Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2014 r. w Poznaniu

sprawy z wniosku R. N.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji R. N.

od wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze

z dnia 19 grudnia 2013 r. sygn. akt IV U 344/13

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14 grudnia 2012r. znak:(...) pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił wnioskodawcy R. N. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z uwagi na brak niezdolności do pracy.

Wnioskodawca R. N. w odwołaniu od tej decyzji domagał się jej zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Wskazał, że jego stan zdrowia nie pozwala mu na wykonywanie obecnej pracy.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany wniósł o jego oddalenie, podtrzymując twierdzenia zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 19 grudnia 2013 r. Sąd Okręgowy w Zielonej Górze w sprawie o sygn. akt IV U 344/13 oddalił odwołanie R. N..

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

Sąd Okręgowy ustalił, iż R. N. urodzony (...) z zawodu mechanik, pracował jako mechanik maszyn i urządzeń, wulkanizator, posadzkarz, traktorzysta, aktualnie pracuje jako blacharz w pełnym wymiarze czasu pracy.

W dniu 19.10.2012r. złożył wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, pozostając w zatrudnieniu.

W 10-leciu poprzedzającym datę złożenia wniosku o rentę wnioskodawca udokumentował wymagany do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy co najmniej 5-letni okres składkowy i nieskładkowy.

Lekarz Orzecznik orzeczeniem z dnia 14.11.2012r. ustalił, iż wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

W wyniku wniesionego sprzeciwu do orzeczenia Lekarza Orzecznika sprawa została przekazana do rozpatrzenia Komisji Lekarskiej O/ZUS, która orzeczeniem z dnia 05.12.2012r., uznała, że R. N. nie jest długotrwale niezdolny do pracy.

Wnioskodawca cierpi na: przewlekły zespół, bólowy kręgosłupa odcinka lędźwiowo - krzyżowego na podłożu zmian zwyrodnieniowych i dyskopatycznych bez istotnego ograniczenia funkcji narządu ruchu, nadciśnienie tętnicze bez powikłań narządowych, chorobę refluksową przełyku, chorobę obturacyjną oskrzeli w wywiadzie.

Rozpoznane u wnioskodawcy schorzenia nie naruszają w sposób istotny funkcji organizmu tak by ograniczyć jego zdolność do wykonywanej pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami i dotychczas wykonywanej.

Zgłaszane przez wnioskodawcę dolegliwości bólowe i inne objawy rozpoznanych chorób w aktualnym stanie zdrowia nie powodują nawet w stopniu częściowym niezdolności do pracy.

W badaniu fizykalnym nie stwierdza się u wnioskodawcy ewidentnych objawów ubytkowych jak również objawów korzeniowych świadczących o klinicznym zaawansowaniu choroby. Stan ubezpieczonego w chwili obecnej uznać należy jako dość dobry i stabilny. Nie wymaga ewidentnego leczenia neurochirurgicznego. Wymaga natomiast okresowej rehabilitacji oraz ćwiczeń we własnym zakresie (wzmacnianie mięśni brzucha i kręgosłupa). W okresie zaostrzeń dolegliwości bólowych wnioskodawca może korzystać z okresowych zwolnień lekarskich.

Biegli sądowi podzielili stanowisko Lekarza Orzecznika ZUS i Komisji Lekarskiej ZUS.

Sąd I instancji podstawą dokonanych ustaleń faktycznych uczynił dokumenty zgromadzone w sprawie a w szczególności dokumentację medyczną oraz opinie biegłych lekarzy sądowych neurologa, internisty – gastrologa, neurochirurga.

Zdaniem Sądu I instancji odwołanie okazało się nieuzasadnione.

Sąd Okręgowy wskazał, że przedmiotem niniejszej sprawy było ustalenie, czy wnioskodawca R. N. jest niezdolny do pracy co najmniej częściowo, a jeśli tak-na jaki okres, a co za tym idzie czy przysługuje mu prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, czy też jest zdolny do pracy, jak uznał ZUS.

Zgodnie z treścią art. 57 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2009r., Nr 153, poz. 1227ze zm.; dalej jako: ustawa emerytalna) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy;

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W niniejszej sprawie nie było w ocenie Sądu Okręgowego sporu, co do stwierdzonych u badanego schorzeń. Jedyną sporną okolicznością w sprawie było ustalenie, czy schorzenia te czynią wnioskodawcę niezdolnym do pracy.

Osobą niezdolną do pracy, jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Osobą całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ustawy).

Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, a także możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ustawy).

