I CO 23/05
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:20-10-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CO 23/05
POSTANOWIENIE
Dnia 11 kwietnia 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marek Sychowicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Elżbieta Skowrońska-Bocian
SSN Tadeusz Żyznowski
w sprawie z powództwa Funduszu „G.”
przeciwko M.C.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 11 kwietnia 2006 r.,
na skutek skargi pozwanego o wznowienie postępowania
zakończonego postanowieniem Sądu Najwyższego
z dnia 24 października 2001 r., sygn. akt [...],
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 24 października 2001 r. Sąd Najwyższy odmówił
przyjęcia do rozpoznania kasacji pozwanego M.C. od wyroku Sądu Apelacyjnego z
dnia 13 kwietnia 1999 r. Podstawę tego orzeczenia stanowił art. 393 k.p.c. w
brzmieniu nadanym ustawą z dnia 24 maja 2000 r. o zmianie ustawy – Kodeks
postępowania cywilnego, ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów,
ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz ustawy o komornikach
sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 48, poz. 554), który stosownie do mającej moc
zasady prawnej uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17
stycznia 2001 r., III CZP 49/00, (OSNC 2001, nr 4, poz. 53), ma na podstawie art. 5
ust. 2 powołanej ustawy zastosowanie także do kasacji od orzeczeń wydanych
przed dniem 1 lipca 2000 r.
Powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 czerwca 2003 r.,
SK 12/03 (Dz. U. Nr 109, poz. 1036) stwierdzający, że art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 24
maja 2000 r. w związku z art. 393 § 1 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1
lipca 2000 r. w zakresie, w jakim nie przewiduje regulacji przejściowej dotyczącej
przyjęcia do rozpoznania kasacji, złożonych przed dniem 1 lipca 2000 r. – jest
niezgodny z art. 2 i nie jest niezgodny z art. 176 Konstytucji, pozwany, w dniu
24 lipca 2003 r., na podstawie art. 4011
k.p.c. wniósł skargę o wznowienie
postępowania zakończonego postanowieniem Sądu Najwyższego wymienionym
na wstępie. Postanowieniem z dnia 24 lipca 2003 r. Sąd Najwyższy odrzucił skargę
jako niedopuszczalną. Uznał mianowicie, że stosownie do art. 399 i 4011
k.p.c.
można jedynie żądać wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym
wyrokiem.
W dniu 9 grudnia 2005 r. pozwany, przytaczając powyższe okoliczności,
wniósł kolejną skargę o wznowienie postępowania. Powołał się na wyrok Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 27 października 2004 r., SK 1/04 (Dz. U. Nr 237,
poz. 2384), stwierdzający że art. 4011
k.p.c., w brzmieniu obowiązującym
przed zmianą dokonaną ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy –
Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy – Prawo o ustroju sądów
3
powszechnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98), jest niezgodny z art. 190 ust. 4
w związku z art. 32 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji. W uzasadnieniu skargi
pozwany wskazał, że „otworzyła się zatem droga do wzruszenia postanowienia
SN z 24. X. 2001 r., co niniejsza skarga ma na celu”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Jak wynika ze skargi, pozwany wniósł o wznowienie postępowania
zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia
24 października 2001 r., odmawiającym przyjęcia do rozpoznania kasacji od wyroku
sądu drugiej instancji. Jako podstawę wznowienia wskazał wyrok Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 27 października 2004 r., stwierdzający niezgodność art.
4011
k.p.c. z Konstytucją, tj. podstawę przewidzianą w obecnie obowiązującym art.
4011
k.p.c.
Stosownie do art. 407 § 2 k.p.c., w sytuacji określonej w art. 4011
k.p.c.
skargę o wznowienie wnosi się w terminie trzech miesięcy od dnia wejścia w życie
orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego.
Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 października 2004 r. został
ogłoszony w „Dzienniku Ustaw” w dniu 3 listopada 2004 r., wszakże nie wszedł on
w życie z tym dniem, gdyż Trybunał określił termin utraty mocy obowiązującej
art. 4011
k.p.c. z upływem dwunastu miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku
(tj. z dniem 3 listopada 2005 r.), co oznacza, że z tą chwilą wymieniony przepis,
jako niezgodny z Konstytucją, miał być usunięty z porządku prawnego. Jednakże
nie można przyjąć, że wyrok Trybunału wszedł w życie z dniem 3 listopada 2005 r.
Cel zamierzony przez ten wyrok, a mianowicie usunięcie z porządku prawnego
art. 4011
k.p.c., został bowiem osiągnięty wcześniej, mianowicie z chwilą wejścia
w życie ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania
cywilnego oraz ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych, m.in. zmieniającej
art. 4011
i inne przepisy kodeksu postępowania cywilnego z nim związane
przez nadanie im treści zgodnej z Konstytucją. Nastąpiło to z dniem 6 lutego
2005 r. Jest to w zaistniałych okolicznościach „dzień wejścia w życie orzeczenia
Trybunału Konstytucyjnego”, od którego należy liczyć trzymiesięczny termin
do wniesienia skargi o wznowienie postępowania (art. 407 § 2 k.p.c.). Wobec tego,
4
że pozwany wniósł skargę w dniu 9 grudnia 2005 r., skarga wniesiona została
po upływie przepisanego terminu. Stosownie do art. 410 § 1 k.p.c. podlega więc
odrzuceniu.
