Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE
z dnia 14 stycznia 2011 r.
Sygn. akt Tw 16/10

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Maria Gintowt-Jankowicz,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym wniosku Rady Powiatu w Kluczborku o zbadanie zgodności:
art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, ze zm.) z art. 16 ust. 2, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 i 2, art. 64 ust. 1 i 2 w zw. z art. 165 ust. 1, art. 94 w zw. z art. 2, art. 165 ust. 2 w zw. z art. 166 ust. 1 w zw. z preambułą do Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu wnioskowi.

UZASADNIENIE

W dniu 6 maja 2010 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Rady Powiatu w Kluczborku o zbadanie zgodności art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, ze zm.; dalej: ustawa o z.o.z.) z art. 16 ust. 2, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 i 2, art. 64 ust. 1 i 2 w zw. z art. 165 ust. 1, art. 94 w zw. z art. 2, art. 165 ust. 2 w zw. z art. 166 ust. 1 Konstytucji w zw. z zasadą pomocniczości, o której mowa w preambule do Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) wniosek przedstawiony przez organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego podlega wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym. W postępowaniu tym Trybunał Konstytucyjny w składzie jednego sędziego bada, czy wniosek odpowiada wymogom formalnym (art. 32 ust. 1 i 2 ustawy o TK), czy nie jest oczywiście bezzasadny (art. 36 ust. 3 ustawy o TK), a w szczególności, czy pochodzi od uprawnionego podmiotu (art. 191 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 191 ust. 2 Konstytucji).

2. Trybunał Konstytucyjny przypomina, że na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 3 Konstytucji organom stanowiącym jednostek samorządu terytorialnego przysługuje kompetencja do inicjowania kontroli konstytucyjności norm.
Wola rady (sejmiku) jako organu kolegialnego znajduje wyraz w podejmowanych przez nią uchwałach. Tryb podjęcia uchwały regulują właściwe przepisy, zaś treść podjętej uchwały zostaje zapisana w protokole z sesji rady (sejmiku). Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego uchwała organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego w sprawie wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego stanowi conditio sine qua non wszczęcia postępowania z wniosku tego organu. Dla ustalenia, czy wniosek pochodzi od organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego, a nie od osoby fizycznej, która go sporządziła lub podpisała, potrzebny jest dowód, że został on wniesiony na podstawie uchwały uprawnionej władzy. Stąd wymagane jest dołączenie do wniosku uchwały tej władzy. Treść uchwały i wniosku powinny być zbieżne. Minimalna zbieżność cechująca wniosek i uchwałę obejmuje dokładne wskazanie kwestionowanego przepisu (przepisów) danego aktu normatywnego, wyrażenie woli wyeliminowania tego przepisu z porządku prawnego oraz sformułowanie zarzutu niezgodności z przepisem aktu normatywnego o wyższej mocy prawnej, którym w przypadku ustawy może być Konstytucja lub ratyfikowana umowa międzynarodowa (por. postanowienie TK z 21 lutego 2006 r., Tw 59/05, OTK ZU nr 2/B/2006, poz. 84 i powołane tam orzeczenia).

2.1. Stosownie do § 1 uchwały nr XLI/242/2010 podjętej 25 marca 2010 r. Rada Powiatu w Kluczborku postanowiła „wystąpić do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o zbadanie zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej [przepisów ustawy] z 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (…) w zakresie ich niezgodności z: art. 22, art. 32 ust. 1 i 2, art. 64 ust. 1 i 2 w zw. z art. 165 ust. 1, a także art. 94 w zw. z zawartą w art. 2 Konstytucji RP zasadą przyzwoitej legislacji, art. 16 ust. 2, art. 31 ust. 3, art. 165 ust. 2 w zw. z art. 166 ust. 1 Konstytucji RP w związku z zasadą pomocniczości zawartą w preambule do Konstytucji RP”.
Uchwały tej nie można jednak uznać za podstawę prawną wniosku, złożonego do Trybunału Konstytucyjnego 6 maja 2010 r.

