Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2013 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący – S.O. Barbara Bojakowska

Sędziowie: S.O. Antoni Smus, S.O. Przemysław Majkowski

Protokolant: staż. Kinga Majczak

po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2013 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa K. N., P. N.

przeciwko (...)S. A. w W.

o odszkodowanie

na skutek apelacji wniesionej przez powodów

od wyroku Sądu Rejonowego w Łasku

z dnia 27 sierpnia 2013 roku, sygn. akt I C 231/13

I oddala apelację;

II zasądza od K. N. i P. N. na rzecz (...)S. A. w W. kwotę 1200 ( jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego za drugą instancję.

Sygn. akt Ca 406/13

UZASADNIENIE

W pozwie skierowanym do Sądu Rejonowego w Łasku P. N. wniósł o zasądzenie od (...)S.A. w W. kwoty 35 000,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 20 czerwca 2012 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu. Z takim samym roszczeniem w tym pozwie wystąpili także P. N. i K. N., wnosząc o solidarne zasądzenie od pozwanego określonej w pozwie kwoty.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 27 sierpnia 2013 roku Sąd Rejonowy w Łasku oddalił powództwo i zasądził od P. N. na rzecz (...)S.A. z siedzibą w W. kwotę 2 417,00 (dwa tysiące czterysta siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, a także od P. N. i K. N. solidarnie na rzecz (...)S.A. z siedzibą w W. kwotę
2 400,00 (dwa tysiące czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu .

Powyższy wyrok zapadł w oparciu o ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny, który Sąd Okręgowy podzielił i przyjął za własny, a którego istotne elementy przedstawiają się następująco:

P. N. w 1/2 części oraz małżonkowie: P. N. w 1/2 części i K. N. na prawach wspólności majątkowej małżeńskiej w 1/2 części są właścicielami zabudowanej nieruchomości położnej w W. gm. B., oznaczonej jako działka nr (...) o pow. 0,2700 ha. Opublikowana w Dzienniku Urzędowym Województwa (...) z dnia 29 marca 2010 r. uchwała Sejmiku Województwa (...) nr (...) z dnia 9 lutego 2010 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla lotniska wojskowego Ł. wprowadziła ograniczenia w zakresie przeznaczenia terenu, usytuowanego w podobszarach A i B; do obszaru A zaliczona została m.in. położona w W. działka nr (...). Powołana uchwała weszła w życie po upływie 14 dni od jej ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym. W dniu 11 kwietnia 2012 r. o godz. 12.20 P. N. i K. N. nadali w (...)w Ł. adresowane do Szefa (...) Zarządu (...) w B. wezwanie do zapłaty na rzecz każdego ze współwłaścicieli nieruchomości kwot po 150 000,00 zł z tytułu zmniejszenia wartości nieruchomości położonej w W. w związku z ograniczeniem sposobu korzystania wynikającego z wejścia w życie uchwały Sejmiku Województwa (...) z dnia 9 lutego 2010 r. oraz kwot po 70 000,00 zł z tytułu odszkodowania za koszty niezbędnej rewitalizacji akustycznej budynków. Przesyłka została nadana w trybie serwisu (...) "na jutro południe" i doręczona adresatowi w dniu 13 kwietnia 2012 r. Zgodnie z § 9 ust.2 pkt 2 regulaminu świadczenia usługi (...) w obrocie krajowym w brzmieniu ustalonym uchwałą Zarządu (...)SA z dnia 27 października 2011 r. doręczenie przesyłki nadanej w dniu roboczym w sytuacji nadania jej w mieście innym niż wojewódzkie do godz. 15.00 winno nastąpić do godziny 12.00 dnia następnego. Przewożący m.in. przesyłkę nadaną przez powodów samochód na skutek wypadku wypadł z trasy, co było bezpośrednią przyczyną opóźnienia doręczenia przesyłki adresatowi.

