Ts 225/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
POSTANOWIENIE
z dnia 1 czerwca 2011 r.
Sygn. akt Ts 225/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Stanisław Rymar – przewodniczący
Wojciech Hermeliński – sprawozdawca
Zbigniew Cieślak,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 stycznia 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Jarosława T.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 9 września 2010 r., sporządzonej przez adwokata, skarżący zakwestionował zgodność art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o państwowym zasobie kadrowym i wysokich stanowiskach państwowych (Dz. U. Nr 170, poz. 1217, ze zm.; dalej: u.p.z.k.) z art. 2 i art. 24 zdanie pierwsze Konstytucji. Pod adresem kwestionowanej regulacji skarżący sformułował zarzut naruszenia prawa do ochrony stosunku pracy oraz zasady ochrony praw słusznie nabytych. Skarżący sprecyzował, że prawem tym jest „prawo do żądania udzielenia ochrony prawnej w przypadku nieuzasadnionego rozwiązania stosunku pracy lub wypowiedzenia warunków pracy i płacy, a nadto prawo do określonego trybu wypowiedzenia warunków pracy i płacy”.
Postanowieniem z 17 stycznia 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego powołany w niej art. 24 Konstytucji nie może stanowić samodzielnego wzorca kontroli w postępowaniu skargowym.
Na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącego wniósł w ustawowym terminie zażalenie. W złożonym środku odwoławczym skarżący powołał się na wyrok TK z 29 kwietnia 2003 r. (SK 24/02, OTK ZU nr 4/A/2003, poz. 33), z którego ma wynikać, że art. 24 Konstytucji może być samoistnym wzorcem kontroli w postępowaniu skargowym.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.
W obowiązującym stanie prawnym skarga konstytucyjna może zostać złożona w sytuacji, gdy ostateczne orzeczenie organu władzy publicznej prowadzi do naruszenia prawa podmiotowego jednostki (art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK). Jak stwierdził Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 21 grudnia 2005 r.: „[w] myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji, skarga konstytucyjna przysługuje w razie naruszenia »konstytucyjnych wolności lub praw«. Wzorcem kontroli w tym postępowaniu może być zatem taka norma Konstytucji, która statuuje określoną wolność lub prawo podmiotowe” (SK 10/05, OTK ZU nr 11/A/2005, poz. 139). Obowiązkiem skarżącego jest wskazanie przepisu Konstytucji chroniącego takie prawa.
W orzecznictwie Trybunału od dawna utrwalony jest pogląd, zgodnie z którym art. 24 Konstytucji wyznacza jedynie kierunek polityki państwa, a w zaskarżonym postanowieniu Trybunał odwołał się do orzeczeń, z których stanowisko to wynika (postanowienia TK z: 3 kwietnia 2007 r., SK 85/06, OTK ZU nr 4/A/2007, poz. 40 oraz 3 listopada 2004 r., SK 24/01, OTK ZU nr 10/A/2007, poz. 111). Zdaniem składu rozpoznającego zażalenie nie istnieją powody uzasadniające odstąpienie od tego poglądu.
Skarżący powołał się także na wyrok TK w sprawie o sygn. SK 24/01 i nawiązał do zawartego w nim stanowiska, zgodnie z którym wyprowadzanie bardziej skonkretyzowanych norm dotyczących wolności lub praw z ogólnych norm rozdziału I Konstytucji nastąpić może w sytuacji, gdy zostanie ustalone, że regulacja tych praw nie wynika z rozdziału II, bądź też że w pewnych wyjątkowych sytuacjach to normy rozdziału I w sposób bardziej precyzyjny regulują określoną problematykę życia społecznego. Trybunał Konstytucyjny w pełni aprobuje zawarte w tym wyroku zapatrywania. W ich rezultacie należało uznać, że jeśli skarżący domagał się ochrony pracy przed nieuzasadnionym rozwiązaniem stosunku pracy, to wzorcem kontroli w jego sprawie powinien stać się art. 65 ust. 1 Konstytucji, który „łączy się z adresowanym do władz publicznych generalnym zakazem wprowadzania ograniczeń w swobodnym decydowaniu przez jednostkę o podjęciu, kontynuowaniu i zakończeniu pracy w określonym zawodzie, o miejscu i rodzaju wykonywanej pracy oraz o wyborze pracodawcy” (wyrok TK z 24 stycznia 2001 r., SK 30/99, OTK ZU nr 1/2001, poz. 3).