2.2. Trybunał Konstytucyjny ustalił, że uchwała nie wskazuje konkretnego przepisu (przepisów) ustawy o zakładach, który jest kwestionowany. W konsekwencji należy stwierdzić, że podjęcie przez Radę Powiatu w Kluczborku uchwały, w której nie przedstawiono zarzutu niezgodności konkretnych przepisów ustawy z powołanymi wzorcami kontroli, musi być uznane za nieskutecznie złożone oświadczenie woli w sprawie wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego. Jeżeli bowiem uchwała podmiotu konstytucyjnie legitymowanego do złożenia wniosku (art. 191 ust. 1 pkt 3) nie wyznacza dokładnie zakresu zaskarżenia, to okoliczność ta uniemożliwia Trybunałowi przeprowadzenie abstrakcyjnej kontroli norm.
Jednocześnie trzeba podkreślić, że tak rozumiana wadliwość uchwały stanowiącej podstawę wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego nie może zostać uznana za brak formalny, który podlegałby usunięciu w trybie art. 36 ust. 2 ustawy o TK (por. postanowienie z 24 listopada 2003 r., Tw 30/03, OTK ZU nr 4/B/2003, poz. 209).

2.3. Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę, że skonkretyzowanie przedmiotu kontroli, tzn. wskazanie art. 43 ust. 1 ustawy o zakładach, nastąpiło dopiero w samym wniosku złożonym do Trybunału.
Trybunał Konstytucyjny przypomina, że pełnomocnik wnioskodawcy, również podmiot sporządzający lub podpisujący wniosek, jest zobowiązany do działania w granicach i zakresie udzielonego pełnomocnictwa. Nie posiada zatem kompetencji do samodzielnego kształtowania ani przedmiotu, ani wzorców kontroli, gdyż wiąże go treść uchwały podmiotu legitymowanego do wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 3 Konstytucji, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że rozpatrywany „wniosek” w zakresie, w jakim samoistnie konkretyzuje przedmiot kontroli, pochodzi od podmiotu nieuprawnionego. Okoliczność powyższa, zgodnie z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK, stanowi podstawę odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi Rady Powiatu w Kluczborku.

3. Niezależnie od wadliwości uchwały Rady Powiatu w Kluczborku, Trybunał Konstytucyjny odniósł się do zarzutów niezgodności art. 43 ust. 1 ustawy o zakładach z konstytucyjnymi wzorcami kontroli, tzn. art. 16 ust. 2, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 i 2, art. 64 ust. 1 i 2 w zw. z art. 165 ust. 1, art. 94 w zw. z art. 2, art. 165 ust. 2 w zw. z art. 166 ust. 1 w zw. z preambułą.
Wnioskodawca domaga się zbadania konstytucyjności art. 43 ust. 1 ustawy o zakładach w brzmieniu: „Rozporządzenie lub uchwała o likwidacji publicznego zakładu opieki zdrowotnej powinny określać sposób i formę zapewnienia osobom korzystającym z oznaczonych rodzajowo świadczeń zdrowotnych likwidowanego zakładu dalsze, nieprzerwane udzielanie takich świadczeń, bez istotnego ograniczenia ich dostępności, warunków udzielania i jakości oraz termin zakończenia działalności, nie wcześniej niż 3 miesiące od daty wydania rozporządzenia lub podjęcia uchwały o likwidacji”.

4. W pierwszej kolejności Trybunał Konstytucyjny ustosunkował się do zarzutów naruszenia art. 22, art. 31 ust. 3 oraz art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji.

