Pełny tekst orzeczenia

92/2/B/2014



POSTANOWIENIE

z dnia 26 marca 2014 r.

Sygn. akt Tw 50/12



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Stanisław Biernat – przewodniczący

Stanisław Rymar – sprawozdawca

Andrzej Wróbel,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 maja 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu wnioskowi Zarządu Głównego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Policjantów,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



1. W dniu 24 września 2012 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Zarządu Głównego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Policjantów (dalej: Zarząd Główny lub wnioskodawca) o zbadanie zgodności: art. 13a ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67, ze zm.; dalej: ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy) w zw. z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 24, poz. 145; dalej: ustawa zmieniająca) z art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmienionej następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełnionej Protokołem nr 2 (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, ze zm.; dalej: Konwencja), oraz art. 14 ust. 1 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, otwartego do podpisu w Nowym Jorku dnia 19 grudnia 1966 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 38, poz. 167; dalej: MPPOiP); art. 13 ust. 1 pkt 1b, art. 13a, art. 15b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy oraz art. 3 ust. 2 ustawy zmieniającej z art. 6 ust. 2 i 3 Konwencji; art. 15b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy z art. 8, częścią I pkt 12 i art. 12 Europejskiej Karty Społecznej, sporządzonej w Turynie dnia 18 października 1961 r. (Dz. U. z 1999 r. Nr 8, poz. 67, ze zm.; dalej: EKS) oraz częścią I pkt 30 oraz art. 30 Europejskiej Karty Społecznej (zrewidowanej), sporządzonej w Strasburgu 3 maja 1996 r. (dalej: ZEKS); art. 2 ust. 2 w zw. z art. 9, art. 9 i art. 10 ust. 1 Międzynarodowego Paktu Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych, otwartego do podpisu w Nowym Jorku dnia 19 grudnia 1966 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 38, poz. 169; dalej: MPPGSiK), art. 23 ust. 1 oraz art. 26 MPPOiP.



2. Postanowieniem z 8 maja 2013 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu wnioskowi Zarządu Głównego.



2.1. Trybunał Konstytucyjny uznał, że Zarząd Główny domaga się stwierdzenia niezgodności z art. 6 ust. 1 Konwencji oraz art. 14 ust. 1 MPPOiP nie tyle art. 13a ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy w zw. z art. 3 ust. 2 ustawy zmieniającej, co stosowania (nie zaś treści normatywnej) art. 34 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym, nota bene niewskazanego jako przedmiot zaskarżenia w uchwale nr 263/2012 w sprawie złożenia wniosku do Trybunału Konstytucyjnego (art. 36 ust. 3 w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym [Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK]).



2.2. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że wnioskodawca domaga się nie tyle zbadania zgodności z art. 6 ust. 1 Konwencji oraz art. 14 ust. 1 MPPOiP art. 13a ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy w zw. z art. 3 ust. 2 ustawy zmieniającej, ile trafności „rozwiązań wynikających z art. 13a ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym w zw. z art. 3 ust. 2 ustawy zmieniającej”. Nadto uznał, że Zarząd Główny występuje o stwierdzenie niezgodności z powołanymi wzorcami kontroli zaniechania prawodawczego, polegającego na braku uregulowania wyłączającego stosowanie art. 15b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy do okresów służby, co do których funkcjonariusz dowiedzie, że „jego służba nie spełniała znamion opisanych w preambule ustawy zmieniającej”.



2.3. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że art. 6 ust. 2 i 3 Konwencji nie jest adekwatnym wzorcem kontroli art. 13 ust. 1 pkt 1b, art. 13a i art. 15b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym (art. 36 ust. 3 w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).



2.4. Zdaniem Trybunału zarzut niezgodności art. 15b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy z art. 9 MPPGSiK cechuje oczywista bezzasadność (art. 36 ust. 3 ustawy o TK).



2.5. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że art. 12 EKS nie może być wzorcem kontroli art. 15b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy (art. 36 ust. 3 w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).



2.6. Trybunał ocenił, że badanie w rozpatrywanej sprawie zgodności art. 15b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy z powołanymi postanowieniami ZEKS wykracza poza jego kompetencje (art. 36 ust. 3 w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).



