oznacza konieczność wywiedzenia z zaskarżonych przepisów określonej normy, powołanie właściwych wzorców konstytucyjnych, zawierających podmiotowe prawa przysługujące skarżącym i – przez porównanie treści płynących z obu regulacji – wykazanie ich wzajemnej sprzeczności. Innymi słowy, trzon skargi stanowi prawidłowe wskazanie normy płynącej z podstawy normatywnej rozstrzygnięcia i powiązanie jej z adekwatnymi wzorcami konstytucyjnymi.

5. Nie mniej istotnym wymogiem formalnym skargi konstytucyjnej jest określenie sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw. Zarówno w petitum skargi, jak i w jej uzasadnieniu skarżący kwestionuje zaskarżone regulacje z punktu widzenia zgodności z art. 2, art. 32 ust. 1, art. 64 ust. 1-3, art. 92 ust. 1, 2 oraz art. 217 Konstytucji. W pierwszej kolejności Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że niewłaściwe jest uczynienie z art. 2 Konstytucji samodzielnego wzorca kontroli. Jest to możliwe, dopiero gdy skarżący sprecyzuje, w zakresie jakich praw lub wolności statuowanych w przepisach konstytucyjnych zasady wynikające z art. 2 Konstytucji doznały niedozwolonego uszczerbku lub ograniczenia. Wymogu takiej konkretyzacji nie spełnia odwołanie się przez skarżącego do art. 2 Konstytucji i wyrażonych w nim zasad państwa prawa. Ogólne wskazanie takich zasad, jako układu odniesienia dla kontroli kwestionowanych przepisów, nie skutkuje samo przez się sprecyzowaniem treści prawa podmiotowego przysługującego skarżącym. Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie stwierdził, że naruszenie zasad zawartych w art. 2 Konstytucji może uzasadniać zarzut niedopuszczalnego wkroczenia przez władzę publiczną w sferę konstytucyjnie chronionych praw i wolności jednostki, jednakże obowiązkiem skarżącego jest określenie sposobu, w jaki zaskarżony przepis, będący podstawą ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej, naruszył jego konstytucyjne prawa lub wolności, samo odwołanie się do zasad przyzwoitej legislacji nie jest wystarczające (zob. między innymi postanowienie z 17 lutego 1999 r., Ts 154/98, OTK ZU nr 2/1999, poz. 34).

6. Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że uwagi analogiczne uwagi odnoszą się do art. 217 Konstytucji. Takie określenie podstawy wniesionej skargi także musi być uznane za wadliwe. Trybunał w swoim orzecznictwie wielokrotnie stwierdził, że z przepisów wymieniających elementy konstrukcyjne podatku, dla których wymagana jest forma ustawy (art. 217 Konstytucji), nie wynikają bezpośrednio prawa lub wolności, które mogłyby stanowić podstawę skargi konstytucyjnej. W szczególności w wyroku z 5 listopada 2008 r. (SK 79/06, OTK ZU nr 9/A/2008, poz. 153, pkt 3.3) Trybunał Konstytucyjny – odwołując się także do swojego wcześniejszego orzecznictwa – stwierdził, że przepis art. 217 Konstytucji określa zakres tzw. władztwa podatkowego i zasady jego urzeczywistniania przez państwo. Nie gwarantuje on jednak wprost obywatelom czy innym podmiotom prawnym określonej wolności lub prawa konstytucyjnego, których ochrona przed naruszeniami mogłaby stanowić samoistny przedmiot skargi konstytucyjnej odpowiadającej wymogom sformułowanym w art. 79 ust. 1 Konstytucji. Powyższa linia orzecznicza Trybunału, zwłaszcza w odniesieniu do dopuszczalności traktowania art. 217 Konstytucji za samodzielną podstawę skargi konstytucyjnej, znajduje pełne potwierdzenie i kontynuację w postanowieniu pełnego składu Trybunału Konstytucyjnego z 16 lutego 2009 r. (Ts 202/06, OTK ZU nr 1/B/2009, poz. 23). Wnoszący skargę kwestionuje również zgodność zaskarżonych przepisów z art. 32 oraz art. 64 ust. 1-3 Konstytucji. Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że dla dopuszczenia skargi konstytucyjnej nie wystarczy powołanie, iż zaskarżony przepis jest niezgodny z przywołanym wzorcem konstytucyjnym. Konieczne jest wskazanie przepisu, który wyraża prawo podmiotowe skarżącego. Samo wskazanie przepisów Konstytucji, określających m.in. ograniczenia w korzystaniu z konstytucyjnych wolności lub praw, normę kompetencyjną dla organów tworzących prawo oraz warunki legislacji podatkowej, bez jednoczesnego wskazania praw lub wolności przyjmujących normatywną postać praw podmiotowych skarżącego nie wyczerpuje dyspozycji art. 79 ust. 1 Konstytucji, zgodnie z którą prawo do wystąpienia ze skargą konstytucyjną przysługuje:
„każdemu, czyje konstytucyjne prawa lub wolności zostały naruszone”.

