II PK 4/04
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-01-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I PKN 15/01 II CZ 35/01 III CKN 570/01 C II 1532/34 C III 76/34 I CK 213/02 I CK 388/02 I PKN 157/01 II CZ 3/63
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II PK 4/04
POSTANOWIENIE
Dnia 19 marca 2004 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Iwulski
w sprawie z powództwa Z. T.
przeciwko Komendzie Powiatowej Policji w Ż.
przy uczestnictwie Stowarzyszenia Antymobbingowego pp. B. G. w G.,
o przywrócenie do pracy,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 19 marca 2004 r.,
na skutek kasacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Z.
z dnia 5 sierpnia 2003 r., sygn. akt (...),
odmawia przyjęcia kasacji do rozpoznania.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 5 sierpnia 2003 r., (...), Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Z. oddalił apelacje powódki Z. T. i Stowarzyszenia
Antymobbingowego pp. B. G. w G. od wyroku Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Ż. z
dnia 4 kwietnia 2003 r., oddalającego powództwo przeciwko Komendzie Powiatowej
Policji w Ż. o przywrócenie do pracy.
Wyrok ten kasacją zaskarżyła powódka. Jako okoliczności uzasadniające
rozpoznanie kasacji wskazała: "A/ rażące naruszenie prawa - przepisu art. 45 § 1
2
k.p. w zw. z art. 8 k.p. poprzez przyjęcie, iż przyczyna wypowiedzenia powódce
umowy o pracę jest uzasadniona, podczas gdy rzeczywistą podstawą w/w
oświadczenia woli pozwanego były długotrwałe zwolnienia chorobowe powódki ze
względu na chorobę wywołaną stosowaniem wobec niej niedozwolonego
mobbingu; B/ w sprawie występują istotne zagadnienia prawne, która dotychczas
nie była przedmiotem publikacji orzecznictwa sądowego, a więc ma charakter
precedensowy oraz nie była także przedmiotem bliższej analizy w doktrynie.
Skarżący ma tu na myśli zjawisko mobbingu w prawie pracy i jego wpływ na
stosowanie norm prawnych w relacjach pracodawca-pracownik; C/ pozbawienie
konstytucyjnego prawa do bezstronnego i uczciwego rozpoznania sprawy przez to,
iż żaden z Sądów rozpoznających sprawę - ani w pierwszej, ani zwłaszcza w
drugiej instancji nie badał w ogóle jaki związek miała choroba powódki (głęboka
depresja) z zaszłościami wynikającymi ze stosunku pracy. Innymi słowy Sądy
obydwu instancji nie zajmowały się przyczyną schorzenia na jakie cierpiała
powódka. Tymczasem poza sporem powinno być, iż ustawiczne dręczenie
psychiczne powódki ze strony innego pracownika - przy zupełnej bierności
pozwanego doprowadziło ją do głębokiej depresji i konieczności przebywania na
wielokrotnych zwolnieniach chorobowych".
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zaskarżony wyrok został wydany na podstawie ustaleń faktycznych, którymi
Sąd Najwyższy jest związany, polegających na przyjęciu, że pracownicy strony
pozwanej nie podejmowali wobec powódki działań, których "celem lub skutkiem"
byłaby chęć jej poniżenia lub dokuczenia. Brak jest więc podstaw do ustalenia, że
pracodawca tolerował stosowanie wobec powódki mobbingu przez innych
pracowników oraz by mobbing stanowił przyczynę choroby powódki. Długotrwałe
nieobecności powódki w pracy spowodowane jej chorobą Sądy obu instancji uznały
za uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę.
Przedstawienie okoliczności uzasadniających rozpoznanie kasacji ze
względu na występujące w sprawie istotne zagadnienie prawne (art. 393 § 1 pkt 1 i
2 w związku z art. 3933
§ 1 pkt 3 k.p.c.), polega na sformułowaniu tego zagadnienia
i wskazaniu argumentów, które prowadzą do rozbieżnych ocen prawnych,
wyjaśnieniu dlaczego jest ono istotne, albo na określeniu, które przepisy wymagają
3
wykładni Sądu Najwyższego, ze wskazaniem, na czym polegają związane z tym
poważne wątpliwości lub z przedstawieniem rozbieżności występujących w
orzecznictwie sądów (postanowienie z dnia 10 maja 2001 r., II CZ 35/01, OSNC
2002 nr 1, poz. 11; postanowienie z dnia 11 stycznia 2002 r., III CKN 570/01, OSNC
2002 nr 12, poz. 151). Istotne zagadnienie prawne, o którym mowa w art. 393 § 1
k.p.c. musi dotyczyć podstaw kasacji (postanowienie z dnia 20 lutego 2003 r., I CK
388/02, BSNIC 2003 nr 10, s. 44) oraz występować w ustalonym stanie faktycznym
sprawy (wyrok z dnia 13 listopada 2002 r., I CK 213/02, LEX nr 74415).
Oczywistość naruszenia prawa jako przesłanka rozpoznania kasacji (art. 393 § 2
k.p.c.) powinna być rozumiana jako widoczna bez pogłębionej analizy sprzeczność
wykładni lub stosowania prawa z jego brzmieniem albo powszechnie pojętymi
regułami interpretacji (postanowienie z dnia 26 lutego 2001 r., I PKN 15/01,
OSNAPiUS 2002 nr 20, poz. 494; postanowienie z dnia 17 października 2001 r., I
PKN 157/01, OSNP 2003 nr 18, poz. 437); oczywiste naruszenie prawa przez
zaskarżony wyrok jest możliwe do przyjęcia tylko wówczas, gdy jest ono z góry
widoczne dla każdego prawnika, bez potrzeby głębszej analizy prawniczej (por.
orzeczenie z dnia 8 czerwca 1934 r., C III 76/34, Zb.Urz. 1935, poz. 15); gdy jest
zupełnie pewne i nie może ulegać żadnej wątpliwości (por. orzeczenie z dnia 25
września 1934 r., C II 1532/34, Zb.Urz. 1935, poz. 98); gdy jest niewątpliwie
sprzeczne z zasadniczymi i nie podlegającymi różnej wykładni przepisami prawa
(por. orzeczenie z dnia 30 stycznia 1963 r., II CZ 3/63, OSPiKA 1963 nr 11, poz.
286).
W sposób oczywisty przesłanki uzasadniające rozpoznanie kasacji muszą
się odnosić do stanu faktycznego stanowiącego podstawę zaskarżonego
orzeczenia. W rozpoznawanej sprawie powódka podnosi zarzut oczywistego
naruszenia prawa i formułuje istotne zagadnienie prawne, odnosząc je do stanu
faktycznego wynikającego z jej twierdzeń, które nie zostały uznane za podstawę
ustaleń faktycznych. Sądy ustaliły stan faktyczny sprawy na podstawie innych
dowodów. Te ustalenia są wiążące w postępowaniu kasacyjnym i nie dotyczą ich
ani formułowane przez powódkę zagadnienia prawne, ani zarzut oczywistego
naruszenia wskazanych przepisów.
4
Sąd Najwyższy ocenił, że w sprawie nie zachodzą okoliczności wymienione
w art. 393 § 1 k.p.c., zwłaszcza wskazane przez skarżącego. Po rozważeniu
przesłanek określonych w art. 393 § 2 k.p.c, Sąd Najwyższy uznał za uzasadnioną
odmowę przyjęcia kasacji do rozpoznania, o czym orzekł na podstawie tych
przepisów w związku z art. 3937
§ 1 k.p.c.
/tp/
POSTANOWIENIE
Dnia 19 marca 2004 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Iwulski
w sprawie z powództwa Z. T.
przeciwko Komendzie Powiatowej Policji w Ż.
przy uczestnictwie Stowarzyszenia Antymobbingowego pp. B. G. w G.,
o przywrócenie do pracy,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 19 marca 2004 r.,
na skutek kasacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Z.
z dnia 5 sierpnia 2003 r., sygn. akt (...),
odmawia przyjęcia kasacji do rozpoznania.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 5 sierpnia 2003 r., (...), Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Z. oddalił apelacje powódki Z. T. i Stowarzyszenia
Antymobbingowego pp. B. G. w G. od wyroku Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Ż. z
dnia 4 kwietnia 2003 r., oddalającego powództwo przeciwko Komendzie Powiatowej
Policji w Ż. o przywrócenie do pracy.
Wyrok ten kasacją zaskarżyła powódka. Jako okoliczności uzasadniające
rozpoznanie kasacji wskazała: "A/ rażące naruszenie prawa - przepisu art. 45 § 1
2
k.p. w zw. z art. 8 k.p. poprzez przyjęcie, iż przyczyna wypowiedzenia powódce
umowy o pracę jest uzasadniona, podczas gdy rzeczywistą podstawą w/w
oświadczenia woli pozwanego były długotrwałe zwolnienia chorobowe powódki ze
względu na chorobę wywołaną stosowaniem wobec niej niedozwolonego
mobbingu; B/ w sprawie występują istotne zagadnienia prawne, która dotychczas
nie była przedmiotem publikacji orzecznictwa sądowego, a więc ma charakter
precedensowy oraz nie była także przedmiotem bliższej analizy w doktrynie.
Skarżący ma tu na myśli zjawisko mobbingu w prawie pracy i jego wpływ na
stosowanie norm prawnych w relacjach pracodawca-pracownik; C/ pozbawienie
konstytucyjnego prawa do bezstronnego i uczciwego rozpoznania sprawy przez to,
iż żaden z Sądów rozpoznających sprawę - ani w pierwszej, ani zwłaszcza w
drugiej instancji nie badał w ogóle jaki związek miała choroba powódki (głęboka
depresja) z zaszłościami wynikającymi ze stosunku pracy. Innymi słowy Sądy
obydwu instancji nie zajmowały się przyczyną schorzenia na jakie cierpiała
powódka. Tymczasem poza sporem powinno być, iż ustawiczne dręczenie
psychiczne powódki ze strony innego pracownika - przy zupełnej bierności
pozwanego doprowadziło ją do głębokiej depresji i konieczności przebywania na
wielokrotnych zwolnieniach chorobowych".
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zaskarżony wyrok został wydany na podstawie ustaleń faktycznych, którymi
Sąd Najwyższy jest związany, polegających na przyjęciu, że pracownicy strony
pozwanej nie podejmowali wobec powódki działań, których "celem lub skutkiem"
byłaby chęć jej poniżenia lub dokuczenia. Brak jest więc podstaw do ustalenia, że
pracodawca tolerował stosowanie wobec powódki mobbingu przez innych
pracowników oraz by mobbing stanowił przyczynę choroby powódki. Długotrwałe
nieobecności powódki w pracy spowodowane jej chorobą Sądy obu instancji uznały
za uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę.
Przedstawienie okoliczności uzasadniających rozpoznanie kasacji ze
względu na występujące w sprawie istotne zagadnienie prawne (art. 393 § 1 pkt 1 i
2 w związku z art. 3933
§ 1 pkt 3 k.p.c.), polega na sformułowaniu tego zagadnienia
i wskazaniu argumentów, które prowadzą do rozbieżnych ocen prawnych,
wyjaśnieniu dlaczego jest ono istotne, albo na określeniu, które przepisy wymagają
3
wykładni Sądu Najwyższego, ze wskazaniem, na czym polegają związane z tym
poważne wątpliwości lub z przedstawieniem rozbieżności występujących w
orzecznictwie sądów (postanowienie z dnia 10 maja 2001 r., II CZ 35/01, OSNC
2002 nr 1, poz. 11; postanowienie z dnia 11 stycznia 2002 r., III CKN 570/01, OSNC
2002 nr 12, poz. 151). Istotne zagadnienie prawne, o którym mowa w art. 393 § 1
k.p.c. musi dotyczyć podstaw kasacji (postanowienie z dnia 20 lutego 2003 r., I CK
388/02, BSNIC 2003 nr 10, s. 44) oraz występować w ustalonym stanie faktycznym
sprawy (wyrok z dnia 13 listopada 2002 r., I CK 213/02, LEX nr 74415).
Oczywistość naruszenia prawa jako przesłanka rozpoznania kasacji (art. 393 § 2
k.p.c.) powinna być rozumiana jako widoczna bez pogłębionej analizy sprzeczność
wykładni lub stosowania prawa z jego brzmieniem albo powszechnie pojętymi
regułami interpretacji (postanowienie z dnia 26 lutego 2001 r., I PKN 15/01,
OSNAPiUS 2002 nr 20, poz. 494; postanowienie z dnia 17 października 2001 r., I
PKN 157/01, OSNP 2003 nr 18, poz. 437); oczywiste naruszenie prawa przez
zaskarżony wyrok jest możliwe do przyjęcia tylko wówczas, gdy jest ono z góry
widoczne dla każdego prawnika, bez potrzeby głębszej analizy prawniczej (por.
orzeczenie z dnia 8 czerwca 1934 r., C III 76/34, Zb.Urz. 1935, poz. 15); gdy jest
zupełnie pewne i nie może ulegać żadnej wątpliwości (por. orzeczenie z dnia 25
września 1934 r., C II 1532/34, Zb.Urz. 1935, poz. 98); gdy jest niewątpliwie
sprzeczne z zasadniczymi i nie podlegającymi różnej wykładni przepisami prawa
(por. orzeczenie z dnia 30 stycznia 1963 r., II CZ 3/63, OSPiKA 1963 nr 11, poz.
286).
W sposób oczywisty przesłanki uzasadniające rozpoznanie kasacji muszą
się odnosić do stanu faktycznego stanowiącego podstawę zaskarżonego
orzeczenia. W rozpoznawanej sprawie powódka podnosi zarzut oczywistego
naruszenia prawa i formułuje istotne zagadnienie prawne, odnosząc je do stanu
faktycznego wynikającego z jej twierdzeń, które nie zostały uznane za podstawę
ustaleń faktycznych. Sądy ustaliły stan faktyczny sprawy na podstawie innych
dowodów. Te ustalenia są wiążące w postępowaniu kasacyjnym i nie dotyczą ich
ani formułowane przez powódkę zagadnienia prawne, ani zarzut oczywistego
naruszenia wskazanych przepisów.
4
Sąd Najwyższy ocenił, że w sprawie nie zachodzą okoliczności wymienione
w art. 393 § 1 k.p.c., zwłaszcza wskazane przez skarżącego. Po rozważeniu
przesłanek określonych w art. 393 § 2 k.p.c, Sąd Najwyższy uznał za uzasadnioną
odmowę przyjęcia kasacji do rozpoznania, o czym orzekł na podstawie tych
przepisów w związku z art. 3937
§ 1 k.p.c.
/tp/