POSTANOWIENIE
Dnia 11 kwietnia 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marek Sychowicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Elżbieta Skowrońska-Bocian
SSN Tadeusz Żyznowski
w sprawie z powództwa Funduszu „G.”
przeciwko M.C.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 11 kwietnia 2006 r.,
na skutek skargi pozwanego o wznowienie postępowania
zakończonego postanowieniem Sądu Najwyższego
z dnia 24 października 2001 r., sygn. akt [...],
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 24 października 2001 r. Sąd Najwyższy odmówił
przyjęcia do rozpoznania kasacji pozwanego M.C. od wyroku Sądu Apelacyjnego z
dnia 13 kwietnia 1999 r. Podstawę tego orzeczenia stanowił art. 393 k.p.c. w
brzmieniu nadanym ustawą z dnia 24 maja 2000 r. o zmianie ustawy – Kodeks
postępowania cywilnego, ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów,
ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz ustawy o komornikach
sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 48, poz. 554), który stosownie do mającej moc
zasady prawnej uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17
stycznia 2001 r., III CZP 49/00, (OSNC 2001, nr 4, poz. 53), ma na podstawie art. 5
ust. 2 powołanej ustawy zastosowanie także do kasacji od orzeczeń wydanych
przed dniem 1 lipca 2000 r.
Powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 czerwca 2003 r.,
SK 12/03 (Dz. U. Nr 109, poz. 1036) stwierdzający, że art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 24
maja 2000 r. w związku z art. 393 § 1 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1
lipca 2000 r. w zakresie, w jakim nie przewiduje regulacji przejściowej dotyczącej
przyjęcia do rozpoznania kasacji, złożonych przed dniem 1 lipca 2000 r. – jest
niezgodny z art. 2 i nie jest niezgodny z art. 176 Konstytucji, pozwany, w dniu
24 lipca 2003 r., na podstawie art. 4011
k.p.c. wniósł skargę o wznowienie
postępowania zakończonego postanowieniem Sądu Najwyższego wymienionym
na wstępie. Postanowieniem z dnia 24 lipca 2003 r. Sąd Najwyższy odrzucił skargę
jako niedopuszczalną. Uznał mianowicie, że stosownie do art. 399 i 4011
k.p.c.
można jedynie żądać wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym
wyrokiem.
W dniu 9 grudnia 2005 r. pozwany, przytaczając powyższe okoliczności,
wniósł kolejną skargę o wznowienie postępowania. Powołał się na wyrok Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 27 października 2004 r., SK 1/04 (Dz. U. Nr 237,
poz. 2384), stwierdzający że art. 4011
k.p.c., w brzmieniu obowiązującym
przed zmianą dokonaną ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy –
Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy – Prawo o ustroju sądów
3
powszechnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98), jest niezgodny z art. 190 ust. 4
w związku z art. 32 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji. W uzasadnieniu skargi
pozwany wskazał, że „otworzyła się zatem droga do wzruszenia postanowienia
SN z 24. X. 2001 r., co niniejsza skarga ma na celu”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Jak wynika ze skargi, pozwany wniósł o wznowienie postępowania
zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia
24 października 2001 r., odmawiającym przyjęcia do rozpoznania kasacji od wyroku
sądu drugiej instancji. Jako podstawę wznowienia wskazał wyrok Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 27 października 2004 r., stwierdzający niezgodność art.
4011
k.p.c. z Konstytucją, tj. podstawę przewidzianą w obecnie obowiązującym art.
4011
k.p.c.
Stosownie do art. 407 § 2 k.p.c., w sytuacji określonej w art. 4011
k.p.c.
skargę o wznowienie wnosi się w terminie trzech miesięcy od dnia wejścia w życie
orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego.
Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 października 2004 r. został
ogłoszony w „Dzienniku Ustaw” w dniu 3 listopada 2004 r., wszakże nie wszedł on
w życie z tym dniem, gdyż Trybunał określił termin utraty mocy obowiązującej
art. 4011
k.p.c. z upływem dwunastu miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku
(tj. z dniem 3 listopada 2005 r.), co oznacza, że z tą chwilą wymieniony przepis,
jako niezgodny z Konstytucją, miał być usunięty z porządku prawnego. Jednakże
nie można przyjąć, że wyrok Trybunału wszedł w życie z dniem 3 listopada 2005 r.
Cel zamierzony przez ten wyrok, a mianowicie usunięcie z porządku prawnego
art. 4011
k.p.c., został bowiem osiągnięty wcześniej, mianowicie z chwilą wejścia
w życie ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania
cywilnego oraz ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych, m.in. zmieniającej
art. 4011
i inne przepisy kodeksu postępowania cywilnego z nim związane
przez nadanie im treści zgodnej z Konstytucją. Nastąpiło to z dniem 6 lutego
2005 r. Jest to w zaistniałych okolicznościach „dzień wejścia w życie orzeczenia
Trybunału Konstytucyjnego”, od którego należy liczyć trzymiesięczny termin
do wniesienia skargi o wznowienie postępowania (art. 407 § 2 k.p.c.). Wobec tego,
4
że pozwany wniósł skargę w dniu 9 grudnia 2005 r., skarga wniesiona została
po upływie przepisanego terminu. Stosownie do art. 410 § 1 k.p.c. podlega więc
odrzuceniu.