W zakresie oceny zdolności wnioskodawcy do pracy Sąd Okręgowy oparł swe rozstrzygnięcie na opinii powołanych biegłych lekarzy neurologa i internisty- gastrologa oraz opinii neurochirurga, a zatem lekarzy właściwych ze względu na rodzaj zgłaszanych przez wnioskodawcę schorzeń i dolegliwości.

Obie opinie biegłych sądowych lekarzy powołanych w niniejszej sprawie, zostały sporządzone zdaniem Sądu I instancji rzetelnie, w oparciu o fachową wiedzę biegłych, po zapoznaniu się przez biegłych z przedłożoną dokumentacją lekarską (w tym z wynikiem badania MRI z XII 2011r. i badaniem dopplerowskim kończyn dolnych z XII 2012r., wbrew zarzutom wnioskodawcy), a ponadto zostały logicznie, jasno i wyczerpująco uzasadnione.

Biegli sądowi lekarze powołani w niniejszej sprawie po przeprowadzeniu badania przedmiotowego i podmiotowego oraz po wnikliwej analizie przedstawionej dokumentacji sądowo - lekarskiej uznali, że wnioskodawca nie jest osobą niezdolną do pracy zarobkowej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami i dotychczas wykonywanej.

Zgłaszane przez wnioskodawcę dolegliwości bólowe i inne objawy rozpoznanych chorób nie powodują tak znacznego ograniczenia funkcji narządu ruchu, by uznać wnioskodawcę za chociażby częściowo niezdolnego do pracy. Biegli podkreślili, że zgłaszane dolegliwości bólowe, ograniczenia ruchowe i inne objawy stwierdzone w badaniu przedmiotowym, w okresach nasilenia mogą być leczone w ramach świadczenia chorobowego i nie powodują długotrwałej niezdolności do pracy. Biegli sądowi zgodzili się z orzeczeniami Lekarza Orzecznika ZUS i Komisji Lekarskiej ZUS.

Podkreślić należało zdaniem Sądu Okręgowego, iż biegły neurochirurg uznał, iż jedynym schorzeniem powodującym obniżenie zdolności do zarobkowania jest choroba zwyrodnieniowo-dyskopatyczna kręgosłupa, jednakże w badaniu fizykalnym nie stwierdza się u wnioskodawcy ewidentnych objawów ubytkowych jak również objawów korzeniowych świadczących o klinicznym zaawansowaniu choroby. Stan ubezpieczonego w chwili obecnej uznać należy jako dość dobry i stabilny. Nie wymaga ewidentnego leczenia neurochirurgicznego. Wymaga natomiast okresowej rehabilitacji oraz ćwiczeń we własnym zakresie (wzmacnianie mięśni brzucha i kręgosłupa).

Sąd I instancji przychylił się w całości do powyższych ustaleń biegłych lekarzy sądowych w zakresie oceny stanu zdrowia R. N.. Wbrew zarzutom wnioskodawcy, zdaniem Sądu, biegli uwzględnili wszystkie zgłaszane przez wnioskodawcę dolegliwości i schorzenia, tyle że ich ocena stopnia zaawansowania tych schorzeń i ich wpływu na zdolność wnioskodawcy do pracy jest odmienna , niż ocena wnioskodawcy.

W szczególności Sąd Okręgowy nie uznał za zasadne zarzutów wnioskodawcy do opinii biegłego neurochirurga, że świadomie pomija w opinii chromanie neurogenne, aby nie uznać go za niezdolnego do pracy, bowiem sama okoliczność, iż biegły neurochirurg nie wymienił w opinii w opisie karty leczenia szpitalnego ze stycznia 2011r. chromania neurogennego w zakresie korzenia L5 po prawej stronie, nie może świadczyć o tym, że biegły to rozpoznanie pominął w ocenie stanu zdrowia odwołującego.

Biegły szczegółowo wskazał bowiem jakie dokumenty medyczne były przedmiotem jego oceny ( w tym powołał w/w kartę leczenia szpitalnego , w której jako jedynej wymienia się chromanie neurogenne) i podkreślił, iż w jego ocenie chorobą podstawową powodującą obniżenie zdolności wnioskodawcy do pracy jest ogólnie pojęta choroba zwyrodnieniowo-dyskopatyczna kręgosłupa.