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK Trybunał Konstytucyjny zażalenia nie uwzględnił.
z dnia 1 czerwca 2011 r.
Sygn. akt Ts 225/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Stanisław Rymar – przewodniczący
Wojciech Hermeliński – sprawozdawca
Zbigniew Cieślak,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 stycznia 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Jarosława T.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 9 września 2010 r., sporządzonej przez adwokata, skarżący zakwestionował zgodność art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o państwowym zasobie kadrowym i wysokich stanowiskach państwowych (Dz. U. Nr 170, poz. 1217, ze zm.; dalej: u.p.z.k.) z art. 2 i art. 24 zdanie pierwsze Konstytucji. Pod adresem kwestionowanej regulacji skarżący sformułował zarzut naruszenia prawa do ochrony stosunku pracy oraz zasady ochrony praw słusznie nabytych. Skarżący sprecyzował, że prawem tym jest „prawo do żądania udzielenia ochrony prawnej w przypadku nieuzasadnionego rozwiązania stosunku pracy lub wypowiedzenia warunków pracy i płacy, a nadto prawo do określonego trybu wypowiedzenia warunków pracy i płacy”.
Postanowieniem z 17 stycznia 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego powołany w niej art. 24 Konstytucji nie może stanowić samodzielnego wzorca kontroli w postępowaniu skargowym.
Na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącego wniósł w ustawowym terminie zażalenie. W złożonym środku odwoławczym skarżący powołał się na wyrok TK z 29 kwietnia 2003 r. (SK 24/02, OTK ZU nr 4/A/2003, poz. 33), z którego ma wynikać, że art. 24 Konstytucji może być samoistnym wzorcem kontroli w postępowaniu skargowym.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.
W obowiązującym stanie prawnym skarga konstytucyjna może zostać złożona w sytuacji, gdy ostateczne orzeczenie organu władzy publicznej prowadzi do naruszenia prawa podmiotowego jednostki (art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK). Jak stwierdził Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 21 grudnia 2005 r.: „[w] myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji, skarga konstytucyjna przysługuje w razie naruszenia »konstytucyjnych wolności lub praw«. Wzorcem kontroli w tym postępowaniu może być zatem taka norma Konstytucji, która statuuje określoną wolność lub prawo podmiotowe” (SK 10/05, OTK ZU nr 11/A/2005, poz. 139). Obowiązkiem skarżącego jest wskazanie przepisu Konstytucji chroniącego takie prawa.
W orzecznictwie Trybunału od dawna utrwalony jest pogląd, zgodnie z którym art. 24 Konstytucji wyznacza jedynie kierunek polityki państwa, a w zaskarżonym postanowieniu Trybunał odwołał się do orzeczeń, z których stanowisko to wynika (postanowienia TK z: 3 kwietnia 2007 r., SK 85/06, OTK ZU nr 4/A/2007, poz. 40 oraz 3 listopada 2004 r., SK 24/01, OTK ZU nr 10/A/2007, poz. 111). Zdaniem składu rozpoznającego zażalenie nie istnieją powody uzasadniające odstąpienie od tego poglądu.
Skarżący powołał się także na wyrok TK w sprawie o sygn. SK 24/01 i nawiązał do zawartego w nim stanowiska, zgodnie z którym wyprowadzanie bardziej skonkretyzowanych norm dotyczących wolności lub praw z ogólnych norm rozdziału I Konstytucji nastąpić może w sytuacji, gdy zostanie ustalone, że regulacja tych praw nie wynika z rozdziału II, bądź też że w pewnych wyjątkowych sytuacjach to normy rozdziału I w sposób bardziej precyzyjny regulują określoną problematykę życia społecznego. Trybunał Konstytucyjny w pełni aprobuje zawarte w tym wyroku zapatrywania. W ich rezultacie należało uznać, że jeśli skarżący domagał się ochrony pracy przed nieuzasadnionym rozwiązaniem stosunku pracy, to wzorcem kontroli w jego sprawie powinien stać się art. 65 ust. 1 Konstytucji, który „łączy się z adresowanym do władz publicznych generalnym zakazem wprowadzania ograniczeń w swobodnym decydowaniu przez jednostkę o podjęciu, kontynuowaniu i zakończeniu pracy w określonym zawodzie, o miejscu i rodzaju wykonywanej pracy oraz o wyborze pracodawcy” (wyrok TK z 24 stycznia 2001 r., SK 30/99, OTK ZU nr 1/2001, poz. 3).
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK Trybunał Konstytucyjny zażalenia nie uwzględnił.