Pełny tekst orzeczenia

29/3/A/2011

POSTANOWIENIE
z dnia 6 kwietnia 2011 r.
Sygn. akt SK 13/08

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz – przewodniczący
Zbigniew Cieślak – sprawozdawca
Maria Gintowt-Jankowicz
Adam Jamróz
Marek Kotlinowski,

po rozpoznaniu, na posiedzeniu niejawnym w dniu 6 kwietnia 2011 r., wniosku adwokata Adriana Chrzanowskiego o orzeczenie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego przed Trybunałem Konstytucyjnym w sprawie skargi konstytucyjnej Marka Jarockiego,

p o s t a n a w i a:

pozostawić wniosek bez rozpoznania.

UZASADNIENIE


1. Wyrokiem z 22 marca 2011 r. wydanym w trybie art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.), na posiedzeniu niejawnym w dniu 23 lutego 2011 r., Trybunał orzekł, że zakwestionowany w skardze konstytucyjnej Marka Jarockiego, art. 4 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1950 r. o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym (Dz. U. Nr 49, poz. 445, ze zm.) jest niezgodny z art. 64 ust. 2 Konstytucji. Trybunał określił, że utrata mocy obowiązującej przepisu uznanego za niegodny z Konstytucją nastąpi z upływem 12 miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw RP.





2. Skarga konstytucyjna Pana Marka Jarockiego wpłynęła do Trybunału Konstytucyjnego 23 października 2006 r. W piśmie procesowym inicjującym postępowanie w trybie skargi konstytucyjnej, jako pełnomocnik skarżącego wskazany został radca prawny Mateusz Majchrzak, jednakże skarga została podpisana przez adwokat Annę Krukowską-Konik. Z załączonego do skargi konstytucyjnej pełnomocnictwa wynika, że zostało ono udzielone adwokat Annie Krukowskiej-Konik i radcy prawnemu Grzegorzowi Konikowi. W trakcie postępowania w ramach wstępnej kontroli formalnej (sygn. Ts 257/06) pisma procesowe sygnowane były przez radcę prawnego Grzegorza Konika. Skarga konstytucyjna została przekazana do rozpoznania merytorycznego i zarejestrowana w repertorium SK 29 lutego 2008 r., o czym skarżący i uczestnicy postępowania zostali powiadomieni.


Pismem z 21 kwietnia 2009 r. skarżący Marek Jarocki poinformował Trybunał Konstytucyjny o wypowiedzeniu pełnomocnictwa radcy prawnemu Grzegorzowi Konikowi, w związku z wygaśnięciem umowy o obsłudze prawnej. Skarżący poinformował także, że nowy pełnomocnik zostanie ustanowiony w ciągu 30 dni. W aktach sprawy o sygn. SK 13/08, pozostaje także pismo radcy prawnego Grzegorza Konika z 3 sierpnia 2009 r., będące odpowiedzią na pismo Prezesa Trybunału Konstytucyjnego z 14 lipca 2009 r., odnośnie do potwierdzenia czynności procesowych podjętych m.in. w postępowaniu dot. skargi konstytucyjnej (sygn. Ts 257/06, następnie jako SK 13/08).


Pismem z 6 października 2009 r. adwokat Anna Krukowska-Konik poinformowała o wypowiedzeniu jej, z dniem 21 kwietnia 2009 r., pełnomocnictwa do reprezentowania skarżącego Marka Jarockiego.


Następnie pismem z 13 października 2009 r. skarżący Marek Jarocki potwierdził wypowiedzenie pełnomocnictwa adwokat Annie Krukowskiej-Konik oraz poinformował, że „nowym pełnomocnikiem ustanowiony został adw. Adrian Chrzanowski, który nadeśle pełnomocnictwo osobną korespondencją”.


W dniu 16 listopada 2009 r. do Trybunału Konstytucyjnego wpłynęło pismo adw. Anny Krukowskiej-Konik z 8 listopada 2009 r. wraz z załączonym do niego oświadczeniem skarżącego, datowanym na 21 kwietnia 2009 r., w którym Pan Marek Jarocki oświadcza, m.in., że „obsługa prawna świadczona przez ww. pełnomocników [adw. Annę Krukowską-Konik i r.pr. Grzegorza Konika] została zawieszona w lipcu 2008 r., po tym zaś okresie pełnomocnicy nie sygnowali dalszych pism procesowych”. A także, że „w związku z wypowiedzeniem w dniu dzisiejszym pełnomocnictw do reprezentacji we wszelkich sprawach prowadzonych w moim imieniu (…), zrzekam się wszelkich roszczeń wobec wyżej wymienionych pełnomocników związanych z prowadzeniem przedmiotowych spraw”.


