Pełny tekst orzeczenia

193/3/B/2014

POSTANOWIENIE
z dnia 26 czerwca 2014 r.
Sygn. akt Ts 151/12

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Teresa Liszcz – przewodnicząca
Maria Gintowt-Jankowicz – sprawozdawca
Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 grudnia 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej R.W.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 22 czerwca 2012 r. (data nadania) R.W. (dalej: skarżący, podatnik) zakwestionował zgodność art. 80 ust. 1 w związku z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29, poz. 257, ze zm.; dalej: ustawa), z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz. Urz. L 256 z 23.07.1987; dalej: rozporządzenie) oraz w związku z działem 87, poz. 8703 i 8705 obwieszczenia Ministra Finansów z dnia 1 czerwca 2006 r. w sprawie wyjaśnień do Taryfy celnej (M. P. Nr 86, poz. 880) z następującymi wzorcami kontroli: po pierwsze, z art. 31 ust. 2 w związku z art. 2, art. 7, art. 84, art. 87 ust. 1 i art. 217 Konstytucji; po drugie, z art. 32 ust. 1 w związku z art. 2, art. 7, art. 45 ust. 1, art. 64 ust. 1 i art. 84 Konstytucji; po trzecie, z art. 45 ust. 1 w związku z art. 2, art. 7, art. 84, art. 87 ust. 1 i art. 217 Konstytucji; po czwarte, z art. 64 ust. 1 w związku z art. 7, art. 31 ust. 2, art. 84 i art. 217 Konstytucji; po piąte, z art. 84 w związku z art. 2, art. 7, art. 31 ust. 2, art. 45 ust. 1, art. 87 ust. 1 i art. 217 Konstytucji.
W ocenie skarżącego zakwestionowane unormowania naruszają zasadę nienakładania na obywatela obowiązku nieprzewidzianego prawem i zasadę równości wobec prawa oraz działania organu na podstawie przepisów prawa (wyrażone w art. 31 ust. 2 i art. 32 ust. 1 w związku z art. 2, art. 7, art. 45 ust. 1, art. 64 ust. 1, art. 84, art. 87 ust. 1 i art. 217 Konstytucji). Zaskarżone przepisy są również niezgodne z zasadą sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd (art. 45 ust. 1 w związku z art. 2, art. 7, art. 84, art. 87 ust. 1 i art. 217 Konstytucji). W rozpatrywanej skardze konstytucyjnej podatnik podniósł również naruszenie zasady ochrony prawa własności, innych praw majątkowych oraz prawa dziedziczenia (wynikających z art. 64 ust. 1 Konstytucji), zakazu nakładania danin publicznych, podatków w innej formie niż ustawowa, a także obowiązku ponoszenia wyłącznie danin publicznych nałożonych ustawą (wyrażonych w art. 84 i art. 217 Konstytucji).
Postanowieniem z 16 grudnia 2013 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania badanej skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał stwierdził, że skarżący w istocie domaga się uznania, że zaklasyfikowanie – zgodnie z rozporządzeniem – przez organy podatkowe samochodu skarżącego do pozycji 8703 CN (nie zaś do pozycji CN 8705 – czego domagał się podatnik) narusza jego konstytucyjne wolności lub prawa. A zatem – jak ustalił Trybunał – w rzeczywistości zarzuty skargi dotyczą ewentualnej wadliwości rozstrzygnięć podjętych w sprawie skarżącego, tym samym skarga konstytucyjna (w tym zakresie) jest skargą na stosowanie prawa. Trybunał podkreślił również, że podnoszona przez skarżącego niezgodna z jego interesem prawnym (i finansowym) wykładnia zaskarżonej regulacji, przy jednoczesnym braku utrwalonej w tym zakresie praktyki organów stosujących prawo, wyklucza uznanie, że przedmiotem kontroli konstytucyjności w rozpatrywanej sprawie jest norma prawna dekodowana z danego przepisu zgodnie z ustaloną praktyką.
Ponadto, ze względu na nieokreślenie, która jednostka normatywna rozporządzenia stanowi przedmiot skargi konstytucyjnej, Trybunał odmówił nadania jej dalszego biegu w tym zakresie – na podstawie art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK).
Na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącego wniósł w ustawowym terminie zażalenie. W złożonym środku odwoławczym zarzucił naruszenie art. 36 ust. 3 ustawy o TK przez uznanie, że skarga jest oczywiście bezzasadna oraz niewezwanie do uzupełnienia braków formalnych skargi w zakresie wskazania szczegółowego przepisu rozporządzenia. Uzasadnienie zażalenia nie zawierało żadnych argumentów, które kwestionowałyby zasadność odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6–7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego zażalenie wniesione w niniejszej sprawie nie zawiera żadnych argumentów, które podałyby w wątpliwość przesłanki odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał w obecnym składzie stwierdza zatem, że postanowienie z 16 grudnia 2013 r. o odmowie nadania rozpatrywanej skardze konstytucyjnej dalszego biegu jest prawidłowe.
Skarżący nie uzasadnił zarzutu zażalenia dotyczącego przyjęcia za podstawę odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej art. 36 ust. 3 ustawy o TK (oczywista bezzasadność skargi), co uniemożliwiło jego rozpatrzenie.
Trybunał zauważa także, że skarżący błędnie zinterpretował przepisy ustawy o TK dotyczące procedury uzupełniania braków formalnych skargi konstytucyjnej (art. 49 w związku z art. 36 ust. 2 ustawy o TK). Z przepisów tych nie da się wyprowadzić – jak to czyni skarżący – swoistego „prawa podmiotowego do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej”.
Wezwanie do uzupełnienia braków formalnych skargi sygnalizuje skarżącemu, że merytoryczne rozpoznanie skargi konstytucyjnej uzależnione jest od uzupełnienia jej treści – stosownie do zarządzenia sędziego (zob. postanowienie TK z 20 grudnia 2012 r., Ts 134/11, OTK ZU nr 6/B/2012, poz. 519). Niemniej jednak, na etapie wstępnego rozpoznania skargi konstytucyjnej Trybunał każdorazowo ocenia zasadność wzywania do jej uzupełnienia (zob. postanowienie TK z 10 lipca 2012 r., Ts 46/12, OTK ZU nr 4/B/2012, poz. 384). Trybunał odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, uznawszy, że w sprawie nie zachodzi konieczność wzywania do uzupełnienia jej braków. Trybunał, w składzie rozpatrującym zażalenie, w pełni podziela to stanowisko.

Wobec powyższego Trybunał stwierdza, że w zażaleniu nie podważono przesłanek leżących u podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Z tego względu, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia.