Pełny tekst orzeczenia

398/5/B/2012

POSTANOWIENIE

z dnia 29 października 2012 r.

Sygn. akt Ts 8/10



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Leon Kieres – przewodniczący

Wojciech Hermeliński – sprawozdawca

Marek Kotlinowski,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 czerwca 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Witolda J.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 8 stycznia 2010 r. Witold J. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność art. 38 ust. 2 pkt 2a ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, ze zm.; dalej: u.p.t.u.), § 14 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 grudnia 2001 r. w sprawie podatku akcyzowego (Dz. U. Nr 148, poz. 1656, ze zm.; dalej: rozporządzenie z 2001 r.) w związku z art. 38 ust. 2 pkt 2a u.p.t.u, § 12 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie podatku akcyzowego (Dz. U. Nr 27, poz. 269, ze zm.; dalej: rozporządzenie z 2002 r.) z art. 2, art. 7, art. 21 w związku z art. 64 ust. 3, art. 22, art. 32, art. 84, art. 92 ust. 1 oraz art. 217 Konstytucji.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 10 maja 2011 r. (doręczonym pełnomocnikowi skarżącego 16 maja 2011 r.) wezwano skarżącego do usunięcia braków formalnych skargi przez doręczenie brakujących orzeczeń oraz wskazanie sposobu naruszenia praw i wolności przysługujących skarżącemu i naruszonych przepisami będącymi podstawą ostatecznego rozstrzygnięcia w jego sprawie.

Pismem z 23 maja 2011 r. skarżący, odnosząc się do zarządzenia sędziego, przedstawił ogólną charakterystykę poszczególnych przepisów Konstytucji oraz doręczył brakujące rozstrzygnięcia.

Postanowieniem z 4 czerwca 2012 r. Trybunał Konstytucyjny – na podstawie art. 47 ust. 1 w związku z art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) – odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Przyczyną odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej było nieuzasadnienie sposobu naruszenia konstytucyjnych praw lub wolności. Ponadto, Trybunał Konstytucyjny uznał za oczywiście bezzasadny zarzut, zgodnie z którym kwestionowana regulacja narusza prawa skarżącego ze względu na dopuszczalność wydania przez ministra finansów rozporządzenia, które ingeruje bez wyraźnego upoważnienia ustawowego w materię u.p.t.u.

Odpis postanowienia Trybunału został doręczony pełnomocnikowi skarżącego 15 czerwca 2012 r. Pismem z 22 czerwca 2012 r. złożono zażalenie.

Skarżący w zażaleniu – powielając argumentację przedstawioną w skardze konstytucyjnej oraz w piśmie z 23 maja 2011 r. uzupełniającym braki formalne skargi konstytucyjnej – stwierdził, że należycie i prawidłowo uzasadnił sposób naruszenia konstytucyjnych praw lub wolności. Ponadto, podtrzymał wyrażony w skardze konstytucyjnej oraz piśmie z 23 maja 2011 r. pogląd, że delegacja ustawowa zawarta w art. 38 ust. 2 pkt 2a u.p.t.u. upoważniała ministra finansów do określenia w drodze rozporządzenia niektórych grup podatników zwolnionych z obowiązku podatkowego, których obciążenie mogłoby prowadzić do podwójnego opodatkowania wyrobu podatkiem akcyzowym lub zagrażałoby interesom tych grup podatników lub interesowi publicznemu, co jest niezgodne ze wskazanymi w skardze przepisami Konstytucji.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b in fine w związku z art. 36 ust. 6 i 7 ustawy o TK). Na etapie rozpatrzenia zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada przede wszystkim, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego treść zażalenia nie dostarcza żadnych argumentów, które podważyłyby podstawy odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Przyczyną odmowy nadania biegu skardze konstytucyjnej było stwierdzenie, że skarżący – w myśl art. 47 ust. 1 ustawy o TK – nie wskazał sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw określonych w art. 2, art. 7, art. 21 w związku z art. 64 ust. 3, art. 22, art. 32, art. 84, art. 92 ust. 1 oraz art. 217 Konstytucji. Spełnienie powyższego wymogu następuje, gdy skarżący określi konstytucyjną wolność lub prawo, a następnie w sposób jednoznaczny wskaże mieszczące się w zakresie tego prawa uprawnienia oraz korespondujące z nimi obowiązki prawodawcy. Dalszym elementem wykazania sposobu naruszenia konstytucyjnych praw jest uprawdopodobnienie, że normatywna treść zaskarżonych przepisów aktu normatywnego nie czyni zadość konstytucyjnym obowiązkom nałożonym na ustawodawcę, co z kolei uniemożliwia realizację praw skarżącego (por. postanowienia TK z: 17 września 2001 r., Ts 73/01, OTK ZU nr 7/2001 poz. 240 i Ts 74/01, OTK ZU nr 7/2001 poz. 241; 10 marca 2009 r., Ts 124/06, OTK ZU nr 2/B/2009, poz. 78 oraz 3 września 2009 r., Ts 35/08 OTK ZU nr 5/B/2009, poz. 394). Tak rozumiany wymóg wskazania sposobu naruszenia konstytucyjnych praw nie został w niniejszej sprawie spełniony. W skardze konstytucyjnej, a także w piśmie z 23 maja 2011 r. skarżący ograniczył się jedynie do ogólnej analizy poszczególnych przepisów Konstytucji. Wobec powyższego, Trybunał podzielił stanowisko zajęte w zaskarżonym postanowieniu co do braku wskazania sposobu naruszenia praw konstytucyjnych skarżącego przez art. 38 ust. 2 pkt 2a oraz § 14 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia z 2001 r. w związku z art. 38 ust. 2 pkt 2a u.p.t.u., a także § 12 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia z 2002 r.

