Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CSK 63/06
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 29 czerwca 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Barbara Myszka (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jan Górowski
SSN Elżbieta Skowrońska-Bocian
w sprawie z powództwa Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej
Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego […]
przeciwko Narodowemu Funduszowi Zdrowia, Skarbowi Państwa - Ministrowi
Skarbu Państwa i Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 29 czerwca 2006 r.,
skargi kasacyjnej strony powodowej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 11 października 2005 r., sygn. akt [...],
uchyla zaskarżony wyrok w części oddalającej apelację
i orzekającej o kosztach procesu w stosunku do pozwanego
Narodowego Funduszu Zdrowia i w tym zakresie przekazuje
sprawę Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania oraz
2
rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego; poza
tym skargę kasacyjną oddala.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 1 czerwca 2005 r. Sąd Okręgowy w B. oddalił powództwo
Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej skierowane przeciwko
Narodowemu Funduszowi Zdrowia i Skarbowi Państwa (Sejm R.P. oraz Minister
Skarbu Państwa) o zasądzenie kwoty 15 515 991 zł z odsetkami żądanej tytułem
zwrotu kosztów zwiększonego wynagrodzenia pracowników, poniesionych w
związku z wejściem w życie art. 4a ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o
negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u
przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2 ze
zm. – dalej: „u.n.s.k.p.p.w.”), wypłaconych odsetek oraz poniesionych kosztów
sądowych i egzekucyjnych. W uzasadnieniu stwierdził, że kwota objęta żądaniem
pozwu stanowi – według twierdzeń powoda – sumę wydatków poniesionych przez
niego w okresie od 1 stycznia 2001 r. do 31 maja 2003 r. w związku z wejściem w
życie ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o negocjacyjnym systemie
kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o
zmianie niektórych ustaw i ustawy o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. z 2001 r.
Nr 5, poz. 45 – dalej: „ustawa nowelizująca”). W okresie tym powoda łączyły z
poprzednikiem prawnym pozwanego Narodowego Funduszu Zdrowia umowy o
udzielanie świadczeń zdrowotnych, zawarte po uchwaleniu ustawy nowelizującej,
lecz zostały one już wykonane, wobec czego wynikające z nich zobowiązania
wygasły. Oceniając zasadność dochodzonego roszczenia przez pryzmat art. 3571
k.c. Sąd Okręgowy podkreślił, że przepis ten ma zastosowanie jedynie do
istniejących stosunków zobowiązaniowych. Skoro umowy łączące powoda z
poprzednikiem prawnym pozwanego Narodowego Funduszu Zdrowia wygasły,
uwzględnienie powództwa na podstawie omawianego przepisu jest niemożliwe.
3
Powód nie mógłby zresztą powołać się skutecznie na nadzwyczajną zmianę
stosunków, o której mowa w art. 3571
k.c., ponieważ w chwili zawierania
przedmiotowych umów fakt uchwalenia ustawy nowelizującej był mu znany.
Rozważając z kolei odpowiedzialność pozwanych na podstawie przepisów o
czynach niedozwolonych, Sąd Okręgowy podkreślił, że uszczerbek majątkowy
powoda wynika z faktu uchwalenia ustawy nowelizującej, którą wprowadzony został
art. 4a u.n.s.k.p.p.w., oraz z faktu zatrudniania pracowników, którym przepis ten
przyznał roszczenie o podwyższone wynagrodzenie. Przepis art. 4a u.n.s.k.p.p.w.
nie został uznany za niezgodny z Konstytucją i wyeliminowany z porządku
prawnego, natomiast okoliczność, że Sejm, uchwalając ustawę nowelizującą, nie
wskazał, w jaki sposób zwiększone środki finansowe, które miały wpłynąć po dniu 1
stycznia 2001 r. w związku z podniesieniem składki na ubezpieczenia zdrowotne,
powinny być wykorzystane na pokrycie podwyższonych wynagrodzeń i nie stworzył
odpowiedniego „instrumentarium” w tym przedmiocie, nie uzasadnia – zdaniem
Sądu Okręgowego – odpowiedzialności Skarbu Państwa na podstawie art. 417 k.c.
