Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 maja 2014 r. powód (...) sp. z o.o. w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 1.911,20 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 19 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż dochodzi od pozwanego zapłaty kwoty dochodzonej pozwem tytułem zwrotu nienależnego świadczenia. W tym zakresie podkreślił, że w dniu 29 października 2010 r. zawarł z pozwanym dwie umowy leasingu operacyjnego o nr (...)(UL) oraz nr (...)(UL). Strona powodowa wykonała wszystkie obowiązki płatnicze wpłacając pełne, ostatnie opłaty leasingowe w dniu 14 listopada 2013 r. Pozwany w dniu 7 listopada 2013 r. wystawił noty obciążeniowe na kwotę 1.247,32 złotych tytułem wznowionych polis ubezpieczeniowych. Wobec konieczności przeniesienia własności mienia poleasingowego powód, mimo jego zdaniem oczywistej bezpodstawności żądani pozwanego, w dniu 30 stycznia 2014 r. zapłacił kwotę 1.911,20 złotych. Wezwanie do zwrotu bezpodstawnie otrzymanej w/w kwoty, pozwany pozostawił bez odpowiedzi (pozew k. 2-3).

Wobec tego, że okoliczności wskazane w pozwie nie budziły wątpliwości co do zgodności z prawdziwym stanem rzeczy Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy Wydział XVI Gospodarczy wydał w dniu 17 czerwca 2014 r. nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym – pod sygnaturą akt XVI GNc 3323/14 ( nakaz zapłaty k. 29).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zwrot kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Uzasadniając swoje stanowisko strona pozwana przyznała fakt zawarcia z powodem dwóch umów leasingu operacyjnego o nr (...) (UL) oraz o nr (...) (UL), podkreślając jednocześnie że zgodnie z postanowieniami umownymi strona powodowa zobowiązana była do poniesienia wszelkich kosztów z tytułu zawartych umów ubezpieczenia, które to koszty winna była wpłacić na rzecz strony pozwanej. Powód w dniu 30 stycznia 2014 r. dokonał zapłaty za wystawione noty obciążeniowe. Jednocześnie dokonując zapłaty nie uczynił tego z zastrzeżeniem zwrotu (sprzeciw od nakazu zapłaty k. 36-40).

Na rozprawie w dniu 27 marca 2015 r., bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku w niniejszej sprawie, pełnomocnicy stron wnosili jak dotychczas (protokół rozprawy k. 89-90).

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

(...) sp. z o.o. w W. (dalej: (...) sp. z o.o.) jako korzystający zawarł w dniu 29 października 2010 r. z (...) S.A. w W. (dalej: (...) (...)) jako finansującym umowę leasingu operacyjnego nr (...) (UL), przedmiotem której to umowy był system geometrii oraz linii do diagnozy podwozia, jak również umowę leasingu operacyjnego nr (...) (UL), której przedmiotem był z kolei podnośnik nożycowy. Na podstawie tychże umów (...) sp. z o.o. zobowiązała się do uiszczania opłat za korzystanie z przedmiotów leasingu w postaci rat leasingowych, akceptując jednocześnie ogólne warunki umowy leasingu operacyjnego (dalej: OWULO), stanowiące integralną część umowy leasingu. Umowy leasingu zostały zawarte na okres 36 miesięcy, tj. do dnia 30 listopada 2013 r. (dowód: umowa leasingu nr (...) k. 6-7; umowa leasingu nr (...) k. 8-9; OWULO k. 10-11v).

Stosownie do art. 4 § 1 pkt 1 OWULO ustalono, że przez cały okres posiadania przedmiotu leasingu przez korzystającego, korzystający ubezpiecza przedmiot leasingu we własnym imieniu i na swój koszt u jednego ze wskazanych przez finansującego ubezpieczycieli i na warunkach zaakceptowanych przez finansującego (art. 4 § 1 pkt 1 ogólnych warunków umowy leasingu operacyjnego k. 10v). W świetle zaś art. 4 § 1 pkt 3 OWULO postanowiono, iż korzystający jest zobowiązany do zapłaty na rzecz ubezpieczyciela wszelkich opłat i składek ubezpieczeniowych należnych z tytułu zawartej umowy ubezpieczenia przedmiotu leasingu. Zapłata będzie każdorazowo dokonywana przez korzystającego za pośrednictwem finansującego, który w tym zakresie zobowiązuje się do przekazania składki do ubezpieczyciela w imieniu korzystającego. Składki ubezpieczeniowe korzystający przekaże finansującemu w złotych, na podstawie wystawionej przez finansującego noty obciążeniowej lub faktury, w terminie wskazanym przez finansującego (art. 4 § 1 pkt 3 ogólnych warunków umowy leasingu operacyjnego k. 10v).