Pismem z 1 marca 2011 r. skarżący Marek Jarocki został poinformowany o terminie ogłoszenia wyroku Trybunału Konstytucyjnego podjętego w trybie art. 59 ust. 2 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. W piśmie tym zawarta została również informacja, że „w związku z wypowiedzeniem z dniem 21 kwietnia 2009 r. pełnomocnictw dla adw. A. Krukowskiej-Konik i dla r.pr. G. Konika oraz w związku z niepowołaniem nowego pełnomocnika w sprawie, informacja o terminie ogłoszenia zostaje przesłana na adres skarżącego”. Odbiór pisma został potwierdzony 3 marca 2011 r.


W dniu 14 marca 2011 r. do Trybunału Konstytucyjnego wpłynęło pismo adwokata Adriana Chrzanowskiego z 7 marca 2011 r., w którym adwokat powołując się na pełnomocnictwo znajdujące się w aktach sprawy, w nawiązaniu do pisma Trybunału Konstytucyjnego z 1 marca 2011 r., podaje, że „w niniejszej sprawie w toku postępowania ustanowiony został nowym pełnomocnikiem skarżącego. Jednocześnie zgłasza wniosek o zwrot kosztów postępowania i podaje, że koszty te wyniosły odpowiednio: 2000 zł + VAT koszty sporządzenia skargi konstytucyjnej, 1000 zł + VAT koszt każdego zażalenia, 500 zł + VAT koszt każdego pisma procesowego sporządzonego przez pełnomocnika procesowego”.


Ponadto, adw. Adrian Chrzanowski, złożył wniosek – w związku z toczącym się przed Trybunałem postępowaniem w sprawie o sygn. SK 5/11, gdzie tożsamy jest przedmiot i strony postępowania, o połączenie obu spraw do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia.





3. Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:




3.1. Na podstawie art. 24 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) „wraz z wyrokiem uwzględniającym skargę konstytucyjną, Trybunał orzeka w drodze postanowienia na rzecz wnoszącego skargę konstytucyjną zwrot kosztów postępowania przed Trybunałem od organu, który wydał akt normatywny będący przedmiotem skargi konstytucyjnej”. Przepis ten kształtuje prawo do orzekania przez Trybunał o przyznaniu zwrotu kosztów postępowania przed Trybunałem. Koszty postępowania ponosi co do zasady Skarb Państwa (art. 24 ust. 1), natomiast w wypadku uwzględnienia skargi konstytucyjnej koszty te obciążają organ, który wydał zakwestionowany akt normatywny. „Trybunał może określić wysokość kosztów reprezentowania wnoszącego skargę konstytucyjną przez adwokata lub radcę prawnego w zależności od charakteru sprawy i wkładu pełnomocnika w przyczynienia się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia” (art. 24 ust. 3).
Zgodnie zaś z art. 109 k.p.c. w związku z art. 20 ustawy o TK „roszczenie o zwrot kosztów wygasa, jeśli strona najpóźniej przed zamknięciem rozprawy bezpośrednio poprzedzającej wydanie orzeczenia nie złoży sądowi spisu kosztów albo nie zgłosi wniosku o przyznanie kosztów według norm przepisanych” (art. 109 § 1 zdanie pierwsze). Ponadto „orzekając o wysokości przyznanych stronie kosztów procesu, sąd bierze pod uwagę celowość poniesionych kosztów oraz niezbędność ich poniesienia z uwagi na charakter sprawy. Przy ustalaniu wysokości kosztów poniesionych przez stronę reprezentowaną przez pełnomocnika będącego adwokatem, radcą prawnym lub rzecznikiem patentowym, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy pełnomocnika oraz czynności podjęte przez niego w sprawie, a także charakter sprawy i wkład pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia” (art. 109 § 2).
Mając na względzie przytoczone wyżej przepisy Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że w niniejszej skardze konstytucyjnej nie znajduje podstawy do rozpoznania wniosku i do zasądzenia na rzecz skarżącego Marka Jarockiego zwrotu kosztów postępowania z uwagi na brak stosownego wniosku złożonego przez osobę uprawnioną. W toku całego postępowania wniosek taki nie został sformułowany, ani przez pełnomocników – adw. A. Krukowską-Konik, r.pr. G. Konika – reprezentujących skarżącego w czasie trwania ich pełnomocnictwa, czy to wraz ze skargą konstytucyjną, czy to w jakimkolwiek innym piśmie procesowym, ani też przez samego skarżącego.
Wniosek o zwrot kosztów zawarty został po raz pierwszy w piśmie adw. Adriana Chrzanowskiego z 7 marca 2011 r. Jak wynika z akt sprawy, ani skarżący, ani adw. A. Chrzanowski nie złożyli do akt stosownego pełnomocnictwa. Adwokat nie uczynił tego również wraz z wnioskiem o zwrot kosztów postępowania, choć w zawiadomieniu o terminie ogłoszenia wyroku podjętego w trybie art. 59 ust. 2 ustawy o TK, informacja o niepowołaniu nowego pełnomocnika została zamieszczona.