Odpowiedzialność za zaniechanie legislacyjne powinna bowiem ograniczać się do
niewydania aktu normatywnego mimo ustanowienia w przepisie takiego obowiązku,
co w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Sąd Okręgowy podniósł ponadto, że
szkodą w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. nie są – jak sugerował powód – wydatki
poniesione przez niego w związku z wejściem w życie art. 4a u.n.s.k.p.p.w., za
uszczerbek podlegający kompensacji bowiem uznać można by jedynie wartość
majątkową roszczenia do Skarbu Państwa wynikającego z niewydania ustawy
o współodpowiedzialności za skutki uchwalenia ustawy nowelizującej. Powołany
biegły z dziedziny księgowości nie zdołał natomiast ustalić nawet kwoty
wydatkowanej przez powoda na pokrycie zwiększonego ustawą nowelizującą
wynagrodzenia pracowników, twierdząc, że jest to niemożliwe. Konkludując Sąd
Okręgowy uznał, że powód nie wykazał przesłanek odpowiedzialności żadnego
z pozwanych.
Wyrokiem z dnia 11 października 2005 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację
powoda, uznając ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji oraz ich ocenę
prawną za prawidłowe. Stwierdził, że w ustalonym stanie faktycznym nie ma
podstaw do przypisania pozwanym odpowiedzialności na podstawie przepisów o
4
czynach niedozwolonych (art. 415 i nast. k.c.), natomiast przepisy art. 54 i art. 55
ustawy z dnia 31 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 91, poz.
408 ze zm. – dalej: „ustawa o z.o.z.”), które wymieniają źródła finansowania
samodzielnych zakładów opieki zdrowotnej, wykluczają możliwość pozyskiwania od
Narodowego Funduszu Zdrowia, a wcześniej od kas chorych, innych środków niż
przeznaczone na zakup świadczeń zdrowotnych, a te środki zostały powodowi
przekazane. Co się zaś tyczy odpowiedzialności pozwanego Skarbu Państwa, Sąd
Apelacyjny zauważył, że w doktrynie wskazuje się na konieczność wąskiego
rozumienia pojęcia zaniechania legislacyjnego i ograniczenia ingerencji władzy
sądowniczej w sferę zastrzeżoną dla władzy ustawodawczej. Pojęcie obowiązku
wydania aktu normatywnego należy zatem ograniczyć do sytuacji, w której został
on wyraźnie określony w przepisach prawa, gdy wskazany został termin, w ciągu
którego działanie to ma być podjęte, a nadto gdy można ustalić jego treść.
W sprawie brak natomiast normy prawnej, która nakazywałaby wydanie aktu
normatywnego określającego sposób finansowania podwyżek płac przewidzianych
w ustawie nowelizującej. Samo stwierdzenie przez Trybunał Konstytucyjny
w wyroku z dnia 18 grudnia 2002 r., K 43/01, że ustawa nowelizująca uchybia
zasadom przyzwoitej legislacji, nie może – zdaniem Sądu Apelacyjnego – stanowić
dostatecznej podstawy roszczenia w stosunku do Skarbu Państwa o naprawienie
szkody. Przy braku bowiem skonkretyzowanych wskazań co do obowiązku, terminu
wydania i koniecznej zawartości aktu normatywnego, dokonywanie jakiejkolwiek
rekonstrukcji hipotetycznych zamierzeń ustawodawcy w toku orzekania
o obowiązku odszkodowawczym byłoby nieuprawnionym wkroczeniem władzy
sądowniczej w pole działania zastrzeżone dla innej władzy państwowej.
W skardze kasacyjnej od wyroku Sądu Apelacyjnego powód – powołując się
na obydwie podstawy określone w art. 3983
§ 1 k.p.c. – wnosił o jego uchylenie
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W ramach pierwszej podstawy
kasacyjnej wskazał na naruszenie przepisów: art. 417 § 1, art. 3571
, art. 361 i art.