Z kolei, w art. 7 § 4 pkt 2 OWULO ustalono, że po zakończeniu umowy leasingu i wywiązaniu się przez korzystającego ze wszystkich wynikających z niej zobowiązań wobec finansującego, korzystający miał prawo do nabycia przedmiotu leasingu za wartość końcową powiększoną o podatek VAT w wysokości określonej obowiązującymi przepisami (art. 7 § 4 pkt 2 ogólnych warunków umowy leasingu operacyjnego k. 11v).

Przedmioty umów leasingu zostały wydane (...) sp. z o.o. w dniu 15 listopada 2010 r. ( dowód: protokołu odbioru przedmiotów leasingu k. 53-54).

W okresie trwania umów leasingu, (...) (...) (na mocy udzielonego pełnomocnictwa) zawarł umowy ubezpieczenia obejmujące przedmioty leasingu, które zawierane były na poniżej wskazane okresy:

- od dnia 19 listopada 2010 r. – do dnia 18 listopada 2011 r.;

- od dnia 19 listopada 2011 r. – do dnia 18 listopada 2012 r.;

- od dnia 19 listopada 2012 r. – do dnia 18 listopada 2013 r.;

- do dnia 19 listopada 2013 r. – do dnia 18 listopada 2014 r. ( dowód: wykaz polis dla umowy leasingu nr (...) k. 59-62; wykaz polis dla umowy leasingu nr (...) k. 55-58).

Pod koniec trwania umów leasingu (...) sp. z o.o. wystąpił do (...) (...) z żądaniem wykupu przedmiotów leasingu (okoliczność bezsporna).

Termin zakończenia obu umów leasingu przypadał na dzień 30 listopada 2013 r. (...) (...) poinformował (...) sp. z o.o. o możliwości wykupu przedmiotów umów leasingu, pod warunkiem uprzedniego zapłacenia wszelkich należności wynikających z tychże umów. W związku z powyższym zostały wystawione następujące faktury VAT:

- faktura VAT nr (...), na kwotę 2.126,07 złotych, z terminem płatności na dzień 31 stycznia 2014 r.;

- faktura VAT nr (...), na kwotę 700,73 złotych, z terminem płatności na dzień 31 stycznia 2014 r.;

- faktura VAT nr (...), na kwotę 655,98 złotych, z terminem płatności na dzień 31 stycznia 2014 r. ( dowód: faktury VAT k. 13-15).

Jednocześnie pismem z dnia 12 listopada 2013 r. Finansujący wezwała spółkę (...) sp. z o.o. do zapłaty wszelkich należności wynikających z przedmiotowych umów leasingu, w tym wynikające z umów ubezpieczenia ( dowód: pisma z dnia 12 listopada 2013 r. k. 63-64).

W dniu 20 listopada 2013 r. Korzystający dokonał częściowej spłaty (kwoty 3.482,78 złotych), jednakże z pominięciem płatności dotyczących umów ubezpieczenia ( dowód: potwierdzenie przelewu k. 12).

W związku z powyższym (...) (...) pismem z dnia 6 grudnia 2013 r. wezwał (...) sp. z o.o. do zapłaty pozostałych należności, wynikających z umów ubezpieczenia (w kwocie 290,99 złotych; w kwocie 360,41 złotych), w nieprzekraczalnym terminie do dnia 21 grudnia 2013 r. Korespondencja została dostarczona spółce w dniu 11 grudnia 2013 r. ( dowód: pisma z dnia 6 grudnia 2013 r. k. 65-66, k. 68-69; korekta noty obciążeniowej k. 67, k. 70; potwierdzenie odbioru k. 71-72).

