Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

L., dnia 27 lutego 2013 r.

Sąd Rejonowy w Lubinie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Łukasz Solecki

Protokolant: Justyna Łazińska

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2013 r.

na rozprawie

sprawy z powództwa P. B.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powódki P. B. kwotę 17.500,00 zł (siedemnaście tysięcy pięćset złotych) z odsetkami ustawowymi od dnia 10 kwietnia 2012r.,

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.301,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje stronie pozwanej (...) S.A. w W., aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa – Kasa Sądu Rejonowego w Lubinie kwotę 586,44 zł tytułem brakujących kosztów postępowania sądowego.

Sygn. akt I C 1003/12

UZASADNIENIE

Powódka, P. B., wniosła o zasądzenie na jej rzecz od strony pozwanej, (...) S.A. z siedzibą w W., kwoty 30.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia, zasądzenie na jej rzecz od strony pozwane kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że w dniu 22 listopada 2008r we W. przy ulicy (...) bus, którym podróżowała wpadł w poślizg i przewrócił się. Przewoźnik był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej . W wyniku zdarzenia powódka doznała szeregu obrażeń ciała w tym urazu głowy, klatki piersiowej kręgosłupa szyjnego i piersiowego. Po przeprowadzeniu badan strona pozwana ustaliła uszczerbek w wysokości 13 % i wypłaciła najpierw kwotę 20.000,00zł.

W ocenie powódki wypłacone jej przez stronę pozwaną zadośćuczynienie nie było adekwatne do odczuwanej przez nią krzywdy i nie spełniało swej funkcji kompensacyjnej, dlatego wniosła w pozwie o dopłatę zadośćuczynienia w kwocie 30.000,00zł

W odpowiedzi na pozew strona pozwana, (...) S. A. z siedzibą w W., wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz od powódki kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew strona pozwana przyznała, że bezspornym jest, iż w dniu 22 listopada 2008r . miał miejsce wypadek komunikacyjny, w wyniku którego powódka doznała obrażeń ciała. Strona pozwana przyznała również, że sprawca tego wypadku- przewoźnik był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej. Potwierdziła nadto, że po zgłoszeniu szkody przez powódkę u strony pozwanej przeprowadzone zostało postępowania likwidacyjne, w trakcie którego komisja lekarska ustaliła u powódki 13% trwałego uszczerbku na zdrowiu, zaś strona pozwana dobrowolnie wypłaciła powódce zadośćuczynienie w kwocie łącznej 20000,00zł. W ocenie strony pozwanej, wypłacona powódce tytułem zadośćuczynienia kwota przedstawia ekonomicznie odczuwalną wartość i uwzględnia rozmiar krzywdy doznanej przez powódkę, wobec czego została ustalona na odpowiednim poziomie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 listopada 2008r powódka P. B. podróżowała busem do W.. Pojazd na ulicy (...) wpadł w poślizg i powódka została odwieziona do (...) Szpitala (...) przy ulicy (...) we W. .

W wyniku przeprowadzonych badań u powódki stwierdzono uraz skrętny kręgosłupa szyjnego, uraz głowy oraz złamania trzonu Th 11 i Th 12 . W szpitalu powódka przebywała do 27 listopada 2008r .

Po wyjściu ze szpitala powódka musiała używać kołnierza szyjnego oraz gorsetu J. przez 3 miesiące.

Powódka uczęszczała do lekarza neurologa oraz ortopedy którzy zalecili jej rehabilitację i zabieg fizjoterapeutyczne.

Dowód akta szkodowe

karta leczenia szpitalnego k 16 -17

wyniki badania diagnostycznego k 18

zaświadczenie z zabiegów rehabilitacyjnych k 19-20

historia choroby k 21-37

W wyniku wypadku z dnia 22.11.2008r trwały uszczerbek na zdrowiu u powódki biegli sądowi z zakresu ortopedii i neurologii ustalili w wysokości 15%

Biegli wskazali, iż przebyty uraz bezwładnościowy kręgosłupa szyjnego z uszkodzeniem aparatu torebkowo-więzadłowego z ograniczeniem biernych ruchów rotacyjnych głowy z zespołem bólowym przeciążeniowym ,bez objawów ubytkowych i korzeniowych w badaniu neurologicznym na poziomie 7 % oraz przebyte złamanie klinowe kręgów piersiowych TH 11 i Th 12 z zespołem bólowym korzeniowym i ograniczeniem zakresu ruchów tułowia na poziomie 8%.

