Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 kwietnia 2014r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Adam Wrzosek (spr.)

Sędziowie: SA – Maria Mrozik-Sztykiel

SA – Anna Prokopiuk

Protokolant: – st. sekr. sąd. Katarzyna Rucińska

przy udziale Prokuratora Hanny Gorajskiej-Majewskiej

po rozpoznaniu w dniu 24, 25 marca 2014 r.

sprawy

1.  L. W. oskarżonej z art. 258 § 2 k.k., z art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k. i in.,

2.  K. J. (1) z art. 258 § 2 k.k,. z art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k. i in.,

3.  J. M. (1) oskarżonego z art. 258 § 2 k.k., z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i in.,

4.  M. Z. oskarżonego z art. 258 § 2 k.k., z art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k. i in.,

5.  Z. B. (1) oskarżonego z art. 258 § 2 k.k., z art. 55 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i in.,

6.  A. B. (1) oskarżonego z art. 55 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i in.,

7.  S. S. (2) oskarżonego z art. 55 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i in.,

8.  J. S. (1) oskarżonego z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 ust. 1 i art. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k. i in.,

9.  K. G. (1) oskarżonego z art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i in.,

10.  A. M. (1) oskarżonego z art. 55 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

11.  M. K. (1) oskarżonego z art. 56 ust. 1 i ust. 3 z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.,

12.  K. B. oskarżonego z art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

13.  O. T. oskarżonego z art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.,

14.  M. B. (1) oskarżonego z art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.,

15.  K. C. oskarżonego z art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k.,

16.  M. G. oskarżonego z ar. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.,

17.  S. H. (1) oskarżonego z art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.,

18.  J. K. (1) oskarżonego z art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.,

19.  D. R. oskarżonego z art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i in.,

20.  W. Ś. oskarżonego z art. 55 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i in.,

21.  M. T. (1) oskarżonego z art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców oskarżonych od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 31 sierpnia 2011 r. sygn. akt VIII K 425/07

I.  na podstawie art. 105 § 1 i § 2 k.p.k. prostuje oczywistą omyłkę pisarską w pkt 161 zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie słowa : „łącznej”;

II.  zmienia wyrok w zaskarżonej części w ten sposób, że:

1)  uchyla orzeczenie o:

- karach łącznych pozbawienia wolności i karach łącznych grzywny orzeczonych wobec oskarżonych M. Z. i J. S. (1),

- karach łącznych pozbawienia wolności orzeczonych wobec oskarżonych L. W. i K. J. (1),

- karze łącznej grzywny orzeczonej wobec oskarżonego J. M. (1),

2)  w odniesieniu do oskarżonej L. W.:

- w ramach czynu przypisanego w pkt 1 zaskarżonego wyroku oskarżoną L. W. uznaje za winną tego, że w okresie od początku 2000 r. do połowy 2003 r. w W. brała udział w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, w tym wprowadzania do obrotu środków odurzających i substancji psychotropowych i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia
2004 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazuje ją na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

- w ramach czynu przypisanego w pkt 2 zaskarżonego wyroku uznaje, że oskarżona A. W. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami uczestniczyła w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci 28 kg heroiny i 6,5 kg kokainy w ten sposób, że na początku 2000 r. odebrała od S. S. (3) 2 kg heroiny w celu przechowania, a następnie w okresie od sierpnia 2000r. do września 2001 r. nadzorowała pracę „magazynów” z narkotykami – ustalała terminy transakcji, współdecydowała o odbiorcach, „hurtownikach”, cenach narkotyków oraz funkcjonowaniu „magazynów”, a także przyjmowała regularnie pieniądze pochodzące z „utargów” z „magazynów”, przy czym czynu tego dopuściła się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i za to na podstawie art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 grudnia 2011 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i art. 65 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazuje ją, a na podstawie art. 56 ust. 3 wyżej cyt. ustawy wymierza karę 3(trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 200 (dwustu) stawek dziennych po 1500 (tysiąc pięćset) zł stawka, przyjmując, że podstawę prawną kary grzywny stanowi art. 33 § 1 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k., nadto na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka nawiązkę na rzecz Stowarzyszenia (...) w kwocie 25 000 (dwudziestu pięciu tysięcy) zł, a na podstawie art. 45 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2003 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka tytułem przepadku równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnienia przestępstwa kwotę 208.000 (dwustu ośmiu tysięcy) zł,

- w ramach czynu przypisanego w pkt 5 zaskarżonego wyroku ustala, że oskarżona L. W. udzieliła pomocy w przywozie z B. do P. nie mniej niż 54,5 kg heroiny, z opisu tego czynu eliminuje sformułowanie: „przy czym z popełnienia przestępstwa uczyniła sobie stałe źródło dochodu”, a z podstawy prawnej skazania eliminuje art.65 § 1 k.k. oraz ustala, że podstawę prawną wymiaru kary stanowi art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

- ustala, że podstawę prawną kar grzywny orzeczonych za czyny z pkt 5 i pkt 8 zaskarżonego wyroku stanowi art. 33 § 1 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i w odniesieniu do każdego z tych czynów obniża do 1500zł. (tysiąca pięciuset) wysokość stawki dziennej grzywny,

- wysokość nawiązki orzeczonej na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, o której mowa w pkt 4 zaskarżonego wyroku obniża do kwoty 25.000 (dwudziestu pięciu tysięcy) zł,

-ustala, że wysokość kwoty orzeczonej na podstawie art. 45 § 1 k.k. tytułem przepadku równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnienia przestępstwa, o której mowa w pkt 7 zaskarżonego wyroku wynosi 242.901 (dwieście czterdzieści dwa tysiące dziewięćset jeden) zł;

3) w odniesieniu do oskarżonego K. J. (1):

- w zakresie czynu z pkt 11 zaskarżonego wyroku ustala, że oskarżony K. J. (1) w okresie od początku 1999 r. do lutego
2004 r. brał udział w zorganizowanej grupie o charakterze zbrojnym mającej na celu popełnianie przestępstw, o których mowa w przypisanym mu czynie, za podstawę prawną skazania przyjmuje art. 258 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k., nadto karę orzeczoną za ten czyn obniża do 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

- z czynu przypisanego w pkt 12 zaskarżonego wyroku eliminuje sformułowanie: „a nadto z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu”, za podstawę prawną skazania przyjmuje art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obwiązującym do dnia
8 grudnia 2011 r. i art. 65 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. w zw.
z art. 4 § 1 k.k.,

- ustala, że podstawą prawną środka karnego, o którym mowa w pkt 14 zaskarżonego wyroku jest art. 45 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2003 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

- ustala, że przedmiotem czynu, o którym mowa w pkt 15 zaskarżonego wyroku jest heroina w ilości 68, 5 kg, z jego opisu eliminuje sformułowanie: „oraz z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stale źródło dochodu”, ustala, że powołany w podstawie prawnej skazania art. 65 k.k. ma zastosowanie w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

- ustala, że podstawę prawną kar grzywny orzeczonych za czyny z pkt 12 i pkt 15 zaskarżonego wyroku stanowi art. 33 § 1 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k., a podstawę prawną kary łącznej grzywny, o której mowa w pkt 18 zaskarżonego wyroku stanowi art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

- wysokość orzeczonych na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii nawiązek, o których mowa w pkt 13 i w pkt 16 zaskarżonego wyroku obniża do kwot po 15.000 (piętnaście tysięcy) zł,

- ustala, że powołany w podstawie prawnej skazania, za czyn z pkt 17 zaskarżonego wyroku, art. 65 k.k. ma zastosowanie w brzmieniu obowiązującym do dnia
30 kwietnia 2004 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.;

4) w odniesieniu do oskarżonego J. M. (1):

- w odniesieniu do czynu przypisanego w pkt 20 zaskarżonego wyroku ustala, że oskarżony J. M. (1) w okresie od połowy 2002 r. do połowy 2003 r. brał udział w zorganizowanej grupie o charakterze zbrojnym mającej na celu popełnianie przestępstw, o których mowa w przypisanym mu czynie i za podstawę prawną skazania przyjmuje art. 258 § 2 k.k. w brzmieniu obwiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

- za podstawę prawną skazania za czyn z pkt 21 zaskarżonego wyroku przyjmuje art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 grudnia 2011 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k..

- wysokość kwoty orzeczonej tytułem przepadku równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnienia przestępstwa, o której mowa w pkt 23 zaskarżonego wyroku ustala na 13.500 (trzynaście tysięcy pięćset) zł,

- w związku z zastosowaniem nadzwyczajnego złagodzenia kary za czyn przypisany w pkt 25 zaskarżonego wyroku na podstawie art. 60 § 3, § 4 i § 7 k.k. w zw. z art. 49 § 1 k.k. odstępuje od wymierzenia kary i orzeka świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 1.000 (tysiąca) zł,

- ustala, że podstawę prawną kar grzywny orzeczonych za czyny z pkt 20, pkt 21, pkt 24, pkt 26 i pkt 29 zaskarżonego wyroku stanowi art. 33 § 1 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k,

- z opisu czynu, o którym mowa w pkt 26 zaskarżonego wyroku eliminuje sformułowanie: „przy czym czynu tego dopuścił się działając w związku mającym na celu popełnianie przestępstw, a nadto z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu”, za podstawę prawną skazania przyjmuje art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 grudnia 2011 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 12 kk.,

- uchyla zawarte w pkt 28 zaskarżonego wyroku orzeczenie o przepadku na podstawie art. 45 § 1 k.k. równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnienia przestępstwa,

- z opisu czynu z pkt 29 zaskarżonego wyroku eliminuje sformułowanie: „przy czym czynu tego dopuścił się działając w związku mającym na celu popełnianie przestępstw, a nadto z przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu”, a z kwalifikacji prawnej skazania art. 65 k.k.;

5) w odniesieniu do oskarżonego M. Z.:

- w zakresie czynu z pkt 34 zaskarżonego wyroku ustala, że oskarżony M. Z. w okresie od początku 1999 r. do lutego
2004 r. brał udział w zorganizowanej grupie o charakterze zbrojnym mającej na celu popełnianie przestępstw, o których mowa w przypisanym mu czynie, za podstawę prawną skazania przyjmuje art. 258 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k., nadto karę orzeczoną za ten czyn obniża do 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

- ustala, że czynu z pkt 35 zaskarżonego wyroku dopuścił się w zorganizowanej grupie o charakterze zbrojnym mającej na celu popełnianie przestępstw, z opisu tego czynu eliminuje sformułowanie: „przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stale źródło dochodu”, a za podstawę prawną skazania przyjmuje art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 grudnia 2011 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

- ustala, że przedmiotem czynu, o którym mowa w pkt 38 zaskarżonego wyroku jest heroina w ilości nie mniejszej niż 68,5 kg, z opisu tego czynu eliminuje sformułowanie: „oraz z popełnienia niniejszego przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu” nadto ustala, że podstawę prawną skazania stanowi art. 55 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

- ustala, że podstawę prawną kar grzywny orzeczonych za czyny z pkt 35 i z pkt 38 zaskarżonego wyroku stanowi art. 33 § 1 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i w odniesieniu do każdego z tych czynów obniża grzywnę do 300 (trzystu) stawek dziennych,

- ustala, że podstawą prawną środka karnego, o którym mowa w pkt 37 zaskarżonego wyroku jest art. 45 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2003 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i wysokość kwoty orzeczonej tytułem przepadku równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnienia przestępstwa ustala na 72.000 (siedemdziesiąt dwa tysiące) zł,

6) w odniesieniu do oskarżonego Z. B. (1):

- w zakresie czynu z pkt 43 zaskarżonego wyroku ustala, że oskarżony Z. B. (1) w okresie od początku 1999 r. do połowy 2000 r. brał udział w zorganizowanej grupie o charakterze zbrojnym mającej na celu popełnianie przestępstw, o których mowa w przypisanym mu czynie, a za podstawę prawną skazania przyjmuje art. 258 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

- w zakresie czynu z pkt 44 zaskarżonego wyroku ustala, że przedmiotem przestępstwa było łącznie nie mniej niż 15 kg heroiny, z opisu czynu eliminuje sformułowanie: „przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu”, a z podstawy prawnej skazania eliminuje art. 65 § 1 k.k.,

- ustala, że czynu z pkt 47 zaskarżonego wyroku oskarżony dopuścił się w zorganizowanej grupie o charakterze zbrojnym mającej na celu popełnianie przestępstw, z opisu tego czynu eliminuje sformułowanie: „przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stale źródło dochodu”, za podstawę prawną skazania przyjmuje art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 grudnia 2011 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

- ustala, że podstawę prawną kar grzywny orzeczonych za czyny z pkt 43, pkt 44, pkt 47 i pkt 50 zaskarżonego wyroku stanowi art. 33 § 1 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k., a podstawę prawną kary łącznej grzywny, o której mowa w pkt 52 zaskarżonego wyroku stanowi art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

- uchyla zawarte w pkt 49 zaskarżonego wyroku orzeczenie o przepadku na podstawie art. 45 § 1 k.k. równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnienia przestępstwa,

- ustala, że łączna ilość heroiny będącej przedmiotem przestępstwa opisanego w pkt 50 zaskarżonego wyroku wynosi 800 g zamiast 2.300 g, za podstawę prawną skazania przyjmuje art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 grudnia 2011 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.;

7) w odniesieniu do oskarżonego A. B. (1):

- ustala, że przedmiotem przestępstwa opisanego w pkt 54 zaskarżonego wyroku było nie mniej niż 62,5 kg heroiny, a podstawę prawną kary grzywny orzeczonej za ten czyn stanowi art. 33 § 1 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

- ustala, że wysokość kwoty orzeczonej na podstawie art. 45 § 1 k.k. tytułem przepadku równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnienia przestępstwa, o której mowa w pkt 56 zaskarżonego wyroku wynosi 147.236 (sto czterdzieści siedem tysięcy dwieście trzydzieści sześć) zł,

- ustala, że podstawę wymiaru kary orzeczonej za czyn z pkt 57 zaskarżonego wyroku stanowi art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 171 § 1 k.k.,

- ustala, że wysokość kwoty orzeczonej na podstawie art. 45 § 1 k.k. tytułem przepadku równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnienia przestępstwa, o której mowa w art. 59 zaskarżonego wyroku wynosi 19.694 (dziewiętnaście tysięcy sześćset dziewięćdziesiąt cztery)zł;

8) w odniesieniu do oskarżonego S. S. (2):

- ustala, że podstawę prawną kary grzywny orzeczonej za czyn z pkt 62, zaskarżonego wyroku stanowi art. 33 § 1 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

- ustala, że wysokość kwoty orzeczonej na podstawie art. 45 § 1 k.k. tytułem przepadku równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnienia przestępstwa, o której mowa w pkt 64 zaskarżonego wyroku wynosi 2.000 (dwa tysiące) zł,

9) w odniesieniu do oskarżonego J. S. (1):

- uznaje, że czyny przypisane w pkt 86 i w pkt 88 zaskarżonego wyroku stanowią jedno przestępstwo, którego przedmiotem było łącznie 61,5 kg heroiny przy czym z opisu czynu eliminuje osobę P. K. oraz sformułowanie: „a nadto z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu” i na podstawie art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. skazuje oskarżonego, a na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 cyt. wyżej ustawy wymierza karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności i 300 (trzystu) stawek dziennych grzywny po 40 (czterdzieści) zł stawka, przy czym podstawę prawną kary grzywny stanowi art. 33 § 1 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

- na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w kwocie 5.000 (pięciu tysięcy) zł;

10) w odniesieniu do oskarżonego K. G. (1):

- ustala, że podstawę prawną skazania za czyn z pkt 92 zaskarżonego wyroku stanowi art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 grudnia 2011 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

- ustala, że podstawę prawną kar grzywny orzeczonych za czyny z pkt 92 i pkt 94 zaskarżonego wyroku stanowi art. 33 § 1 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

- ustala, że wysokość kwoty orzeczonej na podstawie art. 45 § 1 k.k. tytułem przepadku równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnienia przestępstwa, o której mowa w pkt 96 zaskarżonego wyroku wynosi 4.000 (cztery tysiące) zł,

11) w odniesieniu do oskarżonego A. M. (1):

- ustala, że podstawę prawną orzeczenia o karze grzywny za czyn z pkt 98 zaskarżonego wyroku stanowi art. 33 § 1 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i obniża orzeczoną grzywnę do 300 (trzystu) stawek dziennych,

- ustala, że wysokość kwoty orzeczonej na podstawie art. 45 § 1 k.k. tytułem przepadku równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnienia przestępstwa, o której mowa w pkt 100 zaskarżonego wyroku wynosi 1.000 (tysiąc) zł;

12) w odniesieniu do oskarżonego M. K. (1)

- ustala, że podstawę prawną skazania za czyn z pkt 102 zaskarżonego wyroku stanowi art. 56 ust. 1 i ust. 3
ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia
8 grudnia 2011 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., a podstawę prawną orzeczenia o karze grzywny stanowi art. 33 § 1 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

13) w odniesieniu do oskarżonego K. B.:

- ustala, że podstawą prawną skazania za czyn z pkt 109 zaskarżonego wyroku stanowi art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia
8 grudnia 2011 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., a podstawę prawną orzeczenia o karze grzywny stanowi art. 33 § 1 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.;

14) w odniesieniu do oskarżonego O. T.:

- ustala, że przedmiotem przestępstwa, o którym mowa w pkt 122 zaskarżonego wyroku była heroina w ilości nie mniejszej niż 2,240 kg i za podstawę prawną skazania przyjmuje art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 grudnia 2011 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., a podstawę prawną orzeczenia o karze grzywny stanowi art. 33 § 1 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i obniża do 250 (dwustu pięćdziesięciu) liczbę stawek dziennych grzywny;

15) w odniesieniu do oskarżonego M. B. (1):

- ustala, że podstawę prawą skazania stanowi art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 grudnia 2011 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., a podstawę prawną kary grzywny stanowi art. 33 § 1 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

16) w odniesieniu do oskarżonego K. C.:

- ustala, że w okresie o którym mowa w czynie z pkt 129 zaskarżonego wyroku nabywał on od Z. B. (1) kokainę, łącznie ok. 300 g, tym samym łączna ilość kokainy będącej przedmiotem czynu wynosi nie mniej niż 900 g, z opisu tego czynu eliminuje sformułowanie: „przy czym z popełnienia powyższego przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu”, i za podstawę prawną skazania przyjmuje art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 grudnia 2011 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., a podstawę prawną orzeczenia o karze grzywny stanowi art. 33 § 1 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i obniża do 300 (trzystu) liczbę stawek dziennych grzywny;

17) w odniesieniu do oskarżonego M. G.:

- ustala, że oskarżony M. G. w ramach czynu z pkt 133 zaskarżonego wyroku nabył łącznie nie mniej niż 1320 g kokainy, w tym od Z. B. (1) w okresie od początku 1999 r. do sierpnia 2000 r. nabył nie mniej niż 570 g, a od S. S. (3) w okresie od początku 1999 r. do lutego 2001 r. nie mniej niż 750 g , przy czym nabywał od nich kokainę w ilościach nie mniejszych niż 15 g tygodniowo, nadto ustala, że podstawę prawą skazania stanowi art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 grudnia 2011 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., a podstawę prawną orzeczenia o karze grzywny stanowi art. 33 § 1 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i karę pozbawienia wolności wymierzonej za ten czyn obniża do 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy oraz obniża do 250 (dwustu pięćdziesięciu) liczbę stawek dziennych grzywny;

18) ustala, że podstawę prawną skazania oskarżonego J. K. (1) za czyn z pkt 139 zaskarżonego wyroku, oskarżonego W. Ś. za czyn z pkt 155 zaskarżonego wyroku i oskarżonego M. T. (1) za czyn z pkt 159 zaskarżonego wyroku stanowi art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 grudnia 2011 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., a podstawę prawną kary grzywny stanowi art. 33 § 1 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.;

19) ustala, że podstawę prawną kary grzywny orzeczonej wobec oskarżonego W. Ś. za czyn z pkt. 152 zaskarżonego wyroku stanowi art. 33 § 1 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.;

20) w odniesieniu do oskarżonego S. H. (1):

- w ramach czynu przypisanego w pkt 136 zaskarżonego wyroku ustala, że oskarżony S. H. (1) nabywał od S. S. (3) w okresie od początku do końca 2001 r. kokainę w celu dalszej dystrybucji w ilościach minimum po 10 g, łącznie nie mniej niż 2 400 g w celu dalszej dystrybucji, a tym samym łącznie przedmiotem przestępstwa było nie mniej niż 2.880 g kokainy, z opisu czynu eliminuje sformułowanie: „przy czym z przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu”, za podstawę prawną skazania przyjmuje art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 grudnia 2011r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., a podstawę prawną orzeczenia o karze grzywny stanowi art. 33 § 1 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i obniża do 250 (dwustu pięćdziesięciu) liczbę stawek dziennych grzywny;

21) w odniesieniu do oskarżonego D. R.:

- z opisu czynu przypisanego w pkt 142 zaskarżonego wyroku eliminuje sformułowanie: „przy czym z przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu”, za podstawę prawną skazania przyjmuje art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 grudnia 2011r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

- za podstawę prawną skazania za czyn z pkt 144 zaskarżonego wyroku przyjmuje art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

- ustala, że podstawą prawną orzeczenia kar grzywny za czyny z pkt 142 i pkt 144 zaskarżonego wyroku stanowi art. 33 § 1 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.;

III.  na podstawie art. 435 k.p.k. zmienia zaskarżony wyrok w stosunku do:

- oskarżonego D. I. w ten sposób, że ustala, iż kwota orzeczona na podstawie art. 45 § 1 k.k. tytułem przepadku równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnienia przestępstwa, o której mowa w pkt 82 zaskarżonego wyroku, wynosi 99 366 (dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy trzysta sześćdziesiąt sześć) zł,

- oskarżonego H. S. w ten sposób, że ustala, iż kwota orzeczona na podstawie art. 45 § 1 k.k. tytułem przepadku równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnienia przestępstwa, o której mowa w pkt 76 zaskarżonego wyroku wynosi 9000 (dziewięć tysięcy) zł;

IV. utrzymuje w mocy wyrok w pozostałej zaskarżonej części;

V. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka kary łączne wobec oskarżonych:

- L. W. w wymiarze 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności i 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny po 1.500 (tysiąc pięćset) zł stawka,

- M. Z. w wymiarze 7 (siedmiu) lat i 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności i 400 (czterystu) stawek dziennych grzywny po 100 (sto) zł stawka;

VI. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego K. J. (1) karę łączną 9 (dziewięciu) lat i 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VII. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego J. M. (1) karę łączną grzywny w wymiarze 400 (czterystu) stawek dziennych po 300 (trzysta) zł stawka,

VIII. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar łącznych pozbawienia wolności zalicza okresy rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonym:

- L. W. od dnia 26 października 2005 r. do dnia 27 stycznia 2010 r.,

- K. J. (1) od dnia 26 października 2005 r. do dnia 28 lutego 2011 r.;

IX. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu M. G. okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 14 lipca 2008 r. do dnia 30 października 2010 r.;

X. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar grzywny zalicza okresy rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonym:

- K. C. od dnia 26 lutego 2009 r. do dnia 26 lipca 2009 r., uznając karę grzywny za wykonaną w całości,

- O. T. od dnia 24 października 2009 r. do dnia 20 listopada 2009 r., uznając karę grzywny za wykonaną w ilości 54 (pięćdziesięciu czterech) stawek dziennych;

XI. zwalnia oskarżonych L. W., K. J. (1), M. Z., J. M. (1), J. S. (1), A. M. (1), O. T., K. C., M. G. i S. H. (1), od przypadających na nich kosztów sądowych w sprawie, obciążając w tym zakresie wydatkami Skarb Państwa;

XII. zwalnia oskarżonych Z. B. (1), A. B. (1), S. S. (2), K. G. (1), M. K. (1), K. B., M. B. (1), J. K. (1), D. R., W. Ś. i M. T. (1) od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami w tym zakresie Skarb Państwa;

XIII. zasądza od Skarbu Państwa, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu przed Sądem Apelacyjnym kwoty po 885,60 (osiemset osiemdziesiąt pięć 60/100) złotych, zawierające 23% stawkę VAT, na rzecz:

- adw. A. L. Kancelaria Adwokacka w W. - obrońcy oskarżonego K. J. (1),

– adw. A. L. Kancelaria Adwokacka w W. - obrońcy oskarżonego M. Z.,

– adw. J. D. (1) Kancelaria Adwokacka w W. - obrońcy oskarżonego Z. B. (1),

– adw. M. D. Kancelaria Adwokacka w W. - obrońcy oskarżonego A. B. (1),

– adw. Z. D. Kancelaria Adwokacka w W. - obrońcy oskarżonego S. S. (2),

– adw. S. J. Kancelaria Adwokacka w W. i adw. A. D. Kancelaria Adwokacka w W. - obrońców oskarżonego K. G. (1),

– adw. J. G. (1) Kancelaria Adwokacka w W. - obrońcy oskarżonego M. K. (1),

– adw. W. D. Kancelaria Adwokacka w W. i adw. M. C. (1) Kancelaria Adwokacka w W. - obrońców oskarżonego O. T.,

- adw. R. K. (1) Kancelaria Adwokacka w W. i adw. M. W. Kancelaria Adwokacka w W. - obrońców oskarżonego W. Ś.,

– adw. M. B. (2) Kancelaria Adwokacka w W. - obrońcy oskarżonego M. B. (1),

– adw. M. P. (1) Kancelaria Adwokacka w W. - obrońcy oskarżonego M. G.,

– adw. J. C. Kancelaria Adwokacka w W. i adw. M. S. (1) Kancelaria Adwokacka w W. - obrońców oskarżonego S. H. (1).

UZASADNIENIE

W sprawie Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. akt VIII K 425/07 m.in. oskarżono:

L. W. o to, że:

I.  w okresie od początku 2000 r. do połowy 2003 r. w W. brała udział w zorganizowanym związku o charakterze zbrojnym mającym na celu popełnianie przestępstw, w tym wprowadzania do obrotu środków odurzających i substancji psychotropowych, puszczania w obieg podrobionych obcych pieniędzy, rozbojów, wymuszeń rozbójniczych, posiadania bez wymaganego zezwolenia broni, substancji i ładunków wybuchowych i przeciwko mieniu, powodujących znaczną szkodę,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.,

II.  w okresie od początku 2000 r. do września 2001 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami uczestniczyła w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci heroiny w ilości nie mniejszej niż 52 kg, kokainy w ilości nie mniejszej niż 13 kg w ten sposób, że osobiście odebrała od S. S. (3) 2 kg heroiny w celu przechowania oraz pod nieobecność J. W. nadzorowała pracę "magazynów" z narkotykami - ustalała terminy transakcji, współdecydowała o odbiorcach, "hurtownikach", cenach narkotyków oraz funkcjonowaniu "magazynów", a także przyjmowała regularnie pieniądze pochodzące z codziennych "utargów" z "magazynów", przy czym zarzucanego jej czynu dopuściła się działając w związku mającym na celu popełnianie przestępstw oraz z popełnienia przestępstwa uczyniła sobie stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k.,

III.  w okresie od połowy 2003 r. do połowy 2004 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z J. W. w zamiarze aby A. B. (1), D. I., J. S. (2), S. S. (3) i inne osoby dokonały czynu zabronionego polegającego na przywozie z B. do P. znacznej ilości środków odurzających, w tym nie mniej niż 59 kg 500 g heroiny, udzieliła im pomocy w ten sposób, że przekazała informacje o planowanym przedsięwzięciu J. W., który będąc członkiem "grupy (...)" wyraził na to zgodę, a następnie po przekazaniu powyższej wiadomości osobom zainteresowanym brała udział w negocjacjach ustalając warunki współpracy, ilości przewożonej heroiny, a także kwotę pieniężną jaką miała uzyskiwać za 1 kg "przemycanej" heroiny, przy czym z popełnienia przestępstwa uczyniła sobie stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

IV.  w bliżej nieustalonym dniu lipca 2004 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z J. W. i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła S. K., Z. B. (2), S. G., T. R. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem znacznej wartości, w ten sposób, że w celu zakupu od pokrzywdzonych nieruchomości o wartości 380.000 PLN, położonej w W. przy ul. (...), odebrała od S. K. pisemne oświadczenie o przyjęciu przez niego jako zaliczki kwoty 3.800 PLN, przy czym w rzeczywistości przekazała mu w formie zaliczki kwotę 15.000 PLN, obiecując uiszczenie pozostałej kwoty po dokonaniu zakupu, a następnie po sporządzeniu aktu notarialnego przenoszącego własność w/w nieruchomości na B. W. i M. P. (2), nie zapłaciła S. K. i pozostałym współwłaścicielom ustalonej kwoty wynikającej z umowy sprzedaży oraz podrobiła w/w oświadczenie w ten sposób, że dopisała dwa zera i złożyła ten dokument u notariusza jako potwierdzenie, że właściciele nieruchomości otrzymali całą kwotę wynikającą z umowy sprzedaży, przez co spowodowała szkodę w mieniu w/w osób w wysokości nie mniejszej niż 365.000 PLN,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

K. J. (1) o to, że:

V.  w okresie od początku 1999 r. do końca 2004 r. w W. brał udział w zorganizowanym związku o charakterze zbrojnym mającym na celu popełnianie przestępstw, w tym wprowadzania do obrotu środków odurzających i substancji psychotropowych, puszczania w obieg podrobionych obcych pieniędzy, rozbojów, wymuszeń rozbójniczych, posiadania bez wymaganego zezwolenia broni, substancji i ładunków wybuchowych i przeciwko mieniu, powodujących znaczną szkodę,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.,

VI.  w okresie od początku 1999 r. do połowy 2003 r. w W. wbrew przepisom ustawy działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu pełnił bezpośredni nadzór nad funkcjonowaniem "magazynów" z narkotykami, uczestniczył w obrocie znacznej ilości środków odurzających i substancji psychotropowych w postaci: amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 114 kg, kokainy w ilości nie mniejszej niż 40 kg i 500 g, heroiny w ilości 177 kg, marihuany w ilości nie mniejszej niż 40 kg, tabletek extasy ( (...)) w ilości 40.000 sztuk w ten sposób, że brał udział w transakcjach narkotykowych, ustalał ilości, terminy, ceny narkotyków przyjmowanych do "magazynu", negocjował z dostawcami i odbiorcami warunki transakcji, odbierał od "magazynierów" kwoty pieniężne będące codziennym utargiem przekazując je następnie J. i L. W., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw, a nadto z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k.,

VII.  w okresie od połowy 2000 r. do wiosny 2001 r. wbrew przepisom ustawy działając wspólnie i w porozumieniu z M. Z. i innymi osobami w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu brał udział w przywozie z zagranicy znacznej ilości środków odurzających w postaci heroiny w ilości nie mniejszej niż 73 kg w ten sposób, że współorganizując przemyt heroiny z B. do P., który odbywał się co kilkanaście dni, ustalał terminy i trasę, ilości przemytów i narkotyków, miejsca odbioru narkotyków, skład personalny "kurierów" oraz osobiście odbierał heroinę, a następnie decydował o jej dalszym przeznaczeniu, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej oraz z popełnienia niniejszego przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k.,

VIII.  od nieustalonego okresu do lata 2001 r. oraz w dniu 29 września
2001 r. w W. bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci broni automatycznej, którą przechowywał w domu przy ul. (...), a następnie użył jej oddając strzały w pomieszczeniach firmy (...) przy ul. (...), przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 65 k.k.,

J. M. (1) o to, że:

IX.  w okresie od połowy 2002 r. do połowy 2003 r. w W. brał udział w zorganizowanym związku o charakterze zbrojnym mającym na celu popełnianie przestępstw, w tym wprowadzania do obrotu środków odurzających i substancji psychotropowych, puszczania w obieg podrobionych obcych pieniędzy, rozbojów, wymuszeń rozbójniczych, posiadania bez wymaganego zezwolenia broni, substancji i ładunków wybuchowych, i przeciwko mieniu, powodujących znaczną szkodę,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.,

X.  nieustalonego dnia 2004 r., nie później jednak niż 12 sierpnia 2004 r. w W. uczestniczył w obrocie znacznej ilości środków odurzających kierując wykonaniem czynu zabronionego przez D. O. i R. K. (2) w ten sposób, że będąc pozbawionym wolności polecił powyższym osobom odebranie 450 g heroiny od wskazanej osoby a następnie zbycie powyższej heroiny R. P., co zostało zrealizowane, przy czym z powyższego przestępstwa uzyskał kwotę pieniężną, która przekazana mu została po opuszczeniu aresztu,

tj. o czyn z art. 18 § 1 kk w zw. z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

XI.  w okresie od bliżej nieustalonego dnia do dnia 26 października
2005 r. w W. ukrywał dowód osobisty serii (...) wystawiony na nazwisko Z. W.,

tj. o czyn z art. 276 k.k.,

XII.  w okresie od bliżej nieustalonego dnia do dnia 26 października
2005 r. w W. podrobił w celu użycia za autentyczny paszport serii (...) w ten sposób, że w dokumencie tym wpisał dane osobowe Z. W. i wkleił swoje zdjęcie,

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.,

XIII.  w okresie od początku 1997 roku do stycznia 1999 r. w W., z wyłączeniem miesiąca kwietnia 1998 r., działając wspólnie i w porozumieniu z J. W. i innymi osobami uczestniczył w obrocie znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych, w tym w ilości nie mniejszej niż 3 kg kokainy, nie mniejszej niż 10,5 kg heroiny i nie mniejszej niż 1 kg marihuany w ten sposób, że realizując polecenie J. W. zorganizował miejsce przechowywania narkotyków, organizował zakup tych środków od innych osób i dostawy narkotyków do miejsc ich przechowywania, zaangażował inne osoby, w tym: R. Z., S. W., R. K. (2) ps. (...), A. G. ps. (...), Z. B. (1) ps. (...) do dystrybucji tych środków oraz pobierał zyski z tej działalności w kwocie nie mniejszej niż 10 tys. zł miesięcznie, przy czym czynu tego dopuścił się działając w związku mającym na celu popełnianie przestępstw, a nadto z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 k.k.,

XIV.  w okresie od połowy 2000 roku do stycznia 2001 roku w W. oraz w S. działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu wspólnie i w porozumieniu z J. W. ps. (...), J. S. (2) ps. (...), K. R. i innymi osobami brał udział w przewozie z zagranicy znacznych ilości środka odurzającego w postaci heroiny w ilości nie mniejszej niż 23 kg w ten sposób, że wraz z J. W. zamawiał i kupował heroinę od J. S. (2) i innych osób przebywających w S., każdorazowo w ilości nie mniejszej niż 2 kg, w odstępach czasu nie dłuższych niż 2 tygodnie, przekazywał tak nabyte środki innym osobom w celu przewiezienia ich do P., które to środki przekazywane były w W. K. J. (1), M. Z., Z. B. (1) ps. (...) i innym osobom działającym w ramach jednej struktury przestępczej, w celu wprowadzenia ich do obrotu, przy czym czynu tego dopuścił się działając w związku mającym na celu popełnianie przestępstw, a nadto z przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 55 ust. 1 i 3 w zb. z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k.,

M. Z. o to, że:

XV.  w listopadzie 1999 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami przemocą polegającą na biciu oraz groźbą zamachu na zdrowie doprowadził J. K. (2) do rozporządzenia mieniem w postaci samochodu m-ki (...) o nr rej. (...), a następnie zażądał 15.000 zł za zwrot niniejszego pojazdu, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się działając w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazanym na mocy wyroku Sądu Wojewódzkiego w Siedlcach z dnia 18 października 1994 r. (sygn. akt II K 140/94) za podobne przestępstwo z art. 203 § 2 ¹ d.k.k. na karę 3 lat pozbawienia wolności, którą odbywał między innymi w okresie od 27 marca 1996 r. do 22 grudnia 1997r.,

tj. o czyn z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

XVI.  w okresie od początku 1999 r. do końca 2004 r. w W. brał udział w zorganizowanym związku o charakterze zbrojnym mającym na celu popełnianie przestępstw, w tym wprowadzania do obrotu środków odurzających i substancji psychotropowych, puszczania w obieg podrobionych obcych pieniędzy, rozbojów, wymuszeń rozbójniczych, posiadania bez wymaganego zezwolenia broni, substancji i ładunków wybuchowych i przeciwko mieniu, powodujących znaczną szkodę,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.,

XVII.  w okresie od początku 1999 r. do końca 2001 r. oraz w okresie dwóch tygodni latem 2003 r. w W. wbrew przepisom ustawy działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu, pełniąc obowiązki "magazyniera" polegające na przyjmowaniu, porcjowaniu, ważeniu i rozwożeniu narkotyków do innych osób, uczestniczył w obrocie znacznej ilości środków odurzających i substancji psychotropowych, w tym w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 20 kg, kokainy w ilości nie mniejszej niż 14 kg 100 g, heroiny w ilości nie mniejszej niż 56 kg 500 g, marihuany w ilości nie mniejszej niż 20 kg oraz ekstasy ( (...)) w ilości nie mniejszej niż 20.000 tabletek, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu, funkcjonując jednocześnie w zorganizowanym związku mającym na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k.,

XVIII.  w okresie od połowy 2000 r. do wiosny 2001 r. w W. wbrew przepisom ustawy działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu brał udział w przywozie z zagranicy znacznej ilości środków odurzających w postaci heroiny w ilości nie mniejszej niż 73 kg w ten sposób, że współorganizując przemyt heroiny z B. do P., który odbywał się co kilkanaście dni, ustalał terminy i trasę, ilości przemytów i narkotyków, miejsca odbioru narkotyków, skład personalny "kurierów" oraz osobiście odbierał heroinę, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej oraz z popełnienia niniejszego przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k.,

XIX.  w nieustalonym okresie 2003 r. w W. bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci broni automatycznej, którą otrzymał na przechowanie od S. S. (3), przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym,

tj. o czyn z art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 65 k.k.,

Z. B. (1) o to, że:

XX.  w okresie od początku 1999 r. do połowy 2000 r. w W. brał udział w zorganizowanym związku o charakterze zbrojnym mającym na celu popełnianie przestępstw, w tym wprowadzania do obrotu środków odurzających i substancji psychotropowych, puszczania w obieg podrobionych obcych pieniędzy, rozbojów, wymuszeń rozbójniczych, posiadania bez wymaganego zezwolenia broni, substancji i ładunków wybuchowych, i przeciwko mieniu, powodujących znaczną szkodę,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.,

XXI.  w okresie od kwietnia 2003 r. do marca 2004 r. w W., S. i innych miejscowościach wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu brał jako "kurier" udział w przywozie z B. i W. do P. znacznej ilości środków odurzających w postaci heroiny w ilości nie mniejszej niż 15 kg 500 g w ten sposób, że w odstępach dwu - trzytygodniowych transportem kolejowym przewoził partie heroiny o wadze od 1 kg do 1,5 kg, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k.,

XXII.  w okresie od początku 1999 r. do sierpnia 2000 r. w W. wbrew przepisom ustawy działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu, pełniąc obowiązki "magazyniera" polegające na przyjmowaniu, porcjowaniu, ważeniu i rozwożeniu narkotyków do innych osób, uczestniczył w obrocie znacznej ilości środków odurzających i substancji psychotropowych, w tym amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 5 kg, kokainy w ilości nie mniejszej niż 7 kg, heroiny w ilości nie mniejszej niż 28 kg i marihuany w ilości nie mniejszej niż 1 kg, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu, funkcjonując jednocześnie w zorganizowanym związku mającym na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k.,

XXIII.  w okresie od lata 2003 r. do marca 2004 r. w W. wbrew przepisom ustawy działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami uczestniczył w obrocie znacznej ilości środków odurzających w ilości nie mniejszej niż 2 kg 300 g w ten sposób, że zbył jednorazowo S. S. (3) 2 kg heroiny, a także nieregularnie nabywał od ww. osoby partie heroiny, których, łączna waga wyniosła 300 g,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

A. B. (1) o to, że:

XXIV.  w okresie od połowy 2003 r. do czerwca 2005 r. w W. wbrew przepisom ustawy działając wspólnie i w porozumieniu z D. I. i innymi osobami w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu brał udział w przywozie z zagranicy znacznej ilości środków odurzających w postaci heroiny w ilości nie mniejszej niż 66 kg 500 gram w ten sposób, że współorganizując przemyt heroiny z B. i W. do P., który odbywał się co kilkanaście dni, ustalał i nadzorował terminy przemytów, miejsca spotkań oraz prowadził wszelkie negocjacje związane z tym procederem, a przede wszystkim będąc bezpośrednio na terenie B. przekazywał powyższe narkotyki, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k.,

XXV.  w bliżej nieokreślonym czasie, ale nie wcześniej niż w marcu 2004r. do dnia 16 kwietnia 2004 r. w W. usiłował nabyć od S. S. (3) uniwersalny ładunek błyskowo-dymny do ćwiczebnej bomby lotniczej (...) z substancjami wybuchowymi w postaci(...)za kwotę 1.500 Euro, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zatrzymanie K. G. (1), przewożącego powyższy przyrząd wybuchowy, przez Policję na Dworcu (...) w W.,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 171 § 1 k.k.,

XXVI.  w okresie od połowy 2003 r. do kwietnia 2004 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w celu puszczenia w obieg przewiózł z B. do P. co najmniej 180.000 podrobionych banknotów Euro o różnych nominałach przekazując je następnie H. S. i D. I.,

tj. o czyn z art. 310 § 2 k.k.,

S. S. (2) o to, że:

XXVII.  w okresie od listopada 2003 r. do początku 2004 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu brał jako "kurier" udział w przywozie z B. i W. do P. znacznej ilości środków odurzających w postaci heroiny w ilości nie mniejszej niż 7 kg, w ten sposób, że dwukrotnie działając wspólnie i w porozumieniu z H. S. dokonał przywozu do P. heroiny w partiach po 3,5 kg każda, przy czym zarzucanego u czynu dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179, poz. 1485) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k.,

XXVIII.  w nieustalonym okresie, jednak nie później niż 17 lutego 2005 r.

w mieszkaniu nr (...) przy ul. (...) w W. oraz przynależnej do mieszkania piwnicy w tym budynku, posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną oraz amunicję w postaci:

⚫

pistoletu (...) nr (...) (nr(...) na lufie), produkcji niemieckiej,

⚫

pistoletu (...), produkcji niemieckiej,

⚫

pistoletu (...) nr (...) produkcji czeskiej (nr magazynka - (...)),

⚫

pistoletu (...) nr (...), produkcji niemieckiej,

⚫

"długopisu strzelającego" (...),

⚫

dwudziestu pięciu nabojów pistoletowych kal.(...) (...),

⚫

czterech nabojów pistoletowych (...),

⚫

dwóch nabojów rewolwerowych specjalnych (śrutowe) (...) S.,

⚫

jednego naboju rewolwerowego (...) M.,

⚫

jednego naboju pistoletowego (...). M.,

⚫

jednego naboju pistoletowego (...),

⚫

osiemdziesięciu nabojów pistoletowych (...),

⚫

pięćdziesięciu pięciu nabojów pistoletowych (...),

tj. o czyn z art. 263 § 2 k.k.,

XXIX.  w nieustalonym okresie, jednak nie później niż do dnia 17 lutego 2005 roku w mieszkaniu nr (...) przy ul. (...) w W. oraz przynależnej do mieszkania piwnicy w tym budynku posiadał bez wymaganego zezwolenia przyrządy wybuchowe w postaci:

⚫

2 szt. petard typu wojskowego,

⚫

2 szt. pocisków artyleryjskich (...)