W dalszej części pisemnych motywów rozstrzygnięcia Sąd pierwszej instancji ustalił, iż w odpowiedzi na wystosowane przez powodów wezwanie do zapłaty Szef (...) Zarządu (...) w B. odmówił uznania zgłoszonych roszczeń powołując się m.in. na upływ terminu zawitego do skutecznego wytoczenia powództwa o odszkodowanie z dniem 12 kwietnia 2012r. stosownie do artykułu 129 ustawy Prawo ochrony środowiska. W dniu 11 maja 2012 r. P. N. i K. N. zgłosili w (...)w Ł. reklamację dotyczącą przesyłki nadanej w dniu 11 kwietnia 2012 r. wnosząc o wypłatę zarówno kar umownych przewidzianych w regulaminie świadczenia usług pocztowych jak i odszkodowania w wysokości określonej w wezwaniu wystosowanym do Szefa (...) Zarządu (...) w B.. W odpowiedzi na wniesioną reklamację Region Sieci (...)SA w Ł. stwierdził, iż przesyłka nadana w dniu 11 kwietnia 2012 r. została dostarczona adresatowi w dniu 13 kwietnia 2012 r. o godz. 8.38 a więc po upływie gwarantowanego terminu. Przyczyną opóźnienia w dostarczeniu przesyłki był wypadek samochodu, przewożącego ją na trasie między Ł. w B.. W efekcie uznania wykonania usługi w sposób nienależyty nadawcom stosownie do § 42 Regulaminu świadczenia usługi pocztowej P. w obrocie krajowym została przyznana kara umowna w wysokości 30 % opłaty zasadniczej za nadanie przesyłki. Wniesione przez nadawców odwołanie nie zostało uwzględnione.

W oparciu o powyższe ustalenia Sąd Rejonowy wskazał, że powództwo jest niezasadne i podlega oddaleniu w całości.

Na wstępie uwag Sąd pierwszej instancji podkreślił, że obie strony są legitymowane do występowania w przedmiotowym sporze. Wskazał przy tym, że zasady związane z odpowiedzialnością pozwanego jako operatora za nienależyte wykonania usługi pocztowej uregulowane zostały w przepisach szczególnych, jakimi są normy ustawy Prawo pocztowe (w dacie zawarcia umowy między stronami była to ustawa z dnia 12 czerwca 2003 r. opubl. Dz. U. Nr 189 z 2008 r. poz. 1189 ze zm.). Powołana ustawa w art. 58 określa zakres odpowiedzialności operatora. Od odpowiedzialności uregulowanej normami ustawy, operator mógł uwolnić się jedynie poprzez wykazanie, iż niewykonanie bądź nienależyte wykonanie usługi nastąpiło na skutek okoliczności określonych w art. 57 ust. 2 ustawy, wśród których znajduje się siła wyższa.

W dalszej części rozważań prawnych Sąd Rejonowy wskazał, że odpowiedzialność operatora za niewykonanie lub nienależyte wykonanie powszechnej usługi pocztowej oparta na przepisach Kodeksu cywilnego mogła mieć natomiast zastosowanie tylko wówczas, jeżeli niewykonanie bądź jest nienależytego wykonanie umowy było następstwem czynu niedozwolonego. W ocenie Sądu pierwszej instancji w kontekście przytoczonych zasad odpowiedzialności niecelowym było ustalanie, czy nieterminowe doręczenie przesyłki nadanej przez powodów w dniu 11 kwietnia 2012 r. było spowodowane siłą wyższą. Pozwany w istocie uznał swoją odpowiedzialność z tytułu nienależytego wykonania zobowiązania opartą na normach Prawa pocztowego i opracowanego na jego podstawie regulaminu a spór między stronami nie dotyczył wysokości odszkodowania należnego na tej właśnie podstawie prawnej. Powodowie aby skutecznie dochodzić wobec (...)SA odszkodowania opartego na przepisach ustawy Prawo ochrony środowiska winni wykazać, iż nienależyte wykonanie przez pozwanego zobowiązanie umownego było następstwem czynu niedozwolonego. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 6 k.c. ciężar dowodu istnienia związku przyczynowego pomiędzy szkodą a zdarzeniem wywołującym szkodę spoczywa na poszkodowanym. Twierdzenie pozwanego, iż niedoręczenie przesyłki nadanej przez powodów było wynikiem wypadku drogowego nie zostało skutecznie zakwestionowanego. W tym stanie rzeczy zdaniem Sądu Rejonowego nie sposób uznać, iż nienależyte niewykonanie przez pozwanego umowy zawartej z powodami było następstwem czynu niedozwolonego. W konsekwencji odpowiedzialność (...)SA ograniczona jest do odszkodowania, określonego w art. 58 obowiązującego wówczas Prawa pocztowego co oznacza, iż powodowie nie są uprawnieni do dochodzenia wobec tego podmiotu roszczeń, opartych na normach prawa cywilnego. Z tych też względów Sąd pierwszej instancji przyjął, iż pozwany nie jest legitymowany biernie w sprawach roszczeń opartych na przepisach ustawy Prawo ochrony środowiska, wskutek czego powództwo podlega oddaleniu.

