Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 maja 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu – Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR del. Ewa Rudkowska – Ząbczyk

Protokolant: Marcin Guzik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 maja 2013 r. we W.

sprawy z powództwa W. K.

przeciwko Skarbowi Państwa – (...) we W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda W. K.na rzecz strony pozwanej Skarbu Państwa – (...)kwotę 7 986,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

Powód W. K.w pozwie wniesionym przeciwko Skarbowi Państwa – (...) we W.domagał się zasądzenia kwoty 328 158,58 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 26 listopada 2010 r. Ponadto domagał się zasądzenia od strony pozwanej na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powyższego żądania podniósł, że w roku 2001 prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą pod firmą (...). W wyniku postępowania kontrolnego przeprowadzonego wobec (...) M. K.oraz (...) D. K., Dyrektor (...)we W.stwierdził, że prowadzi on nie tylko działalność gospodarczą pod firmą (...), ale również – dla zatajenia rzeczywistych rozmiarów prowadzonej działalności gospodarczej – posługiwał się firmą prowadzona przez małżonkę – D. K.. W ocenie Dyrektora (...)we W., powód w roku 2001 dopuścił się czynu firmanctwa. W decyzji nr (...)z dnia 30 czerwca 2005 r. Dyrektor (...)we W.określił zobowiązanie powoda w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2001 w kwocie 776 809,70 zł wraz z odsetkami za zwłokę od zaległości podatkowych w zaliczkach na podatek dochodowy od osób fizycznych za 2001 roku w kwocie 139 946,70 zł. Powód zaskarżył powyższą decyzję, wskutek czego Dyrektor (...)we W.decyzją nr (...) (...)z dnia 3 lutego 2006 r. uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę Dyrektorowi (...) we W.do ponownego rozpoznania, uznając, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie potwierdził, że osobą firmowaną jest powód.

Następnie, Dyrektor (...)we W.decyzją nr (...)z dnia 24 listopada 2006 r. określił zobowiązanie powoda w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2001 r. w kwocie 350 703,00 zł wraz z należnymi odsetkami za zwłokę przypadającymi za zaległości powstałe z tytułu niewpłaconych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych za 2001 r. w kwocie 71 798 zł, uznając, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynikało, że D. K.nie prowadziła w 2001 r. działalności gospodarczej, lecz ją firmowała, natomiast osobami firmowanymi, na których ciążył obowiązek podatkowy w zakresie podatku dochodowego byli członkowie rodziny tj. powód oraz M. K.. Decyzja ta została następnie utrzymana w mocy decyzją Dyrektora (...)we W.nr (...)z dnia 18 maja 2007 r., który uznał, że zebrany w sprawie materiał dowodowy potwierdził zasadność zarzutu firmanctwa w 2001 r. Decyzję Dyrektora (...)we W.nr (...)z dnia 18 maja 2007 r. powód zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W., wnosząc o jej uchylenie, zarzucając jej naruszenie art. 122, art. 187 § 1 k.p.c., art. 191 oraz art. 210 § 4 ordynacji podatkowej. Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 18 lutego 2008 r. (I SA/Wr 1248/07) uchylił zaskarżoną decyzję stwierdzając, że decyzja wydana przez Dyrektor (...)we W.naruszała przepisy prawa procesowego w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy. Uwzględniając orzeczenie WSA we Wrocławiu, Dyrektor (...)we W.uchylił decyzję Dyrektora (...)we W.w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Następnie Dyrektor (...)we W.decyzją nr (...) z dnia 22 kwietnia 2009 r. określił powodowi zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2001 r. w wysokości jedynie 7 403,00 zł wraz z odsetkami za zwłokę przypadającymi od zaległości powstałej z tytułu niewpłaconych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych za 2001 r. w kwocie 390,00 zł.

Powód podniósł, że w powołanych decyzjach organy władzy publicznej bezzasadnie uznawały, że jego małżonka w 2001 r. nie prowadziła działalności gospodarczej, a jedynie – w celu zatajenia rzeczywistych rozmiarów działalności gospodarczej prowadzonej przez powoda – udostępniła mu swoją firmę. Z uwagi na konieczność obrony przed tymi bezpodstawnymi zarzutami organów i bezzasadnym żądaniem uiszczenia zobowiązania podatkowego w łącznej kwocie przekraczającej 1 000 000,00 zł (wraz z odsetkami za zwlokę) powód powierzył prowadzenie postępowania podatkowego i sądowo – administracyjnego profesjonalnym pełnomocnikom. W związku z koniecznością obrony przed skutkami wadliwych decyzji, w latach 2004-2009 poniósł z tytułu pomocy prawno – podatkowej wydatki wynikające z:

1.  faktury (...)z dnia 28 lipca 2004 r. wystawionej przez Kancelarię Radców Prawnych B., J., K., M.sp.j. we W.na kwotę 2562,00 zł;

2.  faktury (...)z dnia 10 kwietnia 2006 r. wystawionej przez Kancelarię Radców Prawnych B., J., K., M. sp.j. we W.na kwotę 2 440,00 zł;

3.  faktury (...) z dnia 10 maja 2006 r. wystawionej przez Kancelarię Adwokacką (...) na kwotę 2 440,00 zł;

4.  faktury (...) z dnia 7 sierpnia 2007 r. wystawionej przez (...) sp. z o.o. we W. na kwotę 1000,00 zł;

5.  faktury (...) z dnia 16 sierpnia 2007 r. wystawionej przez (...) sp. z o.o. we W. na kwotę 1440,00 zł;

6.  faktury (...) z dnia 28 września 2007 r. wystawionej przez (...) sp. z o.o. we W. na kwotę 4000,00 zł;

7.  faktury (...) z dnia 11 października 2007 r. wystawionej przez (...) sp. z o.o. we W. na kwotę 11 860,00 zł;

8.  faktury (...) z dnia 30 lipca 2008r. wystawionej przez (...) sp. z o.o. we W. na kwotę 1 830,00 zł;

9.  faktury (...) z dnia 21 października 2008r. wystawionej przez (...) sp. z o.o. we W. na kwotę 62 964,20 zł;

10.  faktury (...) z dnia 24 października 2008 r. wystawionej przez (...) sp. z o.o. we W. na kwotę 99 427,00 zł;

11.  faktury (...) z dnia 31 października 2008 r. wystawionej przez (...) sp. z o.o. we W. na kwotę 14 640,00 zł;

12.  faktury (...) z dnia 28 listopada 2008 r. wystawionej przez (...) sp. z o.o. we W. na kwotę 7 808,00 zł;

13.  13/ faktury (...) z dnia 12 grudnia 2008 r. wystawionej przez (...) sp. z o.o. we W. na kwotę 4 880,00 zł;

14.  faktury (...) z dnia 5 stycznia 2009 r. wystawionej przez (...) sp. z o.o. we W. na kwotę 7 320,00 zł;

15.  faktury (...) z dnia 30 stycznia 2009 r. wystawionej przez (...) sp. z o.o. we W. na kwotę 22 376,02 zł;

16.  faktury (...) z dnia 30 stycznia 2009 r. wystawionej przez (...) sp. z o.o. we W. na kwotę 10 004,00 zł;

17.  faktury (...) z dnia 31 marca 2009 r. wystawionej przez (...) sp. z o.o. we W. na kwotę 1 952,00 zł;

18.  faktury (...) z dnia 1 kwietnia 2009 r. wystawionej przez (...) sp. z o.o. we W. na kwotę 69 215,36 zł.

Powód wskazał, że przepisy prawa podatkowego nie określają zasad odpowiedzialności organów podatkowych czy organów kontroli skarbowej za działania niezgodne z prawem, np. wydanie niezgodnej z prawem decyzji. Przepis art. 260 ordynacji podatkowej wskazuje jednak, że zastosowanie powinny znaleźć tutaj właściwe przepisy prawa cywilnego. Artykuł 417 § 1 k.c. stanowi natomiast, że za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej odpowiedzialność ponosi Skarb Państwa, jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna, wykonująca tę władzę z mocy prawa. Z kolei zgodnie z art. 417 ¹ § 2 k.c. Skarb Państwa odpowiada za szkodę wyrządzoną wydaniem prawomocnego orzeczenia lub ostatecznej decyzji. Wskazane przepisy stanowią rozwiniecie reguły wyrażonej w art. 77 Konstytucji, który stanowi, że każdy ma prawo do wynagrodzenia szkody, jaka została mu wyrządzona przez niegodne z prawem działanie organu władzy publicznej.

Powód twierdził, że Skarb Państwa ponosi odpowiedzialność, jeżeli została wyrządzona szkoda, która powstała w związku z wykonywaniem władzy publicznej i wynika z działania niezgodnego z prawem. Z kolei art. 417 ¹ § 2 k.c. dodatkowo przewiduje, że Skarb Państwa odpowiada za szkodę, którą wyrządzono wydaniem ostatecznej decyzji. Wobec powyższego zachodzą przesłanki odpowiedzialności pozwanego.

