Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 września 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział V Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 6 września 2012 r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa Ż. K.

przeciwko (...) S.A. w S.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki i pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w (...)

z dnia 28 marca 2012 r. sygn. akt I C 301/11

I.  oddala obie apelacje;

II.  nie obciąża powódki kosztami postępowania poniesionymi przez pozwanego w postępowaniu apelacyjnym.

Na oryginale właściwe podpisy.

Sygn. akt V ACa 639/12

UZASADNIENIE

Powódka Ż. K. domagała się zasądzenia od pozwanego (...) S.A. kwoty 190.210 zł z odsetkami ustawowymi
liczonymi od kwot: 40.210 zł od 16 marca 2010r. do dnia zapłaty i 150.000 zł od dnia
wniesienia pozwu do dnia zapłaty, ustalenia odpowiedzialności pozwanego za skutki
wypadku z dnia 7 lipca 2007r. mogące powstać w przyszłości oraz kosztów procesu. Na
kwotę żądania składa się kwota 190.000 zł tytułem zadośćuczynienia za cierpienia fizyczne i
psychiczne oraz kwota 210 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia (...).

Pozwany wniósł o odrzucenie pozwu w zakresie zasądzenia kwoty 190.000 zł wraz z
odsetkami i oddalenie powództwa w pozostałym zakresie oraz zasądzenie od powódki na jego
rzecz kosztów procesu.

Postanowieniem z dnia 10 marca 201 lr. Sąd Apelacyjny w Gdańsku uchylił
postanowienie Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 28 grudnia 2010r. odrzucające pozew.

Wyrokiem z dnia 28 marca 2012r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy zasądził od
pozwanego na rzecz powódki kwotę 30.210 zł z ustawowymi odsetkami od dnia
wyrokowania do dnia zapłaty (pkt 1), ustalił, że pozwany ponosi odpowiedzialność za skutki
wypadku, które mogą powstać w przyszłości (pkt 2), oddalił powództwo w pozostałym
zakresie (pkt 3), zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 974 zł tytułem zwrotu
kosztów procesu (pkt 4), zasądził od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu O. B. kwotę 28,30 zł tytułem zwrotu części kosztów wynagrodzenia biegłych
sądowych (pkt 5), zasądził od powódki na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w
Bydgoszczy kwotę 148,80 zł tytułem zwrotu części kosztów wynagrodzenia biegłych
sądowych (pkt 6).

Sąd Okręgowy ustalił, że powódka w dniu 7 lipca 2007r. uległa wypadkowi
komunikacyjnemu, w wyniku którego doznała licznych obrażeń. Sprawca wypadku był
ubezpieczony u pozwanego od odpowiedzialności cywilnej z tytułu szkód związanych z
ruchem pojazdów. Stan zdrowia powódki wymagał repozycji (...) Nadto przeprowadzona została rehabilitacja
powódki. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił powódce
kwotę 45.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Pozwem z 4 grudnia 2008r.
powódka zażądała od pozwanego zapłaty kwoty 15.000 zł z ustawowymi odsetkami od 24
stycznia 2008r. do dnia zapłaty. Wyrokiem z 18 lutego 2009r. Sąd Rejonowy w (...) nad

(...) orzekł zgodnie z żądaniem powódki. (...). Ponadto powódka kontynuowała rehabilitację dwukrotnie
przebywając w placówkach uzdrowiskowych. Obecnie powódka porusza się przy pomocy
kuli, ma trudności z wykonywaniem prac domowych. Odczuwa (...). Po 2008r.
powódka zaprzestała leczenia (...), które wznowiła w czerwcu 201 lr. Ponownie
przyjmuje leki (...). Do 31 stycznia 201 lr. była całkowicie niezdolna do pracy.
(...). Aktualny trwały uszczerbek na zdrowiu powódki w tym zakresie wynosi 10%.
Rokowania są niepewne. (...) (...) Dolegliwości utrzymują się mimo
przyjmowania leków. Trwały uszczerbek na zdrowiu powódki wynosi z tego powodu 8%.
Rokowania są niepewne. Powódka wymaga kontroli (...) Powódka pismem z dnia 10 września 2010r.
domagała się od pozwanego dopłaty do zadośćuczynienia w wysokości 190.000 zł.