O kosztach postępowania, obejmujących wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego, ustalonego w zakresie każdego ze zgłoszonych roszczeń w oparciu o § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr. 163 poz. 1349 ze zm.) Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Apelację złożyła strona powodowa, która zaskarżyła wyrok w całości i zarzuciła rozstrzygnięciu:

I.  naruszenie przepisów postępowania, poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a w szczególności:

a) art. 236 k.p.c. poprzez zaniechanie wydania jakiegokolwiek postanowienia dowodowego w sprawie, a zatem oparcie wyroku na dokumentach i wydrukach, które nie mają w postępowaniu charakteru dowodu,

b) art. 245 k.p.c. poprzez uznanie za dokumenty prywatne wydruki, które nie zostały podpisane przez składającego oświadczenie, a także poprzez oparcie rozstrzygnięcia na oświadczeniach wiedzy, w tym niepodpisanych, w sytuacji gdy oświadczenia te nie mogą być uznane za dowody,

c)  art. 233 par. 1 k.p.c. w zw. z art. 316 w zw. z art. 328 par. 2 k.p.c. poprzez zaniechanie rozważenia w jakikolwiek sposób materiału dowodowego w sprawie w sposób zgody z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego w szczególności odniesieniu do dokumentów i pism wskazujących na fakt wystąpienia wypadku, a także poprzez brak wskazania, które dokumenty sąd uznał za udowodnione a które pominął,

d)  art. 6 k.c. poprzez uznanie, że strona powodowa winna wykazać inicjatywę dowodową w celu obalenia twierdzeń pozwanego o wypadku, w sytuacji gdy twierdzenia te nie zostały udowodnione przez pozwanego,

e) art. 227 k.p.c. w zw. z art. 299 k.p.c. poprzez zaniechanie przez Sąd przeprowadzenia dowodu z przesłuchania stron, pomimo stosownego wniosku strony powodowej w tym zakresie,

f) art. 98 par. 1 w zw. z art. 102 w zw. z art. 105 par. 1 k.p.c. poprzez zasądzenie na rzecz pełnomocnika pozwanego nadmiernych kosztów postępowania.

II.  Naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 471 w zw. z art. 415 k.c. w zw. z art. 57 ust. 1 i 2 i 3 ustawy Prawo Pocztowe (Dz U 1410.2008, nr 189, poz 1159) poprzez błędną ich wykładnie, a polegającą na nieuwzględnieniu roszczeń powodów i utracie przez nich możliwości rekompensaty uszczerbku w majątku osobistym, podczas gdy pozwany jest odpowiedzialny za wskazaną szkodę i winien był ją naprawić

