Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W I M I E N I U R Z E C Z Y P O S P O L I T E J P O L S K I E J

Dnia 22 maja 2013 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze V Wydział Gospodarczy

w składzie:

rozpoznaniu w dniu 08 maja 2013 r. w Jeleniej Górze

na rozprawie

sprawy ze skargi J. S.

przeciwko A. Ő.

o wznowienie postępowania w sprawie VGCupr 702/10 i połączonych z nią sprawach VGCupr 703/10, VGCupr 704/10 i VGCupr 718/10

I.  uchyla wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze V Wydziału Gospodarczego z dnia 3 sierpnia 2011r. sygn. akt VGCupr 702/10 i znosi postępowanie w części, tj. począwszy od rozprawy z dnia 27 lipca 2011r.,

w sprawie o zapłatę kwoty 4.947,04 zł

na skutek sprzeciwu pozwanej od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 8 listopada 2010 r. (sygn. akt V GNc upr 2230/10), który utracił moc w całości

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.203,14 zł (jeden tysiąc dwieście trzy złote, czternaście groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11.09.2010 r. do dnia zapłaty,

III.  oddala dalej idące powództwo,

IV.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 425,91 złotych tytułem kosztów procesu, po ich stosunkowym rozdzieleniu

w sprawie o zapłatę kwoty 1.380,30 zł

na skutek sprzeciwu pozwanej od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 2 listopada 2010 r. (sygn. akt V GNc upr 2228/10), który utracił moc w całości

V.  oddala powództwo,

VI.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 180,00 zł tytułem kosztów procesu,

w sprawie o zapłatę kwoty 1.491,00 zł

na skutek sprzeciwu pozwanej od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 5 listopada 2010 r. (sygn. akt V GNc 2229/10), który utracił moc w całości

VII.  oddala powództwo,

VIII.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 180,00 zł tytułem kosztów procesu,

w sprawie o zapłatę kwoty 1.380,30 zł

na skutek sprzeciwu pozwanej od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 16 listopada 2010 r. (sygn. akt V GNc upr 2237/10 ), który utracił moc w całości

IX.  oddala powództwo,

X.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 180,00 zł tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt VGC 83/13

UZASADNIENIE

Powód J. S. wystąpił ze skargą o wznowienie postępowania w sprawie sygn. akt V GCupr 703/10, domagając się uchylenia wydanego w niej wyroku i ponownego rozpoznania sprawy z uwagi na naruszenie przez Sąd przepisów k.p.c., a w szczególności art.135, art.299 i dalszych poprzez pominięcie dowodu z przesłuchania stron, jak również uniemożliwienie powodowi wniesienia skutecznej apelacji.

W uzasadnieniu skargi wskazał, że w związku z toczącym się jego procesem rozwodowym i uniemożliwionym dostępem do korespondencji zmuszony był do zmiany miejsca zamieszkania i doręczeń na adres (...)-(...) M., ul. (...). Wobec tego w dniu 11 maja 2011 r. przesłał do Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze Wydział V Gospodarczy pismo z dnia 20 kwietnia 2011 r. informujące o zmianie adresu we wszystkich sprawach, szczególnie wskazując na dwa postępowania toczące się z jego powództwa przeciwko : A. Ö. oraz T. P.. Zarzucił, że Sąd pomimo tego nadal wysyłał doń korespondencję na stary adres, tj. L. ul. (...). Podkreślił, że nie podejmował tych pism z Sądu, bowiem nie wiedział o ich istnieniu, zaś pierwszą informację o toku postępowania po dniu 10 kwietnia 2011 r. powziął dopiero w dniu 19 września 2011r. przeglądając akta, tj. po upływie terminów kodeksowych do wnioskowania dowodów i złożenia apelacji.

W piśmie z dnia 30 maja 2012 r. powód reprezentowany przez pełnomocnika wniósł o uwzględnienie skargi, uchylenie wyroku z dnia 03 sierpnia 2011r. i uwzględnienie powództwa w całości. Podniósł, iż podstawa wznowienia wynika z art. 401 § 1 pkt. 2 k.p.c. - strona wskutek naruszenia przepisów prawa była pozbawiona możności działania. Podczas rozprawy w dniu 31 maja 2012 r. wniósł nadto o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę pozwana A. Ö. wniosła o odrzucenie skargi ewentualnie jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu zarzuciła, że powód nie uzupełnił braków formalnych skargi oraz nie wskazał jej ustawowej przyczyny, co winno skutkować jej odrzuceniem. Wskazała, że w sprawie o sygn. V GC 703/10 nie został wydany wyrok, a została ona połączona i rozpoznawana pod sygnaturą V GC upr 702/10 i w dniu 03 sierpnia 2011 r. zapadł w niej wyrok. Podniosła też, że skarga powinna zostać oddalona albowiem wskazane przez powoda przyczyny wznowienia nie uzasadniają uchylenia zapadłego w sprawie wyroku. W aktach brak jest bowiem pisma powoda zawiadamiającego o zmianie adresu z dnia 20 kwietnia 2011r., a nadto był on prawidłowo zawiadamiany przez Sąd o rozprawach i termin do wskazywania wniosków dowodowych upłynął przed dniem 20 kwietnia 2011 r.