Sąd Okręgowy zważył, że istotą sprawy było ustalenie czy obok pierwotnych
następstw wypadku pojawiły się nowe po dniu 18 lutego 2009r. Na podstawie ustalonego
stanu faktycznego Sąd Okręgowy uznał, że żądanie powódki zasługiwało na uwzględnienie
jedynie w niewielkiej części. Pierwotne następstwa wypadku są objęte powagą rzeczy
osądzonej, a stan zdrowia powódki związany z doznanymi urazami kończyn nie pogorszył się
po lutym 2009r., przeciwnie - uległ poprawie, co wynika z opinii biegłego Z. G..
Zabiegi operacyjne w maju 2009r. i styczniu 201 Or. były krótkotrwałe i nie powodowały
obciążenia dla organizmu powódki. Pobyt w szpitalu stanowił niewielki dyskomfort i
niedogodność. W konsekwencji zadośćuczynienie powódce się nie należy. Nadmienił Sąd I
instancji, że schorzenie w postaci niestabilności stawu(...), z którym były związane
pobyty w szpitalu, zostało stwierdzone przed wydaniem wyroku z dnia 18 lutego 2009r.
Powyższy uraz i dolegliwości z nim związane uznał Sąd za pierwotne następstwo wypadku.
Reasumując Sąd Okręgowy wskazał, że w zakresie wyżej opisanych urazów nie ujawniły się
nowe następstwa wypadku. W ocenie Sądu Okręgowego po tej dacie, w czerwcu 201 lr.,

pogorszył się natomiast stan zdrowia(...) powódki, gdyż wymagał podjęcia
leczenia, co wynika z opinii M. J.. Powódka doznała z tego tytułu 8%
uszczerbku na zdrowiu. W ocenie Sądu Okręgowego zaburzenia zdrowia(...)
powódki pozostają w związku z wypadkiem. Ustalony stan faktyczny pozwala także na
przyjęcie odpowiedzialności pozwanego za przyszłe ewentualne skutki wypadku, bowiem ze
względu na dolegliwości (...) (art. 189 kpc). W konsekwencji Sąd Okręgowy,
mając również na uwadze dotychczas wypłaconą przez pozwanego kwotę 45.000 oraz kwotę
15.000 zł zasądzoną orzeczeniem Sądu Rejonowego w Nakle, uznał, że odpowiednią kwotą
zadośćuczynienia w rozumieniu art. 445 § 1 kc będzie kwota 30.000 zł. Kwota żądana przez
powódkę była, zdaniem Sądu Okręgowego, wygórowana. Zasądzając kwotę odszkodowania
za leczenie Sąd I instancji uznał, że powódka wykazała fakt poniesienia tych kosztów na
poziomie 210 zł (art. 444 § 1 kc). Orzekając o kosztach procesu Sąd Okręgowy przyjął, że
powódka przegrała proces w 84%. W konsekwencji, na podstawie art. 100 kpc i § 6 ust. 6
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za
czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu zasądził od niej na rzecz
pozwanego kwotę 974 zł. O kosztach sądowych orzekł Sąd I instancji na podstawie art. 113
ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych przy zastosowaniu art. 100 kpc.
Apelacje od powyższego wyroku wniosły obie strony.

Powódka zaskarżyła wyrok w części oddalającej powództwo, tj. co do kwoty 160.000
zł, zapłaty odsetek ustawowych oraz odpowiednio - w części dotyczącej kosztów
postępowania. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu powódka zarzuciła:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mający
istotny wpływ na jego treść, polegający na zakreśleniu granic prowadzenia niniejszego
postępowania odnośnie żądania powódki zapłaty zadośćuczynienia jako całokształtu
doznanej krzywdy przez rozpatrywanie niniejszego powództwa pod kątem nowych
następstw wypadku, które nie były przedmiotem postępowania zakończonego
prawomocnym wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w (...) z dnia 18
lutego 2009r., a które ujawniły się obok następstw pierwotnych i tym samym
nierozpoznanie części żądania powódki,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia mający istotny
wpływ na treść rozstrzygnięcia, polegający na przyjęciu, że pomiędzy powództwem
Sądu Rejonowego w N. z dnia 18 lutego 2009r. a obecnym
powództwem z dnia 4 grudnia 2008r, zachodzi ten sam przedmiot rozstrzygnięcia, w

sytuacji gdy powódka w pozwie z dnia 4 grudnia 2008r. dochodziła od pozwanego
zapłaty bezspornej kwoty zadośćuczynienia, natomiast w pozwie z dnia 14 września
2010r. po przeprowadzeniu dodatkowego leczenia dochodziła od pozwanego zapłaty
całości świadczenia i w tej sytuacji nie występuje w niniejszej sprawie powaga rzeczy
osądzonej,