Wskazując na powyższe podstawy zaskarżenia orzeczenia skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Ewentualnie o dopuszczenie dowodów wskazanych w pozwie i zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie roszczenia na rzecz powodów od pozwanego, zgodnie z żądaniem pozwu. Alternatywnie zaś w przypadku oddalenia apelacji co do zasady wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu w zakresie pkt. 2 i 3 tj. kosztów procesu poprzez zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego w wysokości jednego wynagrodzenia za I instancję.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie i zasadzenie na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podziela co do zasady ustalenia stanu faktycznego dokonane przez Sąd pierwszej instancji i przyjmuje je za własne, jak również zastosowaną przez ten Sąd wykładnię prawa materialnego i procesowego. Wbrew zarzutom apelujących Sąd pierwszej instancji starannie zebrał materiał dowodowy i szczegółowo go rozważył, oraz ocenił go w sposób nie naruszający zasady swobodnej oceny dowodów, uwzględniając w ramach tejże oceny zasady logiki i wskazania doświadczenia życiowego. Nietrafny jest przy tym zarzut, że Sąd pierwszej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, skoro na rozprawie w dniu 27 sierpnia 2013 roku Sąd nie wydał w tym względzie żadnego postanowienia. Ma rację apelujący, iż wydanie postanowienia dowodowego (art. 236 k.p.c.) jest istotnym elementem postępowania dowodowego, ponieważ podstawą ustaleń faktycznych mogą być tylko dowody prawidłowo przeprowadzone (zob. wyrok SN z dnia 20 sierpnia 2001 r., I PKN 571/00, OSNP 2003, nr 14, poz. 330), a wydając postanowienie dowodowe Sąd odnosi się do złożonych wniosków dowodowych stron. Zauważyć jedynie należy, że w praktyce sądowej – niezależnie od oceny jej poprawności – nie są wydawane postanowienia dowodowe o dopuszczeniu dowodu z dokumentów dołączonych do pozwu czy odpowiedzi na pozew. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się przy tym, że przeprowadzenie dowodu bez wydania postanowienia przewidzianego w art. 236 k.p.c. nie jest z reguły uchybieniem mogącym mieć wpływ na wynik sprawy, jeżeli - pomimo braku postanowienia dowodowego - okoliczności postępowania pozwalają na przyjęcie w dostatecznie pewny sposób, że zebrany i rozpatrzony materiał dowodowy będący podstawą merytorycznego orzekania podlegał regułom kontradyktoryjności procesu (wyrok SN z dnia 7 lipca 2011 r., II SK 52/10 - LEX nr 1001322). W niniejszej sprawie Sąd pierwszej instancji wziął pod uwagę dowody z dokumentów, których treść była znana obu stronom, w tym powodom. Zostały one bowiem albo załączone przez nich samych do pozwu, bądź też dołączone przez pozwanego do odpowiedzi na pozew, a następnie powodom doręczone. Mieli oni zatem pełną możliwość zapoznania się z ich treścią oraz prawo, a nawet obowiązek wypowiedzieć się co do ich treści. Nie można zatem przyjąć, że zarzucane uchybienia proceduralne mogły mieć ze swej istoty wpływ na treść orzeczenia tym bardziej, że apelujący tego wpływu nawet nie określił a swojej argumentacji nie rozwinął. Zauważyć także należy, iż Sąd pierwszej instancji stan faktyczny sprawy uznał w znacznej części, jednoznacznie opisanej w uzasadnieniu, za niesporny i z tej przyczyny nie wymagający przeprowadzenia postępowania dowodowego. Jak wyżej wskazano, uznanie za niesporne takich okoliczności, jak zawarcie umowy w ramach usługi pocztowej P. i jej treść, warunków świadczeń i w konsekwencji nie wykonanie umowy przez pozwaną, nie budzi zastrzeżeń, tym bardziej że skarżący ustaleń w tym zakresie nie kwestionują.

Nietrafny okazał się także kolejny zarzut naruszenia przepisów dotyczących dowodu z dokumentu, poprzez przyjęcie przez Sąd Rejonowy złożonych przez pozwaną niepodpisanych wydruków za dowód z dokumentu. W istocie w świetle art. 245 k.p.c. kserokopia dokumentu, której nie towarzyszy opatrzone podpisem oświadczenie o jej zgodności z dokumentem, który przedstawia, sama nie jest dokumentem i nie ma mocy dowodowej dokumentu (zob. m.in. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 1994 r., III CZP 37/94, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lipca 2009 r., II CSK 65/09). Jednakże w przedmiotowej sprawie kwestionowany przez skarżących wydruk został uwierzytelniony tj. poświadczony za zgodności z oryginałem przez pełnomocnika pozwanej w efekcie, zasadnie Sąd pierwszej instancji wydruk ten potraktował jako dowód w sprawie.