Wyrokiem z dnia 31 maja 2012 r. w sprawie sygn. akt V GC 466/11 Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze V Wydział Gospodarczy oddalił skargę powoda o wznowienie postępowania oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1.217,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Od powyższego wyroku powód wywiódł apelację zarzucając mu naruszenie przepisów prawa procesowego a to art. 233 kpc poprzez sprzeczność ustaleń sądu z treścią materiału dowodowego oraz zasadami logiki i doświadczenia życiowego poprzez przyjęcie, iż pismo z dnia 20 kwietnia 2011r., w którym informował sąd o zmianie adresu nie zostało do Sądu nadesłane a także przyjęcie, iż powód nie poinformował sądu o zmianie miejsca zamieszkania w inny sposób oraz niedopuszczenie z urzędu dowodu w postaci zwrócenia się do biura podawczego SR w Jeleniej Górze o udzielenie informacji dotyczących wpływu pisma powoda z dnia 20.04.2012r..

Stawiając powyższe zarzuty powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie skargi oraz uchylenie wyroku z dnia 3 sierpnia 2011r., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Wyrokiem z dnia 30 listopada 2012r. Sąd Okręgowy w Legnicy uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego.

W uzasadnieniu wskazał, że Sąd Rejonowy przedwcześnie uznał, iż doręczenie powodowi wezwań na rozprawę na adres w L. przy ul. (...) było skuteczne, bowiem doręczenie przez tzw. awizo oparte jest na wzruszalnym domniemaniu, że zostało ono dokonane prawidłowo i jest ono skuteczne wówczas, gdy miejsce zamieszkania adresata nie budzi wątpliwości. Sąd powinien wyjaśnić wątpliwości co do rzeczywistego wysłania przez powoda w dniu 11 maja 2011r. pisma z dnia 20 kwietnia 2011r. zawierającego informację o zmianie miejsca zamieszkania i w tym celu przeprowadzić dowody powołane przez skarżącego w piśmie procesowym z dnia 3.05.2012r., gdyż nie można uznać ich za sprekludowane. Sąd Odwoławczy wskazał, iż przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji winien zwrócić się do Biura Podawczego SR w Jeleniej Górze o udzielenie informacji dotyczącej wpływy pisma powoda z dnia 20.04.2011r. i jego dalszych losów a nadto dopuścić dowód z zeznań świadka A. S. (1) na okoliczność sporządzenia i nadania w/w pisma.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód J. S. w czterech odrębnych sprawach wytoczonych w dniu 20.10.2010r. domagał się zasądzenia od pozwanej A. O. kwot:

-

4.947,04 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11.09.2010 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu (sprawa o sygn. akt V GC upr 702/10),

-

1.380,30 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11.08.2010 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu ( sprawa o sygn. akt V GC upr 703/10)

-

1.491,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11.06.2010 r. od dnia zapłaty i kosztami procesu (sprawa o sygn. akt V GC upr 704/10)

-

1.380,30 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11.07.2010 r. od dnia zapłaty i kosztami procesu (sprawa o sygn. akt V GC upr 718/10).

W każdej ze spraw powód domagał się również zasądzenia od pozwanej kosztów procesu.

W uzasadnieniach każdej ze spraw powód wskazywał, iż pozwana wynajmowała od niego lokal użytkowy i z tego tytułu wystawiał jej faktury Vat. Pozwana nie negowała wysokości należnych powodowi kwot do zapłaty, jednakże zapłata dotyczyła jedynie części należności. W przypadku sprawy 702/ 10 pozwana nie uiściła całej kwoty objętej fakturą. Do każdego z pozwów dołączono po jednej fakturze. W przypadku sprawy 702/10 powód dochodził całej kwoty objętej fakturą Vat wystawioną tytułem czynszu za wrzesień 2010r. oraz energię elektryczną. W pozostałych sprawach powód dochodził części należności objętych fakturami Vat. W przypadku spraw 703/10 i 718/10 dochodzone kwoty odpowiadały ujętym w fakturach Vat kwotom z tytułu energii elektrycznej.

W żadnym z pozwów powód nie wnosił o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron.

okoliczności niesporne

a nadto

dowody: - pozwy – k. 3-6 akt VGCupr 702/10, 3-8 akt VGCupr

703/10, 3-6 akt VGCupr 704/10, k. 3-8 akt VGCupr 718/10

W każdej z wniesionych spraw wydane zostały nakazy zapłaty w postępowaniu upominawczym, w których uwzględniono w całości żądania zgłoszone w pozwach.

okoliczności niesporne

a nadto

dowody: - nakazy zapłaty – k. 15 akt VGCupr 702/10, 21 akt VGCupr

703/10, 22 akt VGCupr 704/10, k. 23 akt VGCupr 718/10

Wszystkie nakazy zapłaty pozwana zaskarżyła w całości wnosząc o oddalenie powództw i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu sprzeciwów przyznała, że łączyła ją z powodem umowa najmu lokalu użytkowego oraz że powód wystawił faktury Vat dołączone do każdego z pozwów. W każdej ze spraw pozwana zarzuciła, że brak jest podstaw do obciążenia jej kosztami energii elektrycznej w ilościach wskazywanych w fakturach Vat. Powoływała się przy tym na stan licznika przy wydawaniu jej lokalu oraz stan licznika przy zdaniu lokalu.