3.2. Niezależnie od powyższego Trybunał Konstytucyjny postanowił odnieść się do treści pisma zawierającego wniosek o zwrot kosztów postępowania oraz wniosek o łączne rozpoznanie spraw.
Trybunał zwraca uwagę, że ustawa o Trybunale Konstytucyjnym nie wskazuje ram kwotowych, w granicach których operować może lub też winien Trybunał określając wysokość kosztów należnych skarżącemu. Skoro brak jest wyraźnego w tym względzie rozstrzygnięcia w ustawie o TK, odpowiednie zastosowanie – na zasadzie art. 20 ustawy o TK – mają przepisy k.p.c. oraz wydane na ich podstawie przepisy wykonawcze. Art. 98 § 3 i 4 w związku z art. 99 k.p.c., do niezbędnych kosztów procesu prowadzonego przez pełnomocnika, zaliczają: wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. W tej sytuacji punktem wyjścia powinny być stawki opłat określone w drodze rozporządzenia przez Ministra Sprawiedliwości (por. Z. Czeszejko-Sochacki, L. Garlicki, J. Trzciński, Komentarz do ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, Wydawnictwo Sejmowe 1999, uwaga 3 do art. 24, s. 84).
W zakresie ustalania stawek wynagrodzenia adwokatów w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym zastosowanie ma rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348, ze zm.; dalej: rozp. opł. adw.). Delegacja ustawowa do wydania rozporządzenia zawarta jest m.in. w art. 16 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2009 r. Nr 146, poz. 1188, ze zm.). Z przepisu tego wynika, że „opłaty za czynności adwokackie ustala umowa z klientem” (ust. 1). Podstawą zaś zasądzenia kosztów zastępstwa prawnego i kosztów adwokackich są stawki minimalne. Ustalenie opłaty wyższej niż stawka minimalna, lecz nieprzekraczającej sześciokrotności tej stawki, może być uzasadnione rodzajem i zawiłością sprawy oraz niezbędnym nakładem pracy adwokata (por. art. 16 ust. 2).
W stosunku do radców prawnych regulacje takie znajdują oparcie w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349, ze zm.; dalej: rozp. opł. r.pr.). Delegacja ustawowa do wydania tego rozporządzenia zawarta jest m.in. w art. 225 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 10, poz. 65, ze zm.). Z art. 225 wynika, że opłaty za czynności radców prawnych ustala umowa z klientem (ust. 1). Podstawą zaś zasądzenia kosztów zastępstwa prawnego są stawki minimalne. Ustalenie opłaty wyższej niż stawka minimalna, lecz nieprzekraczającej sześciokrotności tej stawki, może być uzasadnione rodzajem i zawiłością sprawy oraz niezbędnym nakładem pracy radcy prawnego (ust. 2).
Rodzaj i zawiłość sprawy, charakter sprawy oraz niezbędny nakład pracy to przesłanki, o których mowa zarówno w art. 24 ust. 3 ustawy o TK, ale także w art. 16 ust. 2 prawa o adwokaturze i art. 225 ust. 2 ustawy o radcach prawnych. W tożsamych §§ 2 ust. 1 rozp. opł. adw. i rozp. opł. r.pr. „zasądzając opłatę za czynności adwokata [radcy prawnego] z tytułu zastępstwa prawnego, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy adwokata [radcy prawnego], a także charakter sprawy i wkład pracy adwokata [radcy prawnego] w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia”. Podstawę zasądzenia przez sądy kosztów zastępstwa prawnego stanowią stawki minimalne określone w rozdziałach 3-5 rozp. opł. adw. [3-4 rozp. opł. r.pr.]. Opłata ta nie może być wyższa niż sześciokrotna stawka minimalna (§ 2 ust. 2 obu rozporządzeń). Stawki minimalne ustalone za czynności podejmowane w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym (§ 13 ust. 6 rozp. opł. adw. i § 12 ust. 6 rozp. opł. r.pr.), wynoszą odpowiednio: za sporządzenie i wniesienie skargi konstytucyjnej oraz za stawiennictwo na rozprawie – 240 zł (pkt 1), natomiast za sporządzenie i wniesienie skargi konstytucyjnej oraz za sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia tej skargi – 120 zł (pkt 2).