Zupełnie pozbawiony uzasadnionych racji okazał się również zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. Zważyć należało, iż wykazanie przez stronę, że Sąd naruszył art. 233 § 1 k.p.c. oraz że fakt ten mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy, nie może być zastąpione odmienną interpretacją dowodów zebranych w sprawie, chyba że strona jednocześnie wykaże, iż ocena dowodów przyjęta przez Sąd za podstawę rozstrzygnięcia przekracza granice swobodnej oceny dowodów (por. wyrok SN z dnia 10.04.2000 r., V CKN 17/00, OSNC 2000/10/189, Biul. SN 2000/6/13, Wokanda 2000/7/10). Oznacza to, że postawienie zarzutu naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego przyjętego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów; skarżący może tylko wykazywać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że Sąd rażąco naruszył ustanowione w wymienionym przepisie zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów i że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14.01.2000 r., I CKN 1169/99, OSNC 2000/7-8/139, Biul. SN 2000/5/11 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07.01.2005 r., IV CK 387/04, Lex nr 1771263). Wskazać przy tym należało, iż Sąd pierwszej instancji ma obowiązek wyprowadzenia z zebranego w sprawie materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych. Reguła ta, współokreślająca granice swobodnej oceny dowodów, nie będzie zachowana jedynie wtedy, gdy wnioski wyprowadzone przez Sąd przy ocenie dowodów nie układają się w logiczną całość, zgodną z doświadczeniem życiowym, lecz pozostają ze sobą w sprzeczności, a także, gdy nie istnieje logiczne powiązanie wniosków z zebranym w sprawie materiałem dowodowym (por. wyrok SN z dnia 09.12.2009 r., IV CSK 290/09, Lex nr 560607). W tej sytuacji, oparcie przez apelującego zarzutu naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. jedynie na przedstawieniu własnej oceny i gradacji dowodów nie mogło doprowadzić do podważenia oceny dowodów, dokonanej przez Sąd pierwszej instancji i poczynionych na jej podstawie ustaleń faktycznych. Niezależnie od powyższego za nieuzasadniony należało uznać zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. polegające na pominięciu przez Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu skarżonego wyroku wskazania dowodów, na których Sąd ten się oparł i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej oraz tych na podstawie których dokonał ustaleń. Zgodnie z wymienionym przepisem uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, a mianowicie: ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Przedstawiając istotne dla rozstrzygnięcia sprawy fakty sąd winien wskazać dowody, na podstawie których dokonał ustaleń oraz te którym odmówił wiarygodności, wyjaśniając przyczyny takiego podejścia, w sposób dający podstawę do kontroli prawidłowości swobodnej oceny dowodów. Ponadto uzasadnienie powinno zawierać wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku, które nie może ograniczać się wyłącznie do powołania przepisów prawnych, lecz powinno obejmować także wyjaśnienie przyjętego przez sąd sposobu ich wykładni i zastosowania, umożliwiające ocenę czy w rozumowaniu nie popełniono błędów. Naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. nie może być kwalifikowane jako naruszenie przepisów postępowania wpływające w istotny sposób na wynik sprawy, albowiem uzasadnienie sporządzane jest już po wydaniu wyroku. O uchybieniu przepisowi art. 328 § 2 k.p.c. można mówić jedynie wtedy, gdyby uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie zawierało danych pozwalających na kontrolę tego orzeczenia (postan. SN z dnia 21 listopada 2001 r., I CKN 185/01, Lex nr 52726, wyr. SN: z dnia 18 marca 2003 r., IV CKN 1862/00, Lex nr 109420,wyr. SN z dnia 5 października 2005 r., I UK 49/05, M.Praw. 2006, nr 4, s. 214). W niniejszej sprawie z taką sytuacją nie mamy do czynienia bowiem uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wszystkie wymienione elementy i poddaje się kontroli instancyjnej. Świadczy o tym chociażby fakt, iż pełnomocnik powodów był w stanie sformułować konkretne zarzuty przeciwko rozstrzygnięciu Sądu Rejonowego, a Sąd odwoławczy do nich się ustosunkować. Gdyby nawet do uchybienia przez Sąd pierwszej instancji przepisowi art. 328 § 2 k.p.c. doszło, nie jest to przyczyną, która samodzielnie powoduje konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku. Postępowanie apelacyjne, którego granice określa m.in. art. 378 § 1 k.p.c., polega także na rozpoznaniu sprawy (por. uzasadnienie uchwały siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/2007, OSNC 2008, nr 6, poz. 55).