7. Przedmiotem skargi konstytucyjnej nie może więc być zarzut naruszenia samej zasady równości, lecz naruszenie jej w związku z określonym konstytucyjnym prawem podmiotowym. Pogląd ten znajduje potwierdzenie w dotychczasowym orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego (zob. między innymi postanowienie z 17 lutego 1999 r., Ts 154/98, OTK ZU nr 2/1999, poz. 34). Należy także podkreślić, że nie chodzi tu o jakiekolwiek prawo konstytucyjne, a jedynie o takie, które nie zostało wyłączone z zakresu przedmiotowego skargi z art. 79 ust. 2 Konstytucji. Wniosek przeciwny, dopuszczający oparcie skargi wyłącznie o zarzut naruszenia prawa do równego traktowania, bez wskazania, w zakresie którego prawa lub wolności występuje naruszenie zasady równości, oznaczałby możliwość dochodzenia w drodze skargi konstytucyjnej naruszonych praw, których dochodzenie na tej drodze wykluczają wprost wskazane wyżej przepisy.
Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez kwestionowane przepisy praw i wolności konstytucyjnych wynikających z art. 64 ust. 1-3 Konstytucji, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że argumentacja skarżącego w tym zakresie odnosi się do braku określoności zaskarżonych regulacji. Zdaniem wnoszącego niniejszą skargę „skutkiem naruszenia konstytucyjnego prawa skarżącego do precyzyjnej normy podatkowej, jest bowiem także naruszenie jego prawa własności, gdyż nałożony na niego przez ustawę obowiązek podatkowy spowodował pozbawienie go własności w postaci znacznej kwoty pieniężnej”. Trybunał Konstytucyjny już w pkt 3 niniejszego postanowienia wskazał, że w niniejszej skardze zarzut braku określoności kwestionowanej regulacji nie może być brany pod uwagę, gdyż nie zachodzą przesłanki wynikające z utrwalonej linii orzeczniczej Trybunału. W związku z powyższym, wobec braku samoistnej argumentacji dotyczącej naruszenia art. 64 ust. 1 Konstytucji, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego zarzuty skarżącego w tym zakresie nie zasługują na uwzględnienie.

8. Odmowa nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu wynika również z innych powodów. Po pierwsze, należy wskazać na wewnętrzną sprzeczność zarzutów dotyczących § 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów. Skarżący kwestionuje zgodność tego przepisu z art. 92 ust. 1 Konstytucji, jednak argumentując jego niekonstytucyjność, podnosi zarzuty, które odnoszą się do przepisu, którego nie czyni wprost przedmiotem niniejszej skargi (art. 15 ust. 5 ustawy o samorządowych kolegiach odwoławczych). Po drugie, niezależnie od powyższego należy zauważyć, że niedopuszczalność nadania biegu skardze wynika także z zakresu art. 92 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji wskazanego jako wzorzec kontroli. Zgodnie z przepisami art. 92 ust. 1 Konstytucji:
„rozporządzenia są wydawane przez organy wskazane w Konstytucji, na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania. Upoważnienie powinno określać organ właściwy do wydania rozporządzenia i zakres spraw przekazanych do uregulowania oraz wytyczne dotyczące treści aktu”.
Natomiast przepis art. 92 ust. 2 Konstytucji stanowi, że:
„Organ upoważniony do wydania rozporządzenia nie może przekazać swoich kompetencji, o których mowa w ust. 1, innemu organowi”.
Jak więc wynika jednoznacznie z treści wskazanych przepisów, nie określają one żadnych praw i wolności konstytucyjnych. Przepisy art. 92 Konstytucji zawarte w rozdziale III Konstytucji „Źródła prawa”, określają jedynie charakter wykonawczy rozporządzenia, a więc aktu prawnego mającego na celu realizację delegacji ustawowej. Tymczasem, zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji, skargę konstytucyjną może wnieść:
„każdy, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone”.
Oznacza to, że przesłanką dopuszczalności złożenia skargi konstytucyjnej nie jest każde naruszenie Konstytucji, ale tylko naruszenie wyrażonych w niej norm regulujących wolności lub prawa człowieka i obywatela. Zatem skarga konstytucyjna musi zawierać zarówno wskazanie konkretnej osoby, której wolności lub prawa naruszono, jak i wskazanie, które z określonych (poręczonych, zapewnionych, gwarantowanych, chronionych) w Konstytucji wolności lub praw zostały naruszone oraz określenie sposobu naruszenia. Wymogu tego skarżący jednak nie dopełnił, wskazując jedynie pobocznie oraz bez uzasadnienia, że sposób wydania rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów narusza także inne wolności strony „przykładowo art. 32 Konstytucji, gdyż regulacja taka może prowadzić do znacznych różnic i nierówności w ustalaniu zasad wynagradzania pozaetatowych członków kolegiów obowiązujących w poszczególnych samorządowych kolegiach odwoławczych”. Tak wskazany zakres wzorców kontroli uniemożliwia więc nadanie biegu skardze konstytucyjnej.

Biorąc powyższe pod uwagę, działając na podstawie art. 49 w zw. z art. 47 ust. 2 ustawy o TK orzeka się jak w sentencji.