Zauważyć przy tym należało, iż z powoływanej przez wnioskodawcę karty informacyjnej leczenia szpitalnego z 11.01.2012r. wynika wprost, iż w trakcie tego jednodniowego pobytu wnioskodawcy w szpitalu dokonano ostrzyknięcia stawów międzykręgowych i prawego korzenia L5, a zabieg wykonano z poprawą. Wniosek o rentę natomiast wnioskodawca złożył 19.10.2012r. i na ten dzień należało dokonać oceny stanu zdrowia wnioskodawcy i jego zdolności do pracy zgodnej z kwalifikacjami, przy czym także lekarz, który wystawił wnioskodawcy zaświadczenie o stanie zdrowia dołączone do wniosku o rentę, nie wspomina o chromaniu neurogennym.

Tym samym, Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania opinii biegłych, a dowodem na podkreślane przez wnioskodawcę trwałe schorzenie w postaci chromania neurogennego nie może być załączony do akt artykuł z Internetu.

Wnioskodawca został przebadany przez biegłego lekarza neurologa jak i neurochirurga, którzy dokonali takich samych rozpoznań i zgodnie uznali, że schorzenia wnioskodawcy dają możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy zgodnej z kwalifikacjami. Na ustalenie częściowej niezdolności do pracy nie może mieć wpływu okoliczność, że u wnioskodawcy w przeszłości wystąpiło chromanie neurogenne, bowiem biegli oceniali aktualną zdolność do pracy wnioskodawcy, na dzień złożenia wniosku, a nie jaką miał w przeszłości czy będzie miał w przyszłości- w szczególności, gdy chromanie neurogenne ewentualnie nawróci.

Na dzień zamknięcia natomiast rozprawy w niniejszej sprawie-takich dowodów medycznych, jakoby wnioskodawca nadal, mimo wykonanego z dobrym skutkiem zabiegu ostrzyknięcia, miał cierpieć na chromanie neurogenne, wnioskodawca nie przedłożył, a Sąd wydaje wyrok w oparciu o przedłożone przez strony dowody na podnoszone przez siebie okoliczności. Biegli zgodnie natomiast przyjęli, iż w aktualnym stanie zdrowia wnioskodawca nie jest długotrwale niezdolny do pracy nawet w stopniu częściowym, a przypadku zwiększenia dolegliwości bólowych wnioskodawca może korzystać z okresowych, krótkoterminowych zwolnień lekarskich.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy nie podzielił zastrzeżeń złożonych przez odwołującego do opinii biegłych i na nich się oparł. Biegli bowiem winni byli dokonać obiektywnej , medycznej oceny zdolności wnioskodawcy do pracy , przy której to ocenie bez znaczenia pozostaje subiektywne przeświadczenie wnioskodawcy o swej niezdolności do pracy.

W ocenie Sądu Okręgowego, zapisy opinii wskazują przy tym jednoznacznie, że wydając ją biegli przeprowadzili i uwzględnili typowe w tego rodzaju schorzeniach badania przedmiotowe, po czym szczegółowo i wyczerpująco opisali sytuację zdrowotną wnioskodawcy.

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do kwestionowania opinii biegłych czy powoływania innego biegłego podzielając stanowisko, że potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy i być oceniana jako celowa tylko wtedy gdy pierwotna opinia budziła istotne i nie dające się usunąć wątpliwości.

W świetle powyższego Sąd Okręgowy przyjął, iż stopień nasilenia schorzeń wnioskodawcy nie uzasadnia uznania go za chociażby częściowo niezdolnego do pracy w rozumieniu w/w przepisów i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie

Apelację od powyższego wyroku złożył odwołujący, zarzucając Sądowi pierwszej instancji wydanie wyroku niezgodnego z prawdą, prawem i przedłożonymi dowodami. Odwołujący podniósł, że opinie biegłych, o które opierało się orzeczenie Sądu I instancji były niepełne i niezgodne ze stanem faktycznym. W opiniach neurologa i neurochirurga pominięto chromanie neurogenne. Skarżący wskazał również, że artykuł internetowy, który przedłożył w toku postępowania można również znaleźć na stronach U. J..

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja odwołującego nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie rozważań stwierdzić należy, iż Sąd Okręgowy prawidłowo i wyczerpująco ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie, a wnikliwa i bezstronna analiza zgromadzonego materiału dowodowego zgodna jest z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Z uwagi na to Sąd Odwoławczy przyjął ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego za własne, podzielając także przytoczoną, dla uzasadnienia rozstrzygnięcia, podstawę prawną i dotyczące jej wywody. Uzasadnienie Sądu I instancji zostało sporządzone zgodnie z wymogami art. 328 § 2 kpc. Motywy zawarte w tym uzasadnieniu Sąd Apelacyjny w pełni akceptuje i podziela, skutkiem czego odstępuje od powtarzania szczegółowych wnioskowań prawniczych (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5.11.1998 r.; I PKN 339/98 – OSNP nr 24, poz. 776 z 1999).

