Ts 268/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
POSTANOWIENIE
z dnia 19 stycznia 2011 r.
Sygn. akt Ts 268/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Małgorzata Pyziak-Szafnicka,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Janusza Marka G. w sprawie zgodności:
art. 216 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, ze zm.) z art. 32 oraz art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z dnia 11 października 2010 r. skarżący zakwestionował zgodność art. 216 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, ze zm.; dalej: u.g.n.) z art. 32 oraz art. 64 Konstytucji. W uzasadnieniu skargi podniósł, że art. 216 ust. 2 pkt 3 u.g.n. jest „regulacją o niepełnym charakterze i dlatego jest niekonstytucyjny”. Ponadto o niezgodności z Konstytucją – zdaniem skarżącego – przesądza wyłączenie przez zakwestionowany przepis ustawy o gospodarce nieruchomościami możliwości zwrotu nieruchomości wywłaszczonych na rzecz gminy.
Decyzją z dnia 25 lipca 2007 r. (nr IGM.7221-49/07) Starosta Lubelski umorzył postępowanie w sprawie zwrotu nieruchomości położonej w Lublinie przy ul. Nałkowskich. Decyzją z dnia 29 sierpnia 2007 r. (nr GN.II.7724/4-73/07) Wojewoda Lubelski utrzymał w mocy decyzję Starosty Lubelskiego. Skarżący zaskarżył tę decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, który wyrokiem z dnia 6 grudnia 2007 r. (sygn. akt II SA/Lu 746/07) oddalił skargę. Wyrok WSA w Lublinie nie został objęty skargą kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Rozpatrywana skarga konstytucyjna nie spełnia ustawowych przesłanek dopuszczalności, co obliguje Trybunał Konstytucyjny do odmowy nadania jej dalszego biegu.
Zgodnie z art. 46 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), skarga konstytucyjna może zostać wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego po wyczerpaniu drogi prawnej, jeśli nie upłynął trzymiesięczny termin od doręczenia prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Dla możliwości skutecznego wniesienia skargi konstytucyjnej kluczowe znaczenie ma obowiązek uzyskania przez skarżącego „prawomocnego orzeczenia” w ramach przysługującej mu i „wyczerpanej” drogi prawnej. Wskazane przesłanki należy rozumieć w ten sposób, że na skarżącym ciąży obowiązek wykorzystania zwykłych środków odwoławczych, tak by orzeczenie wydane w sprawie uzyskało walor prawomocności.
W świetle art. 46 ust. 1 ustawy o TK okoliczność wyczerpania drogi prawnej łączy się tym samym z wydaniem przez sąd administracyjny prawomocnego wyroku (lub innego prawomocnego rozstrzygnięcia). Wyczerpanie drogi prawnej, zgodnie z ustaloną już linią orzeczniczą, oznacza skorzystanie z przysługujących skarżącemu zwyczajnych środków odwoławczych (por. postanowienie TK z dnia 6 marca 2008 r., Ts 47/07, OTK ZU nr 2/B/2008, poz. 68). W postanowieniu z dnia 7 lutego 2006 r. Trybunał stwierdził, że: „po uzyskaniu przez skarżącego orzeczenia sądowego wykazującego walor prawomocności, a więc orzeczenia, co do którego nie przysługują już zwyczajne środki odwoławcze, wypełniony zostaje obowiązek wynikający z art. 46 ust. 1 ustawy o TK” (Ts 63/05, OTK ZU nr 1/B/2006, poz. 36).
Zarządzeniem sędziego TK skarżący został wezwany do wyjaśnienia, czy skierował od wyroku sądu administracyjnego I instancji skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W piśmie procesowym z dnia 9 listopada 2010 r. skarżący oświadczył, że wyrok WSA w Lublinie nie został poddany kontroli NSA. Okoliczność ta stanowi brak formalny uniemożliwiający merytoryczne zbadanie skargi, gdyż – jak wynika zarówno z art. 79 ust. 1 Konstytucji, jak i art. 46 ust. 1 ustawy o TK – obowiązek wyczerpania drogi prawnej ma charakter ustawowy i obiektywny, a tym samym jest niezależny od oceny zasadności jego spełnienia dokonywanej przez skarżącego.
