Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE
z dnia 12 października 2011 r.
Sygn. akt Ts 217/09

Trybunał Konstytucyjny w składzie:




Małgorzata Pyziak-Szafnicka – przewodnicząca


Adam Jamróz – sprawozdawca


Teresa Liszcz,


po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 lipca 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Janusza B.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 12 września 2009 r. Janusz B. (dalej: skarżący) zarzucił niezgodność art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.; dalej: ustawa o samorządzie gminnym) z art. 45 ust. 1, art. 32 ust. 1 w zw. z art. 2 i art. 7 Konstytucji. Jego zdaniem zaskarżony przepis, umożliwiający zaskarżenie do sądu administracyjnego uchwały podjętej przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, w zakresie, w jakim nie ma zastosowania do funkcjonujących nadal w obrocie prawnym uchwał dawnych rad narodowych, narusza zasadę równego dostępu do sądu oraz równych szans obrony swoich praw przez obywatela i gminę.
Postanowieniem z 27 lipca 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Powodem wydania takiego rozstrzygnięcia było ustalenie, że skarga została wniesiona z naruszeniem ustawowego terminu do jej wniesienia. Skarżący wniósł co prawda wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej, lecz zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału wystąpienie z takim wnioskiem nie jest dopuszczalne, gdyż przewidziany w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) trzymiesięczny termin do wniesienia skargi konstytucyjnej ma charakter materialnoprawny i nie podlega przywróceniu.
Pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu. Zarzucił w nim nieprawidłowe zastosowanie przez Trybunał Konstytucyjny przepisów o odmowie nadania biegu skardze konstytucyjnej. Zdaniem pełnomocnika skarżącego Trybunał powinien na podstawie art. 20 ustawy o TK zastosować przepisy ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej k.p.c.) dotyczące rozpoznania wniosku o przywrócenie terminu do dokonania czynności procesowej, w szczególności dokonać odrzucenia tego wniosku osobnym postanowieniem. Niedopuszczalne jest bowiem jednoczesne procedowanie nad wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej oraz wstępne rozpoznanie skargi konstytucyjnej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 36 ust. 4 w zw. z art. 49 ustawy TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że Trybunał Konstytucyjny poddaje analizie zarzuty zażalenia, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego postanowienia i do tego ogranicza rozpoznanie tego środka odwoławczego.
W ocenie Trybunału treść zażalenia wniesionego w niniejszej sprawie nie dostarcza żadnych argumentów podważających przesłanki odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej przedstawione w zaskarżonym postanowieniu. Wydane w niniejszej sprawie postanowienie z 27 lipca 2011 r. jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zarzuty skarżącego odnoszą się jedynie do formy rozpatrzenia wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. Nie dotyczą natomiast samego, przyjętego za podstawę zaskarżonego postanowienia, ustalenia, że skarga konstytucyjna została wniesiona z naruszeniem ustawowego terminu do jej wniesienia. Jak słusznie podkreślił Trybunał Konstytucyjny w zakwestionowanym postanowieniu termin ten ma charakter materialnoprawny i nie podlega przywróceniu. Stanowisko to jest ugruntowane zarówno w orzecznictwie Trybunału (zob. np. postanowienia TK z 7 grudnia 2004 r., Ts 99/04, OTK ZU nr 5/B/2004, poz. 326; 5 kwietnia 2006 r., Ts 46/06, OTK ZU nr 5/B/2006, poz. 234 oraz 4 marca 2008 r., Ts 223/07, OTK ZU nr 3/B/2008, poz. 119), jak i w doktrynie (zob. np. M. Hauser, Odesłania w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym, Warszawa 2006, s. 179; M. Masternak-Kubiak, Procedura postępowania w sprawie skargi konstytucyjnej, [w:] Skarga konstytucyjna, red. J. Trzciński, Warszawa 2000, s. 181-182). W odniesieniu do terminu przewidzianego w art. 46 ust. 1 ustawy o TK nie znajdują więc zastosowania przepisy k.p.c. regulujące możliwość przywrócenia terminów o charakterze procesowym.
Jednocześnie błędne jest zawarte w zażaleniu twierdzenie skarżącego, że ustawa o TK nie reguluje kwestii procedowania ze skargą wniesioną po terminie. Zgodnie z art. 49 w zw. z art. 36 ust. 1-3 tejże ustawy skarga konstytucyjna podlega wstępnemu rozpoznaniu, które służy dokonaniu jej kontroli pod względem poprawności formy i treści. Zasadniczym celem wstępnego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest – z jednej strony – zapewnienie skarżącym możliwości uzupełnienia braków, uniemożliwiających nadanie jej biegu, oraz z drugiej strony – wyeliminowanie tych skarg konstytucyjnych, które nie spełniają wymogów określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 46–48 ustawy o TK. Do takich wymogów należy zachowanie ustawowego terminu do wniesienia skargi. Jego niezachowanie skutkuje odmową nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, co prawidłowo uczyniono w zakwestionowanym postanowieniu z 27 lipca 2011 r.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.