⚫

1 granatu moździerzowego (...),

⚫

substancji wybuchowej w postaci samodziałowo wykonanego prochu czarnego w ilości 100 ml,

gdzie wymienione przyrządy wybuchowe i substancja wybuchowa mogły sprowadzić niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia wielu osób albo mienia w wielkich rozmiarach,

tj. o czyn z art. 171 § 1 k.k.,

XXX.  w dniu 26 października 2005 r. w W. w mieszkaniu nr (...) przy ul. (...) posiadał bez wymaganego zezwolenia istotne części amunicji w postaci dwóch spłonek myśliwskich nieustalonego producenta i spłonek osadzonych w:

⚫

16 dennych fragmentach łusek (obciętych na wysokości krawędzi metalowych okuć) pochodzących od naboi myśliwskich (...), prod. polskiej (7 szt.), niemieckiej (3 szt.) i francuskiej (4 szt.),

⚫

2 dennych fragmentach łusek (obciętych na wysokości krawędzi metalowych okuć) pochodzących od naboi myśliwskich (...) prod. belgijskiej,

⚫

2 łuskach pochodzących od rozcalonych naboi pośrednich(...) prod. polskiej z 1966 r. i 1968 r. (2 szt.),

⚫

4 łuskach pochodzących z rozcalonych naboi karabinowych(...). M. prod. polskiej z 1953 r.,

⚫

łusce pochodzącej od rozcalonego naboju sztucerowego (...) prod. fińskiej,

⚫

łusce pochodzącej od rozcalonego naboju karabinowego (...)prod. belgijskiej,

⚫

łusce pochodzącej od rozcalonego naboju karabinowego(...) prod. jugosłowiańskiej,

⚫

9 łuskach pochodzących od rozcalonych naboi sztucerowych (...). prod. czeskiej (2 z nich są skrócone i mają długość 14,5 mm i 31,2 mm) oraz rurki stalowej (...) mogącej być wykorzystanej jako lut w broni produkcji samodziałowej,

tj. o czyn z art. 263 § 2 k.k.,

J. S. (1) o to, że:

XXXVII. w okresie od września 2000 r. do wiosny 2001 r. w W. i S. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w zamiarze aby inne osoby, w tym W. Ś. ps. (...), J. S. (3) ps. (...) wbrew przepisom ustawy dokonały przywozu z B. do P. znacznej ilości środka odurzającego w postaci około 66 kg heroiny, swoim zachowaniem pomógł do popełnienia niniejszego czynu w ten sposób, że przebywając w B. przekazywał polskim "kurierom" - W. Ś. oraz J. S. (3) wymienioną heroinę, organizował i koordynował ich pobyt i wyjazd udzielając wszelkich informacji, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się działając w zorganizowanym związku mającym na celu popełnianie przestępstw, a nadto z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodów,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 k.k.,

XXXVIII. w dniu 14 września 2000 r. w W., S. i innych miejscowościach działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w zamiarze aby inne osoby, w tym W. N., P. K. wbrew przepisom ustawy dokonały przywozu z B. do P. znacznej ilości środka odurzającego w postaci 2 kg heroiny, swoim zachowaniem pomógł w popełnieniu niniejszego czynu w ten sposób, że przebywając w S. udał się w okolicę przejścia granicznego w miejscowości W. na granicy (...) zawożąc wskazanym osobom 2 kg heroiny, która po ukryciu w samochodzie m-ki (...) o nr rej. (...) miała zostać przewieziona do P., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się działając w zorganizowanym związku mającym na celu popełnianie przestępstw, a nadto z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 k.k.,

K. G. (1) o to, że:

XXXIX. w okresie od kwietnia 2000 r. do kwietnia 2003 r. w W., z wyłączeniem okresu przebywania w areszcie, tj. pomiędzy 5 lutego 2002 r. a 25 listopada 2002 r., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w celu wykonania z góry powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci kokainy w ilości nie mniejszej niż 500 g w ten sposób, że w odstępach tygodniowych nabywał od S. S. (3) i innych osób partie kokainy w ilości po kilka gram,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.,

XL. w okresie od października 2003 r. do 1 kwietnia 2004 r. w W. i innych miejscowościach działając wspólnie w porozumieniu z H. S., A. M. (1) i innymi osobami w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu brał jako "kurier" udział w przywozie z B. do W. znacznej ilości środków odurzających w postaci heroiny w ilości nie mniejszej niż 17 kg 500 g w ten sposób, że w odstępach kilkutygodniowych co najmniej sześć razy transportem kolejowym i drogowym przewiózł z B. partie heroiny w ilościach od 2 do 3,5 kg, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się działając w zorganizowanym związku mającym na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k.,

A. M. (1) o to, że:

XLI. nieustalonego dnia na przełomie zimy i wiosny 2004 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, brał udział w przywozie z zagranicy z B. do W. transportem samochodowym znacznej ilości środka odurzającego w postaci 2 kg heroiny o wartości 25.000 Euro (około 100.000 zł), w celu dalszej dystrybucji tych środków, przy czym czynu tego dopuścił się działając w związku mającym na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r., o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 k.k.,

M. K. (1) o to, że:

XLII. w okresie od marca 2001 r. do połowy 2003 r. w W. w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu działając wspólnie i w porozumieniu z J. T. i innymi osobami uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków j odurzających w postaci heroiny, w ten sposób, że w okresie tym przekazywał S. S. (3) i innym osobom od 0,5 kg do 1 kg heroiny w regularnych transakcjach odbywających się nie rzadziej niż raz w miesiącu, w łącznej ilości nie mniejszej niż 28,5 kilograma w celu dalszej dystrybucji tych środków,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.,

K. B. o to, że:

XLIV. w okresie od połowy 2001 r. do lipca 2003 r. w W. działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci heroiny w ilości nie mniejszej niż 480 g oraz kokainy w ilości nie mniejszej niż 480 g w ten sposób, że w okresie tym nabywał od S. S. (3) i innych osób tygodniowo po co najmniej 5 g heroiny i kokainy w celu dalszej dystrybucji tych środków, przy czym czynu tego dopuścił się działając w związku mającym na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art 65 k.k.,

O. T. o to, że:

XLVIII. w okresie od co najmniej początku 1999 r. do lata 2002 r. w W., z wyłączeniem 5 miesięcy stanowiących przerwy wakacyjne oraz okolicznościowe, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu uczestniczył w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci heroiny w ilości nie mniejszej niż 2 kg 960 g w ten sposób, że minimum dwa razy w tygodniu nabywał od S. S. (3) i R. P. partie heroiny w ilości po 10 g w celu dalszej dystrybucji tych środków, przy czym czynu tego dopuścił się działając w związku mającym na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k.,

M. B. (1) o to, że:

XLIX. w okresie od początku 2000 do końca 2000 roku w W., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci heroiny w ilości nie mniejszej niż 1 kg 920 g w ten sposób, że minimum cztery razy w tygodniu nabywał od S. S. (3) i innych osób partie heroiny w ilości 10 g każda, w celu dalszej dystrybucji tych środków,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.,

K. C. o to, że:

L. w okresie od początku 1999 roku do połowy 2000 roku w W. i Z., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci kokainy, w ilości nie mniejszej niż 1 kg 100 g, w ten sposób, że:

⚫

w okresie od początku 1999 roku do końca 1999 roku w odstępach kilkunastodniowych nabywał od Z. B. (1) i innych osób łącznie co najmniej 500 g kokainy w partiach po 25 g każda przesyłanych w paczkach "drogą kolejową" ,do Z. w celu dalszej dystrybucji tych środków,

⚫

w okresie od lutego 1999 roku do połowy 2000 roku w odstępach dwutygodniowych nabywał od S. S. (3) i innych osób łącznie co najmniej 500 g kokainy w partiach po 20 g każda, przesyłanych "drogą kolejową" do Z. w celu dalszej dystrybucji tych środków,

przy czym z popełniania powyższego przestępstwa czynił sobie stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k.,

M. G. o to, że:

LI. w okresie od początku 1999 roku do lutego 2001 roku w W., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci heroiny, w ilości nie mniejszej niż 8 kg 180 g oraz kokainy w ilości nie mniejszej niż 3 kg 480 g, w ten sposób, że:

⚫

w okresie od wiosny 1999 roku do września 2000 roku działając wspólnie i w porozumieniu z mężczyznami o ps. (...) oraz "G. z (...)" minimum raz w tygodniu nabywał od H. Z. i innej osoby partie heroiny w ilości 10 g każda w celu dalszej dystrybucji tych środków, co łącznie wyniosło nie mniej niż 680 g,

⚫

w okresie od początku 1999 roku do sierpnia 2000 roku minimum dwa razy w tygodniu nabywał od Z. B. (1) partie kokainy w ilości po 15 g każda w celu dalszej dystrybucji, co łącznie wyniosło 2 kg 40 g,

⚫

w okresie od początku 1999 roku do lutego 2001 roku w transakcjach mających miejsce co najmniej trzy razy w tygodniu nabył od S. S. (3) łącznie nie mniej niż 1 kg 440 g kokainy w partiach w ilości po 5 g każda, w celu dalszej dystrybucji tych środków,

⚫

w okresie od września 2000 roku do lutego 2001 roku codziennie w imieniu H. Z. i J. S. (4) nabywał od S. S. (3) i innych osób partie heroiny w ilości od 50 do 100 g każda, w celu dalszej dystrybucji tych środków, co łącznie wyniosło nie mniej niż 7,5 kg heroiny,

przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k.,

S. H. (1) o to, że:

LII. w okresie od wiosny 1999 roku do końca 2001 roku w W., wbrew przepisom ustawy, działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci heroiny w ilości nie mniejszej niż 2 kg 880 g oraz kokainy w ilości nie mniejszej niż 4 kg 040 g, w ten sposób, że:

⚫

w okresie od wiosny 1999 roku do lutego 2001 roku co kilka dni nabywał od H. Z. i innej osoby nie mniej niż 10 gram heroiny w tygodniu oraz 5 g kokainy w tygodniu, w celu dalszej dystrybucji tych środków, co łącznie wyniosło nie mniej niż 880 g heroiny oraz 440 g kokainy,

⚫

w okresie od początku 2001 roku do końca 2002 roku codziennie nabywał od S. S. (3) i innych osób partie kokainy w ilości minimum po 10 g każda, w celu dalszej dystrybucji tych środków, co łącznie wyniosło nie mniej niż 3 kg 600 g,

⚫

w nieustalonym okresie na jesieni 2000 roku dwukrotnie zbył S. S. (3) i M. Z. po 1 kg heroiny w celu dalszej dystrybucji tych środków, przy czym z przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodów,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k.,

J. K. (1) o to, że:

LIII. w okresie od początku 2001 roku do połowy 2004 roku z wyłączeniem okresu sześciu miesięcy, w W., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci kokainy w ilości nie mniejszej niż 2 kg 160 gram w ten sposób, że minimum raz w tygodniu nabywał od S. S. (3) i innych osób partie kokainy w ilości średnio po 15 gram każda, w celu dalszej dystrybucji,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

D. R. o to, że:

LIV. w okresie od kwietnia 1999 roku do lutego 2001 roku w W., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci kokainy w ilości nie mniejszej niż 30 g oraz heroiny w ilości nie mniejszej niż 880 g, w ten sposób, że w odstępach kilkudniowych nabywał od H. Z. i innych osób partie heroiny w ilości minimum średnio 10 g tygodniowo oraz brał udział w minimum 10 transakcjach nabycia partii kokainy po 3 g każda w celu dalszej dystrybucji tych środków, przy czym z przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k.,

LV. nieustalonego dnia na przełomie 2001/2002 roku w W. i M., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci heroiny, w ten sposób, że za kwotę 11.000 zł zbył S. S. (3) i M. Z. heroinę w ilości 200 g w celu dalszej dystrybucji tych środków,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

W. Ś. o to, że:

LVII. w okresie od grudnia 2000 roku do marca 2001 roku w W., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, brał udział w przywozie z zagranicy z S. do W. przez B. transportem kolejowym znacznej ilości środków odurzających w postaci heroiny w ilości co najmniej 12 kg, w ten sposób, że dwa razy w miesiącu przywoził z zagranicy partie heroiny w ilości po 1,5 kg każda, w celu dalszej dystrybucji tych środków, przy czym czynu tego dopuścił się działając w związku mającym na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k.,

LVIII. w okresie od września 2001 roku do grudnia 2001 roku w W., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, pełniąc obowiązki "magazyniera" polegające na przyjmowaniu, porcjowaniu, ważeniu i rozwożeniu narkotyków do odbiorców, w tym K. G. (1), uczestniczył w obrocie znacznych ilości środków odurzających w ilości nie mniejszej niż 9 kg heroiny i 2 kg 700 g kokainy, przy czym czynu tego dopuścił się działając w związku mającym na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k.,

M. T. (1) o to, że:

LIX. w okresie od 1999 roku do 2001 roku w W. i M., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających i substancji psychotropowych w ten sposób, że:

⚫

na przestrzeni sześciu miesięcy w okresie od 1999 roku do 2000 roku minimum dwa razy w miesiącu nabywał od S. S. (3) i innych osób partie amfetaminy po 250 g każda oraz partie marihuany po 250 g każda, w celu dalszej dystrybucji, co łącznie wyniosło nie mniej niż 3 kg amfetaminy i 3 kg marihuany,

⚫

w okresie od 1999 roku do 2000 roku nabył od S. S. (3) w celu dalszej dystrybucji 100 g haszyszu,

⚫

na przestrzeni ośmiu miesięcy 2001 roku w odstępach miesięcznych przyjął od S. S. (3) a następnie przechowywał na stacji paliw w M. i przekazał kolejnym osobom partie amfetaminy po 3 kg każda, co łącznie wynosiło nie mniej niż 24 kg,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.,

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 31 sierpnia 2011 r.:

1.  L. W. uznał za winną popełnienia czynu zarzuconego w punkcie I i za to na mocy art. 258 § 2 k.k. skazał ją na karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  L. W. uznał za winną popełnienia czynu zarzuconego w punkcie II i za to na mocy art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał ją na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz na grzywnę w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 2.000 (dwóch tysięcy) złotych;

3.  na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od L. W. na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 50.000 (pięćdziesięciu tysięcy) złotych;

4.  na mocy art. 45 § 1 kk orzekł od L. W. na rzecz Skarbu Państwa przepadek kwoty 336.000 (trzystu trzydziestu sześciu tysięcy) złotych tytułem równowartości korzyści majątkowej uzyskanej wskutek popełnienia przestępstwa;

5.  L. W. uznał za winną popełnienia czynu zarzuconego w punkcie III i za to na mocy art. 18§3k.k. w zw. z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał ją na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz na grzywnę w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 2.000 (dwóch tysięcy) złotych;

6.  na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od L. W. na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 50.000 (pięćdziesięciu tysięcy) złotych;

7.  na mocy art. 45 § 1 k.k. orzekł od L. W. na rzecz Skarbu Państwa przepadek kwoty 265.721 (dwustu sześćdziesięciu pięciu tysięcy siedmiuset dwudziestu jeden) złotych tytułem równowartości korzyści majątkowej uzyskanej wskutek popełnienia przestępstwa;

8.  L. W. uznał za winną popełnienia czynu zarzuconego w punkcie IV i za to na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. skazał ją, a na mocy art. 294 § 1 k.k. wymierzył karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 25 (dwudziestu pięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 2.000 (dwóch tysięcy) złotych;

9.  na mocy art. 85 k.k. i art.86 § 1 i 2 k.k. wymienione w punktach 1, 2, 5 i 8 kary połączył i orzekł wobec L. W. łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 6 (sześciu) lat i 6 (sześciu) miesięcy oraz łączną grzywnę w wymiarze 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 2.000 (dwóch tysięcy) złotych;

10.  na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności zaliczył L. W. okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 26 października 2005r. do dnia 27 stycznia 2010r.

11.  K. J. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego w punkcie V i za to na mocy art. 258 § 2 k.k. skazał go na karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności;

12.  K. J. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego w punkcie VI i za to na mocy art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności oraz na grzywnę w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 1.000 (jednego tysiąca) złotych;

13.  na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od K. J. (1) na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 50.000 (pięćdziesięciu tysięcy) złotych;

14.  na mocy art. 45 § 1 k.k. orzekł od K. J. (1) na rzecz Skarbu Państwa przepadek kwoty 216.000 (dwustu szesnastu tysięcy) złotych tytułem równowartości korzyści majątkowej uzyskanej wskutek popełnienia przestępstwa;

15.  K. J. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego w punkcie VII i za to na mocy art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności oraz na grzywnę w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 1.000 (jednego tysiąca) złotych;

16.  na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od K. J. (1) na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 50.000 (pięćdziesięciu tysięcy) złotych;

17.  K. J. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego w punkcie VIII i za to na mocy art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. skazał go na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

18.  na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymienione w punktach 11, 12, 15 i 17 kary połączył i orzekł wobec K. J. (1) łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 10 (dziesięciu) lat oraz łączną grzywnę w wymiarze 300 (trzystu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 1.000 (jednego tysiąca) złotych;

19.  na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności zaliczył K. J. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 26 października 2005r. do dnia 28 lutego 2011r.;

20.  J. M. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie IX i za to na mocy art. 258 § 2 k.k., przy zastosowaniu art. 60 § 3 i 4 oraz § 6 pkt 4 k.k. oraz art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na grzywnę w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 300 (trzystu złotych);

21.  J. M. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie X, przy czym ustalił, iż J. M. (1) polecił ustalonym osobom odebranie 150 g heroiny od wskazanej osoby i następnie zbycie tejże heroiny kolejnej wskazanej osobie i za to na mocy art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii przy zastosowaniu art. 60 § 3 i 4 oraz § 6 pkt 4 k.k. oraz art. 33 § 1 i 3 k. skazał go na grzywnę w wymiarze 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę (300) trzystu złotych;

22.  na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od J. M. (1) na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 5.000 (pięciu tysięcy) złotych;

23.  na mocy art. 45 § 1 k.k. orzekł od J. M. (1) na rzecz Skarbu Państwa przepadek kwoty 24.000 (dwudziestu czterech tysięcy) złotych tytułem równowartości korzyści majątkowej uzyskanej wskutek popełnienia przestępstwa;

24.  J. M. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie XI i za to na mocy art. 276 kk w z w z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na grzywnę w wymiarze 10 (dziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 300 (trzystu) złotych;

25.  J. M. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie XII i za to na mocy art. 270 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 3 i 4 oraz § 6 pkt 4 k.k. oraz art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na grzywnę w wymiarze 10 (dziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 300 (trzystu) złotych;

26.  J. M. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie XIII; przy czym ustalił, iż J. M. (1) działał w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, czym wyczerpał znamiona art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k. i za to na mocy art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 3 i 4 oraz § 6 pkt 4 k.k. oraz art. 33 § 1 i 3 k. skazał go na grzywnę w wymiarze 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 300 (trzystu) złotych;

27.  na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od J. M. (1) na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 5.000 (pięciu tysięcy) złotych;

28.  na mocy art. 45 § 1 k.k. orzekł od J. M. (1) na rzecz Skarbu Państwa przepadek kwoty 230.000 (dwustu trzydziestu tysięcy) złotych tytułem równowartości korzyści majątkowej uzyskanej wskutek popełnienia przestępstwa;

29.  J. M. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie XIV i za to na mocy art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 3 i 4 oraz § 6 pkt 2 k.k. oraz art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go karę 2 (dwóch) lat i 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na grzywnę w wymiarze 360 (trzystu sześćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 300 (trzystu) złotych;

30.  na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od J. M. (1) na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 5.000 (pięciu tysięcy) złotych;

31.  na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymienione w punktach 20, 21, 24, 25, 26 i 29, grzywy połączył i orzekł wobec J. M. (1) łączną grzywnę w wymiarze 540 (pięciuset czterdziestu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 300 (trzystu) złotych;

32.  na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej w punkcie 29 kary pozbawienia wolności zaliczył J. M. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 26 października 2005r. do dnia 30 maja 2008r.;

33.  M. Z. uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie XV kwalifikując go z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na mocy art. 282 k.k. skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

34.  M. Z. uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie XV i za to na mocy art. 258 § 2 k.k. skazał go na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności;

35.  M. Z. uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie XVII i za to na mocy art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności oraz na grzywnę w wymiarze 500 (pięciuset) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (stu) złotych;

36.  na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od M. Z. na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 5.000 (pięciu tysięcy) złotych;

37.  na mocy art. 45 § 1 k.k. orzekł od M. Z. na rzecz Skarbu Państwa przepadek kwoty 144.000 (stu czterdziestu czterech tysięcy) złotych tytułem równowartości korzyści majątkowej uzyskanej wskutek popełnienia przestępstwa;

38.  M. Z. uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie XVIII i za to na mocy art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz na grzywnę w wymiarze 500 (pięciuset) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (stu) złotych;

39.  na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od M. Z. na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 5.000 (pięciu tysięcy) złotych;

40.  M. Z. uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie XIX i za to na mocy art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 55 k.k. skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

41.  na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymienione w punktach 33, 34, 35, 38 i 40 kary połączył i orzekł wobec M. Z. łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 8 (ośmiu) lat oraz łączną grzywnę w wymiarze 700 (siedmiuset) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (stu) złotych;

42.  na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności zaliczył M. Z. okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 26 października 2005r. do dnia 28 lutego 2011r.;

43.  Z. B. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie XX czynu i za to na mocy art. 258 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 3 i 4 oraz § 6 pkt 4 k.k. oraz art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na grzywnę w wymiarze 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

44.  Z. B. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie XXI i za to na mocy art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 3 i 4 oraz § 6 pkt 2 k.k. oraz art. 33 § 1 i 3 k. skazał go na karę 2 (dwóch) lat i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na grzywnę w wymiarze 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

45.  na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekał od Z. B. (1) na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 1.000 (jednego tysiąca) złotych;

46.  na mocy art. 45 § 1 kk orzekł od Z. B. (1) na rzecz Skarbu Państwa przepadek kwoty 11.000 (jedenastu tysięcy) złotych tytułem równowartości korzyści majątkowej uzyskanej wskutek popełnienia przestępstwa;

47.  Z. B. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie XXII i za to na mocy art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 3 i 4 oraz § 6 pkt 4 k.k. oraz art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na grzywnę w wymiarze 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

48.  na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od Z. B. (1) na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 2.500 (dwóch tysięcy pięciuset) złotych;

49.  na mocy art. 45 § 1 k.k. orzekł od Z. B. (1) na rzecz Skarbu Państwa przepadek kwoty 76.000 (siedemdziesięciu sześciu tysięcy) złotych tytułem równowartości korzyści majątkowej uzyskanej wskutek popełnienia przestępstwa;

50.  Z. B. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie XXIII, przy czym ustalił, że zbył on na rzecz S. S. (3) jednorazowo 500 g heroiny i za to na mocy art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 3 i 4 oraz § 6 pkt 4 k.k. oraz art. 33 § 1 3 k.k. skazał go na grzywnę w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

51.  na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od Z. B. (1) na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 500 (pięciuset) złotych;

52.  na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymienione w punktach 43, 44, 47 i 50 grzywny połączył i orzekł wobec Z. B. (1) łączną grzywnę w wymiarze 320 (trzystu dwudziestu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

53.  na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył Z. B. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 26 października 2005r. do dnia 10 lipca 2007r. oraz od dnia 04 sierpnia 2007r. do dnia 05 września 2008r.;

54.  A. B. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie XXIV, przy czym ustalił, iż wziął on udział w przywozie z zagranicy ilości nie mniejszej niż 64 kg i 500 g heroiny i za to na mocy art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności oraz na grzywnę w wymiarze 360 (trzystu sześćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (stu) złotych;

55.  na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od A. B. (1) na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 5.000 (pięciu tysięcy) złotych;

56.  na mocy art. 45 § 1 k.k. orzekł od A. B. (1) na rzecz Skarbu Państwa przepadek kwoty 151.949 (stu pięćdziesięciu jeden tysięcy dziewięciuset czterdziestu dziewięciu) złotych tytułem równowartości korzyści majątkowej uzyskanej wskutek popełnienia przestępstwa;

57.  A. B. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie XXV i za to na mocy art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 171
§ 1 k.k. skazał go na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

58.  A. B. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie XXVI, przy czym ustalił, iż przywiózł on z B. do P. podrobione banknoty euro o wartości nominalnej nie mniejszej niż 63.000 euro oraz wyeliminował z opisu czynu osobę H. S. i za to na mocy art. 310 § 2 k.k. skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

59.  na mocy art. 45 § 1 k.k. orzekł od A. B. (1) na rzecz Skarbu Państwa przepadek kwoty równowartość 29.942 (dwudziestu dziewięciu tysięcy dziewięciuset czterdziestu dwóch) złotych tytułem równowartości korzyści majątkowej uzyskanej wskutek popełnienia przestępstwa;

60.  na mocy art. 85 k.k. i art.86 § 1 k.k. wymienione w punktach 54, 57 i 58 kary połączył i orzekł wobec A. B. (1) łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 7 (siedmiu);

61.  na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności zaliczył A. B. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 26 października 2005r. do dnia 28 lutego 2011r.;

62.  S. S. (2) uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie XXVII, przy czy z opisu czynu wyeliminował, iż czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw oraz ustalił, iż nie mniej niż jednokrotnie działając wspólnie i w porozumieniu z H. S. dokonał przywozu partii 3 kg 500 g heroiny i nie mniej niż jednokrotnie samodzielnie dokonał przewozu partii 3 kg 500 g heroiny, czym wyczerpał znamiona art. art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk i za to na mocy art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na grzywnę w wymiarze 300 (trzystu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

63.  na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od S. S. (2) na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 2.000 (dwóch tysięcy) złotych;

64.  na mocy art. 45 § 1 k.k. orzekł od S. S. (2) na rzecz Skarbu Państwa przepadek kwoty 9.423 (dziewięciu tysięcy czterystu dwudziestu trzech) złotych tytułem równowartości korzyści majątkowej uzyskanej wskutek popełnienia przestępstwa;

65.  S. S. (2) uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie XXVIII i za to na mocy art. 263 § 2 k.k. skazał go na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

66.  S. S. (2) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXIX i za to na mocy art. 171 § 1 k.k. skazał go na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

67.  S. S. (2) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXX i za to na mocy art. 263 § 2 k.k. skazał go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

68.  na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymienione w punktach 62, 65, 66 i 67 kary połączył i orzekł wobec S. S. (2) łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 6 (sześciu) lat;

69.  na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności zaliczył S. S. (2) okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 26 października 2005r. do dnia 21 grudnia 2010r;

70.  na mocy art. 44 § 6 k.k. i art. 230 § 3 k.p.k. orzekł przepadek i nakazał przekazanie do Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Komendy Głównej Policji w W. dowodów rzeczowych szczegółowo opisanych w wykazach dowodów rzeczowych na karcie 1627 poz. 2 - 9, na karcie 2072 poz. 1-24 i 44-52, 54-56 i w postanowieniu z dnia 18 lipca 2007 r. k. 14713- 14714 poz. 1 - 27 i 48;

86.  J. S. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie XXXVII, przy czym z opisu czynu wyeliminował zarzut, iż czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanym związku mającym na celu popełnianie przestępstw oraz ustalił, iż J. S. (1) działał w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, czym wyczerpał znamiona art. 18 § 3 k.k. w zw. 55 ust 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 k.k. i za to na mocy art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz na grzywnę w wymiarze 500 (pięciuset) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

87.  na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od J. S. (1) na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 5.000 (pięciu tysięcy) złotych;

88.  J. S. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie XXXVIII, przy czym z opisu czynu wyeliminował, iż czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanym związku mającym na celu popełnianie przestępstw i za to na mocy art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz na grzywnę w wymiarze 125 (stu dwudziestu pięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

89.  na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od J. S. (1) na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 1.000 (jednego tysiąca) złotych;

90.  na mocy art. 85 k.k. i art. 85 § 1 i 2 k.k. wymienione w punktach 86 i 88 kary połączył i orzekł wobec J. S. (1) łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy oraz łączną grzywnę w wymiarze 500 (pięciuset) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

91.  na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności zaliczył J. S. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 04 kwietnia 2006r. do dnia 26 listopada 2009r;

92.  K. G. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie XXXIX i za to na mocy art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz na grzywnę w wymiarze 15 (piętnastu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (stu) złotych;

93.  na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od K. G. (1) na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 1.000 (jednego tysiąca) złotych;

94.  K. G. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XL, przy czym ustalił, iż brał on udział w przywozie z B. do W. znacznej ilości środków odurzających w postaci heroiny w ilości nie mniejszej niż 15 kg oraz z opisu czynu wyeliminował, iż czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanym związku mającym na celu popełnianie przestępstw i za to na mocy art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę 3 lat (trzech) i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na grzywnę w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (stu) złotych;

95.  na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od K. G. (1) na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 3.000 (trzech tysięcy) złotych;

96.  na mocy art. 45 § 1 k.k. orzekł od K. G. (1) na rzecz Skarbu Państwa przepadek kwoty 23.558 (dwudziestu trzech tysięcy pięciuset pięćdziesięciu ośmiu) złotych tytułem równowartości korzyści majątkowej uzyskanej wskutek popełnienia przestępstwa;

97.  na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymienione w punktach 92 i 94 kary połączył i orzekł wobec K. G. (1) łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat i 6 (sześciu) miesięcy oraz łączną grzywnę w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (stu) złotych;

98.  A. M. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie XLI, przy czym z opisu czynu wyeliminował, iż czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanym związku mającym na celu popełnianie przestępstw, czym wyczerpał znamiona art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na mocy art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz na grzywnę w wymiarze 500 (pięciuset) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

99.  na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od A. M. (1) na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 1.000 (jednego tysiąca) złotych;

100.  na mocy art. 45 § 1 k.k. orzekł od A. M. (1) na rzecz Skarbu Państwa przepadek kwoty 4.711 (czterech tysięcy siedmiuset jedenastu) złotych tytułem równowartości korzyści majątkowej uzyskanej wskutek popełnienia przestępstwa;

101.  na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył A. M. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 11 lipca 2006r. do dnia 08 września 2008;

102.  M. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie XLII i za to na mocy art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności oraz na grzywnę w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 500 (pięciuset) złotych;

103.  na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzeł od M. K. (1) na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 10.000 (dziesięciu tysięcy) złotych;

104.  na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył M. K. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 17 czerwca 2005r. do dnia 30 października 2010r;

109. K. B. uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie XLIV, przy czym z opisu czynu wyeliminował, iż czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanym związku mającym na celu popełnianie przestępstw i za to na mocy art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz na grzywnę w wymiarze 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

110. na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od K. B. na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 1.000 (jednego tysiąca) złotych;

111. na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności zaliczył K. B. okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 26 czerwca 2008r. do dnia 29 stycznia 2009r.;

122. O. T. uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie XLVIII, przy czym z opisu czynu wyeliminował, iż czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanym związku mającym na celu popełnianie przestępstw i za to na mocy art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz na grzywnę w wymiarze 400 (czterystu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

123. na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od O. T. na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 3.000 (trzech tysięcy) złotych;

124. na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył O. T. okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 24 października 2006r. do dnia 24 października 2009r.;

125.na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej grzywny zaliczył O. T. okres rzeczywistego pozbawienia go wolności od dnia 24 października 2009r. do dnia 20 listopada 2009r. tj. dwadzieścia siedem dni; uznając grzywnę za wykonaną w zakresie pięćdziesięciu czterech stawek;

126.M. B. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie XLIX i za to na mocy art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz na grzywnę w wymiarze 160 (stu sześćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

127. na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od M. B. (1) na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 2.000 (dwóch tysięcy) złotych;

128. na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył M. B. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 27 lutego 2007r. do dnia 19 stycznia 2009r.;

129.K. C. uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie L i za to na mocy art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz na grzywnę w wymiarze 500 (pięciuset) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

130. na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od K. C. na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 1.000 (jednego tysiąca) złotych;

131. na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył K. C. okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 26 lutego 2007r. do dnia 26 lutego 2009r.;

132.na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej grzywny zaliczył K. C. okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 26 lutego 2009r. do dnia 02 listopada 2009r. t.j. 249 (dwieście czterdzieści dziewięć) dni, uznając grzywnę za wykonaną w zakresie czterystu dziewięćdziesięciu ośmiu stawek;

133.M. G. uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie LI przy czym z opisu czynu wyeliminował, iż czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej i za to na mocy art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności oraz na grzywnę w wymiarze 400 (czterystu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

134.na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od M. G. na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 4.000 (czterech tysięcy) złotych;

135.na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył M. G. okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 27 lutego 2007r. do dnia 26 czerwca 2008r. oraz od dnia 14 lipca 2008r. do dnia 30 października 2010r.;

136.S. H. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie LII i za to na mocy art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz na grzywnę w wymiarze 400 (czterystu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

137.na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od S. H. (1) na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 4.000 (czterech tysięcy) złotych;

138.na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył S. H. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 26 lutego 2007r. do dnia 30 lipca 2007r.;

139.J. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie LIII i za to na mocy art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz na grzywnę w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

140.na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od J. K. (1) na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 3.000 (trzech tysięcy) złotych;

141.na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył J. K. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 26 lutego 2007 r. do dnia 04 stycznia 2008r.;

142.D. R. uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie LIV i za to na mocy art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na grzywnę w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

143.na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od D. R. na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 500 (pięciuset) złotych;

144.D. R. uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie LV i za to na mocy art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz na grzywnę w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

145.na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od D. R. na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 500 (pięciuset) złotych;

146.na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymienione w punktach 142 i 144 kary połączył i orzekł wobec D. R. łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 2 (dwóch) lat oraz łączną grzywnę w wymiarze 300 (trzystu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

147.na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności zaliczył D. R. okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 03 grudnia 2007r. do dnia 17 kwietnia 2009r.;

152. W. Ś. uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie LVII, przy czym z opisu czynu wyeliminował, iż czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanym związku mającym na celu popełnianie przestępstw, a także ustalił, iż brał udział w przewiezieniu transportem kolejowym znacznej ilości środków odurzających w postaci heroiny w ilości nie mniejszej niż 7,5 kg i za to na mocy art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na grzywnę w wymiarze 300 (trzystu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

153. na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od W. Ś. na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 2.000 (dwóch tysięcy) złotych;

154.na mocy art. 45 § 1 k.k. orzekł od W. Ś. na rzecz Skarbu Państwa przepadek kwoty 5.000 (pięciu tysięcy) złotych tytułem równowartości korzyści majątkowej uzyskanej wskutek popełnienia przestępstwa;

155.W. Ś. uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie LVIIII, przy czym z opisu czynu wyeliminował, iż czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanym związku mającym na celu popełnianie przestępstw i za to na mocy art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz na grzywnę w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

156.na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od W. Ś. na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 1.000 (jednego tysiąca) złotych;

157.na mocy art. 45 § 1 k.k. orzekł od W. Ś. na rzecz Skarbu Państwa przepadek kwoty 12.000 (dwunastu tysięcy) złotych tytułem równowartości korzyści majątkowej uzyskanej wskutek popełnienia przestępstwa;

158.na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymienione w punktach 152 i 155 kary połączył i orzekł wobec W. Ś. łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 5 (pięciu) lat oraz łączną grzywnę w wymiarze 300 (trzystu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

159.M. T. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie LIX i za to na mocy art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz na grzywnę w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

160.na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od M. T. (1) na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązkę w wysokości 3.000 (trzech tysięcy) złotych;

161.na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności zaliczył M. T. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 26 lutego 2007r. ; do dnia 22 grudnia 2008r.;

162.zasądził od Skarbu Państwa tytułem kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu za okres od dnia 17 grudnia 2010r. do dnia 31 sierpnia 2011r. w następujących kwotach na rzecz:

a. łącznie za 19 terminów rozprawy kwotę 4.560 (czterech tysięcy pięciuset sześćdziesięciu) złotych plus VAT na rzecz adw. A. L. za obronę dwóch oskarżonych;

b. łącznie za 19 terminów rozprawy kwotę 4.560 (czterech tysięcy pięciuset sześćdziesięciu) złotych plus VAT na rzecz adw. P. F. za obronę dwóch oskarżonych;

c. łącznie za 19 terminów rozprawy kwoty po 2.280 (dwa tysiące dwieście osiemdziesiąt) złotych plus VAT na rzecz:

1. adw. R. J.,

2.adw. J. U.,

3.adw. J. D. (1),

4.adw. A. B. (2),

5.adw. J. S. (5),

6.adw. Z. D.,

7.adw. J. B.,

8.adw. P. P.,

9.adw. M. O.,

10. adw. S. J.,

11. adw. A. D.,

12. adw. J. G. (1),

13. adw. G. M.,

14. adw. A. P.,

15. adw. M. C. (1),

16. adw. W. D.,

17.adw. M. C. (2),

18.adw. K. D. (1),

19.adw. M. S. (1),

20. adw. J. C.,

21. adw. P. O.,

22. adw. M. W.,

23. adw. R. K. (1),

24.adw. E. L.,

25. adw. M. P. (1).

163. na mocy art. 624 § 1 k.p.k. i 632 ust. 2 k.p.k. kosztami obciążył Skarb

Państwa w całości.

Od powyższego wyroku apelacje złożyli obrońcy wyżej wymienionych oskarżonych.

Obrońca oskarżonej L. W. zaskarżył wyrok w całości zarzucając:

1. obrazę przepisów prawa materialnego polegającą na naruszeniu:

a) art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 65 k.k. poprzez zastosowanie wobec oskarżonej w odniesieniu do czynu opisanego w punkcie II i III (2 i 5 wyroku) art. 65 k.k. w brzmieniu nadanym obowiązującą od dnia 1 maja 2004 roku ustawą z dnia 16 kwietnia 2004 roku o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 93, poz. 889), podczas gdy względniejszy dla oskarżonej jest przepis art. 65 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przez oskarżoną czynu zabronionego, tj. w brzmieniu sprzed nowelizacji ustawy;

b) art. 65 k.k. poprzez jego bezzasadne zastosowanie i zaniechanie wyeliminowania go z kwalifikacji prawnej czynu II i III (2 i 5 wyroku) oraz z podstawy wymiaru kary za te czyny;

c) art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii oraz art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez ich niewłaściwe zastosowanie

d) art. 258 § 2 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie

e) art. 45 § 1 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i orzeczenie przewidzianego w tym przepisie przepadku równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa w sytuacji, gdy z ustaleń zawartych w opisie przypisanych oskarżonej czynów nie wynika, by oskarżona osiągnęła korzyść majątkową z przestępstwa, nie ustalono też konkretnych kwot stanowiących uzyskaną przez oskarżoną korzyść majątkową podlegającą przepadkowi,

2. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia polegającą na:

a) naruszeniu art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 k.p.k. poprzez zaniechanie przez Sąd podjęcia inicjatywy dowodowej, a w szczególności poprzez:

- oddalenie złożonego dwukrotnie w dniu 7 września 2009 roku wniosku dowodowego o przesłuchanie M. P. (2) z udziałem biegłego psychologa w sytuacji, w której istniała wątpliwość, co do jej stanu psychicznego i zdolności postrzegania lub odtwarzania postrzeżeń zwłaszcza, że świadek wyjaśniła, że "jest w bardzo złym stanie psychicznym" ( protokół przesłuchania z dnia 7 grudnia 2006 roku) i zażywa narkotyki;

- oddaleniu wniosku dowodowego złożonego na rozprawie w dniu 8 października 2010 r. o przesłuchanie świadków J. G., A. H., A., R. L., A., C., K. i S. na okoliczność oceny wiarygodności zeznań świadka koronnego, złożonych w niniejszej sprawie w zakresie handlu narkotykami i udziału oskarżonej L. W. w grupie przestępczej o charakterze zbrojnym;

- niedopuszczeniu dowodu z akt sprawy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie II Wydział Cywilny sygn. akt II Ns 2301/04, w których to aktach znajdują się zeznania świadków (Z. B. (2), S. G. i T. R.), które uznały prawo własności oskarżonej L. W. do działki przy ulicy (...), co w konsekwencji spowodowało, że materiał dowodowy w sprawie jest niepełny, a zarzucana oskarżonej kwalifikacja prawna w zakresie zarzutu IV (8 wyroku) jest błędna i nieuprawniona;

b) naruszeniu art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie istniejących w sprawie wątpliwości na niekorzyść oskarżonej, które wynikały przede wszystkim z ewoluujących w trakcie procesu zeznań świadka koronnego;

c) naruszeniu art. 424 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez powoływanie się w uzasadnieniu wyroku na dorobek judykatury powstały już po dacie wydania wyroku (m. in. orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 24 listopada 2011 roku, sygn. akt II Aka 189/11, orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 11 października 2012 roku, sygn. akt
II Aka 253/12, oraz na orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 10 października 2012 roku, sygn. akt II Aka 255/12, wyrok z dnia 21 listopada 2012 roku sygn. akt III K 32/12, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 grudnia 2012 r. sygn. akt II AKa 291/12, wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 2013 roku - m.in. k. 49, 50 i 506 uzasadnienia) podczas gdy wyrok zapadły w przedmiotowej sprawie został wydany w dniu 31 sierpnia 2011 roku a uzasadnienie wyroku powinno stanowić dokument sprawozdawczy z sędziowskiej narady nad wyrokiem;

d) naruszeniu art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 k.p.k. poprzez uznanie za wiarygodne zeznań świadka koronnego S. S. (3) i pominięciu innych istotnych dowodów w sprawie, w tym przede wszystkim zeznań J. W., które stoją w sprzeczności z zeznaniami świadka koronnego a w konsekwencji nie ustosunkowanie się w uzasadnieniu wyroku do zaistniałych sprzeczności i oparcie się jedynie na dowodzie z zeznań S. S. (3);

e) naruszeniu art. 7 k.p.k. , art. 410 k.p.k., 424 k.p.k. poprzez wyprowadzenie błędnych wniosków z przeprowadzonych dowodów i brak oparcia się na zasadach prawidłowego rozumowania oraz wiedzy i doświadczenia życiowego, zwłaszcza poprzez przyjęcie niekorzystnych dla oskarżonej ustaleń, które nie zostały dowiedzione i nie wynikały z wiedzy i doświadczenia życiowego i polegały na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów i dokonaniu dowolnej oceny polegającej na:

- uznaniu, że zeznania świadka koronnego w zakresie zarzutów określonych w punktach I, II, III i IV są wiarygodne i w sposób spójny, logiczny, oraz konsekwentny przedstawiają stan faktyczny podczas, gdy prawidłowa ocena tego dowodu prowadzi do uznania, że te zeznania są niewiarygodne, nie są spójne i nie pokrywają się zarówno z jego wcześniejszymi zeznaniami jak i z zeznaniami pozostałych świadków - co powinno być wzięte pod uwagę przy wydawaniu wyroku, zwłaszcza w sytuacji w której w zeznaniach S. S. (3) można znaleźć rozbieżności dotyczące między innymi ilości narkotyków;

- uznaniu za wiarygodne zeznań świadka M. P. (2), podczas gdy prawidłowa ocena tego dowodu prowadzi do stwierdzenia, że zachodzi uzasadniona obawa, że jej zeznania były złożone pod wpływem strachu przed S. S. (3), co potwierdzają zeznania złożone w dniu 7 grudnia 2006 roku przez M. P. (2);

- zaniechaniu przyjęcia za podstawę wyroku całokształtu okoliczności ujawnionych w trakcie rozprawy głównej oraz brak odniesienia się w uzasadnieniu wyroku do całości materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień J. W. w zakresie, w którym wyjaśnienia te stoją w opozycji do zeznań S. S. (3).

a w konsekwencji

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na uznaniu, że L. W. swoim zachowaniem zrealizowała dyspozycję czynów, o których mowa w punkcie I, II, III i IV (1, 2, 5 i 8 wyroku) oraz błędne ustalenie, że podejmowane przez oskarżoną działania wypełniały dyspozycję tychże czynów w szczególności na błędne przyjęcie, że:

a) oskarżona dopuściła się czynów jej zarzucanych;

b) oskarżona miała świadomość przynależności do grupy przestępczej o charakterze zbrojnym przede wszystkim ze względu na jej bliską relację z J. W., podczas gdy prawidłowa ocena stanu faktycznego prowadzi do wniosków przeciwnych;

c) skoro oskarżona pozostawała w kontakcie z byłym mężem, to tym samym musiała wiedzieć o istnieniu zorganizowanej grupy o charakterze zbrojnym, w sytuacji w której prawidłowa ocena tych okoliczności prowadzi do wniosku, iż kontakt z byłym mężem uzasadniony był dobrem wspólnych dzieci i ich przywiązaniem do ojca, a także brakiem zaufania oskarżonej do byłego męża;

d) zeznania świadka koronnego można uznać za bezstronne i mogą one stanowić wiarygodny materiał dowodowy w niniejszej sprawie, w sytuacji w której tego rodzaju dowód osobowy powinien być oceniany bardzo ostrożnie, z ponadstandardową przezornością ze względu na fakt, że pochodzi od osoby, która w przeszłości popełniała przestępstwa, zwykle wielokrotnie i zwykle o bardzo poważnym charakterze (str. 49 uzasadnienia wyroku), a nadto w toku przesłuchań świadek ten weryfikował ilości narkotyków zaniżając ich wartość, co zdaniem Sądu stanowiło okoliczność świadczącą o rzetelności świadka koronnego, w sytuacji w której ta okoliczność powinna stanowić o odebraniu zeznaniom świadka koronnego przymiotu wiarygodności;

e) zeznania M. P. (2) można uznać za bezstronne i mogą one stanowić wiarygodny materiał dowodowy w niniejszej sprawie, mimo że zachodzi uzasadniona obawa, że jej zeznania były złożone pod wpływem strachu przed S. S. (3);

f) w zakresie zarzutu II i III (2 i 5 wyroku) oskarżonej można przypisać kwalifikację z art.65 k.k.;

g) w zakresie zarzutu IV (8 wyroku), iż oskarżona popełniła zarzucane jej przestępstwo.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części i uniewinnienie L. W. od popełnienia zarzucanych jej czynów, ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W przypadku uznania, że powyższe zarzuty i wnioski nie są zasadne obrońca, alternatywnie zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonej L. W. kary pozbawienia wolności i wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonej L. W. kary pozbawienia wolności w dolnych granicach zagrożenia ustawowego lub kary innego rodzaju.