W sprawie VGCupr 702/10 pozwana zarzuciła także, iż w dniu 5 i 6 maja z winy powoda doszło do przerwy w udostępnieniu energii elektrycznej i z tego tytułu poniosła ona szkodę w kwocie 1.491,00. Wierzytelność pozwanej z tytułu odszkodowania, w zakresie kwoty 1.203,14 zł potrącona została z niezaspokojonymi wierzytelnościami powoda w tej samej kwocie z tytułu czynszu.

W sprawie VGCupr 703/ 10 pozwana podniosła dodatkowo, że sam powód potrącił kwotę 128,70 zł z należności objętej fakturą Vat dołączoną do pozwu.

Podobny zarzut pozwana podniosła w sprawie VGCupr 704/10 wskazując na potrącenia przez powoda kwoty 1.491,00 zł. W sprawie tej pozwana zarzuciła także, że w związku z zawinioną przez powoda przerwą w dostawach prądu w dniach 5 i 6 maja 2010 r. wystąpiła do powoda z żądaniem obniżenia czynszu o kwotę 1.491,00 zł.

W sprawie VGCupr 718/10 pozwana zarzuciła również, że powód potrącił całą żądaną kwotę.

okoliczności niesporne

a nadto

dowody:- sprzeciwy od nakazów zapłaty - k. 21-22 akt VGCupr

702/10, 26-27 akt VGCupr 703/10, 26-27 akt VGCupr

704/10, k. 27-28 akt VGCupr 718/10

Powód w odpowiedziach na sprzeciwy podtrzymał swoje żądania wskazując sposób wyliczenia żądanych kwot. W sprawach VGCupr 703/10 i VGCupr 718/10 rozszerzył dodatkowo powództwa o dalsze kwoty wynikające z jego wyliczeń.

Powód w w/w pismach nie złożył dodatkowych wniosków dowodowych.

okoliczności niesporne

a nadto

dowody: - pisma powoda - k. 41-44 akt VGCupr

702/10, 43-46 akt VGCupr 703/10, 44-47 akt VGCupr

704/10, k. 42-45 akt VGCupr 718/10

Zarządzeniami z dnia 26.01.2011r. sprawy połączone zostały do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia i toczyły się dalej pod sygn. akt VGCupr 702/10, o czym powiadomiono strony.

okoliczności niesporne

a nadto

dowody: - zarządzenia o połączeniu spraw k. 53 akt VGCupr 703/10,

73 akt VGCupr 704/10, k. 74 akt VGCupr 718/10

Powód J. S. nie stawił się na rozprawy wyznaczone na dzień 29.04.2011r. oraz 25.05.2011r., które były odraczane z uwagi na brak zwrotnego poświadczenia odbioru wezwania od powoda.

Powód nie stawił się również na rozprawę w dniu 27.07.2011r., na którą wezwanie (wysłane na adres L., ul. (...)) powróciło z adnotacją poczty „nie podjęto w terminie”.

Na rozprawie w tym dniu Sąd dopuścił dowody z dokumentów zawnioskowanych przez obie strony oraz odroczył ogłoszenie wyroku do dnia 03.08.2011r.

okoliczności niesporne

a nadto

dowody: - protokół rozprawy z dnia 27.07.2011r. – k. 101-103 akt

VGCupr702/10

Wyrokiem z dniu 03 sierpnia 2011 r. Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze :

1.  w sprawie o zapłatę kwoty 4.947,04 zł - zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.203,14 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11.09.2010 r. do dnia zapłaty, oddalił dalej idące powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 425,91 zł tytułem kosztów procesu,

2.  w pozostałych sprawach o zapłaty kwot: 1.380,30 zł, 1.491,00 zł i 1.380,30 zł (poprzednie sygn. akt odpowiednio: V GCupr 703/10, V GCupr 704/10, V GCupr 718/10) Sąd powództwa oddalił oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwoty po 180,00 zł tytułem kosztów procesu.

U podstaw tego wyroku legły następujące ustalenia faktyczne:

W dniu 10.08.2099 r. strony zawarły umowę najmu lokalu użytkowego położonego w J. przy ulicy (...). W umowie pozwana zobowiązała się m.in. do uiszczania powodowi czynszu w wysokości 3.000 zł plus podatek od towarów i usług (VAT) do 10 - go dnia każdego miesiąca. Powód zobowiązał się m.in. do odpłatnego świadczenie usługi dodatkowej w postaci udostępnienia energii elektrycznej. Umowa przewidywała wpłatę przez pozwaną kaucji w kwocie 3.000,00 zł (dowód: umowa najmu - k. 7,8 akt VGCupr 702/10).

Tego samego dnia strony spisały protokół przekazania lokalu wskazując w nim m.in. stan licznika energii elektrycznej nr (...) (dowód: protokół przekazania lokalu - k. 24 akt VGCupr 702/10).

Pozwana wpłaciła powodowi przewidzianą w umowie kaucję w kwocie 3,000.00 zł.

W dniach 05 i 06 maja 2010 r. doszło do wstrzymania dostawy energii elektrycznej do lokalu pozwanej z przyczyn leżących po stronie powoda (okoliczności niesporne).