Zgłaszane przez powódkę bóle kręgosłupa szyjnego uniemożliwiają powódce wykonywanie ruchów rotacyjnych głowy obustronnie tylko do 4 stopni w prawo i 45 w lewo ( norm 60) ruchy nachylenia bocznego są możliwe do 30 stopni ( norma 40 ) a odległości bródka mostek wynosi 2 cm ( norma 0 ). U powódki nie stwierdzono bólu korzeniowego.

Odczuwane przez powódkę dolegliwości bólowe karku nie powinny mieć w przyszłości poza dokuczliwościami istotnego wpływu na zdolność do pracy, pełnienia obowiązków rodzinnych oraz wypełniania funkcji społecznych.

Biegli nie przewidują u powódki innych powikłań zdrowotnych niż okresowo nasilające się zespoły bólowe kręgosłupa.

Dowód opinia biegłych sądowych k 75-79, 106

Strona pozwana w toku likwidacji szkody wypłaciła powódce kwotę 20.000,00zł

okoliczność niesporna

Przed wypadkiem powódka pracowała i studiowała na Akademii (...) we W.

W wyniku wypadku P. B. w okresie od 25 grudnia 2008r do 22 maja 2009r przebywała na zwolnieniu lekarskim otrzymując zasiłek chorobowy.

W wyniku problemów ze zdrowiem ograniczonej możliwości wykonania pracy siedzącej z powódką rozwiązała za porozumieniem storn umowę o pracę.

Po wypadku powódka korzystała z pomocy swojej mamy przy czynnościach życia codziennego a także podczas dojazdów na zajęcia we W.. Powódka przed wypadkiem uczęszczała na siłownie, zajęcia fitness i gimnastykę. W wyniku zdarzenia z dnia 22 listopada 2008r powódka musiała zrezygnować z aktywnego stylu życia z uwagi na ból i oszczędny tryb życia. Powódka ma lęki związane z jazdą samochodem.

dowód świadectwo pracy k 15

zaświadczenie z dnia 2 kwietnia 2012r k 14

okoliczność niesporna

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w części

W niniejszej sprawie bezspornym między stronami był fakt, że powódka, P. B.w wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 22 listopada 2008 r. doznała licznych obrażeń ciała. Poza sporem było ponadto, że winę za spowodowanie owego wypadku ponosił kierowca przewoźnika , który był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej.

Strona pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności wynikającej z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej i w związku z przedmiotowym zdarzeniem dobrowolnie wypłaciła powódce zadośćuczynienie w kwocie 20.000,00 zł .

Spór między stronami procesu dotyczył natomiast zakresu odpowiedzialności odszkodowawczej strony pozwanej, a ściślej rzecz ujmując – wysokości świadczenia, jakie strona pozwana powinna wypłacić powódce tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez powódkę wskutek wypadku z dnia 22 listopada 2008 r.

Podstawę prawną odpowiedzialności strony pozwanej za szkodę wyrządzoną powódce stanowił w niniejszej sprawie przepis art. 822 § 1 kc, zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel (zakład ubezpieczeń) zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia).

Jak już wspomniano powyżej, poza sporem był fakt, że szkoda została powódce wyrządzona w następstwie wypadku komunikacyjnego, który został spowodowany przez sprawcę ubezpieczonego w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej.

Zgodnie z treścią przepisu art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 § 1 kc, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W doktrynie i w orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że zadośćuczynienie, o którym mowa w art. 445 § 1 kc, ma charakter kompensacyjny, co oznacza, że przyznana poszkodowanemu suma pieniężna nie może stanowić zapłaty symbolicznej, ale musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość, stanowiąc jednocześnie przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej. Suma ta powinna wynagrodzić poszkodowanemu doznane przez niego cierpienia fizyczne i psychiczne oraz ułatwić przezwyciężenie ujemnych przeżyć, aby w ten sposób przynajmniej częściowo została przywrócona równowaga zachwiana wskutek popełnienia czynu niedozwolonego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2007 r., sygn. akt V CSK 245/07, Lex nr 369691; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001 r., sygn. akt III CKN 427/00, Lex nr 52766; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2000 r., sygn. akt I CKN 969/98, Lex nr 50824).

Ustawodawca wprawdzie nie sprecyzował zasad ustalania wysokości zadośćuczynienia, wskazując jedynie, że suma pieniężna zasądzana z tego tytułu powinna być odpowiednia, jednakże nie budzi wątpliwości, że głównym kryterium wpływającym na wysokość tej sumy jest rozmiar doznanej krzywdy, albowiem świadczenie to ma rekompensować właśnie ową krzywdę przejawiającą się w cierpieniach fizycznych i psychicznych. W judykaturze przyjmuje się, że ocena rozmiaru doznanej przez poszkodowanego krzywdy powinna uwzględniać całokształt okoliczności sprawy, tj. rodzaj naruszonego dobra, wiek poszkodowanego, postawę sprawcy, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową oraz inne czynniki podobnej natury (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2007 r., sygn. akt V CSK 245/07, Lex nr 369961; por. także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 2006 r., sygn. akt IV CSK 99/05, Lex nr 198509; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2004 r., sygn. akt V CK 282/03, Lex nr 183777).

Ustalając stan zdrowia powódki, P. B. , oraz wielkość jej cierpień, zarówno fizycznych, jak i psychicznych, Sąd oparł się na dowodzie z opinii biegłych sądowych z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii, oraz neurologa jak i z przesłuchania samej powódki.

Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić wiarygodności zeznaniom powódki gdyż dowody te były rzeczowe i wzajemnie ze sobą korespondowały, zaś strony w toku procesu nie kwestionowały prawdziwości ich treści.

Sąd ocenił jako wiarygodną i rzetelną opinię lekarską sporządzoną przez biegłych sądowych na potrzeby niniejszego postępowania. Biegły sądowy z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej K. C. wraz z biegłą neurolog E. T. w sposób szczegółowy przeprowadzili badanie powódki a ponadto opisali następstwa i skutki wypadku jakiego doznała powódka. Powyższa opinia nie była kwestionowana przez pełnomocników stron zaś biegli w opinii uzupełniającej podali, iż nie przewidują u powódki innych powikłań zdrowotnych niż okresowo nasilające się zespoły bólowe kręgosłupa.

Wobec powyższego oczywistym dla Sądu jest, że w następstwie odniesionych w wyniku wypadku obrażeń ciała powódka doznała krzywdy, na którą złożyły się zarówno cierpienia fizyczne, jak i psychiczne. Intensywność tych cierpień była znaczna, a wzmagał ją ponadto fakt, że bezpośrednio po zdarzeniu powódka była hospitalizowana przez okres 5 dni a następnie korzystała z zabiegów rehabilitacyjnych i terapeutycznych. Ponadto powódka z uwagi na wypadek musiała zrezygnować z uprawiania sportów.

Ustalając wysokość należnego powódce zadośćuczynienia za krzywdę, Sąd kierował się również ugruntowanym w orzecznictwie i w doktrynie stanowiskiem, że zdrowie jest dobrem szczególnie cennym i przyjmowanie niskich kwot zadośćuczynienia w przypadkach ciężkich uszkodzeń ciała prowadzi do deprecjacji tego dobra (por. wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 21 września 2005 r., sygn. akt V CK 150/05, Lex nr 398563; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 lipca 1997 r., sygn. akt II CKN 273/97, Lex nr 286781).

Ponadto Sąd miał na uwadze, że wysokość zadośćuczynienia pieniężnego powinna uwzględniać aktualne warunki oraz stopę życiową społeczeństwa kraju, w którym mieszka poszkodowany, przy czym najbliższym punktem odniesienia powinien być poziom życia osoby, której przysługuje zadośćuczynienie, gdyż jej stopa życiowa rzutować będzie na rodzaj wydatków konsumpcyjnych mogących zrównoważyć doznane cierpienie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2008 r., sygn. akt II CSK 78/08, Lex nr 420389).

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd uznał, że zadośćuczynienie w kwocie 20 000,00zł wypłacone powódce dobrowolnie przez stronę pozwaną, nie spełniło swojej funkcji kompensacyjnej i nie było adekwatne do doznanej przez powódkę krzywdy. Wszak należało mieć na względzie, że trwały uszczerbek na zdrowiu powódki wynosił 15 %, a skutki wypadku powódka odczuwa do dziś.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że odpowiednią sumą pieniężną, która rzeczywiście mogłaby stanowić dla powódki rekompensatę za wszelkie cierpienia i ujemne przeżycia związane z przedmiotowym wypadkiem, będzie kwota 37.500,00 zł. W związku z powyższym, uwzględniając wysokość świadczenia już wypłaconego powódce przez stronę pozwaną, Sąd zasądził na rzecz powódki od strony pozwanej kwotę 17.500,00 zł tytułem brakującej kwoty zadośćuczynienia oddalając żądanie pozwu w pozostałym zakresie.

W ocenie Sądu zadośćuczynienie w kwocie łącznej 37.500,00 zł odpowiada nie tylko doznanemu przez powódkę uszczerbkowi na zdrowiu, ale uwzględnia również ogół odczuwanych przez nią cierpień i jest adekwatne do jej stopy życiowej, wobec czego stanowi należytą rekompensatę za krzywdę powódki.

Sąd zważył przy tym, że choć trwały uszczerbek na zdrowiu powódki wynosi w istocie 15%, to jednakże jak podali biegli powódka oprócz okresowo nasilające się zespoły bólowych kręgosłupa nie powinna mięć innych dolegliwości związanych z wypadkiem.

Sąd podziela pogląd, że zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, wynikłą na skutek rozstroju zdrowia i związanego z nim uszkodzenia ciała, którego wysokość w ostatecznym wyniku zależy od uznania Sądu, nie może być uznane za nadmierne nawet wówczas, gdy przy uwzględnieniu przeciętnego poziomu życia i zamożności społeczeństwa, mogło być tak postrzegane, jeżeli jest ono adekwatne do stopnia odniesionych obrażeń i związanych z nimi trwałych następstw dla zdrowia i egzystencji poszkodowanego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 1997 r., sygn. akt II CKN 41/96, niepubl.).

Podsumowując powyższe, Sąd zasądził na rzecz powódki, P. B., od strony pozwanej, (...) S.A. z siedzibą w W., świadczenie pieniężne w łącznej kwocie 17.500,00zł tytułem brakującego zadośćuczynienia.

Rozstrzygnięcie o odsetkach ustawowych od zasądzonego świadczenia pieniężnego Sąd oparł o treść przepisów art. 481 § 1 i § 2 kc oraz art. 455 kc.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu, zawarte w punkcie III sentencji wyroku, Sąd oparł o treść przepisu art. 100 kpc w zw. z art. 98 § 3 kpc.

Zgodnie z treścią przepisu art. 100 kpc, w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone, ale sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swojego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

W niniejszej sprawie Sąd uwzględnił żądanie powódki w 58% wobec czego uznał, że należy rozliczyć koszty procesu.

Koszty po stronie powódki wyniosły łącznie 3917 zł z czego do zwrotu zasadna jest kwota 2272zł ( 58%) a u strony pozwanej 1015 zł ( (...) 42%)

Po wzajemnym zbilansowaniu otrzymamy kwotę 1301 zł która uwzględnia koszty zaliczki na opinię biegłego w kwocie 500zł wpłaconą przez powódkę.

Rozstrzygnięcie o nieuiszczonych kosztach sądowych, zawarte w punkcie sentencji wyroku, zapadło w oparciu o treść przepisu art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 z późn. zm.), zgodnie z którym kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Z uwagi na to, że w niniejszej sprawie koszty opinii wyniosły (...).44 zł. Koszty te obciążają powódkę w 42 % zaś stronę pozwaną w 58%. a zatem po uwzględnieniu zaliczki strona pozwana winna uiścić kwotę 586,44zł

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji wyroku.