Obrońca oskarżonych K. J. (1) i M. Z. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegający na uznaniu, że o winie oskarżonych decydować powinny jedynie zeznania świadka koronnego S. S. (3) chociaż charakter tego dowodu i jego treść determinowane były interesem procesowym świadka koronnego w sposób wypaczający wymogi procesu karnego.

II.  błędną ocenę materiału dowodowego wynikającą z włączenia do procesu karnego wadliwego dowodu w postaci zeznań świadka koronnego S. S. (3), który nie pozwalał na prawidłową ocenę materiału dowodowego.

W konkluzji apelacji obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obu oskarżonych od stawianych im zarzutów ewentualnie o uchylenie tegoż wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi orzekającemu w I instancji.

Obrońca oskarżonego J. M. (1) adw. R. J. zaskarżyła wyrok:

- w części dotyczącej zarzutów z pkt XI i z pkt XIV – co do całości rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 24 i 29 wyroku;

- w części dotyczącej zarzutów z pkt X i z pkt XIII - co do zawartego w punkcie 23 i 28 wyroku rozstrzygnięcia w zakresie środka karnego;

- w części dotyczącej zarzutów z wyroku z pkt IX, X, XII i XIII - co do kary i środka karnego, orzeczonych w punktach wyroku od 20 do 28, 30 oraz w punkcie 31 w całości;

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1.  co do zarzutu z pkt XI, w zakresie orzeczenia z pkt 24 wyroku - obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 60 § 3, 4 i 7 k.k. poprzez ich niezastosowanie, pomimo, iż oskarżony współdziałający z innymi osobami w popełnieniu przestępstw ujawnił wobec prokuratora i sądu informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstw oraz istotne okoliczności ich popełnienia, a w konsekwencji Sąd winien nadzwyczajnie złagodzić karę oskarżonemu, poprzez odstąpienie od jej wymierzenia;

2.  co do zarzutu z pkt XIV wyroku, w zakresie orzeczenia z pkt 29 wyroku- obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 4 § 1 kodeksu karnego i zastosowanie przy wymiarze kary art. 65 kodeksu karnego w obecnie obwiązującym brzmieniu, w sytuacji w której treść przepisów art. 65 kodeksu karnego w brzmieniu z okresu popełnienia przez oskarżonego przestępstwa, tj. w okresie od połowy 2000 do stycznia 2001, jest w stosunku do oskarżonego względniejsza, a ściślej - nie pozwala na zastosowanie tego przepisu w stosunku do oskarżonego, który nie popełnił więcej niż jednego przestępstwa będącego stałym źródłem dochodu oskarżonego;

3.  co do zarzutów z pkt X i z pkt XIII, w zakresie orzeczenia z punktów 23 i 28 wyroku obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art. 2 § 2, art. 7, art. 410 i 424 Kodeksu postępowania karnego:

a)  poprzez orzeczenie na rzecz Skarbu Państwa przepadku (zgodnie z rozstrzygnięciem z punktu 23 wyroku) - kwoty 24.000 złotych pomimo, iż z materiału dowodnego zgromadzonego w sprawie jednoznacznie wynika, iż oskarżony z czynu opisanego w punkcie X uzyskał korzyść majątkową w kwocie 13.500 złotych, a nie 24.000 złotych, jak błędnie przyjęto w punkcie 23 wyroku;

b)  poprzez orzeczenie na rzecz Skarbu Państwa przepadku (zgodnie z rozstrzygnięciem z punktem 28 wyroku) - kwoty 230.000 złotych), pomimo, iż oskarżony z czynu opisanego w punkcie XIII osiągnął korzyść majątkową w łącznej kwocie 130.000 złotych, będącej sumą comiesięcznych korzyści w wysokości 10.000 złotych osiąganej przez 13 miesięcy (strona 507 uzasadnienia wyroku);

4.  co do zarzutów z pkt IX, z pkt X, z pkt XII i z pkt XIII w zakresie orzeczenia z punktów wyroku 20, 21, 25 i 26 i to punktu 31 wyroku:

a)  poprzez wymierzenie oskarżonemu kary grzywny niewspółmiernie surowej, pomimo ustalenia, że oskarżony współdziałając z innymi osobami w popełnieniu przestępstw, dobrowolnie ujawnił wobec organów powołanych do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób biorących udział w popełnieniu przestępstw, jak również istotne okoliczności ich popełnienia, co przyczyniło się do ustalenia właściwego stanu faktycznego i wydania wyroków skazujących;

5.  co do środka karnego z punktów 22, 27 i 30 wyroku - rażąco wysoką kwotę nawiązki, przy braku uwzględnienia pozytywnej postawy oskarżonego podczas trwania postępowania oraz po opuszczeniu Aresztu Śledczego.

W konkluzji apelacji obrońca wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonej części:

a)  w punkcie 20 - poprzez wymierzenie J. M. (1) kary grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 złotych wysokość jednej stawki (zamiast kwoty 300 złotych);

b)  w punkcie 21 - poprzez wymierzenie J. M. (1) kary grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 złotych (zamiast 300 złotych);

c)  w punkcie 22 - poprzez orzeczenie od J. M. (1) na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązki w kwocie 3.000 złotych (zamiast 5.000 złotych);

d)  w punkcie 23 - poprzez orzeczenie od J. M. (1) na rzecz Skarbu Państwa przepadku kwoty 13.500 złotych tytułem równowartości korzyści majątkowej uzyskanej wskutek przestępstwa (zamiast 24.000 złotych);

e)  w punkcie 24 - poprzez odstąpienie od wymierzenia kary i orzeczenie środka karnego w postaci 1.000 złotych nawiązki na rzecz Stowarzyszenia (...) (zamiast kary grzywny w wymiarze 10 stawek dziennych o wartości po 300 złotych każda);

f)  w punkcie 25 - poprzez odstąpienie od wymierzenia kary i orzeczenie środka karnego w postaci 1.000 złotych nawiązki na rzecz Stowarzyszenia (...) (zamiast kary grzywny w wymiarze 10 stawek dziennych o wartości po 300 złotych każda);

g)  w punkcie 26 - poprzez wymierzenie J. M. (1) kary grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę po 50 złotych (zamiast 300 złotych);

h)  w punkcie 27 - poprzez orzeczenie od J. M. (1) na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązki w kwocie 3.000 złotych (zamiast 5.000 złotych);

i)  w punkcie 28 - poprzez orzeczenie od J. M. (1) na rzecz Skarbu Państwa przepadku kwoty 130.000 złotych tytułem równowartości korzyści majątkowej uzyskanej wskutek przestępstwa (zamiast 230.000 złotych);

j)  w punkcie 29 - poprzez wymierzenie J. M. (1) kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oraz orzeczenie grzywny w wymiarze 200 stawek ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 złotych (zamiast kary 2 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności i 360 stawek grzywny po 300 złotych każda),

k)  w punkcie 30 - poprzez orzeczenie od J. M. (1) na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązki w kwocie 3.000 złotych (zamiast 5.000 złotych);

l)  w punkcie 31 - poprzez wymierzenie oskarżonemu łącznej kary grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 złotych (zamiast kwoty 300 złotych);

m)  w punkcie 32 - poprzez zaliczenie J. M. (1) okresu rzeczywistego pozbawienia wolności na poczet orzeczonej kary grzywny.

Obrońca oskarżonego J. M. (1) adw. J. U. zaskarżyła wyrok w zakresie kary zarzucając:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego poprzez niezastosowanie wobec oskarżonego art. 60 § 3, 4 i 7 k.k., a więc nadzwyczajnego złagodzenia kary w sytuacji gdy, kiedy oskarżony współdziałający z innymi osobami przy popełnianiu przestępstw ujawnił informacje dotyczące tych osób uczestniczących w popełnianiu przestępstw (pkt 24 wyroku);

2.  obrazę przepisów prawa materialnego w szczególności art. 4 § 1 k.k. tj. poprzez zastosowanie wobec oskarżonego art.65 k.k. obecnie obowiązującego, podczas gdy w okresie kiedy oskarżony popełniał przestępstwa ustawa była względniejsza dla niego (pkt 29 wyroku);

3.  rażącą niewspółmierność kary pozbawienia wolności oraz grzywny, polegającą na zastosowaniu wadliwych kryteriów jej wymiaru w sytuacji, gdy oskarżony w sposób znaczący przyczynił się do ujawnienia i pociągnięcia do odpowiedzialności karnej innych osób biorących z nim udział w popełnianiu przestępstw (pkt 21, 25, 26 31 wyroku);

4.  rażącą niewspółmierną wysokość orzeczonych nawiązek bez uwzględnienia zachowania się oskarżonego podczas postępowania oraz po opuszczeniu Aresztu Śledczego (pkt. 22, 27, 30 wyroku);

5.  orzeczenie przepadku na rzecz Skarbu Państwa kwoty 24.000 zł, pomimo, że oskarżonemu udowodniono, iż uzyskał korzyść majątkową z popełnienia przestępstwa w kwocie 13.500 zł (pkt 23 wyroku),

6.  orzeczenie przepadku na rzecz Skarbu Państwa kwoty 230.000 zł, pomimo, że oskarżonemu udowodniono, iż uzyskał korzyść majątkową z popełnienia przestępstwa w kwocie 130.000 zł (pkt. 28 wyroku);

W konkluzji apelacji obrońca wniosła o:

1.  wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania (pkt 29 wyroku);

2.  zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 20, 21 i 26 poprzez wymierzenie oskarżonemu J. M. (1) łagodniejszej kary grzywny z przyjęciem minimalnych stawek dziennych;

3.  orzeczenie niższych nawiązek na rzecz Stowarzyszenia (...) (pkt 22, 27, 30 wyroku);

4.  orzeczenie na rzecz Skarbu Państwa przepadku kwoty 13.500 zł jako równowartości uzyskanej korzyści majątkowej wskutek popełnionego przestępstwa (pkt 23 wyroku) oraz 130.000 zł jako równowartości uzyskanej korzyści majątkowej wskutek popełnionego przestępstwa (pkt 28 wyroku);

5.  odstąpienie od wymierzania oskarżonemu kary grzywny i orzeczenie środka karnego w postaci nawiązek w jak najniżej wysokości (pkt 24, 25 wyroku);

6.  zaliczenie oskarżonemu okresu pozbawienia wolności na poczet orzeczonej kary grzywny (pkt 32 wyroku).

Obrońca oskarżonego Z. B. (1) zaskarżyła wyrok:

1.  w części dotyczącej orzeczenia o karze w zakresie punktu 43 zaskarżonego orzeczenia, tj. w zakresie w jakim za czyn zabroniony o którym mowa w art. 258 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 3 i 4 oraz § 6 pkt. 4 k.k. oraz art. 33 § 1 i 3 k.k. oskarżony został skazany na karę grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych, przy ustaleniu jednej stawki na kwotę 20 złotych,

2.  w części dotyczącej orzeczenia o karze w zakresie punktu 44 zaskarżonego orzeczenia, tj. w zakresie w jakim za czyn zabroniony, o którym mowa w art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 60 § 3 i 4 oraz § 6 pkt. 4 k.k. oraz art. 33 § 1 i 3 k.k., oskarżony został skazany na karę 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz na grzywnę w wymiarze 150 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 20 zł,

3.  w części dotyczącej orzeczenia o karze w zakresie punktu 47 zaskarżonego orzeczenia, tj. w zakresie w jakim za czyn zabroniony, o którym mowa w art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 60 § 3 i 4 oraz § 6 pkt. 4 k.k. oraz art. 33 § 1 i 3 k.k., oskarżony został skazany na karę grzywny w wymiarze 250 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 20 złotych,

4.  w części dotyczącej orzeczenia o karze w zakresie punktu 50 zaskarżonego orzeczenia, tj. w zakresie w jakim za czyn zabroniony, o którym mowa w art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 60 § 3 i 4 oraz § 6 pkt. 4 k.k. oraz art. 33 § 1 i 3 k.k., oskarżony został skazany na karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 20 złotych,

5.  w części dotyczącej orzeczenia nawiązki na rzecz Stowarzyszenia (...) - tj. w zakresie punktów 45, 48 i 51 zaskarżonego orzeczenia;

6.  w części dotyczącej orzeczenia przepadku na rzecz Skarbu Państwa kwot 11.000 zł oraz 76.000 zł, tj. w zakresie punktów 46 i 49 zaskarżonego orzeczenia;

7.  w części dotyczącej orzeczenia kary łącznej, o której mowa w punkcie 52 zaskarżonego wyroku.

Wyrokowi w zaskarżonej części obrońca zarzuciła:

a.  w zakresie, o którym mowa w pkt 1, 2, 3 i 4 apelacji rażącą niewspółmierność orzeczonych wobec oskarżonego kar grzywny, wynikającą z nieuwzględnienia wszystkich okoliczności łagodzących, które wystąpiły w odniesieniu do oskarżonego oraz jego indywidualnej sytuacji, a w konsekwencji nieuwzględniających dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k. oraz dyrektyw co do wymiaru kary grzywny wskazanych w art. 33 § 3 k.k., jak również niespełniającej swojej funkcji;

b.  w zakresie, o którym mowa w pkt 2 apelacji rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności, wynikającej z nieuwzględnienia wszystkich okoliczności łagodzących, a w konsekwencji nieuwzględniającej dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k., oraz niespełniającej swojej funkcji;

c.  rażącą niewspółmierność zastosowanego środka karnego w postaci przepadku korzyści majątkowych pochodzących z przestępstwa w kwocie 76.000 zł, podczas gdy kwota ta jest znacznie wyższa niż faktyczna korzyść uzyskana przez oskarżonego i orzeczenie środka karnego w powyższej wysokości nie znajduje oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym;

d.  błąd w ustaleniach faktycznych, poprzez przyjęcie, iż oskarżony uzyskał korzyść majątkową w kwocie 11.000 zł za tzw. "kursy" podczas, gdy okoliczność ta nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym, gdyż z wyjaśnień oskarżonego wynika, że za niektóre kursy nie otrzymywał wynagrodzenia lub że wynagrodzenie to było mniejsze niż wynagrodzenie, które ustalił Sąd I instancji;

e.  w zakresie o którym mowa w punkcie 5 apelacji rażącą niewspółmierność zastosowanego środka karnego w postaci nawiązki, wynikającą z niedostatecznego uwzględnienia okoliczności sprawy, postawy oskarżonego w czasie następującym po popełnieniu przypisanego mu czynu oraz sytuacji majątkowej i osobistej oskarżonego.

W konkluzji apelacji obrońca wniosła o:

1.  rozwiązanie kary łącznej orzeczonej w punkcie 52 zaskarżonego wyroku;

2.  zmianę zaskarżonego wyroku, w zakresie, o którym mowa w pkt. 1-4 apelacji, poprzez złagodzenie wymierzonych oskarżonemu kar grzywny oraz pozbawienia wolności;

3.  uchylenie zaskarżonego wyroku, w zakresie, o którym mowa w pkt. 5 apelacji, lub ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku w tym zakresie poprzez orzeczenie nawiązki w mniejszej wysokości;

4.  zmianę zaskarżonego wyroku, w zakresie, o którym mowa w punkcie 6 apelacji, poprzez orzeczenie przepadku korzyści pochodzących z przestępstwa w wysokości, rzeczywiście osiągniętych przez oskarżonego korzyści.

Obrońca oskarżonego A. B. (1) adw. A. B. (2) zaskarżył wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze łącznej pozbawienia wolności, zarzucając rażącą jej surowość z uwagi na zastosowanie wadliwych kryteriów jej wymiaru.

W konkluzji apelacji obrońca wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części, poprzez wymierzenie oskarżonemu kary w mniejszym rozmiarze tj. 6 lat pozbawienia wolności.

Obrońca oskarżonego A. B. (1) adw. J. S. (5) zaskarżył wyrok w całości, zarzucając:

1)  naruszenie prawa materialnego, to jest art. 31§1 k.k. przez pominięcie, że choroba psychiczna - schizofrenia paranoidalna, na którą oskarżony A. B. (1) choruje od ponad 30 lat wyłącza odpowiedzialność kamą tego oskarżonego w odniesieniu do czynów zarzucanych mu w akcie oskarżenia,

2)  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść wyroku, tj. art. 200§1 i §2 pkt 5 k.p.k. , art. 201 k.p.k., art. 202§4 k.p.k. w związku z art. 17§1 k.p.k. przez pominięcie i nie wyjaśnienie sprzeczności w opiniach prowadzące do błędnego wniosku, że oskarżony jako chory od wielu lat na schizofrenię paranoidalną jest jednocześnie uznany przez biegłych jako "osoba zdrowa," który to zarzut pozostaje w bezpośrednim związku z zarzutem naruszenia prawa materialnego, nadto Sąd I instancji nie wyjaśnił jaki wpływ miała choroba psychiczna na treść wyjaśnień oskarżonego, a w szczególności na przyznanie się tego oskarżonego do rzekomego popełnienia części czynów zarzucanych mu w akcie oskarżenia.

W przypadku uznania, że zachodzą podstawy do ustalenia odpowiedzialności oskarżonego A. B. (1) obrońca dodatkowo zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

1)  dowolną ocenę wyjaśnień oskarżonego A. B. (1) odnośnie przyznania się oskarżonego do rzekomego popełnienia czynów zarzucanych mu w akcie oskarżenia, a także dowolną ocenę wiarygodności zeznań świadka koronnego, który wielokrotnie korygował swoje zeznania, jak w przypadku opisanego na stronach 447 do 458 uzasadnienia zaskarżonego wyroku zarzutu z art. 310§2 k.k., gdzie Sąd I instancji nie mogąc ustalić ilości podrobionych banknotów euro ostatecznie rozstrzygnął te wątpliwości na niekorzyść oskarżonego A. B. (1) na podstawie ilości zadeklarowanej przez tego oskarżonego złożonej w warunkach choroby psychicznej i innych schorzeń oraz wyjątkowo długiego okresu tymczasowego aresztowania, co stanowiło naruszenie art. 7 k.p.k. i miało bezpośredni wpływ na błędne uznanie tego oskarżonego za winnego popełnienia czynu z art. 310 § 2 k.k. mimo uniewinnienia innego współoskarżonego,

2)  rażącą niewspółmierność orzeczonych kar z pominięciem sytuacji materialnej i osobistej oskarżonego A. B. (1) w tym złego stanu zdrowia oskarżonego, niskich dochodów z renty inwalidzkiej, co uzasadnia znaczne złagodzenie tych kar, nadto uzasadnione jest skorygowanie omyłki Sądu I instancji wskazanej na str. 508 uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

W konkluzji apelacji obrońca wniósł:

1)  o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku w odniesieniu do oskarżonego A. B. (1) i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania,

ewentualnie

2)  o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego A. B. (1) od zarzutu popełnienia czynu z art. 310§2k.k. opisanego w pkt XXXII aktu oskarżenia /zarzut z pkt XXVI wyroku/, a także stosowne zmniejszenie wysokości orzeczonych kar pozbawienia wolności i kary łącznej w rozmiarze nie przekraczającym okresu rzeczywistego pozbawienia wolności A. B. (1) i pozostałych środków karnych z uwzględnieniem sytuacji tego oskarżonego, a także omyłki w pkt 59 wyroku /str. 508 uzasadnienia zaskarżonego wyroku/.

Obrońca oskarżonego A. B. (1) adw. M. K. (2) zaskarżył wyrok w całości, zarzucając obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj.:

a)  art. 17 §1 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 31 § 1 k.k. poprzez wydanie w sprawie wyroku skazującego w miejsce orzeczenia w przedmiocie umorzenia postępowania w stosunku do oskarżonego, leczącego się od 1981 roku psychiatrycznie, u którego zdiagnozowano schizofrenię paranoidalną potwierdzoną także przez lekarzy orzeczników ZUS, którego jedynie biegli wydający opinie na potrzeby niniejszego postępowania uznali za osobę bez objawów choroby psychicznej,

b)  art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie tylko swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz wybiórcze potraktowanie ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności, co skutkowało uznaniem za prawdziwe, wyjaśnień oskarżonego w zakresie przyznania się oskarżonego do winy, w sytuacji gdy brak jakichkolwiek ustaleń co do wpływu choroby psychicznej oskarżonego na treść jego wyjaśnień, w tym wpływu wieloletniego pozbawienia wolności w ramach stosowanego tymczasowego aresztowania na stan psychiczny oskarżonego chorego na schizofrenię,

c)  art. 424 k.p.k. poprzez brak w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jakichkolwiek ustaleń w zakresie choroby psychicznej oskarżonego, w tym w zakresie jej wpływu na rozstrzygniecie o karze i ograniczenie się jedynie do stwierdzenia, iż oskarżony był wielokrotnie z powodu stanu zdrowia psychicznego pacjentem (...) szpitali i (...), bez żadnego odniesienia tych okoliczności do okoliczności niniejszej sprawy, co skutkuje koniecznością uznania, iż Sąd Okręgowy nie dostrzegł w tym fakcie oczywistej sprzeczności z treścią opinii psychiatrycznych wydanych na potrzeby niniejszego postępowania.

W konkluzji apelacji obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania ewentualnie o przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Na wypadek stwierdzenia przez, iż brak jest wątpliwości co do prawidłowości wydanych w sprawie opinii psychiatrycznych, a także wiarygodności wyjaśnień składanych w sprawie przez oskarżonego pomimo stwierdzonej u niego schizofrenii paranoidalnej, obrońca zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie prawa materialnego tj. art. 33 § 3 k.k. oraz 53 k.k. poprzez wymierzenie oskarżonemu kary bez uwzględnienia w dostatecznym stopniu okoliczności łagodzących jej wymiar, w szczególności poprzez całkowite pominięcie okoliczności związanych z osobą oskarżonego, w tym jego choroby psychicznej oraz pozostawania na rencie inwalidzkiej jako jedynym źródle utrzymania i wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku co do orzeczenia o karze i orzeczenie kary łącznej w wymiarze odpowiadającym okresowi rzeczywistego pozbawienia wolności.

Obrońca oskarżonego S. S. (2) zaskarżył wyrok w całości, zarzucając:

1) obrazę przepisów postępowania karnego, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj.:

- art. 7 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k. poprzez błędne pominięcie przy ocenie materiału dowodowego, w tym w ocenie wyjaśnień oskarżonego S. S. (2), opinii biegłych psychiatrów w zakresie osobowości oskarżonego S., jego cech charakteru i wyjątkowych zainteresowań, co skutkowało odmową dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego, podczas gdy ocena wyjaśnień oskarżonego uwzględniająca ocenę jego warunków osobowych prowadziłaby do jego uniewinnienia od zarzucanych mu czynów;

- art. 7 k.p.k. poprzez ocenę zeznań świadka S. S. (3) z naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów, w szczególności prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego, a polegającą na bezgranicznym daniu wiary nielogicznym zeznaniom świadka koronnego S. S. (3) opisującego okoliczności rzekomego popełnienia przestępstw zarzucanych oskarżonemu S. S. (2) w pkt XXVII tj. pkt 62 wyroku, a w konsekwencji dokonanie błędnych ustaleń faktycznych co do udziału oskarżonego S. S. (2) w przywozie heroiny i błędne uznanie oskarżonego S. S. (2) za winnego czynu opisanego w pkt 62 wyroku;

- art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę wyjaśnień oskarżonego S. S. (2), poczynioną sprzecznie z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego, a polegającą na niezasadnym przyjęciu, iż oskarżony jako pasjonat militariów "z pewnością zna" regulacje dotyczące ich posiadania, a w konsekwencji błędne uznanie oskarżonego winnym czynów opisanych w pkt 65 i 67 wyroku;

2) błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na treść tego orzeczenia tj.:

- błędne ustalenie, iż oskarżony S. S. (2) brał udział w zarzucanych mu zdarzeniach z pkt 62 wyroku [zarzut z pkt XXVII] na podstawie zeznań świadka koronnego S. S. (3) w sytuacji, gdy zeznania te nie zostały potwierdzone innymi dowodami, co skutkowało błędnym uznaniem oskarżonego za winnego czynu opisanego w pkt 62 wyroku;

- błędne ustalenie zawinienia oskarżonego S. S. (2) w zakresie czynu z pkt 62 wyroku [zarzut z pkt XXVII], w szczególności, iż oskarżony działał w "z góry powziętym" zamiarze popełniania czynów niedozwolonych opisanych w pkt XXVII, podczas gdy brak jest ustaleń w tym zakresie w materiale dowodowym, co skutkowało błędnym uznaniem oskarżonego za winnego czynu opisanego w pkt 62 wyroku;

- błędne ustalenie, iż oskarżony S. S. (2) działał „wspólnie i w porozumieniu" z oskarżonym H. S. w zakresie czynu z pkt 62 wyroku, podczas materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, w tym zeznania oskarżonego S., temu przeczą, co skutkowało błędnym uznaniem oskarżonego za winnego czynu opisanego w pkt 62 wyroku;

- błędne ustalenie, iż oskarżony S. S. (2) popełnił czyny objęte pkt 65- 67 wyroku [zarzuty z pkt XXVIII-XXX], pomimo, iż materiał dowodowy w sprawie, w tym konsekwentne i spójne wyjaśnienia oskarżonego od początku przyznającego się do posiadania broni, amunicji i ich części oraz przyrządów wybuchowych, zeznania świadka M. S. (2), świadczą o usprawiedliwionej nieświadomości bezprawności czynu popełnionego przez oskarżonego;

- błędne ustalenia dotyczące kwoty korzyści majątkowej uzyskanej przez oskarżonego z popełnienia przestępstwa, mające swoje odzwierciedlenie w pkt 64 wyroku poprzez niezasadne przyjęcie, iż jest to kwota 9.423 zł podczas, gdy brak jest wyczerpujących ustaleń w tym zakresie;

3) niesłuszne zastosowanie środka karnego orzeczonego wobec oskarżonego S. S. (2) w postaci nawiązki na rzecz Stowarzyszenia (...) w kwocie 2.000 zł, podczas gdy dyrektywy wymiaru kary, w szczególności osiągnięte w stosunku do oskarżonego cele zapobiegawcze i wychowawcze, właściwości i warunki osobiste oskarżonego, sposób życia przed popełnieniem zarzucanych mu czynów, jego późniejsze zachowanie przemawiają za tym, aby zrezygnować z wymierzania oskarżonemu środka karnego o charakterze finansowym.

W konkluzji apelacji obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego S. S. (2) od zarzucanych mu czynów z pkt XVII-XXX.

Obrońca oskarżonego J. S. (1) zaskarżył wyrok w całości, zarzucając:

1)  mającą wpływ na jego treść obrazę przepisów postępowania, tj.:

a) naruszenie art. 2 k.p.k., w zw. z art. 9 § 1 k.p.k. w zw. z art. 167 § 1 k.p.k., art. 170 § 2 i 5 k.p.k., art. 201 k.p.k., poprzez zaniechanie realizacji zasady dążenia do wykrycia prawdy materialnej i zaniechanie wyjaśnienia okoliczności, dotyczących zarzucanych oskarżonemu czynów, które to okoliczności nasuwały poważne wątpliwości, a ich wyjaśnienie mogłoby doprowadzić do odmiennej oceny stanu faktycznego sprawy w zakresie popełnienia przez oskarżonego inkryminowanych mu czynów, w tym przede wszystkim ustalenia okoliczności koniecznych do weryfikacji depozycji składanych przez świadka koronnego S. S. (3), jak ustalenia dokładnych dat przekraczania granicy przez osoby wymienione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, które rzekomo miały przewozić środki odurzające w postaci heroiny, w okresie od września 2000 r. do wiosny 2001 r., a także bezpośredniego przesłuchania wszystkich osób, mogących mieć wiedzę o opisanych czynnościach oraz zakresie świadomości oskarżonego, a nadto weryfikacji okoliczności wskazywanych w swoich wyjaśnieniach przez J. S. (1), w zakresie dotyczącym motywów dla których, S. S. (3) może obciążać swoimi zeznaniami wymienionego oskarżonego, w tym zaniechanie przesłuchania J. S. (2), żony oskarżonego - W. S., a także innych osób, w tym między innymi W. N., P. K.;

b)  naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, polegające na popadnięciu przez Sąd Okręgowy w dowolność ocen w zakresie odmówienia wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego J. S. (1), a także błędną ocenę innych dowodów zgromadzonych w sprawie, w tym zeznań świadka koronnego S. S. (3), oskarżonego J. M. (2), świadka J. W., oraz wyciągnięcie nieprawidłowych wniosków z depozycji tych i innych osób, a także niedopełnieniu określonego przepisem art. 410 k.p.k. obowiązku wydania orzeczenia w oparciu o całokształt materiału dowodowego, zgromadzonego w niniejszej sprawie, wskazania z jakiego powodu przyjęto za podstawę do ustalenia stanu faktycznego część tego materiału dowodowego, a zdezawuowano inną;

c)  naruszenie art. 424 k.p.k., polegające na niedopełnieniu określonego tym przepisem obowiązku zamieszczenia w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia koniecznych elementów, a przede wszystkim szczegółowego wskazania jakie fakty uznano za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich w tej materii oparto się dowodach i dlaczego nie uznano dowodów przeciwnych, dlaczego część materiału dowodowego, w tym niektóre depozycje świadka koronnego S. S. (3), była podstawą do ustalenia stanu faktycznego, a inna nie znalazła aprobaty. Nadto wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku, ze szczególnym uwzględnieniem instytucji, o której mowa w przepisie art. 18 § 3 k.p.k., a nadto wskazania na jakich konkretnie oparto się przesłankach dotyczących osoby J. S. (1), wymierzając w stosunku do tego oskarżonego kary jednostkowe i karę łączną;

2)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, który miał istotny wpływ na treść orzeczenia i polegał na nietrafnym ustaleniu, że oskarżony J. S. (1) dopuścił się zarzucanych mu przestępstw, w sytuacji, gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego prowadziła do odmiennego wniosku.

Nadto obrońca alternatywnie zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność kar jednostkowych i kary łącznej.

W konkluzji apelacja obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. S. (1) od zarzucanych mu czynów, alternatywnie o złagodzenie kar jednostkowych i kary łącznej, wymierzonych temuż oskarżonemu.

Obrońca oskarżonego K. G. (1) adw. S. J. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  rażącą niewspółmierność kar orzeczonych przez Sąd I instancji wobec oskarżonego K. G. (1) w związku z czynami, o których mowa w pkt XXXIX oraz pkt XL w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 15 stawek dziennych po 100 zł (za czyn z pkt XXXIX) i w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 100 zł (za czyn z pkt XL) oraz kary łącznej w wysokości 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 100 zł bez dostatecznego uwzględnienia wszystkich okoliczności sprawy (w szczególności postawy oskarżonego K. G. (1) w toku postępowania, jak też jego sytuacji osobistej i życiowej), które to okoliczności w należyty sposób uwzględnione winny skutkować orzeczeniem łagodniejszych kar jednostkowych (zarówno w zakresie kar pozbawienia wolności, jak też grzywny), a w konsekwencji łagodniejszej kary łącznej z jednoczesnym zastosowaniem zasady pełnej absorpcji,

2.  rażącą wysokość przepadku orzeczonego na podstawie art. 45 § 1 k.k. w kwocie 23.558,00 zł, którego wartość jest niewspółmierna w stosunku do uzyskanej przez oskarżonego K. G. (1) korzyści,

3.  rażącą wysokość nawiązek orzeczonych na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w kwocie 1.000 zł oraz w kwocie 3.000 zł.

W konkluzji apelacji obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego K. G. (1) przez rozwiązanie orzeczenia o karze łącznej oraz zmniejszenie wymiaru kar jednostkowych orzeczonych za poszczególne czyny (zarówno w zakresie dotyczącym kar pozbawienia wolności, jak też grzywny) i w konsekwencji orzeczenie łagodniejszej kary łącznej przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji oraz orzeczenie przepadku w zakresie stanowiącym wartość realnie uzyskanej korzyści, jak też zmniejszenie wysokości nawiązek orzeczonych za poszczególne czyny, względnie uchylenie w tej części zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Obrońca oskarżonego K. G. (1) adw. A. D. zaskarżył wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze, zarzucając:

- rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności oraz grzywny (zwłaszcza w zakresie wysokości stawki dziennej) - nieadekwatnych - do popełnionych czynów, co było wynikiem nadania zbyt małej wagi okolicznościom łagodzącym z jednoczesnym zbyt dużym skupieniem się na okolicznościach obciążających oskarżonego, co w konsekwencji skutkowało wymierzeniem kar rażąco surowych,

- orzeczenie w oparciu o art. 45 k.k. rażąco wysokiej kwoty przepadku

w wysokości 23.558,00 zł nieadekwatnej do wysokości uzyskanej korzyści majątkowej przez oskarżonego z popełnienia czynu zabronionego.

W konkluzji apelacji obrońca wniósł o zmianę wyroku przez rozwiązanie orzeczenia o karze łącznej i złagodzenie kar orzeczonych za poszczególne przestępstwa, tj. kar pozbawienia wolności i kar grzywny, a w konsekwencji orzeczenie kary łącznej z zastosowaniem zasady pełnej absorpcji, nadto orzeczenie przepadku w kwocie nie wyższej niż 4.000,00 zł jako kwoty stanowiącej równowartość realnie uzyskanej korzyści majątkowej.

Obrońca oskarżonego A. M. (1) zaskarżył wyrok w części dotyczącej kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu i wymiaru kary, zarzucając:

1.  mające wpływ na treść orzeczenia naruszenie przepisów postępowania a mianowicie:

- art. 424 § 1 k.p.k. przez brak precyzyjnego wskazania, jakie fakty uznano za udowodnione i na podstawie jakich dowodów oraz dlaczego ustalenia zastąpiono streszczeniami wyjaśnień oskarżonych K. G. i A. M. i zeznaniami świadka koronnego S. S., a także brak wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku tj. dlaczego uznano, że oskarżony A. M. działał jako współsprawca a nie jako pomocnik, oraz wystąpienie sprzeczności pomiędzy częścią dyspozytywną wyroku a jego uzasadnieniem w zakresie wysokości kwoty podlegającej przepadkowi z mocy art. 45
§ 1 k.k. (vide: pkt. 100 sentencji wyroku i str. 509 uzas. wyr.),

- art. 7 k.p.k. przez dowolne oparcie wyroku skazującego A. M. na zeznaniach świadka koronnego S. S. w wersji zaprezentowanej w akcie oskarżenia mimo, iż nie znalazły one dostatecznego potwierdzenia w innych dowodach i są wewnętrznie sprzeczne,

2. mającą wpływ na treść orzeczenia błędną ocenę okoliczności faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, że zachowanie oskarżonego A. M. wypełnia znamiona współsprawstwa polegającego na popełnieniu czynu zabronionego wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, zamiast przyjęcia, że swoim zachowaniem oskarżony ten ułatwił popełnienie innym osobom czynu zabronionego przez dostarczenie środka przewozu.

W konkluzji apelacji obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez:

- uznanie, że A. M. (1) w ramach czynu przypisanego w pkt.98 sentencji wyroku zachowaniem swoim polegającym na dostarczeniu środka przewozu ułatwił innym osobom popełnienie czynu zabronionego, czym dopuścił się przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

względnie

- przyjęcie, że A. M. (1) w ramach czynu przypisanego w pkt.98 sentencji wyroku zachowaniem swoim polegającym na dostarczeniu środka przewozu ułatwił innym osobom popełnienie czynu zabronionego, czym dopuścił się przestępstwa określone w art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 19 § 2 k.k., w zw. z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

- orzeczenie kary pozbawienia wolności w wymiarze do dwóch lat i wyeliminowanie z podstawy skazania art. 45 § 1 k.k.(pkt. 100 sentencji wyroku) względnie o obniżenie kwoty 4.711 zł określonej w pkt 100 zaskarżonego wyroku do kwoty 1000 zł. (vide: str. 509 uzas. wyr.)

bądź

- zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary pozbawienia wolności i jej orzeczenie w rozmiarze do dwóch lat - na podstawie art. 60 § 2 k.k. w zw. z art. 60 § 6 pkt. 1 k.k. i art. 55 ust. 1 i 3 powołanej wyżej ustawy,

- zmniejszenie kwoty orzeczonej tytułem przepadku kwoty z 4.711 zł do 1.000 zł ( pkt. 100 sentencji wyroku ),

lub

uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym
zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Obrońca oskarżonego M. K. (1) zaskarżył wyrok w całości, zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych, mogący mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, a polegający na przyjęciu, iż na podstawie zeznań świadka koronnego S. i zeznań świadka T. można zasadnie przyjąć, że oskarżony M. K. (1) świadomie aktywnie uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających, podczas gdy treść zeznań świadka koronnego i świadka T., do takich wniosków nie daje uzasadnionych podstaw.

W konkluzji apelacji obrońca wniósł o:

- zmianę skarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego M. K. (1) ewentualnie

- uchylenie zaskarżonego wyroku w odniesieniu do oskarżonego M. K. (1) i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego K. B. zaskarżył wyrok w całości, zarzucając rażącą obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, w tym:

a.  art.424§ l k.p.k., art.410 k.p.k. i art.6 k.p.k. poprzez sporządzenie wadliwego uzasadnienia wyroku w taki sposób, iż powołano dowody na ustalenie faktów w sposób globalny bez wskazania jakie konkretnie posłużyły do ustalenie jakich faktów, co uniemożliwiło odniesienie się do ustaleń Sądu I instancji odnośnie czynu zarzucanego oskarżonemu, sporządzenie uzasadnienia w sposób uniemożliwiający obronę oskarżonego, gdyż brak jest w uzasadnieniu wyroku wyczerpującego wskazania motywów, wnioskowań i ustaleń dotyczących wyłącznie jego osoby, a ocena Sądu I instancji dotycząca jedynego dowodu w sprawie- zeznań świadka koronnego S. S. (3)- uniemożliwia kontrolę instancyjną wyroku, a brak analizy zarzucanego oskarżonemu czynu wskazuje na wadliwość podstaw, na których oparto rozstrzygnięcie;

b.  art.410 k.p.k., art.7 k.p.k., art.5§2 k.p.k., art.4 k.p.k. poprzez dokonanie ustaleń całkowicie dowolnych, nieuprawnionych, i sprzecznych z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego, na podstawie materiału dowodowego niewystarczającego do przypisania winy, oraz oparcie się jedynie na zeznaniach świadka koronnego, które nie zostały zweryfikowane i potwierdzone innymi dowodami, a ponadto uznanie, iż czyn przypisany oskarżonemu polegał na uczestnictwie w obrocie znacznej ilości środków odurzających, co w oparciu o zgromadzony materiał w sprawie jest jedynie domysłem i dowolną oceną zarówno co do udziału w obrocie - w celu dalszej odsprzedaży narkotyków jak i przyjęciu, iż ilość środków odurzających była znaczna, co zatem pozwalałoby przypisać jedynie czyn posiadania narkotyków;

z ostrożności:

2. rażącą obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie obrazę art.4§l k.k. oraz art.41 ust. l i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 24 kwietnia 1997 roku poprzez ich niezastosowanie jako względniejszych od art.56 ust. l i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005.r. względnie - przy przyjęciu posiadania narkotyków - obrazy art.48 ust. l i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 24 kwietnia 1997 roku,

3. nadmierną surowość kary wymierzonej przy zastosowaniu wadliwej kwalifikacji w dolnych granicach ustawowego wymiaru kary, w sytuacji w której winna ona być niższa niż pozwalają na to mniej względne normy ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. względnie brakiem wymierzenia kary z zastosowaniem dobrodziejstwa warunkowego jej zawieszenia.

W konkluzji apelacji obrońca wniósł o:

a. zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu,

względnie

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

lub

zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie oskarżonego winnym czynu z art. art.41 ust. l i 3 lub art.48 ust. l i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 24 kwietnia 1997 roku w zw. z art. 12 k.k. i złagodzenie wymierzonej kary pozbawienia wolności oraz warunkowe zawieszenie jej wykonania.

Obrońca oskarżonego O. T. adw. M. C. (1) zaskarżyła wyrok w całości, zarzucając:

I.  obrazę prawa procesowego, mającą istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, to jest przepisu art. 7 k.p.k., poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i bezkrytyczne danie wiary zeznaniom świadka S. S. (3) i świadka R. P., oraz całkowite odmówienie wiary wyjaśnieniom oskarżonego, który od początku postępowania nie przyznawał się do zarzucanego mu czynu;

II.  obrazę prawa procesowego, mającą istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia to jest art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., poprzez nie wskazanie w pisemnych motywach rozstrzygnięcia, na jakich dowodach oparł się Sąd Okręgowy, w zakresie ustalenia, iż oskarżony O. T. uczestniczył w obrocie środków odurzających akurat w ilości 2 kg 960 g (co do ustaleń ilościowych) co uniemożliwia dokonanie instancyjnej kontroli orzeczenia w tym zakresie.

W konkluzji apelacji obrońca wniosła o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie O. T. od popełnienia zarzucanego mu czynu;

ewentualnie

2.uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie oraz przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego O. działający z substytucji adw. W. D. adw. H. Ł. zaskarżył wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze, zarzucając rażącą niewspółmierność kary poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 3 lat pozbawienia wolności w sytuacji, gdy czyn zarzucony oskarżonemu obejmował okres, w którym był on zaledwie dwudziestokilkuletnim mężczyzną, jak również z uwagi na fakt, że nie był on dotychczas karany.

W konkluzji apelacji obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze poprzez wymierzenie oskarżonemu O. T. kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Obrońca oskarżonego M. B. (1) zaskarżyła wyrok w całości, zarzucając mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów prawa procesowego tj. art. 410 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. oraz 424 k.p.k. poprzez nie wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy w szczególności odnośnie faktu udziału oskarżonego M. B. (1) w handlu heroiną, ilości rzekomo przekazanych środków odurzających M. B. (1), oraz okresu w jakim środki odurzające rzekomo on odbierał.

W konkluzji apelacji obrońca wniosła o uniewinnienie oskarżonego M. B. (1) od zarzucanego mu czynu ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego K. C. adw. K. D. (1) zaskarżył wyrok w całości zarzucając:

I. obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., polegającą na tym, iż Sąd I instancji nie odniósł się do istotnych w sprawie okoliczności, ujawnionych w toku rozprawy, w wielu wypadkach nie wskazał, jak ocenił poszczególne dowody, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, co nastąpiło z naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów, w szczególności poprzez bezzasadne zakwestionowanie wyjaśnień oskarżonego K. C. znajdujących potwierdzenie w treści zeznań świadka koronnego S. S. (3) oraz współoskarżonych;

II. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., polegającą na tym, iż Sąd I instancji nie odniósł się do istotnych w sprawie, ujawnionych w toku rozprawy okoliczności, w szczególności poprzez bezzasadne oparcie wyroku w istotnej części na wyjaśnieniach J. M. (1), których wiarygodność budzi zasadnicze wątpliwości z uwagi na to, że kilkukrotnie i to w sposób istotny oskarżony dokonywał zmiany ich treści w zależności od organu przed którym były składane i który wyjaśniał zasadniczo odmiennie o tych samych okolicznościach oraz z uwagi na fakt ich sprzeczności z wyjaśnieniami Z. B. (1) i zeznaniami S. S. (3), którym Sąd I instancji dał wiarę;

III. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., polegającą na tym, iż Sąd I instancji nie odniósł się do istotnych w sprawie, ujawnionych w toku rozprawy okoliczności, w szczególności poprzez bezzasadne oparcie skazania w części na wyjaśnieniach Z. B. (1), których wiarygodność budzi zasadnicze wątpliwości z uwagi na to, że kilkukrotnie i to w sposób istotny oskarżony dokonywał zmiany ich treści w zależności od organu przed którym były składane i który wyjaśniał zasadniczo odmiennie o tych samych okolicznościach oraz z uwagi na fakt ich sprzeczności z wyjaśnieniami J. M. (1) i zeznaniami S. S. (3), którym Sąd I instancji dał wiarę;

IV. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7 w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. polegającą na tym, iż Sąd I instancji nie odniósł się do istotnych w sprawie, ujawnionych w toku rozprawy okoliczności, w szczególności poprzez bezzasadne oparcie oskarżenia niemalże w całości na zeznaniach świadka koronnego S. S. (3), których wiarygodność budzi zasadnicze wątpliwości z uwagi na brak potwierdzenia ich treści innymi dowodami możliwymi do przeprowadzenia co uniemożliwiło prawidłową ich weryfikację;

V. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez przyjęcie na niekorzyść oskarżonego nie dających się usunąć wątpliwości, w szczególności dotyczących faktycznego przebiegu wydarzeń przesądzających, zdaniem Sądu I instancji, o winie oskarżonego.