W takiej sytuacji rozważenia wymagały jedynie zarzuty podniesione w apelacji.

Apelujący podnosił, że stan jego zdrowia uzasadnia orzeczenie niezdolności do pracy i twierdził, że opinie biegłych były niepełne i niezgodne ze stanem faktycznym, a w szczególności, że pomijały schorzenie w postaci chromania neurogennego.

W ocenie Sądu stanowisko skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd I instancji na podstawie dostępnego mu materiału dowodowego prawidłowo ustalił, że schorzenia, na jakie cierpi odwołujący nie powodują u niego niezdolności do pracy, co wyklucza możliwość ustalenia prawa do świadczenia.

Ocena stanu zdrowia skarżącego nastąpiła na podstawie opinii biegłych. Sąd Okręgowy początkowo powołał biegłych neurologa oraz internistę -gastroenterologa. Po zgłoszeniu zastrzeżeń do opinii tych biegłych, Sąd przeprowadził dowód z opinii uzupełniającej. Następnie dodatkowo Sąd powołał do oceny stanu zdrowia odwołującego biegłego neurochirurga. Wszyscy biegli po zbadaniu odwołującego i zapoznaniu się z przedstawioną dokumentacją medyczną oraz zastrzeżeniami odwołującego wykluczyli, aby stan jego zdrowia uzasadniał orzeczenie niezdolności do pracy. Biegli w rzeczowy sposób wyjaśniali dlaczego schorzenia, na które powoływał się odwołujący nie są podstawą do orzekania w jego przypadku o niezdolności do pracy. Wskazywane przez odwołującego choroby albo nie miały znaczenia orzeczniczego, albo ich zaawansowanie nie uzasadniało stwierdzenia niezdolności do pracy. Stanowisko skarżącego w świetle opinii lekarskich należy uznać jedynie za jego subiektywne odczucia -osoby nie posiadającej specjalistycznej wiedzy medycznej, która spodziewała się opinii o treści dla niego korzystnego.

Z dołączonego przez odwołującego artykułu internetowego wynika, że chromanie neurogenne nie jest odrębną jednostką chorobową a tylko objawem choroby, którą biegli wskazali w obu opiniach. Nie można zatem twierdzić, że biegli przy wydawaniu opinii pominęli te okoliczności skoro opisali schorzenia, przy których jednym z objawów jest chromanie neurogenne. Ponadto biegły neurochirurg szczegółowo wymienił dokumenty medyczne, z którymi się zapoznał przy wydawaniu opinii, w tym dokument w którym jest mowa o chromaniu neurogennym. Zadaniem biegłych nie jest przepisywanie całej dokumentacji medycznej i odnoszenie się z osobna do każdego objawu chorobowego. Biegli mieli pełny materiał dowodowy, potrzebny do oceny stanu zdrowia odwołującego i całościowo analizowali jego stan zdrowia. Nadto z przeprowadzonego postępowania dowodowego wynika, że w przypadku odwołującego doszło do poprawy stanu zdrowia na skutek wykonania ostrzyknięcia stawów międzykręgowych i prawego korzenia L5.

W ocenie Sądu Apelacyjnego postępowanie dowodowe, jakie przeprowadził Sąd I instancji na okoliczność stanu zdrowia odwołującego dało jednoznaczną odpowiedź na pytanie o zdolność odwołującego do pracy i nie istniała w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji potrzeba powołania innych biegłych. Nie istniała ona również w postępowaniu przed Sądem drugiej instancji. Potrzeba taka powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. W podobnym tonie wypowiedział się też Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 16 września 2009 r., sygn. I UK 102/09, LEX nr 537027 i z dnia 15 lutego 1974 r., sygn. II CR 817/73, LEX nr 7404. Wskazał, iż Sąd rozpatrujący sprawę ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub z opinii instytutu tylko wtedy, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas gdy opinia złożona do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności.

W wyroku z dnia 18 października 2001 r. w sprawie o sygn. IV CKN 478/00, LEX nr 52795 Sąd Najwyższy doszedł do wniosku, że „za uzasadnione należy uznać stanowisko, iż sąd nie jest obowiązany dopuścić dowodu z opinii kolejnego biegłego w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony składającej wniosek. W szczególności nie ma takiego obowiązku, gdy powołany przez stronę dla uzasadnienia wniosku zarzut niekompetencji biegłego wywodzony jest z faktu, że stanowisko biegłego jest inne niż stanowisko eksperta powołanego przez stronę dla wydania opinii pozasądowej a pozostałe zarzuty nie znajdują potwierdzenia lub dotyczą okoliczności nieistotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.”