2.7. Trybunał stwierdził, że zarzut naruszenia przez art. 15b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy zasady równości (art. 26 zdanie pierwsze MPPOiP) oraz zakazu dyskryminacji w odniesieniu do prawa zabezpieczenia społecznego (art. 2 ust. 2 w zw. z art. 9 MPPGSiK) cechuje oczywista bezzasadność (art. 36 ust. 3 ustawy o TK).



2.8. Trybunał uznał, że przedstawiona we wniosku argumentacja świadczy o tym, że wnioskodawca nie tyle kwestionuje art. 15b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy (gdyż zasadniczo uważa przyjęte w nim rozwiązanie za pożądane), ile domaga się stwierdzenia niezgodności z powołanymi wzorcami kontroli zaniechania prawodawczego, polegającego na: po pierwsze, braku uregulowania wyłączającego stosowanie art. 15b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy do funkcjonariuszy, którzy wykażą, że ich „służba nie spełniała znamion opisanych w preambule ustawy zmieniającej”, lub uregulowania nakazującego odpowiednie stosowanie do tych funkcjonariuszy art. 15b ust. 3 i 4 tej ustawy, po drugie, braku uregulowań dających funkcjonariuszom możliwość przeprowadzenia stosownego postępowania dowodowego w przedmiotowym zakresie. Przywołane zarzuty nie mogły być rozpatrzone przez Trybunał z uwagi na brak kognicji w tym zakresie.



2.9. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że art. 8 Konwencji nie jest adekwatnym – z perspektywy związku zawodowego – wzorcem kontroli art. 15b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy (art. 36 ust. 3 ustawy o TK).



2.10. Zdaniem Trybunału żądanie wnioskodawcy, by sąd konstytucyjny rozstrzygał o zgodności art. 15b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy, zakłada w istocie nie tyle przeprowadzenie kontroli norm i zbadanie, czy kwestionowany przepis narusza wyrażone w art. 8 Konwencji prawo do życia rodzinnego (możność pozostawania w związku małżeńskim i posiadania potomstwa), ile ocenę faktycznego wpływu stosowania art. 15b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy na sytuację finansową gospodarstw domowych. Tak sformułowane zarzuty doprowadziły Trybunał do konkluzji, że Zarząd Główny domaga się oceny zaskarżonych przepisów w aspekcie celowości (art. 36 ust. 3 w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).



3. W zażaleniu z 27 maja 2013 r. Zarząd Główny wniósł o „uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i o przekazanie wniosku ZG NSZZ Policjantów z 21 września 2012 do rozpoznania na rozprawie w celu zbadania zgodności zaskarżonych przepisów z regulacjami ratyfikowanych umów międzynarodowych przedstawionych we wniosku ZG NSZZ Policjantów”.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



1. Zgodnie z art. 36 ust. 4 ustawy o TK wnioskodawcy przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania wnioskowi dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w zw. z art. 36 ust. 6–7 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.



2. W zażaleniu Zarząd Główny zarzuca: „Trybunał Konstytucyjny bezpodstawnie przyjął, iż przedstawiony (…) problem dotyczy procesu stosowania prawa”. Zdaniem wnioskodawcy: „w obrocie prawnym utrwaliło się i uzyskało praktyczny wymiar swoiste znaczenie art. 13a ustawy emerytalnej. Polega ono na tym, iż organy emerytalne przyjmują i akceptują szczególną moc dowodową informacji IPN z pominięciem innych źródeł dowodowych. W konsekwencji powyższego przede wszystkim ZER [tj. Zakład Emerytalno-rentowy MSW] nie stosuje art. 34 ustawy emerytalnej oraz 76 § 3 k.p.a. Decyzje administracyjne wydawane przez organ emerytalny (…) nie zapadają po przeprowadzeniu »stosownego postępowania dowodowego«. W rzeczywistości nie ma ono miejsca i jedynym dowodem w postępowaniu organu rentowego jest informacja IPN, której art. 13a nadał szczególne znaczenie prawne i dowodowe”.