3.3. Wniosek adw. Adriana Chrzanowskiego o zwrot kosztów postępowania w sprawie skargi konstytucyjnej Marka Jarockiego został złożony po wydaniu wyroku na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 59 ust. 2 ustawy o TK, jednakże przed jego ogłoszeniem 22 marca 2011 r. Wysokość kosztów została określona następująco: 2000 zł + VAT koszty sporządzenia skargi konstytucyjnej, 1000 zł + VAT koszt każdego zażalenia, 500 zł + VAT koszt każdego pisma procesowego sporządzonego przez pełnomocnika procesowego.
Trybunał nie kwestionuje, że skarżący Marek Jarocki poniósł koszty postępowania przed Trybunałem, w tym koszty zastępstwa prawnego, jednakże rozstrzygnięcie o zwrocie kosztów następuje nie z urzędu lecz na wniosek zainteresowanego. Dopóki więc wniosek taki nie zostanie przedstawiony Trybunałowi bądź przez samego skarżącego, bądź przez osobę prawidłowo przez niego umocowaną, w terminie przewidzianym przez art. 109 § 1 k.p.c. w związku z art. 20 ustawy o TK, koszty postępowania nie mogą być zasądzone.
Trybunał zwraca uwagę, że wniosek złożony przez adw. Adriana Chrzanowskiego pochodzi od osoby, która nie ma stosownego umocowanie do działania w sprawie o sygn. SK 13/08. Zawiera on także dodatkowe uchybienia. Do wniosku nie została załączona ani umowa łącząca adwokata z klientem, ani spis kosztów jakie ewentualnie skarżący poniósł w związku z toczącym się przed Trybunałem Konstytucyjnym postępowaniem. Wymienione zostały natomiast kwoty, jakich oczekuje adwokat za poszczególne pisma procesowe pozostawiając przy tym czynność rachunkową Trybunałowi. Tym samym wydaje się, że adwokat nie ma rozeznania co do ilości i charakteru pism procesowych składanych w toku postępowania w sprawie o sygn. SK 13/08. Wnosi on bowiem o zasądzenie kosztów w wysokości 1000 zł + VAT od każdego zażalenia oraz w wysokości 500 zł + VAT od każdego pisma procesowego. Z procedury postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym wynika, że w toku postępowania skarżący – o ile zaistnieje taka potrzeba – ma możliwość wniesienia tylko jednego zażalenia, na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu (art. 36 ust. 4 ustawy o TK). Z akt sprawy wynika, że adw. Adrian Chrzanowski nie złożył do skargi Marka Jarockiego, sygn. akt SK 13/08, żadnego pisma procesowego.
Odnosząc się zaś do wniosku o połączenie niniejszej sprawy ze sprawą o sygn. SK 5/11, ze względu na ich przedmiotową i podmiotową tożsamość, Trybunał stwierdza, że wniosek ten, pochodzący również od osoby niemającej stosownego umocowania do działania w sprawie, jest nieadekwatny do etapu rozpoznawania obu spraw. Został on sformułowany po otrzymaniu przez skarżącego zawiadomienia, w którym Trybunał informuje, że w sprawie skarżącego, sygn. SK 13/08, wydany został na posiedzeniu niejawnym wyrok, którego ogłoszenie publiczne nastąpi 22 marca 2011 r. Tym samym postępowanie merytoryczne zostało ukończone.

Biorąc pod uwagę wszystkie powyższe okoliczności, Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.