Pełny tekst orzeczenia

374/4/B/2012

POSTANOWIENIE
z dnia 19 czerwca 2012 r.
Sygn. akt Ts 173/11

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Stanisław Biernat,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Leszka T. w sprawie zgodności:
art. 30 ust. 2b w związku z art. 5 ust. 1 i art. 34 ust. 2 ustawy z dnia 16 lipca 1998 r. – Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw (Dz. U. z 2010 r. Nr 176, poz. 1190, ze zm.) z art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 62 ust. 1 i 2 oraz art. 169 ust. 2 zdanie pierwsze w związku z art. 16 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 7 czerwca 2011 r. Leszek T. (dalej: skarżący) wniósł o zbadanie zgodności art. 30 ust. 2b w związku z art. 5 ust. 1 i art. 34 ust. 2 ustawy z dnia 16 lipca 1998 r. – Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw (Dz. U. z 2010 r. Nr 176, poz. 1190, ze zm.; dalej: ordynacja wyborcza) z art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 62 ust. 1 i 2 oraz art. 169 ust. 2 zdanie pierwsze w związku z art. 16 ust. 1 Konstytucji.
Skarga została wniesiona na tle następującego stanu faktycznego. W dniu wyborów samorządowych w 2010 r. skarżący przebywał w Zakładzie Karnym w Tarnowie (województwo małopolskie), w którym zgodnie z art. 30 ust. 2b ordynacji wyborczej utworzono odrębny obwód głosowania. Miejscem stałego zamieszkania skarżącego w 2010 r. była miejscowość Brzesk w województwie małopolskim. Skarżący nie został objęty spisem wyborców dla odrębnego obwodu utworzonego w zakładzie karnym położonym na terenie Tarnowa i w konsekwencji nie mógł uczestniczyć w wyborach samorządowych, ponieważ nie był stałym mieszkańcem tego miasta.
Skarżący podniósł, że wskazane w petitum skargi przepisy, w zakresie, w jakim dopuszczają „tworzenie odrębnych obwodów głosowania wyłącznie dla wyborców objętych rejestrem wyborców w gminie, na terenie której położona jest (…) jednostka, w której tworzony jest odrębny obwód głosowania, z pominięciem innych wyborców, w tym także wyborców stale zamieszkałych (zameldowanych) na terenie tego województwa (…) naruszają konstytucyjne prawa wyborcze oraz zasadę równości wobec prawa”. Skarżący zauważył, że zakwestionowane przepisy ordynacji wyborczej pozbawiają w rzeczywistości prawa wybierania wyborców zamieszkałych na stałe na terenie innej gminy, aniżeli ta, w której znajduje się jednostka (m.in. zakład karny), gdzie w dniu wyborów przebywa wyborca.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 27 lipca 2011 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności przez: podanie daty doręczenia pisma Okręgowej Rady Adwokackiej o wyznaczeniu pełnomocnika z urzędu celem wniesienia skargi konstytucyjnej; wskazanie orzeczenia rozstrzygającego ostatecznie o prawach lub wolnościach skarżącego w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji, wydanego na podstawie art. 30 ust. 2b w związku z art. 5 ust. 1 i art. 34 ust. 2 ordynacji wyborczej; doręczenie 5 kopii wszystkich orzeczeń dokumentujących wyczerpanie drogi prawnej w przedstawionej Trybunałowi sprawie.
W odpowiedzi na powyższe zarządzenie pismem z 8 sierpnia 2011 r. pełnomocnik skarżącego wskazał, że informację o wyznaczeniu na pełnomocnika z urzędu w niniejszej sprawie uzyskał 19 maja 2011 r., stwierdził również: „w sprawie skarżącego w przedmiocie jego prawa wyborczego w zakresie objętym skargą konstytucyjną nie były wydawane żadne orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna jest sformalizowanym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Jej merytoryczne rozpoznanie uzależnione zostało od spełnienia przez skarżącego licznych przesłanek wynikających zarówno z art. 79 ust. 1 Konstytucji, jak i przepisów ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK).
Zgodnie z art. 79 ust. 1 ustawy zasadniczej każdy, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo, na zasadach określonych w ustawie, wnieść skargę do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego obowiązkach określonych w Konstytucji. Art. 46 ust. 1 ustawy o TK stanowi, że skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu 3 miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Warunkiem rozpoznania skargi jest zatem uzyskanie wyroku, decyzji lub innego rozstrzygnięcia wydanego na podstawie zaskarżonego aktu normatywnego. Trybunał konsekwentnie wskazuje w swoim orzecznictwie, że choć przedmiotem kontroli w postępowaniu zainicjowanym wniesieniem skargi konstytucyjnej jest problem zgodności z Konstytucją aktu normatywnego, to podjęcie „ostatecznego rozstrzygnięcia” należy uznać za warunek sine qua non kontroli w trybie skargi, co wynika z przyjętej przez polskiego ustrojodawcę konstrukcji jej jako środka o charakterze nadzwyczajnym i subsydiarnym w stosunku do innych środków oraz procedur ochrony konstytucyjnych praw i wolności (por. postanowienia z: 5 kwietnia 2006 r., Ts 160/05, OTK ZU nr 5/B/2006, poz. 196; 8 listopada 2010, Ts 254/10, niepubl.; 1 grudnia 2010 r., Ts 277/10, niepubl.).
Na podstawie skargi konstytucyjnej oraz pisma będącego odpowiedzią na zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego należy uznać, że w sprawie skarżącego nie została wydana żadna ostateczna decyzja, prawomocny wyrok, ani inne rozstrzygnięcie, które legitymowałoby go do wystąpienia do Trybunału. Brak orzeczenia rozstrzygającego ostatecznie o prawach, wolnościach lub obowiązkach skarżącego określonych w ustawie zasadniczej oznacza, że skarga nie spełnia przesłanki art. 79 ust. 1 Konstytucji, co powoduje konieczność odmowy nadania jej biegu.

W tym stanie rzeczy należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.