Trybunał Konstytucyjny stwierdza zatem, że w postanowieniu z 4 czerwca 2012 r. w sposób prawidłowy przyjęto, iż skarżący nie wykonał obowiązku wynikającego z art. 47 ust. 1 pkt 2 i 3 oraz art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK, bowiem nie przedstawił żadnych dowodów na poparcie zarzutu niekonstytucyjności art. 38 ust. 2 pkt 2a oraz § 14 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia z 2001 r. w związku z art. 38 ust. 2 pkt 2a u.p.t.u., a także § 12 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia z 2002 r.

We wniesionym zażaleniu skarżący nie zgadza się również z uznaniem za oczywiście bezzasadny zarzutu, że kwestionowana regulacja narusza jego prawa wyrażone we wskazanych wyżej przepisach Konstytucji ze względu na dopuszczalność wydania przez ministra finansów rozporządzenia, które ingeruje bez wyraźnego upoważnienia ustawowego w materię u.p.t.u. Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie, wobec braku uzasadnienia powyższego poglądu, ograniczył się do jednoznacznego zaaprobowania stanowiska przedstawionego w postanowieniu o odmowie nadania skardze dalszego biegu. Art. 38 ust. 2 pkt 2a u.p.t.u. stanowi, że minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia, może zwolnić niektóre grupy podatników z obowiązku podatkowego, których obciążenie mogłoby prowadzić do podwójnego opodatkowania wyrobu podatkiem akcyzowym lub zagrażałoby interesom tych grup podatników lub interesowi publicznemu. To w ustawie, nie zaś jedynie w akcie podustawowym, przewidziana została możliwość odstąpienia od podatku należnego i niedokonywania zwrotu podatku naliczonego lub różnicy podatku. Podstawę taką dawała bezpośrednio i samoistnie ustawa, która upoważniała do wydania rozporządzenia. Unormowania § 14 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia z 2001 r. oraz § 12 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia z 2002 r. winny być traktowane jako techniczne doprecyzowanie obowiązku, którego elementy materialne wynikają już z – właściwie zinterpretowanej – regulacji ustawowej. Tym samym trudno uznać, że wyżej wymienione rozporządzenia wprowadzają nowe, niewprowadzone w u.p.t.u. ograniczenie w zakresie korzystania z uprawnień określonych w powołanym przepisie u.p.t.u. Trybunał zasadnie zatem uznał za oczywiście bezzasadny zarzut skarżącego odnośnie do niedochowania właściwej formy prawnej aktu normującego elementy obowiązku podatkowego.



Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny zażalenia nie uwzględnił.