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 46 ust. 1 ustawy o TK, należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
z dnia 19 stycznia 2011 r.
Sygn. akt Ts 268/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Małgorzata Pyziak-Szafnicka,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Janusza Marka G. w sprawie zgodności:
art. 216 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, ze zm.) z art. 32 oraz art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z dnia 11 października 2010 r. skarżący zakwestionował zgodność art. 216 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, ze zm.; dalej: u.g.n.) z art. 32 oraz art. 64 Konstytucji. W uzasadnieniu skargi podniósł, że art. 216 ust. 2 pkt 3 u.g.n. jest „regulacją o niepełnym charakterze i dlatego jest niekonstytucyjny”. Ponadto o niezgodności z Konstytucją – zdaniem skarżącego – przesądza wyłączenie przez zakwestionowany przepis ustawy o gospodarce nieruchomościami możliwości zwrotu nieruchomości wywłaszczonych na rzecz gminy.
Decyzją z dnia 25 lipca 2007 r. (nr IGM.7221-49/07) Starosta Lubelski umorzył postępowanie w sprawie zwrotu nieruchomości położonej w Lublinie przy ul. Nałkowskich. Decyzją z dnia 29 sierpnia 2007 r. (nr GN.II.7724/4-73/07) Wojewoda Lubelski utrzymał w mocy decyzję Starosty Lubelskiego. Skarżący zaskarżył tę decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, który wyrokiem z dnia 6 grudnia 2007 r. (sygn. akt II SA/Lu 746/07) oddalił skargę. Wyrok WSA w Lublinie nie został objęty skargą kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Rozpatrywana skarga konstytucyjna nie spełnia ustawowych przesłanek dopuszczalności, co obliguje Trybunał Konstytucyjny do odmowy nadania jej dalszego biegu.
Zgodnie z art. 46 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), skarga konstytucyjna może zostać wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego po wyczerpaniu drogi prawnej, jeśli nie upłynął trzymiesięczny termin od doręczenia prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Dla możliwości skutecznego wniesienia skargi konstytucyjnej kluczowe znaczenie ma obowiązek uzyskania przez skarżącego „prawomocnego orzeczenia” w ramach przysługującej mu i „wyczerpanej” drogi prawnej. Wskazane przesłanki należy rozumieć w ten sposób, że na skarżącym ciąży obowiązek wykorzystania zwykłych środków odwoławczych, tak by orzeczenie wydane w sprawie uzyskało walor prawomocności.
W świetle art. 46 ust. 1 ustawy o TK okoliczność wyczerpania drogi prawnej łączy się tym samym z wydaniem przez sąd administracyjny prawomocnego wyroku (lub innego prawomocnego rozstrzygnięcia). Wyczerpanie drogi prawnej, zgodnie z ustaloną już linią orzeczniczą, oznacza skorzystanie z przysługujących skarżącemu zwyczajnych środków odwoławczych (por. postanowienie TK z dnia 6 marca 2008 r., Ts 47/07, OTK ZU nr 2/B/2008, poz. 68). W postanowieniu z dnia 7 lutego 2006 r. Trybunał stwierdził, że: „po uzyskaniu przez skarżącego orzeczenia sądowego wykazującego walor prawomocności, a więc orzeczenia, co do którego nie przysługują już zwyczajne środki odwoławcze, wypełniony zostaje obowiązek wynikający z art. 46 ust. 1 ustawy o TK” (Ts 63/05, OTK ZU nr 1/B/2006, poz. 36).
Zarządzeniem sędziego TK skarżący został wezwany do wyjaśnienia, czy skierował od wyroku sądu administracyjnego I instancji skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W piśmie procesowym z dnia 9 listopada 2010 r. skarżący oświadczył, że wyrok WSA w Lublinie nie został poddany kontroli NSA. Okoliczność ta stanowi brak formalny uniemożliwiający merytoryczne zbadanie skargi, gdyż – jak wynika zarówno z art. 79 ust. 1 Konstytucji, jak i art. 46 ust. 1 ustawy o TK – obowiązek wyczerpania drogi prawnej ma charakter ustawowy i obiektywny, a tym samym jest niezależny od oceny zasadności jego spełnienia dokonywanej przez skarżącego.
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 46 ust. 1 ustawy o TK, należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.