Ts 274/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
87/1/B/2014
POSTANOWIENIE
z dnia 13 lutego 2014 r.
Sygn. akt Ts 274/13
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Leon Kieres – przewodniczący
Stanisław Biernat – sprawozdawca
Małgorzata Pyziak-Szafnicka,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 grudnia 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej M. i M. S.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 8 października 2013 r. M. i M. S. (dalej: skarżący) zakwestionowali zgodność punktu 11 części II załącznika do ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2012 r., poz. 1282, ze zm.; dalej: ustawa o opłacie skarbowej) w zakresie, w jakim nakłada on obowiązek „poniesienia opłaty skarbowej od zaświadczenia VAT-25 [zaświadczenia potwierdzającego brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu przywozu nabywanych z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej innego niż terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pojazdów, które mają być dopuszczone do ruchu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej] w nieuzasadnionej, nieproporcjonalnej wysokości [160 zł]”, z art. 2. art. 31 ust. 3 i art. 32 Konstytucji.
Postanowieniem z 4 grudnia 2013 r., doręczonym pełnomocnikowi 9 grudnia 2013 r., Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, uznawszy, że skarżący nie wskazali konstytucyjnych praw podmiotowych, a w konsekwencji nie określili sposobu ich naruszenia.
W zażaleniu z 12 grudnia 2013 r. skarżący zaskarżyli postanowienie Trybunału w całości. Zarzucili w nim Trybunałowi naruszenie art. 49 w związku z art. 36 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) przez niewezwanie do uzupełnienia braków formalnych skargi.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
W myśl art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6–7 i w związku z art. 49 ustawy o TK). Bada przede wszystkim, czy w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.
Trybunał stwierdza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a zarzuty sformułowane w zażaleniu nie podważają podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Skarżący błędnie zinterpretowali art. 49 w związku z art. 36 ust. 2 ustawy o TK, które dotyczą procedury uzupełniania braków formalnych skargi konstytucyjnej. Z przepisów tych nie da się wyprowadzić – co czynią skarżący – swoistego „prawa podmiotowego do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej”. Na etapie wstępnego rozpoznania skargi Trybunał każdorazowo ocenia zasadność wzywania do ich uzupełnienia. Są bowiem takie uchybienia, których nie da się usunąć i wzywanie do tego jest bezcelowe. Zakwestionowanym postanowieniem Trybunał odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, uznawszy, że w sprawie nie zachodzi konieczność wzywania do usunięcia jej braków. Trybunał, w obecnym składzie, w pełni podziela wcześniej zajęte stanowisko. Podstawę skargi konstytucyjnej skarżący wyraźnie określili w jej petitum i potwierdzili w konkluzji wywodu. Również uzasadnienie skargi nie daje podstaw do twierdzenia, że zamiarem skarżących było wskazanie innych (poza art. 2, art. 32 i art. 31 ust. 3 Konstytucji) wzorców kontroli zakwestionowanego unormowania (zob. postanowienia TK z 10 lipca 2012 r., Ts 46/12, OTK ZU nr 4/B/2012, poz. 384 oraz 5 czerwca 2013 r. Ts 207/12, niepubl.).
Jedynie dodatkowo Trybunał podkreśla, że w myśl z art. 46 ust. 1 ustawy o TK jednym z warunków merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest jej złożenie w zawitym terminie trzech miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W uzasadnieniu wyroku z 26 marca 2002 r. Trybunał podkreślił, że jest to ostateczny termin do sformułowania elementów skargi konstytucyjnej (SK 2/01, OTK ZU nr 2/A/2002, poz. 15). W związku z tym, nawet gdyby skarżący wskazali dodatkowe wzorce kontroli w piśmie uzupełniającym braki formalne skargi, to uczyniliby to z przekroczeniem terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o TK (zob. postanowienie TK z 21 stycznia 1998 r., Ts 2/98, OTK ZU nr 2/1998, poz. 21 oraz wyrok TK z 14 grudnia 1999 r., SK 14/98, OTK ZU nr 7/1999, poz. 163).
Ponieważ zażalenie nie podważa podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, więc Trybunał Konstytucyjny – na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK – postanowił jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 13 lutego 2014 r.