Powód podniósł, że w powołanych decyzjach organy władzy publicznej bezzasadnie uznały, że jego małżonka w 2001 r. nie prowadziła działalności gospodarczej, a jedynie – w celu zatajenia rzeczywistych rozmiarów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej – udostępniła mu swoją firmę. Z uwagi na konieczność obrony przed bezpodstawnymi zarzutami organów i bezzasadnym żądaniem uiszczenia zobowiązania podatkowego w kwocie ponad 1 000 000,00 zł, powierzył on prowadzenie postępowania podatkowego i sądowo – administracyjnego profesjonalnym pełnomocnikom. W związku z zaskarżeniem wadliwych decyzji powód poniósł więc w latach 2004-2009 wydatki z tytułu pomocy prawno – podatkowej w łącznej wysokości 328 158,58 zł. Słuszność i konieczność działań podjętych przez niego (powierzenie obrony przed wadliwymi działaniami organów władzy publicznej podmiotom zajmującym się profesjonalnie pomocą prawno – podatkową) potwierdza w szczególności fakt uchylenia ostatecznej decyzji Dyrektora (...) we W.przez Wojewódzki Sąd Administracyjny. Ewentualne zaniechanie obrony przed bezpodstawnym działaniem organów podatkowych – zważywszy, że zobowiązanie podatkowe nienależnie dochodzone od powoda przekraczało kwotę 1 000 000,00 zł – mogło doprowadzić do likwidacji działalności gospodarczej prowadzonej przez niego. Konieczność obrony przed bezpodstawnymi i wadliwymi decyzjami spowodowała uszczerbek w jego majątku. Był on bowiem zmuszony do ponoszenia kosztów profesjonalnej pomocy prawno – podatkowej przez cały czas trwania postępowania kontrolnego (do 22 kwietnia 2009 r.). Uszczerbek majątkowy jakiego doznał stanowi więc szkodę, którą Skarb Państwa powinien naprawić. Korzystając z pomocy profesjonalnych pełnomocników, uchronił się przed stratą o wartości ponad 1000 000,00 zł, gdyż suma jego zobowiązań ostatecznie została obniżona do kwoty 8000,00 zł. Poniesione przez niego koszty pomocy prawnej były koniecznością warunkującą przetrwanie jego przedsiębiorstwa. Ponadto koszty pomocy prawnej były adekwatne do znacznej wartości uszczerbku, przed którego poniesieniem powód się uchronił. Dalej wskazał, że w ramach postępowania administracyjnego nie istnieje instytucja zwrotu kosztów pomocy prawnej, dlatego nie zrekompensowano mu poniesionych wydatków.

Powód twierdził, że poniesiony przez niego uszczerbek majątkowy jest bezpośrednią konsekwencją działania Dyrektora (...)we W.oraz Dyrektora (...)we W.. Gdyby bowiem wobec niego nie zostały wydane wadliwe decyzje, nie byłby zmuszony do poniesienia kosztów profesjonalnej pomocy prawno – podatkowej. W konsekwencji, wyłączną przyczyną powstania szkody po jego stronie jest nieprawidłowe działanie urzędów, skutkujące wydaniem wobec niego wadliwych decyzji, w efekcie których doszło do bezpodstawnego żądania uiszczenia przez niego nieistniejącego zobowiązania podatkowego. Dodał, że postępowanie kontrolne dotyczyło skomplikowanej materii podatkowej i nie był w stanie prowadzić swojej obrony samodzielnie. Istnieje więc bezpośredni związek przyczynowy między szkodą a wykonywaniem władzy publicznej przez dyrektora (...) we W.. Przy czym działanie organu władzy publicznej było niezgodne z prawem – wadliwość stanowiska organów podatkowych w niniejszej sprawie jednoznacznie potwierdził wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W.. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że zebrany przez organa materiał dowodowy został oceniony w sposób wybiórczy, co czyniło dokonaną przez niego ocenę wadliwą.

Terminem początkowym dla żądania odsetek ustawowych od dochodzonej należności był dzień 26 listopada 2010 r. – dzień następujący po dniu, w którym zostało mu doręczone wezwanie do zapłaty odszkodowania.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na rzecz Skarbu Państwa – (...) kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu powyższego stanowiska strona pozwana wskazała, że kwestionuje roszczenie powoda zarówno co do zasady, jak również co do wysokości, a także kwestionuje związek pomiędzy poniesieniem przez niego wydatków a zdarzeniami wskazanymi jako podstawa faktyczna roszczenia odszkodowawczego, w tym, w szczególności, związek tych wydatków z wydaniem wskazanych w pozwie decyzji.

Strona pozwana wskazała, że przepis art. 417 ¹ § 2 k.c. przewiduje trzy przesłanki
odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa, które muszą wystąpić łącznie.
Pierwszą z nich jest wydanie prawomocnego orzeczenia lub ostatecznej decyzji, których
niezgodność z prawem została stwierdzona we właściwym postępowaniu. Twierdziła, że strona powodowa wskazała w pozwie wiele decyzji, z których jedynie decyzja Dyrektora (...)we W.z dnia 18 maja 2007 r. nr (...)mogłaby ewentualnie – z zastrzeżeniem jak poniżej – zostać uznana za spełniającą ten warunek. Pierwsza decyzja nie była bowiem ostateczna, natomiast w stosunku do drugiej decyzji, a także do decyzji Dyrektora (...) we W.z dnia 22 kwietnia 2009 r. nr (...)brak było wymaganego przez art. 417 ¹ § 2 k.c. prejudykatu.

Niezależnie od powyższego strona pozwana wskazała, że także w stosunku do decyzji Dyrektora (...) we W.z dnia 18 maja 2007 r. nr (...)brak było wymaganego przepisem art. 417 ¹ § 2 k.c. prejudykatu. Twierdziła, że – wbrew stanowisku powoda – do stwierdzenia niezgodności z prawem powyższej decyzji nie było wystarczające jej uchylenie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny i odmienne określenie zobowiązania podatkowego powoda w kolejnej decyzji wydanej w tej sprawie. Prejudykatem, o którym mowa w art. 417 ¹ § 2 k.c. może być orzeczenie sądu administracyjnego, ale tylko takie, które jest określone przez art. 287 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Przepis ten wskazuje, że odszkodowanie od organu przysługuje stronie jedynie w przypadkach, gdy sąd uchyli zaskarżoną decyzję, a organ rozpatrujący sprawę ponownie umorzy postępowanie lub gdy sąd stwierdzi nieważność aktu albo ustali przeszkodę prawną uniemożliwiającą stwierdzenie nieważności aktu. Strona pozwana podniosła , że w przedmiotowej sprawie, mimo że sąd administracyjny uchylił zaskarżoną decyzję, to jednak organ ponownie rozpatrujący sprawę nie umorzył postępowania, lecz została wydana kolejna decyzja, także określająca zobowiązania podatkowe. Dlatego też nie zostały spełnione przesłanki z art. 287 pkt 1 p.p.s.a., w związku z czym nie może być mowy o uzyskaniu przez powoda prejudykatu stwierdzającego niezgodność z prawem ostatecznej decyzji będącej podstawą roszczeń odszkodowawczych.

Z daleko posuniętej ostrożności procesowej strona pozwana wskazała, że brak jest podstaw do uwzględnienia roszczeń powoda w oparciu o art. 417 k.c., gdyż ustalenie odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa za szkodę wynikłą z wydania decyzji następnie uchylonej, wymaga wykazania przez powoda bezprawności działania organów administracyjnych (podatkowych) przy wydawaniu decyzji. Brak przy tym szczególnej regulacji dotyczącej wykazania bezprawności takiej decyzji. Oznacza to, że na powodzie w sprawie o odszkodowanie ciąży obowiązek udowodnienia tej przesłanki odpowiedzialności Skarbu Państwa, zgodnie z zasadą art. 6 k.c. Sam fakt uchylenia w toku instancji nieprawomocnego orzeczenia administracyjnego nie przesądza o jego bezprawności w rozumieniu art. 417 § 1 k.c. Nie mogą być uznane za bezprawne decyzje uchylone tylko z powodu odmiennej oceny stanu faktycznego czy wykładni prawa materialnego, dokonanych przez organ drugiej instancji, niewyjaśnienia wszystkich okoliczności faktycznych czy tym podobnych przyczyn mających źródło w ustawowo zagwarantowanej suwerenności orzeczniczej organu każdej instancji. Nie każda zatem nieprawidłowość w działaniu władzy publicznej może być kwalifikowana jako bezprawność w rozumieniu art. 417 § 1 k.c. a tylko taka, w której naruszenie przepisów prawa stanowiło warunek konieczny powstania szkody.