Pismem z dnia 13.05.2010 r. pozwana poinformowała powoda, że wyłącznie energii elektrycznej skutkowało poniesieniem przez nią kosztów w kwocie 1.491 zł. Wniosła o obniżenie czynszu o tą kwotę (dowód: pismo pozwanej z unia 13.05.2010 r. - k. 32 akt VGCupr 702/10)

W okresie 27.04.2010 r. do 05.05.2010 r. powódka zakupiła artykuły spożywcze na łączną kwotę ponad 1.900,00 zł (dowód: faktury vat wystawione pozwanej - k.79-86 akt VGCupr 702/10).

W dniu 01.06.2010r. powód wystawił pozwanej fakturę VAT nr (...) na łączną kwotę 3.997,84 zł, w tym kwotę 3660,00 zł z tytułu czynszu za miesiąc czerwiec, oraz kwotę 459,84 zł z tytułu energii elektrycznej. W fakturze uwzględniono również rabat w czynszu w kwocie 122,00 zł (dowód: faktura VAT nr (...) k. 10 akt VGCupr 704/10).

W dniu 01.07.2010r. powód wystawił pozwanej fakturę VAT nr (...) na łączną kwotę 5.040,30 zł, w tym kwotę 3.660,00 zł z tytułu czynszu za miesiąc lipiec oraz kwotę 1.380,30 zł z tytułu energii elektrycznej (dowód: faktura VAT nr (...) k. 11 akt VGC upr 718/10).

W dniu 01.08.2010 r. powód wystawił pozwanej fakturę VAT nr (...) na łączną kwotę 5.040,30 zł, w tym kwotę 3.660,00 zł z tytułu czynszu za miesiąc sierpień oraz kwotę 1.380,30 zł z tytułu energii elektrycznej (dowód: faktura VAT nr (...) - k. 11 akt VGCupr 703/10 akt).

W dniu 01.09.2010 r. powód wystawił pozwanej fakturę VAT nr (...) na łączną kwotę 4.947,04 zł, w tym kwotę 3.660.00 zł z tytułu czynszu za miesiąc wrzesień oraz kwotę 1.287,04 zł z tytułu energii elektrycznej (dowód: faktura VAT nr (...) - k. 9 akt VGCupr 702/10).

Pismem z dnia 16.09.2010r. powód m.in. wezwał pozwaną do zapłaty kwot dochodzonych pozwami (dowód: pismo powoda z dnia 16.09.2010 r. - k. 10 akt VGCupr 702/10).

W dniu 12.10.2010r. pozwana zdała powodowi przedmiotowy lokal (dowód: protokół przekazania lokalu - k. 25 akt VGCupr 702/10).

Pismem z dnia 27.09.2010r. powód poinformował pozwaną, że w związku z rozwiązaniem umowy najmu zalicza wpłacona kaucję na poczet należności wynikających z faktur VAT:

- nr 17/06/2010 w kwocie 1.491,00 zł,

- nr 15/07/2010 w kwocie 1.380,30 zł,

- nr 15/08/2010 w kwocie 128,70 zł (dowód: pismo powoda dnia 27.09.2010 r. k. 31 akt VGCupr 703/10).

Pismem z dnia 14.10.2010r. pełnomocnik pozwanej poinformował powoda, że wyraża zgodę na zaliczenie kaucji na poczet nieuregulowanych zaległości z tytułu czynszu. Jednocześnie oświadczył, że pozostałą kwotę w wysokości 1.203,14 zł potrąca z wierzytelnością pozwanej z tytułu strat związanych z wyłączeniem energii elektrycznej (dowód: pismo z dnia 14.10.2010 r. - k. 26,27 akt VGCupr 702/10).

Strony nie wywiodły apelacji od w/w wyroku.

W dniu 19 września 2011r. powód J. S. przeglądał w sekretariacie wydziału akta sprawy V GC upr 702/10.

dowody: - akta V GC upr 702/10 - k.94 i następne

Powód od lat 80 zamieszkiwał na terenie Niemiec. Powód w każdym z postępowań sądowych toczących się przed tutejszym sądem do maja 2011r. wskazywał jako swój adres : ul. (...), (...)-(...) L. albowiem był to adres jego zameldowania i tam zamieszkiwała jego małżonka A. S. (2), która odbierała i przekazywała mu korespondencję.

W grudniu 2010r. wszczęte zostało postępowanie rozwodowe powoda, który zameldował się w M., gdzie przyjeżdżał na weekendy.

W marcu 2011r. A. S. (2) zachorowała i przeniosła się do J. aby zamieszkać z synem A. S. (1).

W dniu 11.05.2011r. na prośbę powoda A. S. (1) nadał w placówce pocztowej pismo z dnia 20.04.2011r. sporządzone przez powoda i zawierające informację o zmianie adresu do korespondencji na M.. Pismo to w dniu 13.05.2011r. wpłynęło do Biura Podawczego tutejszego Sądu.

dowody: - zeznania świadka A. S. (1) –k. 113-114 akt,

- pismo Poczty Polskiej z dnia 04.06.2012r. – k. 104 akt,

- kserokopia dowodu nadania – k.5 akt

- pismo z dnia 20.04.2011r. – k. 4 akt

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią przepisu art. 401 ust. 2 kpc można żądać wznowienia postępowania z powodu nieważności jeżeli strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej albo nie była należycie reprezentowana bądź jeżeli wskutek naruszenia przepisów prawa była pozbawiona możności działania; nie można jednak żądać wznowienia, jeżeli przed uprawomocnieniem się wyroku niemożność działania ustała lub brak reprezentacji był podniesiony w drodze zarzutu albo strona potwierdziła dokonane czynności procesowe.

