Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący- Sędzia SO Marzanna Chojnowska

Sędziowie: SO Krzysztof Kamiński – spr.

SO Wiesław Oksiuta

Protokolant Agnieszka Malewska

po rozpoznaniu w dniu 29.05.2015 r. z udziałem prokuratora Elżbiety Korwell sprawy S. Ł. oskarżonego o czyn z art. 220§2 k.k. w zb. z art. 157§3 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 8 grudnia 2014 roku (sygn. akt XV K 1027/12).

I. Wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

II. Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120-zł. (stu dwudziestu złotych) tytułem opłaty za drugą instancję i obciąża go pozostałymi kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze w kwocie 50-zł. (pięćdziesięciu złotych).

UZASADNIENIE

S. Ł. został oskarżony o to, że:

I. w dniu 10.08.2011 r. w B., jako kierownik budowy budynku przy ul. (...), zobowiązany do koordynowania realizacji zadań zapewniających przestrzeganie podczas wykonywania robót budowlanych zasad bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, nie dopełnił obowiązku w tym zakresie, przez co naraził pracowników A. O., J. M. i K. K. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, w ten sposób, że dopuścił się nieprawidłowego wykonania szalunków stropowych pod planowany do wylania strop na drugim poziomie, przez niewłaściwe wykonanie stemplowania podporami w dwóch poziomach, ponadto nie powiadomił inspektora nadzoru inwestorskiego o wykonanych pracach, przez co nie nastąpił odbiór tychże robót przez inspektora, a następnie dopuścił do wylewania stropu na drugim poziomie, przy czym nie było go wówczas na budowie, co spowodowało, przy betonowaniu stropu na poziomie + 6,42 m, zawalenie jego części na powierzchni około 60 m kw. z szalunkiem i do upadku z wysokości 6,42 m A. O., w następstwie czego wspomniany robotnik doznał urazu głowy z ranami tłuczonymi i wstrząśnieniem mózgu oraz urazu kręgosłupa szyjnego C 1, a także pourazowego osłabienia słuchu ucha lewego, przez co nieumyślnie przyczynił się do spowodowania naruszenia czynności organizmu A. O. trwającego dłużej niż 7 dni, w wyniku uszkodzeń ciała opisanych wyżej i uszczerbku na jego zdrowiu polegającym na niedosłuchu ucha lewego posiadający cechy uszkodzeń o jakich mowa w art. 157§1 k.k., a także naraził J. M. i K. K., którzy znajdowali się w strefie zawalonego stropu, na bezpośrednie niebezpieczeństwo wspomniane wcześniej, tj. o czyn z art. 220§1 k.k. w zb. z art. 157§3 k.k.