Strona pozwana podniosła, że przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej jest także istnienie adekwatnego związku przyczynowego między zdarzeniem szkodzącym a uszczerbkiem majątkowym stanowiącym szkodę. W świetle brzmienia art. 417 ¹ § 2 k.c. indemnizacji mogłyby podlegać jedynie te wydatki, które związane były z wydaniem decyzji Dyrektora (...) we W.z dnia 18 maja 2007 r. nr (...), a wiec bezpodstawne jest roszczenie w części dotyczącej wydatków związanych z okresem poprzedzającym wydanie tej decyzji oraz w części dotyczącej wydatków związanych z okresem po wydaniu wyroku WSA z dnia 18 lutego 2008 r., którym uchylono powyższą decyzję.

Tak więc jedyną decyzją, za jaką strona powodowa mogłaby dochodzić odszkodowania na podstawie art. 417 ¹ § 2 k.c. jest decyzja Dyrektora (...) we W.z dnia 18 maja 2007 r. nr (...). Od decyzji tej powód wniósł skargę do sądu administracyjnego, zaś wyrok w sprawie zapadł w dniu 18 lutego 2008 r. Jak wskazuje powód w pozwie za okres od 18 maja 2007 r. do 18 lutego 2008 r. powód otrzymał faktury na łączną kwotę 18 300,00 zł. Jedynie więc ta kwota mogłaby stanowić szkodę podlegającą naprawieniu, gdyby nie fakt, że w judykaturze przyjmuje się, że zwrotu kosztów postępowania można skutecznie dochodzić jedynie w postępowaniu, w którym te koszty powstały poniesione. Nie jest dopuszczalne późniejsze dochodzenie zwrotu poniesionych kosztów postępowania w drodze formułowania roszczeń odszkodowawczych. Powszechnie przyjmuje się, że wydatki poniesione przez stronę na pokrycie kosztów postępowania, których zwrotu pod postacią zasądzonych od przeciwnika kosztów procesu strona nie odzyskała, nie mogą być traktowane jako szkoda

Twierdziła więc, że zwrot wydatków poniesionych na opłacenie profesjonalnego pełnomocnika w trakcie postępowania przed organami i sądami administracyjnymi nie może być skutecznie dochodzony w ramach postępowania o zasądzenie odszkodowania od Skarbu Państwa. Byłoby to bowiem sprzeczne z intencją ustawodawcy, który postanowił miarkować należny stronie zwrot kosztów zastępstwa procesowego, jak i prowadziłoby w konsekwencji do nieograniczonego kreowania roszczeń w sprawach już osądzonych.

Strona pozwana wskazała, że wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W. z dnia 18 lutego 2008 r. na rzecz powoda została zasądzona kwota 10 624,00 zł, która została przekazana powodowi. Zgodnie z art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., Nr 270) skarżący otrzymał od organu, który wydał zaskarżoną decyzję, zwrot kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw, przy czym zasądzając te koszty sąd administracyjny wziął pod uwagę niezbędny nakład pracy pełnomocnika, a także charakter sprawy i wkład pracy pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Wydatki przekraczające tę kwotę nie są niezbędne, a więc nie pozostają w normalnym związku przyczynowym z wydaniem decyzji.

Dodała, że poniesione przez powoda koszty doradztwa podatkowego związane były nie z wydaniem decyzji, lecz z samym prowadzeniem postępowania kontrolnego, postępowania podatkowego i postępowania przez Sądem Administracyjnym. Powód wiąże konieczność korzystania z pomocy doradców podatkowych z postępowaniem kontrolnym, którego w swojej ocenie nie był w stanie prowadzić samodzielnie. Faktury za doradztwo podatkowe były wystawiane na długo przed wydaniem pierwszej decyzji w sprawie. Wskazuje to wyraźnie, że poniesione wydatki są skutkiem samego faktu prowadzenia postępowania, nie zaś decyzji wydanych w tym postępowaniu. Twierdziła, że samo prowadzenie postępowania administracyjnego nie jest niezgodnie z prawem i nie rodzi odpowiedzialności odszkodowawczej – skutek ten ustawa łączy dopiero z wydaniem decyzji ostatecznej, o ile we właściwym postępowaniu zostanie stwierdzone, że decyzja ta była niezgodna z prawem. Już z tego powodu roszczenie powoda nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż skoro poniesienie wydatków na doradztwo podatkowe było skutkiem samego wszczęcia postępowania, niezależnie od decyzji wydanych w tym postępowaniu, to nie można przyjąć, że istnieje adekwatny związek przyczynowy między tymi decyzjami a dobrowolnym poniesieniem przez powoda wydatków.

Jednocześnie podkreśliła, że wskazane przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we W. naruszenia prawa, które nie zostały ocenione przez Sąd Administracyjny jako rażące, nie świadczą o tym, że przedmiotowe postępowania administracyjne w ogóle nie powinny zostać zainicjowane i samo ich prowadzenie było bezprawne. Tymczasem w orzecznictwie podkreśla się, że jedynie w sytuacji, gdy wszczęcie postępowania przez organ władzy publicznej byłoby ewidentną szykana i miało służyć innym celom niż przewidziane przez prawo, można przyjąć, że bezprawne było samo prowadzenie postępowania. Z przypadkiem takim niewątpliwie nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Działania organów podatkowych podejmowane były w ramach zwykłego badania rozliczenia podatkowego powoda. Ponieważ zakwestionowano jego poprawność, wydano w tym zakresie decyzje administracyjne. Podatnik nie zgadzając się decyzjami organów wszczął określoną procedurę wynikającą z Ordynacji podatkowej, a później w oparciu o przepisy ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wniósł skargę. Czynnościom podejmowanym przez organy podatkowe nie można przypisać cech niezgodności z prawem, gdyż wszczynając postępowanie w sprawie określenia zobowiązania podatkowego, organy podatkowe działały bowiem na podstawie obowiązujących przepisów prawa.

Strona pozwana podała, że w niniejszej sprawie nie sposób pominąć faktu, że postępowanie prowadzone przed organami podatkowymi dotyczyło odpowiedzialności osoby trzeciej za zaległości podatkowe firmanta . na podstawie art. 113 Ordynacji podatkowej. W tym zakresie szczególne obowiązki ciążą na organie podatkowym, bowiem to on winien wykazać przesłanki odpowiedzialności. Podkreśliła, że w sprawach dotyczących tzw. firmanctwa zarówno ciężar dowodu, jak i ciężar dowodzenia zostały przeniesione na organy podatkowe. Orzekając organy podatkowe korzystały z dostępnych dowodów w sprawie oraz własnego doświadczenia życiowego i uznały, że zaszły okoliczności wydania decyzji w trybie art. 113 Ordynacji podatkowej. Natomiast Wojewódzki Sąd Administracyjny wydający wyrok w sprawie uznał, że postępowanie dowodowe było niewystarczające stąd konieczność jego rozszerzenia. Ponieważ organy podatkowe zgromadziły cały możliwy do uzyskania materiał dowodowy i po uchyleniu decyzji Dyrektora (...) przez WSA nie istniała możliwość jego poszerzenia, koniecznym stało się odstąpienie od orzeczenia o odpowiedzialności w trybie art. 113 Ordynacji podatkowej. Mając na względzie prowadzone postępowanie, czas trwania, i zakres zgromadzonego materiału nie sposób uznać, że prowadzenie tego postępowania było bezprawne. Sam fakt uchylenia decyzji nie przesądza, że prowadzenie postępowania było niezgodne z prawem.

Strona pozwana twierdziła, że trzecią przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej jest wystąpienie szkody. W ujęciu cywilistycznym szkodą jest powstała wbrew woli poszkodowanego różnica pomiędzy obecnym stanem majątkowym, a stanem, jaki zaistniałby, gdyby nie wystąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Podkreśliła, że powód dobrowolnie poniósł wydatki traktowane obecnie przez niego jako szkoda. Wysokość kosztów doradztwa podatkowego została przez niego zaakceptowana i brak jakichkolwiek powodów, aby obecnie kosztami tymi obciążać Skarb Państwa. Nie mogą być uznane za szkodę wydatki poniesione dobrowolnie. Podkreśliła, że ani przepisy ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz. U. z 2011 r. Nr 41, poz. 214, z późn. zm.), ani ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), ani też ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz 1270 z późn. zm.) nie przewidują konieczności korzystania z usług profesjonalnego pełnomocnika na etapie postępowania przed organami administracyjnymi oraz sądem pierwszej instancji. Od woli strony zatem zależy, czy ustanowi pełnomocnika w sprawie. W realiach prowadzonego postępowania podatkowego nie istniała konieczność korzystania z pomocy kwalifikowanej, ponieważ strona samodzielnie mogła działać, a ponadto niektóre czynności, także kluczowe dla przebiegu postępowania, np. złożenie odwołania czy skargi do WSA dokonane były samodzielnie przez powoda, który z racji prowadzenia działalności gospodarczej zna przepisy prawa podatkowego. Dodała, że niewielki nakład pracy profesjonalnych pełnomocników w żaden sposób nie uzasadnia wysokości wydatków poniesionych z tytułu ich usług. Co więcej, twierdziła, że przytoczone w pozwie okoliczności wskazują, że wydatki te były ponoszone niecelowo. Po wydaniu decyzji Dyrektora (...)we W.z dnia 24 listopada 2006 r. nr (...) (...)kwota główna zobowiązania podatkowego wynosiła 350 703,00 zł, zaś dążąc do uchylenia tej decyzji powód poniósł – jak twierdzi w pozwie – wydatki na doradztwo podatkowe w łącznej kwocie 320 716,58 zł (suma kwot z faktur wystawionych po dniu 24 listopada 2006 r.). Skutkami takich nieracjonalnych decyzji biznesowych nie może zostać obciążona strona pozwana.