Powód jako podstawę wznowienia postępowania wskazał pozbawienie go możliwości działania aż do uprawomocnienia się wyroku w sprawie o sygn. akt VGCupr 702/10 z uwagi na to, iż pisma sądowe doręczane mu były na pierwotny adres (L. ul. (...)), pomimo wskazania nowego właściwego adresu dla doręczeń (M., ul. (...)).

Pozbawienie strony możności działania, o którym stanowi art. 401 pkt 2 k.p.c. polega na tym, że z powodu wadliwości proceduralnych sądu, będących skutkiem naruszenia konkretnych przepisów kodeksu postępowania cywilnego, strona nie mogła brać udziału w całym postępowaniu lub istotnej jego części (postanowienie SN z dnia 06.06.2012r., IV CZ 6/12, LEX nr 1231332, postanowienie SN z dnia 25 maja 2007 r., I CZ 60/07, niepubl.).

Rolą sądu orzekającego w niniejszej sprawie było więc w pierwszej kolejności ustalenie czy w sprawie o sygn. akt VGCupr 702/10 doszło do naruszenia przepisów kodeksu postępowania cywilnego o doręczeniach, na skutek których powód J. S. został pozbawiony możliwości udziału w rozprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym a następnie możliwości wniesienia ewentualnych środków zaskarżenia.

W ocenie Sądu takie naruszenie miało miejsce albowiem zawiadomienia powoda o terminie rozprawy z dnia 27 lipca 2011r. poprzedzającej wydanie wyroku nie można było uznać za skuteczne.

Zawiadomienie to dokonane zostało w trybie art.139§1kpc, tj. jako doręczenie zastępcze poprzez złożenie pisma w placówce pocztowej i umieszczenie zawiadomienie o tym w drzwiach mieszkania lub skrzynce pocztowej adresata (tzw. awizo). Zgodnie zaś z jednolitym i utrwalonym stanowiskiem judykatury podstawowym warunkiem skuteczności doręczenia zastępczego w trybie art. 139§1 kpc jest to, by miejsce zamieszkania adresata ( art. 126 § 2 kpc) pod wskazanym adresem nie budziło wątpliwości.

Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wykazało, iż powód w dacie przyjętej za datę doręczenia mu w/w pisma nie zamieszkiwał pod adresem w L. przy ul. (...), adres ten nie był również jego adresem do korespondencji, o czym powód zawiadomił Sąd.

Powyższe okoliczności wynikają w sposób jednoznaczny z zeznań świadka A. S. (1), którym jako jasnym i logicznym Sąd dał wiarę w całości. W ocenie Sądu przeciwko wiarygodności tych zeznań nie przemawia fakt, iż A. S. (2) w dniu 04.05.2011r. w sprawie VGCupr 702/10 poświadczyła własnoręcznym podpisem odbiór korespondencji pomimo, iż zgodnie z w/w zeznaniami miała już przebywać w u świadka w J.. Nie można bowiem wykluczyć, iż dokładne daty zatarły się w pamięci świadka z uwagi na upływ czasu a nadto, iż A. S. (2), mogła przyjechać do swego miejsca zamieszkania w trakcie gdy przebywała już u świadka.

Okoliczność ta nie ma przy tym zasadniczego znaczenia wobec przedłożonego przez pełnomocnika powoda dowodu z dokumentu w postaci pisma poczty polskiej z dnia 04.06.2012r. stanowiącego odpowiedź na reklamację, z którego wynika wprost, iż przesyłka polecona o numerze zgodnym z dowodem nadania z dnia 11.05.2011r. załączonym do skargi została odebrana w dniu 13.05.2011r. przez pełnomocnika J. K., która, co sądowi wiadomym jest z urzędu, pełni funkcję Kierownika Biura Podawczego tutejszego Sądu.

Sąd dopuścił dowód ze wskazanego dokumentu z uwagi na stanowisko Sądu Odwoławczego prezentowane uzasadnieniu wyroku wydanego w niniejszej sprawie o braku podstaw do stosowania zasad prekluzji dowodowej w zakresie ustalenia istnienia podstaw do wznowienia postępowania.

Tym samym nie może już ulegać wątpliwości, iż przesyłka polecona na którą powoływał się powód w skardze, nie tylko została nadana przez świadka A. S. (1) (co wynika z jego zeznań) ale również została odebrana przez osobę uprawnioną do odbioru korespondencji w tutejszym Sądzie.

Odnośnie zawartości tej przesyłki, to nie było możliwości ustalenia jej treści w oparciu o informację z biura podawczego, które w odpowiedzi na zapytanie sądu nie udzieliło żądanych informacji z uwagi na nieprowadzenie urządzeń ewidencyjnych dotyczących korespondencji przychodzącej (por. pismo k. 103 akt). Fakt, iż przesyłka ta zawierała informację o zmianie adresu powoda, tj. pismo załączone do skargi (k. 4 akt) potwierdził świadek A. S. (1), który również w sposób przekonujący wyjaśnił przyczynę dużego odstępu czasowego pomiędzy datą sporządzenia pisma a jego nadania. Ponieważ zaś pewnym jest, iż akta sprawy VGCupr 702/10, VGCupr 728/10 nie zawierały ani pisma powoda z dnia 20.04.2011r. ani też żadnego innego pisma powoda, nadanego w dniu 11.05.2011r., dlatego też brak jest podstaw do zakwestionowania twierdzenia powoda o tym, że przesyłka nadana w dniu 11.05.2011r. zawierała pismo z dnia 20.04.2011r. z informacją o zmianie adresu powoda.

Nie ma znaczenia również fakt, iż adres wskazany przez powoda – L. ul. (...) nie był jego adresem zamieszkania już w dacie wytaczania powództw. Powód, jako że zamieszkiwał na terenie Niemiec, miał bowiem prawo wskazać swój adres do korespondencji, a sąd winien był dokonywać doręczeń na ten właśnie adres.

Mając powyższe względy na uwadze Sąd uznał, iż w przedmiotowej sprawie zaistniała powoływana przez powoda podstawa do wznowienia postępowania w postaci pozbawienia go możliwości działania. Na skutek wadliwości działania administracji sądowej do akt sprawy nie została bowiem dołączona informacja o zmianie adresu do korespondencji powoda, co skutkowało wysyłaniem przez sąd korespondencji na nieaktualny adres.

Podstawy wznowienia postępowania tradycyjnie dzielone są na dwie grupy: przyczyny nieważności (art.401 kpc) i przyczyny restytucyjne (art.403 kpc). Możliwość wznowienia postępowania na podstawie z art. 401 kpc nie jest uzależniona od stwierdzenia, że nieważność uzasadniająca wznowienie miała wpływ na wynik sprawy, co istotnie różni tę podstawę wznowienia od podstawy restytucyjnej ( art. 403 kpc ). Dlatego też wystąpienie wyżej opisanej przyczyn nieważności skutkować musiało uchyleniem zaskarżonego wyroku, niezależnie od tego, czy nieważność miała wpływ na sposób rozstrzygnięcia sprawy (por. M.P.Wójcik, Komentarz aktualizowany do art. 401 Kodeksu postępowania cywilnego, System Informacji Prawnej LEX, stan prawny 19.03.2013r., D. Zawistowski, Komentarz do art. 412 Kodeksu postępowania cywilnego, Wolters Kluwer Polska 2010).

Mając powyższe względy na uwadze orzeczono jak w punkcie I wyroku.

Sąd na rozprawie w dniu 08.05.2013r. wydał postanowienie o wznowieniu postępowania. Sąd podziela bowiem w tym względzie pogląd prezentowany przez D. Z. w Komentarzu do art. 412 Kodeksu postępowania cywilnego (W. K. Polska 2010) o tym, iż pomimo uchylenia art. 411 kpc sąd oceniając na rozprawie, że zachodzi dopuszczalność wznowienia, powinien orzec o wznowieniu niezaskarżalnym postanowieniem

Zgodnie z utrwaloną linią judykatury po wznowieniu postępowania sąd rozpoznaje sprawę na nowo, ale wyłącznie w granicach, jakie zakreśla podstawa wznowienia (art. 412 § 1 k.p.c.). Wynika stąd zakaz brania pod uwagę innych podstaw wznowienia niż przytoczone przez stronę w skardze i uwzględnione przy wznowieniu. Sąd orzekający w postępowaniu wznowionym ogranicza więc rozpoznanie sprawy do rozstrzygnięcia, jaki wpływ miała uwzględniona (powołana w skardze) podstawa wznowienia na wynik prawomocnie zakończonej sprawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2009 r., III UK 5/09, OSNP 2011 nr 1-2, poz. 17).

W ocenie Sądu pogląd powyższy w okolicznościach niniejszej sprawy należy rozumieć w ten sposób, iż wznowienie postępowania z w/w przyczyny nie może zmienić sytuacji powoda w zakresie prekluzji dowodowej w porównaniu z sytuacją, w której znajdował się on w sprawie o sygn. akt VGCupr 702/10. Innymi słowy fakt wznowienia postępowania nie powoduje „otwarcia na nowo” biegu terminu do złożenia wniosków dowodowych, o ile termin ten upłynął już powodowi przed zaistnieniem podstawy wznowienia.

Należy przy tym podkreślić, iż sprawa VGCupr 702/10 została wytoczona przed dniem 3 maja 2012r., tj. przed wejściem w życie ustawy z dnia 16 września 2011 r. ( Dz.U.2011.233.1381) a zatem znajdowały w niej zastosowanie przepisy art. 479 ¹ i nast. kpc, w tym przepis art. 479 ¹²§ 1 kpc statuujący system prekluzji dowodowej. Zgodnie z jego treścią w pozwie powód jest obowiązany podać wszystkie twierdzenia oraz dowody na ich poparcie pod rygorem utraty prawa powoływania ich w toku postępowania, chyba że wykaże, że ich powołanie w pozwie nie było możliwe albo że potrzeba powołania wynikła później. W tym przypadku dalsze twierdzenia i dowody na ich poparcie powinny być powołane w terminie dwutygodniowym od dnia, w którym powołanie ich stało się możliwe lub wynikła potrzeba ich powołania.