2. H. K. został oskarżony o to, że w dniu 10.08.2011 r. w B., jako kierownik robót budynku przy ul. (...) zobowiązany do przestrzegania podczas wykonywania robót budowlanych zasad bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, nie dopełnił obowiązku w tym zakresie, przez co naraził pracowników A. O., J. M. i K. K. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, w ten sposób, że dopuścił się nieprawidłowego wykonania szalunków przez stemplowanie podporami w dwóch poziomach i zbrojenia stropu pod planowanie betonowanie stropu na drugim poziomie, nie zgłosił tych prac kierownikowi budowy, pozostawił bez właściwego nadzoru pracowników wylewających tenże strop, w wyniku czego około godz. 20.40, przy betonowaniu stropu na poziomie + 6,42 m, doszło do zawalenia się jego części na powierzchni około 60 m kw. z szalunkiem i do upadku z wysokości 6,42 m A. O., w następstwie czego wspomniany robotnik doznał urazu głowy z ranami tłuczonymi i wstrząśnieniem mózgu oraz urazu kręgosłupa szyjnego C 1, a także pourazowego osłabienia słuchu ucha lewego, przez co nieumyślnie przyczynił się do spowodowania naruszenia czynności organizmu A. O. trwającego dłużej niż 7 dni, w wyniku uszkodzeń ciała opisanych wyżej i uszczerbku na jego zdrowiu polegającym na niedosłuchu ucha lewego posiadający cechy uszkodzeń o jakich mowa w art. 157§1 k.k., a także naraził J. M. i K. K., którzy znajdowali się w strefie zawalonego stropu, na bezpośrednie niebezpieczeństwo wspomniane wcześnie, tj. o czyn z art. 220§ 1 k.k. w zb. z art. 157§3 k.k.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 8 grudnia 2014 r., w sprawie sygn. akt XV K 1027/12 oskarżonego S. Ł. uznał za winnego tego, że jako kierownik budowy prowadzonej przy ul. (...) w B., zobowiązany do koordynowania realizacji zadań zapewniających przestrzeganie zasad bezpieczeństwa i ochrony zdrowia podczas wykonywania robót budowlanych, nieumyślnie nie dopełnił obowiązku w tym zakresie poprzez błędną interpretację instrukcji sposobu użycia wybranego systemu szalunków stropowych i dopuszczenie do nieprawidłowego ich wykonania pod planowany do wylania strop na drugim poziomie przez niewłaściwe założenia sposobu jego stemplowania podporami w dwóch poziomach przy braku dostatecznych stężeń poprzecznych, na skutek czego w dniu 10.08.2011 r. podczas wylewania betonu na poziomie + 6,42 m, doszło do utraty stabilności konstrukcji go podtrzymującej oraz zawalenia się części stropu na powierzchni około 60 m kw, co skutkowało upadkiem pracownika - A. O. z wysokości 6,42 m, w następstwie czego doznał on urazu głowy z ranami tłuczonymi i wstrząśnieniem mózgu oraz urazu kręgosłupa szyjnego C 1, a także pourazowego osłabienia słuchu ucha lewego, przez co nieumyślnie przyczynił się do spowodowania naruszenia czynności jego organizmu trwającego dłużej niż 7 dni, tj. wywołania skutku przewidzianego w art. 157§1 k.k., a także naraził wymienionego oraz znajdujących się w strefie zawalonego stropu pracowników J. M. i K. K., na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, tj. popełnienia czynu z art. 220§2 k.k. w zb. z art. 157§3 k.k. i za to na mocy art. 220 § 2 k.k. w zb. z art. 157§3 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. skazał go, zaś na mocy art. 220§2 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

Oskarżonego H. K. uznał za winnego tego, że jako kierownik robót na budowie prowadzonej przy ul. (...) w B., zobowiązany do koordynowania realizacji zadań zapewniających przestrzeganie zasad bezpieczeństwa i ochrony zdrowia podczas wykonywania robót budowlanych, nieumyślnie nie dopełnił obowiązku w tym zakresie poprzez nieprawidłowe wykonanie szalunków pod planowany do wylania strop na drugim poziomie wynikające z błędnej interpretacji instrukcji sposobu użycia wybranego systemu szalunków przez niewłaściwy sposób stemplowania stropu podporami w dwóch poziomach przy braku dostatecznych stężeń poprzecznych, na skutek czego w dniu 10.08.2011 r. podczas wylewania betonu na poziomie + 6,42 m, doszło do utraty stabilności konstrukcji go podtrzymującej oraz zawalenia się części stropu na powierzchni około 60 m kw, co skutkowało upadkiem pracownika - A. O. z wysokości 6,42 m, w następstwie czego doznał on urazu głowy z ranami tłuczonymi i wstrząśnieniem mózgu oraz urazu kręgosłupa szyjnego C 1, a także pourazowego osłabienia słuchu ucha lewego, przez co nieumyślnie przyczynił się do spowodowania naruszenia czynności jego organizmu trwającego dłużej niż 7 dni, tj. wywołania skutku przewidzianego w art. 157§1 k.k., a także naraził wymienionego oraz znajdujących się w strefie zawalonego stropu pracowników J. M. i K. K., na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, tj. popełnienia czynu z art. 220§2 k.k. w zb. z art. 157§3 k.k. i za to na mocy art. 220§2 k.k. w zb. z art. 157§3 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. skazał go, zaś na mocy art. 220§2 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

Na mocy art. 69§1 i 2 k.k., 70§1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił oskarżonym wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okresy próby wymiarze po 2 (dwa) lata;

Na mocy art. 46§2 k.k. orzekł wobec każdego z oskarżonych nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego A. O. w kwotach po 3000 (trzy tysiące) złotych;

Zasądził od każdego z oskarżonych opłatę w kwocie po 120 (sto dwadzieścia) złotych oraz obciążył ich kosztami procesu w kwotach po 3880 (trzy tysiące osiemset osiemdziesiąt) złotych, zaś w pozostałym zakresie obciążył nimi Skarb Państwa.

Wyrok uprawomocnił się w stosunku do oskarżonego H. K..

Wyrok ten, na zasadzie art. 444 k.p.k. oraz art. 425§1 i 2 k.p.k. dotyczący oskarżonego S. Ł. zaskarżył w całości jego obrońca.

Na zasadzie art. 438§1 pkt 2 i 3 k.p.k. powyższemu orzeczeniu zarzucił:

1) obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, a mianowicie:

a) art. 167 k.p.k. w zw. z art. 193§1 k.p.k. polegającą na niedopuszczeniu z urzędu dowodu z opinii biegłego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, i uznaniu, że oskarżony S. L., będąc zobowiązanym do koordynowania realizacji zadań zapewniających przestrzeganie zasad bezpieczeństwa i ochrony zdrowia podczas wykonywania robót budowlanych, nie dopełnił obowiązku w tym zakresie podczas, gdy ustalenia tej kwestii wymagają wiadomości specjalnych biegłego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy;

b) art. 193§1 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. poprzez dokonanie ustaleń na podstawie opinii biegłych z zakresu budownictwa podczas, gdy opinie wydane w przedmiotowej sprawie są niejasne, niepełne i wewnętrznie sprzeczne;

c) art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. wyrażającą się w przekroczeniu przez Sąd zasady swobodnej oceny dowodów, poprzez dowolną analizę zebranego w sprawie materiału dowodowego sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, nierozważeniu wszystkich okoliczności ujawnionych w toku postępowania, oparciu ustaleń na części materiału dowodowego, polegającą na:

- odmówieniu wiarygodności części wyjaśnień oskarżonego S. Ł.;

- nieprawidłowej ocenie zeznań M. O., którego zeznania miały na celu uniknięcie własnej odpowiedzialności za zdarzenie z dnia 10 sierpnia 2011 r.;

- dokonanie ustaleń faktycznych, poprzez wypełnianie rozumowania niekorzystnymi dla oskarżonego domniemaniami;

- pominięciu okoliczności ujawnionych w toku postępowania, które w sposób znaczący uwypukliły istniejące w przedmiotowej sprawie mankamenty, a tym samym mogły doprowadzić do odmiennych ustaleń faktycznych i powinny skutkować uniewinnieniem oskarżonego S. Ł. od popełnienia czynów zarzuconych mu aktem oskarżenia;

- nierozważeniu całokształtu okoliczności mogących mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonego S. Ł., wyrażające się w błędnej ocenie materiału dowodowego, co w konsekwencji doprowadziło do niesłusznego przypisania oskarżonemu popełnienia przestępstwa z art. 220§2 k.k. w zb. z art. 157§3 k.k.,

2) błędy w ustaleniach faktycznych, które mogły mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, polegające na przyjęciu iż:

- narada, która odbyła się w dniu 10 sierpnia 2011 r. dotyczyła możliwości zalewania betonem na poziomie plus 6,42 m i wykonania zbrojenia;

- pierwotnie szalowanie zakładało wykonanie podpór typu wieżycowego;

- na budowie jako podpór użyto sztyc i elementów systemu P. o technologii włoskiej, a wykonaniu polskim;

- oskarżony S. Ł., będąc zobowiązanym do koordynowania realizacji zadań zapewniających przestrzeganie zasad bezpieczeństwa i ochrony zdrowia podczas wykonywania robót budowlanych nie dopełnił obowiązku w tym zakresie poprzez błędną interpretację instrukcji sposobu użycia wybranego systemu szalunków stropowych;

- wykonawca uzyskał zgodę na betonowanie od kierownika budowy;

- wskutek utraty stabilności konstrukcji, nastąpiło przesunięcie się części ciekłego betonu w jedno miejsce;

- oskarżony dopuścił się nieprawidłowości w zakresie swoich obowiązków;

- oskarżony dokonywał czynności nadzorczych;

- odbiór zbrojenia przez inspektora nadzoru inwestorskiego pozostaje bez znaczenia dla skutku w postaci bezpośredniego niebezpieczeństwa utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pracowników oraz obrażeń pokrzywdzonego O.;

- odbiór zbrojenia nie wiązał się z kontrolą bezpieczeństwa i higieny pracy;

- odbiór zbrojenia nie pozostawał w związku z badanym zdarzeniem;

- kierownik budowy wraz z kierownikiem robót w jednakowym stanie doprowadzili do stworzenia konstrukcji szalunku;

- oskarżony współdecydował o sposobie wykonania konstrukcji wsporczej;

- w niniejszej sprawie konieczne było wykonanie pełnego deskowania stropu pośredniego;

- oskarżony skutecznie włączył się w realizację pojedynczego elementu;

- oskarżony miał faktycznie większy wpływ na rodzaj użytego szalunku i sposób jego ustawienia;

- oskarżony naruszył zasadę ostrożności.

Na zasadzie art. 427§1 k.p.k. wniósł o to, aby sąd odwoławczy korzystając z uprawnień przewidzianych w art. 437§1 i 2 k.p.k. zmienił wyrok Sądu Rejonowego w Białymstoku w stosunku do oskarżonego S. L., orzekł odmiennie co do istoty sprawy i uniewinnił oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Ewentualnie, wniósł o to, aby sąd odwoławczy uchylił wyrok Sądu I instancji i przekazał sprawę temu sądowi do ponownego rozpoznania.

Na zasadzie art. 427§3 k.p.k., wniósł o dopuszczenie dowodu o:

- pisma z dnia 16 lutego 2015r. od (...) spółka z o.o. na okoliczność ustalenia, iż słowo P. jest wyłącznie nazwą własną firmy; w budownictwie nie występuje system szalunków stropowych o nazwie P.; wskazana firma do daty zdarzenia 10 sierpnia 2011 r. nie dostarczała jakiegokolwiek systemu szalunków stropowych na budowę prowadzoną przy ul. (...) w B..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest oczywiście bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew twierdzeniom apelującej, Sąd Okręgowy nie stwierdził takich uchybień, które rodziłyby wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku. Postępowanie rozpoznawcze w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone prawidłowo. W pisemnym uzasadnieniu wyroku Sąd meriti poddał logicznej analizie zebrane dowody, zgodnie ze wskazaniami wiedzy i życiowego doświadczenia. Wnioski ocenne wyprowadzone zostały z całokształtu okoliczności ujawnionych podczas przewodu sądowego (art. 410 k.p.k.) zgodnie z zasadą bezstronności (art. 4 k.p.k.), dowodem czego jest m.in. zmiana opisu czynu i jego kwalifikacji prawnej na korzyść oskarżonego.

Przede wszystkim chybiony jest zarzut obrazy art. 167 k.p.k. w zw. z art. 193§1 k.p.k. Sąd I instancji nie musiał dopuszczać opinii biegłych z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, gdyż interpretacja przepisów prawa jest domeną Sądu, a nie biegłych.

Nietrafny jest zarzut obrazy art. 193§1 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. O ile opinie biegłych sądowych z zakresu budownictwa zawierają pewne rozbieżności, które dostrzegł Sąd I instancji, o tyle są zbieżne w kwestiach zasadniczych (m.in. co do przyczyn zaistniałego wypadku) i dawały podstawy do poczynienia wiążących ustaleń faktycznych.

Zarzuty obrazy art. 7 k.p.k. oraz błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który – jak wynika z uzasadnienia apelacji – wynika z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd „dowolności”) są słuszne tylko wówczas „gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania” ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995, poz. 84). Nadto, gdy mogły mieć one wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia (art. 438 pkt. 2 i 3 k.p.k.). Kontrola instancyjna, nie obejmująca z natury rzeczy sfery przekonania sędziowskiego, musiała więc dać odpowiedź na pytanie, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów) lub logicznej (błędów rozumowania i wnioskowani) albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy.

Analiza pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, m.in. z perspektywy analizowanych zarzutów, wskazuje, że Sąd I instancji nie uchybił powyższym wymogom. Między innymi dokonując oceny dowodów z poszanowaniem reguł wynikających z art. 7 k.p.k. wyprowadził ze wszech miar słuszne wnioski w zakresie możliwości przypisania oskarżonemu popełnienia przypisanego mu występku. Ponadto swoje stanowisko w sposób należyty uzasadnił w pisemnych motywach wyroku, wskazując przy tym fakty, które uznał za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych (art. 424§1 pkt 1 k.p.k.). Przedstawiony w tym zakresie tok rozumowania nie wykracza poza granice swobodnej oceny dowodów i tym samym pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. Ustalenia faktyczne Sądu I instancji nie są wolne od pewnych drobnych uchybień sygnalizowanych przez apelującą (jak nieprawidłowe użycie słowa P. w odniesieniu do systemu szalunków stropowych). Uchybienia te nie miały jednak wpływu na treść zaskarżonego wyroku.

Kwestie podnoszone w apelacji były przedmiotem rozważań i oceny przez Sądu I instancji, zbędnym jest więc powtarzanie w szerszym zakresie argumentacji zawartej w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Zważywszy, że zarzuty apelacyjne odnoszą się przede wszystkim do oceny prawnej zachowania oskarżonego z punktu widzenia naruszenia przez niego zasad bezpieczeństwa i higieny pracy (przyczyny wypadku, m.in. w świetle opinii biegłych, jak i wyjaśnień samego oskarżonego, nie budzą większych kontrowersji) zasadniczym przedmiotem niniejszych rozważań będą kwestie natury stricte prawnej.

Podmiotem przestępstwa z art. 220 k.k. jest osoba odpowiedzialna za przestrzeganie bezpieczeństwa i higieny pracy. Jest nią przede wszystkim kierownik zakładu pracy bądź każda inna osoba kierująca pracownikami (art. 212 k.p.k.), ale też – jak trafnie wskazał Sąd I instancji – osoby pełniące funkcje kontrolne i nadzorcze z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, nawet jeśli nie pozostają w strukturze organizacyjnej zakładu pracy ( tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 lutego 2013 r., IV KK 216/12, LEX nr 1288762). Zważywszy, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia z „pracami budowlanymi” zakres osób odpowiedzialnych za przestrzeganie przepisów bhp określa ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane ( Dz. U. z 2010 r., Nr 243, poz. 1623). Zgodnie z treścią art. 22 pkt. 3 – 4 w/w ustawy kierowanie budową obiektu budowlanego w sposób zgodny z przepisami bezpieczeństwa i higieny pracy należy do kierownika budowy, którym był oskarżony S. Ł.. Do jego obowiązków należało m.in. koordynowanie realizacji zadań zapobiegających zagrożeniom bezpieczeństwa i ochrony zdrowia przy opracowywaniu technicznych oraz organizacyjnych założeń planowanych robót budowlanych lub ich poszczególnych etapów, które maja być prowadzone jednocześnie lub kolejno.

Na marginesie, bezpośredni nadzór nad bezpieczeństwem i higieną pracy podczas wykonywania robót budowlanych na stanowiskach pracy sprawują kierownik robót (w realiach niniejszej sprawy skazany H. K.) oraz mistrz budowlany ( vide §5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 6 lutego 2003 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy podczas wykonywania robót budowlanych, Dz. U. Nr 47, poz. 401). Przy czym każda z tych osób odpowiada za własne zachowania, niezależnie od odpowiedzialności innych.

Jak słusznie zauważył Sąd I instancji, z zeznań świadków (m.in. A. O., K. K., A. K.) wynika, że oskarżony S. Ł., m.in. z uwagi na wysokie kompetencje, faktycznie ingerował w sferę wykonawstwa (wydawał polecenia, w zakresie wykonania szalunku współdecydował o sposobie jego ustawienia i wykonania). Dostrzegając, jak się wydaje, zagrożenia związane z bezpieczeństwem nietypowej konstrukcji (szalunku wielopoziomowego) proponował wykonanie podpór typu wieżycowego, bardziej stabilnych. Zakładając nawet, że o sposobie i rodzaju szalunków zadecydował H. K., S. Ł. zaakceptował to i w dniu 10.08.2011 zgłosił do odbioru zbrojenie stropu w poziomie +6,42 m (II piętro) w osiach 1-7. Skoro zatem zastosowano koncepcję S. Ł. i jego wyliczenia, a wykonawca H. K. (m.in. ze wskazanych wyżej powodów) tego nie zakwestionował, a wręcz uznał je za słuszne, to – jak trafnie skonstatował Sąd I instancji – obaj doprowadzili do stworzenia takiej a nie innej konstrukcji wsporczej (S. Ł. od strony koncepcyjnej, a H. K. od strony wykonawczej).

Wykonanie szalunku wielopoziomowego – jak słusznie zauważył Sąd I instancji – wymagało uwzględnienia zagrożeń z tym związanych i szczególny nadzór w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy. Brak zachowania aktów staranności przy założeniach i realizacji konstrukcji wsporczej spowodował realne narażenie na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu odnośnie pracowników J. M. i K. K. oraz skutek w postaci obrażeń A. O.. Uzasadnia to kumulatywną kwalifikację prawną czynu z art. 220§2 k.k. oraz art. 157§3 k.k.

Nietrafny jest zarzut obrazy art. 410 k.p.k. Naruszenie tego przepisu zachodzi wówczas, gdy sąd przy wyrokowaniu opiera się na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej oraz gdy opiera się na części materiału ujawnionego. Dokonanie oceny dowodów w sposób odmienny od oczekiwań strony nie stanowi naruszenia art. 410 k.p.k. ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29.01.2014 r., II AKa 261/13, LEX nr1425427 oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19.02. (...)., II KK 17/14, LEX nr 1425048).

Nie budzi zastrzeżeń orzeczona wobec oskarżonego kara, rozumiana jako całokształt kar i środków karnych. Jak wynika z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku uwzględnia ona wszystkie istotne przesłanki i dyrektywy, o których mowa w art. 53§1 i 2 k.k., w tym stopień winy oskarżonego i społecznej szkodliwości czynu (m.in. nieumyślny charakter czynu), właściwości i warunki osobiste oskarżonego (m.in. jego uprzednia niekaralność sądową) oraz cele kary, tj. zapobiegawczy i wychowawczy w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kara 6 miesięcy pozbawienia wolności ( notabene z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na minimalny okres próby) mieści się w dolnych granicach ustawowego zagrożenia za czyn z art. 157§1 k.k., zaś nawiązka w kwocie 3.000-zł. uwzględnia możliwości finansowe S. Ł..

Reasumując, orzeczona wobec oskarżonego kara mieści się w granicach sądowego uznania i z całą pewnością nie jest niewspółmierna, a zwłaszcza w stopniu rażącym (art. 438 pkt. 4 k.p.k.).

Nie stwierdzając innych uchybień, które mogłyby mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku należało orzec, jak w pkt. I sentencji niniejszego wyroku.

O opłacie orzeczono na mocy art. 2 ust. 1 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223), zaś o pozostałych kosztach sądowych na podstawie art. 636§1 k.p.k. Na pozostałe koszty sądowe złożyły się:

- koszt uzyskania informacji o osobie z Krajowego Rejestru Karnego w kwocie 30-zł. (art. 618§1 pkt 10 k.p.k. w zw. z §3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego /Dz. U. 2014 r. poz. 861/);

- koszt doręczeń wezwań i innych pism – ryczałt – w kwocie 20-zł. (art. 618§1 pkt 1 k.p.k. w zw. z §1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym /Dz. U. z 2013 r., poz. 663 j.t./).