4.1. Na wstępie należy podkreślić, że Rada Powiatu w Kluczborku wszczęła już wcześniej, w trybie kontroli konkretnej (Ts 163/09), postępowanie przed Trybunałem o zbadanie zgodności art. 43 ust. 1 ustawy o zakładach. Trybunał Konstytucyjny, uzasadniając zarówno odmowę nadania dalszego biegu rozpatrywanej skardze konstytucyjnej, jak i nieuwzględnienie zażalenia, wyjaśnił, że samorząd terytorialny nie może być adresatem swobody wyrażonej w art. 22 Konstytucji ani prawa do ochrony własności, o którym mowa w art. 64 ust. 1 Konstytucji (zob. postanowienia TK z 15 grudnia 2009 r. i 18 marca 2010 r., niepubl.). Stanowisko to pozostaje w pełni aktualne również w niniejszej sprawie.
Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę, że nie można abstrahować od podstawowych różnic między konstytucyjną pozycją osoby fizycznej (osoby prawnej prawa prywatnego), a konstytucyjnym statusem jednostki samorządu terytorialnego jako publicznej osoby prawnej, sprawującej władzę w zakresie powierzonych jej zadań. Doktryna uznaje, że „odmiennie przedstawia się sytuacja osób prawnych prawa publicznego (np. gmin), bo nie można ich traktować jako prostych zrzeszeń obywateli realizujących swoje prawa i wolności. Stąd osobom tym [np. gminom, powiatom] odmawia się zdolności do posiadania statusu podmiotów praw i wolności, o których mowa w rozdziale II [Konstytucji], a ich samodzielność chroniona jest innymi mechanizmami konstytucyjnymi” (L. Garlicki, Polskie prawo konstytucyjne. Zarys wykładu, wyd. 13, Warszawa 2009, s. 94). Dzieje się tak dlatego, że status prawny jednostek samorządu terytorialnego jest wyraźnie uregulowany w odrębnych rozdziałach Konstytucji, poza przepisami o wolnościach i prawach człowieka i obywatela, zaś jednostki samorządu terytorialnego z istoty rzeczy wykonują określone kompetencje, nie korzystając tym samym z praw i wolności. Sfera kompetencji organów władzy publicznej stanowi granicę dla sfery wolności i praw obywatelskich (zob. J. Trzciński, Podmiotowy zakres skargi konstytucyjnej, [w:] Konstytucja. Wybory. Parlament. Studia ofiarowane Zdzisławowi Jaroszowi, red. L. Garlicki, Warszawa 2000, s. 213-214).
Trybunał Konstytucyjny podkreśla tym samym, że powiat (por. postanowienie TK z 22 maja 2007 r., SK 70/05, OTK ZU nr 6/A/2007, poz. 60) jako osoba prawna prawa publicznego, sprawując władzę publiczną, nie korzysta z zagwarantowanych osobie fizycznej (w ograniczonym zakresie także osobie prawnej prawa prywatnego) konstytucyjnych wolności i praw (rozdział II ustawy zasadniczej). Status prawny jednostek samorządu terytorialnego określają przede wszystkim przepisy rozdziału VII Konstytucji.

4.2. Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że skoro Rada Powiatu w Kluczborku nie jest adresatem konstytucyjnych wolności i praw, nie może tym samym wskazać art. 22 Konstytucji (swoboda działalności gospodarczej), art. 31 ust. 3 Konstytucji (zasada proporcjonalności ograniczeń w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw) oraz art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji (równa ochrona prawa własności i innych praw majątkowych) jako wzorców kontroli art. 43 ust. 1 ustawy o zakładach.
Okoliczność powyższa przesądza o niedopuszczalności wydania orzeczenia (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK), uzasadniając odmowę nadania dalszego biegu wnioskowi w zakresie badania zgodności art. 43 ust. 1 ustawy o zakładach z powołanymi wzorcami kontroli.

4.3. Na marginesie należy zasygnalizować, że Rada Powiatu w Kluczborku, domagając się kontroli zaskarżonego przepisu z art. 22 Konstytucji, zmierza do realizacji celów ogólnospołecznych – ochrony interesu „samodzielnych zakładów opieki zdrowotnej” (posiadających osobowość prawną), których „działalność (…) w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych jest działalnością gospodarczą”. Tym samym występuje w interesie „określonego podmiotu gospodarczego, który w praktyce (…) nie może realizować swego celu gospodarczego”.
W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że występowanie przez Radę Powiatu w Kluczborku w interesie ogólnospołecznym wskazuje na generalny charakter legitymacji (art. 191 ust. 1 pkt 1 Konstytucji), która – co oczywiste – nie przysługuje wnioskodawcy w niniejszej sprawie (art. 191 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 191 ust. 2 Konstytucji).