W pozwach oraz pismach stanowiących ustosunkowanie się powoda do sprzeciwów od nakazów zapłaty powód wnosił jedynie o przeprowadzenie dowodów z dokumentów i dowody te zostały przez Sąd przeprowadzone w toku rozpoznania sprawy sygn. akt VGCupr 702/10. W w/w pismach powód nie składał innych wniosków dowodowych (w tym wniosku o dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron), zaś termin do ich złożenia upłynął powodowi najpóźniej w dniu 18.01.2011r., (tj. po upływie 14 dni od doręczenia mu sprzeciwów pozwanej).

Nawet więc w przypadku stawiennictwa powoda na rozprawie w dniu 27.07.2011r. i złożenia przez niego wniosków dowodowych (w tym wniosku o dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron, zaniechanie przeprowadzenia którego podnosił w skardze) podlegałyby one oddaleniu jako sprekludowane.

Mając powyższe względy na uwadze Sąd oddalił wniosek pełnomocnika powoda złożony na rozprawie w dniu 08.05.2013r. o zakreślenie mu terminu do złożenia wniosków dowodowych.

Niezależnie od powyższych argumentów należy również podkreślić, iż sama skarga o wznowienie postępowania wniesiona została przed dniem 03.05.2012r. a więc przy ponownym rozpoznaniu sprawy art. 479 ¹² kpc znajdował zastosowanie na mocy odesłania zawartego w art. 406 kpc. W ocenie Sądu pogląd Sąd Okręgowego wyrażony w niniejszej sprawie o niestosowaniu zasad prekluzji dowodowej w zakresie udowodnienia podstawy wznowienia, nie może być bowiem rozciągany również na postępowanie wywołane ponownym rozpoznaniem sprawy na skutek uwzględnienia skargi. Brak jest argumentów przemawiających za taką interpretacją. W szczególności nie można doprowadzić do sytuacji w której skarżący na skutek uwzględnienia skargi znalazłby się w „lepszej” sytuacji procesowej od tej, w której znajdowałby się gdyby nie zaistniała podstawa wznowienia.

Pełnomocnik powoda zgłosił swe przystąpienie do sprawy już w dniu 29.03.2012r. a więc nie może budzić wątpliwości, iż termin do złożenia wniosków dowodowych upłynął mu już znaczny czas przed rozprawą z dnia 08.05.2013r. W tej sytuacji uwzględnienie wniosku pełnomocnika powoda o zakreślanie mu terminu do złożenia wniosków dowodowych było bezcelowe zaś jego pogląd o tym, iż z uwagi na prekluzję dowodową można oddalić dopiero złożone wnioski dowodowe nie zaś sam wniosek o zakreślenie terminu do ich złożenia – błędny z punktu widzenia zasad logiki i ekonomii procesowej.

Z powyższych względów Sąd przy rozpoznaniu niniejszej sprawy dysponował takimi samymi dowodami jak Sąd orzekający w sprawie VGCupr 702/10 i sprawach z nią połączonych. W ocenie Sądu w tak zebranym materiale dowodowym brak było jakichkolwiek podstaw do poczynienia odmiennych ustaleń faktycznych oraz wywiedzenia z nich odmiennych wniosków prawnych. Dlatego też Sąd w pełni podzielił ustalenia faktyczne poczynione przez ten sąd i przyjął je za własne.

Sąd podziela także w całości zważania prawne poczynione przez Sąd w sprawie VCCupr 702/10 bez potrzeby ich ponownego powtarzania (uzasadnienie Sądu - k.112, 113 akt VGCupr 702/10 akt).

Dodatkowo Sąd zważył, iż przeciwko żądaniom pozwów (w zakresie dotyczącym kosztów zużytej przez pozwaną energii elektrycznej) przemawiały także poniższe argumenty.

W piśmie z dnia 16.09.2010r. skierowanym do pozwanej powód wskazywał, że rozliczanie kosztów energii elektrycznej pomiędzy najemców lokali następowało w oparciu o faktycznie poniesione przez niego koszty wynikające z faktury vat wystawianej przez dostawcę prądu w odniesieniu do całego budynku (k. 10 akt VGCupr 702/10). Natomiast z przedłożonego przez powoda rozliczenia zawartego na k. 61- 64 akt VGCupr 702/10 wynika, że powód dokonywał tego rozliczenia w oparciu o dokonywane przez siebie odczyty licznika w okresach dwumiesięcznych, które nie pokrywały się z okresem rozliczeniowym przyjętym przez dostawcę prądu. Powód rozliczał w nich kWh wg przyjętego przez siebie klucza (część opłat stałych za prąd przeliczał na kWh i doliczał je do zużycia wg licznika) i dopiero w fakturze wystawianej najemcom odnosił ilość tak wyliczonych kWh do przyjętej przez siebie stawki 0,39 zł za kWh (która nie ma swego odzwierciedlenia w stawkach stosowanych przez dostawcę prądu). Rozliczanie kosztów energii elektrycznej nie następowało więc w oparciu o koszty wskazane w fakturach wystawcy, lecz wedle systemu przyjętego przez powoda i w oparciu o zużycie prądu ustalone przez niego osobiście na podstawie odczytów licznika. Natomiast obciążanie najemców kosztami zużytej energii następowało w cyklach miesięcznych (w każdej z faktur vat dołączonych do pozwów przez powoda obejmujących następujące po sobie okresy płatności czynszu są uwzględnione także koszty zużycia energii).