Co do zarzut naruszenia zaskarżonym wyrokiem przepisów postępowania w zakresie art. 227 k.p.c. w zw. z art. 299 k.p.c. Sąd Okręgowy stwierdza, że pomimo formalnego uchybienia polegającego na braku rozstrzygnięcia o nieuwzględnieniu wniosku dowodowego z przesłuchania stron, uchybienie to nie miało istotnego wpływu dla wydanego rozstrzygnięcia. Dowód z przesłuchania stron przeprowadza Sąd pierwszej instancji, gdy pozostają w sprawie okoliczności nie wyjaśnione dotychczas przeprowadzonymi dowodami, wyjaśnienie których wymaga przesłuchania stron (art. 299 k.p.c.). W niniejszej sprawie taka potrzeba nie zachodziła. Nie istniały bowiem żadne okoliczności, które poprzez przesłuchanie stron mogły być w sprawie wyjaśnione. Dodatkowo należy zauważyć, że sformułowana przez powodów w pozwie teza dowodowa jest na tyle ogólna i niedookreślona, że nie daje podstaw do oceny, że przeprowadzenie wnioskowanego dowodu byłoby uzasadnione.

Niezasadne okazały się też zarzuty naruszenia prawa materialnego. Przede wszystkim za zupełnie pozbawiony uzasadnionych racji, należało uznać zarzut obrazy art. 6 k.c. Wymieniony przepis stanowi, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Skoro zatem powodowie w przedmiotowej sprawie zarzucali pozwanej, iż ta ze swej winy niewywiązana się z warunków łączącej ich umowy, to winni okoliczność tę udowodnić. Pozwana bowiem ponad wszelką wątpliwość wykazała, iż nie doręczyła przesyłki w terminie na skutek wypadku samochodowego, tj. zdarzenia, za które odpowiedzialności nie ponosi. Jeśli zaś powodowie prezentowali odmienną ocenę tej okoliczności, to winni w myśl art. 6 k.c. na jej poparcie przedstawić stosowne dowody. Z obowiązku tego jednak należycie się nie wywiązali co między innymi stało się przyczyną oddalenia powództwa w przedmiotowej sprawie.

Odnosząc się do zarzutu obrazy art. 471 k.c. w zw. z art. 415 k.c. w zw. z art. 57 ust. 1 i2 i 3 ustawy Prawo Pocztowe, to wskazać należy, iż ten zarzut również okazał się chybiony. W art. 471 k.c. ustawodawca przewidział bowiem możliwość dochodzenia naprawienia szkody w razie nienależytego wykonania zobowiązania. Tymczasem w toku postępowania strona powodowa konsekwentnie i niezmiennie żądała naprawienia szkody będącej następstwem czynu niedozwolonego, a nie nienależytego wykonania umowy. Stanowisko to potwierdził zresztą pełnomocnik powodów na rozprawie apelacyjnej w dniu 13 listopada 2013 roku (k.153). Jednocześnie wskazać należy, że zgodnie z art. 383 k.p.c. w postępowaniu apelacyjnym nie można rozszerzyć żądania pozwu ani występować z nowymi roszczeniami. Powyższe oznacza, że dla losu zaskarżonego orzeczenia podniesienie na etapie apelacji zarzutu naruszenia art. 471 k.c. nie miało żadnego znaczenia i musiało zostać pominięte bez potrzeby przeprowadzenia analizy w tym zakresie. Na etapie postępowania apelacyjnego niedopuszczalne jest bowiem dokonywanie zmiany powództwa, czy to poprzez zmianę podstawy faktycznej dochodzonych pierwotnie roszczeń, czy też inaczej, przez wyeksponowanie nowego uzasadnienia zgłoszonego żądania, wynikającego z powołania się na przesłanki innego przepisu prawa materialnego, wskazanego jako nowa podstawa materialnoprawna dochodzonego roszczenia. Powodowie jako podstawę faktyczną żądania podwali w pozwie przepisy Prawa Pocztowego oraz te dotyczące czynu niedozwolonego. Obie te podstawy Sąd pierwszej instancji należycie omówił i Sąd Odwoławczy w pełni te rozważania podziela, brak jest zatem podstaw do powtarzania tej oceny. Pozwana uznała swoją odpowiedzialność z tytułu nienależytego wykonania zobowiązania opartą na normach Prawa pocztowego i opracowanego na jego podstawie regulaminu a spór między stronami nie dotyczył wysokości odszkodowania należnego na tej właśnie podstawie prawnej. Natomiast odnośnie czynu niedozwolonego powodowie nie zakwestionowali skutecznie, aby niedoręczenie ich przesyłki było wynikiem wypadku drogowego. Powoływanie się natomiast dopiero w apelacji na szkodę związaną z nienależytym wykonaniem umowy i zgłoszenie na tej podstawie roszczenia odszkodowawczego, stanowi w istocie zgłoszenia nowego żądania opartego na innej podstawie faktycznej i jest niedopuszczalne.