W zażaleniu wnioskodawca podtrzymuje, że „art. 34 ustawy emerytalnej (…) powinien być stosowany w postępowaniu przez ZER i sądami, jednakże wskutek wprowadzenia art. 13a do ustawy emerytalnej, jest on pomijany w szczególności w postępowaniach administracyjnych toczących się przed organami emerytalnymi dotyczącymi przeliczenia wysokości emerytury byłego funkcjonariusza służb PRL. Takie działanie ZER nie jest wpadkowe, stanowi ono utartą praktykę wynikającą z przyjętego, zaakceptowanego i ugruntowanego znaczenia normatywnego art. 13a ustawy emerytalnej”.

Odnosząc się do przytoczonej argumentacji, Trybunał Konstytucyjny podkreśla, że art. 13a ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy nie przekreśla możliwości podważenia treści informacji o przebiegu służby sporządzonej przez IPN (zob. doręczone wnioskodawcy postanowienie TK z 8 maja 2013 r., wydane w sprawie o sygn. Tw 51/12). Tym samym nie znajduje uzasadnienia twierdzenie, że art. 13a ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy nadał informacji IPN szczególne znaczenie dowodowe. Pogląd, w myśl którego „organ rentowy (…) opiera swoje orzeczenie jedynie na informacji IPN”, dodatkowo potwierdza trafność przyjęcia przez Trybunał w zaskarżonym postanowieniu, że zarzuty wnioskodawcy skierowane są przeciwko stosowaniu (niewłaściwemu stosowaniu lub niestosowaniu) określonych reguł dowodowych (art. 34 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy czy 76 § 3 k.p.a.), nie zaś przeciwko treści normatywnej art. 13a tej ustawy, z którego – wbrew stanowisku wnioskodawcy – nie wynika nakaz traktowania informacji jako jedynego, tj. uwzględnianego w postępowaniu „z pominięciem innych źródeł dowodowych”, środka dowodowego.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że w zaskarżonym postanowieniu Trybunał Konstytucyjny prawidłowo odmówił nadania wnioskowi dalszego biegu w odniesieniu do zbadania zgodności art. 13a ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy w zw. z art. 3 ust. 2 ustawy zmieniającej z art. 6 ust. 1 Konwencji oraz art. 14 ust. 1 MPPOiP (art. 36 ust. 3 w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).



3. W zażaleniu wnioskodawca podtrzymuje, że „w art. 15b powinna znaleźć się regulacja, która umożliwiłaby funkcjonariuszowi przeprowadzenie dowodu, iż jego służba nie wypełniała znamion opisanych w preambule do ustawy zmieniającej. (…) Skutkowałoby to wyłączeniem stosowania wobec niego domniemania wynikającego z preambuły ustawy zmieniającej i dyspozycji art. 15b ustawy emerytalnej”.

Przywołane stanowisko dowodzi trafności przyjęcia przez Trybunał w zaskarżonym postanowieniu, że Zarząd Główny występuje o stwierdzenie niezgodności z powołanymi wzorcami kontroli zaniechania prawodawczego, polegającego na braku uregulowania wyłączającego stosowanie art. 15b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy do okresów służby, co do których funkcjonariusz dowiedzie, że jego służba nie spełniała znamion opisanych w preambule ustawy zmieniającej. W konsekwencji Trybunał prawidłowo uznał, że tak postawione zarzuty nie mogą być przezeń rozpatrywane z uwagi na brak kognicji w tym zakresie.

Na marginesie należy zasygnalizować, że wnioskodawca, formułując w zażaleniu uwagi pod adresem pkt 5.3 zaskarżonego postanowienia, nie kwestionuje odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu, która uzasadniona była skierowaniem zarzutów przeciwko rozwiązaniom wynikających z art. 13a ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym w zw. z art. 3 ust. 2 ustawy zmieniającej w aspekcie ich trafności (celowości), nie zaś w aspekcie ich zgodności z wzorcami kontroli.



4. W ocenie wnioskodawcy: „Adresat tych uregulowań [tj. art. 6 ust. 1 Konwencji i art. 14 ust. 1 MPPOiP] musi mieć zagwarantowane prawo do wykazania, że nie uczestniczył w (…) zdarzeniach lub że jego rola była inna niż mu się ustawowo przypisuje. Ustawa emerytalna nie uwzględnia tych praw funkcjonariuszy byłych służb bezpieczeństwa. Jej regulacje w powyższym zakresie są niepełne, albowiem pomijają uprawnienia funkcjonariuszy do rzetelnego i sprawiedliwego procesu, w którym mieliby możliwość wykazania, że ich służba nie wypełniała znamion opisanych w preambule ustawy zmieniającej”. Zdaniem wnioskodawcy: „Nieuwzględnienie wynikających z ratyfikowanych umów międzynarodowych praw procesowych funkcjonariuszy stanowi kwalifikowane pominięcie prawodawcze objęte kognicją Trybunału Konstytucyjnego”.

W odniesieniu do przytoczonego stanowiska należy przypomnieć, że wnioskodawca przyznał we wniosku, że „ma świadomość, iż treść art. 6 ust. 2 i 3 Konwencji dotyczy przepisów o charakterze karnym (penalnych)”, a „wskazane przez wnioskodawcę przepisy stanowiące przedmiot kontroli nie są przepisami karnymi”, tym samym wnioskodawca przyznał, że art. 6 ust. 2 i 3 Konwencji nie jest adekwatnym wzorcem kontroli art. 13 ust. 1 pkt 1b, art. 13a i art. 15b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym. Skoro tak, to wnioskodawca nie może na etapie zażalenia wycofywać się z oświadczeń, które Trybunał wziął pod uwagę w procesie uzasadnienia odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu.

Niezależnie od powyższego należy zaznaczyć, że wbrew twierdzeniom wnioskodawcy „możliwość wykazania, że ich [funkcjonariuszy] służba nie wypełniała znamion opisanych w preambule ustawy zmieniającej” została zapewniona w art. 15b ust. 3 i 4 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy.



5. Zdaniem wnioskodawcy: „Artykuł 9 Paktu ma (…) znacznie szersze znaczenie niż przypisuje mu to polski sąd konstytucyjny. Przepis ten nie stanowi samoistnej podstawy do wyliczenia wysokości świadczenia emerytalnego pracownika. Jednakże można i należy z niego rekonstruować zasady, w oparciu o które takie wyliczenie powinno nastąpić. Zasady te zostały naruszone przez polskiego prawodawcę”.

Skoro kwestionowany art. 15b nie pozbawia funkcjonariuszy zabezpieczenia społecznego, to tym samym w zaskarżonym postanowieniu Trybunał prawidłowo stwierdził, że zarzut naruszenia przez ten przepis art. 9 MPPGSiK cechuje oczywista bezzasadność.

Natomiast domaganie się od Trybunału dokonania kontroli procesu realizacji przez ustawodawcę postulowanych przez wnioskodawcę zasad – opierających się na czynnikach odpowiadających „rodzajowi świadczonej pracy, ryzykom związanym z jej wykonywaniem, długości jej świadczenia, możliwości utraty zdrowia lub życia, odpowiedzialności pracownika (funkcjonariusza), wysokości wynagrodzenia, wysokości odprowadzanych składek oraz możliwości finansowych państwa itp.” – zakłada w istocie ocenę regulacji w aspekcie jej celowości (racjonalności), co nie mieści się w kompetencjach sądu konstytucyjnego.



6. Zdaniem wnioskodawcy: „Artykuł 12 Europejskiej Karty Społecznej (…) nakłada na państwo szereg obowiązków, zadań i do realizacji. Może on stanowić podstawę kontroli legalności ustawy, w sytuacji gdy jej postanowienia blokują urzeczywistnienie obowiązków, celów i zadań określonych w EKS. Artykuł 15b ustawy emerytalnej uniemożliwia realizację przez Rzeczypospolitą art. 12 EKS w stosunku do funkcjonariuszy byłych służb. W związku z tym dopuszczalna jest kontrola TK, czy wskazany przepis ustawy nie prowadzi do powstania skutków prawnych i społecznych, które pozostają w sprzeczności z zadaniami polityki państwa zawartymi w art. 12 EKS”.