Nie sposób więc zweryfikować poprawności tak dokonywanych wyliczeń w stosunku do całego budynku, a tym bardziej zaś w stosunku do lokalu wynajmowanego przez pozwaną. Wprawdzie zarówno dostawca prądu jak i powód dokonywali rozliczeń w cyklach dwu miesięcznych, jednak okresy rozliczeniowe nie pokrywają się. Faktury vat wystawione przez dostawcę prądu przedłożone przez powoda dotyczą okresu od 20.11.2009r. do 14.07.2010r., zaś rozliczenia dokonane przez powoda okresu od 31.12.2009r. do 31.08.2010r.

Dokonując szacunkowych wyliczeń zauważyć należy, że w okresie od 20.11.2009r. do 14.07.2010r. dostawca prądu wystawił f-ry vat na łączną kwotę 8.980,84 zł (co daje średniomiesięczny koszt zużycia prądu dla całego budynku w wysokości 1.122,60 zł) zaś suma zużycia prądu wynikająca z w/w wyniosła 13.215 kWh (co średnio daje zużycie dla całego budynku w wysokości 1.651 kWh na miesiąc).

Z rozliczeń powoda za okres od 31.12.2009r. do 31.08.2010r. wynika zużycie prądu dla całego budynku na poziomie 13.780 kWh (bez uwzględnienia opłat stałych przeliczanych przez powoda na kWh), co daje średnie miesięczne zużycie dla całego budynku na poziomie 1.733,75 kWh.

Z faktur vat (...) wystawionych przez powoda w spornym okresie wynika zaś, że pozwana za okres 4 miesięcy obciążona została za zużycie prądu w wynajmowanym lokalu w ilości 9.486 kWh łącznie kwotą 4.507,48 zł (przy czym wielkość ta uwzględnia również opłaty stałe przeliczone na kWh), co daje średniomiesięczne zużycie o wartości 1.126,87 zł i 2.371,5 kWh.

Już z tego szacunkowego wyliczenia wynika, że średni miesięczny koszt zużycia prądu wyliczony przez powoda dla lokalu powódki przewyższał średni miesięczny koszt zużycia prądu dla całego budynku wynikający z faktur dostawcy prądu.

Dodatkowo zaś wskazać należy, że z porównania odczytu licznika nr (...), na który strony powołują się w protokole przekazania pozwanej lokalu z dnia 10.08.2009r. - (...) (k.24 akt 702/10) oraz odczytu tego licznika wynikającego z protokołu przekazania powodowi lokalu z dnia 12.10.2010r. – (...) (k.25 akt 702/10) wynika zużycie na poziomie (...).

Dlatego też przyjąć należało, iż powód nie tylko nie wykazał w sposób należyty wysokości należnych mu kwot z tytułu zużytej energii elektrycznej wbrew spoczywającemu na nim ciężarowi dowodu (art. 6 kc), ale jeszcze brak było jakichkolwiek podstaw do obciążenia pozwanej tymi kosztami wyliczonymi przez sąd w sposób szacunkowy. Stanowisko to jest tym bardziej uzasadnione, iż pełnomocnik pozwanej na rozprawie w dniu 27.07.2011r. podnosił, że pozwana uiściła wraz z czynszem za niesporne okresy tytułem kosztów zużytej energii elektrycznej większą kwotę aniżeli ta wynikająca z faktycznego zużycia przez nią prądu.

Mając powyższe względy na uwadze Sąd uznał, że powództwa w sprawach VGCupr 703/10,704/10 i 718/10 nie zasługiwały na uwzględnienie i oddalił je w punktach V,VII i IX wyroku.

Sąd uznał również za częściowo zasadne powództwo w sprawie VGCupr 702/10, tj. co do kwoty 1.203,14 zł stanowiącej niesporną wysokość nieuiszczonego przez pozwaną czynszu (punkty II i III wyroku).

Z przyczyn szczegółowo opisanych w uzasadnieniu wyroku w sprawie VGCupr 702/10 Sąd nie uwzględnił również zarzutu potrącenia podniesionego przez pozwaną.

O odsetkach ustawowych od zasądzonej kwoty sąd orzekł na podstawie art.481§1 kpc.

O kosztach postępowania we wznowionych sprawach orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. (sprawy VGCupr 703/10,704/10 i 718/10) oraz art. 100 zd. 1 k.p.c. (sprawa VGCupr 702/10).

Na koszty w sprawach VGCupr 703/10, 704/10 i 718/10 składało się jedynie wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej w wysokości 180 zł.

W sprawie VGCupr 702/10 całość kosztów procesu zamknęła się kwotą 700 zł (100 zł tytułem opłaty od pozwu oraz 600 zł wynagrodzenia pełnomocnika pozwanej). Powód wygrał sprawę w około 24,87 % . W takim procencie odpowiadającemu kwocie 174,09 zł pozwana winna uczestniczyć w kosztach procesu. W rzeczywistości poniosła wyższe koszty (600,00 zł), wiec różnicę w kwocie 425,91 zł należało zasądzić na jej rzecz.

Sąd omyłkowo nie zawarł w wyroku postanowienia w przedmiocie rozliczenia kosztów postępowania poniesionych przez skarżącego w postępowaniu wywołanym skargą o wznowienie postępowania. Na koszty te składały się: opłata od skargi w kwocie 190 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1.200 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, opłata od apelacji w wysokości 190 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika za postępowanie odwoławcze w wysokości 600 zł, tj. koszty w łącznej wysokości 2.197 zł.