5. Wnioskodawca domaga się ponadto zbadania zgodności art. 43 ust. 1 ustawy o zakładach z art. 2, art. 16 ust. 2, art. 32 ust. 1 i 2, art. 94, art. 165 ust. 1, art. 165 ust. 2, art. 166 ust. 1 Konstytucji.
Wnioskodawca koncentruje się na dowodzeniu, że art. 43 ust. 1 ustawy o z.o.z., „nakładając w każdej sytuacji obowiązek wskazania terminu zakończenia działalności (…) następującego po podjęciu uchwały w tej materii, wyłącza możliwość przeprowadzenia skutecznej likwidacji, w sytuacji, w której publiczny zakład opieki zdrowotnej już wcześniej faktycznie zaprzestał świadczenia usług z zakresu ochrony zdrowia (i nie może tej działalności podjąć) z uwagi na wydaną przez właściwy organ rejestrowy – wojewodę, decyzję o wykreśleniu takiego zakładu z rejestru zakładów opieki zdrowotnej na podstawie przepisu art. 15 ustawy o z.o.z.”.

5.1. Wnioskodawca twierdzi, że kwestionowany przepis narusza art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji „poprzez stworzenie stanu nieuprawnionego różnicowania jednostek samorządu terytorialnego (…) w odniesieniu do możliwości skutecznego przeprowadzenia likwidacji wskazanego zakładu”. Zdaniem wnioskodawcy „w zależności więc od uwarunkowań dotyczących samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej, a wynikających z przepisów art. 12-15 ustawy o z.o.z., jedne jednostki (te których samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej jest objęty wpisem do rejestru, o którym mowa w art. 12 ustawy o z.o.z.) mogą – przynajmniej teoretycznie – podjąć uchwałę o likwidacji zoz i w oparciu o art. 60 ust. 6 ustawy o z.o.z. przejąć majątek (aktywa lub pasywa) likwidowanego podmiotu, zaś te jednostki, na obszarze których istnieje (w sensie prawnym) niedziałający (z uwagi na brak wpisu do rejestru, o którym mowa w art. 12 ustawy o z.o.z.) samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej nie mają nawet hipotetycznej szansy na jego zlikwidowanie i przejęcia pozostałego po likwidacji majątku (czy aktywów czy pasywów) w trybie art. 60 ust. 6 ustawy o z.o.z. lub w jakimkolwiek innym trybie. Na skutek więc treści art. 43 ust. 1 ustawy o z.o.z. mamy do czynienia z nieuprawnionym nierównym potraktowaniem jednostek samorządu terytorialnego, zaś owa nierówność prowadzi bezpośrednio – w związku z art. 60 ust. 6 ustawy o z.o.z. – do konsekwencji majątkowych. (…) Uznać przeto trzeba, że skoro niektóre jednostki samorządu terytorialnego mogły przeprowadzić likwidację publicznego zakładu opieki zdrowotnej, a inne nie mają takiej możliwości, to dochodzi do ich dyskryminacji, zwłaszcza, że od tego czy przeprowadzono likwidację czy też nie zależy też sytuacja majątkowa – art. 60 ust. 6 ustawy o z.o.z.”.
Rada Powiatu w Kluczborku twierdzi ponadto, że zaskarżony przepis rzutuje na sytuację prawną jednostek samorządu terytorialnego, naruszając konstytucyjne wzorce kontroli, tzn. art. 16 ust. 2, art. 165 ust. 2, art. 166 ust. 1 w zw. z zasadą pomocniczości, o której mowa w preambule.
Rada Powiatu w Kluczborku zarzuca, że art. 43 ust. 1 ustawy o zakładach „poprzez swą wadliwą konstrukcję uniemożliwiającą likwidację samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej, który na mocy art. 15 ustawy o z.o.z. nie funkcjonuje, w sposób niedopuszczalny ingeruje w chronioną prawnie samodzielność samorządu terytorialnego (co dotyczy także powiatu) oraz swobodę doboru formy realizacji na własny rachunek i we własnym imieniu zadań samorządu, a więc jest niezgodny ze wskazanym wzorcem kontroli”.
Wnioskodawca argumentuje również, że „przeprowadzenie likwidacji samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej, powinien umożliwiać przepis art. 43 ustawy o zoz, jednakże w sytuacji, w której publiczny zakład opieki zdrowotnej uprzednio zaprzestał faktycznego świadczenia usług z zakresu ochrony zdrowia, co wyłącza wskazanie terminu przewidzianego w ust. 1 wymienionego przepisu, likwidacja nie jest możliwa, a zatem nie można zastosować normy opisanej w art. 60 ust. 6 ustawy o z.o.z. i tym samym przejąć ewentualnych należności. Powstaje zatem sytuacja, w której ewentualne należności pozostają związane z faktycznie niefunkcjonującym samodzielnym publicznym zakładem opieki zdrowotnej (osobą prawną) i jednostka samorządu terytorialnego nie ma możliwości z nich skorzystać – do czego byłaby uprawniona po likwidacji. Stanowi to, w opinii Wnioskodawcy, naruszenie (…) art. 165 ust. 1 Konstytucji RP”.
Zdaniem wnioskodawcy, „konstrukcja likwidacji publicznego zakładu opieki zdrowotnej opisana w treści art. 43 ust. 1 ustawy o z.o.z. w powiązaniu z treścią przepisu art. 60 ust. 6 ustawy o z.o.z., może naruszać zasadę ochrony praw nabytych (…) co zachodzi w niniejszej sytuacji, w której jednostka samorządu terytorialnego ma prawo spodziewać się przejęcia należności likwidowanego zakładu, którego jednakże zrealizować nie może z powodu niemożności skutecznego przeprowadzenia likwidacji publicznego zakładu opieki zdrowotnej”.
Rada Powiatu w Kluczborku zarzuca naruszenie przez art. 43 ust. 1 ustawy o z.o.z. art. 94 Konstytucji w zw. z art. 2 Konstytucji (zasada prawidłowej legislacji) „w odniesieniu do samej techniki prawodawczej ustawodawcy oraz w zakresie obowiązków, które przepis ten nakłada na jednostkę samorządu terytorialnego jako adresata normy zawierającej delegacje do stanowienia prawa miejscowego”. Wnioskodawca dowodzi, że „w przypadku, w którym – z uwagi na faktyczne zaprzestanie wykonywania działalności z zakresu świadczenia usług medycznych, brak jest możliwości wskazania w uchwale przyszłego, nie krótszego niż 3 miesiące terminu, w którym zaprzestanie on działalność”.