W konkluzji apelacji obrońca wniósł o :

- zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów;

ewentualnie, z ostrożności procesowej

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji;

Obrońca K. C. adw. Ł. S. zaskarżył wyrok w części w zakresie rozstrzygnięcia zawartego w punkach 129-130, zarzucając:

1. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu iż oskarżony swoimi działaniami wyczerpał znamiona czynu zabronionego wskazanego w akcie oskarżenia pomimo iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na dokonanie powyższych ustaleń,

2. naruszenie przepisów postępowania tj. art. 201 k.p.k. poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodu wskazanego w piśmie obrońcy oskarżonego z dnia 28 stycznia 2009 r., dotyczącego uzyskania informacji w zakresie podejmowania przez oskarżonego na stacji PKP w Z. w okresie objętym zarzutem przesyłek konduktorskich skierowanych do niego, a nadto informacji z (...) dot. dokonywania przez oskarżonego przekazów pocztowych na rzecz osób wskazanych we wniosku dowodowym, a nadto zaniechania przeprowadzenia dowodu z przesłuchania konduktorów (...) obsługujących pociągi na trasie W. - Z. w okresie objętym zarzutem celem ustalenia czy oskarżony istotnie odbywał przesyłki konduktorskie skierowane pod jego adresem.

3. naruszenie przepisów postępowania (art. 4 k.p.k. oraz 5 § 2 k.p.k.) poprzez nieuwzględnienie na korzyść oskarżonego przeprowadzonych w sprawie dowodów oraz nierozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego istniejących w sprawie wątpliwości co do okoliczności faktycznych sprawy,

4. naruszenie przepisów postępowania (art. 424 k.p.k.) poprzez sporządzenie uzasadnienia, które nie spełnia wymogów wskazanych w powołanym przepisie, a w szczególności nie zawiera wskazania podstaw rozstrzygnięcia w zakresie uznania oskarżonego za winnego opisanego czynu wskazanego w wyroku.

W konkluzji apelacji obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzesz uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Obrońca oskarżonego M. G. zaskarżył wyrok w całości, zarzucając:

1.  obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. art. 5 §2 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodu z zeznań H. Z. w zakresie, w jakim zeznaje on o okolicznościach nabywania przez oskarżonego heroiny, z pominięciem wyjaśnień oskarżonego wskazującego na rok 2000 r., jako początek okresu, w którym miał kontakt z narkotykami, prowadzącą do przyjęcia, z naruszeniem zasady rozstrzygania na korzyść oskarżonego niedających się usunąć wątpliwości, że oskarżony nabywał od świadka heroinę począwszy od wiosny 1999 r. do września 2000 r., w sytuacji gdy świadek H. Z. nie podaje początkowego okresu odbioru heroiny przez oskarżonego, początkowy okres odbioru heroiny nie wynika z innych dowodów zgromadzonych w sprawie oprócz wyjaśnień oskarżonego wskazującego na 2000 r.

2.  obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów z zeznań S. S. (3) i H. Z. oraz wyjaśnień oskarżonego i przyjęcie, że oskarżony nabywał kokainę od S. S. (3) w okresie od początku 1999 r., w sytuacji gdy świadek H. Z. zeznał, że oskarżony zaczął odbierać z magazynu narkotyki w połowie 2000 r., zaś świadek S. S. (3) nie wskazał oskarżonego jako osobistego odbiorcę narkotyków wśród odbierających od niego kokainę w 1999 r.,

3.  obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów z zeznań H. Z. i wyjaśnień Z. B. (1) i przyjęcie, że oskarżony nabywał kokainę od Z. B. (1) w okresie od początku 1999 r., w sytuacji gdy świadek H. Z. zeznał, że oskarżony zaczął odbierać narkotyki z magazynu w połowie
2000 r., zaś Z. B. (1) wyjaśnił, że oskarżony odbierał od niego kokainę od momentu zapoznania go z nim przez H. Z.,

4.  obrazę przepisów postępowania, tj. art. 167 i art. 366 §1 k.p.k. poprzez zaniechanie wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy związanych z aktualną, ustaloną bezpośrednio przed zamknięciem przewodu sądowego, wiedzą, czy oskarżony był uprzednio karany, co w konsekwencji doprowadziło do wadliwego ustalenia, na podstawie zaświadczenia z Krajowego Rejestru Karnego z dnia 15 marca 2011 r., że oskarżony był uprzednio karany, co miało wpływ na wymiar orzeczonej kary,

5.  obrazę przepisów postępowania, tj. art. 413 § 2 pkt 1 i art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. poprzez sprzeczność między rozstrzygnięciem zawartym w wyroku, a uzasadnieniem polegającą na przyjęciu w wyroku, że z opisu czynu wyeliminowano dopuszczenie się przestępstwa w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, zaś w uzasadnieniu w części dotyczącej wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku wskazano, że kwalifikacja z art. 65 §1 k.k. w części, w jakiej odnosi się do zarzutu uczynienia sobie z przestępstw stałego źródła dochodu jest - w odniesieniu do oskarżonego - prawidłowa zważywszy na okoliczności podmiotowe i przedmiotowe w przedmiotowej sprawie, co skutkuje przyjęciem, - po analizie wymierzonych kar i środków karnych wobec osób, którym ostał się zarzut uczynienia sobie z popełnienia przestępstw stałego źródła dochodu - że Sąd I instancji wziął pod uwagę art. 65 § 1 k.k. przy wymiarze oskarżonemu kary i środka karnego.,

6.  obrazę przepisów postępowania, tj. art. 424 § 2 k.p.k. poprzez zaniechanie przytoczenia okoliczności dotyczących oskarżonego, a odnoszących się do poziomu demoralizacji jako okoliczności, którą Sąd wziął pod uwagę przy wymiarze kary, z jednoczesnym zaniechaniem przedstawienia rozumienia i stopniowania postawy przejawiającej się demoralizacją, co skutkuje niemożliwością ustalenia wpływu tej okoliczności na wymiar kary orzeczonej oskarżonemu,

7.  naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 6, art. 425 § 1 k.p.k. i art. 444 k.p.k. w zw. z art. 445 §1 k.p.k. w zw. z art. 423 § 1 k.p.k. w zw. z art. 42 ust. 2, art. 45 ust. 1 i art. 78 Konstytucji RP oraz art. 6 ust. 1 i ust. 3 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności oraz art. 2 Protokołu nr 7 do Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, poprzez dopuszczenie do sytuacji, w której obrońca ograniczony jest 14-dniowym zawitym terminem do wniesienia apelacji, w której obowiązany jest odnieść się do bardzo obszernego wyroku i motywów wskazanych w uzasadnieniu, co ogranicza efektywną obronę w postępowaniu apelacyjnym i realizację zasady dwuinstancyjności postępowania.

W konkluzji apelacji obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wprowadzenie do opisów czynu zmian uwzględniających podniesione zarzuty, ustalenie, że oskarżony nie działał w warunkach uprzedniej karalności oraz zmianę wymiaru kary przez orzeczenie kary pozbawienia wolności w wymiarze nie większym niż 3 lata i 7 miesięcy, kary grzywny w wymiarze nie większym niż 200 stawek dziennych i nawiązki w wysokości nie większej niż 1000 złotych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania właściwemu Sądowi.

Obrońca oskarżonego S. H. (1) adw. M. S. (3) zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia to jest art. 7 k.p.k., art.366 § l k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. polegającą na dokonaniu przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych dotyczących zdarzeń wynikających z zarzucanemu oskarżonemu czynu w pkt. LII dotyczących podpunktu drugiego tego zarzutu, bez uwzględnienia wszystkich przeprowadzonych dowodów, bez wszechstronnej ich analizy oraz z pominięciem dowodów korzystnych dla oskarżonego z treści zeznań świadków: H. Z., S. S. (3), M. P. (2) oraz dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy,

2.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia tj. art.424 § l pkt 1 k.p.k. polegającą na nie wskazaniu przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku, jakie fakty uznał za udowodnione, jakim odmówił wiary, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych związanych z zarzucanym oskarżonemu przestępstwem opisanym w podpunkcie 2 i 3 zarzutu LII /w akcie oskarżenia LIX/- przez co uzasadnienie tego wyroku nie może być przedmiotem kontroli instancyjnej,

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia w odniesieniu do podpunktu 2 i 3 zarzutu tj. że w okresie od początku roku 2001 do końca roku 2002 nabywał codziennie od S. S. (3) i innych osób partie kokainy w ilości minimum po 10 g w celu dalszej dystrybucji tych środków co łącznie wyniosło nie mniej niż 3kg 600 g - co w przypadku prawidłowej oceny zeznań świadków oraz dowodów w sprawie, wykluczałoby możliwość popełnienia tego czynu przez oskarżonego, przy uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania oraz wiedzy i doświadczenia życiowego. Podobna sytuacja dotyczy podpunktu 3 zarzutu LIX z aktu oskarżenia., "że w nieustalonym okresie dwukrotnie zbył S. S. (3) i M. Z. po 1 kg. heroiny w celu dalszej dystrybucji tych środków" przy czym prawidłowa ocena dowodów w tej sprawie wskazuje na coś innego, podobnie jak brak postawionego zarzutu w tej kwestii M. Z..

W konkluzji apelacji obrońca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego S. H. (1) i w tym zakresie przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego S. H. (1) adw. J. C. zaskarżyla wyrok w całości, zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia przez przyjęcie:

- że oskarżony w okresie od początku 2001 roku do końca 2002 roku nabywał codziennie od S. S. (3) i innych osób partie kokainy w ilości minimum po 10 g każda w celu dalszej dystrybucji tych środków, przy czym zebrany i właściwie oceniony materiał dowodowy wskazuje jednoznacznie, że oskarżony nie mógł nabywać tych środków codziennie we wskazanym okresie, albowiem 6 lipca 2002 roku został zatrzymany i osadzony w A.Ś. W. G. (K-25418),

- że uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci heroiny w ilości nie mniejszej niż 2 kg 880 g oraz kokainy w ilości nie mniejszej niż 4 kg 040 g przy czym właściwie oceniony materiał dowodowy, w świetle zeznań świadka H. Z., jak również świadka S. S. (3), dawał podstawy do twierdzenia, że są to zawyżone ilości środków odurzających,

- obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. przez uznanie za pełnowartościowe dowody zeznań świadka koronnego S. S. (3), przy jednoczesnym braku uzasadnienia dlaczego nie uznano za wiarygodne zeznań świadka H. Z., jak i wyjaśnień samego oskarżonego S. H. (1), z których jednoznacznie wynika, że działalność taka miała miejsce tylko do lutego 2001 roku, a na pewno nie później niż do listopada 2001 roku, czyli do definitywnego zakończenia działalności przez H. Z..

W konkluzji apelacji obrońca wniosła o uchylenie wyroku w części dotyczącej oskarżonego S. H. (1) i przekazania sprawy w tym zakresie Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego J. K. (1) zaskarżyła wyrok w całości, zarzucając:

1. obrazę przepisów prawa procesowego, tj.:

1.1. błędne zastosowanie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k., tj. dowolną a nie swobodną ocenę dowodów, poprzez oparcie ustaleń Sądu I instancji w całości wyłącznie na pomówieniach świadka koronnego oraz niezastosowanie art. 5 § 2 k.p.k., poprzez niepowzięcie przez Sąd I instancji - w tej sytuacji - uzasadnionych wątpliwości co do sprawstwa przez oskarżonego zarzucanego mu czynu,

co skutkowało

błędnym ustaleniem stanu faktycznego i przyjęciem przez Sąd I instancji, że oskarżony J. K. (1) minimum raz w tygodniu nabywał od S. S. (3) (świadka koronnego) i innych osób partie kokainy w ilości średnio po 15 g każda, w celu dalszej dystrybucji, tj. łącznie w ilości nie mniejszej niż 2 kg 160 g, pomimo, że świadek koronny S. S. (3) zeznał, iż:

a)  "oskarżony nabywał od niego od 2-3 g do 75 g tygodniowo'" (k. 20.756 i k. 20.773), z czego wynika, że ustalenie Sądu I instancji, iż oskarżony nabywał średnio po 15 g tygodniowo jest sprzeczne z zeznaniami świadka koronnego;

b)  "na początku oskarżony nie kupował dużych ilości narkotyków, około kilku gram, później też nie były to duże ilości" (k. 20.773), z czego wynika, że przy tak znacznych sprzecznościach w pomówieniach świadka koronnego co do ilości narkotyków nabywanych przez oskarżonego - na podstawie art. 5 § 2 k.p.k. - niedopuszczalnym było przyjęcie, iż oskarżony mógł zwykle kupować więcej niż 2-3 g tygodniowo;

c)  "oskarżony odbierał narkotyki często, ale nie dużo" (k. 20.773), z czego również wynika, że przy tak znacznych sprzecznościach w pomówieniach świadka koronnego co do ilości narkotyków nabywanych przez oskarżonego - na podstawie art. 5 § 2 k.p.k. - niedopuszczalnym było przyjęcie, iż oskarżony mógł zwykle kupować więcej niż 2-3 g tygodniowo,

wskutek czego Sąd I instancji błędnie ustalił, iż oskarżony nabywał narkotyki w ilości większej niż 2 - 3 g tygodniowo, zbywał je dalej na rzecz osób trzecich, a więc że dopuścił się zarzucanego mu czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas gdy materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, iż oskarżony mógł nabywać więcej niż 2 - 3 g narkotyków tygodniowo, a więc w ilościach przekraczających ilości przeznaczone na własny użytek, stanowiące jednorazowo znaczne ilości w rozumieniu art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

1.2. niezastosowanie art. 410 k.p.k. i art. 92 k.p.k. w zw. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 5 § 1 i 2 k.p.k., poprzez oparcie ustaleń Sądu I instancji w całości wyłącznie na pomówieniach świadka koronnego i jednoczesne pominięcie przez Sąd I instancji następujących wniosków wynikających z całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie:

1.2.1.żaden świadek nie potwierdził pomówień świadka koronnego, według którego oskarżony miał dystrybuować nabywane przez siebie narkotyki;

1.2.2.postępowanie dowodowe nie dostarczyło jakichkolwiek dowodów innych niż pomówienia świadka koronnego, na okoliczność dalszej odsprzedaży osobom trzecim przez oskarżonego narkotyków, które miał nabywać od świadka koronnego, nie ustalono tożsamości choćby jednego z rzekomych nabywców ani też charakteru tych nabywców, nie ustalono gdzie i kiedy oskarżony miał odsprzedawać nabywane przez siebie narkotyki, ani w jakich ilościach, ani też za jaką cenę i nie zgromadzono na te okoliczności jakichkolwiek dowodów, nawet świadek koronny nie wskazał w tej kwestii na jakiekolwiek okoliczności;

1.2.3.postępowanie dowodowe nie dostarczyło jakichkolwiek dowodów, iż oskarżony nabywał narkotyki w okresie objętym zarzutem od osób innych niż świadek koronny, nawet świadek koronny nie wskazał choćby na taką możliwość - co powoduje, iż ustalenia Sądu I instancji w tym zakresie są dowolne i oderwane od zgromadzonego materiału dowodowego;

1.2.4.w postępowaniu przygotowawczym świadek koronny wskazał, iż oskarżony nabywał od niego po 15 g narkotyku (k. 53), podczas gdy w postępowaniu sądowym zeznał, iż oskarżony nabywał od niego "od 2-3 do 15", wobec czego zeznania świadka koronnego w zakresie oskarżonego J. K. (1), w fundamentalnej kwestii ilości nabywanych przez oskarżonego narkotyków z całą pewnością nie mają przymiotu spójnych, zbieżnych i konsekwentnych ze sobą, jakim obdarzył je Sąd I instancji (str. 262 uzasadnienia zaskarżonego postanowienia), przy czym Sąd I instancji przyjął, że daje wiarę zeznaniom złożonym przez świadka koronnego na rozprawie, które jednak zarazem przeczą ustaleniom Sądu I instancji - co wykazano w zarzutach ujętych w pkt 1.1. i 1.2.;

wskutek czego Sąd I instancji błędnie ustalił, iż oskarżony uczestniczył w obrocie środków odurzających w postaci kokainy, tj. dopuścił się zarzucanego mu czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii;

1.3. niezastosowanie art. 424 § 2 k.p.k., poprzez niewskazanie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku:

a) jakie okoliczności miał na względzie Sąd I instancji przy wymiarze kary oskarżonemu J. K. (1);

b) na podstawie jakich dowodów Sąd I instancji przyjął, iż oskarżony J. K. (1) nabywał narkotyki także od osób innych niż świadek koronny.

2.obrazę prawa materialnego, tj. niezastosowanie art. 53 § 1 i 2 k.k., poprzez pominięcie dyrektyw wymiaru kary, w szczególności:

2.1.stopnia naruszenia prawa przez oskarżonego - przykładowo oskarżony M. T. został skazany na karę w takiej samej wysokości jak oskarżony J. K. (1), pomimo że zdaniem Sądu I instancji M. T. - działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami - dopuścił się uczestnictwa w obrocie nie mniej niż 27 kg amfetaminy i 3 kg marihuany, 100 g haszyszu, zaś według Sądu I instancji, oskarżony J. K. (1) uczestniczył w obrocie 2 kg 160 g kokainy w okresie 3,5 roku, przy czym nie zarzucono mu, iż działał wspólnie i w porozumieniu z osobami trzecimi;

2.2.właściwości i warunków osobistych oraz sposobu życia oskarżonego przed popełnieniem przestępstwa i po jego popełnieniu, w szczególności faktu: a) niekaralności oskarżonego, b) bardzo poprawnego zachowania podczas pobytu w trakcie izolacji penitencjarnej, c) prawidłowej postawy społecznej oskarżonego, d), iż oskarżony po wyjściu z aresztu prowadził i prowadzi normalne, zgodne z przepisami prawa życie, ma żonę, dwójkę dzieci w wieku 13 i 5 lat, e) iż oskarżony po wyjściu z aresztu powrócił do pracy w firmie Grupa (...) sp. z o.o. sp. k., w której pracował przed aresztowaniem, i pracuje w niej do dziś na stanowisku Menedżera Działu Grafiki, zarabiając ok. 7.000 PLN miesięcznie netto, f) iż równolegle oskarżony współpracuje z telewizją (...);

3.rażącą niewspółmierność kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, albowiem prawidłowa ocena okoliczności dotyczących jej wymiaru, tj. m.in. okoliczności wymienionych powyżej, w zarzucie ujętym w pkt 2.1. i 2.2., uzasadniała orzeczenie jej z warunkowym zawieszeniem wykonania.

W konkluzji apelacji obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i uniewinnienie oskarżonego J. K. (1) od zarzucanych mu czynów, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego D. R. zaskarżył wyrok w całości, zarzucając:

1.  obrazę art. 410 k.p.k. w zw. z art. 413 p 2 pkt 1 k.p.k. poprzez nierozstrzygnięcie w treści wyroku zarzutów stawianych oskarżonemu, a przypisanie oskarżonemu czynu w treści uzasadnienia (k-13 in fine uzasadnienia) polegającego na obrocie 880g heroiny, który nie został objęty zarzutami z aktu oskarżenia ani nie znalazł odzwierciedlenia w materiale dowodowym co powoduje iż Sąd I instancji nie wskazał żadnych okoliczności potwierdzających stawiane oskarżonemu zarzuty,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mimo braku dowodów w tym zakresie w zeznaniach złożonych przez świadka koronnego S. S. (3), który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia a polegający na tym iż oskarżony D. R. brał udział w obrocie znacznych ilości narkotyków mimo braku przesłanek i braku dowodów uzasadniających iż oskarżonemu można postawić zarzut przypisany aktem oskarżenia.

W konkluzji apelacji obrońca wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzuconych mu czynów,

ewentualnie

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego W. Ś. zaskarżył wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze, zarzucając rażącą niewspółmierność kary poprzez wymierzenie łącznej kary pozbawienia wolności w wymiarze 5 lat w sytuacji, gdy czyny zarzucane oskarżonemu obejmowały w realiach przedmiotowej sprawy stosunkowo krótki okres czasu, a jego rola w całym procederze przestępczym miała charakter podrzędny, nadto W. Ś. przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów oraz nie utrudniał postępowania karnego.

W konkluzji apelacji obrońca wniósł o zmian wyroku w zaskarżonej części poprzez wymierzenie oskarżonemu W. Ś.:

- za czyn, o którym mowa w punkcie LVII wyroku, kary 3 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w ilości 300 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 20 złotych;

- za czyn, o którym mowa w punkcie LVIII wyroku, kary 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w ilości 200 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 20 złotych,

oraz wymierzenie wobec oskarżonego kary łącznej w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności.

Obrońca oskarżonego M. A. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

a)  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. poprzez selektywną i dowolną ocenę materiału dowodowego, wyrażającą się w pominięciu okoliczności świadczących na korzyść oskarżonego oraz niedotarcie do prawdy materialnej;

b)  art. 7 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego w szczególności w zakresie zeznań świadka koronnego S. S. (3), które zostały uznane przez Sąd I instancji za wiarygodne, podczas gdy zeznania te nie zostały potwierdzone przez jakiekolwiek inne źródła dowodowe, a w konsekwencji oparcie wyroku skazującego wyłącznie w oparciu o dowód z zeznań świadka koronnego;

c)  art. 167 k.p.k. poprzez nierozpoznanie wniosku obrońcy oskarżonego M. T. (1) z dnia 30.06.2009 r., złożonego na rozprawie w dniu 07.07.2009 r., o zwrócenie się przez Sąd do Centralnego Biura Śledczego w przedmiocie udostępnienia danych osobowych funkcjonariusza CBŚ, z którym od 04.09.2000 roku do wakacji 2003 roku bądź 2004 roku ok. 30 razy spotkał się oskarżony M. T. (1), podczas gdy przeprowadzenie tego dowodu umożliwiłoby ocenę wiarygodności zeznań świadka koronnego S. S. (3) w odniesieniu do osoby oskarżonego M. T. (1) oraz pozwoliłoby udzielić odpowiedzi na pytanie czy można pogodzić postawę oskarżonego z zarzucaną mu działalnością o charakterze przestępczym;

d)  art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. polegającą braku nieodniesienia się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do istotnych kwestii, które mogły mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, a mianowicie okoliczności, że świadek P. G. zeznał w toku przeprowadzonego postępowania, że nie zna oskarżonego M. T. (1) oraz nie potwierdził, że to od oskarżonego M. T. (1) odbierał narkotyki, a ponadto okoliczności z jakich powodów Sąd I instancji dał wiarę zeznaniom świadka koronnego oraz na jakiej podstawie odmówił wiarygodności wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonego;

e)  wynikający z powyższego błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku, polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, pomimo poważnych wątpliwości w tym względzie, wynikających z zeznań świadka P. G. oraz wyjaśnień samego oskarżonego, a także zebranego w sprawie pozostałego materiału dowodowego.

W konkluzji apelacji obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego M. T. (1) od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacje z przyczyn skutkujących dokonaniem zmian zaskarżonego wyroku, należało uznać za częściowo zasadne.

I.

Na wstępie należy wskazać, że stawiając wyrokowi zarzuty oparte o art. 438 pkt 2 lub pkt 3 k.p.k., skarżący winni wykazać nie tylko to, że doszło do obrazy przepisów postępowania, bądź do błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, lecz także, że obraza ta lub błędne ustalenia mogły mieć wpływ na treść skarżonego orzeczenia, a wymóg ten wynika wprost z przytoczonego wyżej przepisu.

W szeregu apelacjach podniesione są zarzuty obrazy art. 4, art. 5 § 2, art. 7 i art. 410 k.p.k.

Art. 4 k.p.k. statuuje ogólną regułę postępowania nakazującą sądowi orzekającemu dochować wymogu obiektywizmu i nie może stanowić samodzielnej podstawy zaskarżenia. Dla skutecznego podniesienia zarzutu obrazy art. 4 k.p.k. nie wystarczy ogólne stwierdzenie o nieobiektywiźmie sądu opierające się wyłącznie na subiektywnym odczuciu strony postępowania karnego, w szczególności wynikającym z odmiennej niż sąd oceny materiału dowodowego.

O braku obiektywizmu sądu można natomiast mówić wówczas, gdy poprzez naruszenie określonych norm nakazujących lub zakazujących działa on na niekorzyść określonej strony postępowania lub w sposób wyraźny faworyzuje jedną ze stron.

W tym miejscu przypomnieć należy, że ustanowiony w art. 7 k.p.k. obowiązek dokonywania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego analizę dotyczy nie tylko sądu orzekającego. Także skarżący, który zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia poprzez zanegowanie oceny dowodów stanowiących jego podstawę, nie może ograniczyć się do prostego jej zanegowania i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone wyłącznie dowody korzystne dla oskarżonego, w tym wyjaśnienia jego samego. Ta metoda kwestionowania trafności skarżonego orzeczenia nie może być uznana za skuteczną. Obowiązkiem skarżącego jest wykazanie jakich konkretnych uchybień dopuścił się Sąd meriti w kontekście zasad wiedzy, w szczególności logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, przy ocenie zebranego materiału dowodowego. Za oczywiście niewystarczające należy tu także uznać samo przeciwstawienie dowodom, na których oparł się sąd orzekający, występujących w sprawie dowodów przeciwnych, jeśli przy tym nie zostanie wykazane, że to właśnie owe dowody przeciwne, ocenione w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego, winny uzyskać walor wiarygodności, zaś dowody stanowiące podstawę ustaleń sądu, w świetle tych samych zasad, są tego waloru pozbawione.

Co do zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. przypomnieć należy, że wątpliwości występujące w sprawie należy uwzględniać na korzyść oskarżonego dopiero wówczas, gdy nie można ich rozstrzygnąć przy pomocy narzędzi jakimi dysponuje sąd, a więc zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, ewentualnie przez kontynuowanie postępowania dowodowego. Sam fakt ich istnienia, wynikający z rozbieżności w materiale dowodowym, nie może niejako automatycznie skutkować interpretacją ich na korzyść oskarżonego, co w praktyce musiałoby sprowadzać się do dania wiary dowodom korzystnym dla niego i odrzuceniu dowodów go obciążających.

Istotą art. 410 k.p.k. jest to, że sąd ferując wyrok nie może opierać się na tym, co nie zostało ujawnione na rozprawie jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które je podważają. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną procesową, a mianowicie art. 7 k.p.k. wtedy, gdy m.in. stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających tak na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia
2011 r., sygn. II KK 183/11, LEX nr 1108458). Wymóg orzekania na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie oznacza bynajmniej, że na sądzie orzekającym ciąży bezwzględny obowiązek przywoływania i wypowiadania się odnośnie wszystkich bez wyjątku dowodów (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2012 r., sygn. VKK 428/11, LEX nr 1103643).

Uzasadnienie wyroku Sądu I instancji winno składać się z trzech zasadniczych części, zawierających uzasadnienie strony faktycznej (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.), prawnej (art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k.) oraz kary, środków karnych i innych rozstrzygnięć (art. 424 § 2 k.p.k.).

W części faktycznej podaje w kolejności fakty udowodnione, fakty nie udowodnione, dowody, na których sąd się oparł, a na końcu wskazuje się, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Istotne jest przedstawienie - na podstawie ujawnionych dowodów - przebiegu zdarzenia faktycznego. Pozwala to dokonać prawidłowej jego subsumpcji pod określony przepis ustawy karnej. „Wskazanie, jakie fakty sąd uznał za udowodnione”, oznacza, jakich sąd dokonał ustaleń faktycznych, co zmusza do przytoczenia faktów, które sąd ustalił i na podstawie których doszedł do przekonania o winie oskarżonego. Nie jest wystarczające samo przytoczenie faktów, ale konieczne jest powołanie dowodów, które pozwalają na ich przyjęcie. Nie wymienia się wszystkich dowodów, ale tylko te, które mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia w kwestii winy i kary. Nie ma obowiązku podawania treści zeznań świadków, lecz może być niezbędne przytoczenie pewnych okoliczności przez nich podanych, zwłaszcza w sytuacji gdy sąd nie daje im wiary w całości. Ustalone fakty muszą być na tyle precyzyjne, aby w ich świetle ocena prawna czynu przypisanego oskarżonemu nie nasuwała wątpliwości, zwłaszcza z punktu widzenia strony przedmiotowej przypisanego przestępstwa (wyrok Sądu Najwyższego z 11 lutego1983 r., sygn. IV KR 331/82, nie publ.). W razie istnienia sprzeczności między dowodami sąd powinien wyjaśnić w uzasadnieniu, na których z nich oparł się i dlaczego oraz dlaczego inne odrzucił. Z taką samą starannością i dokładnością powinien ocenić zarówno dowody, które odrzucił, jak i te, na których oparł wyrok (wyrok Sądu Najwyższego z 28 lutego 1983 r., sygn. II KR 25/83, OSNPG 1984, nr 3, poz. 17).

Wskazanie dowodów, na jakich sąd oparł ustalenia, nie może polegać na streszczeniu przeprowadzonych dowodów (wyrok Sądu Najwyższego z 3 VII 1975 r., sygn. II KR 86/75, OSNPG 1975, nr 10, poz. 103). Konieczne jest wskazanie konkretnych dowodów i nie może to sprowadzać się do ogólnego ich określenia i sumarycznego wyliczenia (wyrok Sądu Najwyższego z 12 kwietnia 1983 r., sygn. III KR 253/82, nie publ.). Nie znaczy to, że muszą być wyliczone wszystkie dowody (wyrok Sądu Najwyższego z 30 kwietnia 1985 r., sygn. III KR 66/85, OSPiKA 1986 r., nr 11-12, poz. 233) - Komentarz do Kodeksu postępowania karnego pod red. prof. dr hab. Zbigniewa Gostyńskiego, Dom Wydawniczy ABC 1998, tezy 2 i 3 do art. 424, str. 386-388 tom II.

Zgodnie z treścią art. 424 § 1 k.p.k. uzasadnienie każdego wyroku powinno zawierać przedstawienie przeprowadzonych dowodów z jednoczesnym dokonaniem ich oceny i określeniem znaczenia dla przyjętych ustaleń faktycznych we wzajemnym ich powiązaniu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2009 r. sygn. WA 7/09, OSNwSK 2009/1/751).

Nie ulega wątpliwości, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie w pełni odpowiada wymogom określonym w art. 424 k.p.k. Jest ono niezmiernie obszerne lecz znaczną jego część zajmują obszerne cytaty bądź omówienie relacji złożonych przez świadka koronnego S. S. (3) w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawie. Sąd Okręgowy w znacznej mierze nie dokonuje szczegółowych analiz relacji tego świadka w zakresie poszczególnych czynów przypisanych konkretnym oskarżonym. Podobnie w odniesieniu do dowodów kolidujących z zeznaniami świadka koronnego Sąd Okręgowy najczęściej nie rozważa szerzej dlaczego i z jakich przyczyn uznał, że w całości lub w części nie są one miarodajne. Uwagi powyższe odnoszą się też do czynów w zakresie których podstawą ustaleń były relacje innych osób niż świadek koronny.

Brak wyjaśnienia z pełną stanowczością i wnikliwością w uzasadnieniu wyroku, z podaniem stosownej argumentacji, na jakich dowodach i dlaczego sąd się oparł, a które odrzucił daje oczywiście możliwość stawiania zarzutu przekroczenia przez sąd zasady swobodnej oceny dowodów, a w ślad za tym zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Należy jednakże pamiętać, że uzasadnienie wyroku jest sporządzone już po jego wydaniu i nie ma wpływu na treść orzeczenia. Jeżeli nie spełnia ono wymogów art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., to może uniemożliwić dokonanie kontroli odwoławczej zaskarżonego rozstrzygnięcia i w konsekwencji doprowadzić do uchylenia wyroku (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 19 września 2008 r. sygn. II AKa 209/08 Apel. W-wa 2009/1/1). Sąd odwoławczy kontroluje zasadność orzeczenia Sądu I instancji, a nie jego uzasadnienie. W uzasadnieniu przedstawiony jest tylko tok rozumowania, który doprowadził do wydania konkretnego orzeczenia. Jeżeli więc uzasadnienie wyroku pozwala na kontrolę instancyjną, nawet utrudnioną, a nie uniemożliwia jej, to spełnia wymogi art. 424 k.p.k. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2009 r. sygn. IV KK 368/08, OSNwSK 2009/1/17). Taka też sytuacja ma miejsce w przedmiotowej sprawie. Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku:

1) wskazał jakie poczynił ustalenia faktyczne, w tym w odniesieniu do:

- zarzutów postawionych L. W. w pkt I aktu oskarżenia, K. J. (1) w pkt V aktu oskarżenia, J. M. (2) w pkt IX aktu oskarżenia, M. Z. w pkt XVI aktu oskarżenia, Z. B. (1) w pkt XX aktu oskarżenia (pkt 1-6 uzasadnienia wyroku),

- zarzutów postawionych L. W. w pkt II aktu oskarżenia, K. J. (1) w pkt VI aktu oskarżenia, J. M. (1) w pkt XIII aktu oskarżenia, M. Z. w pkt XVII aktu oskarżenia, Z. B. (1) w pkt XXII aktu oskarżenia, K. G. (1) w pkt XXIX aktu oskarżenia, M. K. (1) w pkt XL aktu oskarżenia, K. B. w pkt XLIV aktu oskarżenia, O. T. w pkt XLVIII aktu oskarżenia, M. B. (1) w pkt XLIX aktu oskarżenia, K. C. w pkt L aktu oskarżenia, M. G. w pkt LI aktu oskarżenia, S. H. (1) w pkt LII aktu oskarżenia, J. K. (1) w pkt LIII aktu oskarżenia, D. R. w pkt LIV aktu oskarżenia, W. Ś. w pkt LVIII aktu oskarżenia i M. T. (3) w pkt LIX aktu oskarżenia (pkt 2 str. 6-16 uzasadnienia wyroku),

- zarzutów postawionych K. J. (1) w pkt VII aktu oskarżenia, J. M. (1) w pkt XIV aktu oskarżenia, M. Z. w pkt XVIII aktu oskarżenia, J. S. (1) w pkt XXXVII aktu oskarżenia i W. Ś. w pkt LVII aktu oskarżenia (pkt 3A str. 16-19 uzasadnienia wyroku),

- zarzutów postawionych L. W. w pkt III aktu oskarżenia, Z. B. (1) w pkt XXI aktu oskarżenia, A. B. (1) w pkt XXIV aktu oskarżenia, S. S. (2) w pkt XXVII aktu oskarżenia, K. G. (1) w pkt XL aktu oskarżenia i A. M. (1) w pkt XLI aktu oskarżenia (pkt 313 str. 19-23 uzasadnienia wyroku),

- zarzutu postawionego L. W. w pkt IV aktu oskarżenia (pkt 4 str. 23-25 uzasadnienia wyroku),

- zarzutów postawionych K. J. (1) w pkt VIII aktu oskarżenia i M. Z. w pkt XIX aktu oskarżenia (pkt 5 str. 25-26 uzasadnienia wyroku),

- zarzutu postawionego J. M. (1) w pkt X aktu oskarżenia (pkt 6 str. 26-27 uzasadnienia wyroku),

- zarzutu postawionego J. M. (1) w pkt XI aktu oskarżenia (pkt 7 str. 27 uzasadnienia wyroku),

- zarzutu postawionego J. M. (1) w pkt XII aktu oskarżenia (pkt 8 str. 27-28 uzasadnienia wyroku),

- zarzutu postawionego M. Z. w pkt XV aktu oskarżenia (pkt 9 str. 28-30 uzasadnienia wyroku),

- zarzutu postawionego Z. B. (1) w pkt XXIII aktu oskarżenia (pkt 10 str. 30-31 uzasadnienia wyroku),

- zarzutu postawionego A. B. (1) w pkt XXV aktu oskarżenia (pkt 11 str. 31-32 uzasadnienia wyroku),

- zarzutu postawionego A. B. (1) w pkt XXVI aktu oskarżenia (pkt 12 str. 32-33 uzasadnienia wyroku),

- zarzutu postawionego S. S. (2) w pkt XXVIII aktu oskarżenia (pkt 13 str. 33-34 uzasadnienia wyroku),

- zarzutu postawionego S. S. (2) w pkt XXIX aktu oskarżenia (pkt 14 str. 34 uzasadnienia wyroku),

- zarzutu postawionego S. S. (2) w pkt XXX aktu oskarżenia (pkt 15 str. 34-35 uzasadnienia wyroku),

2) wymienił dowody na jakich w powyższym zakresie się oparł, chociażby częściowo (str. 36-49 uzasadnienia wyroku),

3) zawarł, choć w dużej mierze ograniczoną, argumentację dotyczącą poczynionych ustaleni faktycznych i kwalifikacji prawnej w odniesieniu do czynów:

- z pkt 1 (str. 52-104),

- z pkt 2 (str. 104-273),

- z pkt 3 A (str. 273-303),

- z pkt 3 B (str. 303-379),

- z pkt 4 (str. 379-394),

- z pkt 5 (str. 394-408),

- z pkt 6 (str. 408-413),

- z pkt 7 (str. 414-416),

- z pkt 8 (str. 416-418),

- z pkt 9 (str. 419-433),

- z pkt 10 (str. 433-441),

- z pkt 11 (str. 441-447),

- z pkt 12 (str. 447-458),

- z pkt 13 (str. 458-465),

- z pkt 14 (str. 465-468),

- z pkt 15 (str. 468-472),

4) wypowiedział się co do orzeczonych kar, w tym wobec L. W. (str. 480-481), K. J. (1) (str. 481-482), J. M. (1) (str. 482-483), M. Z. (str. 483-484), Z. B. (1) (str. 484-485), A. B. (1) (str. 485-486), S. S. (2) (str. 486-487), J. S. (1) (str. 489-490), K. G. (1) (str. 490-491), A. M. (1) (str. 492-493), M. K. (1) (str. 493-494), K. B. (str. 495-496), O. T. (str. 497), M. B. (1) (str. 498), K. C. (str. 498-499), M. G. (str. 499-500), S. H. (1) (str. 501-502), J. K. (1) (str. 502-503), D. R. (str. 503-504), W. Ś. (str. 504-505) i M. T. (4) (str. 505-506), a także co do środków karnych orzeczonych na podstawie art. 45 § 1kk (str. 506-510).

Wymieniając dowody na podstawie których poczynione zostały ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy wskazywał, że niektóre z nich jedynie częściowo uzyskały walor wiarygodności, przy czym nie określił w jakiej konkretnie części są one wiarygodne (str. 36-49 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Zważywszy na treść zapadłego w sprawie wyroku oczywistym jest, że uznania Sądu I instancji nie znalazły w całości lub w części te dowody, które pozostawały w sprzeczności z poczynionymi ustaleniami faktycznymi. Brak szczegółowego odniesienia się przez Sąd Okręgowy w dalszej części uzasadnienia wyroku do dowodów pozostających w ewentualnej kolizji z poczynionymi w sprawie ustaleniami faktycznymi oczywiście utrudnia ocenę toku rozumowania Sądu I instancji lecz nie czyni jej niemożliwą. Charakterystycznym jest, że obrońcy oskarżonych poza podnoszeniem zarzutów dotyczących uchybień, jakich w związku z treścią art. 424 § 1 k.p.k. dopuścił się Sąd Okręgowy przy sporządzaniu uzasadnienia wyroku, formułowali zarzuty związane z ustaleniami faktycznymi i przeprowadzoną przez Sąd Okręgowy oceną w materiale dowodowego.

Przytoczenie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku judykatów wydanych po ogłoszeniu zaskarżonego wyroku oznacza, że stanowisko zajęte przez Sąd Okręgowy w zaskarżonym wyroku znalazło odbicie w orzecznictwie i w żaden sposób nie dyskwalifikuje uzasadnienia orzeczenia, ani też nie podważa ustaleń poczynionych przez Sąd I instancji bądź pozostaje w kolizji z unormowaniem zawartym w art. 410 k.p.k.

II.

Podstawą ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Okręgowy w dużej mierze były wyjaśnienia i zeznania złożone przez S. S. (3). Zarzuty postawione w szeregu apelacjach kwestionują możliwość uznania tych zeznań za wiarygodne i oparcia na ich podstawie ustaleń faktycznych.

Wyjaśnienia i zeznania S. S. (3) dotyczą nie tylko obecnie dość odległych czasowo zdarzeń, ale także - i co wymaga podkreślenia - wielu zdarzeń, często o bardzo podobnym charakterze z udziałem różnych osób. Z akt sprawy wynika także, że świadek ten składał zeznania nie tylko w niniejszym postępowaniu, a na przestrzeni kilku lat słuchany był wielokrotnie. Dlatego też podnoszenie momentów zawahań, jak też nieścisłości w jego zeznaniach, kolejnych dotyczących tych samych okoliczności, nie może skutecznie podważyć oceny tego dowodu dokonanej w I instancji, zwłaszcza zaś w tych wypadkach, jeżeli próby takie czynione są poprzez przytoczenie wyrwanych z kontekstu fragmentów wypowiedzi S. S. (3). Co do kwestii zasadniczych związanych z meritum procesu świadek ten składał zeznania w sposób konsekwentny, logiczny, co sprawia, że nie można zasadnie podnosić, iż ocena tego dowodu jest błędna. Naturalne jest, że wówczas, gdy zachodzi konieczność niejednokrotnego wypowiadania się o określonych faktach czy zdarzeniach, a ponadto, gdy wypowiedzi te dotyczą zdarzeń lub faktów odległych czasowo, jak też poszczególne wypowiedzi dzieli pewien dystans czasowy, treść depozycji nie może być jednobrzmiąca. Dlatego siłą rzeczy musiały zachodzić pewne nieścisłości, czy też luki w kolejnych zeznaniach świadka S. S. (3), z tym jednak, że nie dotyczy to kwestii czy faktów zasadniczych. Co więcej, gdyby różnice takowe czy nieścisłości nie występowały, można by się zastanawiać nad tym, czy składanie całkowicie pokrywających się ze sobą relacji na przestrzeni dość znacznego dystansu czasowego jest naturalne.

Wolą ustawodawcy było, by dowód z zeznań świadka koronnego został dopuszczony w postępowaniu karnym, a z ustawy o świadku koronnym wynika, że świadkiem takim może być tylko osoba podejrzana, która w zamian za wypełnienie przyjętego zobowiązania uzyska niekaralność. Podnoszenie zatem okoliczności w postaci tego, że sam świadek koronny jest osobą popełniającą przestępstwa, nie ma nieposzlakowanej opinii i przez to właśnie jest niewiarygodny jest nieuprawnione. Dowód z zeznań świadka koronnego podlega ocenie na zasadach ogólnych, przy uwzględnieniu oczywiście jego specyficznej sytuacji - dążenia do uzyskania niekaralności w zamian za złożenie zeznań, na podstawie których zapadnie wyrok skazujący - z tym tylko, że kwestionowanie jego wiarygodności jedynie poprzez pryzmat wcześniejszego popełniania przestępstw nie może być skuteczne.

Podobna sytuacja ma miejsce w przypadku oskarżonych, którzy przyznali się do popełnienia stawianych im zarzutów, złożyli w tym
zakresie wyjaśnienia i w efekcie skorzystali z dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary w oparciu o art. 60 k.k. (oskarżeni Z. B. (1) i J. M. (1)). Kwestionowanie relacji tych osób przez pryzmat przyjętej przez nich postawy – podnoszenie że celowo pomawiali innych, gdyż mieli za cel instrumentalne dążenie do polepszenia sytuacji własnej i sami nie są osobami o nieposzlakowanej opinii jest nieuprawnione, nie tylko dlatego, że każdy dowód — w tym z tzw. pomówienia - podlega ocenom swobodnym, ale przede wszystkim dlatego że gdy się kwestionuje oceny poczynione w I instancji wypada w sposób konkretny uzasadnić przekroczenie granic wytyczonych art. 7 k.p.k., ale także - i z czego strony nie mogą być zwolnione - czynić to nie w oderwaniu od innych dowodów, ale we wzajemnym ich powiązaniu.

Relacje składane przez świadka koronnego, bądź osoby ubiegające się o zastosowanie wobec nich instytucji określonej w art. 60 k.k., są typowymi dowodami z pomówienia. Powszechnie przyjmuje się, że ocena

wiarygodności pomówienia wymaga ze strony sądu szczególnej ostrożności.

Pomówienie nie stanowi bowiem dowodu pełnowartościowego, chyba że jest ono jasne i konsekwentne, a ponadto znajduje potwierdzenie w innych dowodach bezpośrednich lub pośrednich (Komentarz do Kodeksu postępowania karnego pod red. prof. dr hab. Zbigniewa Gostyńskiego, Dom Wydawniczy ABC, 1998, teza 9 do art. 7, str.172-173, tom I).

Przy dowodzie z pomówienia nie jest konieczne, aby relacje pomawiającego były potwierdzone innymi dowodami co do każdego opisywanego przez niego zdarzenia. Potwierdzenie innymi dowodami co najmniej części przestępstw opisanych przez pomawiającego daje podstawy do pozytywnego zweryfikowania pozostałych jego relacji dotyczących innych przestępstw popełnionych przez tych samych sprawców, a także

przez inne osoby.

Znaczna część relacji S. S. (3) dotycząca osób będących oskarżonymi w przedmiotowej sprawie znajduje potwierdzenie bądź w wyjaśnieniach złożonych przez G. B. i J. M. (1) bądź w innych dowodach i tak, m.in.:

- J. S. (6) stwierdził, że od S. S. (3) wie, iż po aresztowaniu J. W. handel narkotykami prowadziła L. W. i z nią świadek korony rozliczał się (k. 6861 tom XXXV),

- M. P. (2) wyjaśniła, że L. W. brała udział w wyłudzaniu pieniędzy przy kupnie nieruchomości (k. 1177-1179 tom VI i k. 1903 tom X). Złożyła też wyjaśnienia na temat roli oskarżonych K. J. (1) i M. Z. w handlu narkotykami (k. 1840 i 1986-1989 tom X, k. 1179 tom VI) oraz udziału K. G. (1) w przemycie narkotyków (k. 1839, k. 1989 tom X),

- H. Z. wyjaśnił na temat roli L. W. i K. J. (1) w handlu narkotykami (k. 6104 tom XXXI k. 5933 tom XXX, k. 4919 tom XXV). Złożył też wyjaśnienia dotyczące udziału S. H. (2), D. R., M. G. i M. B. (1) w handlu narkotykami (k. 5726-5727 tom XXIX, k. 5048 tom XXVI, k. 9513-9515 tom XLVIII k. 5617, k. 5724-5725 tom XXIX k. 4920 tom XXV, k. 7324 tom XXXVII, k. 5617-5618 tom XXIX, k. 4919 tom XXV),

- R. F. (1) wyjaśnił, że K. J. (1) nadzorował magazyny z narkotykami i z tego tytułu rozliczał się z L. W. (k. 2449, k. 2452, k. 2476 tom XIII, k. 23622 i k. 23625 tom CXIV). Złożył też wyjaśnienia na temat M. Z.
(k. 4778-4784 tom XXIV, k. 2450 tom XIII),

- J. W. złożył wyjaśnienia dotyczące udziału K. J. (1) w handlu narkotykami (k. 2636-2642 tom XIV). Wyjaśnił też, że M. Z. handlował narkotykami prowadząc magazyn (k. 3523 tom XVIII),

- K. N. miał spotkanie z K. J. (1) dotyczące handlu narkotykami, rozmawiał też z M. Z., dla którego miał handlować narkotykami (k. 4486 i k. 4488 tom XXIII),

- R. P. wyjaśnił, że K. J. (1) nadzorował magazyny z narkotykami (k. 4154, k. 4006 tom XXI), a M. Z. był magazynierem (k. 3981-3995 tom XX). Wypowiedział się też co do udziału O. T. w handlu narkotykami (k. 4451-4452 tom XXIII),

- P. J. stwierdził, że na prośbę S. S. (3) przechowywał pistolet maszynowy (k. 4076-4078 tom XXI),

- W. K. (1) złożył wyjaśnienia dotyczące K. J. (1), M. Z. i ich udziału oraz roli w handlu narkotykami (k. 3951-3955 tom XVIII),

- W. G. złożył wyjaśnienia dotyczące handlu narkotykami, dotyczące m.in. K. J. (1) i M. Z. (k. 5301-5312 tom XXVII),

- P. G. – złożył wyjaśnienia dotyczące handlu narkotykami, wskazując, że w magazynie pracował M. Z.. Słyszał też, że dla J. W. pracował K. J. (1) (k. 4370-4385 tom XXII). Nadto potwierdził, że odbierał heroinę dostarczoną na stację benzynową przez S. S. (3) (k. 9528-9531 tom XLVIII),

- K. L. wyjaśnił, że M. Z. zajmował się narkotykami i był prawą ręką K. J. (1) (k. 22796 tom CXI). Złożył też wyjaśnienia dotyczące udziału D. R. w obrocie heroiną (k. 22789-22790 tom CX),

- S. S. (8) – była konkubina P. B., który nabywał heroinę od M. Z. (k. 11544-11545 tom LVIII),

- J. K. (2) opisał rolę M. Z. w przestępstwie, o którym mowa w pkt 33 zaskarżonego wyroku (k. 2721-2728 tom XIV, k. 20406-20407 tom XCIX),

- P. S. wyjaśnił, że A. B. (1) dostarczał heroinę S. S. (3), opisał też dokonany wspólnie z R. F. (1) przemyt heroiny dostarczanej przez A. B. (1)
k. 4441-4446 tom XXIII),

- K. G. (1) – wyjaśnił, że W. Ś. pracował w magazynie z narkotykami (k. 5916 tom XXX), A. M. (1) brał udział w przemycie heroiny (k. 5656-5658 tom XXIX) oraz wypowiedział się o roli A. B. (1) i L. W. w tym przestępstwie (k. 4404-4438 tom XXIII).

W tej sytuacji wyjaśnienia i zeznania złożone przez świadka koronnego mogły stanowić podstawę ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji. Wiarygodności relacji S. S. (3) – jak już podniesiono wcześniej – nie deprecjonuje to, że ulegały one zmianom, co jest w pełni zrozumiałe zważywszy zarówno na rodzaj i charakter zdarzeń będących przedmiotem depozycji, jak i ilość osób w nich uczestniczących i czas ich trwania.

W tomie LXIII znajdują się zeznania świadka koronnego, w których określa on ilości narkotyków będących przedmiotem przypisanych m.in. L. W., K. J. (1) i M. Z. przestępstw dotyczących obrotu narkotykami. Podane przez świadka ilości narkotyków są oczywiście szacunkowe i miały na celu wskazanie skali przestępczej działalności osób w niej uczestniczących.

Wyjaśnienia i zeznania świadka koronnego są szczere i bardziej pełne od wyjaśnień J. M. (1) i Z. B. (1). Dlatego też Sąd Okręgowy zasadnie przyjął je za podstawę ustaleń faktycznych, a wyjaśnienia J. M. (1) i Z. B. (1), którzy skorzystali z dobrodziejstwa art. 60 k.k., były materiałem dowodowym uzupełniającym relacje świadka koronnego. Fakt, że wyjaśnienia i zeznania S. S. (3) znajdują wsparcie w wyjaśnieniach J. M. (1) i Z. B. (1), a także w szeregu zeznań złożonych przez inne osoby wyklucza, iż są one tendencyjne, a S. S. (3) bezpodstawnie obciążał poszczególnych oskarżonych. W tej sytuacji nie ma też podstaw do kwestionowania wiarygodności relacji Z. S. dotyczących zdarzeń lub osób, w odniesieniu do których nie zdołano zgromadzić innego materiału dowodowego potwierdzającego informacje przekazane przez świadka koronnego. W interesie świadka koronnego było złożenie prawdziwych zeznań albowiem warunkiem uniknięcia przez niego odpowiedzialności karnej jest to, aby nie zeznał on nieprawdy bądź nie zataił prawdy co do istotnych okoliczności sprawy (art. 9 ust. 1 i art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o świadku koronnym t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 36, poz. 232 ze zm.).

Sąd I instancji poza obszernym cytowaniem w uzasadnieniu wyroku zeznań świadka koronnego odwoływał się do wyjaśnień J. M. (1) i Z. B. (1) bądź wyjaśnień i zeznań składanych przez inne osoby, w tym wskazane wyżej, potwierdzające bądź uprawdopodobniające chociażby w części relacje S. S. (3). Nie ulega zatem wątpliwości, że Sąd Okręgowy faktycznie weryfikował relacje świadka koronnego, nawet jeśli nie formułował tego expressis verbis.

Ponownie podkreślić należy, że zrozumiałym jest, iż relacjonując zdarzenia dotyczące szeregu osób i związane z obrotem narkotykami na przestrzeni co najmniej kilku lat, trudno jest dokładnie w odniesieniu do każdego z oskarżonych wskazać ilość narkotyków będących przedmiotem przestępczej działalności. Z punktu widzenia odpowiedzialności karnej, w tym kwalifikacji prawnej poszczególnych przestępstw, a także przy wymiarze kary znaczenie ma ustalenie skali przestępczych zachowań sprawców i temu miały służyć zeznania S. S. (3), w których określał on ilości nabywanych lub zbywanych narkotyków. Nie ulega również wątpliwości, że pełny obraz zachowania oskarżonych rysuje się przede wszystkim z zeznań składanych przez S. S. (3) w postępowaniu przygotowawczym. Zeznania te również ewoluowały, co jest naturalnym wynikiem przypominania sobie poszczególnych zdarzeń oraz udziału i roli w nich konkretnych osób. Przedmiotom przesłuchania, zwłaszcza w późniejszej fazie postępowania przygotowawczego były poszczególne osoby lub zdarzenia, co pozwalało świadkowi koronnemu na przypomnienie i usystematyzowane odtworzenie zdarzeń oraz rzetelne przekazanie wiedzy posiadanej na ich temat. Nie bez znaczenie jest także to, że przesłuchania nawet te mające miejsce w późniejszym okresie postępowania przygotowawczego dzielił od opisywanych przez świadka koronnego zdarzeń znacznie krótszy przedział czasowy niż miało to miejsce na rozprawie. Zrozumiałym jest zatem, ze na rozprawie S. S. (3) nie był w stanie odnieść się do szczegółów konkretnych zdarzeń. Istotne jest, że podtrzymał on wyjaśnienia lub zeznania złożone w postępowaniu przygotowawczym.

III.

Zmiany zaskarżonego wyroku związane z nowelizacją przepisów stanowiących podstawę prawną wyroku.

Sąd Okręgowy powołując w zaskarżonym wyroku przepisy art. 33
§ 1 i § 3, art. 45 § 1 k.k., art. 86 § 1 i § 2 k.k., art. 258 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w czasie orzekania nie zauważył, że były one nowelizowane, co czyniło koniecznym rozważenie, czy w czasie popełnienie poszczególnych czynów przypisanych oskarżonym nie obowiązywały one w wersji dla nich korzystniejszej. Zgodnie z treścią art. 4 § 1 k.k. jeżeli w trakcie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.

Art. 33 k.k. i art. 86 k.k.

Z dniem 8 czerwca 2010 r. zaczęła obowiązywać nowelizacja art. 33 k.k. i art. 86 k.k. (ustawa z dnia 5 listopada 2009 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny, ustawy – Kodeks postępowania karnego, ustawy – Kodeks karny wykonawczy, ustawy – Kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw, Dz. U. Nr 206, poz. 1589) zwiększająca maksymalną ilość stawek dziennych grzywny z 360 do 540 (art. 33 § 1 k.k.), a przy karze łącznej z 540 do 810 (art. 86 § 1 k.k.). Zważywszy, że czyny przypisane oskarżonym miały miejsce przed wejściem w życie wyżej wymienionej nowelizacji należało zmienić zaskarżony wyrok i ustalić, że podstawę prawną kar grzywny stanowi art. 33 § 1, art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r.

Za jednostkowe czyny przypisane oskarżonym A. M. (1) (pkt 98 zaskarżonego wyroku), O. T. (pkt 122 zaskarżonego wyroku), K. C. (pkt 129 zaskarżonego wyroku), M. G. (pkt 133 zaskarżonego wyroku) i S. H. (1) (pkt 136 zaskarżonego wyroku) orzeczono grzywny w ilości przekraczającej 360 stawek dziennych, co skutkowało koniecznością dokonania stosownej ich korekty.

Art. 45 k.k.

Przepis ten w pierwotnym brzmieniu nie był podzielony na paragrafy i przewidywał, że w stosunku do sprawcy, o którym mowa w art. 65, można było orzec przepadek osiągniętych korzyści majątkowych pochodzących chociażby pośrednio z popełnienia przestępstwa. Po zmianie, która zaczęła obowiązywać od dnia 4 lutego 2001 r. (ustawa z dnia 9 września 2000 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny, ustawy – Kodeks postępowania karnego, ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, ustawy o zamówieniach publicznych oraz ustawy – Prawo bankowe, Dz. U. Nr 93, poz. 1027), w § 1 tegoż przepisu określono, że w przypadku osiągnięcia przez sprawcę, chociażby pośrednio korzyści majątkowej z popełnienia przestępstwa, można orzec jej przepadek lub przepadek jej równowartości. W § 2 art. 45 k.k. określono zaś, że w razie skazania sprawcy, o którym mowa w art. 65 k.k. lub sprawcy, który osiągnął z popełnienia przestępstwa korzyść majątkową znacznej wartości orzeka się przepadek osiągniętej korzyści lub jej równowartości.

Kolejna nowelizacja weszła w życie w dniu 1 lipca 2003 r. i zgodnie z nią na podstawie art. 45 § 1 k.k. należało obligatoryjnie orzec przepadek korzyści majątkowej osiągniętej chociażby pośrednio z popełnienia przestępstwa albo jej równowartości, w sytuacji, gdy korzyść ta nie podlega przepadkowi przedmiotów wymienionych w art. 44 § 1 lub § 6 k.k. (ustawa z dnia 13 czerwca 2003 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw Dz. U. Nr 111, poz. 1061).

Czyn przypisany oskarżonej L. W. w pkt 2 zaskarżonego wyroku miał miejsce do września 2001 r., a czyn przypisany oskarżonemu M. Z. w pkt 35 zaskarżonego wyroku - do końca 2001 r. W związku z tym, że Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie odniósł się dlaczego za wyżej wymienione czyny orzekł przepadek na podstawie art. 45 § 1 k.k. w brzmieniu aktualnie obowiązującym, a w szczególności, czy gdyby nie nastąpiła aktualnie obowiązująca nowelizacja art. 45 k.k., to podstawą rozstrzygnięcia byłby art. 45 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2003 r. przewidujący obligatoryjny przepadek uzyskanej chociażby pośrednio z popełnienia przestępstwa korzyści majątkowej bądź przepadek jej równowartości, to należało przyjąć, że podstawą prawną rozstrzygnięć zawartych w pkt 4 i w pkt 37 zaskarżonego wyroku winien być art. 45 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia przestępstwa, albowiem jest on względniejszy dla oskarżonych z uwagi na fakultatywny, a nie obligatoryjny przepadek tejże korzyści majątkowej.

Czyn przypisany oskarżonemu J. M. (1) w pkt 26 zaskarżonego wyroku miał miejsce do stycznia 1999 r., a czyn przypisany oskarżonemu Z. B. (1) w pkt 47 zaskarżonego wyroku – do sierpnia 2000 r. Art. 45 k.k. w pierwotnym brzmieniu, który obowiązywał wówczas nie przewidywał możliwości orzeczenia przypadku równowartości lecz jednie korzyści majątkowej osiągniętej chociażby pośrednio z popełnienia przestępstwa. Orzeczenie przepadku równowartości jest subsydiarne wobec orzeczenia przypadku samej korzyści i może mieć miejsce dopiero wówczas, gdy orzeczenie przepadku korzyści majątkowej w pełnym lub częściowym wymiarze jest niemożliwe np. z powodu utraty lub wyzbycia tej korzyści. Jeśli więc sama korzyść majątkowa nie istnieje bądź sprawca nie jest w jej posiadaniu, w miejsce przepadku korzyści należy orzekać przepadek jej równowartości (por. glosę M. Kornak do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 30listopada 2011 r., sygn. I KZP 16/11, teza, 6 LEX/el. 2012).

Skoro zatem w czasie popełnienia przez oskarżonych J. M. (1) i Z. B. (1) nie było możliwości orzeczenia przepadku równowartości korzyści majątkowej osiągniętej chociażby pośrednio z popełnienia przestępstwa to zawarte w pkt 28 i w pkt 49 zaskarżonego wyroku rozstrzygnięcie o przepadku równowartością tych korzyści należało uchylić.

Art. 65 k.k.

Art. 65 k.k. określa kategorię osób, do których mają zastosowanie przepisy dotyczące wymiaru kary, środków karnych oraz środków związanych z poddaniem sprawcy próbie, przewidziane wobec sprawcy określonego w art. 64 § 2 k.k. Przepis ten został znowelizowany z dniem 1 maja 2004 r. (ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, Dz. U. Nr 93, poz. 889). W wyniku tej nowelizacji wprowadzono zapis, że ma on zastosowanie m.in. do sprawcy, który z popełniania przestępstw uczynił sobie stałe źródło dochodu zamiast dotychczasowego sformułowania, iż przepis ten stosuje się do sprawcy, który z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu.

Art. 65 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją miał niewątpliwie węższy zakres gdyż do jego zastosowania należało wykazać wielość przestępczych zachowań (z popełniania przestępstw), które dla sprawcy stanowiły stałe źródło dochodu. Przypisanie przez Sąd Okręgowy w odniesieniu do czynów mających miejsce przed dniem 1 maja 2004 r. działania w warunkach art. 65 z uwagi na uczynienie sobie przez sprawcę stałego źródła dochodu z popełnionego przestępstwa było oczywiście wadliwe w sytuacji gdy w tym czasie ustawodawca przewidywał obostrzenia dla sprawców, którzy z popełniania przestępstw uczynili sobie stałe źródło dochodu.

Zważywszy na kierunek apelacji Sąd Apelacyjny nie mógł w tym zakresie dokonać korekty zaskarżonego wyroku, co musiało skutkować zmianami w postaci wyeliminowania z opisu czynu zapisu o uczynieniu sobie przez sprawcę stałego źródła dochodu z popełnienia przestępstw, a z podstawy prawnej czynu art. 65 k.k. Dotyczy to następujących oskarżonych:

- L. W. – czyn z pkt II aktu oskarżenia przypisany w pkt 2 zaskarżonego wyroku,

- K. J. (1) – czyny z pkt VI i z pkt VII aktu oskarżenia przypisane w pkt 12 i w pkt 15 zaskarżonego wyroku,

- J. M. (1) – czyny z pkt XIII i z pkt XIV aktu oskarżenia przypisane w pkt 26 i w pkt 29 zaskarżonego wyroku,

- M. Z. – czyny z pkt XVII i z pkt XVIII zaskarżonego wyroku przypisanie w pkt 35 i w pkt 38 zakurzonego wyroku,

- Z. B. (1) – czyny z pkt XXII i z pkt XXIII aktu oskarżenia, przypisanie w pkt 44 i w pkt 47 zaskarżonego wyroku,

- J. S. (1) – czyny z pkt XXXVII i z pkt XXXVIII aktu oskarżenia przypisanie w pkt 86 i w pkt 88 zaskarżonego wyroku,

- K. C. – czyn z pkt L aktu oskarżenia przypisany w pkt 129 zaskarżonego wyroku,

- S. H. (1) – czyn z pkt LII aktu oskarżenia, przypisany w pkt 136 zaskarżonego wyroku,

- D. R. – czyn z pkt LIV aktu oskarżenia przypisany w pkt 142 zaskarżonego wyroku.

Powyższe zmiany nie mogły obejmować czynów, które miały miejsce po wejściu w życie wyżej wymienionej nowelizacji (vide: czyn przypisany oskarżonemu A. B. (1) w pkt 54 zaskarżonego wyroku – czyn z pkt XXIV aktu oskarżenia).

Art. 258 k.k.

Z dniem 1 maja 2004 r. znowelizowano art. 258 k.k., m.in. podwyższając wysokość kar przewidzianych za zachowanie przewidziane w § 1 i w § 2 tegoż przepisu (ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw Dz. U. Nr 93, poz. 889) i tak w § 1 karę do 3 lat pozbawienia wolności zastąpiono karą od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności, a w § w karę od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności – karą od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności. Tym samym w wyroku odwoławczym należało ustalić, że podstawą prawną skazania oskarżonego J. M. (1) (pkt 20 zaskarżonego wyroku) i oskarżonego Z. B. (1) (pkt 43 zaskarżonego wyroku) za przypisane im czyny z art. 258 § 2 k.k. popełnione przed dniem 1 maja 2004 r., jest powyższy przepis w brzmieniu sprzed nowelizacji.

Sąd Apelacyjny ustalił, że L. W. w ramach czynu zarzuconego jej w pkt I aktu oskarżenia dopuściła się przestępstwa z art. 258
§ 1 k.k., który miał miejsce do połowy 2003 r., co skutkowało ustaleniem, że podstawą prawną skazania jest tenże przepis również w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją.

Art. 56 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Po wydaniu wyroku przez Sąd Okręgowy uchwalono nowelizację art. 56 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, która weszła w życie z dniem 2 lutego 2012 r. (ustawa z dnia 1 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw Dz. U. Nr 117, poz. 678) i podniosła zagrożenie karą pozbawienia za określoną w ust. 3 art. 56 kwalifikowaną formę przestępstwa obrotu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi z uwagi na ich znaczną ilość (kara od 2 do 12 lat pozbawienia wolności zamiast dotychczasowej kary do 10 lat pozbawienia wolności.

W tej sytuacji w odniesieniu do przypisanych oskarżonym L. W., K. J. (1), J. M. (1), M. Z., Z. B. (1), K. G. (1), M. K. (1), K. B., O. T., M. B. (1), K. C., M. G., J. K. (1), S. H. (3) i D. R. czynów wyczerpujących dyspozycję art. 56 ust. 3 wyżej cytowanej ustawy należało w wyroku odwoławczym ustalić, iż podstawę prawną skazania stanowi powyższy przepis w brzmieniu sprzed nowelizacji.

IV.

Pozostałe zmiany zaskarżonego wyroku

1)  Oczywista omyłka pisarska.

M. T. (1) został skazany za popełnienie jednego czynu (pkt 159 zaskarżonego wyroku). Na poczet orzeczonej kary 2 lat pozbawienia wolności Sąd Okręgowy zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 26 lutego 2007 r. do dnia 22 grudnia 2008 r., z tym, że w pkt 161 zaskarżonego wyroku zawierającym rozstrzygniecie w tym zakresie, znalazło się sformułowanie o zaliczeniu okresu rzeczywistego pozbawienia wolności na poczet łącznej kary pozbawienia wolności, co stanowi oczywistą omyłkę pisarską w rozumieniu art. 105 § 1 k.p.k.

2)  Udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym.

Oskarżonym L. W., K. J. (1), J. M. (1), M. Z. i Z. B. (1) zarzucono i przypisano popełnienie przestępstw udziału w związku mającym na celu popełnianie przestępstw przy czym związek ten miał charakter zbrojny. Jednocześnie oskarżonym K. J. (1), M. Z. zarzucono i przypisanie popełnienie innych jednostkowych czynów w ramach zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym (czyny z pkt 15 i z pkt 38 zaskarżonego wyroku). Związek przestępczy cechuje wyższy stopień organizacji aniżeli zorganizowaną grupę przestępczą (Komentarz do Kodeksu karnego pod red. Marka Mozgawy, LEX 2013, teza 5 do art. 258).

Ustalając, że oskarżeni popełniając czyn z art. 258 k.k. brali udział w związku przestępczym, należało przyjąć, iż dopuszczając się w ramach tej struktury innych czynów działali oni również w związku przestępczym, w nie w zorganizowanej grupie. Poczynienie odmiennych ustaleń w odniesieniu do innych jednostkowych czynów rodzi wątpliwości co do prawidłowości ustaleń poczynionych przez Sąd Okręgowy co do udziału oskarżonych w związku przestępczym.

W kwestii braku podstaw do przypisania oskarżonej L. W. kwalifikowanej postaci przestępstwa udziału w zorganizowanej grupie przestępczej z uwagi na jej charakter zbrojny Sąd Apelacyjny zajął stanowisko przy omawianiu apelacji obrońcy oskarżonej.

Sąd Okręgowy w ramach czynów przypisanych oskarżonemu K. J. (1) w pkt 11 zaskarżonego wyroku i oskarżonemu M. Z. w pkt 33 zaskarżonego wyroku ustalił, że przestępne zachowanie oskarżonych, o którym mowa w art. 258 § 2 k.k. miało miejsce do końca 2004 r. Świadek koronny zeznał, że po odejściu z tzw. „magazynów” w połowie 2003 r. informacje o dalszej działalności K. J. (1) miał od H. S.. H. S. był zaś pozbawiony wolności od 12 lutego do 13 grudnia 2004 r. (k. 504 tom III). W tym stanie rzeczy brak było podstaw do ustalenia, że przypisany oskarżonemu K. J. (2) czyn z art. 258 § 2 k.k. miał miejsce dłużej niż do lutego 2004 r.

Oskarżony M. Z. w końcu 2001 r. został odsunięty od dystrybucji narkotyków w ramach tzw. „magazynów” (zeznania świadka koronnego S. S. (3) z dnia 20 września 2006 r. k. 6584 tom XXXIII). M. Z. jednakże w dalszym ciągu był członkiem grupy przestępczej, o czym świadczy to, że w grudniu 2003 r. świadek koronny na polecenie K. J. (1) przekazał mu broń na przechowanie (zeznania S. S. (3) z 6 czerwca 2007 r. k. 12450-12451 tom LXIII). Uznając, że dowody zgromadzone w sprawie nie dawały podstaw do ustalenia, że K. J. (1) był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej, o której mowa w art. 258 § 2 k.k. przez okres dłuższy niż do lutego 2004 r. brak jest racjonalnych przesłanek do ustalenia, że M. Z. był członkiem tejże grupy po lutym 2004 r.

Dlatego też – mając na uwadze treść art. 5 § 2 k.p.k. - Sąd Apelacyjny ustalił, że: oskarżeni K. J. (1), J. M. (1), M. Z. w ramach przypisanych im czynów z art. 258 § 2 k.k., a oskarżona L. W. w ramach czynu z art. 258 § 1 k.k. (o przypisaniu oskarżonej czynu z art. 258 § 1 k.k. mowa jest we późniejszej części niniejszego uzasadnienia) brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej, przy czym oskarżeni K. J. (1) i M. Z. czynu tego dopuścili się w okresie do lutego 2004 r., a innych jednostkowych czynów dopuścili się będąc członkami tego rodzaju grupy a nie związku przestępczego.

3)  Ilość heroiny będącej przedmiotem przypisanych L. W., Z. B. (1), A. B. (1) i K. G. (1) przestępstw dotyczących przemytu na teren P. powyższego środka odurzającego w latach 2003-2005 (pkt 5, pkt 44, pkt 54, pkt 94 zaskarżonego wyroku).

Wyżej wymienione czyny dotyczą przemytu heroiny z B. na teren P. w latach 2003-2004, a w odniesieniu do oskarżonego A. B. (1) w latach 2003-2005. Czyniąc ustalenia w tym zakresie Sąd Okręgowy przyjął że oskarżony Z. B. (1) przywiózł łącznie nie mniej niż 15 kg (str. 23 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), K. G. (1) – trzykrotnie po 2 kg, łącznie 6 kg (str. 23 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), K. G. (1) z H. S. – dwukrotnie po 3,5 kg, łącznie 7 kg (str. 23 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), K. G. (1) z A. M. (1) – 2kg (str. 23 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), S. S. (2) 7 kg (w dwóch transportach), przy czym jeden z ładunków o wadze 3,5 kg podzielono w B. na dwie części, które osobno przywieźli do P. H. S. i S. S. (2) (str. 21-22 uzasadnienia zaskarżonego wyroku) oraz H. S. ze świadkiem koronnym – łącznie nie mniej niż 17,5 kg (str. 375 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Z ustaleń Sądu Okręgowego wynika zatem, że ilość heroiny, której przemyt na teren P. miał miejsce przy udziale wyżej wymienionych osób, wyniosła łącznie 54,5 kg, a oskarżony Z. B. (1) i K. G. (1) dokonali przemytu heroiny w mniejszych ilościach niż wskazano to w czynach ich przypisanych, co spowodowało konieczność dokonania stosownych korekt w ilości heroiny będącej przedmiotem przestępstw przypisanych:

- L. W. w pkt 5 zaskarżonego wyroku – 54,5 kg zamiast 59,5 kg,

- Z. B. (1) – pkt 44 zaskarżonego wyroku – 15 kg zamiast 15,5 kg,

- K. G. (1) w pkt 94 zaskarżonego wyroku – 15 kg zamiast 17,5 kg.

Oskarżonemu A. B. (1) Sąd Okręgowy przypisał udział w przestępstwie przemytu na teren P. 64,5 kg heroiny (pkt 54 zaskarżonego wyroku). Powyższa ilość heroiny nie jest tożsama z tą, o której mowa w czynie przypisanym L. W., albowiem w odniesieniu do oskarżonego A. B. (1) należało ją pomniejszyć o 7 kg, którą to ilość przywiózł Z. B. (1) z B. jeszcze przed rozpoczęciem współpracy z A. B. (1) (str. 20 uzasadnienia zaskarżonego wyroku) oraz powiększyć o heroinę dostarczoną przez A. B. (1) R. F. (2) i P. S., tj. o 15 kg (str. 23 i 376 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), co daje łączną ilość 62,5 kg i skutkowało stosowną zmianą wyroku w zakresie czynu opisanego w pkt 54 zaskarżonego wyroku.

4)  Ilość heroiny będącej przedmiotem przypisanych M. Z. i K. J. (1) przestępstw dotyczących przemytu na teren P. wyższego środka odurzającego w latach 2000-2001 (pkt 15 i pkt 38 zaskarżonego wyroku).

Sąd Okręgowy ustalił, że podczas mającego miejsce w latach 2000-2001 przemytu heroiny z B. do P., była ona odbierana przez M. Z. i K. J. (1). Kurierami byli zaś M. Ś., R. M., J. S. (3) i W. Ś.. W. Ś. dokonał przywozu nie mniej niż 12 kg heroiny a każdy z pozostałych kurierów nie mniej niż po 18 heroiny (str. 18-19, str. 293, str. 301 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Sąd Okręgowy podniósł też, że przy szacowaniu ilości przywiezionej wówczas heroiny należało uwzględnić 7 kg heroiny z wcześniejszego przemytu, co daje łącznie 73 kg (str. 301 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

W niniejszej sprawie toczyło się postępowanie przeciwko W. Ś., któremu zarzucono popełnienie czynu z art. 55 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k., dotyczącego przywozu z B. 12 kg heroiny (czyn z pkt LVIII aktu oskarżenia według numeracji zawartej w zaskarżonym wyroku). Uznając oskarżonego W. Ś. za winnego popełnienia powyższego czynu Sąd I instancji ustalił, że przedmiotem przestępstwa było 7,5 kg heroiny (pkt 152 zaskarżonego wyroku). W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy podniósł, że przypisanie W. Ś. przywozu do kraju 7,5 kg heroiny było wynikiem ewidentnego błędu (str. 302-303). Zważywszy, że błąd ten nie może być skorygowany z uwagi braku środka odwoławczego złożonego na niekorzyść oskarżonego, a ustalenia poczynione w wyroku w zakresie czynu przypisanego W. Ś. nie mogą być rozbieżne od ustaleń poczynionych w odniesieniu do innych oskarżonych, to przy przyjęciu, że W. Ś. dokonał przemytu 7,5 kg heroiny, łączna ilość heroiny będącej przedmiotem przestępstw przypisanych M. Z. i K. J. (1) wyniosła nie 73 kg, a 68,5 kg.

Z tych też względów Sąd Apelacyjny dokonał w powyższym zakresie zmian zaskarżonego wyroku.

5)  Ilość heroiny i kokainy będącej przedmiotem przestępstwa przypisanego oskarżonej L. W. w pkt 2 zaskarżonego wyroku.

Ustalenia w tym zakresie Sąd Okręgowy poczynił w oparciu o wyliczenia S. S. (3) podczas przesłuchania w dniu 19 sierpnia 2007 r. (k. 12455-12457 tom LXIII). Z zeznań S. S. (3), a także relacji J. S. (6) wynika, że kontrolę nad obrotem narkotykami w ramach tzw. magazynów oskarżona L. W. przejęła po wyjeździe J. W. latem 2000 r. Uwzględniając sposób w jaki świadek koronny obliczał ilość narkotyków będących przedmiotem obrotu, w tym odliczenie okresów wakacji i świąt należy przyjąć, że od sierpnia do końca 2000 r. obrót narkotykami miał miejsce przez około 3,5 miesięcy i przy założeniu, że magazyny były czynne przez około 20 dni w miesiącu, a dzienny obrót w tym okresie wynosił około 200 g heroiny i 50 g kokainy, to łącznie stanowiło to 14 kg heroiny i 3,5 kg kokainy. Zważywszy, że zdaniem świadka koronnego obrót w magazynach w okresie od stycznia do września 2001 r. z kolei wyniósł 12 kg heroiny i 3 kg kokainy, a oskarżona na początku 2000 r. przyjęła 2 kg heroiny, to w ramach czynu z pkt 2 zaskarżonego wyroku można było jej przypisać udział w obrocie 28 kg heroiny i 6,5 kg kokainy.

Jednocześnie w ramach czynu z pkt 2 zaskarżonego wyroku należało ustalić, że poza odebraniem od S. S. (3) 2 kg heroiny na początku 2000 r., oskarżona nadzorowała pracę tzw. „magazynów” z narkotykami w okresie od sierpnia 2000 r. do września 2001 r.

6)  Ilość heroiny będącej przedmiotem przestępstwa przypisanego oskarżonemu Z. B. (1) w pkt 50 zaskarżonego wyroku.

W czynie z pkt XXIX aktu oskarżenia (XXIII według numeracji z komparycji zaskarżonego wyroku) zarzucono oskarżonemu Z. B. (1), że uczestniczył w obrocie znacznej ilości środków odurzających, a mianowicie nie mniej niż 2,3 kg heroiny, w ten sposób, że zbył S. S. (3) jednorazowo 2 kg heroiny oraz nabywał od niego heroinę, w łącznej ilości 300 g.

Sąd Okręgowy uznając Z. B. (1) za winnego popełnienia powyższego czynu ustalił, że zbył on S. S. (3) jedynie 0,5 kg heroiny. Tym samym należało skorygować łączną ilości heroiny będącej przedmiotem przestępstwa, która wyniosła 0,8 kg zamiast 2,3 kg.

7)  Czyny przypisane oskarżonemu J. S. (1) w pkt 86 i w pkt 88 zaskarżonego wyroku.

W pkt 86 i w pkt 88 zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy przypisał oskarżonemu J. S. (1) pomocnictwo w przemycie heroiny, przy czym czyn z pkt 86 dotyczył udzielenia w ramach czynu ciągłego pomocy w przemycie 66 kg heroiny w okresie od września 2000 r. do wiosny 2001 r., a czyn z pkt 88 pomocy w przemycie 2 kg heroiny, zakończonego ujawnieniem przestępstwa przez bułgarskie służby graniczne. Nie ulega wątpliwości, że jednorodzajowość działań oskarżonego w ramach czynów z pkt 86 i z pkt 86 zaskarżonego wyroku, godzenie w to samo dobro prawne i ścisły związek czasowo-przestrzenny tych zachowań, powodowały, że należało ustalić, iż stanowią one jedno przestępstwo.

8)  Ilość heroiny będącej przedmiotem przestępstwa przypisanego oskarżonemu O. T. w pkt 122 zaskarżonego wyroku.

Oskarżonemu O. T. w pkt 122 zaskarżonego wyroku przypisano uczestnictwo w obrocie heroiną w ilości nie mniejszej niż 2,960 kg.

S. S. (3) podczas przesłuchania w dniu 4 czerwca 2007 r. zeznał, że oskarżony O. T., przy uwzględnieniu przerw wakacyjnych handlował heroiną przez okres około 28 miesięcy, przy czym heroinę odbierał dwa razy w tygodniu po 10 g, miesięcznie zatem 80 g, a łącznie 2,240 g (k. 12437 tom LXIII). W związku z tym, że w trakcie powyższych zeznań świadek koronny szczegółowo wskazywał ilości narkotyków będących przedmiotem przestępstw zarzuconych poszczególnym oskarżonym należało również na ich podstawie poczynić ustalenia w zakresie czynu przypisanego O. T. i zmienić w tej części zaskarżony wyrok.

9)  Ilość heroiny będącej przedmiotem przestępstwa przypisanego oskarżonemu K. C. w pkt 129 zaskarżonego wyroku.

K. C. przypisano obrót kokainą w ilości co najmniej 1,1 kg, którą nabywał m.in. od Z. B. (1) i w okresie od początku do końca 1999 r. nabył od niego co najmniej 0,5 kg kokainy, a przedmiotem jednorazowej transakcji mającej miejsce co kilkanaście dni było 25 g kokainy.

Z. B. (1) wyjaśnił, że w 1999 r. wysłał K. C. kilkanaście razy kokainę w ilościach po 20-25 g. Jednocześnie Z. B. (1) oszacował, że łącznie wysłał 0,5 kg kokainy (k. 118). Określenie kilkanaście razy oznacza, że przesyłek było więcej niż 10 i mniej niż 20, co pozwala na przyjęcie średniej – 15 przesyłek. Przyjmując minimalną wagę przesyłki, tj. 20 g, zgodną zresztą z ilością kokainy przesyłanej K. C. w tym czasie przez S. S. (3), należało ustalić, że oskarżony K. C. otrzymał od Z. B. (1) około 300 g kokainy. Łącznie przedmiotem przestępstwa z pkt 129 zaskarżonego wyroku winno być zatem 900 g kokainy.

10)  Ilość kokainy będącej przedmiotem przestępstwa przypisanego oskarżonemu M. G. w pkt 133 zaskarżonego wyroku.

W ramach czynu z pkt 133 zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy przypisał oskarżonemu M. G. m.in. udział w obrocie kokainą w ilości 3480 g, ustalając, że:

- w okresie od początku 1999 r. do sierpnia 2000 r. nabywał on od Z. B. (1) dwa razy w tygodniu po 15 g, łącznie 2400 g kokainy,

- w okresie od początku 1999 r. do lutego 2001 r. nabywał od S. S. (3) trzy razy w tygodniu po 5 g, łącznie 1440 g kokainy.

Ilości nabywanej kokainy Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o relacje świadka koronnego S. S. (3) i Z. B. (1). W związku z tym, że S. S. (3) i Z. B. (1) pracowali w magazynie z narkotykami w systemie zmianowym, to każdy z nich dostarczał kokainę oskarżonemu M. G. nie równocześnie lecz przemiennie zgodnie z tygodniowym czasem pracy każdego z nich. Jednocześnie brak było racjonalnych przesłanek do przyjęcia, że od Z. B. (1) oskarżony M. G. nabywał więcej kokainy niż od S. S. (3). S. S. (3) zeznał, że M. G. nabywał od niego kokainę średnio 3-4 razy w tygodniu po 5 g (protokół przesłuchania z dnia 26 lipca 2006 r. k. 5371, tom XXVIII). Ustalając, że oskarżony nabywał od S. S. (3) 15 g kokainy tygodniowo, to przy uwzględnieniu pracy zmianowej miesięczna ilość ta wynosiła 30 g, a w okresie od początku 1999 r. do lutego 2001r. – 750 g. Skoro oskarżony od Z. B. (1) nabywał kokainę jednorazowo w podobnych ilościach, to w okresie od początku 1999 r. do sierpnia 2000 r. nabył 570 g kokainy. Łącznie zatem w okresie opisanym w pkt 133 zaskarżonego wyroku tenże oskarżony nabył 1320 g kokainy.

11)  Czasookres przestępstwa przypisanego oskarżonemu S. H. (1) w pkt 136 zaskarżonego wyroku i ilość kokainy będącej przedmiotom tego przestępstw.

W pkt LII aktu oskarżenia (według numeracji z komparycji zaskarżonego wyroku) oskarżonemu S. H. (1) zarzucono popełnienie przestępstwa z art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lica 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k. mającego miejsce w okresie od wiosny 1999 r. do końca 2001 r., a polegającego na uczestniczeniu w obrocie znaczną ilością heroiny (nie mniej niż 2880 g) i kokainy (nie mniej niż 4040 g), w tym m.in. nabywanie w okresie od początku 2001 r. do końca 2002 r. m.in. od S. S. (3) codziennie kokainy po minimum 10 g w celu dalszej dystrybucji, łącznie 3600 g. Sąd Okręgowy uznając S. H. (1) za winnego popełnienia powyższego czynu nie zauważył, że skoro czyn polegający na udziale w obrocie środkami odurzającymi miał mieć miejsce w okresie do końca 2001 r., to w ramach tego czynu S. H. (1) nie mógł nabywać od S. S. (3) i innych osób kokainy do końca 2002 r. Dokonując w tym zakresie stosownej zmiany należało jednocześnie rozważyć, czy oskarżonemu prawidłowo przypisano, że nabył od S. S. (3) i innych osób łącznie 3600 g kokainy. Ustalenia w tym zakresie Sąd Okręgowy oparł na zeznaniach S. S. (3), który stwierdził, że przez okres roku S. H. (1) i jego ludzie odbierali średnio od 5 do 10 g kokainy dziennie, miesięcznie 300 g, a przez okres roku 3600 g (protokół przesłuchania z dnia 13 lutego 2007 r., k. 9484-9485 tom XLVIII). Należy jednakże pamiętać, że z relacji S. S. (3) i G. B. wynika, że magazyny nie były czynne w soboty i niedziele i w stosunku do innych oskarżonych S. S. (3) określił, iż handel narkotykami odbywał się przeciętnie przez 20 dni w miesiącu. Tym samym miesięcznie z tzw. magazynu (...) nabywał minimum 200 g kokainy, a przez okres roku – minimum 2400 g tego środka w celu dalszej dystrybucji. Łącznie przedmiotem przestępstwa z pkt 136 zaskarżonego wyroku była zatem kokaina w ilości nie mniejszej niż 2880 g.

12)  Kwoty orzeczone na podstawie art. 45 § 1 k.k. tytułem przepadku korzyści majątkowych pochodzących w przestępstwa.

A.  Oskarżona L. W. – pkt 4 i 7 zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy orzekł przepadek kwot 336 000 zł (pkt 4 zaskarżonego wyroku i 265 721 zł (pkt 7 zaskarżonego wyroku) z tytułu korzyści majątkowych osiągniętych przez L. W. z przestępstw przypisanych jej w pkt 2 i w pkt 4 zaskarżonego wyroku. Wysokość zasądzonych kwot Sąd I instancji ustalił w oparciu o przedstawiony w piśmie prokuratora sposób rozliczenia osiągniętych przez oskarżoną korzyści majątkowych (k. 27548-27582 tom LXXXIV).

W odniesieniu do przestępstwa z pkt 2 zaskarżonego wyroku dotyczącego udziału w obrocie narkotykami w okresie od początku 2000 r. do września 2001 r. przyjęto, że L. W. otrzymywała miesięcznie kwotę 16 000 zł, w tym 6 000 zł na spłatę rat za samochód, co po uwzględnieniu, że przestępczy proceder trwał 21 miesięcy, dawało kwotę 336 000 zł.

Czyn przypisany oskarżonej w pkt 5 zaskarżonego wyroku dotyczył udzielenia pomocy w przywozie z B. 59,5 kg heroiny. Przyjmując, że oskarżona za kilogram heroiny otrzymywała 1000 euro, a średni kurs euro w tym okresie kształtował się na poziomie 4,4569 zł, wyliczono osiągniętą korzyść na kwotę 265 721 zł.

W związku z tym, że Sąd Apelacyjny w ramach czynu przypisanego oskarżonej w pkt 2 zaskarżonego wyroku ustalił, iż poza odebraniem 2 kg heroiny na początku 2000 r. od S. S. (3), nadzorowała ona pracę magazynów z narkotykami w okresie od sierpnia 2000 r. do września
2001 r., tj. przez okres 13 miesięcy i w tym czasie otrzymywała wynagrodzenie, o którym mowa wyżej, należało przyjąć, że osiągnięta z tego tytułu korzyść wyniosła 208 000 zł.

Ustalając z kolei, że przedmiotem przestępstw z pkt 5 zaskarżonego wyroku była heroina w ilości 54,5 kg, to przy założeniu, że za każdy kilogram heroiny oskarżona otrzymywała 1000 euro (vide: relacje S. S. (3) k. 3135-3779), łącznie uzyskana przez nią z tego tytułu korzyść wyniosła 242 901 zł.

B.  Oskarżony J. M. (1) – pkt 23 zaskarżonego wyroku.

W ramach czynu z pkt 21 zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy przypisał oskarżonemu J. M. (1) udział w obrocie heroiną w ilości 150 g. Sąd Okręgowy jednocześnie ustalił, że wartość grama heroiny wynosiła ówcześnie 90 zł (str. 507 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), a tym samym korzyść pochodząca z popełnienia przestępstwa wyniosła 13500 zł, a nie 24000 zł jak błędnie wskazano w pkt 23 zaskarżonego wyroku. Na powyższy błąd zwrócił uwagę Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (str. 507).

C.  Oskarżony M. Z. – pkt 37 zaskarżonego wyroku.

Sąd I instancji ustalił, że wynagrodzenie tzw. magazynierów wynosiło 4 000 zł za miesiąc pracy (str. 507 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Mając na uwadze, że okres przestępczej działalności M. Z., o której mowa w ramach czynu przypisanego mu w pkt 35 zaskarżonego wyroku wynosił 36 miesięcy, Sąd Okręgowy orzekł przepadek kwoty 144 000 zł.