3.  naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 444 § 1 kc w zw. z art. 445 § 1 kc
przez nieuwzględnienie szeregu istotnych okoliczności ujawnionych w toku
postępowania, a mających wpływ na ustalenie rozmiaru całokształtu krzywdy
doznanej przez powódkę, a co za tym idzie i odpowiedniego zadośćuczynienia, w
szczególności do zakresu i skutków zdarzenia dla zdrowia powódki, z
uwzględnieniem wieku powódki, rodzaju trwałych następstw, konieczności poddania
się długotrwałemu i uciążliwemu leczeniu oraz rehabilitacji, odczuwania bólu i
cierpienia psychicznego oraz konieczności przymusowego znoszenia niedogodności i
ograniczeń w życiu codziennym, normalnym funkcjonowaniu i tym samym rażącego
zaniżenia świadczenia w stosunku do doznanej przez powódkę krzywdy,

4.  naruszenie przepisów prawa materialnego, w szczególności treści art. 481 § 1 kc w
zw. z art. 445 § 1 kc przez błędne przyjęcie, że kwota zadośćuczynienia pieniężnego
za doznaną krzywdę podlega zasądzeniu z odsetkami ustawowymi od dnia wydania
wyroku, a nie od 16 marca 2010r. czyli od decyzji odmownej pozwanego co do
wezwań do zapłaty zadośćuczynienia za doznaną przez powódkę krzywdę i
poniesionych przez powódkę kosztów leczenia (...), a z którą to datą
roszczenie powódki stało się wymagalne,

5.  naruszenie przepisów prawa procesowego w szczególności art. 328 § 2 kpc w zw. z
art. 108 kpc przez niezamieszczenie w uzasadnieniu orzeczenia istotnych elementów,
tj. szczegółowych wyliczeń kosztów obciążających strony umożliwiających ocenę,
czy w orzeczeniu końcowym sąd rozstrzygnął o wszystkich kosztach postępowania, w
szczególności o kosztach postępowania zażaleniowego.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżąca wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonej części
poprzez zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kwoty 160.000 zł tytułem zadośćuczynienia
uwzględniającego całokształt doznanej przez nią krzywdy z ustawowymi odsetkami
liczonymi od kwoty 10.000 zł od dnia 16 marca 2010r. do dnia zapłaty, a od kwoty 150.000 zł
od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty przy uwzględnieniu kosztów postępowania.
Ewentualnie powódka domagała się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do
ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Pozwany zaskarżył wyrok w części, tj. co do punktu 1 - ponad kwotę 15.210 zł i co do
punktów 4 i 5 - w całości, zarzucając:

1.  naruszenie prawa procesowego, które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj.:

-

art. 233 kpc przez niewłaściwą ocenę dowodu z opinii biegłego sądowego z
dziedziny psychiatrii lek. med. M. J. i przyjęcie, że jest ona
w pełni wiarygodna, a wnioski z niej płynące były jasne, logiczne i wyczerpująco
uzasadnione, podczas gdy między opinią pisemną a ustną uzupełniającą złożoną na
rozprawie w dniu 14 marca 2012r. zachodziła istotna sprzeczność polegająca na
przyjęciu w pisemnej opinii, że stan zdrowia powódki uległ pogorszeniu po lutym
2009r. podczas gdy na posiedzeniu w dniu 14 marca 2012r. biegła wskazała, że
stopień uszczerbku na zdrowiu przed lutym 2009r. był zbliżony do obecnego
stopnia uszczerbku na zdrowiu (...) w wysokości 8%, a(...)istniały również przed lutym 2009r.

-

art. 233 kpc przez przekroczenie granic swobodnej oceny sędziowskiej i
niewłaściwą ocenę dowodu z opinii biegłego sądowego z dziedziny (...) lek.
med. M. J. i przyjęcie, (...)

2.  naruszenie prawa materialnego przez jego błędną wykładnię i niewłaściwe
zastosowanie, a w szczególności art. 445 § 1 kc przez uznanie, że kwota 30.000 zł
tytułem zadośćuczynienia jest odpowiednia w rozumieniu tego przepisu, w
kontekście okoliczności faktycznych niniejszej sprawy, w szczególności
wypłacenia przez ubezpieczyciela kwoty 60.000 zł oraz sytuacji zdrowotnej
powódki a zwłaszcza faktu, że powódka zarówno przed wydaniem wyroku
zaocznego w lutym 2009r., jak po tej dacie miała zbliżony 8% uszczerbek na
zdrowiu i w obu okresach występowały u niej zaburzenia (...) co
wskazywało, że stan zdrowia (...) powódki nie uległ pogorszeniu w
stopniu uzasadniającym zasądzenie kwoty aż 30.000 zł.

Podnosząc powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku
poprzez oddalenie powództwa w tej części i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego
kosztów procesu, ewentualnie domagał się uchylenia wyroku w zaskarżonej części i
przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

W odpowiedzi na apelację powódki pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od
powódki na jego rzecz kosztów procesu.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Obie apelacje są bezzasadne.

Powódka nietrafnie podnosi, że Sąd I instancji błędnie zakreślił granice postępowania
uznając, iż istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy są tylko okoliczności faktyczne
niebędące przedmiotem postępowania w sprawie I C (...) Sądu Rejonowego w (...). W
ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji prawidłowo przyjął, że w sprawie niniejszej
granice rozpoznania wyznacza powaga rzeczy osądzonej w zakresie tego stanu faktycznego,
który istniał w dacie wyrokowania w sprawie I C (...) tj. w dniu 18 lutego 2009r. Powódka
podnosi wprawdzie, że w postępowaniu w sprawie I C 127/08 domagała się jedynie części
zadośćuczynienia za krzywdę będącą skutkiem wypadku, lecz Sąd Apelacyjny twierdzenia
tego nie podziela, bowiem w pozwie wniesionym w powyższym postępowaniu nie wskazała,
że żądanie ma charakter częściowy i że nie wyczerpuje całości roszczenia o zadośćuczynienie
wynikającego ze zdarzenia z 7 lipca 2007r. Powódka wskazała w owym pozwie, że domaga
się zapłaty zadośćuczynienia za ujawnione dotąd skutki powypadkowe (v. pozew z dnia 4
grudnia 2008r. k. 59-61). W konsekwencji powyższego nie znajduje uzasadnienia przyjęcie
wywodów powódki, że w postępowaniu I C (...)dochodziła jedynie części
zadośćuczynienia określanego przez nią jako bezsporne, a w niniejszym postępowaniu -
pozostałej części świadczenia. Wbrew wywodom apelacji, bezsporna między stronami była
jedynie kwota wypłaconego w postępowaniu likwidacyjnym zadośćuczynienia w łącznej
kwocie 45.000 zł, wynika to z lektury pozwu wniesionego w sprawie I C (...). Jeśli więc w
sprawie I C (...) nie doszło do rozdrobnienia roszczenia, nie można przyjąć, że dochodzone
w poprzedniej sprawie zadośćuczynienie miało charakter częściowy, uzasadniający dalsze
dochodzenie całości świadczenia w kolejnym procesie przy powołaniu się ponownie na te
same okoliczności faktyczne, które były podnoszone w postępowaniu I C (...). Ponowne
badanie tych okoliczności naruszałoby powagę rzeczy osądzonej. Słusznie zatem Sąd I
instancji badał tylko te okoliczności faktyczne, które nie były przedmiotem poprzedniego
postępowania. Nadmienić należy, iż w orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjęto na gruncie
spraw o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę zasadę, że postępowanie w sprawie o
zadośćuczynienie wyczerpuje całą podstawę faktyczną, aczkolwiek w przyszłości jest
możliwe ujawnienie innej, nowej krzywdy całkowicie odrębnej od krzywdy będącej
przedmiotem pierwszego procesu, niedającej się przewidzieć w trakcie pierwszego procesu i

zasądzenie zadośćuczynienia (v. uchwała SN z 13 listopada 1970r., III CZP 73/70, wyrok SN
z 18 lipca 1966r., II PR 276/66, uchwała SN z 21 listopada 1967r., III PZP 37/67). Ocena
zasadności żądania powódki zależała zatem od ustalenia, czy sytuacja taka wystąpiła w
niniejszej sprawie.

Rozpoznawane w niniejszej sprawie żądanie zasądzenia kwoty 190.000 zł powódka
oparła w przeważającym zakresie na okolicznościach, które były znane w dacie orzekania w
sprawie I C (...), a mianowicie na doznaniu obrażeń ciała, przejściu kilku zabiegów
operacyjnych w 2007r., wieku powódki, stopniu i czasie trwania cierpień fizycznych(...), ograniczeniach w funkcjonowaniu. Okoliczności te stały się podstawą ustaleń
co do rozmiaru krzywdy powódki w postępowaniu I C (...) i wpłynęły na wysokość
orzeczonego wówczas zadośćuczynienia. Nie mogą zatem, ze względu na powagę rzeczy
osądzonej, mieć znaczenia dla niniejszej sprawy. Nowymi okolicznościami podnoszonymi w
niniejszym postępowaniu były te związane z przeprowadzeniem po dacie wyrokowania
dalszych zabiegów operacyjnych i rehabilitacji oraz związane z pogorszeniem się stanu
zdrowia (...)powódki. Sąd I instancji uznał drugą z tych okoliczności za
powodującą krzywdę u powódki i uzasadniającą przyznanie jej dalszego zadośćuczynienia z
tego tytułu, natomiast przeprowadzone zabiegi i rehabilitację uznał za okoliczności, które nie
spowodowały powstania u powódki krzywdy. Odnosząc się do kwestii pogorszenia się stanu
(...) powódki stwierdzić należy, że ustalenia Sądu I instancji w tym zakresie są
prawidłowe - za wyjątkiem ustalenia, że wiązały się z 8% uszczerbkiem na zdrowiu
(...), o czym niżej - bowiem z przeprowadzonych dowodów wynika, że zdrowie
powódki pogorszyło się w znacznym stopniu w czerwcu 201 lr. Zasadny jest wprawdzie
zarzut pozwanego, że opinie ustna i pisemna biegłej M. J. sobie
przeczą przez jednoczesne przyjęcie, że stopień uszczerbku na zdrowiu (...) powódki
zarówno przed lutym 2009r., jak i po tej dacie kształtował się na poziomie 8%, niemniej
jednak okoliczność ta nie powoduje, że opinia biegłej M. J. nie może
być miarodajna dla ustaleń faktycznych w zakresie zdrowia (...) powódki.
Przypomnieć bowiem należy, że z opinii tej wynika, iż rozpoczęte przez powódkę w 2007r.
leczenie (...), kontynuowane do 2008r., doprowadziło do poprawy stanu zdrowia
(...), tak że powódka przestała przyjmować leki i korzystać z (...). Do znacznego pogorszenia stanu zdrowia powódki doszło ponownie w czerwcu
20lir. Od tego czasu pojawiły się u powódki lęki, obniżenie (...)

(...) (...)W świetle powyższego nie można pomijać przy ustalaniu rozmiaru (...)W ocenie
Sądu odwoławczego w świetle doświadczenia życiowego oczywiste jest, że te wydarzenia w
życiu powódki wiązały się z odczuwaniem przez nią dolegliwości natury fizycznej i
dyskomfortu (...) W ich wyniku została czasowo ograniczona aktywność życiowa
powódki, zmienił się jej tryb życia. Powódka nie była przez ten czas samodzielna w
podejmowaniu decyzji o sposobie życia, była zależna od innych osób. Z kolei sam proces
rehabilitacji niewątpliwie wiązał się z koniecznością podjęcia przez nią znacznego wysiłku
fizycznego i wymagał determinacji. Nawet więc jeśli ostatecznie w następstwie leczenia stan
zdrowia fizycznego powódki polepszył się, to nie można zasadnie przyjmować, że sam proces
leczenia nie powodował u niej ujemnych uczuć uzasadniających zwiększenie rozmiaru
krzywdy.

Mając to wszystko na uwadze Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu I instancji,
że zgłoszone w niniejszym postępowaniu żądanie powódki zasądzenia zadośćuczynienia za
doznaną krzywdę jest uzasadnione. Mimo poczynienia częściowo odmiennych ustaleń Sąd
Apelacyjny przyjął, że zasądzona przez Sąd I instancji kwota 30.000 zł jest odpowiednia do

rozmiaru krzywdy. Natomiast kwota 190.000 zl byłaby w tych okolicznościach wygórowana,
szczególnie że żądanie jej zasądzenia powódka oparła w przeważającym zakresie na
okolicznościach, które były podstawą ustaleń rozmiaru krzywdy w poprzednim postępowaniu
i wpłynęły na wysokość orzeczonego wówczas zadośćuczynienia. Same tylko ustalone w
niniejszym postępowaniu nowe okoliczności związane z krzywdą powódki takiej kwoty
zadośćuczynienia nie uzasadniały. Zważyć w tym miejscu należy, że określenie wysokości
zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w razie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia
stanowi istotne uprawnienie sądu merytorycznie rozpoznającego sprawę. Korygowanie
zasądzonego już zadośćuczynienia uzasadnione byłoby wówczas i tylko wówczas, gdy przy
uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, mających wpływ na jego wysokość, jest ono
rażąco niskie lub rażąco wygórowane (por. wyrok SN z 8 sierpnia 2007r., I CSK 165/07, z 15
października 2009r., I CSK 83/09, SA w Poznaniu z 4 marca 2010r., I ACa 141/10). Zdaniem
Sądu odwoławczego taka sytuacja nie wystąpiła w niniejszej sprawie.

Chybiony jest zarzut nieprawidłowego zasądzenia odsetek ustawowych od dnia
wyrokowania. Sąd I instancji ustalił wysokość zadośćuczynienia za doznaną przez powódkę
krzywdę według stanu istniejącego w chwili zamknięcia sprawy. W tych okolicznościach
uzasadnione jest przyznanie odsetek za opóźnienie dopiero od wyrokowania. Takie
stanowisko przyjął Sąd Najwyższy w orzeczeniach: z dnia 30 października 2003r., IV CK
130/2002, z dnia 8 grudnia 1997r. I CKN 361/97, z dnia 9 stycznia 1998r. III CKN 301/97, z
dnia 20 marca 1998r. II CKN 650/97, z dnia 4 września 1998r. II CKN 875/97, z dnia 9
września 1999 r. II CKN 477/98. Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie podziela to
stanowisko, jak i argumentację przytaczaną dla jego uzasadnienia.

Sąd Apelacyjny nie podzielił zarzutu naruszenia art. 328 § 2 kpc w zw. z art. 108 kpc.
Zgodnie z aprobowanym w orzecznictwie poglądem zarzut naruszenia art. 328 § 2 kpc może
być skutecznie podniesiony jedynie w wyjątkowych sytuacjach, gdy treść uzasadnienia
uniemożliwia całkowicie dokonanie oceny motywów, które doprowadziły do wydania
orzeczenia (por. wyrok SN z dnia 25 stycznia 2010r., I UK 244/09; wyrok SN z dnia 7
stycznia 2010r., II UK 148/09, wyrok SN z dnia 8 października 2009r., I CSK), z czym
jednak nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Sporządzone uzasadnienie pozwoliło na
dokonanie kontroli stanowiska Sądu Okręgowego w toku postępowania odwoławczego.
Wysokość zasądzonej od powódki na rzecz pozwanego kwoty 974 zł wskazuje na to, że Sąd I
instancji uwzględnił z jednej strony poniesione przez powódkę koszty zastępstwa
procesowego i opłaty od pozwu, a z drugiej strony poniesione przez pozwanego koszty
zastępstwa procesowego oraz uwzględnił wynik postępowania, tj. wygraną powódki w 16% i
przegraną w 84% oraz wygraną pozwanego w 84% i przegraną w 16%.

Przechodząc do apelacji pozwanego wskazać należy, że zasadność zarzutów
podważających ocenę dowodu z opinii biegłej M. J. została omówiona
we wcześniejszej części uzasadnienia.

Chybiony jest sformułowany w apelacji pozwanego zarzut naruszenia art. 445 § 1 kc.
Pozwany upatruje naruszenia powyższego przepisu w tym, że powódka otrzymała już od
pozwanego kwotę 60.000 zł. Skarżący pomija jednak, że kwotę tę uzasadniały okoliczności
ustalone przed wyrokowaniem w sprawie I C (...), zarówno w postępowaniu
likwidacyjnym i w postępowaniu sądowym, zaś w niniejszym postępowaniu pojawiły się
nowe okoliczności przemawiające za stwierdzeniem, że od tego czasu powstała nowa
krzywda powódki, nieznana ani powódce, ani pozwanemu, jak też nieznana sądowi
orzekającemu w sprawie I C (...) Tymczasem na skutek ujawnienia się dalszych skutków
wypadku, powódka doznała nowej krzywdy, którą omówiono w części uzasadnienia
dotyczącej apelacji powódki. W tej sytuacji powódka mogła wystąpić z żądaniem zasądzenia
dalszej kwoty z tytułu zadośćuczynienia w odrębnym procesie. Kwotę tego zadośćuczynienia
Sąd Apelacyjny uważa za odpowiednią w rozumieniu art. 445 § 1 kc ze względów, o których
wspomniano wyżej. Dodać do tych rozważań należy, że zważając na rozmiar doznanej
krzywdy zasądzona na jej rzecz kwota nie spowodowała jej wzbogacenia, co również
powoduje, że nie sposób ocenić ją jako rażąco nieodpowiednią.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 kpc oddalił obie
apelacje jako bezzasadne.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 102
kpc, mając na uwadze szczególną sytuację życiową i zdrowotną powódki.