388 § 1 w związku z art. 487 § 2 k.c., art. 2, art. 7, art. 8 ust. 2, art. 68 ust. 2 i art. 77
Konstytucji oraz art. 1 ust. 1, art. 20, art. 35b ust. 1 i ust. 3 ustawy o z.o.z.
W ramach drugiej postawił natomiast zarzut obrazy art. 228 § 1, art. 322, art. 378
§ 1 oraz art. 382 k.p.c.
5
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Spośród licznych zarzutów podniesionych przez skarżącego, popartych
argumentacją przytoczoną w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, rozważenia
w pierwszej kolejności wymagają zarzuty dotyczące samej zasady
odpowiedzialności pozwanych, ponieważ od wyniku tych rozważań zależy, które
spośród pozostałych zarzutów zachowają swoją aktualność.
Jak podniósł skarżący, Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 18 grudnia
2002 r., K 43/01, orzekł, że art. 4a u.n.s.k.p.p.w. rozumiany jako tworzący
współodpowiedzialność systemu finansów publicznych za jego wykonanie jest
zgodny z Konstytucją. Według tego przepisu, pracownikom samodzielnych
publicznych zakładów opieki zdrowotnej przysługiwał od dnia 1 stycznia 2001 r.
przyrost przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia nie niższy niż 203 zł. Punktem
wyjścia do dalszych rozważań powinno być zatem wyjaśnienie, czy wskazany przez
skarżącego wśród innych przepisów prawa materialnego art. 4a u.n.s.k.p.p.w. może
stanowić podstawę dochodzonego roszczenia. Problem ten był przedmiotem
rozważań składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego, który w uchwale z dnia
30 marca 2006 r., III CZP 130/05, wyjaśnił, że art. 4a u.n.s.k.p.p.w. stanowi –
w związku z art. 56 k.c. – podstawę roszczenia samodzielnego publicznego zakładu
opieki zdrowotnej w stosunku do kasy chorych (Narodowego Funduszu Zdrowia)
o zwrot kosztów zwiększonego wynagrodzenia pracowników, jeżeli zakład ten,
mimo prawidłowego gospodarowania środkami uzyskanymi na podstawie umowy
o udzielenie świadczeń zdrowotnych, nie mógł tych kosztów pokryć w całości lub
w części (dotąd niepubl.).
W uzasadnieniu uchwały Sąd Najwyższy przypomniał, że niespójność
systemowa ustawy nowelizującej oraz niedostatki w określeniu zarówno podmiotu
zobowiązanego do zwrotu przewidzianej podwyżki wynagrodzeń, jak i podstawy
prawnej tego zwrotu oraz jego zakresu stały się przyczyną rozbieżności
w orzecznictwie. Jako jedną z ewentualności rozpatrywano możliwość
zastosowania w odniesieniu do umów o udzielanie ubezpieczonym świadczeń
zdrowotnych obejmujących rok 2001 przepisu art. 3571
k.c. Klauzula rebus sic
stantibus jest jednak instytucją o charakterze wyjątkowym, która wymaga, obok
6
wystąpienia nadzwyczajnych zmian powodujących określone skutki, aby strony
przy zawarciu umowy nie przewidywały tych skutków. Jeżeli strony zawierały
umowę w anormalnych warunkach, licząc na ustabilizowanie stosunków w czasie
wykonywania umowy, a do oczekiwanego ustabilizowania stosunków nie doszło,
nie można natomiast powołać się na art. 357 1
k.c., a w takich właśnie warunkach
doszło do uchwalenia ustawy nowelizującej. Odwołanie się do żądania przez
samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej renegocjacji umowy o udzielanie
ubezpieczonym świadczeń zdrowotnych i do możliwości oceny odmowy
renegocjacji przez kasę chorych w kategoriach nadużycia pozycji monopolistycznej
spotykało się z krytyką piśmiennictwa. Trafnie bowiem zauważono, że poniesienie
dodatkowego, nieprzewidzianego, obiektywnie uzasadnionego kosztu świadczeń
zdrowotnych, wynikającego z ustawowej podwyżki płac, nie może zależeć od woli
strony.
Powracając do art. 4a u.n.s.k.p.p.w. Sąd Najwyższy podkreślił, że, zgodnie
z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 grudnia 2002 r., K 43/01, przepis
ten, rozumiany jako tworzący współodpowiedzialność systemu finansów
publicznych za jego wykonanie, jest zgodny z art. 2, 7 i 32 Konstytucji. Wskazana
współodpowiedzialność została odniesiona do konstytucyjnych obowiązków władzy
publicznej w zakresie ochrony zdrowia, co oznacza, że publiczne środki, które są
lub powinny być przeznaczone na opiekę zdrowotną, mają zapewnić realizację
zobowiązań wynikających z analizowanego art. 4a. Kasy chorych, na których ciążył
obowiązek racjonalnego kształtowania odpłatności za usługi służby zdrowia,
będące podmiotami finansów publicznych, powinny więc w zakresie swych funkcji
wykonywać postanowienia ustawy nowelizującej. Jednakże z przyjętej w wyroku
Trybunału Konstytucyjnego formuły mówiącej jedynie o współodpowiedzialności,
a nie o pełnej odpowiedzialności systemu finansów publicznych za wykonanie art.
4a u.n.s.k.p.p.w. wynika, że samodzielnym publicznym zakładom opieki zdrowotnej
nie przysługuje całkowita rekompensata kosztów podwyżki wynagrodzeń.
Przyjęta wykładnia art. 4a u.n.s.k.p.p.w. – podkreślił Sąd Najwyższy –
pozwala samodzielnemu publicznemu zakładowi opieki zdrowotnej dochodzić kwot
niezbędnych do pokrycia kosztów wypłaconego pracownikom wynagrodzenia bez
konieczności wykazywania szkody wynikłej z nie wykonania zobowiązania
7
w terminie przez kasę chorych. Wykładnia ta wyklucza zarazem dochodzenie przez
samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej powództw uzasadnionych
bezpodstawnym wzbogaceniem, niedopuszczalny jest bowiem zbieg roszczenia
z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia z roszczeniem o wykonanie umowy. Artykuł
4a u.n.s.k.p.p.w., podwyższając wynagrodzenie pracowników samodzielnych
publicznych zakładów opieki zdrowotnej – jak podkreślił dalej Sąd Najwyższy – nie
podważył jednak samej zasady samodzielności finansowej tych zakładów, ani nie
przewidział obowiązku pełnej rekompensaty tej podwyżki przez kasy chorych,
których następcą prawnym jest Narodowy Fundusz Zdrowia. W myśl wyrażonej
w art. 6 k.c. reguły rozkładu ciężaru dowodu, samodzielny publiczny zakład opieki
zdrowotnej, dochodzący – na podstawie umowy o udzielenie ubezpieczonym
świadczeń zdrowotnych, w związku z art. 4a u.n.s.k.p.p.w. i art. 56 k.c. – roszczenia
o zapłatę kwoty niezbędnej do pokrycia kosztów realizacji obowiązku wynikającego
z art. 4a u.n.s.k.p.p.w. powinien wykazać, że mimo podjęcia wszelkich dostępnych
działań organizacyjnych i finansowych nie był w stanie pokryć tych kosztów
w całości ze środków znajdujących się w jego dyspozycji.
Skład orzekający Sądu Najwyższego podziela stanowisko wyrażone
w omawianej uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego, oraz
argumentację przytoczoną dla jego uzasadnienia. Zgodnie z tym stanowiskiem, art.
4a u.s.n.k.p.p.w. w związku z art. 56 k.c. stanowił podstawę roszczenia skarżącego
do pozwanego Narodowego Funduszu Zdrowia o zwrot kosztów zwiększonego
wynagrodzenia pracowników, jeżeli skarżący – mimo prawidłowego
gospodarowania środkami uzyskanymi na podstawie umów o udzielanie świadczeń
zdrowotnych – nie mógł tych kosztów pokryć w całości lub w części. Ponieważ Sąd
Apelacyjny wyszedł z odmiennych założeń i w związku z tym nie ocenił zasadności
żądania skarżącego w świetle przedstawionej wykładni artykułu 4a u.n.s.k.p.p.w.,
konieczne stało się uchylenie zaskarżonego wyroku w stosunku do pozwanego
Narodowego Funduszu Zdrowia i przekazanie sprawy w tym zakresie do
ponownego rozpoznania.