Zeznania S. S. (3) co do wysokości wynagrodzenia otrzymywanego przez magazynierów nie są jednoznaczne. Z jednej strony stwierdził on, że M. Z. i Z. B. (1) otrzymywali stałe pensje w wysokości 1000 USD miesięcznie
(k. 3736), a z drugiej strony podczas przesłuchania w dniu 16 marca 2005 r. wyjaśnił on, że magazynierzy dostawali 1000 zł za każdy przepracowany tydzień (k. 239). Mając na uwadze, że praca magazyniera miała charakter zmianowy (okoliczność bezsporna w świetle relacji S. S. (3) i Z. B. (1)) należało przyjąć, że wynagrodzenie oskarżonego z tytułu pracy w charakterze tzw. magazyniera nie przekraczało 2 000 zł miesięcznie, a tym samym korzyść osiągnięta w okresie, o którym mowa w czynie z pkt 35 zaskarżonego wyroku, wyniosła 72 000 zł.

D.  Oskarżony A. B. (1) – pkt 56 i pkt 59 zaskarżonego wyroku.

W pkt 56 zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy orzekł przepadek kwoty 151 949 zł tytułem równowartości osiągniętej przez oskarżonego A. B. (1) korzyści majątkowej w związku z przypisanym mu przestępstwem dotyczącym przemytu 64,5 kg (pkt 54 zaskarżonego wyroku). Na str. 508 uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazano sposób wyliczenia powyższej kwoty. Zważywszy, że Sąd Apelacyjny ustalił, że przedmiotem przestępstwa była heroina w ilości 62,5 kg należało proporcjonalnie zmniejszyć – przy zastosowaniu zasad określonych przez Sąd I instancji – kwotę podlegającą przepadkowi (pkt 56 zaskarżonego wyroku).

W pkt 59 zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy orzekł z kolei przepadek kwoty 29942 zł tytułem równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa przypisanego A. B. (1) w pkt 58 zaskarżonego wyroku, a dotyczącego puszczenia w obieg podrobionych banknotów. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I instancji podniósł, że powyższa kwota została zawyżona w wyniku błędu matematycznego (str. 508). Zgodnie ze sposobem wyliczenia wskazanym przez Sąd Okręgowy przepadek winien zatem dotyczyć kwoty 19 694 zł.

E.  Oskarżeni S. S. (2) – pkt 64 zaskarżonego wyroku, K. G. (1) – pkt 96 zaskarżonego wyroku i A. M. (1) – pkt 100 zaskarżonego wyroku.

Oskarżeni S. S. (2), K. G. (1) i A. M. (1) zostali skazani za przemyt narkotyków na teren P. (pkt 62, pkt 94 i pkt 98 zaskarżonego wyroku). Z ustaleń poczynionych przez Sąd I instancji wynika, że oskarżony S. S. (2) dwukrotnie uczestniczył w przywozie heroiny, a oskarżony A. M. (1) odbył jeden tego rodzaju kurs. W tej części uzasadnienia zaskarżonego wyroku, które odnosi się do przemytu narkotyków z B. w latach 2003-2005 (str. 19-23 i 307-379). Sąd I instancji stwierdził, że K. G. (1) sześciokrotnie brał udział w przemycie heroiny, w tym trzykrotnie sam przywiózł jednorazowo po 2 kg, dwukrotnie z H. S. – 7 kg i jeden raz z A. M. (1) – 2 kg. Na str. 507-510 uzasadnienia Sąd Okręgowy zawarł uwagi dotyczące kwot zasądzonych od poszczególnych oskarżonych tytułem przepadku równowartości korzyści majątkowych pochodzących z przestępstwa i w odniesieniu do oskarżonego K. G. (1) wskazał, że winien być on obciążony przepadkiem korzyści majątkowych uzyskanych za cztery kursy (str. 509). Stanowisko zajęte przez Sąd Okręgowy w tej części uzasadnienia nie podważa oczywiście wniesionych ustaleń tego Sądu co do ilości kursów, które K. G. (1) odbył w charakterze kuriera i ilości przywiezionej heroiny. Tym niemniej wskazaną na str. 509 uzasadnienia zaskarżonego wyroku ilość kursów odbytych przez K. G. (1) należało uznać za wiążącą w kwestii orzeczenia przepadku na podstawie art. 45 § 1 k.k.

Świadek koronny S. S. (3) wskazywał, że kurierzy za każdy transport otrzymywali 1000 USD (min. k. 4396v, k. 4400v) lub 1000 euro (m.in. k. 4416). Zeznał on także, że oskarżony S. S. (2) za przywóz heroiny z B. otrzymywał 500 euro gdyż ryzyko było mniejsze niż podczas przewozu heroiny z B.. Jednocześnie świadek koronny stwierdził, że wówczas dla obu kurierów biorących udział w jednym kursie przeznaczono na wynagrodzenie 1000 euro (k. 4423).

Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stwierdził, że w odniesieniu do oskarżonych S. S. (2), K. G. (1) i A. M. (1) błędnie wyliczył wysokość osiągniętych korzyści majątkowych gdyż należało przyjąć, że za jeden kurs kurierzy otrzymywali wynagrodzenie w kwocie 1000 zł (str. 509). W ten właśnie sposób Sąd Okręgowy obliczył wysokość kwoty orzeczonej tytułem przepadku od oskarżonego W. Ś. za przestępstwo przemytu heroiny na teren P. (pkt 154 zaskarżonego wyroku).

Uwzględniając stanowisko zajęte przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i rozstrzygnięcie zapadłe w stosunku do W. Ś. (pkt 152 i 154 zaskarżonego wyroku) a także brak stanowiska Sądu Okręgowego do wyżej cytowanych relacji świadka koronnego o wysokości wynagrodzenia otrzymywanego przez kurierów. Sąd Apelacyjny przyjął, że wysokość korzyści majątkowej, której równowartość jest przedmiotem przypadku należy ustalić, zakładając, że za jeden kurs kurier otrzymywał wynagrodzenie w kwocie 1000 zł.

W konsekwencji tytułem przepadku winny być zasadzone kwoty:

- od S. S. (2) za czyn z pkt 62 zaskarżonego wyroku – 2000 zł,

- od K. G. (1) za czyn z pkt 94 zaskarżonego wyroku – 4000 zł,

- od S. M. za czyn z pkt 98 zaskarżonego wyroku - 1000 zł.

F.  Oskarżeni D. I. – pkt 82 zaskarżonego wyroku i H. S. – pkt 76 zaskarżonego wyroku (zmiana na podstawie art. 435 k.p.k.).

Oskarżonemu D. I. w pkt 80 zaskarżonego wyroku przypisano czyn polegający na udziale w przywozie z zagranicy nie mniej niż 44,5 kg heroiny i w pkt 82 zaskarżonego wyroku orzeczono przepadek kwoty 113 078 zł tytułem równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z powyższego przestępstwa. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I instancji stwierdził, że korzyść majątkową w odniesieniu do powyższego czynu stanowi prowizja uzyskana przez D. I. w wysokości 500 euro od każdego przemyconego kilograma heroiny (str. 509). Ustalenia w tym zakresie zostały poczynione w oparciu o relacje S. S. (3) (m.in. k. 313). Sąd Okręgowy podniósł też, że z matematycznego wyliczenia ilości heroiny – 44,5 kg, wysokości prowizji – 500 euro i średniego kursu euro w tym okresie – 4 569 zł, tytułem przepadku równowartości osiągniętej korzyści majątkowej należało orzec kwotę 99 366 zł, a nie jak błędnie wskazano w pkt 80 zaskarżonego wyroku – 113 078 zł.

Oskarżonemu H. S. w pkt 74 zaskarżonego wyroku również przypisano udział w przemycie heroiny na teren P. i w pkt 74 zaskarżonego wyroku orzeczono przepadek kwoty 122 501 zł tytułem równowartości korzyści majątkowej uzyskanej wskutek popełnienia powyższego czynu. Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podniósł, że orzeczony w stosunku do H. S. przepadek winien obejmować kwotę 9000 zł, przy przyjęciu że oskarżony odbył 9 kursów otrzymując za każdy z kursów wynagrodzenie w kwocie 1000 zł, a nie kwotę 122 501 zł jak błędnie ustalono w wyroku (str. 509).

Zważywszy na wadliwe ustalenie wysokości kwot orzeczonych tytułem przepadku równowartości korzyści majątkowych osiągniętych przez wyżej wymienionych oskarżonych z popełnienia przypisanych im przestępstw oraz mając na uwadze zmiany dokonane w stosunku do innych oskarżonych Sąd Apelacyjny na podstawie art. 435 k.p.k. zmienił w tym zakresie wyrok w stosunku do D. I. i H. S..

V.

Apelacja obrońcy oskarżonej L. W..

Obrońca w apelacji zarzucił zaskarżonemu wyrokowi zarówno obrazę przepisów prawa materialnego jak i obrazę szeregu przepisów postępowania, skutkującą błędami w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia. Obraza prawa materialnego może być przyczyną odwoławczą jedynie wtedy, gdy ma ona charakter samoistny. Orzecznictwo Sądu Najwyższego i doktryna słusznie bowiem podkreślają, że naruszenie prawa materialnego polega na jego wadliwym zastosowaniu (niezastosowaniu) w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Nie można więc mówić o obrazie prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów procesowych (vide: wyżej cytowany Komentarz do Kodeksu postępowania karnego pod red. prof. dr hab. Zbigniewa Gostyńskiego teza 5 do art. 438, str. 457-458 tom II).

Z uzasadnienia apelacji wynika, że zarzuty dotyczące obrazy prawa materialnego zostały postawione na wypadek gdyby Sąd odwoławczy nie podzielił stanowiska obrońcy co do zarzutów formułowanych na podstawie art. 438 pkt 2 i pkt 3, tj. obrazy przepisów postępowania i błędów w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść wyroku.

Należy jednak zauważyć, że podnosząc zarzut obrazy art. 258 § 2 k.k. skarżący zawarł w uzasadnieniu apelacji argumenty kwestionujące poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne, które legły u podstaw skazania za ten czyn, sprowadzające się do zanegowania, iż oskarżona miała świadomość istnienia grupy przestępczej i udziału w niej . Zarzuty dotyczące wadliwego zastosowania art. 45 § 1 k.k. również nie są związane z obrazą prawa materialnego. Skarżący w oparciu o cytowany w uzasadnieniu apelacji judykat podniósł bowiem, że ustalając wysokość korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa i orzekając o przepadku jej równowartości na podstawie art. 45 § 1 k.k. Sąd orzekający winien w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przedstawić precyzyjne wyliczenie, w oparciu o które korzyść tę ustalił (str. 23 apelacji).

W ust. 1 art. 55 i w ust. 1 art. 56 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii przewidziane są formy podstawowe penalizowanych tam zachowań. Z kolei w ust. 3 art. 55 i ust. 3 art. 56 powyższej ustawy znajdują się formy kwalifikowane. Z uwagi na to, że w
§ 3 obu przepisów nie zawarto pełnego opisu przestępczych zachowań w przypadku skazania za przestępstwo wyczerpujące formę kwalifikowaną należy wyodrębnić podstawę prawną skazania, w której winny być powołane przepisy art. 56 ust. 1 i ust. 3 bądź art. 56 ust. 1 i ust. 3 oraz podstawę prawną wymiaru kary, w której zamieszcza się przepis na podstawie którego wymierzona jest kara, tj. art. 55 ust. 3 bądź art. 56 ust. 3 tejże ustawy. Brak tego rodzaju wyodrębnienia w żadnej mierze nie stanowi obrazy prawa materialnego.

Co do oceny zeznania świadka koronnego Sąd Apelacyjny wypowiedział się we wcześniejszej części uzasadnienia i przytoczona tam argumentacja odnosi się także do ustaleń poczynionych wobec L. W.. Jak już podniesiono relacje świadka koronnego w odniesieniu do L. W. mają wsparcie w szeregu innych dowodach, w tym M. P. (2), R. F. (1), H. Z..

Świadek M. P. (2) była przesłuchana na rozprawie w dniu 7 września 2009 r. Świadkowi odczytano wówczas protokoły przesłuchania z postępowania przygotowawczego, których treść potwierdziła, a odpowiadając na szczegółowe pytania obrońcy powoływała się na niepamięć. W trakcie odbierania zeznań od M. P. (2) obrońca wniósł o prowadzenie przesłuchania w obecności biegłego psychologa w związku z tym, że świadek nie pamięta szczegółów
(k. 21744). Sąd Okręgowy nie uwzględnił tego wniosku podnosząc, że nie ujawniły się przesłanki przemawiające za przesłuchaniem świadka w obecności psychologa, a kwestie związane z powoływaniem się przez świadka na niepamięć będą rozważone przy ocenie materiału dowodowego (k. 21744v). Po ujawnieniu świadkowi dalszych protokołów z przesłuchań w postępowaniu przygotowawczym obrońca ponownie złożył wniosek o przesłuchanie świadka z udziałem psychologa stwierdzając, że świadek ma problemy z postrzeganiem rzeczywistości i z pamięcią (k. 21748). Sąd Okręgowy nie podzielił zastrzeżeń obrońcy i nie uwzględnił wniosku
(k. 21748). Zdaniem obrońcy Sąd Okręgowy odmawiając uwzględnienia powyższych wniosków dopuścił się obrazy art. 167 i art. 366 k.p.k. Oparcie tego zarzutu o powyższe przepisy jest całkowicie chybione. Art. 167 k.p.k. rozstrzyga kwestie inicjatywy dowodowej określając, że dowód przeprowadza się na wniosek stron lub z urzędu. Złożenie przez stronę wniosku dowodowego nie obliguje jednakże sądu do przeprowadzenia zgłoszonego dowodu. Z kolei art. 366 § 1 k.p.k. określa kompetencje przewodniczącego składu orzekającego. W przypadku wniosku dowodowego złożonego przez stronę przewodniczący może dopuścić dowód jeżeli inna strona się temu nie sprzeciwiła, co oznacza że w przypadku wątpliwości co do zasadności wniosku, również ze strony składu orzekającego, decyzję w tym zakresie podejmuje sąd w formie postanowienia (art. 368 k.p.k.). Przesłuchanie świadka z udziałem biegłego psychologa reguluje natomiast art. 192 § 2 k.p.k., który daje taką możliwość w przypadku istnienia wątpliwości co do stanu psychicznego świadka, jego stanu rozwoju umysłowego, zdolności postrzegania lub odtwarzania postrzeżeń. Art. 192 § 2 k.p.k. nie ma charakteru przepisu bezwzględnie obowiązującego, a warunkiem koniecznym do jego zastosowania jest powzięcie wątpliwości, o których mowa w tym przepisie. Art. 192 § 2 k.p.k. wyraźnie wymaga uprawdopodobnienia, czy wskazane wyżej stany psychiczne nie rzutują ujemnie na treść zeznań świadka a więc powstania rozsądnych w świetle doświadczenia życiowego i wskazań wiedzy wątpliwości, o których mowa wyżej. Nie zachodzi zatem obraza tego przepisu, gdy takich cech świadka skarżący nie wykazał ani we wniosku dowodowym, ani w apelacji. Nietrafność postąpienia sądu oddalającego wniosek o przesłuchanie świadka z udziałem biegłego psychologa skarżący nie może opierać na własnym przekonaniu o niewiarygodności świadka. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 26 marca 2013 r. stwierdził wyraźnie, że podstawą przesłuchania w trybie art. 192 § 2 k.p.k. nie może być nawet uzasadnione przekonanie strony o niewiarygodności zeznań z rzeczywistością (sygn. III KK 5/13, LEX nr 1308135). Ocena wątpliwości, o których mowa w art. 192 § 2 k.p.k. należy do sądu i w zależności od tej oceny sąd decyduje o powołaniu biegłego psychologa do uczestniczenia w przesłuchaniu świadka. Okoliczność zaś, że świadek nie pamięta szczegółów nie stanowi podstawy do przesłuchania go z udziałem biegłego psychologa. W świetle doświadczenia życiowego zrozumiałym jest, że odtworzenie zdarzeń mających miejsce kilka lat wcześniej jest często utrudnione, zwłaszcza w warunkach stresu wynikłego z przesłuchania na rozprawie, co powoduje powoływanie się przez świadka na niepamięć. Nie oznacza to jednakże, że przesłuchiwany ma problemy z postrzeganiem rzeczywistości i odtwarzaniem zdarzeń.

Jednocześnie trzeba mieć na uwadze, że to właśnie Sąd I instancji miał bezpośredni kontakt ze świadkiem i miał możliwość dokonania pełnej oceny zaistnienia przesłanek skutkujących potrzebą przesłuchania świadka z udziałem biegłego psychologa. Należy też pamiętać, że rolą obecnego przy przesłuchaniu biegłego psychologa jest jedynie wskazanie istnienia defektów psychicznych, o których mowa w art. 192 § 2 k.p.k. powodujących niemożność lub ograniczoną zdolność postrzegania lub odtwarzania postrzeżeń, a nie ocena wiarygodności danego dowodu, co jest wyłączną domeną sądu (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 2011 r. sygn. II KK 304/11 LEX nr 1108466).

W tej sytuacji powoływanie się przez skarżącego na stwierdzenia M. P. (2) zawarte w protokołach przesłuchań mających miejsce w postępowaniu przygotowawczym, dotyczące jej ówczesnego stanu psychicznego, nie może być skutecznym argumentem podważającym zasadność odmowy przesłuchania świadka na rozprawie z udziałem biegłego psychologa.

Na rozprawie w dniu 8 października 2010 r. Sąd Okręgowy oddalił wnioski dowodowe złożone przez oskarżonych K. J. (1), J. D. (2) i M. Z. dotyczące przesłuchania w charakterze świadków m.in. D. A., J. S. (2), T. C., D. K., P. A., J. G. (3), A. H. i R. L. (2).
W uzasadnieniu postanowienia Sąd Okręgowy podniósł, że J. S. (2), T. C., D. A. i R. L. (2) poszukiwani są listami gończymi lub nie są znane ich miejsca pobytu, a tym samym ich przesłuchanie nie jest możliwe (k. 25831), a w odniesieniu do wniosków dotyczących przesłuchania w charakterze świadków P. A., J. G. (3), A. H. i D. K. stwierdził, że okoliczności wskazane w tezach dowodowych nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy (k. 25832-25833).

W stosunku do osób, których przesłuchanie nie było możliwe z uwagi na to, że byli poszukiwani, a ich miejsce pobytu nie było znane Sąd I instancji dysponował w tym zakresie odpowiednimi dokumentami m.in. o poszukiwaniu D. A. listami gończymi i europejskim nakazem aresztowania (k. 25694 tom CXXIV) informacjami, że T. C. nie przebywa na terenie P. i nie stawia się na wezwania w innej sprawie
(k. 25690-25693 tom CXXIV), a R. L. (2) poszukiwany jest listem gończym (k. 25688-25699 tom C XXIV).

Zgodnie ze złożonymi wnioskami:

- P. A. miał złożyć zeznania na okoliczność czy z ramienia (...) handlował on narkotykami z M. Z.
(k. 25551 tom CXXIV),

- J. G. (3) miał zeznać, czy wysyłał swoich ludzi żeby handlowali narkotykami z M. Z., czy pomagał w tzw. rozkminkach oraz z J. W. czynił ustalenia dotyczące handlu marihuaną (k. 23552 tom CXXIV oraz protokół rozprawy z dnia 8 października 2010 r.),

- D. K. miał m.in. zeznać, czy wspólnie ze S. S. (3) dokonał kradzieży samochodu (protokół rozprawy z dnia 8 października 2010 r. k. 25818-25820 tom CXXV oraz k. 25554 tom CXXIV),

- A. H. miał złożyć zeznania na temat handlu narkotykami z tzw. grupą (...), a nadto przesłuchanie tegoż świadka miało służyć zweryfikowaniu, czy poddany przez świadka koronnego opis wyglądu A. H. jest zgodny z rzeczywistością (k. 25823-25824 tom CXXV, protokół rozprawy z dnia 8 października 2010 r.).

Nie ulega wątpliwości, że okoliczności na które mieliby składać zeznania wyżej wymienione osoby w żaden istotny sposób nie mogły mieć znaczenia dla oceny zeznań świadka koronnego, a na pewno nie miałyby wpływu na ocenę tych zeznań w zakresie dotyczącym oskarżonej L. W..

Uwadze Sądu Okręgowego nie umknęły wyjaśnienia J. W. (k. 67-69 uzasadnienia zakażonego wyroku). Wyjaśnień tych Sąd Okręgowy nie uznał za w pełni miarodajny materiał dowodowy, o czym świadczy nie tylko stwierdzenie zawarte na str. 39-40 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, że wyjaśnienie te są jedynie częściowo wiarygodne, ale także uwagi zamieszczone na str. 94 uzasadnienia o roli J. W. w grupie przestępczej.

W odniesieniu do przypisanego L. W. czynu z pkt 8 zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy dokonał szczegółowej analizy zgromadzonego materiału dowodowego, w tym wyjaśnień J. W. (str. 379-394 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Nie ulega wątpliwości, że L. W. miała pełną świadomość, że bierze udział w przestępczym procederze mającym na celu doprowadzenie pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenie mieniem, w trakcie którego doszło do sfałszowania dokumentu dotyczącego wpłaconej zaliczki. Ustalenia te opierają się nie tylko na zeznaniach świadka koronnego znajdujących wsparcie w relacjach M. P. (2) lecz także są wynikiem analizy mających miejsce zdarzeń. Z zeznań pokrzywdzonych wynika, że w dniu zawarcia aktu notarialnego L. W. i M. P. (2) miały przekazać im pieniądze za zakupioną nieruchomość jednakże nie stawiły się w umówionym miejscu i poza kwotami otrzymanymi w formie zaliczki nie otrzymali później żądnych innych pieniędzy. Pomimo to L. W. złożyła podpis na sfałszowanym dokumencie dotyczącym pieniędzy otrzymanych przez S. K. i podjęła działania w celu odebrania nieruchomości.

Sąd I instancji zauważył powyższe okoliczności podnosząc, że:

- oskarżona umówiła się, że w dniu sporządzenia aktu notarialnego stawi się w banku w celu dokonania zapłaty ustalonej ceny, czego nie uczyniła, pomimo że wynikało to z aktu notarialnego,

- do kancelarii notarialnej dostarczono podrobiony dowód zapłaty podpisany przez oskarżoną, a tym samym poświadczyła, że zbywca otrzymał 380.000 zł choć wiedziała, że do zapłaty nie doszło (str. 391-392 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Całkowicie chybiony jest pogląd obrońcy, że powyższego przestępstwa oskarżona mogła dopuścić się z zamiarem ewentualnym. Przestępstwo oszustwa jest umyślnym występkiem zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Zachowanie sprawcy ukierunkowane jest na określony cel, którym jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca podejmując określone zachowanie ma wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, którą stanowi rezultat jego zachowania. Takie ujęcie znamion strony podmiotowej wyklucza możliwość popełnienia przestępstwa oszustwa z zamiarem wynikowym (Komentarz do Kodeksu karnego Część szczególna pod red. prof. Andrzeja Zolla, Zakamycze 2006, teza 84 do art. 286, tom II).

W sprawie Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe
w Warszawie sygn. II Ns 2301/04 było prowadzone postępowanie o stwierdzenie nabycia spadku w trakcie którego strony tego postępowania złożyły zapewnienie spadkowe zgodnie z treścią art. 671 § 1 k.p.c., które za zgodą stron zostało ujawnione na rozprawie odwoławczej. Nie pozostaje ono w sprzeczności ani też nie podważa zeznań złożonych przez te osoby w niniejszej sprawie.

Treść cytowanych w uzasadnieniu apelacji zeznań M. P. (2) z dnia 6 grudnia 2006 r. dotyczących jej relacji ze S. S. (3) nie oznacza, że wyjaśnienia i zeznania M. P. (2) nie są zgodne z prawdą i zostały złożone z obawy przed świadkiem koronnym. M. P. (2) obciążała oskarżonych L. W., K. J. (1) już podczas wcześniejszych przesłuchań (przesłuchania z dnia 26 października 2005 r. k. 1177-1178 tom VI, z dnia 4 listopada 2005 r. k. 1840 tom X, z dnia 10 listopada 2005 r. k. 1903 tom X, z dnia 14 listopada 2005 r. k. 1993 tom X). Nadto gdyby mówiła nieprawdę, a jej relacje zostały wymuszone przez świadka koronnego, to nie mówiłaby o zdarzeniach mogących stawiać w niekorzystnym świetle S. S. (3), a jej relacje o przestępczej działalności opisywanych przez nią osób byłyby znacznie obszerniejsze.

W części uzasadnienia dotyczącego przypisanego L. W. czynu z pkt 8 zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy odnosząc się do wyjaśnień oskarżonej podniósł, że wbrew jej wywodom, pozostawała ona w bardzo dobrych relacjach z byłym mężem, co znajduje potwierdzenie
w relacjach szeregu osób, w tym przyjaciela rodziny R. S. (str. 391 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Sąd Okręgowy analizując materiał dowodowy w zakresie zarzuconego L. W. czynu z art. 258 § 2 k.k. stwierdził, że nie do przyjęcia jest linia obrony oskarżonej, iż jej relacje z byłym mężem były na tyle złe, że czyniły niemożliwym jej współpracę z nim w zarzuconych jej czynach, w tym udziału w związku przestępczym kierowanym przez J. W. (str. 96 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Sąd Okręgowy wyprowadzając tego rodzaju wniosek opierał się nie tylko na zeznaniach S. S. (3) lecz także szeregu innych osób, w tym R. S., J. M. (1), H. Z., M. P. (2), K. R. i in. (vide: str. 97-98 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Na aktywną rolę oskarżonej w grupie przestępczej, podejmującą decyzje, czerpiącą korzyści z handlu narkotykami i zastępującą J. W. pod jego nieobecność wskazali – jak trafnie zauważył Sąd Okręgowy – S. S. (3), H. Z., J. M. (1), K. G. (1) i J. S. (6) (str. 98 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Przyjmuje się, że:

- istnienie grupy, o której mowa w art. 258 § 1 k.k. nie wymaga „specjalnej wewnętrznej struktury”. Niemniej jednak przepis art. 258 § 1 jest na tyle jednoznaczny w swej wymowie, że nie pozwala penalizować przynależności do każdej grupy osób połączonych celem popełnienia przestępstwa. Nawet wtedy, gdy role tych osób w popełnieniu przestępstwa, a także sposób podziału osiągniętych z niego korzyści zostały wcześniej określone i zróżnicowane. Nie ulega jakiekolwiek wątpliwości, że „zorganizowanie” oznacza w języku polskim ułożenie czegoś w pewne formy, podporządkowanie regułom, normom, wprowadzenie do czegoś ładu i organizacji. Karalny jest zatem udział tylko w takiej grupie przestępczej, której struktura cechuje się wymaganym przez Kodeks karny zorganizowaniem. Progiem karalnego zorganizowania grupy przestępczej będzie istnienie między jej członkami chociażby niewysokiego, ale widocznego stopnia powiązań organizacyjnych i hierarchicznych.
W ukształtowanym i utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych przyjmuje się, ze przejawem tego rodzaju powiązań jest istnienie wyodrębnionego ośrodka decyzyjnego (przywództwa), skoordynowany sposób działania, w miarę stabilny podział zadań i funkcji wewnątrz grupy, pewna trwałość, planowanie przestępstw, zabezpieczanie potrzeb grupy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 16 lipca 2009 r. sygn. II AKa 150/09 KZS 2009/9/67),

- dla przyjęcia udziału oskarżonego w zorganizowanej grupie przestępczej nie jest konieczna wiedza o szczegółach organizacji grupy, znajomość wszystkich osób ją tworzących czy mechanizmów funkcjonowania. Wystarczy gotowość sprawcy do spełniania zadań służących grupie, której świadomość istnienia ma sprawca. Branie udziału w zorganizowanej grupie przestępczej polega także na udziale w popełnianiu przestępstw, dla których dokonania grupa została zawiązana (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2009 r. sygn. WA 9/09 OSNwSK 2009/1/752),

- przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. ma charakter formalny i znamiona przynależności do zorganizowanej grupy przestępczej wypełnia samo przystąpienie do niej i pozostawanie w jej strukturze, a więc wystarczy sama bierna przynależność, bez popełnienia jakichkolwiek innych czynów zabronionych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 24 listopada 2009 r. sygn. II AKa 188/09 LEX nr 560532).

O tym, że struktura, której przewodził J. W. miała charakter co najmniej zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw świadczą nie tylko zeznania S. S. (3), wyjaśnienia J. M. (1), Z. B. (1), zeznania J. S. (7) lecz także stworzony przez tę grupę system dystrybucji narkotyków, tj. utworzenie tzw. magazynów, o działaniu których mówi w niniejszej sprawie szereg osób mających kontakt z tą formą rozprowadzania narkotyków.

Z relacji osób przesłuchanych w niniejszej sprawie nie wynika aby L. W. w ramach grupy przestępczej podejmowała inne działania niż związane z obrotem bądź przemytem narkotyków. Nie było zatem podstaw do poczynienia ustaleń, że oskarżona swoją świadomością obejmowała inne sfery działania grupy. Brak jest też jednoznacznych dowodów, że oskarżona miała świadomość co do zbrojnego charakteru grupy.

We wcześniejszej części uzasadnienia wskazano w jakim zakresie
i z jakich powodów dokonano innych zmian zaskarżonego wyroku,
w odniesieniu do oskarżonej L. W.. W początkowej części uzasadnienia odniesiono się też do uchybień dotyczących uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

W odniesieniu do orzeczonych kar i środków karnych Sąd Apelacyjny zajął stanowisko w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

VI.

Apelacja obrońcy oskarżonych K. J. (1) i M. Z..

Nie ma racji skarżący, że jedynymi dowodami obciążającymi oskarżonych K. J. (1) i M. Z. są zeznania świadka koronnego S. S. (3), a w zakresie przypisanych oskarżonemu K. J. (1) czynów z pkt V i z pkt VI (według numeracji zamieszczonej w komparycji wyroku) - także wyjaśnienia J. W.. Oskarżony K. G. (1) wyjaśnił przecież, że handlując narkotykami w ramach grupy J. W. poznał ludzi należących do tej grupy, w tym oskarżonego K. J. (1), który w hierarchii grupy był na drugim szczeblu razem z dwoma innymi osobami, a dla świadka koronnego był szefem. Oskarżony K. G. (1) wyjaśnił, że razem ze świadkiem koronnym jeździł do K. J. (1), któremu świadek koronny przekazywał pieniądze pochodzące z utargów, z tym, że zostawał w samochodzie i nie był obecny przy wręczeniu pieniędzy (protokoły przesłuchań z dnia 10 sierpnia 2006 r. k. 5563-5564 tom XXVIII, z dnia 1 września 2006 r. k. 5917 tom XXX). O K. J. (1) i jego roli w obrocie narkotykami wypowiedzieli się też K. N. (protokół przesłuchań z dnia 11 maja 2006 r. k. 4486 tom XXIII), R. P. (protokoły przesłuchań z dnia 19 kwietnia 2006 r. k. 4154 tom XXI i z dnia 12 czerwca 2006 r. k. 4006 tom XXI), H. Z. (protokoły przesłuchań z dnia 23 czerwca 2006 r. k. 4919 tom XXV i z dnia 8 września 2006 r. k. 5933 tom XXX), Z. B. (1) (m.in. protokół przesłuchania z dnia 10 maja 2006 r. k. 4505-4513 tom XXIII), J. M. (1) (protokoły przesłuchań z dnia 20 lipca 2006 r. k. 5357-5364 tom XXVII, z dnia 17 listopada 2005 r. k. 1993 tom X, z dnia 29 listopada 2005 r. k. 2201-2202 tom XII), W. K. (1) (protokół przesłuchania z dnia 9 marca 2006 r. k. 3591-3595 tom XVIII), J. S. (7) (protokół przesłuchania z dnia 23 marca 2006 r. k. 3419-3425 tom XVIII), M. P. (2) (protokoły przesłuchań z dnia 4 listopada 2005 r. k. 1840 tom X, z dnia 14 listopada 2005 r. k. 1986-1989 tom X), a także R. F. (1) (protokół przesłuchania z dnia 8 grudnia 2005 r. k. 2449 tom XIII).

O działalności oskarżonego M. Z. dotyczącej handlu narkotykami mówią w swoich wyjaśnieniach i zeznaniach P. G. (protokół z dnia 5 maja 2006 r. k. 4370-4385 tom XXII), W. G. (protokół przesłuchania z dnia 18 lipca 2006 r. k. 5301-5312 tom XXVII), R. F. (1) (protokoły przesłuchań z dnia 8 grudnia 2005 r. k. 2450 tom XIII i z dnia 9 czerwca 2006 r. k. 4778-4784 tom XXIV), Z. B. (1) (m.in. protokół przesłuchania z dnia 4 maja 2006 r. k. 4356 tom XXII), R. P. (protokół przesłuchania z dnia 11 kwietnia 2006 r. k. 3981-3995 tom XX), J. M. (1) (m.in. protokoły przesłuchań z dnia 10 marca 2006 r. k. 3654 tom XIX, z dnia 20 lipca 2006 r. k. 5357-5364 tom XXVII), K. G. (1) (protokół przesłuchania z dnia 1 września 2006 r. k. 5918-5919 tom XXX), K. N. (protokół przesłuchania z dnia 11 maja 2006 r. k. 4486 tom XXIII), K. L. (protokół przesłuchania z dnia 4 grudnia 2009 r. k. 22796 tom CXI), M. P. (2) (protokoły przesłuchań z dnia 26 października 2005 r. k. 1179 tom VI, z dnia 14 listopada 2005 r. k. 1986-1989 tom X), W. K. (1) (protokół przesłuchania z dnia 9 marca 2006 r. k. 3591-3595 tom XVIII), S. S. (8) (protokół przesłuchania z dnia 18 kwietnia 2007 r. k. 11544-11545 tom LVIII). O udziale oskarżonego K. J. (1) w przemycie narkotyków do P. świadczą relacje J. M. (1) (vide: str. 277 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Warunki jakie muszą być spełnione, aby można przypisać konkretnemu sprawcy udział w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw zostały wskazane przy omawianiu apelacji obrońcy L. W.. Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wykazał, że grupa przestępcza, na której czele stał J. W. była klasyczną, zhierarchizowaną organizacją mającą na celu popełnianie przestępstw, opartą na podległości, podziale zadań i dyscyplinie, o czym świadczy zorganizowanie tzw. „magazynów” z narkotykami do których dostarczano narkotyki, a następnie zbywano je osobom zajmującym się dalszą ich sprzedażą, przy czym osoby zatrudnione w magazynie otrzymywały stałe wynagrodzenie. Obraz działalności grupy, a także roli w niej oskarżonych K. J. (1) i M. Z. rysuje się nie tylko z relacji świadka koronnego, lecz także wyjaśnień Z. B. (1), J. M. (1), a także – jak słusznie zauważył Sąd Okręgowy – relacji W. K. (1), H. Z., J. S. (7), M. P. (2) (str. 92 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Skoro nie tylko z zeznań świadka koronnego S. S. (3) lecz także relacji R. P., H. Z., K. G. (1), W. K. (1), R. F. (1) wynika, że K. J. (1) był osobą wysoko postawioną w hierarchii grupy i nadzorował pracę tzw. „magazynów” z narkotykami, to całkowicie chybione jest stanowisko obrońcy, że zarzuty z pkt XI i pkt XII aktu oskarżenia (pkt V i pkt VI według numeracji wskazanej w komparycji wyroku) opierają się jedynie na pomówieniach świadka koronnego i J. W., który chciał przerzucić odpowiedzialność na osobę blisko z nim związaną, tj. K. J. (1).

W odniesieniu do przypisanych oskarżonym K. J. (1) i M. Z. przestępstw posiadania broni palnej bez wymaganego zezwolenia (czyny z pkt 17 i pkt 40 zaskarżonego wyroku) Sąd I instancji obszernie się wypowiedział (str. 394-408 uzasadnienia). Według ustaleń poczynionych w oparciu o zeznania świadka S. S. (3) K. J. (1) miał użyć broni wobec A. R. i W. K. (1). A. R. zaprzeczył, że został postrzelony przez W. K. (1), stwierdzając, że przypadkowo sam się postrzelił. W. K. (1) w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił że został postrzelony przez K. J. (1). Sąd Okręgowy zasadnie nie uznał za wiarygodne wycofanie się przez W. K. (1) na rozprawie z twierdzeń o postrzeleniu go, podnosząc, że pozostaje to w sprzeczności z zeznaniami A. J., któremu W. K. (1) mówił o postrzeleniu (str. 405 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Sąd Okręgowy zauważył, że A. R. może żywić poważne obawy wobec osób ze świata przestępczego i z tych przyczyn utrzymywać wersję o tym, że sam się postrzelił. Nadto relacje tego świadka z postępowania przygotowawczego i z rozprawy nie są spójne, a stan w jakim został przyjęty do szpitala odpowiada wersji przedstawianej przez świadka koronnego (str. 405-406 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Sąd I instancji zwrócił też uwagę, że zeznania świadka koronnego korelują z zeznaniami P. J., który przez kilka miesięcy przechowywał broń dostarczoną mu przez świadka koronnego. Broń ta według relacji S. S. (3) była później przekazana M. Z. (str. 404-405 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Powyższa jednostka broni – jak wskazał S. S. (3) – była bronią należącą do grupy, której członkami byli K. J. (1) i M. Z..

W żadnym wypadku ustalenia w zakresie czynu przypisanego K. J. (1) w pkt 17 i czynu przypisanego M. Z. w pkt 40 zaskarżonego wyroku – w świetle rozważań zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku – nie mogą być kwestionowane w oparciu o relacje A. R. i W. K. (1).

Skoro zaś broń, o której mowa wyżej była na wyposażeniu grupy, której członkami byli obaj oskarżeni, to chociażby z tego względu mieli oni świadomość o jej zbrojnym charakterze.

Na podstawie zeznań świadka koronnego ustalono jaki był zakres działania grupy przestępczej, do której należeli K. J. (1) i M. Z., w tym wprowadzania do obrotu środków odurzających i substancji psychotropowych, puszczania w obieg podrobionych obcych pieniędzy, rozbojów, wymuszeń rozbójniczych, posiadania bez wymaganego zezwolenia broni, substancji i ładunków wybuchowych. W świetle tych zeznań, w tym uwzględniając pozycję oskarżonych w hierarchii grupy, bezspornym jest, że mieli oni pełną świadomość zakresu działalności grupy. W kwestii czasookresu przynależności oskarżonych do grupy przestępczej Sąd Apelacyjny wypowiedział się we wcześniejszej części uzasadnienia.

O roli K. J. (1) w przemycie narkotyków wyraźnie zeznał świadek koronny i nie sprowadzała się ona jedynie do wydania polecenia M. Z., aby ten odebrał jedną z przesyłek. Świadek koronny zeznał, że rozmawiał z K. J. (1) na temat przemytu i K. J. (1) nadzorował przywozy. Zdaniem świadka koronnego oskarżony K. J. (1) musiał się interesować przemytem gdyż nadzorował pracę magazynów, a o tym, że o wszystkim wiedział świadczy to, że na jego polecenie razem z M. Z. odebrał pierwszą partię heroiny od R. z M.. Świadek koronny zeznał też: „Jeżeli chodzi o kolejne przemyty w 2000 r., do marca 2001 r., każdorazowo było tak, że to K. zawiadamiał o każdym przemycie, każdym odbiorze. Wiedział ile heroiny przyjedzie, wiedział kto przyjedzie” (protokół przesłuchania z dnia 24 maja 2007 r. k. 12424 tom LXII). W związku z tym, że K. J. (1) na terenie kraju zajmował się organizacją przemytu heroiny nie ma znaczenia, że jedynie raz był on w B. i jaki faktycznie był cel tego wyjazdu. O roli oskarżonego M. Z. w przemycie heroiny, w tym odbiorze jej od kurierów zeznania złożył świadek koronny (protokół przesłuchania z dnia 22 i 23 marca 2006 r.
k. 3758-3775 tom XIX).

Nie ma racji skarżący, w odniesieniu do czynu z pkt 33 zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy pominął zeznania J. K. (2). Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że zeznania te były przedmiotem rozważań i stanowiły podstawę poczynionych w powyższym zakresie ustaleń (str. 419-433 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). J. K. (2) w złożonych zeznaniach opisał rolę M. Z. w mających miejsce zdarzeniach. Zeznania te w pełni korelują z zeznaniami świadka koronnego, który wskazał na czynny udział M. Z. w przestępstwie wyczerpującym znamiona art. 282 k.k. Sąd Okręgowy dokonał też oceny wyjaśnień M. Z. wskazując dlaczego odmówił im wiary w tym zakresie.

We wcześniejszej części uzasadnienia Sąd Apelacyjny wskazał z jakich powodów dokonał zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie czynów przypisanych oskarżonym K. J. (1) i M. Z..

W kwestii kar Sąd Apelacyjny wypowiedział się w dalszej części uzasadnienia.

VII.

Apelacje obrońców oskarżonego J. M. (1).

Sąd Apelacyjny w stosunku do oskarżonego J. M. (1) dokonał m.in. następujących zmian:

- w odniesieniu do czynu przypisanego w pkt 20 zaskarżonego wyroku ustalił, że w okresie od połowy 2000 r. do połowy 2003 r. brał udział
w zorganizowanej grupie o charakterze zbrojnym mającej na celu popełnianie przestępstw, o których mowa w przypisanym mu czynie i za podstawę prawną skazania przyjął art. 258 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

- za podstawę prawną skazania za czyn z pkt 21 zaskarżonego wyroku przyjął art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 grudnia 2011 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

- wysokość kwoty orzeczonej tytułem przepadku równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnienia przestępstwa, o której mowa
w pkt 23 zaskarżonego wyroku ustalił na 13.500 zł,

- ustalił, że podstawę prawną kar grzywny orzeczonych za czyny z pkt 20, pkt 21, pkt 24, pkt 26 i pkt 29 zaskarżonego wyroku stanowi art. 33 § 1
i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

- z opisu czynu, o którym mowa w pkt 26 zaskarżonego wyroku wyeliminował sformułowanie: „przy czym czynu tego dopuścił się działając w związku mającym na celu popełnienie przestępstwa, a nadto z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu” i za podstawę prawną skazania przyjął art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 grudnia 2011 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

- uchylił zawarte w pkt 28 zaskarżonego wyroku orzeczenie o przepadku na podstawie art. 45 § 1 k.k. równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnienia przestępstwa,

- z opisu czynu z pkt 29 zaskarżonego wyroku wyeliminował sformułowanie: „przy czym czynu tego dopuścił się działając w związku mającym na celu popełnienie przestępstw, a nadto z przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu”, a z podstawy prawnej skazania art. 65 k.k.

Powyższe zmiany zostały omówione we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia.

Sąd Okręgowy skazując J. M. (1) za czyn z pkt 25 zaskarżonego wyroku zastosował w oparciu o art. 60 § 3 i § 4 k.k. nadzwyczajne złagodzenie kary. W tym stanie rzeczy należało podzielić pogląd skarżących, że zgodnie z art. 60 § 7 k.k. Sąd I instancji winien odstąpić od wymierzenia kary i poprzestać na orzeczeniu środka karnego. Przestępstwo z art. 270 § 1 k.k. zagrożone jest bowiem alternatywnie karami pozbawienia wolności, ograniczenia wolności i grzywny, co przy nadzwyczajnym złagodzeniu kary winno skutkować tego rodzaju rozstrzygnięciem.

Nie można natomiast podzielić stanowiska skarżących, że skazując J. M. (1) za czyn z pkt 24 zaskarżonego wyroku, wyczerpujący dyspozycję art. 276 § 1 k.k. Sąd Okręgowy winien również zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, na podstawie art. 60 § 3 i § 4 k.k. i w konsekwencji skorzystać z uregulowania określonego w art. 60 § 7 k.k. Przestępstwa z art. 276 k.k. oskarżony nie dopuścił się bowiem we współdziałaniu z innymi osobami, co wyklucza zastosowanie instytucji art. 60 § 3 k.k. Z kolei zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawie art. 60 § 4 k.k. może mieć miejsce jedynie na wniosek prokuratora, co w odniesieniu do czynu przypisanego J. M. (1) w pkt 24 zaskarżonego wyroku nie miało miejsca.

Obrońcy oskarżonego J. M. (1) w złożonych apelacjach kwestionowali wysokość kar grzywny orzeczonych za czyny z pkt 20, pkt 21, pkt 26 i pkt 29 zaskarżonego wyroku, karę łączną grzywny, wysokość kary pozbawienia wolności orzeczonej za czyn z pkt 29 zaskarżonego wyroku oraz wysokość nawiązek orzeczonych na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w pkt 22, pkt 27 i pkt 30 zaskarżonego wyroku. W tej kwestii Sąd Apelacyjny wypowiedział się w dalszej części uzasadnienia.

VIII.