Po upływie wyznaczonego terminu, bowiem dopiero w dniu 20 stycznia 2014 r. spółka uregulowała należności za polisy ubezpieczeniowe ( dowód: pismo z dnia 20 stycznia 2014 r. k. 17).

Mając powyższe na względzie (...) (...) w dniu 21 stycznia 2014 r. wystawił faktury obciążające (...) sp. z o.o. za bezumowne korzystanie z przedmiotów leasingu za okres od dnia 22 grudnia 2013 r. do dnia 20 stycznia 2014 r. Łączna kwota należności wyniosła 11.849,41 złotych, a termin jej uregulowana został wyznaczony na dzień 28 stycznia 2014 r. ( dowód: faktury VAT k. 73-76).

W ramach prowadzonych rozmów pomiędzy stronami (...) (...) zgodził się anulować opłatę za bezumowne korzystanie z przedmiotów leasingu w okresie od dnia 22 grudnia 2013 r. do dnia 15 stycznia 2014 r., pod warunkiem zapłaty przez Korzystającego wystawionych not obciążeniowych, na łączną kwotę 1.911,20 złotych. Należność ta obejmowała okres bezumownego korzystania od dnia 16 stycznia 2014 r. do dnia 20 stycznia 2014 r. W dniu 30 stycznia 2014 r. (...) sp. z o.o. dokonała zapłaty za powyższe noty obciążeniowe, nie zastrzegając że dokonuje tego z zastrzeżeniem zwrotu ( dowód: korespondencja e-mail k. 16; k. 18; potwierdzenie przelewu kwoty 1.911,20 złotych k. 19).

Następnie w dniu 9 marca 2014 r. (...) sp. z o.o. wezwała (...) (...) do zwrotu kwoty 1.911,20 złotych pobranej bezpodstawnie za bezumowne korzystanie z przedmiotów leasingu za okres od dnia 16 grudnia 2013 r. do dnia 20 stycznia 2014 r. Finansujący bowiem bez żadnej podstawy prawnej uzależnił sprzedaż przedmiotów leasingu od uregulowania bezpodstawnie naliczonej składki ubezpieczeniowej za kolejny rok, a następnie opłaty za bezumowne korzystanie z przedmiotów umów leasingu. Zapłata miała nastąpić w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania ( dowód: wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania i odbioru k. 21-21v).

Wobec braku reakcji po stronie (...) (...), spółka (...) wystąpiła z żądaniem zasądzenia dochodzonej należności na drogę sądową ( pozew k. 2-4).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych powyżej dokumentów, co do których strony nie kwestionowały ich autentyczności, ani ich treści, zaś Sąd również nie miał wątpliwości, co do ich wartości dowodowej, stąd były one przydatne dla ustalenia stanu faktycznego a Sąd dał im w pełni wiarę, zwracając jednakże uwagę, że stanowiły one jedynie dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c., które nie korzystają z domniemań zawartych w treści art. 244 k.p.c. (domniemania zgodności z prawdą oświadczeń w nich zawartych), jak ma to miejsce w przypadku dokumentów urzędowych a jedynie – poza domniemaniem autentyczności – korzystają z domniemania wyłączającego potrzebę dowodu, że osoba, która dokument podpisała, złożyła zawarte w nim oświadczenie ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 1982 roku, sygn. akt III CRN 65/82). Materialna moc dowodowa dokumentu prywatnego zależy od jego treści merytorycznej, o czym rozstrzyga sąd zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów ( por. art. 233; też K. Knoppek: Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 września 1985 roku, sygn. akt IV PR 200/85, PiP 1988, nr 5). Strony nie kwestionowały jednak mocy dowodowej złożonych dokumentów prywatnych, a Sąd uznał ich moc dowodową w rozumieniu art. 245 k.p.c., mając na względzie, że strony procesu na tle tak ustalonego stanu faktycznego pozostawały w sporze jedynie co do skutków prawnych zeń wynikających.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

(...) sp. z o.o. przeciwko (...) S.A. w W. nie było zasadne i jako takie podlegało oddaleniu.