Trybunał Konstytucyjny nie podziela poglądu, w myśl którego „możliwa jest kontrola legalności ustawy jeżeli zachodzi sprzeczność jej przepisów (celów, funkcji i skutków) z wynikającymi z ratyfikowanej umowy międzynarodowej normami programowymi. Trybunał podtrzymuje stanowisko, zgodnie z którym do sądu konstytucyjnego należy kontrola hierarchicznej zgodności norm, polegająca na konfrontowaniu kwestionowanych przepisów z wyprowadzanymi z postanowień umów międzynarodowych praw o charakterze podmiotowym. Trybunał zwraca nadto uwagę, że w zażaleniu „wnioskodawca podziela pogląd, iż TK nie jest organem właściwym do kontroli wykonywania przez władze publiczne umów międzynarodowych ani kontroli realizacji wyenumerowanych w tych umowach celów politycznych”.



7. W przekonaniu wnioskodawcy: „możliwym do zaakceptowania kryterium ustawowego wyróżnienia odrębnej klasy funkcjonariuszy, jest służba w organach bezpieczeństwa w latach 1944-19[9]0, która wypełniała znamiona opisane w preambule ustawy zmieniającej”.

Powyższe dowodzi, że wnioskodawca formułuje w zażaleniu żądanie dokonania przez Trybunał – niemieszczącej się w kompetencjach sądu konstytucyjnego – oceny zaniechania ustawodawczego, polegającego na braku rozwiązania (cechy relewantnej), które (która) zadowalałoby (zadowalałaby) wnioskodawcę.



8. Wnioskodawca twierdzi: „Zakres działania związków zawodowych określony został w ustawie o związkach zawodowych z 1991 r. i obejmuje on m.in. ochronę rodzin pracowników, emerytów i rencistów (por. art. 8 ustawy). Rodziny byłych funkcjonariuszy służb bezpieczeństwa również objęte są ochroną ze strony Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Policjantów, co wprost wynika z § 9 statutu tej organizacji. Związek zawodowy reprezentuje interesy osób określonych w ustawie oraz w statucie”.

Trybunał Konstytucyjny nie podziela przytoczonego stanowiska wnioskodawcy z następujących względów.

Trybunał przypomina, że uprawnienie do kierowania wniosku do Trybunału Konstytucyjnego jest oparte na normie rangi konstytucyjnej. O istnieniu tego uprawnienia po stronie konkretnego podmiotu nie mogą samodzielnie przesądzać rozwiązania przyjęte w ustawach zwykłych, a tym bardziej zawarte w statutach związków. Przy odmiennej interpretacji to nie Konstytucja, ale ustawa lub statut decydowałyby w istocie o przyznaniu takiego uprawnienia. W konsekwencji, pojęcie zakresu działania, użyte w art. 191 ust. 2 Konstytucji, także należy traktować autonomicznie (autonomiczna wykładnia przepisów konstytucyjnych).

Wobec powyższego Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo uznał, że art. 8 Konwencji, gwarantujący poszanowanie życia prywatnego i rodzinnego (nie zaś ochronę pracownika), nie jest wzorcem kontroli adekwatnym z perspektywy związku zawodowego, którego rolą ustrojową jest reprezentowanie interesów pracowniczych, nie zaś obrona wszelkich praw przysługujących jednostce, w szczególności tych, związanych z jego życiem rodzinnym czy – szerzej – sferą prywatności.



9. W zażaleniu: „Zarząd Główny NSZZ Policjantów potwierdza konkluzję TK, iż wniosek obejmuje również zbadanie wpływu stosowania art. 15b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym [funkcjonariuszy] na status ekonomiczny rodzin funkcjonariuszy (…). W ocenie wnioskodawcy zakwestionowany przepis w sposób istotny oddziałuje na sytuację finansową rodzin funkcjonariuszy byłych służb”.

Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo zatem stwierdził, ze żądanie wnioskodawcy nie obejmuje w istocie przeprowadzenia kontroli norm i nie zakłada zbadania, czy kwestionowany przepis narusza wyrażone w art. 8 Konwencji prawo do życia rodzinnego. Tym samym odmowa nadania wnioskowi we wskazanym zakresie dalszego biegu na podstawie art. 36 ust. 3 w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK była w pełni uzasadniona.

Na marginesie należy zasygnalizować, że wnioskodawca nie może na etapie zażalenia powoływać nowych wzorców kontroli (art. 18 i art. 71 Konstytucji) i tym samym uzupełniać stanowiska zawartego we wniosku.

Mając powyższe na względzie, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zawarta w zażaleniu argumentacja nie podważa trafności zaskarżonego rozstrzygnięcia.



W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.