Apelacja obrońcy oskarżonego Z. B. (1).

Obrońca oskarżonego kwestionując wysokość kar orzeczonych za czyny z pkt 43, pkt 44, pkt 47 i pkt 50 zaskarżonego wyroku wniosła też o uchylenie nawiązek orzeczonych na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałania narkomanii bądź obniżenia ich wysokości (pkt 45, pkt 48 i pkt 51 zaskarżonego wyroku) oraz obniżenia wysokości kwot orzeczonych tytułem przepadku równowartości korzyści majątkowych uzyskanych z przestępstwa, aby odpowiadały one korzyściom rzeczywiście osiągniętym przez oskarżonego (pkt 46 i pkt 49 zaskarżonego wyroku).

Z przyczyn wskazanych we wcześniejszej części uzasadnienia Sąd Apelacyjny uchylił zawarte w pkt 49 zaskarżonego wyroku orzeczenie o przepadku na podstawie art. 45 § 1 k.k. równowartości korzyści majątkowej uzyskanej przez oskarżonego z popełnienia przestępstwa przypisanego mu
w pkt 47 tegoż wyroku. Nie było natomiast podstaw do korygowania kwoty 11.000 zł orzeczonej w pkt 46 zaskarżonego wyroku tytułem równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełniania przestępstwa, o którym mowa w pkt 44 wyroku Sądu I instancji. Sąd Okręgowy ustalił bowiem, że oskarżony Z. B. (1) jedenastokrotnie dopuścił się przemytu heroiny na teren P., otrzymując za każdy kurs wynagrodzenie w kwocie 1.000 zł (str. 507 uzasadnienia zaskarżanego wyroku).

Obrońca odwołując się do cytowanych w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji wyjaśnień Z. B. (1) podniósł, że wskazywał on, iż za niektóre kursy nie otrzymał wynagrodzenia bądź było ono w niższej kwocie (str. 313 i 313v. uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Sąd Okręgowy uzasadniając rozstrzygnięcie wydane w oparciu o art. 45 § 1 k.k. przyjął, że wynagrodzenie kuriera wynosiło 1.000 zł za kurs. W ustaleniach stanu faktycznego Sąd Okręgowy wskazał, że wynagrodzenie wynosiło 1000 euro za kurs (str. 22 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Świadek koronny S. S. (3) zeznał, że wynagrodzenie wynosiło 1000 euro (protokół przesłuchania z dnia 26 kwietnia 2006 r. k. 4417) bądź 1000 USD (protokół przesłuchania z dnia 25 kwietnia 2006 r. k. 4396 i k. 4400). Podczas przesłuchania w dniu 27 kwietnia 2006 r. S. S. (3) zeznał, że przy przemycie heroiny z B. S. S. (2) i H. S. otrzymywali łącznie 1000 euro, a więc po 500 euro każdy z nich ponieważ ryzyko związane z przemytem było mniejsze (k. 4423). Kwoty w wysokości 1000 euro, 1000 USD, a nawet 500 euro są wyższe od kwoty 1.000 zł. Świadek koronny S. S. (3) nie wskazał, że miały miejsce sytuacje, iż Z. B. (1) nie otrzymał wynagrodzenia bądź otrzymał je w kwocie niższej od równowartości 1.000 zł, co powoduje, że brak jest postaw do kwestionowania zasadności rozstrzygnięcia zawartego w pkt 46 zaskarżonego wyroku.

Na marginesie należy zwrócić uwagę, że otrzymanie 10-15 g heroiny tytułem wynagrodzenia (vide: wyjaśnienia Z. B. (1)) jest praktycznie równoważne kwocie 1.000 zł. W tym czasie – co wynika z materiału zgromadzonego w sprawie – 1 g heroiny kosztował bowiem około 90 zł.

We wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia omówiono zmiany zaskarżonego w odniesieniu do oskarżonego Z. B. (1) dotyczące:

- ustalenia w zakresie czynu z pkt 43 zaskarżonego wyroku, że oskarżony od początku 1999 r. do połowy 2000 r. brał udział
w zorganizowanej grupie o charakterze zbrojnym mającej na celu popełnianie przestępstw, o których mowa w przypisanych mu czynie
i przyjęcie za podstawę skazania art. 258 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

- ustalenia w zakresie czynu z pkt 44 zaskarżonego wyroku, że przedmiotem przestępstwa było łączenie nie mniej niż 15 kg heroiny, wyeliminowania z opisu czynu sformułowania: „przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu”, a z podstawy prawnej skazania art. 65 § 1 k.k.,

- ustalenia, że czynu z pkt 47 zaskarżonego wyroku oskarżony dopuścił się w zorganizowanej grupie o charakterze zbrojnym mającej na celu popełnienie przestępstw, wyeliminowania z opisu tego czynu sformułowania: „przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu”, przyjęcia za podstawę prawną skazania art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 grudnia 2011 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

- ustalenia, że podstawę prawną kar grzywny orzeczonych za czyny z pkt 43, pkt 44, pkt 47 i pkt 50 zaskarżonego wyroku stanowi art. 33 § 1 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4
§ 1 k.k., a podstawę prawną kary łącznej grzywny o której mowa w pkt 52 zaskarżonego wyroku – art. 86 § 1 i § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

- ustalenia, że łączna ilość heroiny będącej przedmiotem przestępstwa opisanego w pkt 50 zaskarżonego wyroku wynosi 800 g zamiast 2300 g, przyjęcia za podstawę prawną skazania art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomani w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 grudnia 2011 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

W kwestii wymierzonych kar i wysokości nawiązek orzeczonych na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałania narkomanii Sąd Apelacyjny zajął stanowisko w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

IX.

Apelacje obrońców A. B. (1).

Oskarżony A. B. (1) na wniosek biegłych lekarzy psychiatrów został poddany obserwacji (k. 4014-4017 tom XXI), którzy po jej przeprowadzeniu wydali opinię, wskazując że:

- oskarżony jest nadpobudliwy, skłonny do zachowań impulsywnych, egocentryczny, bez trwałych związków uczuciowych z innymi ludźmi, niezdolny do systematycznego wysiłku i wyrzeczeń,

- badanie psychiatryczne nie wykazało klinicznych objawów uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego,

- materiał zawarty w aktach i wyniki obserwacji nie wskazują, że oskarżony w okresie objętym zarzutami znajdował się w stanie zaburzeń psychotycznych.

W konkluzji opinii biegli psychiatrzy podnieśli, że:

- nie stwierdzili u oskarżonego objawów choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego,

- rozpoznali u badanego cechy nieprawidłowej osobowości i w wywiadzie przebyte psychozy,

- powyższy stan psychiczny w odniesieniu do zarzuconych oskarżonemu czynów nie znosił ani nie ograniczał w stopniu znacznym jego zdolności rozpoznania znaczenia czynu, ani zdolności pokierowania swoim postępowaniem (k. 7082-7097 tom XXXVI).

Opinia powyższa została sporządzona w związku z postawionymi oskarżonemu zarzutami z art. 55 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i in. oraz z art. 310 § 2 k.k. Po przedstawieniu oskarżonemu zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 171 § 1 k.k. została sporządzona kolejna opinia sądowo-psychiatryczna. W opinii tej biegli stwierdzili, że przeprowadzone badania oraz materiał zawarty w aktach sprawy nie wskazują, aby w okresie objętym zarzutem A. B. (1) znajdował się w stanie zaburzeń psychotycznych oraz nie stwierdzili u niego choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. Rozpoznali natomiast cechy nieprawidłowej osobowości i w wywiadzie przebyte psychozy. Stan psychiczny oskarżonego w odniesieniu do zarzuconego mu czynu nie znosił i nie ograniczał w stopniu znacznym jego zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swym postępowaniem (k. 7920-7927 tom XLI).

Za każdym razem biegli dysponowali informacjami i stosowną dokumentacją dotyczącą leczenia psychiatrycznego oskarżonego i rozpoznania u niego schizofrenii paranoidalnej (vide: treść wyżej wymienionych opinii). W ramach badań psychiatrycznych przeprowadzonych w niniejszym postępowaniu oraz wyników obserwacji mającej miejsce w warunkach szpitalnych biegli nie znaleźli podstaw do stwierdzenia, że oskarżony faktycznie cierpi na schizofrenię paranoidalną.
W historii choroby oskarżonego, poza dokonaniem rozpoznania szpitalnego nie ma opisów stanów psychotycznych uzasadniających rozpoznanie schizofrenii paranoidalnej. Biegli zgromadzoną dokumentację poddali szczegółowej analizie i stwierdzili, że we wszystkich przypadkach, oprócz pobytu w 2005 r., przyczyną hospitalizacji były krótkotrwałe zachowania agresywne. W 1996 r i 1997 r. już następnego dnia odnotowano, że pacjent jest spokojny i podporządkowany, nie sprawia wrażenia halucynującego, nie wypowiada urojeń, jest natomiast dziwaczny, niedostosowany i niedokojarzony, ale nie podano dziwacznych zachowań, ani nie podano przykładów niedokojarzonych wypowiedzi. Ostatni pobyt w szpitalu
w 2005 r., trwał sześć dni. Badany przed przyjęciem zgłaszał doznania omamowe, których nie potwierdzono. Wówczas przyznał, że zgłaszał omamy, ponieważ chciał przestraszyć matkę (k. 7095-7096, k. 7925v. – 7926). Opinie psychiatryczne zawierają szczegółową analizę zgormadzonej dokumentacji medycznej i w sposób wszechstronny i kompleksowy odnoszą się do stanu zdrowia psychicznego oskarżonego, a ich wnioski w kwestii poczytalności oskarżonego są jednoznaczne i nie budzą wątpliwości. Strony nie składały wniosku o przesłuchanie biegłych psychiatrów na rozprawie, a Sąd Okręgowy nie widział potrzeby przeprowadzenia tego dowodu z urzędu, co w świetle jednoznacznego brzmienia opinii jest w pełni zrozumiałe.
Z opiniami sądowo-psychiatrycznymi koreluje opinia sądowo-psychologiczna, w której stwierdzono, że ogólna sprawność umysłowa badanego jest na poziomie inteligencji przeciętnej, brak psychologicznych wskaźników organicznego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, osobowość oskarżonego jest o cechach nieprawidłowych (k. 7082-7081 tom XXXVI).

Biegli wyjaśnili dlaczego dokumentacja medyczna wytworzona w odniesieniu do oskarżonego, nie daje podstaw do stwierdzenia, że cierpi na schizofrenię paranoidalną. Mając wątpliwości co do treści opinii bądź widząc potrzebę wyjaśnienia stanowiska biegłych obrona mogła zażądać ich przesłuchania. Sąd I instancji byłby zobligowany do uwzględnienia tego wniosku. Należy też zauważyć, że oskarżony był badany w trakcie rozprawy. W opinii z dnia 21 stycznia 2009 r. biegli rozpoznali u oskarżonego sytuacyjne obniżenie nastroju, przy czym stan zdrowia psychicznego umożliwiał mu na udział w rozprawie (k. 19724-19726 tom XCVI).

Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podniósł, że A. B. (1) był badany psychiatrycznie i uznając, że sporządzone opinie w zakresie poczytalności oskarżonego nie budzą wątpliwości nie zamieścił szerszych rozważań w tym zakresie (str. 377, 447, 458).

Sąd Apelacyjny we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia zajął stanowisko w zakresie przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy oceny zeznań świadka koronnego S. S. (3). Ustalenia faktyczne dotyczące A. B. (1) zostały poczynione nie tyko w oparciu o zeznania świadka koronnego lecz także na podstawie wyjaśnień złożonych przez K. G. (1) (str. 327-3330, str. 443 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), Z. B. (1) (str. 312-315 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), P. S. (str. 365-366 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), R. F. (1) (str. 366-367 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), a także M. P. (2) (str. 367-368 uzasadnienia zaskarżonego wyroku) i D. I. (str. 309-312, str. 372-373 i str. 449-450 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). W tym stanie rzeczy wyjaśnienia oskarżonego A. B. (1) nie stanowiły jedynego, a tym bardziej decydującego dowodu stanowiącego podstawę jego skazania. Ustaleń faktycznych dotyczących oskarżonego A. B. (1) nie podważają też wyjaśnienia złożone przez H. S..

W kwestii kar orzeczonych wobec A. B. (1) Sąd Apelacyjny zajął stanowisko w dalszej chęci uzasadnienia.

X.

Apelacja obrońcy oskarżonego S. S. (2).

Sąd Apelacyjny we wcześniejszej części uzasadnienia wypowiedział się w zakresie przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy oceny zeznań świadka koronnego S. S. (3). Należy podnieść, że w odniesieniu do czynu z pkt 62 zaskarżonego wyroku ustalenia Sądu Okręgowego znajdują oparcie nie tyko w zeznaniach świadka koronnego lecz także w wyjaśnieniach złożonych przez Z. B. (1) (str. 312-316 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Podczas przesłuchania w dniu 24 sierpnia 2006 r. Z. B. (1) wyjaśnił, że na dworcu w B. przekazał heroinę oskarżonemu S. S. (2) (k. 5766-5767 tom XXIX).

Nie ma racji obrońca oskarżonego twierdząc, że dłuższy pobyt S. S. (2) poza granicami kraju potwierdza cel turystyczny jego wyjazdu. Oczywiście dłuższy pobyt generował większe koszty dla zleceniodawców, jednakże – na co zwracał uwagę świadek koronny (vide: protokół przesłuchania z dnia 25 kwietnia 2006 r. k. 4403) – nie nasuwał podejrzeń dla służb granicznych, tak jak to miało miejsce przy przemycie, o którym mowa w czynie przypisanym oskarżonemu J. S. (1) w pkt 88 zaskarżonego wyroku. Podniesione przez H. S. okoliczności związane z jego wyjazdem z oskarżonym S. S. (2) do W. po odbiór narkotyków i to, że nie był on wtajemniczony w faktyczny cel wyjazdu, oraz nie wiedział, że heroina została ukryta w samochodzie, pozostaje w sprzeczności z relacjami świadka koronnego oraz Z. B. (1), według których S. S. (2) był zorientowany w procedurze przemytu heroiny.

Obrońca podniósł w apelacji, że brak było podstaw do ustalenia, że czynu z pkt 62 zaskarżonego wyroku oskarżony dopuścił się z góry powziętym zamiarem w ramach przestępstwa ciągłego. Zbędne jest wypowiadanie się przez Sąd odwoławczy w tej kwestii albowiem podważenie tego rodzaju ustaleń jest działaniem na niekorzyść oskarżonego, co w świetle art. 425 § 3 k.p.k. jest niedopuszczalne.

Na wniosek biegłych lekarzy psychiatrów oskarżony był poddany obserwacji sądowo-psychiatrycznej (k. 3708-3711 tom XIX). W opinii wydanej po przeprowadzeniu obserwacji biegli lekarze rozpoznali u oskarżonego osobowość o cechach nieprawidłowych, epizody psychotyczne w wywiadzie, z tym, że w odniesieniu do zarzuconych oskarżonemu czynów jego zdolność rozpoznania ich znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem nie była ograniczona w stopniu znacznym (k. 7023-7033 tom XXXVI). Z opinii sądowo - psychologicznej wynika z kolei, że ogólna sprawność umysłowa jest na poziomie inteligencji przeciętnej, brak psychologicznych wskaźników organicznego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego a oskarżony ma osobowość o cechach nieprawidłowych (k. 7045-7061 tom XXXVI). Biegli psychiatrzy mieli wiedzę na temat zainteresowań oskarżonego bronią i militariami, które zbierał i kupował (vide: treść opinii). Sad Okręgowy orzekając w przedmiotowej sprawie miał na uwadze treść opinii biegłych psychiatrów (str. 377, 465, 468 i 472 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Nie do przyjęcia jest pogląd obrońcy, że z uwagi na podnoszone w opinii biegłych lekarzy psychiatrów defekty psychiczne oskarżonego należało dokonać odmiennej oceny zgromadzonego materiału dowodowego i w zakresie czynu z pkt 62 zaskarżonego wyroku dać wiarę jego wyjaśnieniom i go uniewinnić.

Art. 30 k.k. dotyczy zagadnienia błędu sprawcy co do prawnej oceny czynu w postaci nieświadomości jego bezprawności (błąd co do prawa). Termin „nieświadomość bezprawności” oznacza, że sprawca nie zdaje sobie sprawy z tego, iż jego czyn jest sprzeczny z obowiązującym prawem, tzn. z jakąkolwiek jego dziedziną, a zatem świadomość bezprawności czynu nie musi oznaczać świadomości, że dany czyn jest zabroniony pod groźbą konkretnej kary, wystarczy by sprawca miał świadomość tego, że czyn jest niedozwolony w świetle przepisów prawa (vide: Andrzej Wąsek Komentarz do Kodeksu karnego, Wydawnictwo ARCHE, Gdańsk 2000, teza 3 do art. 30, str. 373 tom I). Przy stosowaniu art. 30 k.k. należy ustalić i ocenić nie tylko powinność posiadania przez sprawcę informacji o obowiązującym stanie prawnym, ale też możliwość uniknięcia przez niego błędu w postaci nieświadomości bezprawności czynu (R. Kubiak „Pojęcie usprawiedliwionego błędu w nowym Kodeksie karnym”, Palestra 1998/7-8). Nie można skutecznie powoływać się na niezawinioną nieznajomość prawa, jeżeli z ustalonych faktów wynika, że sprawca nie starał się w sposób należyty zapoznać się z obowiązującym uregulowaniem, choć miał możność to uczynić (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 1997 r. sygn. II KRN 124/96 OSNKW 1997/5-6/46). Wiedza o konieczności uzyskania pozwoleń na posiadanie broni palnej, amunicji, pocisków i przyrządów wybuchowych jest powszechna. W przypadku wątpliwości nie było żadnych przeszkód do poczynienia przez oskarżonego właściwych ustaleń w tym zakresie, a ich zaniechanie nie znajduje żadnego usprawiedliwienia w świetle opinii sporządzonej przez biegłych lekarzy psychiatrów. Tym samym nie jest zasadne twierdzenie, że czynów z pkt 65, 66 i 67 zaskarżonego wyroku oskarżony dopuścił się w warunkach usprawiedliwionej nieświadomości ich bezprawności.

W odniesieniu do orzeczony kar Sąd Apelacyjny zajął stanowisko w końcowej części uzasadnienia.

XI.

Apelacja obrońcy oskarżonego J. S. (1).

We wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia Sąd Apelacyjny zajął stanowisko w zakresie przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy oceny zeznań świadka koronnego S. S. (3) i poczynionych na ich podstawie ustaleń faktycznych, uznając, że pozostają one pod ochroną art. 7 k.p.k.

Z przyczyn wskazanych wyżej należało oczywiście dokonać stosownych zmian zaskarżonego wyroku w odniesieniu do oskarżonego J. S. (1).

Oskarżonego J. S. (1) obciążają nie tylko relacje świadka koronnego, ale także wyjaśnienia J. M. (1), który opisał okoliczności nieudanego przemytu heroiny, wykrytego przez służby graniczne B.. Zdarzenia jakie miały wówczas miejsce zrelacjonował mu oskarżony J. S. (1), który dostarczył heroinę będącą przedmiotem przemytu (protokół przesłuchania z dnia 5 kwietnia 2006 r. k. 3895-3898, tom XX). Wyjaśnienia J. M. (1), co do roli J. S. (1) w przemycie heroiny, korespondują z zeznaniami świadka koronnego, co wzajemnie uwiarygodnia ich relacje. Okoliczność, że J. M. (1) ubiegał się o zastosowanie wobec niego dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary w oparciu o art. 60 § 3 lub § 4 k.k. nie deprecjonuje jego wyjaśnień, zwłaszcza, iż nie miał on podstaw do bezpodstawnego pomawiania J. S. (1), a złożenie wyjaśnień, które zostałyby zweryfikowane negatywnie miałoby wpływ na możliwość skorzystania przez niego z nadzwyczajnego załagodzenia kary. Sąd Okręgowy zajął stanowisko w zakresie wyjaśnień złożonych przez oskarżonego J. S. (1) uznając, że nie zasługują one na wiarę (str. 299-300 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). W żadnej mierze przeprowadzona przez Sąd Okręgowy ocena materiału dowodowego dotyczącego oskarżonego J. S. (1) nie uchybia zasadzie swobodnej oceny dowodów.

W postępowaniu przed Sądem I instancji oskarżony K. J. (1) złożył wniosek o przesłuchanie J. S. (2) na okoliczności dotyczące przemytu narkotyków z B. (pismo z 18 sierpnia 2001 r. k. 25522 tom CXXIV). W aktach sprawy znajduje się postanowienie Prokuratury Apelacyjnej w Warszawie z dnia 2 czerwca 2006 r. o poszukiwaniu wyżej wymienionego listem gończym (k. 25704-25706 tom CXXIV) i list gończy (k. 25707-25709 tom CXXIV), postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 16 czerwca 2006 r. o wydaniu europejskiego nakazu aresztowania (k. 25710-25711 tom CXXIV) i europejski nakaz aresztowania (k. 25712-25715 tom CXXIV). Dysonując tymi dokumentami Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 8 października 2001 r. na podstawie art. 170 § 1 pkt 4 k.p.k. wniosek ten oddalił (k. 25873-25874 tom CXXV) i brak jest podstaw do kwestionowania tego rozstrzygnięcia oraz formułowania w tym zakresie zarzutu odwoławczego.

W aktach sprawy znajdują się protokoły przesłuchań P. K. i W. N. w prowadzonym przeciwko nim postępowaniu karnym w B. (protokół przesłuchań w postępowaniu przygotowawczym: P. K. z 10 listopada 2000 r. k. 11322-11323 i W. N. z dnia 14 września 2000 r. k. 11329-11330 tom XLVII, wyjaśnienia złożone na rozprawie przed Sądem I instancji (...)- (...) tom XLVII), a także protokół przesłuchania P. K. z dnia 5 lipca 2001 r. (k. 11000-11004 tom XLVII). Wyżej wymienione protokoły wraz z innymi dowodami dotyczącymi przemytu z dnia 14 września 2000 r. zostały zaliczone do materiału dowodowego na rozprawie w dniu 3 lutego 2011 r. (k. 26969v.- (...) tom CXXXI). Sąd Okręgowy nie widział potrzeby przesłuchania wyżej wymienianych osób w ramach prowadzonego postępowania i zważywszy na treść depozycji złożonych przez te osoby w cytowanych protokołach stanowisko to jest w pełni zasadne. Jeżeli obrona miała w tym zakresie odmienne zdanie mogła wystąpić ze stosownym wnioskiem, który podlegałby rozpoznaniu. Całkowicie chybione jest stanowisko obrońcy, że Sąd I instancji, winien z urzędu podjąć decyzję o przesłuchaniu w charakterze świadka żony oskarżonego J. S. (1). Skarżący w apelacji nie wskazał jakie inne dowody winny być przeprowadzone z urzędu w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, co zwalnia Sąd odwoławczy od rozważań w tym zakresie.

W odniesieniu do kary Sąd Apelacyjny zajął stanowisko w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

XII.

Apelacje obrońców oskarżonego K. G. (1).

Apelacje złożone przez obrońców oskarżonego K. G. (1) zarzucają rażącą niewspółmierność orzeczonych kar i orzeczonego w pkt 96 zaskarżonego wyroku przepadku równowartości korzyści majątkowej uzyskanej wskutek popełnienia przestępstwa.

Nadto w jednej z apelacji podniesiono zarzut rażącej niewspółmierności nawiązek orzeczonych w pkt 92 i w pkt 95 zaskarżonego wyroku.

We wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia Sąd Apelacyjny wskazał w jakim zakresie i z jakich powodów dokonał zmian zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego K. G. (1), w tym także w zakresie wysokości kwoty orzeczonej w pkt 96 zaskarżonego wyroku tytułem przepadku równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnienia przestępstwa.

W dalszej części uzasadnienia Sąd Apelacyjny zajął stanowisko w przedmiocie wysokości wymierzonych kar i nawiązek orzeczonych na podstawie art. 70 ust. 4 ustaw z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

XIII.

Apelacja obrońcy oskarżonego A. M. (1).

W odniesieniu do prawidłowości sporządzenia uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sąd Apelacyjny wypowiedział się we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia. Pomimo mających miejsce mankamentów uzasadnienie Sądu I instancji umożliwia przeprowadzenie kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczeniu, w tym w stosunku do oskarżonego A. M. (1), co wyklucza uchylenie tegoż wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Czyn zarzucony oskarżonemu A. M. (1) dotyczy jednorazowego udziału w przywozie na teren P. 2 kg heroiny. Dowodami obciążającymi oskarżonego są zeznania świadka koronnego S. S. (3) i wyjaśnienia K. G. (1). S. S. (3) rozpoznał A. M. (1) (protokół okazania z 15 czerwca 2005 r. k. 622, tom IV). Nazywał go E. od A. z B. albowiem jedynym z odbiorców heroiny był A. z B., który znalazł kuriera nazywanego (...). Świadek koronny zeznał, że po heroinę E. z K. G. (3) pojechali samochodem, w którym przygotowano skrytkę do przemytu heroiny. Heroinę przywieźli do A. , a następnie w obecności świadka koronnego i A. wyjęli ją z samochodu (protokoły przesłuchania S. S. (3) z dnia 7 kwietnia 2005 r. k. 314-315 tom II, z dnia 27 kwietnia 2006 r. k. 4426-4427 tom XXIII). Oskarżony K. G. (1) potwierdził że z A. M. (1) pojechali po heroinę i A. M. (1) miał pełną świadomość celu wyjazdu i był obecny przy umieszczaniu heroiny w skrytce w samochodzie (wyjaśnienia z dnia 21 sierpnia 2006 r.
k. 5656-5658 tom XXIX). K. G. (1) również zidentyfikował oskarżonego (protokół z dnia 1 września 2006 r.).

W oparciu o te dowody Sąd Okręgowy zasadnie ustalił że oskarżony A. M. (1) dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu. Uwadze Sądu Okręgowego nie umknęły wyjaśnienia oskarżonego (str. 330-332 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Sąd I instancji podniósł, że A. M. (1) wyjaśnił, iż widząc jak K. G. (1) chowa paczki w samochodzie zorientował się, iż mogą być w nich narkotyki. Nie ulega jednakże wątpliwości, że ustalenia faktyczne zostały poczynione w oparciu o zeznania S. S. (3) i wyjaśnienia K. G. (1), które to relacje dawały podstawę do wyprowadzenia wniosku, że A. M. (1) miał pełną świadomość celu wyjazdu i przywozu do polski narkotyków.

Ustalenie, czy mamy do czynienia ze współsprawstwem, czy pomocnictwem powinno się przede wszystkim opierać na kryterium wypełnienia znamion przestępstwa (Lech Gardecki Prawo karne, 9 wydanie CH Beck Warszawa 2003, Nb 167, str. 96). Współsprawstwem jest oparte na porozumieniu wspólne wykonanie czynu zabronionego, które charakteryzuje się odgrywaniem istotnej roli w procesie realizacji ustawowych znamion czynu zabronionego po stronie każdego ze wspólników i współsprawcą będzie osoba, która w porozumieniu z inną (innymi) realizuje całość lub część znamion czynu zabronionego (Andrzej Wąsek Komentarz do Kodeksu karnego, ARCHE, Gdańsk 2000, teza 56 do art. 18, str. 251 tom I). W świetle ustaleń poczynionych przez Sąd Okręgowy, a opartych na relacjach świadka koronnego S. S. (3) i oskarżonego K. G. (1) bezspornym jest, że A. M. (1) razem z K. G. (1) wziął udział w realizacji znamion przypisanego mu czynu, a tym samym nie było podstaw do przyjęcia, iż jego zachowanie stanowiło jedynie formę zjawiskową w postaci pomocnictwa.

Korzyścią majątkową pochodzącą z przestępstwa jest ta, której podstawę stanowił stosunek prawny powstały w wyniku zabiegów przestępczych. Chodzi przy tym wyłącznie o korzyść odniesioną z popełnienia tego przestępstwa, które jest przedmiotom postępowania (R.A. Stefański, Przepadek korzyści majątkowej uzyskanej przez sprawcę z przestępstwa, Prok. i Pr. 2001, nr 3, str. 157, Komentarz do Kodeksu karnego pod red. J. Giezka, WKP 2012, teza 5 do art. 45). Świadek koronny S. S. (3) zeznał, że A. M. (1) za dokonany wspólnie z K. G. (1) przemyt heroiny otrzymał wynagrodzenie, co obligowało do orzeczenia przepadku równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnienia przestępstwa. Z przyczyn wykazanych we wcześniejszej części uzasadnienia Sąd Apelacyjny skorygował wysokość kwoty jaka z tego tytułu winna być orzeczona na podstawie art. 45 § 1 k.k.

W odniesieniu do innych zmian Sąd Apelacyjny zajął stanowisko również we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia. Z kolei co do wysokości orzeczonych kar Sąd Apelacyjny wypowiedział się w dalszej części uzasadnienia.

XIV.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. K. (1).

Cytowane w uzasadnieniu apelacji wypowiedzi świadka koronnego, że:

- z uwagi na upływ czasu pewne zdarzenia będzie mu trudno opisać,

- o niektórych osobach zdążył już zapomnieć,

- jego wiedza dotyczy głównie J. W. i zasad funkcjonowania jego grupy oraz osób będących członkami tej grupy (str. 2 uzasadnieni apelacji),

nie oznaczają, że S. S. (3) nie miał wiedzy dotyczącej innych zdarzeń i osób, w tym M. K. (1) bądź nie był w stanie podczas kolejnych przesłuchań odtworzyć i przekazać wiedzy posiadanej w tym zakresie. Nadto z relacji świadka koronnego wynika, że M. K. (1) dostarczał heroinę, a obrót narkotykami był jedną z podstaw przestępczej działalności prowadzonej przez grupę J. W.. Świadek koronny zeznając na temat nabywania heroiny od M. K. (1) wskazał dla kogo była ona przeznaczona, w jakich ilościach i w jakim okresie czasu proceder ten miał miejsce (k. 7959-7962 tom XL). S. S. (3) nie może mylić oskarżonego z inną osobą albowiem jak trafnie podniósł Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku na rozprawie w dniu 13 maja 2009 r. świadek koronny rozpoznał oskarżonego jako mężczyznę, którego w swoich zeznaniach określał jako (...) (str. 242).

Co do przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy oceny zeznań S. S. (3) Sąd Apelacyjny wypowiedział się wcześniej.

Relacje składane przez świadka J. T. nie mogą być w pełni miarodajne z uwagi na występujące w nich sprzeczności. Wyjaśnił on bowiem, że od S. S. (3) kupował heroinę, jak też mu ją sprzedawał i M. K. (1) raz czy dwa razy wysłał do S. S. (3) z heroiną (protokół z dnia 24 marca 2009 r. k. 22776 tom CX). Wcześniej wyjaśnił że M. K. (1) dwa razy odbierał od S. S. (3) heroinę po 0,5 kg dla W. K. (2) (protokół z dnia 2 lutego 2009 r. k. 22784 tom CX) oraz że M. K. (1) kupował narkotyki od S. S. (3) i były to ich wspólne transakcje, łącznie było ich cztery, z tym, że M. K. (1) brał udział w dwóch transakcjach, a narkotyki były potem sprzedawane K. (protokół z dnia 24 listopada 2008 r. K. 22769-22770 tom CX). W tej sytuacji zeznania J. T. z rozprawy, w których podniósł on, iż oskarżony M. K. (1) nie był wtajemniczony w sprawę i myślał, że przewozi sterydy, nie mogły być podstawą ustaleń faktycznych. Relacje J. T. z wcześniejszego etapu postępowania wskazują zaś jedynie, na udział oskarżonego M. K. (3) w obrocie heroiną. W świetle zeznań S. S. (3) bezspornym jest jednakże, że rola tego oskarżonego nie ograniczała się jedynie do dwóch dostaw heroiny.

Kontakty S. S. (3) z M. K. (1) dotyczące obrotu heroiną nie oznaczają, że pomiędzy nimi winna nawiązać się głębsza znajomość. Świadek koronny znał dużą ilość osób, z którymi łączyła go przestępcza działalność i ze znaczną ich części nie utrzymywał bliższej znajomości.

We wcześniejszej części uzasadnienia Sąd Apelacyjny wskazał z jakich przyczyn i w jakim zakresie zmienił zaskarżony wyrok wobec M. K. (1). W kwestii wymierzonych kar Sąd odwoławczy wypowiedział się w dalszej części uzasadnienia.

XV.

Apelacja obrońcy oskarżonego K. B..

Art. 48 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (t.j. Dz. U. z 2003 r. Nr 24, poz. 198) dotyczy posiadania, wbrew przepisom ustawy, środków odurzających lub substancji psychotropowych. Twierdząc, że w oparciu o ten przepis winno być ewentualnie zakwalifikowane zachowanie oskarżonego, obrońca błędnie sformułował zarzut obrazy prawa materialnego albowiem zarzut ten faktycznie kwestionuje ustalenia faktyczne przyjęte przez Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku. Art. 41 tejże ustawy dotyczy wyrobienia , posiadania, przechowywania, zbywania lub nabywania przyrządów służących lub przeznaczonych do niedozwolonego wytwarzania, przetwarzania lub przerobu środków odurzających lub substancji psychotropowych (ust. 1) bądź przystosowywania do niedozwolonego wytwarzania, przetwarzania lub przerobu środków odurzających lub substancji psychotropowych – naczyń i przyrządów (ust. 2). Obrońca bliżej nie wyjaśnił dlaczego powyższy przepis mógłby mieć zastosowanie wobec oskarżonego w ramach postawionego mu zarzutu. Tym niemniej podnosząc, że zachowanie oskarżonego mogłoby wyczerpywać dyspozycję powyższego przepisu obrońca winien postawić zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, a nie obrazy prawa materialnego.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy przytoczył wyjaśnienia oskarżonego K. B. (str. 133-136), a także zeznania świadka koronnego, w których opisał on oskarżonego i jego działalność, w tym w zakresie dotyczącym przypisanego mu czynu (str. 147-148). Następnie Sąd Okręgowy dokonał oceny wyjaśnień oskarżonego i zeznań S. S. (3) stwierdzając, ze świadek koronny nie miał żadnych powodów do bezpodstawnego pomawiania oskarżonego (str. 248-249). Brak jest podstaw do kwestionowania powyższego stanowiska.

Sąd Apelacyjny we wcześniejszej części uzasadnienia wypowiedział się w zakresie prawidłowości przeprowadzonej przez Sąd I instancji oceny wiarygodności relacji świadka koronnego uznając, że nie przekracza ona reguł określonych w art. 7 k.p.k.

Nie do zaakceptowania jest pogląd, że pomawianie wielu osób było w interesie świadka koronnego i zapewniało mu uniknięcie odpowiedzialności karnej. W interesie S. S. (3) nie leżało pomówienie jak największej liczby osób lecz złożenie prawdziwych zeznań gdyż negatywna ich weryfikacja uniemożliwiałyby mu skorzystanie ze statusu świadka koronnego. Tym samym całkowicie irracjonalne byłoby pomawianie osób nie mających związku z opisywaną przez niego działalnością przestępczą.

W odniesieniu do szeregu osób odpowiadających w sprawie niniejszej zeznania świadka koronnego zostały zweryfikowane innymi dowodami, o czym jest mowa we wcześniejszej części uzasadnienia. Nie ma zaś potrzeby, aby w odniesieniu do każdego oskarżonego bądź każdego z czynów zeznania świadka koronnego znajdowały wsparcie w innych dowodach.

Ilości narkotyków nabywanych jednorazowo przez oskarżonego wyklucza, aby były one przeznaczone na własny użytek. Z relacji świadka koronnego wynika, że od K. B. wiedział on, iż oskarżony ma własnych dilerów. Tym samym oskarżonemu zasadnie przypisano udział w obrocie narkotykami, o którym mowa w art. 56 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Obrót 480 g heroiny uzasadnia przyjęcie kwalifikacji z art. 56 ust. 3 cytowanej wyżej ustawy. W świetle powszechnie akceptowanego orzecznictwa jest to ilość znaczna i nie ma przy tym znaczenia, iż heroinę w powyższej ilości oskarżony nabywał w okresie od połowy 2001 r. do lipca 2003 r. Dla przyjęcia znacznej ilości narkotyków w rozumieniu art. 56 ust. 3 cytowanej ustawy nie jest też konieczne aby ilość narkotyków będących przedmiotem jednorazowej transakcji bądź też transakcji mających miejsce w krótkim okresie czasu np. tygodnia odpowiadała powyższemu kryterium. Decydujące znaczenie ma ilość narkotyków będących przedmiotem przestępnych zachowań wchodzących w skład czynu przypisanego sprawcy.

Jak już wyjaśniono wcześniej uzasadnienie zaskarżonego wyroku, pomimo że nie w pełni odpowiada wymogom określonym w art. 424 § 1 k.p.k. umożliwia poddanie go kontroli instancyjnej. Skoro tak, to obrońca oskarżonego jako podmiot fachowy miał możliwość sformułowania zarzutów dotyczących błędów w ustaleniach faktycznych, czy też obrazy przepisów postępowania, innych niż tylko art. 424 k.p.k., co też miało miejsce. Nie można zatem twierdzić, że sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób jaki miał miejsce w przedmiotowej sprawie, naruszyło prawo oskarżonego do obrony.

Chybiony jest zarzut, że w świetle wyjaśnień oskarżonego dotyczących jego kontaktów z R. F. (1), W. K. (1), czy H. Z., zeznania świadka koronnego wymagały weryfikacji co do natury tych znajomości, ich charakteru i natężenia (str. 5 i 6 apelacji). Osoby te były przesłuchane i rozpoznały oskarżonego. H. Z. wyjaśnił, że oskarżony był jakoś związany z J. W. i W. z B., widywał go na spotkaniach grupy, ale nie wie czy prowadził on interesy narkotykowe (protokół przesłuchania z dnia 23 czerwca 2006 r. k. 4918 tom XXV). W. K. (1) i R. F. (1) nie byli w stanie wypowiedzieć się, czy oskarżony handlował narkotykami. Dysponując tymi relacjami Sąd Okręgowy miał prawo do poczynienia ustaleń faktycznych zgodnie z zeznaniami świadka koronnego zwłaszcza, że powyższe relacje nie wykluczają prawdziwości zeznań S. S. (3).

Czyn przypisany oskarżonemu K. B. miał miejsce w okresie do lipca 2003 r. W tym czasie przestępstwo z obrotu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi było penalizowane w art. 43 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i w ust. 3 tegoż przepisu była przewidziana forma kwalifikowana z uwagi na znaczną ilości środków odkurzających lub substancji psychotropowych będących przedmiotem przestępstwa. Czyn ten był zagrożony karami grzywny i pozbawienia wolności do lat 10, a więc identycznie jak czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym w czasie wyrokowania przez Sąd I instancji. Nie było zatem podstaw do ustalenia, w oparciu o art. 4 § 1 k.k., że podstawą prawną skazania winien być art. 43 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkotykami. Z przyczyn, o których mowa we wcześniejszej części uzasadnienia Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok i ustalił, że podstawę prawną skazania stanowi art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 grudnia 2011 r. O pozostałych zmianach zaskarżonego wyroku w części dotyczącej K. B. mowa jest także wyżej.

W kwestii kary Sąd Apelacyjny wypowiedział się w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

XVI.

Apelacja obrońcy oskarżonego O. T..

We wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia Sąd Apelacyjny wskazał dlaczego podzielił argumentację Sądu Okręgowego, że relacje świadka koronnego są miarodajnym materiałem dowodowym i poczynione na ich podstawie ustalenia pozostają pod ochroną art. 7 k.p.k. Świadek koronny w tym i w innych postępowaniach składał zeznania na temat wielu zdarzeń i osób w nich uczestniczących, co czyni zrozumiałym, że mogą się one różnić. Z przyczyn opisanych wcześniej nie daje to jednakże podstaw do dyskredytowania poczynionych na ich podstawie ustaleń faktycznych.

Będąc przesłuchiwany w dniu 21 marca 2005 r. S. S. (3) stwierdził, że O. T. kupował po 5 g heroiny dziennie i łącznie w 2000 r. kupił nie mniej niż 1 kg heroiny (k. 262 tom II). Podczas przesłuchania w dniu 10 września 2009 r. stwierdził z kolei, że w 2000 r. oskarżony kupił 1 kg heroiny (k. 780v. tom IV). W trakcie późniejszych przesłuchań S. S. (3) bardziej szczegółowo opisywał konkretne zdarzenia i uczestniczące w nich osoby. Podczas przesłuchania w dniu 4 czerwca 2007 r. wskazał kiedy i w jaki sposób poznał oskarżonego oraz dokładnie opisał jego przestępczą działalność (k. 12437 tom LXIII). Dlatego też Sąd Okręgowy zasadnie oparł się na tych zeznaniach i na ich podstawie poczynił ustalenia faktyczne (str. 11 uzasadnienia). Sąd Okręgowy co prawda w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku expressis verbis nie odwołał się do zeznań S. S. (3) z 4 czerwca 2007 r. Nie ulega jednakże wątpliwości, że zeznania te były podstawą ustaleń faktycznych.

Z przyczyn, o których mowa we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia należało dokonać zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie łącznej ilości heroiny nabytej przez O. T.. Powyższa zmiana w żaden sposób nie deprecjonuje zeznań świadka koronnego.

Nie można podzielić stanowiska skarżącego, że zeznania świadka koronnego nie znajdują potwierdzenia w depozycjach R. P.. R. P. wyjaśnił, że zajmował się handlem heroiną, a jedną z osób pracujących dla niego był właśnie oskarżony (protokoły przesłuchań z dnia 12 kwietnia 2006 r. k. 4007 tom XXI i z dnia 9 maja 2006 r. k. 4451-4452 tom XXIII). Okoliczność, że oskarżony nie był dobrym handlarzem nie oznacza, że S. S. (3) myli się co do rodzaju i zakresu działalności O. T.. W związku z tym, że R. P. nie był w stanie określić ilości heroiny, którą zbył O. T. i którą on handlował, w czynie przypisanym oskarżonemu O. T. uwzględniono jedynie ilości podane przez świadka koronnego. Jednocześnie to, że R. P. nie był w stanie wypowiedzieć się w powyższym zakresie nie oznacza, że nie mówi on prawdy o udziale O. T. w handlu heroiną.

Co do pozostałych zmian zaskarżonego wyroku w części dotyczącej O. T. Sąd odwoławczy wypowiedział się wcześniej.

W kwestii kary Sąd Apelacyjny zajął stanowisko w dalszej części uzasadnienia.

XVII.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. B. (1).

We wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia Sąd Apelacyjny:

- odniósł się do zarzutu naruszenia art. 424 § 1 k.p.k. przy sporządzeniu uzasadniania zaskarżonego wyroku,

- wskazał dlaczego podzielił argumentację Sądu Okręgowego, że zeznania S. S. (3) są wiarygodnym dowodem, a poczynione na ich podstawie ustalenia faktyczne pozostają pod ochroną art. 7 k.p.k., przy czym do weryfikacji zeznań świadka koronnego nie jest konieczne aby w odniesieniu do każdego z oskarżonych znajdowały one potwierdzenie w innych dowodach.

Świadek koronny S. S. (3) nie tylko w przedmiotowej sprawie składał zeznania dotyczące wielu zdarzeń i osób w nich uczestniczących, co czyni zrozumiałym występujące w nich różnice.
W dniach 14, 16 i 18 marca 2005 r. składał on wyjaśnienia, w których opisywał szereg zdarzeń, w tym stwierdził, że M. B. (1) na początku 2000 r. pojawił się jako odbiorca heroiny i towar brał przez około pół roku, przy czym codziennie brał po 5 g heroiny, łącznie nie mniej niż 400 g (protokół przesłuchania z dnia 18 marca 2005 r. k. 254 tom III). W trakcie przesłuchań mających miejsce później relacjonując konkretne zdarzenia świadek koronny opisywał je bardziej szczegółowo i tak podczas przesłuchania w dniu 13 lutego 2007 r. stwierdził, że oskarżony w 2000 r. odbierał heroinę cztery razy w tygodniu, w ilości 5-15 g, średnio 10 g tygodniowo, czyli 160 g miesięcznie, tj. 1920 g w ciągu roku (k. 9482 tom XLVIII). Dlatego też Sąd Okręgowy zasadnie oparł się na tych zeznaniach i na ich podstawie poczynił ustalenia faktyczne (vide: str. 11 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). To, że w dalszej części uzasadniania wyroku Sąd Okręgowy bliżej nie odniósł się do tych zeznań nie oznacza, iż nie były one podstawą ustaleń faktycznych.

Należy również zwrócić uwagę, że z tymi zeznaniami korelują zeznania świadka koronnego z rozprawy, w których stwierdził, że oskarżony nabywał heroinę 2-3 razy w tygodniu w ilościach, około 5-15 g i nabył łącznie 1-2 kg heroiny (rozprawa z dnia 21 maja 2009 r. k. 20694v.-20695 tom C).

Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stwierdził, że M. B. (1) obciążają też relacje R. P. (str. 254). R. P. podczas przesłuchania w dniu 18 kwietnia 2006 r. stwierdził, że nie ma wiedzy na temat związków oskarżonego z narkotykami i być może mógłby sobie coś na ten temat przypomnieć, ale nie chce w tym zakresie wyjaśniać, bo oskarżony jest ojcem chrzestnym jego syna (protokół przesłuchania z dnia 18 kwietnia 2006 r. k. 4142 tom XXI). Tego rodzaju wypowiedź sugeruje, że oskarżony miał związek z handlem narkotykami lecz oczywiście nie dawała podstaw do wyprowadzenia przez Sąd I instancji tego rodzaju wniosku. Wyjaśnienia R. P. nie miały jednakże istotnego wpływu na ustalenia faktyczne poczynione w odniesieniu do oskarżonego M. B. (1). Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy ocena dowodów nie narusza określonej w art. 7 k.p.k. zasady swobodnej oceny dowodów, jak też nie uchybia zasadom, o których mowa w art. 5 § 2 k.p.k. i w art. 410 k.p.k.

Na marginesie należy zauważyć, że M. B. (1) obciążają wyjaśnienia H. Z.. Rozpoznał on oskarżonego i wyjaśnił, że M. B. (1) handlował narkotykami (protokół przesłuchania z dnia 23 czerwca 2096 r. k. 4919 tom XXV).

Co do zmian zaskarżonego wyroku dotyczących oskarżonego M. B. (1) Sąd odwoławczy wypowiedział się wcześniej.

W kwestii kary Sąd Apelacyjny zajął stanowisko w dalszej części uzasadnienia.

XVIII.

Apelacje obrońców oskarżonego K. C..

We wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia Sąd Apelacyjny zajął stanowisko w odniesieniu do:

- przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy oceny zeznań świadka koronnego S. S. (3) i poczynionych na ich podstawie ustaleń­­­ faktycznych, uznając, że ocena zeznań świadka koronnego pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k.,

- sposobu sporządzenia uzasadnienia zaskarżonego wyroku i możliwości poddania go kontroli instancyjnej.

W zakresie czynu przypisanego K. C. ustalenia faktyczne zostały oparte nie tylko na relacjach świadka koronnego (str. 245-255 uzasadnienia zaskarżonego wyroku) lecz także wyjaśnieniach Z. B. (1) (str. 118 zaskarżonego wyroku). Z tymi dowodami korelują wyjaśnienia J. M. (1), który opisał stosunki łączące K. C. z J. W. i potwierdził, że K. C. zajmował się rozprowadzaniem narkotyków w Z. (str. 109-110 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku omówił wyjaśnienia złożone przez K. C. (str. 138-139) i w świetle zeznań i wyjaśnień wyżej wymienionych osób odmówił im wiary (str. 255-256 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Obrońca w złożonej apelacji nie przedstawił żadnej przekonywującej i logicznej argumentacji podważającej zasadność przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy oceny zgromadzonego materiału dowodowego i poczynionych na tej podstawie ustaleń faktycznych.

Zarówno S. S. (3), jak i Z. B. (1) oraz J. M. (1) zbieżnie opisali sposób w jaki kokaina była dostarczana oskarżonemu (protokoły z przesłuchań S. S. (3) z dnia 21 marca 2005 r. k. 263 tom II, z dnia 7 grudnia 2006 r. k. 7984-7992 tom XL, Z. B. (1) z dnia 1 grudnia 2006 r. k. 7911-7912 tom XL, J. M. (1) z dnia 15 grudnia 2006 r. k. 8083v-8084 tom XLI). Pomiędzy relacjami S. S. (3) i G. B. nie występują zasadnicze różnice co do ilości przesyłanych narkotyków, a Sąd Apelacyjny kierując się określoną w art. 5 § 2 k.p.k. zasadą in dubio pro reo dokonał w tym zakresie stosownej korekty, o czym mowa we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia. Rozbieżności występujące w relacjach składanych przez poszczególne osoby bądź w relacjach składanych przez te same osoby w trakcie prowadzonego postępowania są również w pełni zrozumiałe, czemu dał wyraz Sąd Apelacyjny omawiając zeznania świadka koronnego i rozbieżności te nie dyskwalifikują wyjaśnień i zeznań złożonych przez S. S. (3) i Z. B. (1) w odniesieniu do oskarżonego K. C..

Wyjaśnienia J. M. (1) wskazują, że K. C. zajmował się dystrybucją narkotyków dostarczanych przez grupę J. W. i tym samym uprawdopodobniają relacje S. S. (3) i Z. B. (1). To, że z wyjaśnień J. M. (1) wynika, że K. C. w okresie wcześniejszym niż w czynie mu zarzucanym handlował narkotykami nie podważa relacji S. S. (3) i Z. B. (1) o nabywaniu przez oskarżonego kokainy w okresie, o którym mowa w czynie mu przypisanym. Dowód z wyjaśnień J. M. (1) jest jedynie dowodem wspierającym wiarygodność relacji S. S. (3) i Z. B. (1). Dlatego też nie mają żadnego istotnego znaczenia kwestie dotyczące prawdziwości wyjaśnień J. M. (1) co do jego znajomości z R. F. (1) i brak potwierdzenia przez R. K. (2), iż w okresie wcześniejszym niż to wynika z czynu przypisanego oskarżonemu miał mu dostarczać kokainę.

Do akt sprawy w dniu 3 lutego 2009 r. wpłynął wniosek dowodowy obrońcy oskarżonego K. C. z dnia 28 stycznia
2009 r. o zwrócenie się do odpowiedniej jednostki organizacyjnej (...) o udzielenie informacji, czy w okresie objętym zarzutem oskarżony podejmował na stacji PKP w Z. przesyłki konduktorskie adresowane do niego, a nadto o zwrócenie się do odpowiedniej jednostki organizacyjnej (...) o udostępnienie informacji, czy oskarżony w latach 1999-2000 dokonywał przekazów pocztowych na rzecz K. J. (1) i in. (k. 19884 tom XCVII). Na rozprawie w dniu 4 lutego 2009 r. przewodniczący składu orzekającego poinformował o wpłynięciu powyższego wniosku (k. 19938 tom XCVII). Wniosek ten nie został jednakże rozstrzygnięty w toku dalszego postępowania. Nie ulega wątpliwości, że brak rozstrzygnięcia w tym zakresie pozostaje w sprzeczności z regułami postępowania, czemu Sąd Apelacyjny dał wyraz przy omawianiu analogicznej sytuacji mającej miejsce w odniesieniu do oskarżonego M. T. (1). Podnieść jednakże należy, że w trakcie dalszego postępowania prowadzonego przed Sądem I instancji obrońcy oskarżonego nie zwracali uwagi, iż wyżej wymieniony wniosek nie został rozpoznany, a przed zamknięciem przewodu sądowego obrońca reprezentujący oskarżonego oświadczył, że nie zgłasza wniosków dowodowych, co – jak podniesiono przy omawianiu apelacji obrońcy oskarżonego M. T. (1) – świadczy o utracie zainteresowania w przeprowadzeniu wnioskowanego dowodu (vide: protokoły rozprawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. k. 27486 tom CXXXIII i z dnia 21 czerwca 2011 r. k. 27779v tom CXXXV).

Tym niemniej należy zwrócić uwagę, że S. S. (3) wyraźnie stwierdził, iż przesyłki dla K. C. nie były nadawane oficjalnie lecz na zasadzie prywatnej przysługi świadczonej odpłatnie przez konduktorów. Zwracanie się zatem do (...) o udzielnie informacji w tym zakresie byłoby zatem bezprzedmiotowe.

A.. K. D. (2) w uzasadnieniu apelacji zwrócił uwagę, że istnieją rozbieżności co do sposobu dokonywania przez K. C. zapłaty za dostarczaną mu kokainę. S. S. (3) wyjaśnił np., że oskarżony podczas pobytów w W. regulował należności za kokainę. W tej sytuacji brak pozytywnego zweryfikowania twierdzeń o otrzymywaniu pieniędzy za pośrednictwem przekazów pocztowych nie stanowiłby skutecznego argumentu do kwestionowania wiarygodności relacji S. S. (3) i Z. B. (1) o dostarczaniu kokainy oskarżonemu.

Nie do zaakceptowania jest pogląd, że oskarżony nie miał potrzeby zaopatrywania się w kokainę w W. z uwagi na powszechną dostępność narkotyków na terenie kraju. Skarżący nie zauważa, że oskarżony nie nabywał małych ilości, a nadto był powiązany z grupą J. W., a grupy przestępcze zajmujące się dystrybucją narkotyków podejmują działania i w celu zwiększenia obszaru działania i tym samym powiększenia osiąganych zysków.

Zważywszy na dobre stosunki łączące oskarżonego z przywódcami grupy nie można też wykluczyć, że czasami mógł on płacić z góry za dostarczany mu towar.

Na str. 255-256 uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy zawarł stwierdzenie: „Należało także pamiętać, iż jak wynika z opinii biegłych w zakresie chemii w samochodzie marki J. (...) nr rej. (...) zabezpieczonym od K. C. znaleziono niewielkie ślady kokainy (…) zaś podczas przeszukania w jego domu w Z. zabezpieczono woreczki foliowe, w których stwierdzono śladowe ilości kokainy”. Z opinii z badań chemicznych z dnia 24 lipca 2007 r. sporządzonej przez Centralne Laboratorium Kryminalistyczne KGP w W. wynika, że w trakcie przeprowadzonych w dniu 19 czerwca 2007 r. oględzin samochodu J. (...) nr rej (...) stwierdzono obecność niewielkiej ilości kokainy (k. 14051-14053 tom LXXXI). Badania te oczywiście nie mogą stanowić dowodu, że oskarżony w okresie, o którym mowa w przypisanym mu czynie handlował kokainą. Wskazują natomiast, że oskarżony nawet po upływie kilku lat od czasu popełnienia przypisanego mu czynu miał do czynienia z narkotykami i tylko w tym kontekście należy odczytywać wyżej cytowany fragment uzasadnienia, co też dotyczy znalezienia w mieszkaniu żony oskarżonego śladowych ilości kokainy.

Z uwagi na ilość nabywanej kokainy bezspornym jest, że nie była ona przeznaczona na własny użytek bądź do bezpośredniej sprzedaży konsumentowi, co czyni zasadnym przypisanie K. C. udziału w obrocie kokainą, określonym w art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

W kwestii dokonanych przez Sąd Apelacyjny zmian zaskarżonego wyroku w stosunku do K. C. mowa jest we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia.

W przedmiocie orzeczonych kar Sąd Apelacyjny zajął stanowisko w dalszej części uzasadnienia.

XIX.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. G..

Ustalenia w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu M. G., dotyczącego nabywania kokainy od S. S. (3) i Z. B. (1), nabywania heroiny od H. Z. i innych i nabywania w imieniu J. S. (4) i H. Z. heroiny od S. S. (3) i innych, opierają się na relacjach świadka koronnego S. S. (3), Z. B. (1) i H. Z., a także częściowo na wyjaśnieniach samego oskarżanego. Z zarzutów podniesionych w apelacji wynika, że kwestionowany jest czasookres przestępczej działalności oskarżonego M. G..

Relacje tych samych osób, a tym bardziej relacje składane przez kilka osób mogą się różnić co do szczegółów zdarzeń, w tym co do ilości nabywanych narkotyków i okresu prowadzenia przestępczej działalności związanej z tym procederem. Jest to w pełni zrozumiałe i wynika z procesu zapamiętywania, a następnie odtwarzania zapamiętanych zdarzeń, przy czym istotne znaczenie ma upływ czasu. Jak już podniesiono wcześniej najbardziej miarodajne są relacje świadka koronnego, który podczas kolejnych przesłuchań w postępowaniu przygotowawczym był w stanie w coraz szerszym stopniu przypominać sobie i dotworzyć szczegóły związane z konkretnymi zdarzeniami i osobami biorącymi w nich udział. Podczas przesłuchania w dniu 20 października 2005 r. stwierdził on, że oskarżony M. G. na początku 1999 r. zaczął kupować kokainę w ilości 5-10 g dziennie i nabywał ją do zatrzymania w 2001 r. Nadto jesienią 2000 r. w imieniu H. Z. zaczął odbierać heroinę i brał dziennie 50-100 g heroiny. Świadek koronny oszacował, że oskarżony łącznie kupił nie mniej niż 4,5 kg kokainy i w imieniu H. Z. odebrał co najmniej 8 kg heroiny (k. 837 tom V). Nabywanie przez oskarżonego kokainy z tzw. „magazynów” potwierdził Z. B. (1). Okoliczność, że Z. B. (1) nie sprecyzował od kiedy sprzedawał kokainę oskarżonemu M. G. nie ma istotnego znaczenia. Bezspornym jest, że S. S. (3) i Z. B. (1) prowadzili magazyn w systemie zmianowym. Skoro zatem S. S. (3) zeznał, że oskarżony zaczął nabywać kokainę z magazynu od początku 1999 r., to nabywał ją od obu magazynierów tj. również od Z. B. (1). Uwzględniając, że osoby obsługujące tzw. „magazyny” pracowały w systemie zmianowym, okres, w którym oskarżony miał nabywać kokainę od Z. B. (1) i S. S. (3) oraz brak podstaw do przyjęcia, że od jednego z magazynierów oskarżony przeciętnie nabywał więcej kokainy, Sąd Apelacyjny w powyższym zakresie dokonał zmiany zaskarżonego wyroku, o czym mowa jest we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia.

Zeznania S. S. (3) co do nabywania przez M. G. heroiny w imieniu H. Z. znajdują potwierdzenie w relacjach H. Z., który stwierdził, że proceder ten miał miejsce przez około pół roku (protokół przesłuchania z dnia 22 sierpnia 2006 r. k. 5724-5725 tom XXIX). Tym samym czasookres, o którym mowa w tym zakresie w czynie przypisanym oskarżonemu, a mianowicie wrzesień 2000 r. – luty 2001 r., nie pozostaje w sprzeczności z relacjami zarówno H. Z., jak i S. S. (3).

Brak jest jednocześnie podstaw do kwestionowania ustaleń, że M. G. nabywał heroinę od H. Z. od wiosny 1999 r. do września 2000 r. Jak wskazał skarżący w uzasadnieniu apelacji można tę okoliczność chociażby ustalić w zestawieniu z wyjaśnieniami H. Z. dotyczącymi osoby o pseudonimie (...) lub (...), który z inicjatywy M. G. miał współpracować przy odbiorze heroiny, co mogło mieć miejsce w 1999 r. (k. 5725 tom XXIX).

Sąd Okręgowy uznając oskarżonego M. G. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyeliminował działanie w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, co znalazło odbicie w podstawie prawnej skazania, w której nie zamieszczono art. 65 § 1 k.k. Oskarżonemu natomiast nie zarzucono, ani też nie przypisano, że przedmiotowego czynu dopuścił się w celu osiągniecia korzyści majątkowej. Stwierdzenie zawarte w tym zakresie na str. 268 uzasadnienia zaskarżonego wyroku jest oczywiście błędne. Zważywszy jednakże, że wyrok nie jest dotknięty tego rodzaju uchybieniem, to brak było podstaw do formułowania w tym zakresie skutecznego zarzutu odwoławczego.

Termin do wniesienia apelacji jest określony ustawowo i jest on jednakowy we wszystkich sprawach karnych bez względu na ich rodzaj, stopień skomplikowania, liczbę oskarżonych i ilość postawionych im zarzutów. Uwagi obrońcy, że ograniczenie do 14 dni terminu do wniesienia apelacji w przedmiotowej sprawie, o tak obszernym materiale dowodowym, narusza normy gwarancyjne, w tym m.in. art. 45 ust. 1, art. 78 Konstytucji RP oraz art. 6 ust. 1 i ust. 3 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności stanowią dezyderat którego adresatem nie jest Sąd odwoławczy. Działa on bowiem w ramach reguł określonych przez obowiązujące przepisy, w tym uregulowania zawarte w Kodeksie postępowania karnego.

W kwestii pozostałych zmian zaskarżonego wyroku w odniesieniu do oskarżonego M. G. Sąd Apelacyjny wypowiedział się we wcześniejszej części uzasadnienia.

W przedmiocie kary Sąd odwoławczy zajął stanowisko w dalszej części uzasadnienia. Należy jednakże w tym miejscu podnieść, że w wyniku zatarcia skazania na mocy postanowienia Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe z dnia 15 czerwca 2011 r. sygn. III Ko 1217/11 M. G. jest osobą, która uprzednio nie była karana.

XX.

Apelacje obrońców oskarżonego S. H. (1).

We wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia Sąd Apelacyjny wypowiedział się w kwestii uzasadnienia zaskarżonego wyroku, które pomimo, iż nie w pełni odpowiada wymogom określonym w art. 424 § 1 k.p.k., to poddaje się kontroli instancyjnej. W odniesieniu do oskarżonego S. H. (1) jest ono niezmiernie lakoniczne jednakże:

- w części zawierającej stan faktyczny wskazano na czym polegało przestępcze zachowanie oskarżonego w ramach przypisanego mu czynu (str. 12-13),

- w dalszej części, w oparciu o zeznania świadka koronnego S. S. (3), odniesiono się szerzej do przestępczego zachowania oskarżonego wskazano osoby współpracujące z oskarżonym, przebieg zdarzeń i okoliczności z nimi związane, w tym dotyczące rozliczeń finansowych (str. 203-206, 230, 257-259),

- przytoczono wyjaśnienia oskarżonego (str. 142-144) i dokonano ich oceny, stwierdzając, że nie mogły na nich być oparte ustalenia faktyczne, a podstawę poczynionych ustaleń stanowią relacje S. S. (3) i H. Z. (str. 259).

Bezspornym jest, że relacje H. Z. korespondują z zeznaniami świadka koronnego. H. Z. szczegółowo opisał rolę oskarżonego S. H. (1) w dystrybucji narkotyków i wskazał osoby współpracujące z oskarżonym (protokoły przesłuchań z dnia 5 lipca 2006 r. k. 5048-5049, tom XXVI i z dnia 22 sierpnia 2006 r. k. 5726-5727 tom XXIX, z dnia 16 lutego 2007 r. k. 9514-9515 tom XLVIII). Świadek koronny S. S. (3) złożył zeznania dotyczące sprzedaży oskarżonemu kokainy oraz dwukrotnego nabycia od niego po 1 kg heroiny (k. 838 tom V, k. 9484-9485 tom XLVIII). Zeznania świadka koronnego są kategoryczne, a opisując nabycie od oskarżonego 2 kg heroiny podał on okoliczności z tym związane. W tej sytuacji brak jest podstaw do podważania ustaleń poczynionych w oparciu o relacje S. S. (3) i H. Z.. Nadto relacje świadka koronnego zasługują na wiarygodność z powodów wskazanych we wcześniejszej części uzasadnienia. Tam też Sąd Apelacyjny wypowiedział się w kwestii rozbieżności w zeznaniach składanych przez S. S. (3), podnosząc, że nie deprecjonują one jego relacji. Odnosi się to w całej rozciągłości także do relacji składanych przez H. Z..

Z przyczyn opisanych we wcześniejszej części uzasadnienia należało dokonać zmiany zaskarżonego wyroku wobec S. H. (1).

W zakresie kary Sąd Apelacyjny zajął stanowisko w dalszej części uzasadnienia.

XXI.

Apelacja obrońcy oskarżonego J. K. (1).

W odniesieniu do oskarżonego J. K. (1) ustalenia faktyczne zostały poczynione w oparciu o zeznania świadka koronnego S. S. (3). Okoliczność, że zeznania te nie znalazły potwierdzenia w innych dowodach nie wykluczała uznania ich za miarodajny materiał dowodowy. W tym zakresie Sąd Apelacyjny wypowiedział się we wcześniejszej części uzasadnienia. Jak już podniesiono relacje S. S. (3) dotyczące innych osób będących oskarżonymi w niniejszej sprawie zostały pozytywnie zweryfikowane dowodami przeprowadzonymi w przedmiotowej sprawie.

Różnice pomiędzy zeznaniami złożonymi przez świadka koronnego na rozprawie i w postępowaniu przygotowawczym, o których mowa w uzasadnieniu apelacji, nie dają podstawy do podważenia ustaleń faktycznych poczynionych w zaskarżonym wyroku, są one w pełni zrozumiałe i w tej mierze Sąd Apelacyjny również wypowiedział się wcześniej.

Należy zauważyć, że podnoszone przez skarżącego różnice w relacjach S. S. (3) dotyczą nie faktu nabywania narkotyków przez oskarżonego lecz ich ilości. Podczas przesłuchania w dniu 13 lutego 2007 r. S. S. (3) zeznał, że oskarżonego J. K. (1) poznał zimą 2001 r. Od początku 2001 r. do połowy 2004 r. kupował on kokainę w ilości 3-30 g, średnio 15 g tygodniowo, przy czym miał przerwy w nabywaniu kokainy związane z brakiem gotówki. Łącznie przerwy w wyżej wymienionym okresie czasu trwały około pół roku
(k. 9487-9488 tom XLVIII). Podczas konfrontacji z oskarżonym w dniu 6 sierpnia 2007 r. świadek koronny potwierdził, że J. K. (1) średnio kupował 15 g kokainy tygodniowo (k. 14112-14121 tom LXXI). Na rozprawie świadek koronny zeznał, że oskarżony jednorazowo kupował od 2-3 do 15-20 g jednorazowo, z tym, że średnio w tygodniu odbierał około 15g kokainy. Łączną ilość kokainy nabytej przez oskarżonego w latach 2001-2004 świadek koronny oszacował na 2-3 kg (vide: zeznania świadka koronnego cyt. w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku str. 259-262).

Zeznania świadka koronnego z postępowania przygotowawczego i z rozprawy nie różnią się w zasadniczy sposób, a tylko w takim wypadku mogłaby powstać wątpliwość co do rzetelności zawartych w nich informacji dotyczących oskarżonego J. K. (1), w tym co do ilości nabywanych rzez niego narkotyków, a w konsekwencji poczynionych na podstawie tych zeznań ustaleń faktycznych.

Na str. 144-147 uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy omówił treść wyjaśnień złożonych przez oskarżonego, a w dalszej części uzasadnienia dokonał ich oceny, odmawiając im wiarygodności (str. 262 uzasadnienia).

Ma rację Sąd I instancji, że o wiarygodności zeznań S. S. (3) świadczą jego relacje dotyczące interesów prowadzonych z oskarżonym i okoliczności związane z odebraniem mu samochodu.

Zważywszy na ilość nabywanej kokainy, a mianowicie średnio 15 g tygodniowo Sąd Okręgowy zasadnie przyjął, iż nie była ona przeznaczona na własny użytek bądź zbywana przez niego bezpośrednio konsumentom lecz przeznaczona do dalszej dystrybucji w rozumieniu art. 56 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Nie ma przy tym racji skarżący, że świadek koronny nie zeznał na temat dalszej odsprzedaży przez oskarżonego nabywanej kokainy. S. S. (3) podczas konfrontacji z oskarżonym stwierdził, że to właśnie oskarżony mówił mu, iż rozprowadza narkotyki (k. 14120 tom XLVIII).

Sąd Okręgowy zasadnie ustalił, że oskarżony w okresie, o którym mowa w przypisanym mu czynie nabywał kokainę nie tylko od S. S. (3) lecz także innych osób. Z zeznań świadka koronnego, potwierdzonych zresztą relacjami innych osób, w tym Z. B. (1), wynika przecież, że osoby zatrudnione w tzw. „magazynach” pracowały w systemie zmianowym. Jeśli zatem oskarżony nabywał przez długi czas kokainę, to transakcji tych dokonywał nie tylko ze świadkiem koronnym lecz także z innymi osobami obsługującymi magazyn.

Z przyczyn, wskazanych we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia dokonano zmiany zaskarżonego wyroku w stosunku do oskarżonego J. K. (1).

W zakresie kary Sąd Apelacyjny wypowiedział się w dalszej części uzasadnienia.

Tym niemniej należy podnieść, że wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku wskazał jakie okoliczności uwzględnił przy wymiarze kary w stosunku do wszystkich oskarżonych (str. 479-480), jak i konkretnie wobec J. K. (1) (str. 502 – 503).

XXII.

Apelacja obrońcy oskarżonego D. R..

Czyn zarzucony oskarżonemu D. R. w pkt LXI aktu oskarżenia (LIV według numeracji z komparycji zaskarżonego wyroku) i przypisany mu w pkt 142 zaskarżonego wyroku dotyczył udziału w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci kokainy w ilości nie mniejszej niż 30 g oraz heroiny w ilości nie mniejszej niż 880 g, w ten sposób, że w odstępach kilkudniowych oskarżony nabywał od H. Z. i innych osób heroinę w ilości średnio 10 g tygodniowo oraz brał udział minimum w 10 transakcjach nabycia kokainy po 3 g w celu dalszej dystrybucji, przy czym z przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu i dopuścił się go w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i w krótkich odstępcach czasu. Ustalenia faktyczne zawarte w tym zakresie na str. 13 uzasadnienia zaskarżonego wyroku odnoszą się do powyższego czynu. W tej części uzasadnienia wyroku Sąd Okręgowy podniósł, że D. R. „…w okresie od kwietnia 1999 r. do lutego
2001 r. nabywał od H. Z. i innych osób partie heroiny w ilości minimum średnio 10 g tygodniowo oraz brał udział w minimum 10 transakcjach nabycia kokainy po 3 g każda”. Przy założeniu, że oskarżony nabywał średnio 10 g heroiny tygodniowo, to w okresie, o którym mowa w czynie zarzuconym i przypisanym oskarżonemu nabył on łącznie 880 g tego środka.

Oskarżonemu przypisano też inny czyn dotyczący udziału w obrocie heroiną w znacznych ilościach, a polegający na zbyciu S. S. (3) i M. Z. za kwotę 11.000 zł heroiny w ilości 200 g (czyn z pkt LXII aktu oskarżenia – pkt LV według numeracji zawartej w komparycji zaskarżonego wyroku, pkt 144 zaskarżonego wyroku). Ustalenia faktyczne dotyczące tego czynu również zostały zawarte na str. 13 uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

Ustalenia odnoszące się do czynu z pkt 142 zaskarżonego wyroku zostały oparte na relacji H. Z. (k. 5726-5727 tom XXIX, k. 9513-9515 tom XLVIII), zaś w zakresie czynu z pkt 144 zaskarżonego wyroku na zeznaniach S. S. (3) (protokoły przesłuchań z dnia 4 marca 2005 r. k. 203-204 tom II, z dnia 4 kwietnia 2005 r. k. 285 tom II), a także K. L. (k. 22789-22790 tom CX).

Co do przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy oceny zeznań świadka koronnego S. S. (3) Sąd Apelacyjny wypowiedział się we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia i zajęte tam stanowisko odnosi się także do zeznań S. S. (3) dotyczących D. R.. Z zeznań H. Z. wynika, że wiedział on od D. R., iż posiada on dilera, za którego pośrednictwem rozprowadza narkotyki. Zresztą ilość narkotyków nabywanych od H. Z. świadczy, że nie były one przeznaczone do własnego użytku bądź zbywania bezpośrednim konsumentom lecz podlegały dalszej dystrybucji. Bezspornym jest także, że oskarżony zbywając S. S. (3) i M. Z. 200 g heroiny musiał mieć świadomość, że przeznaczona jest ona również do dalszej dystrybucji. Zasadnie zatem w zakresie czynów z pkt 142 i z pkt 144 zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy przyjął kwalifikację z art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Co do zmian zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego D. R. Sąd Apelacyjny zajął stanowisko we wcześniejszej części uzasadnienia.

W kwestii kary Sąd Apelacyjny wypowiedział się w dalszej części uzasadnienia.

XXIII.

Apelacja obrońcy oskarżonego W. Ś..

Obrońca oskarżonego W. Ś. zaskarżył wyrok w części dotyczącej kary, wnosząc o jej obniżenie. W tym zakresie Sąd Apelacyjny zajął stanowisko w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

W kwestii zmiany zaskarżonego wyroku w odniesieniu do oskarżonego W. Ś. Sąd Apelacyjny wypowiedział się w początkowej części uzasadnienia.

XXIV.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. T. (1).

Sąd Apelacyjny we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia wypowiedział się co do prawidłowości dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny wiarygodności zeznań świadka koronnego S. S. (3) uznając, że jest ona zgodna z zasadą swobodnej oceny dowodów, o której mowa w art. 7 k.p.k. Sąd I instancji podniósł, że fakt pozostawiania narkotyków i pieniędzy stanowiących zapłatę za nie na stacji benzynowej w M. potwierdził P. G. (str. 267-268 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Okoliczność, że P. G. nie był w stanie rozpoznać oskarżonego nie podważa zeznań świadka koronnego, że osobą, która na stacji benzynowej przyjmowała, przechowywała i wydawała amfetaminę był M. T. (1). Skarżący nie zauważa że P. G. podczas przesłuchania w dniu 23 lutego 2007 r. stwierdził, że nie będzie w stanie rozpoznać człowieka od którego odbierał narkotyki
(k. 9528-9531 tom XLVIII). Rozbieżności co do samochodu, którym miał się poruszać P. G. z uwagi na upływ czasu są w pełni zrozumiałe i nie dyskwalifikują relacji świadka koronnego.

Wyjaśnienia złożone przez H. S. zostały uznane przez Sąd Okręgowy jedynie za częściowo wiarygodne (str. 38 uzasadnienia zaskarżonego wyroku) i to, że w odniesieniu do czynu przypisanego M. T. (5) nie potwierdził on zeznań świadka koronnego nie stanowi podstawy do formułowania zarzutu dopuszczenia się przez Sąd Okręgowy obrazy art. 7 k.p.k.

We wcześniejszej części uzasadnienia Sąd Apelacyjny wskazał, że w sprawie, w której zeznania świadka koronnego dotyczą wielu zdarzeń i osób do zweryfikowania ich wiarygodności nie jest niezbędne, aby w odniesieniu do każdego z oskarżonych oraz do każdego z jego przestępnych zachowań mających miejsce w ramach zarzuconego mu czynu zeznania te znajdowały potwierdzenie w innych dowodach. Tym niemniej bezspornym jest, że relacja P. G. potwierdza zeznania S. S. (3), iż na stacji benzynowej w M., przy udziale pracownika stacji przekazywano amfetaminę.

Obrońca oskarżonego w dniu 30 czerwca 2009 r. złożył wniosek o zwrócenie się do (...) Biura (...) o udostępnienie danych osobowych funkcjonariusza, z którym od 4 września 2000 r. do wakacji w 2003 r. lub w 2004 r., około 30 razy spotykał się oskarżony, a spotkania miały na celu rozpracowanie grupy przestępczej kierowanej przez J. W. i S. S. (3). Obrońca w powyższym wniosku podniósł, że dowód z zeznań wyżej wymienionego funkcjonariusza Policji umożliwi ocenę wiarygodności zeznań świadka koronnego i pozwoli udzielić odpowiedzi na pytanie, czy można pogodzić postawę oskarżonego z zarzuconą mu działalnością przestępczą (k. 20984 tom CII).

Sąd Okręgowy nie rozpoznał tego wniosku, co stanowi naruszenie podstawowych reguł postępowania przygotowawczego. W przypadku zgłoszenia wniosku dowodowego obowiązkiem sądu jest jego rozpoznanie i przeprowadzenie wnioskowanego dowodu bądź oddalenie wniosku w oparciu o uregulowania zawarte w tym zakresie w art. 170 § 1 k.p.k., przy czym w tym ostatnim przypadku niezbędne jest – zgodnie z art. 170 § 3 k.p.k. – wydanie postanowienia. Należy jednakże zauważyć, że obraza przepisów postępowania wynikła z zaniechania rozpoznania wyżej wymienionego wniosku dowodowego nie miała wpływu na treści wydanego w sprawie wyroku, a tym samym nie stanowi skutecznego zarzutu odwoławczego. Zakładając bowiem, że przesłuchany w charakterze świadka funkcjonariusz Policji potwierdziłby, że spotykał się z oskarżonym w celu uzyskania informacji o osobach z środowisk przestępczych, to fakt ten nie wyklucza, że oskarżony prowadził przestępczą działalność, o której mówi świadek koronny. Tego rodzaju współpraca z Policją mogła być dla oskarżonego nawet korzystna albowiem odsuwała od niego podejrzenia podejmowania zachowań przestępczych. Z pola widzenia nie może też umknąć, że w toku dalszego postępowania prowadzonego po zgłoszeniu wyżej wymienionego wniosku dowodowego obrońca oskarżonego nie zwracał uwagi Sądu I instancji, że jego wniosek z dnia 30 czerwca 2009 r. nie został rozpoznany, a przed zamknięciem przewodu sądowego oświadczył, iż nie zgłasza wniosków dowodowych (vide: protokoły rozprawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. k. 27486 tom CXXXIII i z dnia 21 czerwca 2011 r. k. 27779v. tom CXXXV). Tego rodzaju postępowanie obrońcy świadczy, że stracił on zainteresowanie przeprowadzeniem wnioskowanego dowodu i faktycznie zgłoszonego w tym zakresie wniosku nie popierał.

We wcześniejszej części uzasadnienia Sąd odwoławczy wypowiedział się z jakich powodów należało dokonać zmian zaskarżonego wyroku w odniesieniu do oskarżonego M. T. (1).

W kwestii kary Sąd Apelacyjny zajął stanowisko w dalszej części uzasadnienia.

XXV.

W związku z dokonanymi przez Sąd Apelacyjny zmianami zaskarżonego wyroku uchylono orzeczenie o karach łącznych pozbawienia wolności i grzywny orzeczonych wobec oskarżonych M. Z. i J. S. (1), karach łącznych pozbawienia wolności orzeczonych wobec oskarżonych L. W. i K. J. (1) i karze łącznej grzywny orzeczonej wobec oskarżonego J. M. (1). Jednocześnie Sąd Apelacyjny w wyroku odwoławczym wymierzył:

- L. W. za czyny przypisane w pkt II ppkt 2 tegoż wyroku wyczerpujące dyspozycję art. 258 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. (czyn z pkt 1 zaskarżonego wyroku) oraz dyspozycję art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 grudnia 2011 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i art. 65 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. (czyn z pkt 2 zaskarżonego wyroku), przy czym za ten ostatni czyn orzekł nadto na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 kwietnia 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii nawiązkę w kwocie 25.000 zł, a na podstawie art. 45 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2003 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. tytułem przepadku równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnienia przestępstwa - kwotę 208.000 zł,

- J. S. (1) za czyn przypisany w pkt II ppk 19 tegoż wyroku wyczerpujący dyspozycję art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k., orzekając nadto na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii nawiązkę w kwocie 5.000 zł.

Orzekając o karach i środkach karnych za wyżej wymienione czyny Sąd Apelacyjny wziął pod uwagę określone w art. 53 k.k. zasady i dyrektywy sądowego wymiaru kary, w tym:

- motywację oskarżonych i ich rolę w przypisanych im czynach i osiągnięte korzyści,

- znaczną społeczną szkodliwość przypisanych im czynów,

- dotychczasowy tryb życia oskarżonych (zarówno L. W. jak i J. S. (1) nie byli dotychczas karani), okoliczności związane z oskarżonymi, a mianowicie stan zdrowia A. W. oraz pozytywne opinie z jednostek penitencjarnych, w których L. W. i J. S. (1) przebywali w związku ze stosowaniem wobec nich izolacyjnego środka zapobiegawczego (vide: str. 480-481 i str. 489-490 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Kary i środki karne orzeczone wobec oskarżonych L. W. w wyroku odwoławczym odpowiadają stopniowi winy oraz pozostają w zgodzie z zasadami prewencji ogólnej i szczególnej. Kary orzeczone w stosunku do oskarżonego J. S. (1) odpowiadałyby tym wymogom, gdyby wymierzona przez Sąd Apelacyjny kara pozbawienia wolności nie była wyższa od 4 lat i 6 miesięcy. W takim bowiem wymiarze Sąd Okręgowy orzekł wobec oskarżonego karę łączną pozbawienia wolności. Zważywszy zaś na kierunek złożonej apelacji Sąd odwoławczy uznając, że czyny przypisane oskarżonemu stanowią jedno przestępstwo nie mógł wymierzyć kary surowszej.

Uchybienie związane z przekroczeniem wysokości kary jaka mogła zostać orzeczona w postępowaniu odwoławczym, wynikłe z przeoczenia, powoduje konieczność wniesienia kasacji przez uprawniony podmiot w celu uchylenia wadliwego rozstrzygnięcia.

Jednocześnie Sąd Apelacyjny był zobligowany do obniżenia wysokości kar grzywny z uwagi na przekroczenie maksymalnej ilości stawek dziennych. W tej kwestii Sąd odwoławczy wypowiedział się we wcześniejszej części uzasadnienia. Zmiany w tym zakresie dotyczyły grzywien orzeczonych w stosunku do oskarżonych: M. Z. za czyny z pkt 35 pkt 38 zaskarżonego wyroku, A. M. (1) za czyn z pkt 98 zaskarżonego wyroku, O. T. za czyn z pkt 122 zaskarżonego wyroku, K. C. za czyn z pkt 129 zaskarżonego wyroku, M. G. za czyn z pkt 133 zaskarżonego wyroku i S. H. (1) za czyn z pkt 136 zaskarżonego wyroku, przy czym obniżając wysokość kary grzywny w stosunku do M. Z., O. T., K. C., M. G. i S. H. (4) Sąd Apelacyjny uwzględnił także zmiany dokonane w przypisanych im czynach w wyroku odwoławczym. Nadto w stosunku do oskarżonego M. G. Sąd Apelacyjny wziął pod uwagę jego niekaralność.

Z uwagi na dokonane przez Sąd Apelacyjny zmiany zaskarżonego wyroku obniżono wysokość kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec K. J. (1) za czyn z pkt 11 zaskarżonego wyroku, M. Z. za czyn z pkt 34 zaskarżonego wyroku i M. G. za czyn z pkt 133 zaskarżonego wyroku. Z przyczyn wskazanych wcześniej Sąd Apelacyjny zmniejszył wysokość kwot orzeczonych na podstawie art. 45 § 1 k.k. tytułem przepadku równowartości korzyści majątkowych uzyskanych z popełnienia przestępstwa, o których mowa w pkt 7 zaskarżonego wyroku (oskarżona L. W.), pkt 23 zaskarżonego wyroku (oskarżony J. M. (1)), w pkt 37 zaskarżonego wyroku (oskarżony M. Z.), w pkt 56 i w pkt 59 zaskarżonego wyroku (oskarżony A. B. (1)), w pkt 64 zaskarżonego wyroku (oskarżony S. S. (2)), w pkt 96 zaskarżonego wyroku (oskarżony K. G. (1)), w pkt 100 zaskarżonego wyroku (oskarżony A. M. (1)), a także w pkt 76 zaskarżonego wyroku (oskarżony H. S.) i w pkt 82 zaskarżonego wyroku (oskarżony D. I.).

W odniesieniu do pozostałych kar i środków karnych orzeczonych wobec oskarżonych za poszczególne przypisane im czyny oraz kar łącznych pozbawienia wolności i grzywy orzeczonych wobec K. G. (1), W. Ś., D. R., kar łącznych pozbawienia wolności orzeczonych wobec A. B. (1) i S. S. (2) oraz kar łącznych grzywny orzeczonych wobec K. J. (1) i Z. B. (1) Sąd Apelacyjny nie stwierdził, że są one rażąco niewspółmierne, a tylko w takim przypadku byłaby możliwość dokonania zmiany ich wysokości. Rażąca niewspółmierność kary o której mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k., a w odniesieniu do kary łącznej – zasad obowiązujących w zakresie wymiaru tej kary. Zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można przy tym zasadnie podnosić wówczas, gdy kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy – innymi słowy, gdy jest w społecznym stopniu karą niesprawiedliwą (Komentarz do Kodeksu postępowania karnego pod red. prof. dr hab. Zbigniewa Gostyńskiego, Dom Wydawniczy ABC, 1998, tezy 22 i 24 do art. 438, str. 463 tom II). Regulacja zawarta w art. 438 pkt 4 k.p.k. dotyczy również środków karnych przy czym rażąca niewspółmierność wymierzonej kary zachodzi wtedy, gdy suma zastosowanych kar i środków karnych nie uwzględnia należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celu kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych, jaką kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego (wyżej cyt. Komentarz do Kodeksu postępowania karnego pod red. prof. dr hab. Zbigniewa Gostyńskiego, teza 20 do art. 43, str. 462 tom II).

Należy podnieść, że Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał czym kierował się przy wymiarze kary za czyny przypisane oskarżonym (str. 479-481), a następnie podał jakie okoliczności uwzględnił w stosunku do poszczególnych oskarżonych (str. 480-507).

Poza wysokością nawiązek orzeczonych wobec K. J. (1) w pkt 13 i pkt 16 zaskarżonego wyroku w żadnej mierze kary, o których mowa wyżej - przy uwzględnieniu zmiany dokonanych przez Sąd Apelacyjny – nie są rażąco niewspółmierne. Stanowiska tego nie zmienia argumentacja zawarta w odniesieniu do wymierzonych kar w środkach odwoławczych jak też dokumenty złożone bądź uzyskane w postępowaniu odwoławczym (vide: zaświadczenie złożone przez obrońcę oskarżonego J. K. (1), wywiad środowiskowy dotyczący oskarżonego K. G. (1)).

Nawiązka określona w art. 70 ust. 74 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii jako środek karny ma charakter represyjno-kompensacyjny, tak więc jej wymiar jest determinowany z jednej strony w oparciu o całokształt dyrektyw sądowego wymiaru kary (art. 53 k.k.), z drugiej zaś, musi respektować funkcję kompensacyjną, co w przedmiotowej sprawie wiąże się z partycypacją w społecznych kosztach leczenia i zapobiegania narkomanii (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 8 lipca 2013 r. sygn. II AKa 5/13 LEX nr 1378240).

Zważywszy na rolę oskarżonego K. J. (1) w czynach przypisanych mu w pkt 12 i w pkt 15 zaskarżonego wyroku, przy uwzględnieniu zmian dokonanych przez Sąd Apelacyjny oraz rozmiar i skalę tych przestępstw, a także wysokość kar za nie wymierzonych należało wysokość nawiązek obniżyć do kwot po 15.000 zł.

Przy orzekaniu o karach łącznych pozbawienia wolności i grzywny wobec oskarżonych L. W. i M. Z., kary łącznej pozbawienia wolności wobec oskarżonego K. J. (1) i kary łącznej grzywny wobec oskarżonego J. M. (1) Sąd Apelacyjny wziął pod uwagę związki podmiotowo-przedmiotowe zachodzące pomiędzy poszczególnymi czynami przypisanymi oskarżonym.

Wyrok Sądu Apelacyjnego zawiera oparte na art. 63 § 1 k.k. rozstrzygnięcie o zaliczeniu okresów tymczasowego aresztowania na poczet kar łącznych pozbawienia wolności orzeczonych wobec L. W. i K. J. (1), na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec M. G. i na poczet kar grzywny orzeczonych wobec K. C. i O. T..

XXVI.

Uwzględniając sytuację majątkową i wysokość orzeczonych kar i środków karnych Sąd Apelacyjny na podstawie art. 624 § 1, art. 626 § 1 k.p.k., art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zwolnił:

- L. W., K. J. (1), M. Z., J. M. (1), J. S. (1), A. M. (1), O. T., K. C., M. G. i S. H. (1) od przypadających na nich kosztów sądowych, obciążając wydatkami Skarb Państwa,

- Z. B. (1), A. B. (1), S. S. (2), K. G. (1), M. K. (1), K. B., M. B. (1), J. K. (1), D. R., W. Ś. i M. T. (1) od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami w tym zakresie Skarb Państwa.

Na podstawie § 2, § 14 ust. 2 pkt 5, § 16, § 19 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.) zasądzono od Skarbu Państwa, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu przed Sądem Apelacyjnym, kwoty 885,60 zł zawierające 23% VAT, na rzecz:

- adw. A. L. – obrońcy oskarżonego K. J. (1),

- adw. A. L. – obrońcy oskarżonego M. Z.,

- adw. J. D. (1) – obrońcy oskarżonego Z. B. (1),

- adw. M. D. – obrońcy oskarżonego A. B. (1),

- adw. Z. D. – obrońcy oskarżonego S. S. (2),

- adw. S. J. i adw. A. D. – obrońca oskarżonego K. G. (1),

- adw. J. G. (1) – obrońcy oskarżonego M. K. (1),

- adw. W. D. i adw. M. C. (1) – obrońców oskarżonego O. T.,

- adw. R. K. (1) i adw. M. W. - obrońców oskarżonego W. Ś.,

- adw. M. B. (2) – obrońcy oskarżonego M. B. (1),

- adw. M. P. (1) – obrońcy oskarżonego M. G.,

- adw. J. C. i adw. M. S. (1) – obrońców oskarżonego S. H. (1).

Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.