Sąd Apelacyjny, uznając za pełne i rzetelne opinie biegłych lekarzy wydane w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji, nie znalazł podstaw do przeprowadzania dowodu z dodatkowej opinii biegłych lekarzy.

Co prawda w postępowaniu apelacyjnym R. N. przedłożył dodatkowy dokument dotyczący stanu zdrowia – wynik badania MR z dnia 01.05.2014 r., jednakże jest to dokument nowy, dotyczący okresu po wydaniu decyzji organu rentowego i zaskarżonego orzeczenia. Nie może mieć zatem wpływu na ustalenie, czy odwołujący był niezdolny do pracy w czasie wydawania zaskarżonej decyzji.

Sąd Najwyższy w wielu rozstrzygnięciach podkreślał, że powstanie niezdolności do pracy (albo zmiana stopnia tej niezdolności) po wydaniu decyzji przez organ rentowy nie może stanowić podstawy do zmiany decyzji przez sąd w przedmiocie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (wyrok SN z 20 maja 2004 r., II UK 395/03, OSNP Nr 3/2005, poz. 43, wyrok SN z 12 stycznia 2005 r., I UK 93/04, OSNP Nr 16/2005, poz. 254, wyrok SN z 25 stycznia 2005 r., I UK 152/04, OSNP Nr 17/2005, poz. 273, wyrok SN z 13 września 2005 r., I UK 382/04, LEX Nr 276245, wyrok SN z 16 maja 2008 r., I UK 385/07, OSNP Nr 17-18/ 2009, poz. 240). Sąd Najwyższy odwoływał się do istoty postępowania sądowego w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, wskazując na jego odwoławczy i kontrolny charakter. Podkreślał, że dzień wydania decyzji jest wyznacznikiem oceny niezdolności do pracy ubezpieczonego. Argumentował, że sąd może zmienić decyzję tylko wówczas, gdy jest wadliwa, nie może natomiast zastępować organu kompetentnego do jej wydania i we własnym zakresie ustalać prawa do świadczenia. Doszłoby w tym wypadku do zmiany charakteru postępowania rentowego z administracyjno - sądowego na wyłącznie sądowy.

Dlatego przedłożony przez ubezpieczonego dokument nie może doprowadzić do zmiany wyroku Sądu pierwszej instancji, a co za tym idzie zaskarżonej decyzji.

Może one jedynie stanowić podstawę do złożenia nowego wniosku o przyznanie świadczenia rentowego.

Podkreślić w tym miejscu także należy, iż nie stwierdzenie przez biegłych niezdolności do pracy nie oznacza, że odwołujący jest osobą zdrową.

Znaczy to natomiast, tyle, iż zmiany chorobowe wnioskodawcy nie są nasilone do tego stopnia, aby czyniły go niezdolnym do wykonywania zatrudnienia zgodnego z kwalifikacjami.

Niezdolności do pracy nie wywołuje sama choroba, ale skutki narządowe i istotne naruszenie sprawności organizmu, których u odwołującego nie stwierdzono.

Istnienie schorzeń powodujących konieczność pozostawania w stałym leczeniu nie stanowi samodzielnej przyczyny uznania częściowej niezdolności do pracy, chociaż w pewnych okresach wymaga czasowych zwolnień lekarskich –vide wyrok Sądu Najwyższego z 12.07.2005r., sygn. II UK 288/04, OSNP 2006/5-6/99. (por. też przykładowo wyrok z dnia 24 sierpnia 2010 r., I UK 64/10, niepublikowany, czy wyrok z dnia 6 stycznia 2009 r., II UK 125/08 - niepublikowany, w którym przyjęto, że upośledzenie organizmu nie jest wystarczającą przesłanką przyznania renty, w sytuacji, gdy mimo tego upośledzenia możliwe jest podjęcie dotychczasowej pracy i systematyczne leczenie schorzenia).

Mając na uwadze przedstawione powyżej okoliczności należało stwierdzić, iż brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutów podniesionych w apelacji.

Z tych też względów Sąd Odwoławczy, na podstawie art. 385 k.p.c., orzekł jak w sentencji wyroku.

del. SSO Sylwia Dembska SSA Marta Sawińska SSA Wiesława Stachowiak