Kwestionując prawidłowość orzeczenia w stosunku do Skarbu Państwa
skarżący podniósł, że odpowiedzialność tego pozwanego na podstawie art. 417 k.c.
w związku z art. 77 ust. 1 Konstytucji nie powinna budzić wątpliwości, skoro ustawa
8
nowelizująca uchwalona została z naruszeniem wymagań, jakim odpowiadać
powinno dobre prawo. Dla przypisania pozwanemu odpowiedzialności wystarczy
bowiem wykazanie „bezprawności rozumianej jako obiektywnie niezgodnej
z prawem”. Za niezgodne z prawem uznać należy natomiast działanie będące
zaprzeczeniem zachowania uwzględniającego nakazy i zakazy wynikające z normy
prawnej na wszystkich jej szczeblach, poczynając od Konstytucji. Skarżący powołał
się przy tym na stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia
24 września 2003 r., I CK 143/03 ( OSNC 2004, nr 11, poz. 179).
Przystępując do rozważenia podniesionych zarzutów rozpocząć trzeba od
stwierdzenia, że powołany wyrok zapadł jeszcze przed uchwaleniem ustawy z dnia
17 czerwca 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych
ustaw (Dz.U. Nr 162, poz. 1692), której celem było nowe uregulowanie
problematyki odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa i dostosowanie
jej do zasad przyjętych w Konstytucji, zwłaszcza w jej art. 77 ust. 1. Powołaną
ustawą wprowadzono nową regulację w obrębie art. 417 – 421 k.c., dotyczącą
odpowiedzialności za szkody wyrządzone przy wykonywaniu władzy publicznej.
W art. 4171
§ 4 k.c. uregulowana została przy tym odpowiedzialność za szkodę
wyrządzoną tzw. zaniechaniem ustawodawczym. Z powołanego przepisu wynika,
że jeżeli szkoda została wyrządzona przez niewydanie aktu normatywnego, którego
obowiązek wydania przewiduje przepis prawa, niezgodność z prawem niewydania
tego aktu stwierdza sąd rozpoznający sprawę o naprawienie szkody. Przytoczony
przepis konkretyzuje przesłanki odpowiedzialności organów władzy publicznej
określone w art. 417 k.c. Z jego treści wynika, że obowiązek wydania aktu
normatywnego musi być expressis verbis wypowiedziany w przepisie prawa, nie
można go zatem konstruować na podstawie ogólnie stosowanych reguł wykładni
prawa. W powołanym przez skarżącego wyroku z dnia 24 września 2003 r., I CK
143/03, Sąd Najwyższy natomiast, przyjmując odpowiedzialność odszkodowawczą
Skarbu Państwa za tzw. zaniechanie ustawodawcze, wywiódł obowiązek
stworzenia odpowiedniego „instrumentarium” – dla zapewnienia skuteczności
przepływu środków finansowych do podmiotów mających obowiązek realizacji
przyrostu wynagrodzeń – z artykułu 2 Konstytucji.
9
Powołana ustawa z dnia 17 czerwca 2004 r. weszła w życie z dniem
1 września 2004 r., z tym że – zgodnie z jej art. 5 – do zdarzeń i stanów prawnych
powstałych przed jej wejściem w życie miały zastosowanie przepisy art. 417, art.
419, art. 420, art. 4201
, art. 4202
i art. 421 k.c. w dotychczasowym brzmieniu.
Wspomniany art. 4171
§ 4 k.c. ma zatem zastosowanie jedynie do zaniechania
ustawodawczego, które wystąpiło po dniu 1 września 2004 r. Do oceny skutków
zaniechania ustawodawczego przed tym dniem miał natomiast zastosowanie art.
417 k.c. rozumiany w ten sposób, że Skarb Państwa ponosi odpowiedzialność za
szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie funkcjonariusza
państwowego przy wykonywaniu powierzonej mu czynności (zob. wyrok Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 4 grudnia 2001 r., SK 18/2000, Dz.U. z 2001 r. Nr 145,
poz. 1638).
Trzeba przypomnieć, że przed wejściem w życie Konstytucji RP z dnia
2 kwietnia 1997 r. Skarb Państwa w ogóle nie odpowiadał na zasadach prawa
cywilnego za skutki działalności prawotwórczej. Regulujące wówczas problematykę
odpowiedzialności odszkodowawczej przepisy art. 417 i art. 418 k.c. – zgodnie z ich
utrwaloną wykładnią wynikającą z uchwały składu siedmiu sędziów Sądu
Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1970 r., III CZP 4/70 (OSNCP 1970, nr 9, poz. 146)
oraz z uchwały Pełnego Składu Izby Cywilnej z dnia 15 lutego 1971 r., III CZP
33/70 (OSNCO 1971, nr 4, poz. 59) – nie dotyczyły zarządzeń o charakterze aktów
normatywnych, a pozew przeciwko organowi państwa w związku z jego
działalnością prawotwórczą był uznawany za pozbawiony cech sprawy cywilnej.
Dopiero od dnia 17 października 1997 r., w związku z wejściem w życie art. 77 ust.
1 Konstytucji, możliwe stało się obciążenie Skarbu Państwa obowiązkiem
naprawienia szkody również za zdarzenia, z których odpowiedzialność taka dotąd
nie wynikała (zob. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2005 r., III CZP
82/05, dotąd niepubl.).
Artykuł 77 ust. 1 Konstytucji, stanowiący, że każdy ma prawo do
wynagrodzenia szkody, jaka została mu wyrządzona przez niezgodne z prawem
działanie organu władzy publicznej, obowiązywał wprawdzie od dnia
17 października 1997 r., jednak przesłanki odpowiedzialności Skarbu Państwa za
skutki zaniechania ustawodawczego określone zostały dopiero z dniem 1 września
10
2004 r. Dotyczą one co prawda zdarzeń i stanów prawnych powstałych po dniu
1 września 2004 r., nie można jednak przyjmować, by w okresie między dniem
17 października 1997 r. a dniem 1 września 2004 r. odpowiedzialność za skutki
zaniechania ustawodawczego była dalej idąca niż po dniu 1 września 2004 r.
Trzeba zatem uznać, że w niniejszej sprawie brak podstaw do przyjęcia
odpowiedzialności pozwanego Skarbu Państwa za niedostatki regulacji zawartej
w art. 4a u.n.s.k.p.p.w. Stanowisko to jest uzasadnione także z tego względu,
że w ostatecznym wyniku – po dokonaniu zabiegów interpretacyjnych –
wspomniana regulacja umożliwia dochodzenie zwrotu kosztów zwiększonego
wynagrodzenia pracowników od Narodowego Funduszu Zdrowia. Jak podkreślił
natomiast Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 30 marca
2006 r., III CZP 130/05, dopuszczona w wyroku Sądu Najwyższego z dnia
24 września 2003 r., I CK 143/03, możliwość uzyskania odszkodowania od Skarbu
Państwa z tytułu wadliwej legislacji powinna służyć rozwiązywaniu sytuacji
patologicznych. Oznacza to, że powinna wchodzić w rachubę tylko wtedy, gdy
uzyskanie rekompensaty na innej drodze okaże się niemożliwe.
Skarżący, poza powołaniem się na wspomniany wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 24 listopada 2003 r., I CK 143/03, nie przytoczył innych argumentów, które
mogłyby wskazywać na naruszenie przez Sąd Apelacyjny przepisu art. 417 k.c.
W tej sytuacji skarga kasacyjna w stosunku do pozwanego Skarbu Państwa musi
być uznana za pozbawioną uzasadnionych podstaw.
Z przytoczonych wyżej powodów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
i art. 39815
k.p.c., a w zakresie kosztów postępowania kasacyjnego na podstawie
art. 108 § 2 w związku z art. 39821
k.p.c. oraz art. 102 w związku z art. 391 § 1 i art.
39821
k.p.c., orzekł, jak w sentencji.