W tych okolicznościach uznać należy, że wywiedziona przez powodów apelacja jest zwykłą, subiektywną polemiką z prawidłowym stanowiskiem Sądu pierwszej instancji, która nie mogła odnieść zamierzonego skutku, zaś w części dotyczącej żądania naprawienia szkody na podstawi art. 471 k.c. ocenić ją należało jako niezwiązaną faktycznie z istotą sporu będącego przedmiotem zainteresowania Sądu Rejonowego.

Odnosząc się natomiast do zarzutu dotyczącego kosztów postępowania, Sąd Odwoławczy również nie uznał je za zasadne.

Zgodnie z art. 105 § 1 k.p.c. współuczestnicy sporu zwracają koszty procesu w częściach równych. Przepis ten określa sposób ponoszenia kosztów przez współuczestników występujących po jednej stronie procesowej (czynnej lub biernej), gdy strona ta zostaje w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji zobowiązana do zapłaty kosztów na rzecz przeciwnika. Współuczestnictwo w sporze ma miejsce wówczas, gdy kilka osób w jednej sprawie występuje w roli powodów lub pozwanych, aczkolwiek więź prawna między nimi bywa zróżnicowana (art. 72 k.p.c.). Artykuł 105 k.p.c. nie wyłącza żadnego rodzaju współuczestnictwa, ale istotne jest tylko współuczestnictwo materialne oraz formalne (art. 72 § 1 pkt. 1 i 3 k.p.c.). Artykuł 105 § 1 zd. 1 statuuje zasadę ponoszenia przez współuczestników kosztów w częściach równych. Dotyczy to z zasady współuczestników materialnych, których prawa i obowiązki - stanowiące przedmiot sporu - są oparte na tej samej podstawie faktycznej i prawnej (art. 72 § 1 pkt. 1 k.p.c.). W przypadku zaś współuczestnictwa formalnego (art. 72 § 1 pkt. 2 k.p.c.) celowe jest zastosowanie art. 105 § 1 zd. 2 k.p.c., uwzględniającego zwrot kosztów odpowiednio do udziału w sprawie każdego ze współuczestników, gdyż więź ich roszczeń (zobowiązań) jest bardzo luźna. W braku zaś węzła solidarności pomiędzy współuczestnikami rozliczenie kosztów powinno nastąpić indywidualnie (por. postanowienie SN z dnia 4 lutego 1966 r., II PZ 5/66, OSNC 1966, nr 7-8, poz. 137).

W tym miejscu wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie zgłoszone zostały dwa roszczenia. Pierwsze przez P. N., który domagał się od pozwanej zasądzenia kwoty 35 000,00 zł, drugie zaś wniesione solidarnie przez P. i K. małżonków N.. Tylko w przypadku drugiego z roszczeń miedzy powodami występowało współuczestnictwo materialne. Natomiast w przypadku pierwszego żądania tylko współuczestnictwo formalne. Zasadnie zatem Sąd pierwszej instancji orzekł o kosztach postępowania od każdego ze zgłoszonych roszczeń i zasadnie zasądził koszty zastępstwa prawnego na rzecz pozwanej zarówno od P. N. jak i solidarnie od P. i K. małżonków N..

W tym stanie rzeczy nie podzielając wskazanych wyżej zarzutów apelacji ani argumentacji zgłoszonej na ich poparcie, na podstawie art. 385 k.p.c. oddalono apelację.

O kosztach zastępstwa procesowego za drugą instancję orzeczono na podstawie 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i § 6 pkt. 5 w zw. z § 12 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz.1349) uznając, iż wniesiono tylko jedną apelację w imieniu obu powodów.

Z/ (...).