W niniejszej sprawie powód dochodził od pozwanego zwrotu łącznie kwoty 1.911,20 złotych bowiem jak wyjaśnił, zapłacił na rzecz pozwanego tę kwotę w sytuacji gdy nie był w ogóle zobowiązany do spełnienia świadczenia. Podstawę prawną powództwa w niniejszej sprawie stanowił zatem art. 410 i nast. k.c., jako że świadczenie nienależne, jest szczególnym przypadkiem bezpodstawnego wzbogacenia, a w związku z tym, stosuje się do niego przepisy art. 405-409 k.c. Nienależne świadczenie odróżnia się od pozostałych przypadków bezpodstawnego wzbogacenia źródłem powstania, bowiem do zaistnienia tego zobowiązania dochodzi w wyniku spełnienia świadczenia przez zubożonego a nie poprzez jakiekolwiek inne przesunięcia majątkowe, niebędące świadczeniem (jak w pozostałych wypadkach bezpodstawnego wzbogacenia) a obecnie zachodzi brak podstawy prawnej do świadczenia. Brak podstawy prawnej oznacza brak causae świadczenia lub jej wadliwość. Zgodnie z treścią art. 410 § 1 k.c. świadczenie jest nienależne jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany (jak w niniejszej sprawie twierdził powód) lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył (condictio indebiti), albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła ( condictio causa finita) lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty (condtictio ob causam datorum), albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia ( condtictio sine causa). Brak podstawy świadczenia zachodzi, gdy świadczenie zostaje spełnione w zamiarze wykonania zobowiązania, które nie istnieje, ale świadczący musi błędnie mniemać, że takie zobowiązanie istnieje.

W niniejszej sprawie bezspornym był fakt zawarcia pomiędzy stronami umów leasingu operacyjnego nr (...) (UL), przedmiotem której to umowy był system geometrii oraz linii do diagnozy podwozia, jak również umowę leasingu operacyjnego nr (...) (UL), której przedmiotem był z kolei podnośnik nożycowy. Stosowana przez pozwanego (...) S.A. w W. w okresie trwania umowy leasingu praktyka pokazuje, że (...) sp. z o.o. była obciążana przez niego kosztami ubezpieczenia przedmiotów leasingu. Powyższe zostało uwidocznione w treści art. 4 § 1 pkt 3 OWULO a które to warunki zostały przez obie strony zaakceptowane. W umowie leasingu przewidziano bowiem, że przez cały czas posiadania przedmiotu leasingu przez Korzystającego, Finansujący będzie ubezpieczał przedmiot leasingu na swoją rzecz, lecz na koszt Korzystającego, a ponadto zapłacone składki ubezpieczeniowe Korzystający zwróci Finansującemu w złotych, na podstawie wystawionej faktury. W ocenie Sądu Rejonowego, postanowienia umowy w tym przedmiocie są jednoznaczne i nie budzą żadnych wątpliwości. Zapis OWULO w tym przedmiocie jest bowiem jasny, mowa jest w nim o obowiązku zwrotu wszelkich opłat i składek ubezpieczeniowych należnych z tytułu zawartej umowy ubezpieczenia. Umowy ubezpieczenia przedmiotów leasingu były zawierane na roczne okresy i także wysokość stawki była roczna. Strona powodowa zakwestionowała skuteczności domagania się od niej składki ubezpieczeniowej za ostatnie dwie umowy ubezpieczenia, co w konsekwencji doprowadziło do opóźnienia w płatnościach spornych należności oraz bezumownego korzystania z przedmiotów leasingu. W ocenie Sądu pozwany był w pełni uprawniony do naliczenia wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania. Zwrot przedmiotów leasingu miał bowiem nastąpić w dniu 21 grudnia 2013 r. Ostatecznie strona pozwana przystała na częściowe anulowanie należności z w/w tytułu, ograniczając ją do kwoty 1.911,20 złotych za okres bezumownego korzystania od dnia 16 stycznia 2014 r. do dnia 20 stycznia 2014 r.