5.2. Trybunał Konstytucyjny zbadał adekwatność zarzutów sformułowanych pod adresem kwestionowanego art. 43 ust. 1 ustawy o z.o.z.
Trybunał Konstytucyjny ustalił, że istota regulacji art. 43 ustawy o z.o.z. sprowadza się do określenia przesłanek, jakie powinna spełniać uchwała o likwidacji publicznego zakładu opieki zdrowotnej. W myśl tego przepisu, wspomniana uchwała powinna wskazywać termin zakończenia działalności zakładu opieki zdrowotnej, tzn. „nie wcześniej niż 3 miesiące od (…) podjęcia uchwały o likwidacji”. Uchwała o likwidacji stanowi, po upływie tego terminu, podstawę do skreślenia zakładu z dniem zakończenia jego działalności z rejestru zakładów opieki zdrowotnej, o którym mowa w art. 12 ustawy o z.o.z., tj. prowadzonego (dla zakładów utworzonych przez jednostki samorządu terytorialnego) przez wojewodę (art. 43 ust. 4 ustawy o z.o.z.). Z treści przywołanych przepisów wynika, że skreślenie zakładu z rejestru następuje po (nie zaś przed) podjęciu uchwały o likwidacji. Nie ulega zatem wątpliwości, że art. 43 ust. 1 (ani art. 43 ust. 4) ustawy o z.o.z. (przynajmniej rozpatrywany samodzielnie) nie stanowi podstawy (uprzedniego w stosunku do likwidacji) skreślenia przez wojewodę zakładu z rejestru. Kompetencje wojewody w tym zakresie określa bowiem art. 15 ustawy o z.o.z. Z tego względu nie można, w ocenie Trybunału Konstytucyjnego, podzielić zarzutów niekonstytucyjności postawionych przez Radę Powiatu w Kluczborku art. 43 ust. 1 ustawy o z.o.z.
W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny stwierdza oczywistą bezzasadność zarzutów sformułowanych wyłącznie wobec art. 43 ust. 1 ustawy o z.o.z. W konsekwencji, na podstawie art. 36 ust. 3 ustawy o TK, należało odmówić nadania wnioskowi dalszego biegu w zakresie zbadania zgodności art. 43 ust. 1 ustawy o zakładach z art. 32 ust. 1 i 2, art. 16 ust. 2, art. 165 ust. 2 w zw. z art. 166 ust. 1 w zw. z zasadą pomocniczości, o której mowa w preambule, art. 165 ust. 1, art. 2, art. 94 w zw. z art. 2 Konstytucji.
5.3. Uzasadniając przedstawione we wniosku zarzuty w kontekście „uwarunkowań dotyczących samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej, a wynikających z przepisów art. 12-15 ustawy o z.o.z.” i formułując je „w powiązaniu z treścią przepisu art. 60 ust. 6 ustawy o z.o.z.”, wnioskodawca tym samym przyznaje, że upatruje niekonstytucyjności nie tyle w samym przepisie art. 43 ust. 1 ustawy o z.o.z., ile w normie (normach) wywiedzionej (wywiedzionych) z tego ostatniego przepisu rozpatrywanego w związku z innymi przepisami ustawy o z.o.z.
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, przywołane stanowisko wskazuje jednoznacznie, że wnioskodawca zarzuca naruszenie powołanych wzorców kontroli nie tyle przez sam art. 43 ust. 1 ustawy o z.o.z., ile przez ten ostatni przepis rozpatrywany w związku z art. 15 (ewentualnie art. 12–15) oraz art. 60 ust. 6 tej ustawy. Rada Powiatu w Kluczborku domaga się więc – de facto – zbadania konstytucyjności przepisów, rozpatrywanych łącznie.
Tymczasem w uchwale z 25 marca 2010 r. (nr XLI/242/2010) w sprawie wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego Rada Powiatu w Kluczborku woli takiej nie wyraziła.

6. Trybunał Konstytucyjny odniósł się również do przedstawionego we wniosku stanowiska, zgodnie z którym „istnieje prawnie dopuszczalna sytuacja, w której (…) zakład nie może przejść procesu likwidacji przewidzianego w powołanym przepisie, zaś system prawa nie przewiduje innego trybu likwidacji zakładu opieki zdrowotnej (czy innej formy zakończenia jego bytu prawnego, np. poprzez upadłość) (…) w omawianym zakresie istnieje luka, której usunięcie jest niezbędne dla zapewnienia spójności systemu prawa, a tym samym realizacji zasady przyzwoitej legislacji”.
Takie ujęcie prowadzi do wniosku, że wnioskodawca domaga się stwierdzenia niezgodności z Konstytucją zaniechania ustawodawczego, polegającego na braku „przepisów »alternatywnych« umożliwiających przeprowadzenie likwidacji publicznego zakładu opieki zdrowotnej (będącego osobą prawną) w innym trybie”, tym samym „procedury prawnej pozwalającej na ustanie bytu prawnego takiego podmiotu”.
Ukształtowany przez wnioskodawcę zakres badania art. 43 ust. 1 ustawy o z.o.z. powoduje niedopuszczalność nadania wnioskowi dalszego biegu (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK) w odniesieniu do zbadania zgodności kwestionowanego przepisu z art. 2 (w zw. z art. 94) Konstytucji. Należy bowiem pamiętać, że Trybunał Konstytucyjny pełni rolę jedynie „ustawodawcy negatywnego”, który eliminuje z systemu prawnego normy naruszające Konstytucję. Nie ma natomiast kompetencji do stanowienia norm, a taki charakter miałoby orzekanie w sprawie zaniechań ustawodawczych (por. wyrok TK z 2 lipca 2002 r., U 7/01, OTK ZU nr 4/A/2002, poz. 48).
Natomiast argumentacja przedstawiona przez wnioskodawcę wskazuje jednoznacznie, że zmierza on do realizacji celów ogólnospołecznych – ochrony systemu prawa „dla zapewnienia [jego] spójności”.
Ustalony we wniosku zakres zaskarżenia wykracza poza granice legitymacji szczegółowej przysługującej organom stanowiącym jednostek samorządu terytorialnego (art. 191 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 191 ust. 2 Konstytucji), "konsumując" cechy wniosku, który mogą złożyć jedynie podmioty legitymowane ogólnie, wymienione w art. 191 ust. 1 pkt 1 Konstytucji.
Okoliczność powyższa stanowi kolejną przesłankę odmowy nadania rozpatrywanemu wnioskowi dalszego biegu.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.