Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CSK 11/06
POSTANOWIENIE
Dnia 24 lutego 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka
w sprawie z wniosku M. W. i T. W.
przy uczestnictwie Spółdzielni Mieszkaniowej "D." w O.
i P. P.
o wpis,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 24 lutego 2006 r.,
na skutek skargi kasacyjnej uczestnika postępowania Spółdzielni Mieszkaniowej
"D." w O.
od postanowienia Sądu Okręgowego w O.
z dnia 30 września 2005 r.,
odrzuca skargę kasacyjną.
2
Uzasadnienie
W skardze kasacyjnej od postanowienia Sądu Okręgowego w O. z dnia 30
września 2005 r., wydanego w sprawie o wpis, uczestniczka postępowania
Spółdzielnia Mieszkaniowa „D.” w O., powołując się na nieobowiązujący przepis art.
3933
§ 1 pkt 3 k.p.c., uzasadniła „wniosek o rozpoznanie kasacji” tym, że
zaskarżone orzeczenie oczywiście narusza prawo; z uzasadnienia wniosku nie
wynika, jakie przepisy - zdaniem skarżącej - doznały takiego naruszenia i w czym
miałoby się ono przejawiać.
Sąd Najwyższy, badając dopuszczalność skargi, zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. skarga kasacyjna powinna zawierać obok
wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania także jego uzasadnienie. Prawidłowa
wykładnia tego przepisu wymaga uwzględnienia treści art. 3989
§ 1 k.p.c., według
którego Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do rozpoznania, jeżeli
w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni
przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania bądź też
skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Wyraźny związek, jaki zachodzi
między wymienionym wymaganiem stawianym przez ustawodawcę skardze
kasacyjnej, a instytucją tzw. przedsądu, w ramach którego Sąd Najwyższy bada,
czy zachodzą przesłanki określone w art. 3989
§ 1 k.p.c., prowadzi do wniosku, że
dla spełnienie wymagania uzasadnienia wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania
nie jest wystarczające odwołanie się przez stronę skarżącą do jakichkolwiek
okoliczności, które jej zdaniem przemawiają za takim rozpoznaniem. Jedynie
wyraźne odniesienie się do co najmniej jednej z przesłanek, o których mowa w art.
3989
§ 1 k.p.c i przedstawienie argumentacji przekonującej, że przesłanka taka
w istocie w sprawie zachodzi stanowi zadośćuczynienie obowiązkowi
wynikającemu z art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. Celem wprowadzenia tego obowiązku jest
bowiem umożliwienie stronie skarżącej wykazania, że jej skarga powinna zostać
rozpoznana, a to może nastąpić jedynie wówczas, gdy przynajmniej jedna ze
3
wspomnianych przesłanek w sprawie występuje (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 20 października 2005 r., II CZ 89/05, jeszcze niepublikowane).
Wniosek powyższy wspiera utrwalone stanowisko judykatury, która
w poprzednim stanie prawnym przyjmowała, że okoliczności uzasadniające
przyjęcie kasacji do rozpoznania, które skarżący miał obowiązek przedstawić na
podstawie art. 3933
§ 1 pkt 3 k.p.c., musiały wprost nawiązywać do przesłanek
wskazanych w art. 393 k.p.c., gdyż według tego przepisu, to właśnie ich brak
w sprawie upoważniał Sąd Najwyższy do odmowy przyjęcia kasacji do
rozpoznania. Wprawdzie obowiązujący obecnie art. 3989
§ 1 k.p.c. określa
podstawy przyjęcia skargi do rozpoznania, a nie odmowy, jednakże zmiana ta ze
względu na swój charakter niewątpliwie pozostaje bez wpływu na aktualność
przedstawionego stanowiska.
W stosunku do poprzedniego stanu prawnego nastąpiła natomiast istotna
zmiana, mająca bezpośredni wpływ na realizację obowiązku z art. 3984
§ 1 pkt 3
k.p.c. Zmianie uległ bowiem katalog przesłanek, na które można powoływać się
celem wykazania, że skarga powinna zostać rozpoznana przez Sąd Najwyższy.
Zgodnie z przywołaną treścią art. 3989
§ 1 k.p.c. obecnie przesłanką taką nie jest
już powołane przez uczestniczkę oczywiste naruszenie prawa przez zaskarżone
orzeczenie. Jeśli więc zdaniem Spółdzielni postanowienie Sądu Okręgowego z dnia
30 września 2005 r. było dotknięte taką wadą, skarżąca mogła w celu spełnienia
wymagania określonego w art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. wskazać, że jej skarga jest
oczywiście uzasadniona (art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.), a występowanie tej przesłanki
uzasadniać tym, że zaskarżone orzeczenie oczywiście narusza prawo.
Podsumowując, skoro uczestniczka nie wskazała żadnej z przesłanek
określonych w art. 3989
§ 1 k.p.c., należało uznać, że jej skarga pozbawiona była
uzasadnienia wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania, a co za tym idzie podlegała,
jako niedopuszczalna, odrzuceniu na podstawie art. 3986
§ 3 k.p.c.
jc