Z najdalej posuniętej ostrożności procesowej strona pozwana wskazała, że wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W. z dnia 18 lutego 2008 r. na rzez powoda została zasądzona kwota 10 624,00 zł. Kwota ta została w dniu 16 czerwca 2008 r. przekazana powodowi, przy czym, zgodnie z 39 pkt 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, nastąpiło to w drodze przelewu na rachunek bankowy pełnomocnika, który uprawniony był do odbioru kosztów postępowania w imieniu swojego mocodawcy.

W wyniku uchylenia decyzji podatkowych powód otrzymał zwrot nadpłat
w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2001 r. wraz z oprocentowaniem
tych nadpłat, przy czym oprocentowanie to wyniosło łącznie 135 523,00 zł oraz
dodatkowo zwrot kosztów egzekucyjnych wraz z odsetkami, przy czym odsetki te
wyniosły łącznie 13 998,35 zł. Kwoty otrzymywane tytułem oprocentowania nadpłaty (odsetek) mają charakter odszkodowawczy.

Strona pozwana podkreśliła, że powód żąda odszkodowania w wysokości równej kwotom brutto wynikającym z faktur wystawionych przez Kancelarię Radców Prawnych B., J., K., M.sp. j., Kancelarię Adwokacką adwokata P. N.oraz (...) sp. z o.o., chociaż prowadząc działalność gospodarczą mógł odliczyć naliczony w fakturach podatek od towarów i usług, pomniejszając podatek należny do zapłacenia, a tym samym otrzymując częściowy zwrot poniesionych wydatków – ewentualny uszczerbek sprowadza się więc co najwyżej do kwot netto. Ponadto powód mógł zaliczyć wydatki na usługi doradztwa podatkowego do kosztów uzyskania przychodów, tym samym zmniejszając należny podatek dochodowy, a więc uzyskując korzyść majątkową. Zgodnie z zasadą compensatio lucri cum damno ewentualne odszkodowanie (w ogóle nienależne w ocenie pozwanego) winno zostać pomniejszone w wskazane powyżej kwoty, gdyż w przeciwnym razie powód uzyskałby nienależną korzyść.

Podobnie – z najdalej idącej ostrożności procesowej – podniosła zarzut przedawniania roszczeń powoda. Już w chwili uzyskania informacji o wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W. z dnia 18 lutego 2008 r. powód dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia, a dla rozpoczęcia biegu terminu a tempore scientiae jest konieczne, aby poszkodowany, który dowiedział się o szkodzie, znał już rozmiar.

Co do terminu naliczania odsetek strona pozwana wskazała, że roszczenie o odszkodowanie jest roszczeniem niepieniężnym, a jedynie wyrażonym w pieniądzu. Zgodnie z art. 363 § 2 k.c., jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, które następuje z chwilą wydania wyroku. Dla ustalenia odszkodowania data poniesienia wydatków jest zatem nieistotna, bo Sąd wycenia wartość poniesionej szkody na dzień wydania rozstrzygnięcia. Odszkodowanie uwzględnia więc całość poniesionej szkody, a dodatkowe naliczenie odsetek stanowiłoby podwójną rekompensatę. Dodatkowo do dnia wydania wyroku nie jest znana wysokość roszczenia, nie może być więc ono wymagalne.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W roku 2001 powód W. K. prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą pod firmą (...).

(okoliczność bezsporna)

W 2003 r. organy kontroli skarbowej prowadziły postępowanie kontrolne wobec powoda oraz wobec M. K. prowadzącego działalność pod firmą (...) i D. K. prowadzącej działalność pod firmą (...). W toku tego postępowania organy kontroli skarbowej stwierdziły, że powód obok zadeklarowanej działalności gospodarczej pod nazwą (...) W. K. w 2001 r. prowadził także działalność gospodarczą pod firmą (...) D. K., a tym samym dopuścił się czynu firmanctwa).

(dowód: przesłuchanie powoda: e - protokół z dnia 17 maja 2013 r. - 32 min. 29 sek. – 38 min. 56 sek.)

W dniu 30 czerwca 2005 r. Dyrektor (...)we W.wydał decyzję nr (...), w której określił powodowi zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2001 w kwocie 776 809,70 zł oraz odsetki za zwłokę od zaległości podatkowych w zaliczkach na podatek dochodowy od osób fizycznych za 2001 r. w kwocie 139 946,70 zł. Na skutek zaskarżenia powyższej decyzji przez powoda Dyrektor (...)we W.decyzją nr (...) (...)z dnia 3 lutego 2006 r. na mocy art. 233 § 2 o.p. uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę Dyrektorowi (...)we W.do ponownego rozpoznania.

(dowód: decyzja Dyrektora (...)we W.nr (...)z dnia 30 czerwca 2005 r., zawarta w aktach organu podatkowego; decyzja Dyrektora (...)we W.nr (...) (...)z dnia 3 lutego 2006 r., zawarta w aktach organu podatkowego)

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Dyrektor (...)we W.decyzją nr (...)z dnia 24 listopada 2006 r. określił powodowi zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2001 r. w kwocie 350 703,00 zł oraz odsetki za zwłokę od zaległości podatkowych w zaliczkach na podatek dochodowy od osób fizycznych za 2001 r. w kwocie 71 798,00 zł uznając, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynikało, że D. K.nie prowadziła w 2001 r. działalności gospodarczej, lecz ją firmowała, natomiast osobami firmowanymi, na których ciążył obowiązek podatkowy w zakresie podatku dochodowego, byli członkowie jej rodziny, tj. powód oraz M. K.. Na skutek zaskarżenia powyższej decyzji przez powoda decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Dyrektora (...)we W.nr (...)z dnia 18 maja 2007 r. Organ wydający decyzję uznał, że zebrany w sprawie materiał dowodowy potwierdził zasadność zarzutu firmanctwa w 2001 r.

(dowód: odwołanie od decyzji dyrektora (...)we W.z dnia 24 listopada 2006 r., k. 143-145; decyzja Dyrektora (...)we W.z dnia 24 listopada 2006 r., zawarta w aktach organu podatkowego, decyzja Dyrektora (...) we W.z dnia 18 maja 2008 r., zawarta w aktach organu podatkowego)

Decyzję Dyrektora (...) we W.nr (...)z dnia 18 maja 2007 r. powód zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W., wnosząc o jej uchylenie i zarzucając jej naruszenie art. 122, art. 187 § 1 k.p.c., art. 191 oraz art. 210 § 4 ordynacji podatkowej. Skargę do Sądu powód wniósł osobiście.

(dowód: skarga na decyzję dyrektora (...) we W., k. 147)

W roku 2006 powód korzystał z pomocy prawnej adw. P. N.. Z tytułu zastępstwa prawnego pełnionego przez adw. P. N.oraz konsultacji w sprawie postępowania podatkowego prowadzonego przez (...) we W.powód poniósł koszty w kwocie 2 440,00 zł.

(dowód: faktura VAT nr (...) z dnia 10 maja 2006 r., k. 55; historia z rachunku bankowego, k. 56)

W kwietniu 2006 r. oraz w lipcu 2007 r. powód korzystał z usług prawnych Kancelarii Radców Prawnych B., J., K., M.sp.j. we W.. Poniósł z tego tytułu wydatki odpowiednio w kwocie 2562,00 zł oraz w kwocie 2440,00 zł.

(dowód: faktura VAT nr (...) z dnia 26 lipca 2004 r., k. 51; faktura VAT nr (...) z dnia 10 kwietnia 2006 r., k. 53; zapisy na koncie w okresie sprawozdawczym, k. 52, historia z rachunku bankowego, k. 54/

Po wniesieniu przez powoda skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W. powód zwrócił się do doradców podatkowych ze spółki (...) o pomoc prawno – podatkową. Powód udzielił doradcom podatkowym pełnomocnictwa do prowadzania tej sprawy przed sądem administracyjnym i przed organami podatkowymi. Umówiono się, że powód będzie pokrywał bieżące koszty działalności doradcy podatkowego oraz wynagrodzenia za sukces w razie uzyskania przez powoda zwrotu podatku. Pełnomocnicy powoda zapoznali się z aktami sądowo – administracyjnymi oraz uczestniczyli w rozprawach przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym we W..

(dowód: przesłuchanie powoda, e - protokół z dnia 17 maja 2013 r. - 32 min 29 sek. – 38 min 56 sek.; zeznania świadka A. W., e-protokół z dnia 17 maja 2013 r. 18 min 45 sek. – 32 min 29 sek., protokół rozprawy przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym we W. z dnia 5 lutego 2008 r., k. 395, protokół ogłoszenia orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W. z dnia 18 lutego 2008 r., k. 369)

Od roku 2007 powód korzystał z usług doradztwa (...) sp. z o.o. we W. również w innych sprawach.

(dowód: zeznania świadka A. W., e-protokół z dnia 17 maja 2013 r. 18 min 45 sek – 32 min 29 sek.)

Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 18 lutego 2008 r. wydanym w sprawie o sygnaturze I SA/Wr 1248/07 uchylił decyzję Dyrektora (...)we W.nr (...)z dnia 18 maja 2007 r., orzekł, że decyzja ta nie podlega wykonaniu oraz zasądził od Dyrektora (...)we W.na rzez strony skarżącej kwotę 10 0624 zł. W uzasadnieniu wyroku wskazano, że Dyrektor (...) we W.naruszył przepisy prawa procesowego w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy.

(dowód: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W. z dnia 18 lutego 2008 r. wraz z uzasadnieniem, k. 17-27)

W czerwcu 2008 r. strona pozwana przelała na rzecz powoda kwotę 10 624,00 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych.

(dowód: potwierdzenia przelewu z dnia 16 czerwca 2008 r., k. 148a)

W dniu 21 lipca 2008 r. Dyrektor (...)we W.wydał decyzję, mocą której uchylił decyzję Dyrektora (...) we W.i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez ten organ.

(dowód: decyzja Dyrektora (...)we W.z dnia 21 lipca 2008 r., k. 28-41)

W dniu 8 października 2008 r. powód udzielił doradcom podatkowym z (...) sp. z o.o. we W. umocowania do reprezentowania go w toku postępowaniu kontrolnego. Od tej chwili dalsze czynności w toku postępowania kontrolnego odbywały się z osobistym udziałem fachowych pełnomocników. Przystępując do postępowania pełnomocnicy powodowa dokonali analizy zgromadzonego w toku postępowania kontrolnego materiału dowodowego.

(dowód: przesłuchanie strony powodowej e - protokół z dnia 17 maja 2013 r. - 32 min 29 sek. – 38 min 56 sek.; zeznania świadka A. W., e-protokół z dnia 17 maja 2013 r. 18 min 45 sek – 32 min 29 sek.; pismo powoda z dnia 8 października 2008 r. wraz z pełnomocnictwem, protokoły przesłuchania strony oraz świadków, protokoły pobrania dokumentów i ewidencji, protokoły z czynności sprawdzenia prawidłowości i rzetelności badanych dokumentów – zgromadzone w aktach (...)we W.nr (...) (...))

W wyniku ponownego rozpoznania sprawy Dyrektor (...)we W.wydał w dniu 22 kwietnia 2009 r. decyzję nr (...), mocą której określił zobowiązanie podatkowe powoda w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2001 r. w wysokości 7 403,00 zł oraz odsetki za zwłokę od zaległości podatkowych w zaliczkach na podatek dochodowy od osób fizycznych za 2001 r. w kwocie 390,00 zł.

(dowód decyzja Dyrektora (...) we W.z dnia 22 kwietnia 2009 r., k. 42-50)

Powód otrzymał zwroty nadpłat podatku dochodowego od osób fizycznych za 2001 r. wraz z odsetkami oraz zwrócono mu koszty egzekucyjne wraz z odsetkami.

(dowód: potwierdzenia przelewu z dnia 21 października 2008 r., k. 162-170; pismo naczelnika (...) w Ś.z dnia 28 czerwca 2012 r., k. 160-161)

Powód z tytułu usług doradztwa (...) sp. z o.o. we W. poniósł łączne koszty w kwocie 320 716,58 zł.

(dowód: faktura VAT k. 57,59, 61, 62, 64, 66, 68, 71, 73, 75, 77, 79, 82, 84, 86, historia z rachunku bankowego k. 58, 60, 63, 65, 67, 69, 70, 72, 74, 76, 78, 80, 81, 83, 85, 87, przesłuchanie strony powodowej, e - protokół z dnia 17 maja 2013 r. - 32 min 29 sek. – 38 min 56 sek; zeznania świadka A. W., e-protokół z dnia 17 maja 2013 r. 18 min 45 sek – 32 min 29 sek./

Pismem z dnia 23 listopada 2010r. powód wezwał stronę pozwaną do zapłaty odszkodowania w kwocie 328 158,58 zł. Strona pozwana odmówił wypłaty odszkodowania.

(dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 23 listopada 2010 r., k. 96-105; pismo strony pozwanej z dnia 8 grudnia 2010 r., k. 106-107)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu.

W niniejszej sprawie powód domagał się zasądzenia od Skarbu Państwa – (...)we W.kwoty 328 158,58 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 26 listopada 2010 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za szkodę poniesioną w związku z korzystaniem przez niego z pomocy prawno – podatkowej w toku prowadzonego przeciwko niemu przez organy podatkowe postępowania podatkowego oraz w toku postępowania sądowo – administracyjnego.

Podstaw faktycznych swoich roszczeń powód upatrywał w tym, że organy podatkowe prowadziły przeciwko niemu postępowanie administracyjne (podatkowe), w ramach którego wydane zostały następujące rozstrzygnięcia:

1.  decyzja Dyrektora (...)we W.nr (...) (...)z dnia 30 czerwca 2005 r., mocą której określono jego zobowiązanie z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych na kwotę 776 809,70 zł oraz odsetki za zwłokę od zaległości podatkowych w zaliczkach na podatek dochodowy od osób fizycznych za 2001 r. w kwocie 139 946,70 zł (decyzja pierwsza);

2.  decyzja Dyrektora (...)we W.nr(...) (...)z dnia 3 lutego 2006 r., mocą której uchylona została zaskarżona decyzja Dyrektora (...) z dnia 30 czerwca 2005 r. a sprawa przekazana temu organowi do ponownego rozpoznania;

3.  decyzja Dyrektora (...)we W.nr (...) (...)z 24 listopada 2006 r., mocą której określono zobowiązanie powoda z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2001 r. na kwotę 350 703,00 zł oraz należne odsetki za zwłokę przypadające na zaległość powstałą z tytułu niewpłaconych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych za 2001 r. w kwocie 71 798 zł (decyzja druga);

4.  decyzja Dyrektora (...)we W.nr (...)z dnia 18 maja 2007 r., mocą której utrzymano w mocy zaskarżoną decyzję Dyrektora (...) z dnia 24 listopada 2006 r. (decyzja trzecia);

5.  wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W.z dnia 18 lutego 2008 r. w sprawie I SA/Wr 1248/07, uchylający zaskarżoną decyzję (decyzję trzecią) i przekazujący sprawę do ponownego rozpoznania Dyrektorowi (...) we W.;

6.  decyzja Dyrektora (...) we W.z dnia 22 kwietnia 2009 r., mocą której określono zobowiązanie powoda w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2001 r. w wysokości 7 403,00 zł oraz odsetki za zwłokę przypadające od zaległości powstałej z tytułu niewpłaconych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych za 2001 r. w kwocie 390,00 zł.

Powód twierdził, że w związku z wydaniem przez organy podatkowe wadliwych decyzji, zmuszony był podjąć obronę i powierzyć prowadzenie postępowania podatkowego i sądowo – administracyjnego profesjonalnym pełnomocnikom, a w konsekwencji w latach 2004 – 2009 poniósł z tytułu pomocy prawno – podatkowej wydatki w łącznej kwocie 328 158,58 zł.

Jako podstawę prawną swoich żądań powód wskazał przepis art. 417 § 1 k.c. oraz art. 417 ¹ § 2 k.c.

Zgodnie z art. 417 § 1 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Z kolei stosownie do art. 417 ¹ § 2 zd. 1 k.c. jeżeli szkoda została wyrządzona przez wydanie prawomocnego orzeczenia lub ostatecznej decyzji, jej naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu ich niezgodności z prawem.

W pierwszej kolejności odnieść należało się jednak do podniesionego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenia.

Przepis art. 442 ¹ k.c. ustanawia trzyletni termin przedawnienia roszczeń o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym, który liczy się od dnia w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia.

Strona pozwana twierdziła, że 3 – letni termin przedawnienia roszczenia powoda rozpoczął swój bieg w dniu 18 lutego 2008 r., tj. w dniu wydania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we W. wyroku uchylającego decyzję podatkową z dnia 27 maja 2007 r. Zdaniem strony pozwanej w tej dacie powód dowiedział się o szkodzie.

Sąd uznał jednak, że fakt wydania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny wyroku uchylającego zaskarżoną decyzję administracyjną (podatkową) nie mógł być utożsamiany z dowiedzeniem się przez powoda o szkodzie. W chwili wydania przez Sąd wyroku uwzględniającego skargę na decyzję administracyjną nie jest jeszcze znany ostateczny wynik postępowania administracyjnego (podatkowego), a w szczególności nie jest wiadome czy zapadnie decyzja o umorzeniu tego postępowania, czy też decyzja zmieniająca dotychczasowe rozstrzygniecie, a jeżeli tak, to w jakim zakresie. Niewątpliwie źródłem szkody i odpowiedzialności Skarbu Państwa może być ostateczna decyzja administracyjna nieważna lub niezgodna z prawem, jednak dopiero ostateczna decyzja nadzorcza (wyrok sądu administracyjnego) jest tym zdarzeniem prawnym, które pozwala na dochodzenie roszczeń odszkodowawczych. Skoro zatem art. 287 ppsa za prejudykat uznaje de facto dwa orzeczenia – wyrok sądu administracyjnego i decyzję organu administracyjnego umarzającą postępowanie – dopiero zatem z chwilą zapoznania się z treścią rozstrzygnięcia, jakie zapadło w wyniku ponownego rozpoznania sprawy, można mówić o „dowiedzeniu się poszkodowanego o szkodzie” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 listopada 2009 r., II CSK247/09). Chwilą dowiedzenia się przez powoda o szkodzie była więc chwila zapoznania się przez niego z treścią decyzji wydanej przez organ podatkowy po ponownym rozpoznaniu sprawy, tj. decyzji z dnia 22 kwietnia 2009 r. Mając powyższe na uwadze należało uznać, że wytoczenie powództwa w niniejszej sprawie w dniu 12 kwietnia 2012 r. nastąpiło przed upływem 3-letniego terminu przedawnienia.

W świetle materiału procesowego zebranego w niniejszym postępowaniu Sąd uznał jednak, że nie zostały spełnione przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej strony pozwanej.

Źródłem szkody zgodnie z art. 417 ¹ § 2 k.c. jest wydanie niezgodnej z prawem ostatecznej decyzji administracyjnej. Podobnie jak przy naprawieniu szkody wynikłej z prawomocnego orzeczenia, proces odszkodowawczy związany z wydaniem ostatecznej decyzji musi być poprzedzony stwierdzeniem „we właściwym postępowaniu” niezgodności z prawem takiej decyzji. „Właściwym postępowaniem”, w stosunku do decyzji administracyjnych, jest wznowienie postępowania administracyjnego (art.. 145 – 152 k.p.a.) oraz stwierdzenie nieważności decyzji (art. 156 – 159 k.p.a.). Jeżeli zaś chodzi o decyzje wydawane w sprawach podatkowych, to ocena ich legalności do celów procesu odszkodowawczego odbywa się w trybie wznowienia postępowania (art. 240 – 246 Ordynacji podatkowej) oraz stwierdzenia nieważności (art. 247 – 252 Ordynacji podatkowej).

Prejudykatem odnoszącym się zarówno do decyzji administracyjnych, jak i podatkowych będzie orzeczenie sądu administracyjnego stwierdzające nieważność decyzji albo ustalające przeszkodę prawną uniemożliwiającą stwierdzenie nieważności decyzji, a także orzeczenie tego sądu uchylające zaskarżoną decyzję, jeżeli w wyniku ponownego rozpatrywania sprawy organ umorzy postępowanie (art. 287 ppsa).

Rozważając odpowiedzialność odszkodowawczą za wydanie decyzji administracyjnych należy zwrócić uwagę na różnice w przesłankach kreujących obowiązek naprawienia szkody w zależności od trybu stwierdzenia niezgodności z prawem decyzji administracyjnej. Jeżeli stwierdzenie bezprawności ostatecznej decyzji nastąpiło wskutek jej uchylenia w wyniku wznowienia postępowania administracyjnego lub stwierdzenia nieważności, a więc w jednym z przewidzianych w Kodeksie postępowania administracyjnego ekstraordynaryjnych trybów weryfikacji indywidualnych aktów, wówczas nie ma formalnych przeszkód, by po takim „przedsądzie” rozpocząć proces cywilny o odszkodowanie na podstawie art. 417 ¹ § 2 k.c. Gdy jednak decyzja podlegała kontroli sądu administracyjnego, wtedy roszczenie odszkodowawcze związane z bezprawną decyzją doznaje zróżnicowania stosownie do dyspozycji art. 287 ppsa.

Zgodnie z art. 287 pkt 1 ppsa, stronie poszkodowanej decyzją administracyjną służy roszczenie odszkodowawcze od organu, który wydał decyzję, jeżeli sąd administracyjny uchyli zaskarżoną decyzję, a organ rozpatrujący sprawę ponownie umorzy postępowanie. Podstawy uchylenia decyzji ujęte zostały szeroko, jako że zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 ppsa, sąd uchyla zaskarżoną decyzję, gdy stwierdzi: naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Nietrudno zauważyć, że hipotezą art. 287 pkt 1 ppsa objęte są również decyzje dotknięte wadami warunkującymi wznowienie postępowania administracyjnego, a więc w tym zakresie przepis ten pokrywa się z art. 417 ¹ § 2 k.c. Jednakże w sytuacji określonej w art. 417 ¹ § 2 k.c. dochodzenie odszkodowania nie jest zależne od dalszych losów postępowania administracyjnego po wyeliminowaniu wadliwej decyzji z obrotu prawnego. W szczególności przepis ten nie wymaga umorzenia postępowania administracyjnego, jak to stanowi art. 287 pkt 1 ppsa, czyniąc umorzenie postępowania dodatkową przesłankę odszkodowania. Z zestawienia art. 417 ¹ § 2 k.c. z art. 287 pkt 1 ppsa zdaje się wynikać, że na drodze odszkodowawczej po uchyleniu decyzji przez sąd administracyjny ustawodawca postawił dodatkową barierę. Strona poszkodowana będzie bowiem mogła podnieść żądanie odszkodowawcze, jeśli w następstwie uchylenia decyzji przez sąd organ administracji, rozpatrujący sprawę ponownie, wyda decyzję umarzającą postępowanie administracyjne. Unormowanie zawarte w art. 287 pkt 1 ppsa nie przewiduje więc możliwości odszkodowania w wypadku, gdy sąd wprawdzie uchyli zaskarżoną decyzję z powodu wad warunkujących wznowienie postępowania, ale organ rozpatrujący sprawę ponownie, nie umorzy postępowania (Kodeks Cywilny. Komentarz. (red.) E. Gniewek).

Należy przy tym podkreślić, że z art. 417 ¹ § 2 k.c. jednoznacznie wynika, że odpowiedzialność Skarbu Państwa za szkody wyrządzone przez wydanie decyzji dotyczy tylko decyzji ostatecznych. Jak przyjęto w orzecznictwie (w post. SN z 30 maja 2003 r., III CZP 34/03, Prok. i Pr. 2004, Nr 2, poz. 30 z glosą L. Boska, PiP 2003, Nr 12, por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2004 r., V CK 250/04, OSP 2005, Nr 7-8, poz. 98) nie można przyjąć, że art. 77 ust. 1 Konstytucji RP i art. 417 § 1 k.c., rozumiany tak jak określił to Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 4 grudnia 2001 r., stwarzają uzasadnione podstawy dla przyjmowania odpowiedzialności Skarbu Państwa za szkody wyrządzone decyzją administracyjną niezgodną z prawem, następnie uchyloną w toku instancji na skutek odwołania strony.

W niniejszej sprawie Sąd uznał, że podstawy odpowiedzialności Skarbu Państwa na zasadzie art. 417 ¹ § 2 k.c. można rozważać jedynie w stosunku do decyzji Dyrektora (...)we W.z dnia 18 maja 2007 r. Spośród wszystkich zapadłych decyzji podatkowych w sprawie tylko ta decyzja była decyzją ostateczną . W szczególności, dwie poprzednie decyzje,tj. decyzja Dyrektora (...)we W.nr (...) (...)z dnia 30 czerwca 2005 r. oraz decyzja Dyrektora (...)we W.nr (...) (...)z 24 listopada 2006 r., jako decyzje wydane przez organy pierwszej instancji, zostały zweryfikowane w ramach kontroli instancyjnej. W świetle poglądów przedstawionych powyższej, nie ma podstaw do wysuwania zasadnych roszczeń odszkodowawczych z faktu wydania błędnych decyzji, które zostały następnie „naprawione” w ramach postępowań odwoławczych inicjowanych przez powoda.

Odnośnie natomiast decyzji ostatecznej z dnia 18 maja 2007 r. Sąd podzielił stanowisko strony pozwanej, zgodnie z którym brak jest stosownego prejudykatu, otwierającego powodowi drogę do dochodzenia odszkodowania na podstawie art. 417 ¹ §2 k.c. Jak wskazano powyżej, samo uchylenie ostatecznej decyzji administracyjnej przez Sąd administracyjny nie jest wystarczające dla przyjęcia odpowiedzialności Skarbu Państwa z tego tytułu. Konieczne jest przy tym, aby organ administracyjny po ponownym rozpoznaniu sprawy wydał decyzję umarzającą postępowanie. W niniejszej sprawie organ administracyjny rozpoznając ponownie sprawę wydał natomiast decyzję, w której określił zobowiązanie podatkowe powoda na nowo.

Podstawą uwzględnienia przez Sąd administracyjny skargi na decyzję Dyrektora (...) we W.z dnia 18 maja 2007r. i uchylenia tej decyzji była błędna ocena materiału dowodowego przez organ administracyjny, który dokonując ustaleń w sprawie pominął szereg okoliczności, które uzasadniałyby odmienną ocenę prawną dotyczącą działalności prowadzonej przez powoda. Wskazana podstawa uchylenia decyzji nie mieści się w katalogu podstaw uzasadniających stwierdzenie nieważności decyzji organu podatkowego (art. 247 Ordynacji podatkowej) ani w katalogu podstaw wznowienia postępowania (art. 240 Ordynacji podatkowej). W tym przypadku zatem wymóg umorzenia postępowania po ponownym rozpoznaniu sprawy przez organ administracyjny nie powinien budzić zastrzeżeń.

Z powyższych względów należało uznać, że powód nie legitymował się stosownym prejudykatem w rozumieniu art. 417 ¹ k.c. w zw. 287 pkt 1 ppsa, a zatem nie ziściły się przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa wynikające z art. 417 ¹ § 2 k.c.

Uregulowanie w art. 417 ¹ § 2 k.c. stanowi względem art. 417 § 1 k.c. przepis szczególny odpowiedzialności odszkodowawczej za ostateczne decyzje administracyjne. Nie zamyka jednak drogi do poszukiwania naprawienia szkody wyrządzonej aktami niemieszczącymi się w hipotezie art. 417 ¹ § 2 k.c. (a takimi są decyzje nieostateczne) w generalnej formule deliktu władzy publicznej (art. 417 § 1 k.c.). Jeżeli bowiem orzeczenie organu odwoławczego, uchylające pierwszoinstancyjne rozstrzygnięcie stanowiące źródło szkody, zawiera w swej treści wskazanie naruszenia prawa wadliwą decyzją nieostateczną, to trudno tej okoliczności nie uznać za stwierdzenie bezprawności decyzji, jako przesłanki naprawienia szkody według art. 417 § 1 k.c. W takiej sytuacji nie występuje obawa przed niedopuszczalnym wkraczaniem sądów w sferę zastrzeżoną dla organów administracyjnych, skoro to organ, a nie sąd, stwierdza naruszenie prawa, stanowiące podstawę do eliminacji wadliwego aktu z obrotu prawnego, sąd zaś orzeka jedynie o skutkach odszkodowawczych tego aktu (Kodeks Cywilny. Komentarz (red.) E. Gniewek).

Mając na względzie relacje zachodzące między art. 417 i 417 ¹ k.c. można twierdzić, że w wypadku, gdy źródłem szkody jest zdarzenie inne niż wydanie aktu normatywnego, prawomocnego orzeczenia, ostatecznej decyzji, jak też w razie wyrządzenia szkody innym zdarzeniem aniżeli niewydanie orzeczenia lub decyzji czy też niewydanie aktu normatywnego, podstawę odpowiedzialności odszkodowawczej stanowił będzie art. 417 § 1 k.c., jako przepis ogólny, którego zakresem objęte są wszystkie niezgodne z prawem działania lub zaniechania władzy publicznej nieuregulowane w przepisach szczególnych, tj. w art. 417 ¹ i 417 ² KC (Kodeks Cywilny. Komentarz (red.) E. Gniewek).

Sąd badał więc, czy na gruncie rozpoznawanej sprawy ziściły się przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa wynikające z przepisu art. 417 k.c.

Warunkiem odpowiedzialności Skarbu Państwa na podstawie art. 417 k.c. jest niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej, zaistnienie szkody oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy tym działaniem a szkodą.

W świetle okoliczności niniejszej sprawy Sąd uznał, że działanie organów administracyjnych (podatkowych) przy wydawaniu decyzji administracyjnych nie miało cechy bezprawności rodzącej odpowiedzialność Skarbu Państwa na podstawie art. 417 k.c. Wprawdzie w toku kontroli instancyjnej oraz kontroli dokonanej przez Sąd administracyjny (co do decyzji z dnia 18 maja 2007 r.) ustalono, że zaskarżone decyzje administracyjne zostały przez organ administracyjny wydane z naruszeniem prawa (tj. inne naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik postępowania), niemniej – zdaniem Sądu – naruszenie to każdorazowo nie miało charakteru rażącego. Naruszenia prawa, jakich dopuściły się organy podatkowe wydając sporne decyzje, nie miały bowiem charakteru oczywistego i kwalifikowanego. Takiej oceny nie może przesądzać zróżnicowanie wyniku postępowania począwszy od pierwszej, a skończywszy na ostatniej decyzji organu administracyjnego, wydanej w wyniku ponownego rozpoznania sprawy po jej uchyleniu przez Wojewódzki Sąd Administracyjny (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 2010 r. ( IV CNP 114/09; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 listopada 2009 r., II CSK 247/09).

Podkreślić przy tym należało, że sam fakt wszczęcia postępowania kontrolnego – podatkowego wobec powoda nie mógł być uznany za działanie niezgodne z prawem. Organ, mając uzasadnione wątpliwości co do prawidłowości dokonanych przez powoda rozliczeń podatkowych, miał prawo wszcząć postępowanie celem wyjaśnienia tych wątpliwości. Ostatecznie wątpliwości te częściowo się potwierdziły, gdyż ostatnią decyzją nie umorzono postępowania, ale nałożono na powoda zobowiązanie podatkowe. Prowadzone względem powoda postępowanie miało zatem usprawiedliwienie faktyczne.

Należy zauważyć, że nie spełniła się również kolejna przesłanka odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa z art. 417 k.c., tj. poniesienie przez powoda szkody majątkowej w następstwie niezgodnego z prawem działania organu administracyjnego.

Powód szkody majątkowej upatrywał w tym, że poniósł koszty pomocy prawno – podatkowej w związku z wszczętym i prowadzonym przeciwko niemu postępowaniem administracyjnym (podatkowym) i zapadłymi w tym postępowaniu wadliwymi decyzjami.

Zdaniem Sądu, wynagrodzenie poniesione przez powoda w związku z ustanowieniem pełnomocnika prowadzącego jego sprawę przed organami podatkowymi i Sądem administracyjnym nie mogło być traktowane jako uszczerbek, będący wynikiem niezgodnego z prawem działania organu administracyjnego. W świetle okoliczności sprawy Sąd uznał, że poniesienie przez powoda kosztów z tytułu pomocy prawno – podatkowej wiązało się z samym tylko faktem wszczęcia i prowadzenia przeciwko niemu postępowania podatkowego – kontrolnego (niezależnie od decyzji zapadłych w toku tego postępowania), które to postępowanie zostało wszczęte i prowadzone zgodnie z prawem.

Niezależnie od powyższego należy zauważyć, że w orzecznictwie dominuje pogląd, zgodnie z którym wydatki poniesione przez stronę na pokrycie kosztów postępowania, których zwrotu pod postacią zasądzonych od przeciwnika kosztów procesu strona nie odzyskała, nie mogą być traktowane jako szkoda i dochodzone w odrębnym postępowaniu wszczętym na skutek formułowania roszczeń odszkodowawczych ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 kwietnia 2001 r., IACa 1367/00). Zwrotu kosztów postępowania można skutecznie dochodzić jedynie w postępowaniu, w którym koszty te zostały poniesione. Podkreśla się bowiem, że w kształtowaniu należności z tytułu kosztów najistotniejsza rolę odgrywa organ procesowy, oceniając ich celowość oraz niezbędność, jak również – gdy strona jest reprezentowana przez fachowego pełnomocnika – niezbędny nakład pracy pełnomocnika i jego udział w wyjaśnieniu sprawy, a także jej charakter. Wskazane elementy ocenne mogą być natomiast brane pod uwagę tylko w toku postępowania, w którym te koszty wynikły i strona domagała się zasądzenia (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 1965 r., sygn. akt III CO 73/64, publ. OSNC 1966/7-8/108, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 1996 r., sygn. akt I CKU 40/96, publ. OSNC 1997/5/52, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 2011 r., sygn. akt III CZP 16/11, publ. OSNC 2012/l/3.).

Jak przy tym wskazano w uzasadnieniu wyroku Sąd Apelacyjny w Warszawie z dnia 26 stycznia 2012 r. (sygn. akt VI ACa 864/11) „ wydatki na profesjonalnych pełnomocników poniesione przez stroną przed sądami administracyjnymi, nie mogą być traktowane, jako szkoda, bowiem przepisy ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w sposób kompleksowy regulują wszystkie zagadnienia dotyczące zwrotu kosztów sądowych poniesionych przez stroną. (...). Dopuszczenie możliwości dochodzenia pozostałej (nieuwzględnionej przez sąd orzekający, w orzeczeniu kończącym) części uzgodnionego przez strony umowy zlecenia (czy świadczenia usług prawnych, doradztwa itp.) wynagrodzenia, przeczyłoby uznaniu kompleksowego rozwiązania kwestii kosztów sądowych (także w postępowaniu przed sądami administracyjnymi) przez ustawodawcę w ramach prawa procesowego. Należy podkreślić, że zarówno przepisy procedury cywilnej, jak i karnej, i administracyjnej przyjmują odpowiedzialność strony przegrywającej za koszty procesu. Gdyby zatem idąc tokiem rozumowania powoda przyjąć, że szkodę stanowi ta część wynagrodzenia ustalonego przez klienta z zawodowym pełnomocnikiem reprezentującym go w postępowaniu sądowym, której sąd nie zasądził, wówczas należałoby dopuścić dochodzenie od strony przegrywającej pozostałej części kosztów pomocy, jako szkody. Tego rodzaju interpretacja zmierzałaby do obejścia prawa”.

Sąd uznał więc, że regulacja w zakresie kosztów, również kosztów postępowania sądowo – administracyjnego, jest autonomiczna, pełna i wyczerpująca. Po zakończeniu postępowania, w którym koszty powstały, koszty te nie mogą być dochodzone w odrębnym postępowaniu.

Na marginesie jedynie zaznaczyć należało, że Wojewódzki Sąd Administracyjny we W. w wyroku z dnia 18 lutego 2008 r. zasądził na rzecz powoda kwotę 10 624,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw (art. 200 ppsa). Kwota ta została powodowi przez organ administracyjny wypłacona. Poniesione przez powoda wydatki z tytułu pomocy prawno – podatkowej przekraczające tę kwotę nie były więc „niezbędne”. Powód, zawierając dobrowolnie umowy z doradcami podatkowymi, na określonych w nich warunkach finansowych, działał bowiem na własne ryzyko. Nie mógł zatem skutecznie domagać się od Skarbu Państwa zasądzenia pozostałej części tych kosztów, które strona poniosła dodatkowo, w ramach uzgodnionych z daną kancelarią warunków zawieranych umów.

Powyższe uwagi należy także odnieść do poniesionych przez powoda kosztów związanych z ustanowieniem pełnomocnika na etapie postępowania administracyjnego (przed organami podatkowymi). Zgodnie z art. 276 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej koszty te obciążały powoda albowiem zostały poniesione w jego interesie, a nie wynikały z ustawowego obowiązku organów prowadzących postępowanie. Ustanowienie pełnomocnika w postępowaniu podatkowym jest uprawnieniem strony zmierzającym do lepszej ochrony jej interesów, a nie obowiązkiem ustawowym, na co wprost wskazuje brzmienie art. 136 Ordynacji podatkowej. Przepisy art. 134 i art. 200 powołanej ustawy gwarantują stronie czynny udział w postępowaniu, ale nie obligują do korzystania z fachowej pomocy prawnej. Z tych względów wydatki poniesione w postępowaniu podatkowym przez stronę na wynagrodzenie pełnomocnika mają charakter pośrednio związany z rozstrzygnięciem sprawy i nie mogą być zakwalifikowane do kosztów postępowania w rozumieniu art. 265 § 2 Ordynacji podatkowej. Wydatki takie należy zaliczyć do kosztów, które obciążają stronę postępowania podatkowego (wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 października 2006 r., III SA/Wa 1325/06; wyrok NSA z dnia 18 listopada 2010 r., II FSK 1309/09).

Skoro więc ustanowienie pełnomocnika w postępowaniu przed organami podatkowymi jest dobrowolne i stanowi wynik działania strony zmierzający do lepszej ochrony jej interesów, a nie jest obowiązkiem ustawowym, to poniesione w związku z tym koszty postępowania, zgodnie z art. 267 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej obligatoryjnie obciążają stronę. Zdaniem Sądu, wskazana regulacja w kwestii kosztów postępowania podatkowego ma charakter kompleksowy i zamknięty. W przekonaniu Sądu brak było podstaw do dochodzenia w odrębnym postępowaniu tytułem szkody zwrotu kosztów związanych z ustanowieniem pełnomocnika do prowadzenia postępowania administracyjnego (podatkowego). Jednocześnie podkreślenia wymagało, że koszty te zostały przez powoda poniesione dobrowolnie. Powód, zawierając umowy dotyczące świadczenia na jego rzecz pomocy prawnej, był w pełni świadomy obowiązku poniesienia kosztów z tego tytułu niezależnie od ostatecznego wyniku sprawy.

Niezależnie od powyższego Sąd uznał, że powód – na którym zgodnie z art. 6 k.c. spoczywał ciężar dowodu – nie wykazał należycie wysokości szkody. Zdaniem Sądu dołączone do pozwu faktury, sformułowane były zbyt ogólnikowo, tak że nie wynikało z nich jakiej sprawy dotyczyła świadczona pomoc prawna oraz jaki był zakres czynności pełnomocnika. Powód nie przedłożył przy tym innych dowodów (dokumentów) na okoliczność zakresu świadczonej na jego rzecz przez doradców podatkowych pomocy prawno – podatkowej, w szczególności umowy precyzującej obowiązki stron. W ocenie Sądu, niewystarczające na tę okoliczność były zeznania świadka A. W. oraz przesłuchanie powoda. Dowody te nie stanowiły dostatecznej podstawy do uznania, że powód rzeczywiście poniósł koszty pomocy prawnej na kwoty wymienione w fakturach w związku z toczącym się postępowaniem administracyjnym i wydaniem spornych decyzji, zwłaszcza, że – jak zeznał świadek A. W. – od 2007 r. spółka (...) w tym samym czasie prowadziła również inne spawy podatkowe powoda.

Wobec braku wykazania przez powoda przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa, powództwo podlegało oddaleniu.

Dokonując ustaleń stanu faktycznego w sprawie Sąd oparł się na dowodach w postaci zeznań świadka A. W., przesłuchania powoda oraz dokumentów (w szczególności decyzji administracyjnych oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego). Sąd nie uznał jednak za miarodajne w kwestii wysokości szkody dowodów w postaci faktur vat. Zdaniem Sądu, faktury te sformułowane zostały zbyt ogólnie, nie dowodziły więc w sposób wystarczający, że wskazane w nich kwoty dotyczyły poniesionych przez powoda wydatków z tytułu pomocy prawno – podatkowej w związku z toczącym się postępowaniem administracyjnym (podatkowym) i wydaniem spornych decyzji.

Sąd oddalił wniosek strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 12 maja 2009 r., sygn. XXV C 1415/08 na okoliczność treści rozstrzygnięcia. Sąd uznał, że dowód ten nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Rozstrzygnięcie o kosztach znajdowało swoje oparcie w przepisie art. 98 k.p.c. Zgodnie z wyrażoną w tym przepisie zasadą odpowiedzialności za wynik sporu, Sąd zasądzili od powoda na rzecz Skarbu Państwa – (...) koszty procesu w kwocie 7 986,00 zł, na które składały koszty zastępstwa procesowego w kwocie 7200,00 zł, wyliczone zgodnie z § 6 punkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. nr 163, poz. 1348 z późn. zm.) w zw. z art. 99 k.p.c. oraz koszty dojazdu w kwocie 786,00 zł.

Z/

1.  odnotować;

2.  odpis doręczyć:

-

pełnomocnikowi powoda;

-

(...);

3.  kal. 14 dni.

12 czerwca 2013 r.