Sygn. akt Ts 274/13
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Leon Kieres – przewodniczący
Stanisław Biernat – sprawozdawca
Małgorzata Pyziak-Szafnicka,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 grudnia 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej M. i M. S.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 8 października 2013 r. M. i M. S. (dalej: skarżący) zakwestionowali zgodność punktu 11 części II załącznika do ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2012 r., poz. 1282, ze zm.; dalej: ustawa o opłacie skarbowej) w zakresie, w jakim nakłada on obowiązek „poniesienia opłaty skarbowej od zaświadczenia VAT-25 [zaświadczenia potwierdzającego brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu przywozu nabywanych z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej innego niż terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pojazdów, które mają być dopuszczone do ruchu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej] w nieuzasadnionej, nieproporcjonalnej wysokości [160 zł]”, z art. 2. art. 31 ust. 3 i art. 32 Konstytucji.
Postanowieniem z 4 grudnia 2013 r., doręczonym pełnomocnikowi 9 grudnia 2013 r., Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, uznawszy, że skarżący nie wskazali konstytucyjnych praw podmiotowych, a w konsekwencji nie określili sposobu ich naruszenia.
W zażaleniu z 12 grudnia 2013 r. skarżący zaskarżyli postanowienie Trybunału w całości. Zarzucili w nim Trybunałowi naruszenie art. 49 w związku z art. 36 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) przez niewezwanie do uzupełnienia braków formalnych skargi.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
W myśl art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6–7 i w związku z art. 49 ustawy o TK). Bada przede wszystkim, czy w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.
Trybunał stwierdza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a zarzuty sformułowane w zażaleniu nie podważają podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Skarżący błędnie zinterpretowali art. 49 w związku z art. 36 ust. 2 ustawy o TK, które dotyczą procedury uzupełniania braków formalnych skargi konstytucyjnej. Z przepisów tych nie da się wyprowadzić – co czynią skarżący – swoistego „prawa podmiotowego do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej”. Na etapie wstępnego rozpoznania skargi Trybunał każdorazowo ocenia zasadność wzywania do ich uzupełnienia. Są bowiem takie uchybienia, których nie da się usunąć i wzywanie do tego jest bezcelowe. Zakwestionowanym postanowieniem Trybunał odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, uznawszy, że w sprawie nie zachodzi konieczność wzywania do usunięcia jej braków. Trybunał, w obecnym składzie, w pełni podziela wcześniej zajęte stanowisko. Podstawę skargi konstytucyjnej skarżący wyraźnie określili w jej petitum i potwierdzili w konkluzji wywodu. Również uzasadnienie skargi nie daje podstaw do twierdzenia, że zamiarem skarżących było wskazanie innych (poza art. 2, art. 32 i art. 31 ust. 3 Konstytucji) wzorców kontroli zakwestionowanego unormowania (zob. postanowienia TK z 10 lipca 2012 r., Ts 46/12, OTK ZU nr 4/B/2012, poz. 384 oraz 5 czerwca 2013 r. Ts 207/12, niepubl.).
Jedynie dodatkowo Trybunał podkreśla, że w myśl z art. 46 ust. 1 ustawy o TK jednym z warunków merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest jej złożenie w zawitym terminie trzech miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W uzasadnieniu wyroku z 26 marca 2002 r. Trybunał podkreślił, że jest to ostateczny termin do sformułowania elementów skargi konstytucyjnej (SK 2/01, OTK ZU nr 2/A/2002, poz. 15). W związku z tym, nawet gdyby skarżący wskazali dodatkowe wzorce kontroli w piśmie uzupełniającym braki formalne skargi, to uczyniliby to z przekroczeniem terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o TK (zob. postanowienie TK z 21 stycznia 1998 r., Ts 2/98, OTK ZU nr 2/1998, poz. 21 oraz wyrok TK z 14 grudnia 1999 r., SK 14/98, OTK ZU nr 7/1999, poz. 163).
Ponieważ zażalenie nie podważa podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, więc Trybunał Konstytucyjny – na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK – postanowił jak w sentencji.