Ponadto, należy zwrócić uwagę, że powód podnosił, iż działając pod przymusem ze strony pozwanego w obawie przed utratą możliwości realizacji opcji wykupu przedmiotów leasingu, spełnił ostatecznie świadczenie. Przepisy prawa przewidują również sytuację, w których mimo spełnienia ogólnych przesłanek zwrotu nienależnego świadczenia z art. 410 § 2 k.c., co w niniejszej sprawie jak ustalono nie miało miejsca, wyłączone jest roszczenie o dokonanie tego zwrotu. Artykuł 411 k.c. wymienia sytuacje w których nie można żądać zwrotu świadczenia. Powołany przepis między innymi stanowi, że nie można żądać zwrotu świadczenia, jeżeli spełniający świadczenie wiedział, iż nie był do świadczenia zobowiązany, chyba że spełnienie świadczenia nastąpiło z zastrzeżeniem zwrotu albo w celu uniknięcia przymusu lub w wykonaniu nieważnej czynności prawnej. Przepis art. 411 pkt 1 k.c. in principio przewiduje wyjątek od zasady zwrotu nienależnego świadczenia, jednocześnie przewidując (w art. 411 pkt 1 k.c. in fine) trzy odstępstwa od tego wyjątku (czyli powrót do zasady obowiązku zwrotu nienależnego świadczenia). Ustawodawca przewidział m.in. że nie można żądać zwrotu nienależnego świadczenia, jeżeli spełniający świadczenie wiedział, iż nie był do świadczenia zobowiązany, chyba że spełnienie świadczenia nastąpiło w celu uniknięcia przymusu. Spełniający świadczenie może więc żądać zwrotu świadczenia także wówczas, gdy świadczył w celu uniknięcia przymusu. Spełnienie świadczenia „w celu uniknięcia przymusu” rozumieć należy szeroko, jako świadczenie spełnione pod naciskiem okoliczności ( por. Z. Radwański, Zobowiązania..., Wydawnictwo C.H.Beck, s. 224). Świadczenie w celu uniknięcia przymusu to nie tylko świadczenie wymuszone przez accipiensa, ale, jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy, przez przymus wskazany w art. 411 pkt 1 in fine k.c., należy rozumieć każdą sytuację, w której świadczenie nie jest spełniane dobrowolnie. Takie rozumienie przymusu jest szersze od pojęcia braku swobody (art. 82 k.c.) oraz groźby (art. 87 k.c.) ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2007 r., sygn. akt II PK 356/06, OSNP 2008, nr 15-16, poz. 217).

Pojęcie „w celu uniknięcia przymusu” obejmuje wszystkie przypadki grożącego przymusu albo przymusowego położenia; będą to wszystkie sytuacje, gdy ktoś świadczy w celu ochrony własnych praw podmiotowych, które nie zawsze muszą być bezpośrednio związane z samym świadczeniem. W orzecznictwie i doktrynie prezentowany jest również pogląd co do wąskiego rozumienia pojęcia „przymusu” - twierdzi się bowiem, że art. 411 pkt 1 k.c. nie ma na względzie uniknięcia przymusowego położenia (art. 388 k.c.), lecz jedynie uniknięcie przymusu ( por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 1958 r., sygn. akt I CR 560/57, OSN 1958, nr 3, poz. 82; K. Pietrzykowski (w:) Kodeks..., s. 880; M. Nesterowicz (w:) Kodeks..., s. 373). Przymus to nie tylko zagrożenie egzekucją świadczenia, ale także stworzenie takich sytuacji, w których spełniający świadczenie, by uniknąć niekorzystnych i często nieodwracalnych skutków, zmuszony jest spełnić świadczenie, mimo świadomości, że świadczy nienależnie ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2005 r., sygn. akt II CK 177/05, LEX nr 346049). Zdaniem Sądu Rejonowego, okoliczności sprawy przemawiają za tym, że nie było przejawów stosowanego ze strony pozwanego przymusu i wymuszania na powodzie zapłaty żądanej kwoty w zamian za wykup przedmiotów leasingu, skoro (...) sp. z o.o. zaakceptowała postanowienia ogólnych warunków umowy leasingu operacyjnego a zgodnie z treścią art. 7 § 4 pkt 2 OWULO warunkiem koniecznym do powstania po stronie Korzystającego uprawnienia do nabycia przedmiotu leasingu po zakończeniu okresu leasingu jest wywiązanie się Korzystającego ze wszystkich zobowiązań wobec Finansującego wynikających z umowy leasingu. Strona powodowa miała świadomość, tego że wykupienie przedmiotów leasingu uzależnione jest od uregulowania przez nią wszystkich zobowiązań. Skoro zatem przy spełnianiu świadczenia nie było ze strony powoda celu uniknięcia przymusu, a powód jako spełniający świadczenie wiedział, że nie był do świadczenia zobowiązany, to nie może domagać się zwrotu świadczenia. Art. 411 pkt 1 k.c. zakłada, że skoro ktoś wiedząc, że nie jest zobowiązany, świadczenie spełnia, powinien skutki tego ponieść ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 2000 r., sygn. akt II CKN 294/00, LEX nr 533859), niemniej jednak „wiedza” w rozumieniu art. 411 pkt 1 k.c. jest to całkowita świadomość tego, iż świadczenie się nie należy i że spełniający je może bez ujemnych dla siebie konsekwencji prawnych go nie wykonać, a mimo to je spełnia ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w P. z dnia 29 września 2010 r., sygn. akt I ACa 686/10, Lex nr 756706). W konsekwencji spełnione przez powoda świadczenie, było spełnione dobrowolnie, a zatem wyłączona jest możliwość zwrotu świadczenia stosownie do treści art. 411 pkt 1 k.c.

Reasumując – strona powodowa nie zaoferowała żadnych dowodów uzasadniających jej roszczenie, a przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe potwierdziło stanowisko strony pozwanej.

W tym miejscu należy podkreślić, że mimo doręczenia odpisu sprzeciwu pozwanego od nakazu zapłaty powód nie starał się w żaden sposób przeciwstawić zgłoszonym zarzutom, choć zgodnie z treścią art. 5055 § 2 k.p.c. (bo niniejsza sprawa była sprawą rozpoznawaną w postępowaniu uproszczonym) zasadą jest, że strony powinny przy pierwszej czynności procesowej – piśmie procesowym – tu w pozwie lub odpowiedzi na sprzeciw pozwanego od nakazu zapłaty – przedstawić wszystkie fakty i zarzuty na których opierają swoje żądania, a także wnioski dowodowe na ich poparcie, bowiem w przeciwnym razie – stracą możliwość skorzystania z nich w dalszym postępowaniu. Rozpoznanie nowych faktów, zarzutów lub dowodów jest później możliwe jeżeli strona wykaże, że nie mogła ich powołać wcześniej; lub gdy potrzeba powołania wynikła później. Strona powodowa znająca treść sprzeciwu pozwanego od nakazu zapłaty nie zajęła żadnego stanowiska odnośnie zgłoszonych zarzutów. Wobec braku reakcji strony powodowej, Sąd w zakresie twier­dzeń pozwanego zawartych w sprzeciwie od nakazu zapłaty zastosował rygor z art. 230 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe, Sąd oddalił powództwo w całości jako niezasadne.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie drugim wyroku na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na poniesione przez pozwanego koszty procesu składają się koszty zastępstwa procesowego oraz opłata skarbowa od dokumentu pełnomocnictwa. Zgodnie bowiem z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) minimalna stawka wynagrodzenia radcy prawnego przy wartości przedmiotu sporu przekraczającej 1.500 złotych, a nie przekraczającej 5.000 złotych wynosi 600 złotych. Do kosztów celowego dochodzenia praw i celowej obrony zalicza się również opłatę skarbową w kwocie 17 złotych uiszczoną od dokumentu pełnomocnictwa, co zostało potwierdzone przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 12 marca 2003 r., sygn. akt III CZP 2/03, OSNC 2003/12/161. Łącznie pozwany poniósł niezbędne koszty procesu (w rozumieniu art. 98 k.p.c.) w wysokości 617 złotych i taką kwotę z tego tytułu powód obowiązany jest jej zwrócić.

Mając na uwadze wszystkie opisane wyżej okoliczności, Sąd na podstawie powołanych w uzasadnieniu przepisów prawa orzekł jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron.